Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Τελευταίες μέρες του 2011, μέρες γιορτής, μέρες ξεκούρασης, μέρες απολογισμού, συλλογισμού, και ανασύνταξης ενόψει 2012. Τι έκανα και τι δεν έκανα αυτή τη χρονιά και τι μου έμεινε για την επόμενη…

Θα μπορούσα να πω πως το 2011 ήταν μια καλή χρονιά γιατί τουλάχιστον πέτυχα τους δυο βασικούς μου αγωνιστικούς στόχους. Πήρα πίσω τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας στο Δίαθλο και συμμετείχα αξιοπρεπώς στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης στο Ζόφινγκεν της Ελβετίας. Ενδιάμεσα είχα και την ευχάριστη έκπληξη να πάρω και την 6η θέση στην Ατομική Χρονομέτρη του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ποδηλασίας Δρόμου. Πέρα από αυτά πάντως κινήθηκα στη μετριότητα και αυτό κυρίως γιατί αντιμετώπισα το 2011 εκβιαστικά.

Ουσιαστικά, αυτή θα ήταν η πρώτη μου πλήρης χρονιά προπόνησης μετά από πολλά χρόνια, με συγκεκριμένο αγωνιστικό προγραμματισμό και μεγάλους στόχους. Όμως για να ξεκινήσει μια νέα χρονιά, πρέπει να τελειώσει η προηγούμενη, να ξεκουραστείς και κατόπιν πάλι από την αρχή… Εγώ κάπου πέρσι αυτά τα ‘μπλεξα. Μετά τον αποτυχημένο Μαραθώνιο του 2010, δεν είχα το καθαρό μυαλό να κάτσω να αναρρώσω πλήρως και ξεκίνησα βεβιασμένα τη νέα μου χρονιά. Ήθελα να κάνω πολλά και καλά, όμως κουβαλούσα προβλήματα του 2010 που θα τα έβρισκα μπροστά μου τους πρώτους μήνες του 2011. Έτσι έφτασα στο τραγικό Powerman Holland μετά το οποίο αναγκάστηκα να μείνω εκτός τρεξίματος για περισσότερο από 2 μήνες με φυσικοθεραπείες παράλληλα ώστε να ξεπεράσω το σύνδρομο κοιλιακών-προσαγωγών που είχε φτάσει πια στο “δεν πάει άλλο”.

Το καλό της χρονιάς ήταν πως σε αυτούς τους δύσκολους μήνες, πραγματικά μάζεψα όλο το κουράγιο μου και έκανα τα αδύνατα δυνατά, όχι μόνο να αναρρώσω, αλλά και να επανέλθω αγωνιστικά ώστε να καταφέρω να βρεθώ σε καλή κατάσταση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου στην Ελβετία. Το κίνητρο ήταν πολύ μεγάλο και το μικρό θαύμα έγινε. Το μεγαλύτερο κέρδος όμως ήταν πως κατάφερα να ξεπεράσω τον εαυτό μου σε πολλούς τομείς και να αναθεωρήσω τους στόχους μου. Έμαθα να κοιτάω ψηλότερα όχι απλώς επειδή “μπορώ” αλλά κυρίως γιατί “θέλω”.

Τι δεν έκανα φέτος που ήθελα πολύ? Δεν έτρεξα έναν καλό Μαραθώνιο. Μετά το Powerman Zofingen το σώμα μου πραγματικά κατέρρευσε. Η πονεμένη μέση μου με άφησε πάλι 2 ολόκληρους μήνες εκτός τρεξίματος. Δεν πειράζει, ήταν η ξεκούραση που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω φρέσκος τη νέα χρονιά και να την βάλω στις σωστές βάσεις. Αυτόν τον καλό Μαραθώνιο που θέλω, θα τον τρέξω κάποια άλλη στιγμή.

