Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Άλλος ένας (Κλασικός) Μαραθώνιος ολοκληρώθηκε για μένα (και για πολλούς άλλους φίλους) την Κυριακή που μας πέρασε. Παρά την πολύ γεμάτη φετινή αγωνιστική χρονιά, δεν μπορούσα να λείψω από αυτή τη γιορτή του μαζικού αθλητισμού. Μάζεψα τις τελευταίες φετινές μου δυνάμεις και έτσι βρέθηκα κι εγώ στην εκκίνηση του 31ου Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών για το καλύτερο και το χειρότερο…

Μπαίνοντας σε αυτόν τον αγώνα ήξερα πως δεν ήμουν στην καλύτερη δυνατή προπονητική κατάσταση. Λίγα χιλιόμετρα στα πόδια για Μαραθώνιο, 2-3 κιλά παραπάνω σε σχέση με το επιθυμητό και αρκετή κούραση από τη χρονιά και τις δουλειές μου (όλη την εβδομάδα και ειδικά το τριήμερο της έκθεσης είχαν τρεχάματα γύρω από το Μαραθώνιο). Κι όμως παρέμενα αισιόδοξος πως με την εμπειρία μου και τις κατευθύνσεις του προπονητή μου Βασίλη Κρομμύδα, φέτος θα κατάφερνα να κάνω κάτι καλύτερο σε σχέση με άλλες χρονιές.

Με δεδομένο τον μην ευνοϊκό καιρό (ζεστή υγρασία και κόντρα νοτιάδες) το κυνήγι μιας καλής επίδοσης θα ήταν μάταιο και ίσως …”αυτοκτονικό”. Έτσι το μόνο που μου έμενε ήταν το κυνήγι μιας καλής θέσης στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ώστε τουλάχιστον να έχω ένα μέτρο σύγκρισης σε σχέση με τους υπόλοιπους συναθλητές μου. Ακόμα κι αυτό όμως θα γινόταν στα τυφλά γιατί δεν είχα σκοπό να κυνηγήσω τίποτα και κανέναν … απλά να κάνω τον αγώνα μου και …ότι βγει.

Έτσι ξεκίνησα αρκετά συντηρητικά στα πρώτα 2-3χλμ και σιγα σιγά προσπέρασα αρκετό κόσμο. Στο 4ο χλμ περίπου έφτασα το γκρουπάκι της Μάγδας Γαζέας, της πρωταθλήτριας των γυναικών. Εδώ και μέρες ο προπονητής της μου έλεγε να πάω μαζί της για να κάνω κι εγώ ένα συντηρητικό πέρασα κι ένα γρήγορο δεύτερο μισό. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα δεν είχα πλέον κανέναν λόγο να μην κάτσω μαζί με τη Μάγδα. Ο ρυθμός της ήταν αρκετά καλός κι εγώ δεν μπορώ να πω ότι αισθανόμουν και πάρα πολύ άνετος.

Η αλήθεια είναι πως από αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα δεν αισθανόμουν και ιδιαίτερα άνετος όπως άλλες χρονιές. Είχα σαφή πρόθεση να τρέχω τουλάχιστον μέχρι το 25ο χλμ με το μάτι στο Garmin και να μην πηγαίνω πάνω από 170 παλμούς, ακόμα και στην ανηφόρα. Και αυτό θα έκανα. Ο ρυθμός του γκρουπ που βρέθηκα άλλωστε με πήγαινε ακριβώς εκεί που ήθελα. Περάσαμε τα 5χλμ σε 19:04, τα 10χλμ σε 38:12 και τα 15χλμ 57:37 και όλα ήταν υπό έλεγχο…

Βέβαια, κάνεις δεν σου εξασφαλίζει σε ένα μαραθώνιο ότι όλα θα παραμείνουν υπό έλεγχο. Στον σταθμό του 15ου χλμ είχα την πρώτη ατυχία της μέρας, καθώς πήρα λάθος μπουκάλι και κατά σύμπτωση ήταν του φίλου και συναθλητή μου στον Ιλισό Αλέξη Πασπάτη. Το είχε φτιάξει ακριβώς ίδιο με το δικό μου και την πάτησα, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα πριν αρχίσω να πίνω. Δεν μπορούσα βέβαια να το πετάξω και να συνεχίσω και έτσι γύρισα πίσω να το αφήσω για να το βρει ο Αλέξης. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή είδα και το δικό μου. Πρέπει να έχασα γύρω στο μισό λεπτό από αυτό το σκηνικό, και μαζί και το γκρουπάκι μου, αλλά τι να κάνεις…

