Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Το κολύμπι δεν είναι το καλό μου αγώνισμα, γι’ αυτό άλλωστε δεν συνηθίζω πλέον να συμμετέχω σε αγώνες τριάθλου (τελευταία συμμετοχή τον Οκτώβρη του 2009 εν μέσω στρατιωτικής θητείας). Πάραυτα συνηθίζω να κολυμπάω στη θάλασσα, για χαλάρωμα και ενδυνάμωση τους καλοκαιρινούς μήνες. Για πισίνα ούτε λόγος πλέον, βαριέμαι αφάνταστα το “ενυδρείο”. Εγώ είμαι για έξω, παιδί του δρόμου και της θάλασσας.

Αυτό που δεν συνηθίζω είναι να κολυμπάω στη θάλασσα αρχές Απριλίου. Είχα να το κάνω εδώ και 10 χρόνια, από το 2002 οπότε και ξεκίνησα τρίαθλο. Το έκανα και σήμερα όμως, βούτηξα! Το πρώτο κολύμπι του 2012 είναι γεγονός. Η θάλασσα στο Χαλκούτσι ήταν αρκετά κρύα βεβαίως, αλλά ευτυχώς είχα ένστικτο πέρσι τον Σεπτέμβρη και είχα αγοράσει μια στολή κολύμβησης που βρήκα σε προσφορά. Με κράτησε καλά, και αν συνηθίσω καλύτερα την κρυάδα στο πρόσωπο θα βγάλω αρκετά μέτρα τις επόμενο διάστημα.

Η αλήθεια είναι πως θέλω να συμμετάσχω στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου που θα γίνει 20 Μαΐου στην Καλαμάτα. Η εποχή είναι καλή και με βολεύει στα πλαίσια της προετοιμασίας μου για τους επόμενους θερινούς αγώνες και βεβαίως το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου τον Σεπτέμβρη.

Όπως έγραψα και παραπάνω, έχω να τρέξω τρίαθλο από το 2009 και πιο πριν από αυτό … από το 2004! Με λίγα λόγια μιλάμε για 1 αγώνα μέσα σε 8 χρόνια, κάτι που από μόνο του δε μου επιτρέπει να έχω και μεγάλες βλέψεις για το πανελλήνιο, παρά μόνο να μην πνίγω και να σταθώ στα πόδια μου στη στεριά σώος. Από κει και πέρα βλέπουμε …. αλλά ας μην λέω πολλά. Ως τότε καλύτερα να εξασκηθώ λίγο παραπάνω στο κολύμπι, “Σκάσε και Κολύμπα” ένα πράμα….

ΥΓ: Ακόμα και κρύα, αυτή τη θάλασσα σε προκαλεί να την κολυμπήσεις…

Grigoris Skoularikis ATG Marathon 2012

Ότι και να κάνεις, όπως και να το κάνεις …. άμα σε δείξει η τηλεόραση γίνεται αυτόματα σούπερ επιτυχία. Αυτό είναι ένα επιφανειακό συμπέρασμα της Κυριακής. Λίγο μετά τον τερματισμό μου στον Μαραθώνιο “Μεγας Αλεξανδρος” ( λεπτομέριες του αγώνα εδώ http://www.duathlon.gr/?p=898 ), άρχισα να δέχομαι μηνύματα στο κινητό μου και αργότερα μέσα στη μέρα συνεχίστηκαν και στο ίντερνετ όταν συνδέθηκα. Εκτός από τους λιγους φίλους που παρακολουθούν την προσπάθεια μου και είναι συνέχεια δίπλα μου, προς ευχάριστη έκπληξη με θυμήθηκαν επίσης και αρκετοί ακόμα, κυρίως συγγενείς με τους οποίους δεν έχω και τόσο συχνή επικοινωνία.

