Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Αυτή είναι μια από εκείνες τις δυσάρεστες, αλλά κρίσιμες αποφάσεις. Κανονικά αύριο, Παρασκευή 22 Ιουνίου, θα αγωνιζόμουν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας με κύριο στόχο μια διάκριση στο αγώνισμα της Ατομικής Χρονομέτρησης. Οι αγώνας γίνονται στη Λάρισα αλλά εγώ δεν κατάφερα να πάω εξαιτίας τραυματισμού.

Πρέπει να είναι από τους πιο χαζούς και άτυχους τραυματισμούς που έχω πάθει. Κατεβαίνοντας μια κατηφόρα με βαρύ πάτημα, μου βγήκε ένα αυτοκίνητο από μια διασταύρωση. Ευτυχώς πρόλαβα να σταματήσω, όμως όταν σηκώθηκα ορθοπέταλο για να ανακτήσω την ταχύτητα μου, η αλυσίδα έπεσε από τον μεγάλο δίσκο στον μικρό (μάλλον πάνω στα φρένα κατέβασα δίσκο χωρίς να το καταλάβω), το πόδι βρέθηκε στο κενό ….και χτύπησα με δύναμη το γόνατο μου πάνω στο τιμόνι! Όσο επιπόλαιο κι αν ακούγεται, ήταν αρκετό για να μείνει πρησμένο το πόδι μερικές μέρες και ακόμα και τώρα να έχω ενοχλήσεις, χωρίς ωστόσο να έχω κάνει καθόλου προπόνηση.

Τι να πω… συμβαίνουν και αυτά (?) … ας ελπίσουμε να είναι οι τελευταίε μέρες ξεκούρασης στον δρόμο της επιστροφή για το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου στο Ζόφινγκεν. Ίσως και να μπορούσα να αγωνιστώ σφίγγοντας τα δόντια, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να ρισκάρω σε καμία περίπτωση κάποια υποτροπή που θα με άφηνε επιπλέον μέρες εκτός προπονήσεων σε αυτη την κρίσιμη φάση, 2,5 μηνες πριν το παγκόσμιο.

Αισθάνομαι πολύ απογοητευμένος, όχι μόνο γιατί έχασα την ευκαιρία για ένα καλό τεστ ενάντια στους κορυφαίους Έλληνες ποδηλάτες, αλλά γιατί τελευταία στιγμή κρέμασα και την ομάδα μου “Etcetera WorldofBike.gr Θησέας” η οποία περίμενε από μένα μια πολύ καλή θέση στην ατομική χρονομέτρηση.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως πέρσι τέτοια εποχή ήμουν σε πολύ χειρότερη κατάσταση, έχοντας μείνει εκτός προπονήσεων τρεξίματος πολύ καιρό και έχοντας ελάχιστη ένταση ποδηλασίας στα πόδια μου, Τουλάχιστον φέτος, όλος ο χειμώνας πήγε πολύ καλά και από εδώ και πέρα είναι στο χέρι μου να πατήσω με αυτοπεποίθηση σε αυτή την προετοιμασία και στις μέρες ξεκουρασης που περνάω τώρα ώστε να εμφανιστώ ακόμα πιο δυνατός στο Ζόφινγκεν.

Ήταν κάτι που αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Η αγωνιστική μου επιστροφή σε αγώνα τριάθλου μετά από πολλά χρόνια (8 για την ακρίβεια). Μετά την 4η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τριάθλου που διεξήχθη την Κυριακή 3 Ιουνίου στην Καλαμάτα, τα συναισθήματα ανάμεικτα… Η αλήθεια είναι πως είχα πιστέψει πως θα μπορούσα να πάρω ένα μετάλλιο και δεν ήμουν μακριά από τον στόχο μου … όμως απλά δεν ήμουν καλά για να το διεκδικήσω με όλες μου τις δυνάμεις.