Με λίγα λόγια αυτό ήταν το αθλητικό μου 2011. Τα αναλυτικά πεπραγμένα μπορείτε να τα δείτε εδώ http://www.duathlon.gr/?page_id=311 Δεν θα είχε νόημα να πιάσω έναν έναν τους αγώνες που έτρεξα. Σημασία έχει τι γενικότερο μου έμεινε από τη χρονιά που φεύγει…

Τι περιμένω από το 2012? Αυτά θα τα πούμε με τη νέα χρονιά. Προς το παρόν εύχομαι σε όλους Καλή Πρωτοχρονιά και Καλή ξεκούραση τις επόμενες μέρες.

Πάει αρκετός καιρός από τότε που έγραψα κάτι για τελευταία φορά. Πάει αρκετός καιρός που ήμουν εκτός δρόμων … Ήθελα να τρέξω τρίαθλο, ήθελα να τρέξω Μαραθώνιο … τελικά δεν έτρεξα τίποτα γιατί απλώς δεν μπορούσα. Η καταραμένη μέση μου με έπιασε για περισσότερο από ένα μήνα, για να μου θυμίσει πόσο θνητός είμαι. Έκανα λίγο ποδηλασία τον Οκτώβριο ενώ τρέξιμο ξεκίνησα μόλις αρχές Νοεμβρίου. Ουσιαστικά έμεινα εκτός προγράμματος για 2 μήνες … διάστημα πάρα πολύ, αλλά όπως αποδείχτηκε αναγκαίο για να ξεκουραστώ και να αναρρώσω πλήρως ενόψει νέας χρονιάς.

Η χρονιά που τελειώνει, με αφήνει ευχαριστημένο, γιατί κατάφερα να κάνω κάποια πράγματα που ήθελα με αποκορύφωμα τη συμμετοχή μου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου και κάποιους επίσης καλούς αγώνες εντός Ελλάδος, όπως το πανελλήνιο πρωτάθλημα διάθλου (1ος) και το πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας δρόμου (6ος στην ατομική χρονομέτρηση). Από εκεί και πέρα πάντως κάθε άλλο από ιδανική ήταν γιατί και αρκετά λάθη στην προετοιμασία έγιναν και προβλήματα τραυματισμών υπήρξαν. Ακόμα και στα 30 μου όμως συνεχίζω να μαθαίνω και τη νέα χρονιά δεν θα κάνω τα ίδια λάθη. Άλλωστε υπάρχουν τόσα καινούρια λάθη να κάνω….

Όπως είπα έκατσα και ξεκουράστηκα αρκετά όμως οι μέρες σιωπής τελειώσαν και έχω επιτρέψει στους δρόμους, σε φουλ ρυθμούς προετοιμασίας. Για τη νέα χρονιά θέλω να τρέξω αρκετούς αγώνες, αλλά ουσιαστικά ο μόνος και μεγάλος μου στόχος θα είναι η επιστροφή στο Ζόφινγκεν για το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου μεγάλης απόστασης. Έτσι, χωρίς βιασύνες όπως πέρσι, το χειμώνα θα βάλω γερές βάσεις και σιγά σιγά όσο πλησιάζει ο καιρός ελπίζω να είμαι δυνατός για να κάνω και το κάτι παραπάνω στην προετοιμασία μου ενόψει Ζόφινγκεν.

Έσπασα τη σιωπή μου … έπεται συνέχεια…

Δύο εβδομάδες έχουν περάσει πλέον από τον μεγάλο αγώνα του Zofingen και δεν είμαι σίγουρος αν έχω ακριβώς συνειδητοποιήσει τι έκανα. Βασικά, περισσότερο φοβάμαι πως δεν έχει συνειδητοποιήσει το σώμα μου τι έκανε. Σίγουρα, ήταν με διαφορά ο πιο δύσκολος αγώνας που έχω κάνει ποτέ και πιθανόν ότι άλλο κάνω από εδώ και πέρα να μου φαίνεται εύκολο. Για μένα αυτός ο αγώνας ήταν “ταβάνι” όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας και επιπέδου συναγωνισμού. Από εδώ και πέρα στόχος πλέον είναι να γίνομαι καλύτερος και να διεκδικώ το κάτι παραπάνω…

Και τώρα τι δηλαδή? Ας μην πάμε ακόμα πολύ μακριά και ας παραμείνουμε στο παρόν. Όχι βέβαια πως ο νους μου δεν τρέχει ήδη μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012, αλλά έχουμε ακόμα κάποιες υποχρεώσεις μέσα στο 2011.