Με προβλημάτισε λίγο το γεγονός πως δέχτηκα πολλά συγχαρητήρια για ένα αποτέλεσμα που θεωρώ αποτυχία. Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι εξ αυτών, αναγνωριζουν το μέγεθος της προσπάθειας που κατέβαλα κόντρα μάλιστα σε πολλές δυσκολίες, όμως επίσης αλήθεια είναι πως η παρουσία μου στο γυαλί μεγέθυνε υπέρμετρα τον ενθουσιασμό τους. Άμα σε δείξει η τηλεόραση, έστω και η ΕΤ3 είναι αλλιώς.

Όσοι δεν είδατε ζωντανά το γεγονός θα το …υποστείτε τώρα, για να είστε και σίγουροι τι (δεν) χάσατε. Προσωπικά με λυπάμαι που με βλέπω να σέρνομαι έτσι στο τελευταίο χιλιόμετρο της διαδρομής. Να ξέρετε πως δεν είναι τόσο άσχημο όσο φαίνεται … είναι ακόμα χειρότερο! Χαχαχα. Όσο για τις δηλώσεις στο 2ο βίντεο … μιλάμε για εντελώς τελείως ψώνιο! Χαχαχα

βίντεο 1
Απο το 7ο λεπτό και μετά ε ε έρχομαι , αργά και βασανιστικά, προς τον τερματισμό.

βίντεο 2
Με δηλώσεις μετά τον τερματισμό παρέα με τον 3ο του αγώνα Αντώνη Παπαδημητρίου. Στα τελευταία λεπτά βλέπουμε να τερματίζει και ο φίλος Κώστας Παλάντζας παρέα με την 1η γυναικα.

κι εδω στο TV100 , με την αδερφή μου μετά τον τερματισμό της (στο 5:29)
 

Τελικά αυτός ο Μαραθώνιος ήταν ακόμα πιο δύσκολος απ’ ότι νόμιζα πως θα είναι. Αυτό καταδεικνύει όχι μόνο το τελικό αποτελέσματα 2:45:14, αλλά κυρίως το γεγονός πως τα τελευταία 10χλμ υπέφερα “καρφωμένος”. Η 5η θέση στην κατάταξη ενός Μαραθωνίου είναι μια παρηγοριά και ίσως ο βασικός λόγος που κίνησε τα πόδια μου μέχρι τον τερματισμό αλλά σίγουρα όχι αυτό που θα ήθελα. Δεν κατάφερα καν να σπάσω το στοιχειωμένο μου πλέον ατομικό ρεκόρ (2:43:21 από το 2006).

Δεν ήμουν καλά από την αρχή. Η πολύ δύσκολη εβδομάδα με τον τραυματισμό μου, με έφερε ικανό να αγωνιστώ στη γραμμή της εκκίνησης, αλλά πολύ βαρύ και σφιγμένο. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα στα πρώτα χιλιόμετρα. Το τραύμα μου δεν έλεγε να ζεσταθεί και με ενοχλούσε αρκετά στα πρώτα 10χλμ. Δυσκολευόμουν καν να τρέξω σε ρυθμό 3:40/χλμ κάτι που το είχα πολύ εύκολα στις προπονήσεις. Από το 12οχλμ περίπου ως το 24ο σα να ζεστάθηκα και έπιασα τον ρυθμό που ήθελα να έχω, γύρω στο 3:35, περνώντας και τα μισά σε 1:18:36. Ήταν πολύ πιο αργά απ’ οτι ήθελα, αλλά σε εκείνο το σημείο ένιωθα καλά και πίστευα πως θα μπορούσα στο δεύτερο μισό να ανακάμψω κι άλλο.