Στην απότομη κατηφόρα του 17ου χλμ. έκανα ένα άνοιγμα και τους πρόλαβα για να συνεχίσουμε με την Μάγδα και την υπόλοιπη “παρέα” (10-15 άτομα) τις επόμενες αναβάσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο, κάπου εκεί στο 20ο χλμ, το γκρουπ άρχισε να σπάει. Η Μάγδα έδειχνε σημεία κούρασης, ενώ 1-2 έφευγαν δυνατά μπροστά. Εγώ, όχι ότι ένιωθα σούπερ, αλλά έπρεπε να κρατήσω το ρυθμό μου, οπότε αποσπάστηκα με τη σειρά μου. Πέρασα ημιμαραθώνιο σε 1:21:22, αρκετά πιο αργά απ’οτι θα ήθελα, αλλά με το γνώθεις αυτών ότι “πάλι καλά πάμε”.

Η ανηφόρα συνεχίζεται, αισθάνομαι να έχω δυνάμεις, αλλά συγκρατούμαι. Ξέρω πως στη συνέχεια θα έρθουν ακόμα πιο δύσκολα και καλύτερα να έχω κάτι καβάτζα. Πέρασμα στο 25ο χλμ σε 1:36:50 και στο 30ο χλμ σε 1:56:15 και η κούραση πλέον είναι εμφανής. Περιμένω πως και πως να φτάσω στο 31ο χλμ για να αρχίσω να κατηφορίζω μπας και πιάσω πιο γρήγορο ρυθμό. Η ζέστη πια είναι αρκετά έντονη. Δεν αισθάνομαι ότι έχω αφυδατωθεί και τουλάχιστον η τακτική τροφοδοσίας μου (με ποτά και τζελ high5) και δροσισμού (με νερά και τα σφουγγάρια της διοργάνωσης) έχει πάει καλά. Έχουμε όμως άλλα 10χλμ μέσα στην πόλη που θα είναι ακόμα πιο ζεστά.

Η κατηφόρα αρχίζει, έχω δυνάμεις, αλλά όχι όσες θα ήθελα. Εχω κόντρα αέρα που με κόβει, αλλά τουλάχιστον με δροσίζει. Κάνω μια προσπάθεια να επιταχύνω, αλλά σύντομα καταλαβαίνω πως δεν είναι η μέρα μου για κάτι τέτοιο. Πάραυτα προσπαθώ να κρατάω γρήγορο ρυθμό και στην κατηφόρα. Περνάω το 35 σε 2:15:33 και μέχρι το 37ο χλμ περίπου τα καταφέρνω καλά. Στη συνέχεια οι πόνοι είναι ακόμα πιο έντονοι στους τετρακέφαλους, αλλά και στα πέλματα. Τα τελευταία 5χλμ προβλέπονται πολύ δύσκολα.

Περνάω το 40ο χλμ στον χρόνο που θα ήθελα να εχω τερματίσει, 2:35:32. Ο κόσμος αρχίζει πλέον να πληθαίνει και οι φωνές του με σπρώχνουν προς το τέρμα. Πονάω, αλλά ξέρω πως με αυτόν τον πόνο πρέπει να συνεχίσω λίγο ακόμα. Κατηφορίζω την Ηρώδη Αττικού, μπαίνω στο Στάδιο … Καταπληκτικές οι φωνές του κόσμου, τα τύμπανα χτυπούν κι εγώ περνάω την αψίδα τερματισμού σε 2:44:30 (καθαρός χρόνος 2:44:26). Δεν είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος από το χρόνο, αλλά ξέρω πως “επιβίωσα” αγωνιστικά σε μια πολύ δύσκολη μέρα.

Ήθελα να κάνω αυτόν τον αγώνα με προσοχή και να τον ευχαριστηθώ αποφεύγοντας να …πονέσω (πολύ). Τελικά επιβεβαιώθηκε πως κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. Ο Μαραθώνιος είναι συνδεδεμένος με τον πόνο και όσο και να θέλουμε σαν αθλητές σε αυτό το επίπεδο να το αποφύγουμε αυτό, μάλλον δε γίνεται. Ξέρω άλλωστε πως το σώμα μου δε με βοηθάει και ιδιαίτερα σε αυτές τις αποστάσεις τρεξίματος, αφού έχω αρκετό μυικό όγκο παραπάνω που στα τελευταία χιλιόμετρα με επιβαρύνει περισσότερο.