Καταρχάς, η απουσία μου όλα αυτά τα χρόνια μου στέρησε την εμπειρία του πως είναι να κυνηγάς με μειονέκτημα 7-8 λεπτών βγαίνοντας από το νερό. Δεν είχα καθόλου έλεγχο του αγώνα και όσο κόσμο και να πέρναγα κατά τη διαδρομή μου φαίνονταν πως δεν ήταν αρκετό …και δεν ήταν! Πρακτικά κυνήγησα όσο μπορούσα, προσπέρασα τους περισσότερους μπροστά μου και μείωσα τη διαφορά από τους πρώτους με το πιο γρήγορο ποδηλασία + τρέξιμο, για να τερματίσω τελικά 4ος μετά από 2 ώρες 1 λεπτό και 20 δευτερόλεπτα. Μπροστά μου τερμάτισαν ο “θρυλικός” βετεράνος Βασίλης Κρομμύδας (11η φορά πρωταθλητής! 1:57:31) και οι νεότεροι Γρηγόρης Σουβατζόγλου (1:59:11) και Γιώργος Αλυφαντής (2:00:34). για τον Βασίλη, ότι και να λέμε είναι λίγο. Για τα άλλα δυο παιδιά τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, γιατί όχι μόνο έκαναν σπουδαία εμφάνιση αλλά ήξεραν και ότι ερχόμουν με φόρα, αλλά πρόλαβαν…χεχε! Τουλάχιστον το επίπεδο του συναγωνισμού ανέβηκε αρκετά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μετά από χρόνια πτώσης και πιστεύω στο μέλλον θα δούμε ακόμα πιο δυνατους αγώνες.

Πέρα από το μεγάλο μειονέκτημα στην κολύμβηση και το “κυνηγητό” που έτσι κι αλλιώς ήταν δεδομένο, θα έπρεπε να είχα αξιολογήσει καλύτερα τον εαυτό μου σε έναν αγώνα “προετοιμασίας” όπως ήταν αυτός για μένα. Καλώς η κακώς, δεν είχα κάνει ειδική, ούτε προσηλωμένη προπόνηση, απλά τον χρησιμοποίησα σαν ένα πρώτο τεστ της προπόνησης μου ενόψει του παγκοσμίου πρωταθλήματος διάθλου. Την ίδια ώρα που σχεδόν όλοι οι συναθλητές μου είχαν φορμαριστεί και ξεκουραστεί ειδικά για το πανελλήνιο πρωτάθλημα, εγώ πήγα στην Καλαμάτα φορτωμένος προπόνηση και επιβαρυμένος από επαγγελματικές και προσωπικές υποχρεώσεις που μου στέρησαν ξεκούραση.

Θα ξαναπώ πως όταν θες να είσαι 100% έτοιμος για έναν μεγάλο αγώνα, πρέπει τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν να αφοσιώνεσαι στον σκοπό και να απομονώνεις όλα τα υπόλοιπα που σε κουράζουν και σε αποπροσανατολιζουν. Κάτι πάντως που δεν είχα υπολογίσει και δεν θα μπορούσα να προβλέψω για τον συγκεκριμένο αγώνα, ήταν πως θα έκανα ψυχολογική προετοιμασία για δύο τον μήνα που προηγήθηκε. Για μένα δεν είχα άγχος, πάνω κάτω ήξερα τι θα γινόταν, είχα άγχος όμως για μια άλλη ψυχούλα … ευτυχώς τα καταφέραμε μια χαρά, τουλάχιστον γυρίσαμε με ένα μετάλλιο στις αποσκευές (διευκρινήσεις στο φωτογραφικό άλμπουμ που θα βρείτε στο τέλος)!

Δεν είμαι ευχαριστημένος από τον αγώνα και τη θέση μου, όμως πλέον κοιτάω μπροστά και κρατάω μόνο τα θετικά. Βρήκα το θάρρος και βούτηξα στα (βαθιά) νερά μετά από πολλά χρόνια αποφασισμένος να κυνηγήσω με ότι είχα τη δεδομένη μέρα. Πήρα την καλύτερη θέση που έχω πάρει ποτέ σε πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου (4ος). Έκανα μια καλή προπόνηση TT bike + run. …και στην τελική τελική …κάναμε και μια ωραία εκδρομή στην Καλαμάτα και περάσαμε καλά με τους φίλους μου από το τρίαθλο.

Κλείνοντας το ρεπορτ μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον διοργανωτή του αγώνα Λάμπρο Κωτσιόπολου για τη φιλοξενία και τη διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος στην Καλαμάτα, από την Active Greece. Ελπίζω στο μέλλον να συνεχίσει να διοργανώνει αγώνες τέτοιου επίπεδου και με ακόμα περισσότερες συμμετοχές.

Μερικές φωτογραφίες εδώ:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.3781100040570.2157077.1069016619&type=1&l=c6101de449

Περισσότερα για τον αγώνα και αναλυτικα αποτελέσματα εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=513

Το άρθρο που ακολουθεί το έγραψα με νεανική ορμή και ρομαντισμό τον Φεβρουάριο του 2005. Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες που προετοιμάζομαι για τον πρώτο μου ουσιαστικά αγώνα τριάθλου μετά από 8 χρόνια (το έκτακτο τρίαθλο του 2009 εν μέσω στρατιωτικής θητείας μάλλον δεν μπορεί να υπολογίζεται).