Δε μπορώ να πω πάντως πως τα μεταγωνιστικά σωματικά συμπτώματα ήταν και “ολέθρια”. Όχι πως βγήκα αλώβητος από αυτή την περιπέτεια. Αφού πέρασε η κούραση και τα πιασίματα της πρώτης εβδομάδας μου έμεινε ένα γερό ισχιακό να με πονάει αυτές τις μέρες. Η ταλαιπωρημένη μου μέση με ξαναχτύπησε, αλλά τουλάχιστον δε με πονάει τίποτε άλλο… ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Μάλλον προς το παρόν ενεργεί το αίσθημα του πρωτεύοντα πόνου και όλο το ενδιαφέρον έχει εστιαστεί στη μέση. Έτσι κι αλλιώς η αλήθεια είναι πως δεν έχω προσπαθήσει να κάνω και τίποτα έντονο στην προπόνηση, οπότε τι ακριβώς μου συμβαίνει θα το δω εν καιρώ.

Ξεκουράστηκα αρκετά αλλά δεν ήθελα να τελειώσω τη σεζόν εδώ. Συνέχισα να γυμνάζομαι χαλαρά αυτές τις μέρες, κυρίως με κολύμπι και ποδήλατο. Ήταν επιθυμία μου να αγωνιστώ και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου στις 2 Οκτώβρη, αλλά κάτι τέτοιο δεν το βλέπω να γίνεται. Η μέση πονάει και δε θέλω να ρισκάρω τίποτα σε αυτή τη φάση. Βασικά, αυτό που θέλω είναι να αναρρώσω καλά και να καταφέρω να προπονηθώ όσο χρειάζεται μέσα στον Οκτώβρη ώστε να τρέξω στον Κλασικό Μαραθώνιο στις 13 Νοεμβρίου. Αυτός ο αγώνας κάτι μου χρωστάει από πέρσι…

10χλμ τρέξιμο, 150χλμ ποδηλασίας, 30χλμ τρέξιμο σε ζέστη, υγρασία και βροχή, η καθυστέρηση μιας ανούσιας ποινής, το τσίμπημα μιας σφήκας, η σύγκρουση με έναν πιτσιρικά…. πριν τον τερματισμό στην 21η θέση στον Κόσμο μετά από 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα …. αυτά με λίγα λόγια ήταν η φετινή συμμετοχή μου στο Powerman Zogingen … παρακάτω με περισσότερα….

 

Από τον πρώτο καιρό που έκανα τρίαθλο και είδα πως το δίαθλο μου ταιριάζει καλύτερα, έψαξα και έμαθα για το Powerman Zofingen, που θεωρούνταν η Μέκκα του Διάθλου, κάτι σαν τη Χαβάη για το Ironman. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μου άρεσε να ανεβάζω όλο και περισσότερο τα χιλιόμετρα στις προπονήσεις μου, το Powerman Zofingen έμοιαζε ο ιδανικός αγώνας για μένα και θα μπορούσα ακόμα και να διακριθώ αν προετοιμαζόμουν καλά.

Γενικά, ζητάω πάντα το κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου. Μου αρέσει να αγωνίζομαι για τη “διάκριση”, όχι απλώς γιατί μπορώ, αλλά γιατί κυρίως έτσι προσπαθώ πραγματικά για το καλύτερο. Αν επαναπαυόμουν μόνο στο να στοχεύω στον “τερματισμό” πιστεύω θα αδικούσα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου μεγάλο αθλητικό ταλέντο (ευτυχώς έχω γνωρίσει πολλούς πολύ περισσότερο ταλαντούχους από εμένα), αλλά πραγματικά έχω προσπαθήσει πολύ για να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα και πιστεύω πως το Powerman Zofingen είναι αγώνας που αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό. Για να προετοιμάσεις το σώμα σου για έναν τέτοιο μεγάλο αγώνα και να βρεθείς εκεί έξω να διανύσεις αυτές τις αποστάσεις με την ένταση που πρέπει για μια καλή επίδοση, σε αυτή τη διαδρομή και με τον πάντα απρόβλεπτο καιρό της περιοχής, το μεγαλύτερο ταλέντο που πρέπει να έχεις είναι η Θέληση να το κάνεις.