Δυστυχώς όμως μετά το 25ο χλμ ένιωσα τα πρώτα σφιξίματα στους τετρακέφαλους και άρχισα να καταλαβαίνω πως έρχονται τα δύσκολα. Δεν είχα τα προπονητικά χιλιόμετρα του Μαραθωνίου και θα το πλήρωνα πολύ άσχημα στα επόμενα. Μέχρι το 32ο χλμ ακόμα έτρεχα όμως κάπου εκεί άρχισε το “βάδην”. Όχι ευτυχώς δεν περπάτησα, αλλά ουσιαστικά έσερνα τα πόδια μου με ότι δύναμη είχα και δεν είχα να περάσουν αυτά τα βασανιστικά χιλιόμετρα. Τι να λέμε τώρα … οι Μαραθωνοδρόμοι ξέρουν πόσο άσχημη είναι αυτή η κατάσταση. Τουλάχιστον νομίζω πως ακόμα και τότε το διαχειρίστηκα όπως έπρεπε. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Έπρεπε να φτάσω στον τερματισμό έτσι κι αλλιώς. Πιέστηκα όσο άντεχα τους πόνους για να φτάσω γρηγορότερα. Για την αξιοπρέπεια του τερματισμού του Μαραθωνοδρόμου

Το συμπέρασμα της μέρας ήταν πως σήμερα τον Μαραθώνιο δεν τον είχα και ηττήθηκα κατά κράτος. Βέβαια η μάχη ήταν άνιση, καθώς μπήκα λαβωμένος και με ελλειπή χιλιομετρική προετοιμασία, αλλά όπως και να έχει μπήκα για να αγωνιστώ και απλώς δεν κατάφερα να ανταποκριθώ στις προσωπικές μου προσδοκίες. Μάλλον ήμουν περισσότερο αισιόδοξος απ’ ότι έπρεπε πως θα έχω αναρρώσει, όχι μόνο από το χτύπημα, αλλά και από τους μεγάλους αγώνες που είχαν προηγηθεί τον Μάρτιο. Καμιά φορά ξεχνάω πως πλέον κάνω …άλλο άθλημα και στον Μαραθώνιο πρέπει να περιμένω λιγότερα. Όχι μόνο λόγω προπόνησης, αλλά και λόγω αγωνιστικών προτεραιοτήτων. Αυτός ο αγώνας δεν ήταν βασικός στόχος για φέτος και τον έτρεξα στο τέλος τέλος μιας πολύ δύσκολης περιόδου. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται πως για να τρέξεις καλά Μαραθώνιο πρέπει να τον κάνεις βασικό στόχο της χρονιάς.

Πριν κλείσω να μην ξεχάσω να σημειώσω βεβαίως και την οικογενειακή επιτυχία της ημέρας. Η Χαρά μας κράτησε ψηλά την οικογενειακή σημαία του μαραθωνίου με ατομικό ρεκόρ 3:07:46 που της εδωσε τη 2η θέση στις γυναίκες και την 1η θέση στις Ελληνίδες

Όσο για τη συνέχεια … είναι προφανές πως πλέον προτεραιότητα έχει η ανάρρωση και ξεκούραση και μετά …βλέπουμε.

Συγκεντρωτικά, τα αποτελέσματα θα τα βρείτε εδώ:
http://www.runningnews.gr/?id=11156

Γενικό ρεπορτ απο τον αγώνα εδω: http://www.runningnews.gr/?id=11164

Και μερικές φωτογραφίες εδω και επισης βίντεο εδω

Καλησπέρα από Θεσσαλονίκη. Η βδομάδα ήταν πολύ δύσκολη, όπως έγραφα τις προάλλες ( http://www.duathlon.gr/?p=881 ) αλλά έκανα ότι μπορούσα για να σώσω αυτόν τον ανοιξιάτικο Μαραθώνιο. Λίγες ώρες πριν την εκκίνηση του μεγάλου αγώνα “Μέγας Αλέξανδρος” τα τραύματα στο πόδι έχουν επουλωθεί αρκετά για να είμαι αισιόδοξος πως όχι μόνο θα τερματίσω αξιοπρεπώς, αλλά θα βελτιώσω και αυτό το στοιχειωμένο μου ρεκόρ, 2:43:21 από το 2006 στην Κλασική.