Από κάποιο παιχνίδι της μοίρας λίγες μέρες μετά μου συνέβη κάτι που ουσιαστικά δοκίμασε την αλήθεια μου σε όλα αυτά που έγραφα… Στα δύσκολα αθλητικά χρόνια που ακολούθησαν μακριά από το τρίαθλο, άλλαξα αρκετά, μεγάλωσα, όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλω να πιστεύω πως διατήρησα το καθημερινό πάθος εκείνου του νεαρού για τον αθλητισμό …μέχρι την νεκρανάσταση μου μέσω του διάθλου.

Τι έγραφα λοιπόν εκείνον τον Φλεβάρη του 2005? Διαβάστε…

Το κίνητρο ενός τριαθλητή

Η ώρα είναι 5:30 και το ξυπνητήρι χτυπά. Μπορεί να μην έχει ξημερώσει καλά-καλά αλλά η μέρα σου ξεκινά και πρέπει να σηκωθείς. Όχι δεν πρόκειται να πας να δουλέψεις στην οικοδομή , αλλά απλά να πας για προπόνηση…

Κλείνεις το ξυπνητήρι και μένεις για λίγο να σκέφτεσαι αν πρέπει να σηκωθείς και να πας για την πρώτη προπόνηση της μέρας. Ο καιρός δεν είναι και πολύ καλός και υπάρχει πιθανότητα να βρέξει , αισθάνεσαι και λίγο κουρασμένος από τη χτεσινή μέρα και το πρωινό πρόγραμμα είναι από αυτά που πάντα βαριέσαι. Κάθεσαι για λίγο και το ξανασκέφτεσαι, «να βγω ή όχι»? Τελικά μετά από λίγο είσαι πάλι έξω για τρέξιμο ή ποδήλατο ή στο δρόμο για το κολυμβητήριο. Ο γείτονας που ξυπνά και αυτός νωρίς για να πάει στο γραφείο σκέφτεται «που πάει πάλι αυτός ο τρελός;» . Στο δρόμο σκέφτεσαι τι βλακεία θα είχες κάνει αν είχες ξεχαστεί κάτω από το πάπλωμα. Βέβαια εξακολουθείς να εύχεσαι να μην βρέξει αλλά πια δεν έχει και τόσο σημασία .

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η αφοσίωση μας στην προπόνηση περνάει από τεστ. Αυτό που για τους κοινούς ανθρώπους φαίνεται αδιανόητο για έναν αθλητή είναι καθημερινότητα. Ειδικότερα για έναν τριαθλητή με σοβαρούς αγωνιστικούς στόχους το ημερήσιο πρόγραμμα είναι αρκετά αυστηρό και δεν αφήνει περιθώρια ούτε για μία ώρα παραπάνω ύπνου το πρωί. Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να ακολουθούμε αυτό τον τρόπο ζωής ο οποίος κουράζει ακόμα και στη σκέψη του τους περισσότερους ανθρώπους; Ποια είναι τα κίνητρα της ιδιαίτερα απαιτητικής προπόνησης για έναν αθλητή σε ένα άθλημα σαν το τρίαθλο;

Για ξεκινήσει κάποιος απλώς να αθλείται υπάρχουν κάποιοι βασικοί λόγοι. Η υγεία και η εξωτερική εμφάνιση είναι ίσως οι δυο βασικότεροι που μπορεί να στείλουν το καρδιοπαθή για πεζοπορία και την νεαρή φοιτήτρια να λιώνει στο διάδρομο κάποιου γυμναστηρίου. Και είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια πολύς κόσμος αθλείται πια πιο συστηματικά. Τι κάνει όμως κάποιους να αφιερώνουν πολύ χρόνο και δυνάμεις στην γυμναστική; Για ποιο λόγο κάποιοι να προπονούνται συστηματικά και αφοσιωμένα; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει τον αθλητισμό σε τρόπο ζωής; Χωρίς αμφιβολία ένας αγωνιστικός στόχος είναι πάντα ένα καλό κίνητρο. Οι λόγοι όμως για τους οποίου θέλει κάποιος ολοκληρώσει έναν αγώνα , είτε πρόκειται για ένα sprint είτε για έναν αγώνα Ironman είναι τόσοι όσοι και οι αθλητές που συμμετέχουν κάθε φορά. Ποια είναι όμως η κοινή συνισταμένη στα κίνητρα όλων των αθλητών που το πρωινό του αγώνα θα στηθούν στη γραμμή της εκκίνησης και όλο το προηγούμενοι διάστημα έχουν διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα στην προπόνηση;