 

Κι έτσι, κουβαλώντας πάντα τα προβλήματα μου, επειδή και μόνο το ήθελα πολύ, προετοιμάστηκα όσο καλύτερα μπορούσα και βρέθηκα εκεί έξω….

 

Στον αγώνα συμμετείχαν συνολικά 360 αθλητές, άνδρες και γυναίκες., από 30 χώρες. Απ’ αυτούς 33 άνδρες και 13 γυναίκες είμαστε δηλωμένοι στην elite κατηγορία, που θα έπαιρνε και κατάταξη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης (μετά τη συμφωνία ITU – Powerman). Ο καιρός ήταν κάπως περίεργος με μια συννεφιά που μύριζε βροχή, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η υγρασία (σε επίπεδα Μαλαισίας) και η ζέστη (πάνω απο 20 C). Περιμέναμε βροχή κάπου κατά τη διάρκεια του αγώνα, και το σίγουρο ήταν πως Ήλιο δεν θα βλέπαμε.

Οι γυναίκες ξεκίνησαν στις 8 το πρωί. Η δικιά μας εκκίνηση δόθηκε στις 8:58 ακριβώς και φύγαμε για τα πρώτα 10χλμ τρεξίματος (9,2χλμ για την ακρίβεια). Η διαδρομή ξεκινούσε με ανηφόρα, έμπαινε σε δασικό δρόμο με λίγες ανηφοροκατηφόρες και κατηφόριζε πάλι προς την περιοχή του αγώνα. Αυτό δυο φορές. Όπως είχα προγραμματίσει, δεν κυνήγησα μπροστά και έμεινα λίγο πιο πίσω ώστε να νιώθω τον ρυθμό άνετο. Πάραυτα, δεν θα μπορούσα να πω πως ήταν κι εύκολο όμως. Οι ανηφοροκατηφόρες σε συνδυασμό με το πετρώδες τερέν το έκανα αρκετά επίπονο. Χωρίς να ξέρω και να με νοιάζει σε πια θέση βρισκόμουν, ολοκλήρωσα το πρώτο τρέξιμο ακριβώς σε 33 λεπτά, όπως το ήθελα. Αυτό ήταν μια καλή προθέρμανση για τη συνέχεια του αγώνα που θα ακολουθούσε.

Ανεφοδιάστηκα και ξεκίνησα για την ποδηλασία, 150χλμ ατομικής χρονομέτρησης σε τρεις στροφές των 50χλμ. Κάθε στροφή είχε δυο μικρές και μια μεγάλη ανάβαση, σύνολο ουσιαστικά 9 αναβάσεις για συνολική θετική υψομετρική 1800 μέτρα. Σύντομα κατάλαβα πως βρισκόμουν σε καλή θέση, έχοντας κοντά μου 4-5 πολύ καλούς αθλητές με εμπειρία και καλά αποτελέσματα στο Zofingen τα προηγούμενα χρόνια. Ένιωθα πολύ καλά και ήμουν αισιόδοξος πως θα μπορούσα να κρατηθώ μαζί τους ώστε να ευνοηθώ από τον συναγωνισμό. Μάλιστα στην πρώτη μεγάλη ανάβαση ένιωθα πολύ άνετος και πήρα και μια μικρή διαφορά που με έκανε ακόμα πιο αισιόδοξο. Όλα πήγαιναν καλά και βάση σχεδίου ….μέχρι να συμβεί το απρόοπτο… να δεχτώ δηλαδή κίτρινη κάρτα που με υποχρέωνε σε ποινή 5 λεπτών στο penalty box στο τέλος της πρώτης στροφής. Για πιο λόγο? Επειδή πέταξα ένα παγουράκι στο χωράφι …Μάλλον κάτι παρεξήγησα όταν διάβαζα στους κανονισμούς πως επιτρέπεται να πετάμε εκτός διαδρομής τα παγούρια μας.

Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ ποδηλάτησα τα επόμενα 12χλμ στο τέλος της πρώτης στροφής για να εκτίσω την ποινή μου. Τα 5 λεπτά δεν μου φάνηκαν τόσο πολύ και υπήρχαν και κάποια θετικά από αυτό, όπως ότι έκανα κάποιες διατάσεις στον γαστροκνήμιο που με “γαργάλαγε” για κράμπα. Βέβαια, ουσιαστικά είχα βρεθεί όμως εκτός συναγωνισμού παγκοσμίου πρωταθλήματος, 5 λεπτά πίσω από το γκρουπάκι στο οποίο θα έπρεπε να είμαι. Ακόμα κι έτσι όμως δε θα μπορούσα να τα παρατήσω. Αυτά συμβαίνουν ακόμα και στους καλύτερους αθλητές, έπρεπε να συγκεντρωθώ πάλι και να συνεχίσω την προσπάθεια μου.

Έτσι ξεκίνησα πάλι, έχοντας μάλιστα πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Πίστευα πως θα μπορούσα να τους πλησιάσω στο ποδήλατο και να κάνω τη μεγάλη ανατροπή στο 2ο τρέξιμο για μια καλή κατάταξη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η δεύτερη στροφή της ποδηλασίας βγήκε χωρίς απρόοπτα και μέσα στο χρόνο που έπρεπε. Παρέμενα εντός στόχων με ηθικό που είχε ανακάμψει για τα καλά, αφού εντωμεταξύ είχα κάνει και αρκετές προσπεράσεις σε προφανώς πιο αδύναμους αθλητές οι οποίοι όμως με είχαν περάσει στο διάστημα της ποινής μου.

Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πάρα πολύ. Γύρω στο 110ο χλμ, που ξεκινούσε η πρώτη ανηφόρα του γύρου άρχισα να αισθάνομαι κουρασμένος. Αναμενόμενο φυσικά, μετά από ήδη περισσότερες από 3,5 ώρες αγώνα, όμως με τρόπο που ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά. Οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν και αυτόματα θυμήθηκα κάτι που διάβαζα, πως ο αγώνας στο Zofingen ξεκινάει μετά το 100ο χλμ της ποδηλασίας …πόσο δίκιο είχαν.

Η μεγάλη ανάβαση της τελευταίας στροφής ήταν μπροστά μου κι εγώ ήδη δεν ένοιωθα καλά. Πραγματικά δεινοπάθησα να την ανέβω σε σημείο που λίγο πριν φτάσω στην κορυφή να μη νιώθω σιγουριά για κάθε επόμενη πεταλιά. Έσταζα ολόκληρος από τον ιδρώτα, με την υγρασία να έχει χτυπήσει ταβάνι. Δεν είχε ήλιο, όμως ο καιρός ήταν ζεστός και κλειστός, σα να ερχόταν τροπική καταιγίδα. Πρέπει να ήταν τα πιο δύσκολα ποδηλατικά μου μέτρα αυτά, έχοντας μάλιστα και το ελαφρύτερο δυνατό πάτημα.

Η κατηφόρα που ακολουθούσε έμοιαζε λυτρωτική, τουλάχιστον θα είχα την ευκαιρία να ανακτήσω κάπως τις δυνάμεις μου, ενόψει και της τελευταίας ανάβασης που θα ακολουθούσε. Βεβαίως δεν μπορούσα να πατήσω τόσο δυνατά όπως στις προηγούμενες στροφές, αλλά τουλάχιστον μπορούσα να κρατήσω έναν σταθερό δυνατό ρυθμό. Κάπου εκεί με έπιασαν και άλλοι δυο αθλητές, οι οποίοι ευτυχώς με “τσίτωσαν” λίγο περισσότερο. Με τις τελευταίες ποδηλατικές δυνάμεις που μου είχαν απομείνει ανέβηκα και την τελευταία κορυφή, πλέον είχα άλλα 10χλμ για την επιστροφή στο σημείο 0 και το δεύτερο τρέξιμο, για το οποίο θα έπρεπε να έχω κρατήσει κάτι παραπάνω από “κάτι”.

