Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

“adidas Open Run” … μια καινοτομία της adidas που έγινε θεσμός στον χώρο του τρεξίματος. Δεν είναι αγώνας είναι διασκέδαση, είναι το τρέξιμο όπως μας αρέσει στην καθημερινότητα μας. Βόλτα, χαλάρωμα, εκτόνωση, παρέα , ότι τέλος πάντως εκφράζει τον καθένα από εμάς εκτός αγωνιστικής συμμετοχής.

Αυτή την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου, γίνεται με επίκεντρο το Ζάππειο και διαδρομή στο κέντρο της Αθήνας το 10ο και τελευταίο adidas Open Run της χρονιάς, το οποίο αναμένεται να κάνει και τον περισσότερο “θόρυβο”.

Δυστυχώς έχω χάσει πολλά Open Run φέτος λόγω αγωνιστικών και προπονητικών υποχρεώσεων, αυτό όμως δεν το χάνω. Έτσι, θα δώσω το παρόν και θα τρέξω μαζί με φίλους, ευκαιρία για χαλάρωση λίγο πριν τους μεγάλους αγώνες δρόμου που έρχονται.

Μην χάσετε την ευκαιρία να είστε κι εσείς εκεί, το μόνο σίγουρο είναι πως θα περάσουμε καλά. Περισσότερες λεπτομέρειες την εκδήλωση θα βρείτε εδώ:
http://www.adidasrunningteam.gr/openrun.php?id=189

Η τριαθλητική μου χρονιά τελείωσε κάπως άδοξα με τον ατυχή αγώνα του Πανελληνίου Πρωταθλήματος ( http://www.duathlon.gr/?p=1777 ), αλλά δεν έχω σκοπό να τελειώσω έτσι αυτή την αγωνιστική χρονιά. Μάζεψα τα κουράγια μου, συμμάζεψα του πόνους μου και είμαι ξανά έξω στο δρόμο να προετοιμάζομαι για τον 31ο Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών που θα γίνει στις 10 του Νοέμβρη. Το άλλο Σάββατο 19/10 μάλιστα λέω να τρέξω και στον Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης.

Αφού δεν κατάφερα να κάνω αυτό που ήθελα στο τρίαθλο, τουλάχιστον να καταφέρω κάτι κάπου αλλού πριν βάλω τέλος στη χρονιά. Παραδόξως, αφού οι χρόνοι μου σε ποδηλασία (με την πτώση) και στο τρέξιμο (χτυπημένος) δεν ήταν αντιπροσωπευτικοί … βρήκα παρηγοριά στην επίδοση μου στο κολύμπι! Είναι κάπως περίεργο, αλλά πρέπει να είναι ο πρώτος αγώνας τριάθλου στον οποίο το καλύτερο που μου μένει είναι πως έκανα αξιοπρεπή (λέμε τώρα…) κολύμβηση και είναι αυτό που μου δίνει δύναμη και αισιοδοξία για το μέλλον.

Δεν εννοώ βέβαια μόνο το τριαθλητικό μου μέλλον! Κατά βάση με ενδιαφέρει το άμεσα δρομικό μου μέλλον και με τι ψυχολογία βγαίνω κάθε μέρα να μαζέψω χιλιόμετρα. Ναι κι όμως … το κάνω σκεπτόμενος ότι έχω βελτιωθεί στο κολύμπι! Κάτι δεν πάει καλά με εμένα θα μου πείτε …αλλά εγώ προς το παρόν το διαχειρίζομαι σαν κάτι φυσιολογικό.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν μετά από όλη αυτή τη χρονιά και τα ειδικά χτυπήματα που κονόμησα στο πανελλήνιο τριάθλου είμαι σε θέση να διεκδικήσω κάτι καλό σε αυτούς τους δυο μεγάλους αγώνες. Προφανώς άλλωστε δεν είμαι και στην καλύτερη δυνατή ψυχολογικά κατάσταση. Ακόμα μαζεύω κομματάκια του εαυτού μου και κάτι μου λέει πως αυτό δεν θα σταματήσει αν δεν βρω εξιλέωση.