Βεβαίως έχω ακόμα πόνους, η βασική πληγή είναι ανοιχτή και οι μελανιές δεν έχουν φύγει εντελώς αλλά Κυριακή στις 8.30 το πρωί δεν θα έχει τίποτα από αυτά σημασία. Ο Μαραθώνιος έτσι κι αλλιώς έχει πόνο. Αυτός ο Μαραθώνιος ίσως έχει για μένα λίγο παραπάνω πόνο απ’ ότι συνήθως, αλλά όπως και να έχει θα τον τρέξω.

Σε κάθε αγώνα οφείλουμε να αγωνιζόμαστε και να το παλεύουμε με αυτά που έχουμε, είτε είμαστε καλά είτε όχι. Έχω σταματήσει πλέον να μπαίνω σε αγώνες μόνο όταν είμαι καλά. Αυτό είναι σπάνιο και αν κολλάμε στην αναμονή της τέλειας κατάστασης για να αγωνιστούμε αφήνουμε την αθλητική μας ζωή να φεύγει…. και φεύγει γρήγορα η άτιμη. Αν υπάρχει πρόβλημα μικρο, μεγάλο ή μεγαλύτερο …. αυτό είναι που κάνει και την κάθε προσπάθεια ξεχωριστή σαν εμπειρία και βίωμα. Και για μένα πλέον στον αθλητισμό που κάνω αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία, η εμπειρία, το βίωμα είτε είναι θρίαμβος είτε συντριβή.

Καλή αντάμωση λοιπόν, στην εκκίνηση και ελπίζω και στον τερματισμό με το καλο….

Οι συνθήκες του σαββατοκύριακου ήταν ιδανικές για να ευχαριστηθώ ένα αγωνιστικό ποδηλατικό διήμερο, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν και τόσο καλά στον Γύρο Θυσίας.

Την πρώτη μέρα στο σιρκούι είχα πτώση και χτύπησα στο γοφό μου (κλασικά). Εγκατέλειψα άδοξα έχοντα συμπληρώσει μόλις μία στροφή από τις επτά αγώνα και πήγα να περιποιηθώ το τραύμα μου. Ατυχία … αλλά αυτά συμβαίνουν στην ποδηλασία. Δεν έπαθα τίποτα όλο τον χειμώνα, που έκατσε τώρα. Ότι έγινε έγινε εκείνη την ώρα. Απλώς θα έπρεπε να μαζέψω το κουράγιο μου και να μπω τη δεύτερη μέρα στον ανηφορικό αγώνα της αντοχής 100χλμ Πάτρα – Καλάβρυτα και να αγωνιστώ αξιοπρεπώς. Αυτός ήταν και ο αγώνας που με ενδιέφερε περισσότερο, άλλωστε και σε κάθε περίπτωση αγωνιζόμαστε με αυτά που έχουμε.

Το πόδι ήταν αρκετά πρησμένο το πρωί, αλλά μπορούσα να ποδηλατώ χωρίς ιδιαίτερους πόνους, Πίστευα πως ακόμα κι έτσι θα μπορούσα να κάνω αυτό για το οποίο είχα πάει στην Πάτρα. Ο αγώνας θα ήταν πολύ σκληρός, όχι μόνο λόγω της δύσκολης “κλασικής” διαδρομής, αλλά και του πολύ έντονου και πολυπληθούς συναγωνισμού. Από άποψη τακτικής βρέθηκα εκεί που ήθελα στο γκρουπ, σχετικά μπροστά για να έχω καλύτερο έλεγχο της διαδρομής. Μέχρι και τα μισά περίπου της ανάβασης κατάφερα να κρατηθώ με το πελοτόν, ενώ μπροστά υπήρχαν δυο αποσπασμένοι αθλητές, εκ των οποίων ένας της ομάδας μας, της Etcetera-Worldofbike ”Θησέας”. Από τα μισά και μετά άρχισα να νιώθω πόνο στο πόδι μου και κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα να αποδώσω στο 100%. Δυστυχώς δεν ήμουν σε θέση να κυνηγήσω στο βαθμό πίεσης που απαιτείται σε έναν τέτοιο αγώνα ποδηλασίας και έχασα το κυρίως γκρουπ.