Ανέπτυξα ταχύτητα στην κατηφόρα και πάλι, όμως ξαφνικά ένιωσα κάτι να σουβλίζει τον δεξί μου ώμο. Κοιτάω και τι να δω… μια σφήκα καρφωμένη! Την διώχνω αλλά, το κεντρί είχε μείνει μέσα. Συνεχίζοντας το πετάλι, τράβηξα με το άλλο μου χέρι και το κεντρί, όμως εξακολουθούσα να πονάω. Στα επόμενα 1-2 λεπτά το σημείο φούσκωσε και άρχισα να ανησυχώ μήπως έχω κάποιο χειρότερο σύμπτωμα αργότερα. Ευτυχώς δεν είχα…

Μετά και τα 150χλμ της ποδηλασίας, έφτασα με αρκετή καθυστέρηση σε σχέση με το προβλεπόμενο στην περιοχή αλλαγών για να ξεκινήσω και το 2ο τρέξιμο που ήταν ακριβώς 29χλμ. Ήμουν σχεδόν 5 ώρες στο δρόμο, οπότε δεν μπορούσα να περιμένω πως τα πόδια μου θα είναι φρέσκα, όμως τουλάχιστον μπορούσα να τρέξω. Βέβαια, στη συγκεκριμένη διαδρομή, θα χρειαζόταν και κάτι παραπάνω, αφού η ανηφόρα ήταν πολύ περισσότερη από το 1ο τρέξιμο και το τεραίν ακόμα πιο σκληρό. Εδώ μου βγήκε πάλι κι ένας χρόνιος πόνος στο πέλμα, που με πιάνει συνήθως μετά από έντονη ποδηλασία για αρκετά χιλιόμετρα. Κάθε πέτρα που πάταγα χτύπαγε ακόμα πιο άσχημα. Εντωμεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει κανονικά, κάτι που μέσα στο δάσος θα ήταν αναζωογονητικό, όμως εκτός, εκεί που μας έπιανε καλά η βροχή έκανε την προσπάθεια ακόμα πιο δύσκολη.

Προσπαθώντας να αναπληρώσω λίγο τον χαμένο χρόνο της ποδηλασίας, ξεκίνησα δυνατά και κατάφερα να ανέβω στη κορυφή και στην αναστροφή σε ακριβώς 30 λεπτά. Χάρηκα αρκετά αφού προφανώς ο ρυθμός μου ήταν για κάτω από 2 ώρες, υπολογίζοντας πως θα κατέβαινα αντίστοιχα αρκετά πιο γρήγορα. Πριν από την κατηφόρα, υπήρχε όμως άλλη μια ανηφόρα στην οποία τα πόδια φάνηκαν πολύ βαριά, προοίμιο πως κάτι κακό ερχόταν…

Έφτασα πάλι κάτω και κοιτάζοντας το χρονόμετρο διαπίστωσα πως αυτή την κατηφόρα την έκανα λίγο πιο αργά από την αντίστοιχη ανάβαση! Άρχισα να βεβαιώνομαι πως όντως κάτι δεν πήγαινε καλά και από εδώ και πέρα θα έπρεπε να δώσω ότι είχα και δεν είχα, απλώς για να συνεχίσω να τρέχω … και αυτό έκανα. Ήμουν πλέον σε σημείο εξάντλησης, αλλά επειδή τρέχαμε με αναστροφή στον ίδιο δρόμο έβλεπα τους αθλητές μπροστά και πίσω μου και ήξερα πως κράταγα μια αξιοπρεπή θέση στην κατάταξη. Παράλληλα, ο στόχος μου σχετικά με τον τελικό μου χρόνο, γινόταν όλο και ποιο συγκεκριμένος … είχα χάσει αρκετά λεπτά, αλλά τουλάχιστον έπρεπε να σπάσω τις ιδιαίτερα τιμητικές (ειδικά για πρωτάρη) 7 ώρες.