Το τελευταίο διάστημα για διάφορους λόγους δεν είχα τη δυνατότητα να γυμναστώ όσο θα ήθελα. Μου έλειψε τόσο η προπόνηση. Σίγουρα ξεκουράστηκα αλλά το μεγαλύτερο κέρδος ήταν πως είχα την ευκαιρία να κάτσω και να σκεφτώ με πιο καθαρό μυαλό κάποια πράγματα. Μερικές από τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται παραπάνω.

Ειδικότερα σήμερα που η ελληνική αθλητική πραγματικότητα απογοητεύει με τον τρόπο οργάνωσης και διοίκησης της πολλά από τα παραπάνω ζητήματα γίνονται ακόμα πιο επίκαιρα. Οι δυσκολίες που συνάντησαν αθλητές στις προσπάθειες τους για υψηλές επιδόσεις τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν πρόωρα την ενεργό δράση. Δεν τους αδικώ για την επιλογή τους αλλά δεν θέλω να τους συμμερίζομαι. Πολλοί από εμάς έχουμε φτάσει στην κρίσιμη ψυχολογική καμπή όπου τίθεται το ερώτημα, «να συνεχίσω ή να τα παρατήσω;» Όταν μου συνέβη εμένα σκέφτηκα πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τον αθλητισμό …και συμπέρανα πως αυτό δεν θα ήταν ζωή για μένα. Δεν πρέπει να μας απογοητεύει και να μας αποπροσανατολίζει μια αγωνιστική αποτυχία , ένας τραυματισμός ή μια άλλη κατάσταση που κάνει πιο δύσκολη ή προσωρινά αδύνατη την προπόνηση.  Όσοι ασχολούνται με το τρίαθλο τα τελευταία χρόνια ξέρουν επίσης πως υπάρχουν και επιπλέον προβλήματα. Η κακοδιοίκηση και ο ανύπαρκτος αγωνιστικός προγραμματισμός θίγουν πρώτα απ’ όλα τους αθλητές όταν οι αγώνες αναβάλλονται , δεν προγραμματίζονται έγκαιρα η ακόμα δεν διοργανώνονται και καθόλου. Και ας μην επεκταθούμε και στις παρασκηνιακές ενέργειες που αντιμετώπισαν αρκετοί από τους πλέον ελπιδοφόρους αθλητές… Δυσκολίες υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν σε ότι και αν κάνουμε αλλά έτσι είναι όλη η ζωή και αν πέσουμε 7 φορές πρέπει να σηκωθούμε 8.

Πίσω από κάποιο δυνατό κίνητρο κρύβεται πάντα μια έντονη επιθυμία. Μόνο όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ θα κάνεις αυτό που πρέπει , καμιά φορά και κάτι παραπάνω , για να το πετύχεις. Αυτό που πάντα ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους αθλητές είναι το πάθος τους. Χωρίς το πάθος για το άθλημα η αφοσίωση στην προπόνηση τίθεται σε αμφισβήτηση. Μπορεί να προπονείσαι καλά για κάποιο διάστημα αλλά αν δεν έχεις την απαραίτητη θέληση πολύ δύσκολα δεν θα παρεκκλίνεις από την προετοιμασία σου. Το πάθος είναι αυτό που σε ξυπνάει κάθε πρωί και σε βγάζει στο δρόμο να παλεύεις με τα στοιχεία της φύσης και τον εαυτό σου. Το κάνεις γιατί το αγαπάς , γιατί σε «φτιάχνει» , γιατί αισθάνεσαι ζωντανός και νικητής κάθε μέρα.