Έμεινα στο δεύτερο γκρουπ με περίπου 10 αθλητές να κυνηγάμε. Ακόμα κι εκεί πάντως δεν μπορούσα να πιέσω όσο χρειαζόταν αφού πονούσα. Έτσι λίγα χιλιόμετρα από το τέλος έχασα και το δεύτερο γκρουπ και έφτασα στην τελική ανάβαση της Αγίας Λαύρας μόνος μου. Ευτυχώς εκεί κατάφερα να περάσω μερικούς και έφτασα στον τερματισμό, αξιοπρεπώς μεν, αλλά όχι καλά. Ο χρόνος μου ήταν λίγο πιο αργός από πέρσι. Εκτός από το χτύπημα, είχα κι άλλες ατυχίες στη διαδρομή με αποκορύφωμα το γεγονός πως τερμάτισα με ξεφουσκωμένο λάστιχο! Η σατανική σύμπτωση είναι πως και πέρσι στον ίδιο αγώνα είχε γίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κάτι πάτησα και το λάστιχο έχασε αέρα. Είχα χάσει και λίγο πριν την αρχή της ανάβασης και το παγουράκι με τους ηλεκτρολύτες μου, έφυγε πέφτοντας σε μια λακκούβα.

Στη σύνοψη, νόμιζα αρχικά πως είχα κάνει καλύτερο αγώνα, αλλά τελικά πιστεύω πως έχασα αρκετό χρόνο στα τελευταία χιλιόμετρα όπου δεν ήμουν σε θέση να κυνηγήσω όπως πέρσι. 42η θέση στους άνδρες που την θεωρώ αποτυχία με δεδομένο πως ήμουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, με εμπειρία και πιο έτοιμος από πέρσι. Δεν μπόρεσα να αντέξω όσο χρειαζόταν με το πελοτόν και αυτό έφερε ένα αποτέλεσμα που δεν με αφήνει ικανοποιημένο. Αυτό είναι το αγωνιστικό γεγονός χωρίς δικαιολογίες.

Το βασικό μου πρόβλημα πλέον είναι πως αυτή την Κυριακή θέλω να τρέξω και τον Μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι το χτύπημα μου μέχρι τώρα. Το γδάρσιμο επιφανειακά ακόμα αιμορραγεί και αλλάζω γάζες συνέχεια, όμως αυτό είναι το λιγότερο. Από το γδούπο υπάρχει και η αναμενόμενη θλάση στο γοφό και αυτή η εβδομάδα θα είναι δύσκολη σωματικά άλλα κυρίως ψυχολογικά. Ξεκινάει μάχη με το χρόνο προκειμένου μέχρι την Κυριακή το πρωί να πονάω όσο το δυνατόν λιγότερο στο τρέξιμο, όπου με τους κραδασμούς νιώθεις τα πάντα. Δεν το παρατάω πάντως, όπως έγραψα και παραπάνω, με ότι έχω θα αγωνιστώ. Αφού πρέπει ο μαραθώνιος να γίνει με τον δύσκολο τρόπο, έτσι θα γίνει.

Ίσως ο ποδηλατικό γύρος “θυσίας” να αποδειχτεί για μένα πραγματική θυσία ενός πολύ καλού ρεκόρ στον Μαραθώνιο. Από την άλλη ίσως να αποδειχτεί και άλλη μια σκληρή εμπειρία που θα με κάνει δυνατότερο στο μέλλον. Η βδομάδα θα είναι πολύ δύσκολη όπως είπαμε και στο τέλος της θα δούμε…

Τα αποτελέσματα του αγώνα της αντοχής θα τα βρείτε εδώ:
http://popatras.gr/?section=news&id=85

και του σιρκουί, εδώ;
http://popatras.gr/?section=news&id=86