Ανέβηκα πάνω, πέρασα την αναστροφή και πήρα πάλι τον δρόμο της επιστροφής με αισιοδοξία πως θα τα κατάφερνα. Μπροστά μου μόνο η μια ανηφόρα ακόμα και μετά κουτρουβάλιασμα μέχρι τον τερματισμό. Όπως στο ποδήλατο,έτσι και στο τρέξιμο, ήταν η ώρα για το νεκρό μου σημείο … προσπαθούσα να σπρώξω και δεν μπορούσα, τα πόδια δεν αντιδρούσαν καθόλου στην ανηφόρα. Καθόλου τιμητικό, αλλά αναγκαίο… έπρεπε να περπατήσω για λίγα μέτρα μέχρι να ξαναβρώ ευθεία, ήταν πιο εύκολο και πιο γρήγορο έτσι! Δεν έπρεπε να το αφήσω όμως και τελειώνοντας η ανηφόρα ξαναμπήκα στο τρέξιμο. Περιέργως τα πόδια μου λύθηκαν και πάλι στην κατηφόρα και άρχισα να αναπτύσσω ταχύτητα. Δεν είχα δευτερόλεπτο για χάσιμο, έπρεπε να προλάβω το 7ώρο.

Μπαίνοντας στο τελευταίο ασφάλτινο χιλιόμετρο επιτάχυνα όσο μπορούσα. Λίγα μέτρα απέμεναν πλέον από την είσοδο στο “στάδιο” και τον τερματισμό, όμως με περίμενε μια ακόμα έκπληξη. Ένα πιτσιρίκι αποφάσισε να διασχίσει κάθετα το δρόμο τη στιγμή που ερχόμουν με φόρα! Μάλλον ήταν βαλτό για να με αποτρέψει από το να σπάσω τις 7 ώρες όμως δεν τα κατάφερε! Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, όμως τουλάχιστον πρόλαβα να βάλω τα χέρια μου χαμηλά για να μην το χτυπήσω με τα γόνατα. Μου έκοψε λίγο το ρυθμό, όμως σε εκείνο το σημείο δεν θα μπορουσε να με σταματήσει τιποτα. Μετά από σχεδόν 7 ώρες σκληρού αγώνα, βρήκα κάποιες ξεχασμένες δυνάμεις για ένα τελευταίο σπριντ … τερματισμός και τελικός χρόνος 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα … επίδοση ανακουφιστική μετά από όλα αυτά… Τελική κατάταξη 21ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και 23ος στη γενική κατάταξη (με πέρασαν και δυο αθλητές που ήταν δηλωμένοι στην open).

Οι στιγμές του τερματισμού είναι απερίγραπτες … τα συναισθήματα μπερδεμένα, αλλά η ευχαρίστηση του δυνατού τερματισμού πιο ισχυρή από όλα. Τελικά αυτό είναι που μου μένει κιόλας … το ότι έτρεξα δυνατά και τερμάτισα καλά τον “Αγώνα των Αγώνων” διάθλου. Είχα υψηλότερες προσδοκίες, όμως είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Όπως κατάλαβα για τα καλά, θα ήταν αδύνατο στην πρώτη μου συμμετοχή σε αυτό τον αγώνα να κάνω και την τέλεια κούρσα. Όσο καλά κι αν την είχα σχεδιάσει στη θεωρία, η πράξη επιφυλάσσει πολλά απρόοπτα όπως επιβεβαιώθηκε. Τις επόμενες χρονιές, πιο έμπειρος και προετοιμασμένος θα επιστρέψω για καλύτερα αποτελέσματα.

 

* Κλείνοντας θα πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την αδερφή μου τη Χαρά, που σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν παρούσα και με υποστήριξε με όλους τους δυνατούς τρόπους, φωνή, τροφοδοσία και φωτογραφία! Σε τέτοιο αγώνα καλύτερα να μην είσαι μόνος σου…

** Επίσης θα πρέπει να αναφέρω και την άλλη ελληνική παρουσία στον αγώνα, αυτή του Ανδρέα Γαλανού. Ο Ανδρέας βεβαίως δεν αγωνίστηκε, όμως είχε ρόλο “κλειδί” στον αγώνα, αφού ήταν ο τεχνικός υπεύθυνος της ITU για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι πάντα καλό να βλέπεις φιλικές φυσιογνωμίες σε τέτοιους αγώνες στο εξωτερικό, ειδικά σε τόσο υπεύθυνες θέσεις.