Ακόμα και τώρα που το τοπίο στο ελληνικό τρίαθλο είναι αρκετά θολό και υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για την μελλοντική αγωνιστική δραστηριότητα επιλέγω να οργανώσω τη ζωή μου γύρω από την προπόνηση. Δεν κάνω τον αθλητισμό , την  προπόνηση, τους αγώνες και τις επιδόσεις απαραίτητα αυτοσκοπό, αλλά μέσο για να πετύχω πολύ περισσότερα. Οι αγωνιστικοί στόχοι και η θέληση για την καλύτερη δυνατή αγωνιστική παρουσία πάντα υπάρχουν αλλά το βασικό κίνητρο είναι πέρα από αυτά. Το άθλημα μας είναι καλώς ή κακός ένας τρόπος ζωής, μια ξεχωριστή καθημερινότητα. Αγαπάμε την αίσθηση της σωματικής βελτίωσης , την διαφοροποίηση από τους γύρω μας , την ικανότητα μας να κάνουμε πράγματα που οι άλλοι τρομάζουν μόνο που τα σκέφτονται, την οργάνωση στην καθημερινότητα μας. Το πρωινό ξύπνημα , η αυστηρή διατροφή , η αποχή από διάφορους συνηθισμένους , μαζικούς και τυποποιημένους τρόπους διασκέδασης δεν είναι θυσία , είναι επιλογή. Θέλουμε αυτόν τον τρόπο ζωής και αισθανόμαστε υπερήφανοι και ξεχωριστοί για αυτό. Μαθαίνουμε να θέτουμε στόχους και να προσπαθούμε να τους πετύχουμε μεθοδικά. Μαθαίνουμε στην πειθαρχεία και στην συνέπεια προς στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Και αυτό περνάει και σε όλους τους τομείς της ζωής μας και γινόμαστε καλύτεροι. Πάνω απ όλα όμως το διασκεδάζουμε. Μας αρέσει πάρα πολύ αυτή η κατάσταση. Και αν ακόμα αμφιβάλλετε για αυτό απαντήστε στην εξής ερώτηση: «έχετε οικονομικές απολαβές από το άθλημα σας;» Φυσικά στο 99.9% των περιπτώσεων η απάντηση είναι όχι. Θα πηγαίνατε να δουλέψετε υπερωρία κάθε μέρα χωρίς επιπλέον απολαβές; Φυσικά και όχι αλλά εντούτοις πολλοί είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν λιγότερο (και εννοείται με μικρότερους μισθούς) προκειμένου να έχουν λίγο περισσότερο χρόνο για προπόνηση. Ας μην θίξουμε ακόμα και αυτούς που παραμελούν επαγγελματικές , ακαδημαϊκές , οικογενειακές και λοιπές υποχρεώσεις για λίγο περισσότερο χρόνο προπόνησης.

Σίγουρα η κινητήρια δύναμη ξεπερνά τους αγωνιστικούς μας στόχους. Γι’ αυτό πια είμαι πεπεισμένος πως και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι αθλητές που ξέρω το κάνουμε από αγάπη , έρωτα , πάθος. Μπορεί αυτή η υπερβολή στη σχέση αθλητή και αθλήματος να φέρνει την ίδια τη σχέση σε κρίσιμες και έντονες καταστάσεις αλλά αυτό είναι το τίμημα των σχέσεων πάθους αλλά παράλληλα και η γοητεία τους. Η χαρά , η λύπη , η συγκίνηση , η αγωνία , ο φόβος που προσφέρει κάθε μάχη. Τα έντονα συναισθήματα της πάλης και η επιβεβαίωση ότι είσαι ζωντανός ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γι αυτό αξίζει να παλεύεις κάθε στιγμή γι αυτό που ποθείς.

Ακόμα και αν δεν βρήκατε κάτι από τον εαυτό σας σε αυτό το άρθρο αλλά εξακολουθείτε να ανυπομονείτε για την επόμενη προπόνηση και τον αγώνα που φτάνει μην ανησυχείτε.  Δεν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο ,ούτε κάνουμε την ίδια προπόνηση και δεν έχουμε τους ίδιους στόχους όμως όλοι θα ξαναβρεθούμε σε κάποια παραλία περιμένοντας την κόρνα της εκκίνησης με το ίδιο άγχος και θα σκεφτόμαστε όλη την προπόνηση της προετοιμασίας για αυτό τον αγώνα. Μέχρι τότε το μοναδικό που μπορώ να συμβουλεύσω είναι να το διασκεδάζεται και  να το κάνετε γιατί το αγαπάτε και γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης, Φεβρουάριος 2005

Αυτή είναι μια δημοσίευση που ήθελα να την κάνω περίπου 1,5 μήνα, όμως κάτι οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της περιόδου τότε, κάτι ο διακοπές του Πάσχα, μου πήρε λίγο παραπάνω. Μέσα στον Μάρτη δέχθηκα μια ιδιαίτερα τιμητική πρόσκληση από τον Κωστή Ξηρογιάννη, πρεσβευτή της BikePure στην Ελλάδα να συμμετάσχω κι εγώ σαν αθλητής-πρότυπο για την προώθηση της κίνησης στον χώρο του ελληνικού τριάθλου.