Αργότερα, φεύγοντας από το Στάδιο μαθαίνω ότι είμαι 12ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου. Μόνο και μόνο γι’αυτο, πλέον είμαι ικανοποιημένος. Είναι η καλύτερη θέση που έχω πάρει στο Μαραθώνιο και από μόνο του ένα δείγμα βελτίωσης. Ελπίζω τις επόμενες χρονιές να μπορέσω να την βελτιώσω ακόμα περισσότερο και να βοηθήσει και ο καιρός για ένα καλό ρεκόρ. Επίσης πρέπει να σημειώσω πως πάρα τις δυσκολίες, το 1:23:08 ειναι το πιο γρήγορο δεύτερο μισό μου σε αυτόν τον αγώνα.

Στα δυσάρεστα της μέρας, ήταν η εγκατάλειψη της αδερφής μου της Χαράς, η οποία δεν μπόρεσε δεν ξεπεράσει ένα χτύπημα που είχε μέσα στην εβδομάδα και την ταλαιπώρησε αρκετά. Τουλάχιστον πήρε τη σοφή απόφαση να σταματήσει όσο ήταν ακόμα νωρίς και έλεγχε τον πόνο της.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους και γνωστούς που μου φώναζαν κατά τη διαδρομή και με εμψύχωναν. Η βοήθεια τους ήταν πραγματικά πολύτιμη, όπως και η παρουσία της οικογένειας μου για άλλη μια φορά μέσα στο Στάδιο.

Αυτά προς το παρόν. Η αγωνιστική χρονιά ολοκληρώθηκε και πλέον είναι μέρες ξεκούρασης και περισυλλογής … θα έχω να σας πω κι άλλα τις επόμενες μέρες.

Μερικές φωτογραφίες, εδω: https://www.facebook.com/media/set/?set=a….8c5c0

Η αγωνιστική μου χρονιά έφτασε στο τέλος της και όπως και πέρσι επέλεξα να την κλείσω με τον Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας (και παράλληλα το πανελλήνιο πρωτάθλημα Μαραθωνίου). Αισθάνομαι τυχερός που μπόρεσα να έχω αυτή την “επιλογή” έχοντας καταφέρει να βγάλω σε πέρας όλο μου το φετινό αγωνιστικό πρόγραμμα χωρίς προβλήματα και να τρέξω σε όποιον αγώνα είχα εξ αρχής σχεδιάσει.

Σύνολο 18 αγώνες (ανάμεσα τους 7 πανελλήνια πρωταθλήματα) σε τρία διαφορετικά αθλήματα (9 τριαθλο/διαθλο, 3 ποδηλασία, 6 τρέξιμο/στίβος) που περιελάμβαναν και 11 ταξίδια. 4 εξ αυτών στην Ευρώπη, για διεθνείς αγώνες διάθλου (ανάμεσα τους Παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) και 7 ταξίδια στην ελληνική επαρχία (εκτός Αττικής).

Ο Κλασικός Μαραθώνιος θα είναι λοιπόν ο 19ος και τελευταίος αγώνας της χρονιάς, το 8ο πανελλήνιο πρωτάθλημα και θεωρώ ο ιδανικός τρόπος για να κλείσω τη σεζόν. Ένας Μαραθώνιος, και ειδικά στην Κλασική διαδρομή έχει τη δική του μεγάλη σημασία και δεν θα μπορούσα να λείπω από αυτή τη γιορτή. Μπορεί μετά από όλα αυτά να μην είμαι στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, όμως θα συμμετάσχω στον αγώνα για το καλύτερο δυνατό χρόνο και πλασάρισμα στο πανελλήνιο. Οι καιρικές συνθήκες δεν θα μας βοηθήσουν, αφού προβλέπεται έντονη ηλιοφάνεια, ζέστη και υγρασία με νοτιάδες. Ελπίζω πάραυτα να το ευχαριστηθώ και να φτάσω με το καλό στο Καλλιμάρμαρο που θα με περιμένουν οι δικοί μου άνθρωποι.

Βεβαίως, οι περισσότεροι φίλοι θα βρίσκονται στη διαδρομή δίνοντας τον δικό τους αγώνα, ανάμεσα τους και η αδερφή μου η Χαρά. Ξέρω πως πολλοί από εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, θα συμμετάσχετε επίσης στον αγώνα ή τουλάχιστον σε μια από τις δυο διαδρομές των 5 ή 10χλμ. Σας εύχομαι ολόψυχα καλή δύναμη κι αν δεν ανταμώσουμε στην εκκίνηση να το κάνουμε με το καλό στον τερματισμό. Καλή επιτυχία σε όλους!