Όπως και να είμαι πάντως, αφού το έχω πάρει απόφαση να δώσω το παρόν, στόχος είναι πάντα το καλύτερο δυνατό. Κατά βάση δηλαδή να βελτιώσω τα ατομικά μου ρεκόρ τόσο στον ημιμαραθώνιο (1:13:30) αλλά ειδικά στον Μαραθώνιο (2:43:21) και από κει και πέρα βλέπουμε…

Κι αν είναι η (τριαθλητική) μου μοίρα σακατεμένη… δεν γλιτώνω με τίποτα. Σήμερα θα έπρεπε να είχα πάρει ένα μετάλλιο στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου… όμως δεν έγινε. Μια πτώση στη ποδηλασία από …σπρώξιμο “ανεξέλεγκτης δρομέα” μου στέρησε αυτή την ευκαιρία…

Ήμουν κοντά, όσο χρειαζόμουν. Η κολύμβηση βγήκε λίγο μεγάλη, κοντά στα 1800 μέτρα, αλλά αυτή την φορά την κατάφερα καλά και βγήκα από νερό στα 27:30, 5 λεπτά μακριά από τα μετάλλια, διαφορά που θα μπορούσα να καλύψω στη συνέχεια. Η ποδηλασία μου πήγαινε παρά πολύ γρήγορα, και στα πρώτα 30χλμ είχα μέση ωριαία ταχύτητα 42,5-43χλμ/ω. Το είχα πιστέψει και …κάπου εκεί έγινε και το μοιραίο…

Ξεκινώντας τον τελευταίο γύρο της ποδηλασίας, στην στροφή πριν μπω στο κωπηλατοδρόμιο, μια νεαρή αθλήτρια που έτρεχε στην απόσταση σπριν είχε την φαεινή ιδέα να κόψει δρόμο στο τρέξιμο …μέσα από τη διαδρομή της ποδηλασίας! Την είδα, της φώναξα, με είδε, την απέφυγα προς στιγμήν, αλλά είχε βάλει τον αυτόματο πιλότο και έπεσε πάνω μου ώστε να με ρίξει κάτω. Χτύπησα κι εγώ και το …ποδήλατο. Παρά το σοκ και τα αίματα στον αγκώνα μου που είχε σκιστεί, σηκώθηκα πάλι, ίσιωσα την ρόδα μου που είχε στραβώσει και …συνέχισα. Λίγο αργότερα διαπίστωσα πως είχε στραβώσει και το τιμόνι μου, αλλά δεν είχα σκοπό να ξανασταματήσω.

Κάπως έτσι, έφτασα στην περιοχή αλλαγών για το τρέξιμο. Ήμουν ακόμα σε κατάσταση σοκ, τέτοια ώστε κατεβαίνοντας πήγα να ξαναπέσω μην ελέγχοντας καλά τα πόδια μου. Πίστευα ακόμα πως μπορούσα να κυνηγήσω το καταραμένο μετάλλιο. Ξεκίνησα να τρέχω, αλλά το σώμα μου δεν αποκρινόταν όπως συνήθως και είχα πόνους από την πτώση. Απλά όλο αυτό το έντονο στρες ήταν “too much” για μένα, Έκανα τη διαδρομή , χωρίς να καταφέρω να περάσω κανέναν. Ο χρόνος μου στο τρέξιμο (38:40) πολύ κατώτερος των συνηθισμένων μου. Απογοητευμένος και σακατεμένος τερματισμός στην 5η θέση του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος σε 2:08:58.

Μεγάλος νικητής της μέρας ήταν και άξιος πρωταθλητής ήταν ο Γρηγόρης Σουβατζόγλου (2:02:28). Αυτόν ακόμα και χωρίς την πτώση δεν θα τον έφτανα κατά τα φαινόμενα. Πιστεύω όμως ότι θα μπορούσα να είχα τερματίσει 2ος. Μπροστά μου ήταν ακόμα ο αναγεννημενος Ηλίας Ξάνθος (2:05:47), ο coach Βασίλης Κρομμύδας (2:06:38) και ο Γιώργος Αλυφαντής (2:07:22). Συγχαρητήρια σε όλους τους γιατί τα πήγαν πολυ καλα σε εναν πολύ δύσκολο αγώνα! Οσο, για μένα…ας είναι… το μετάλλιο στο πανελλήνιο τριάθλου παραμένει απωθημένο, ίσως για κάποια άλλη φορά…

Προς το παρόν έχω να περιποιηθώ τα τραύματα μου. Δεν δείχνουν πολύ σοβαρά, αλλά δεν ξέρω αν και πότε θα είμαι σε θέση να επανέλθω σε κανονική προπόνηση. Θέλω να τρέξω και στον Κλασικό Μαραθώνιο σε 40 μέρες… άλλο απωθημένο κι αυτό.