Η BikePure είναι μια διεθνής οργάνωση για την προάσπιση και αποκατάσταση της τιμής της ποδηλασίας (και του τριάθλου) που έχει δεχτεί αλλεπάλληλα χτυπήματα από υποθέσεις ντόπινγκ. Όπως λέει και η κίνηση “Η κοινή γνώμη και οι φίλαθλοι του αθλήματος δικαιούνται να μπορούν να πιστέψουν σε πραγματικούς ήρωες”.

Οι απόψεις μου για το ντόπινγκ είναι γνωστές και τις έχω εκφράσει πολλάκις τόσο από αυτό το προσωπικό μου blog όσο και από το RunningNews.gr και αυτή ήταν και η αφορμή να με πλησιάσει η BikePure μέσω του Κ.Ξηρογιάννη. Για μένα αυτή η εμπιστοσύνη είναι μεγάλη τιμή και χαρά και προσωπικά δεσμεύτηκα να κάνω ότι μπορώ για την προώθηση των σκοπών της κίνησης. Το γαλάζιο βραχιολάκι που φοράω έκτοτε στις προπονήσεις μου είναι το ελάχιστο. Ο λόγος μου και τα δημοσιεύματα μου πιθανότατα μπορούν να έχουν μεγαλύτερη δύναμη και απήχηση. Σημασία έχει να διασώσουμε την αλήθεια. Ανάμεσα στους ντοπαρισμένους, υπάρχουν και καθαροί πρωταθλητές και ο κόσμος μπορεί να πιστέψει σε αυτούς.

Στη συνέντευξη με τον Κωστή Ξηρογιάννη είπαμε αρκετά πράγματα, off the record είπαμε πολύ περισσότερα. Στο κείμενο που δημοσιεύτηκε στα διάφορα μέσα και αναδημοσιεύω και παρακάτω είναι το τυπικό δείγμα της συζήτησης μας, αλλά προφανώς για δημοσιογραφικούς λόγους “χώρου” δεν θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερη.

Η συνέντευξη:

O πρωταθλητής του Διάθλου Γρηγόρης Σκουλαρίκης συμπορεύεται με τη Bike Pure

Συνέντευξη στον Κωστή Ξηρογιαννη
Φώτο: Αλέξανδρος Παπαχρηστου

Ο Έλληνας πρωταθλητής αφού ενημερώθηκε για τις αλλαγές στο ντόπινγκ που έγιναν στη χώρα μας ανακοίνωσε τη πρόθεση του να βοηθήσει στη προσπάθεια της οργάνωσης κατά του ντόπινγκ στη ποδηλασία

Πως ξεκίνησες το δίαθλο;
Ξεκίνησα με στίβο μικρός και συνέχισα μετά στα 21 μου με τριαθλο χομπίστικα και έτσι ασχολήθηκα λίγο με τη ποδηλασία. Τα τελευταία 3 χρόνια πήρα στα σοβαρά το δίαθλο με σκοπό ουσιαστικά να κάνω διεθνείς αγώνες.

Γιατί ασχολήθηκες με το δίαθλο και όχι με το τρίαθλο;
Δεν έχω το κολύμπι! Όταν βγαίνεις 7 λεπτά πίσω από τους πρώτους και το ποδήλατο και το τρέξιμο σου είναι ίδιο με τους πρώτους τότε δε μπορείς να διακριθείς στο τρίαθλο.

Με όλη αυτή την ανάπτυξη στο τρίαθλο στη χώρα μας, τι θα συμβούλευες κάποιον που ξεκινά τώρα την ενασχόληση;
Το τρίαθλο είναι αναπτυσσόμενο γιατί απευθύνεται σε ερασιτέχνες αθλητές. Επειδή είναι τρία τα αθλήματα είναι τριπλός ο εξοπλισμός όποτε ξεκινάμε…με το «μαλακό». Ξεκινάμε από χαμηλά στον εξοπλισμό στη προπόνηση και στις απαιτήσεις μας, με μέτρο τα πάντα. Κατόπιν, ανάλογα με τις ανάγκες μας και το επίπεδο μας ακολουθεί και ο εξοπλισμός. Εγώ όταν ξεκίνησα πριν 10 χρόνια έτρεχα με φανελάκι στίβου, παπούτσι λινό (ακόμα και στην ποδηλασία) και κράνος “κουβαδάκι”!