Ο Νυχτερινός Ημιμαραθώνιος της Θεσσαλονίκης ήταν μεγάλο ερωτηματικό για μένα. Δεν ήξερα ακριβώς τι να περιμένω από τον εαυτό μου, αλλά τουλάχιστον είχα θέσει ένα σαφές όριο με το οποίο θα ήμουν ευχαριστημένος και αισιόδοξος. Αυτό ήταν το 1:15, όσο κι αν δε μου πολυάρεσε με δεδομένο πως στην Αθήνα τον Μάρτιο είχα τρέξει 1:13:30 με πολύ δυσκολότερες συνθήκες.

Μετά από έναν πολύ σταθερό αγώνα, στη Θεσσαλονίκη κατάφερα να τερματίσω σε 1:14:32, επίδοση που μου έδωσε και τη 10η θέση σε έναν αγώνα με πολύ έντονο συναγωνισμό. Είμαι ευχαριστημένος που έπιασα τη “βάση” μου και το πιο θετικό είναι πως το έκανα με σταθερό, ευχάριστο και ελεγχόμενο αγώνα από την αρχή ως το τέλος. Κράτησα ένα ρυθμό 3:30/χλμ με το ¨μοτέρ” να δουλεύει σταθερά ανάμεσα στους 176 και 180 παλμούς/λεπτό (μέσο όρο το Garmin έβγαλε 178). Αρκετά καλή απόδοση για την προπόνηση που (δεν) έχω κάνει τις τελευταίες εβδομάδες.

Βέβαια Ημιμαραθώνιος ήταν, δεν ήταν και εύκολος αγώνας σε καμιά περίπτωση. Από τα πρώτα χιλιόμετρα αισθανόμουν ενοχλήσεις στο συκώτι, ενώ ο χτυπημένος γοφός που από το τρίαθλο ενοχλούσε λιγάκι. Παρά το γεγονός πως ο καιρός ήταν σχετικά δροσερός, χρειαζόμουν συνέχεια νερό και δεν γλίτωσα την αφυδάτωση στο τέλος. Τα τελευταία 2-3 χιλιόμετρα έγιναν ακόμα πιο δύσκολα αφού παρότι αισθανόμουν καλά τα πόδια μου, ενεργειακά μάλλον είχα αδειάσει. Παρά τις δυσκολίες, είχα καλή παρέα στον αγώνα, αφού είχαμε φτιάξει ωραίο γκρουπάκι με άλλους δυο συναθλητές, τον φίλο Αλέξη Πασπάτη κι ένα άλλο παλικάρι από την Καβάλα. Βοηθηθήκαμε αρκετά και όλοι τερματίσαμε καλά και ευχαριστημένοι.

Στα γενικά της διοργάνωσης, πρέπει να πω ότι ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία, αυτή η βραδινή βόλτα στη Θεσσαλονίκη. Η πόλη αγκάλιασε πραγματικά τον ημιμαραθώνιο και για 3 ώρες πλημμύρισε η διαδρομή με περισσότερους από 10.000 δρομείς (μαζι με τον αγωνα των 5χλμ που εγινε παραλληλα). Η απροσδόκητα μεγάλη συμμετοχή βέβαια δημιούργησε κάμποσα προβλήματα, όπως για παράδειγμα τη δυσκολία εμάς των πιο γρήγορων στην τρίτη στροφή, όπου έπρεπε να κάνουμε σλάλομ ανάμεσα στους πιο αργούς που περνούσαμε γύρο. Η διοργανωτές πάντως ήδη ετοιμάζονται για του χρόνου με καινούρια διαδρομή και πολύ μεγαλύτερη ετοιμότητα να καλύψουν τις ανάγκες αυτούς του κόσμου.

Πλέον, λίγες μέρες μετά τον αγώνα, δεν φαίνεται να έχω χρεωθεί ιδιαίτερα αυτόν τον ημιμαραθώνιο και αισθάνομαι αισιόδοξος πως στις 2-3 βδομάδες που απομένουν ως τον Κλασικό Μαραθώνιο θα μπορέσω να προπονηθώ λίγο και να είμαι έτοιμος για κάτι καλύτερο από τη βάση. Ελπίζω φέτος να τα καταφέρω…

Καλησπέρα από τη συμπρωτεύουσα. Αργά το απόγευμα φτάσαμε επιτέλους με την αδερφή μου τη Χαρά στη Θεσσαλονίκη, όπου αύριο (Σάββατο 19/10) το απόγευμα θα τρέξουμε στον Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο της πόλης. Στη διοργάνωση που θα έχει παράλληλα και αγώνα 5χλμ και συνολικά θα πάρουν μέρος περισσότεροι από 10.000 δρομείς στο μεγαλύτερο νυχτερινό δρομικό πάρτυ της Θεσσαλονίκης!