Μερικές φωτογραφίες …πόνου, εδω:

https://www.facebook.com/media/s..53

Με αυτά και με αυτά έφτασε και η …άβολη στιγμή της σεζόν. Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τριάθλου την Κυριακή στον Σχινιά. Ο αγώνας που λέω ότι “δε με νοιάζει τόσο”, γνωρίζοντας πως έχω μειονέκτημα, αλλά κατά βάθος με νοιάζει γιατί πάντα σκέφτομαι την πιθανότητα να ανατρέψω τα δεδομένα.

Τα σενάρια πολλά, στο μυαλό μου μόνο ένα … δεν έχω ούτε δευτερόλεπτο για χάσιμο. Ξέρω πως θα βγω απο το νερό “πνιγμένος”, 5-7 λεπτά πίσω από τα υπόλοιπα φαβορί για τα μετάλλια. Μετά κεφάλι κάτω και πίεση σε ποδήλατο και τρέξιμο για 1 ώρα και 35 λεπτά περίπου ακόμα. Αν καταφέρω να φτάσω σε μια θέση βάθρου (κάτι που δεν έχω καταφέρει ποτέ ως τώρα σε πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου) θα είμαι πολύ ευχαριστημένος. Αν όχι … πάλι θα είμαι ευχαριστημένος μόνο και μόνο που ήμουν εκεί και το πάλεψα.

Αν είμαι έτοιμος για τον αγώνα? Κανείς δεν ξέρει πραγματικά… Δεν μπορώ να παραβλέπω το γεγονός ότι μόλις 3 εβδομάδες πριν έκανα αγώνα 7 ωρών στο Ζόφινγκεν και επίσης ότι την προηγούμενη εβδομάδα με έπιασε κι ένα κρυώμα που με έριξε μερικές μέρες. Κούραση και ασθένεια … για να θυμάμαι πως δεν είμαι υπεράνθρωπος. Κι έτσι, οφείλω να μπω και σε αυτό το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Σαν ένας ανάμεσα στους υπόλοιπους που θα προσπαθήσει για το καλύτερο ενάντια στα ελαττώματα του και εκμεταλλευόμενος τα προτερήματα του.

Ξεκαθαρίζοντας λίγο τα παραπάνω στο μυαλό, ίσως γι’αυτο και να ξύπνησα κάπως ήρεμος σήμερα. Κολύμπησα στη θάλασσα και ετοιμάζομαι για βολτούλα. Χαλαρά πλέον… Τα λέμε την Κυριακή από κοντά… ως τότε καλά να περνάτε και καλή ξεκούραση σε όσους αγωνιστούμε μαζί.

Ένα ποιο γενικό προαγωνιστικό ρεπορτ και χρήσιμες τεχνικές πληροφορίες, διαβάστε εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=861

Από τις 20 έως τις 22 Σεπτεμβρίου 2013, η «Τεχνόπολις» του Δήμου Αθηναίων φιλοξενεί το 4o Bike Festival!

Μια γιορτή του ποδηλάτου στο κέντρο της Αθήνας που έχει στόχο να δώσει την ευκαιρία στους φίλους του ποδηλάτου να γνωρίσουν τις τελευταίες εξελίξεις στο χώρο και να έρθουν σε στενότερη επαφή με την ποδηλατική κοινότητα που εξαπλώνεται με ταχείς ρυθμούς στην πόλη μας.

Το παρόν στη μεγαλύτερη ποδηλατική έκθεση θα δώσει στην έκθεση και η PEARL iZUMi, η εταιρία χορηγός μου στην τριαθλητική και ποδηλατική ένδυση. Εκεί θα είμαι και εγώ το Σάββατο 21/9 το απόγευμα (περίπου 5-8μμ) και θα σας περιμένω να τα πούμε από κοντά με φόντο φυσικά τα νέα τριαθλητικά ρούχα και παπούτσια της PEARL iZUMi.

Σας περιμένουμε όλους στο περίπτερο μας!