Γιατί δε γίνονται μεγάλοι διεθνείς αγώνες τριαθλου στη χώρα μας;
Στην Ελλάδα δυστυχώς είναι αναμενόμενο. Παρόλο που το καλοκαίρι η χώρα μας είναι κορυφαία τοποθεσία, οι παραλίες μας είναι κλειστές για αγώνες. Δε μπορείς να αποκλίσεις μια παράλια και τους γύρω δρόμους Κυριακή από τους λουόμενους και όσους κάνουν βόλτα ούτε καν μια ώρα. Το έχω ζήσει οργανωτικά.

Θαυμάζεις κάποιον αθλητή, έχεις κάποιο πρότυπο;
Τα τελευταία χρόνια επειδή έχω πάρει σοβαρά αυτό που κάνω, έχω πρότυπο δυο αθλητές: το Βασίλη Κρομμύδα και τη Ντενίζ Δημάκη, δυο αθλητές με συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Αυτό που θαυμάζω είναι η διάρκεια τους και η πορεία τους στο χώρο, η σκληρή δουλειά που κάνανε, η συνέπεια τους στη προπόνηση και ο τρόπος ζωής τους.

Ποιοι σε υποστηρίζουν;
Η adidas που τον τελευταίο χρόνο με έχει στηρίξει πολύ, η pearl izumi με την οποια ξεκιναω τωρα συνεργασία, το ποδηλατικό κατάστημα WorldofBike.gr και η high5 στα συμπληρώματα διατροφής. Στην ομάδα υποστήριξης είναι επίσης η διατροφολόγος αδελφή μου η Χαρά και ο φυσιοθεραπευτής Τάσος Μαργαρίτης.

Ποιο είναι το όνειρο σου αγωνιστικά;
Στόχος μου δεν είναι μόνο το πανελλήνιο πρωτάθλημα μιας και το έχω κερδίσει στο παρελθόν, αλλά οι διεθνείς αγώνες. Για έναν διαθλητη όνειρο είναι το παγκόσμιο πρωτάθλημα Powerman στο Zofingen και για μένα από το 2004 το όνειρο ήταν να αγωνιστώ εκεί. Το 2011 σε μια δύσκολη χρονιά για μένα γιατί είχα ατυχίες το δοκίμασα και πήρα την 21η θέση. Φέτος στόχος μου είναι η 8αδα που πιστεύω ότι είναι εφικτό.

Τι περιλαμβάνει ένα εβδομαδιαίο πρόγραμμα σου και που γυμνάζεσαι;
Ποδηλασία πάω στην παραλιακή ή στον παράδρομο προς Μαλακάσα, ενώ τρέξιμο στο Στάδιο Ζωγράφου και στη Πολυτεχνειούπολη. Κάνω περίπου 500χλμ Ποδηλασία και 100χλμ τρέξιμο, εβδομαδιαίως. Σε σχέση με παλιότερα έχω ελαττώσει πολύ τα χιλιόμετρα τρέξιμο για να προστατέψω τα πόδια μου.

Τι ξέρεις για το bike pure;
Πρωτόμαθα από τη συνέντευξη του Περικλή Ηλία. Δεν έψαξα εγκυκλοπαιδικά αλλά προτίμησα να το ζήσω από μέσα για να έχω άποψη. Είναι μια φιλόδοξη κίνηση σε ένα χώρο που είναι στιγματισμένος και με πολλές σκιές ειδικά όσο ανεβαίνουμε τα κλιμάκια επαγγελματισμού και των διακρίσεων. Στον επαγγελματικό αθλητισμό και τον αθλητισμό σε επίπεδο ολυμπιάδας όσο αυξάνονται οι ανάγκες, οι απαιτήσεις και τα χρήματα μπαίνουν και άλλοι παράγοντες. Το bike pure βλέπω ότι έχει απήχηση σε ποδηλάτες και αθλητές.

Σου έχει γίνει έλεγχος ντόπινγκ;
Δυστυχώς όχι. Τα τελευταία χρόνια που τρέχω και διακρίνομαι οι έλεγχοι ντόπινγκ στην Ελλάδα έχουν αδρανήσει. Στο δίαθλο επειδή δεν είναι ολυμπιακό άθλημα υπάρχει μια «χαλαρότητα» αλλά και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας (δρόμου) δεν έγινε κανένας έλεγχος.

Σε έχει πλησιάσει κάποιος να σου προσφέρει «βελτίωση»;
Εγωιστικά θα πω πως δεν έχει τολμήσει κανείς να με πλησιάσει. Σε αυτό το θέμα είμαι αμείλικτος. Αν κάποιος έχει διαβάσει την αρθρογραφία μου καταλαβαίνει όχι απλώς τις απόψεις μου αλλά την αυστηρότητα μου στο θέμα.