Προσωπικά δεν βρίσκομαι στην καλύτερη δυνατή αγωνιστική κατάσταση (όπως γκρινιάζω το τελευταίο διάστημα) όμως εδώ ο καιρός, η πόλη και η γενικότερη διάθεση είναι ιδανικά για τρέξιμο και περιμένω πως και πως να τον τρέξω αυτόν τον αγώνα και να τον διασκεδάσω. Ο συναγωνισμός αναμένεται πολύ δυνατός έτσι κι αλλιώς με πολλούς καλούς συναθλητές στη γραμμή της εκκίνησης και είναι μια καλή ευκαιρία για ένα καλό τεστ. Αν θέλω να τρέξω καλά στον Κλασικό Μαραθώνιο, πρέπει τουλάχιστον να επιβιώσω αξιοπρεπώς από αυτόν τον Ημιμαραθώνιο.

Στα παραλειπόμενα της μέρας, όπως θα δείτε και από τον αριθμό συμμετοχής μου … αισθάνομαι ήδη πολύ τυχερός που βρίσκομαι εδώ…

Περισσότερα για τον αγώνα που θα μεταδωθεί και τηλεοπτικά διαβάστε και εδώ: http://www.runningnews.gr/item.php?id=15697

Σε αυτό το μπλογκ γράφω για τους φίλους, για αυτούς που θέλουν να ξέρουν πως νιώθω και τι σκέφτομαι στους δρόμους. Τα τελευταία χρόνια αυτοί έγιναν πολλοί. Ίσως από τις επιτυχίες, ίσως από τον τρόπο γραφής μου … σημασία έχει ότι με διαβάζουν αρκετοί φίλοι και συναθλητές. Πολλούς τους ξέρω και προσωπικά, πολλούς όμως όχι. Αρκετοί από αυτούς επικοινωνούν μαζί μου, για να μου πουν μια καλή κουβέντα, γιατί θέλουν κάτι να με ρωτήσουν, για να τους βοηθήσω σε κάτι … για ότι τέλος πάντων επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Σήμερα όμως είχα μια ξεχωριστή επικοινωνία … κάποιος πολύ πιο δυνατός από εμένα με ευχαρίστησε που μπόρεσε να πάρει λίγη παραπάνω δύναμη μέσα από τα γραπτά μου. Κι εγώ που έχω κάνει αγώνες και αγώνες στη ζωή μου, από αυτό αισθάνθηκα πραγματικά Powerman… Αυτός ήταν ο Γεράσιμος και τον ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου που δίνει παράδειγμα πραγματικής νίκης στη ζωή μέσα από το τρίαθλο. Η επιστολή του:

“Αγαπητέ κύριε Γρηγόρη καλησπέρα σας από το Αγρίνιο.

Ονομάζομαι Κορδάτος Γεράσιμος , είμαι ακρωτηριασμένος στο δεξί πόδι , φοράω τεχνητό μέλος και συμμετείχα φέτος για πρώτη μου φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παρατριάθλου που έγινε στο Σχινιά στις 29 Σεπτεμβρίου 2013.

Έχω διαβάσει σχεδόν όλα σας τα άρθρα και έχω βρει μέσα από αυτά πολλά στοιχεία του εαυτού μου. Είχα την τύχη να σας δω από κοντά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο Σχινιά και την ατυχία να μην μιλήσουμε.

Αυτό που έζησα στον αγώνα ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα. Με συγκίνησε η αγάπη όλων των αθλητών που συμμετείχαν και η στήριξή τους. Έχω αρχίσει να κάνω πιο ποιοτική προπόνηση και ελπίζω την επόμενη φορά που θα συμμετέχω σε αγώνα παρατριάθλου να το απολαύσω όπως και φέτος.

Μέσα από τα άρθρα σας και την αγωνιστική σας διαδρομή , παίρνω δύναμη να συνεχίσω το τρίαθλο που πραγματικά νομίζω πως το ερωτεύτηκα. Θα συνεχίσω έστω και με ένα πόδι.

Γεράσιμος – Αγρίνιο.”