Πως αισθάνεσαι που είσαι αθλητής πρότυπο της bike pure;
Επισημοποιήθηκε μια ευθύνη. Έχω μεγαλώσει πλέον, είμαι 31. Ξεκίνησα αργά αλλά προσπαθούσα όλα αυτά τα χρόνια με τα μικρότερα παιδιά να τους μιλάω για τον αθλητισμό, όπως τον έβλεπα εγώ, σαν τρόπο ζωής. Να ξεφύγουν από την ψυχαναγκαστική λογική των υψηλών επιδόσεων και να μην έχουν το πρωταθλητισμό σαν αυτοσκοπό. Χάρηκα που με εμπιστεύτηκε η bike pure για να προβάλει αυτό το ιδεώδες. Είναι μεγάλη μου τιμή.

Περισσότερα για την οργάνωση Bike Pure στην ιστοσελίδα bikepure.org

Οι μέρες προσφέρονται για πιο χαλαρές προπονήσεις, όχι μόνο λόγω Πάσχα αλλά κυρίως λόγω επιτακτικής αποκατάστασης από τον Μαραθώνιο και όλη την προηγούμενη χειμερινή σεζόν. Με αυτή τη διάθεση εδώ στο Χαλκούτσι πλέον βρήκα τον γερο-Wilier (Evasion) και κάνουμε μαζί τις ποδηλατικές προπονήσεις, μέχρι να φέρω τα πιο σύγχρονα “όπλα” της Ridley. Όχι πως δεν είναι γρήγορος όταν χρειαστεί, όχι πως δεν είναι άνετος στα πολλά χλμ, απλά τα χρόνια έχουν περάσει γι’ αυτόν και δεν μπορεί να αντιπαλέψει με τους νεότερους.

Ο γερο-Wilier είναι θρυλικό και μαρτυρικό ποδήλατο, όχι μόνο γιατί κερδίσαμε μαζί δυο αγώνες “ορόσημα” διάθλου (2004: 1ος στον πρώτο επίσημο αγώνα Διάθλου 10-40-5 που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, 2008: 1ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου το 2008) αλλά κυρίως γιατί έχουμε επιβιώσει από δυο πολύ άσχημα ατυχήματα (από αυτά που σου αλλάζουν τη ζωή), εκτός βέβαια από τις συνήθεις πτώσεις ρουτίνας στο πέρασμα των ετών προπόνησης.

Του γερο-Wilier του έλαχε να περάσει και μια πραγματικά Μεγάλη Βδομάδα μαζί μου πασχαλιάτικα. Εβδομάδα παθών γιατί συμβαίνουν πολλά στη ζωή… κάθε ανηφόρα Γολγοθάς, σταύρωση και ανάσταση στο δρόμο. Λες κι αυτό το ποδήλατο ακόμα και τώρα που είναι ουσιαστικά παροπλισμένο, έχει την ευχή και την κατάρα να περνάει μαζί μου όλα τα δύσκολα. Το ποδήλατο πάντα νιώθει τα συναισθήματα που βγάζεις σε κάθε σου πάτημα σε κάθε στροφάρισμα. Κάποιοι πιο φανατικοί πιστεύουν πως το ποδήλατο έχει δικιά του ψυχή, εγώ απλά πιστεύω πως έχει την ψυχή που του δίνει ο αναβάτης του. Γι’ αυτό και όταν ανεβαίνεις στη σέλα πρέπει να είσαι με κάποιον τρόπο αποφασισμένος να ζήσεις ότι προκύψει στη διαδρομή σου.

Μέσα στην εβδομάδα θα κάνω μια προπόνηση μέχρι την Αθήνα και θα τον αλλάξω με τον Noah Green. Όσο περνάν οι μέρες και οι προπονήσεις θα πρέπει να γίνονται πιο συγκεκριμένες, καλύτερα να έχω το πιο “δυνατό” ποδήλατο, που ανταποκρίνεται με λιγότερο “πόνο” στα πατήματα μου. Ότι κι αν καβαλάω πάντως, είναι μεγάλη υπόθεση για μένα να ξέρω πως έχω εφεδρεία έναν αξιόμαχο βετεράνο που μπορεί να μου καλύψει τις ποδηλατικές ανάγκες όταν χρειαστεί. Οι νεώτεροι Ridley (Noah Green και Dean TT) είναι ωραίοι, αλλά ο παλιός είναι πάντα αλλιώς…

Γερο Wilier = Respect…