 

Αναλυτικά, τα επίσημα αποτελέσματα του παγκοσμίου πρωταθλήματος, από την ITU εδώ: http://www.triathlon.org/results/results/2011_zofingen_itu_powerman_long_distance_duathlon_world_championships/6865/

Τα αποτελέσματα όλων των κατηγοριών της διοργάνωσης, εδώ http://services.datasport.com/2011/tri/zofingen/default.htm

και φωτογραφίες εδώ: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2250797903973.2125312.1069016619&l=5bceba8608&type=1

Οι λέξεις είναι “μικρές” για να περιγράψω αυτή τη στιγμή τα μπερδεμένα μου συναισθήματα από τη συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου (μεγάλης απόστασης) στο Zofingen. Καταρχάς κατάφερα να τερματίσω, αλλά και να σπάσω το φράγμα των 7 ωρών στον αγώνα που ήταν και ο ελάχιστος στόχος μου, οπότε πρέπει να είμαι ευχαριστημένος. Τελικός χρόνος 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα που μου έδωσε και την 21η θέση στην κατάταξη του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Στόχευα σε κάτι καλύτερο, όμως το Powerman Zofingen είναι τόσο δύσκολο όσο λένε, όχι μόνο για τις αποστάσεις του (10-150-30) αλλά και για το ανάγλυφο της διαδρομής, ειδικά για κάποιον πρωτάρη σαν εμένα. Με τη σημερινή εμπειρία τις επόμενες χρονιές θα επιστρέψω για το “κάτι καλυτερο”

Ο αγώνας ξεκίνησε καλά, όπως τον ήθελα και τον είχα προγραμματίσει. Αυτό που δεν είχα προγραμματίσει ήταν πως θα έτρωγα κίτρινη κάρτα και ποινή 5 λεπτών “stop and go” στο penalty box επειδή πέταξα ένα παγούρι στο χωράφι. Μάλλον παρεξήγησα κάτι όταν διάβαζα τους κανονισμούς που έλεγαν πως μπορούμε να πετάμε τα παγούρια έξω από το δρόμο… Αυτό πραγματικά αποδιοργάνωσε τον αγώνα μου, καθώς αυτόματα βρέθηκα εκτός συναγωνισμού παγκοσμίου πρωταθλήματος, να κυνηγάω 5 λεπτά πίσω, όμως όπως αποδείχθηκε αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Μετά το 110ο χλμ ένιωσα να σουρώνω και στην μεγάλη ανηφόρα στο 120ο χλμ πραγματικά είδα αστράκια… αν είχε άλλο ένα χιλιόμετρο η ανηφόρα ίσως και να παρέδιδα πνεύμα εκεί… Έχοντας χάσει αρκετό χρόνο, ξεκίνησα και για το 30αρι τρέξιμο το οποίο αποδείχθηκε πολύ πιο σκληρό απ’οτι περίμενα με συνεχής ανηφοροκατηφόρες σε τεραίν που εναλλασσόταν μεταξύ trail, cross country, λάσπη και λίγη άσφαλτο.

Τέλος πάντως, αρκετά έγραψα για σήμερα, θέλω να γράψω πάρα πολλά ακόμα για τον αγώνα και θα το κάνω τις επόμενες μέρες με πιο ήρεμο κεφάλι.

* Πολλές φωτογραφίες εδω: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2250797903973.2125312.1069016619&l=5bceba8608&type=1

 

Στην κορυφή του αγώνα ο Βέλγος Joerie Vansteelant επιβεβαίωσε το ρόλο του φαβορί κερδίζοντας με εκπληκτικό χρόνο 6:07.15. Δεύτερος ήταν ο Γάλλος Thibaut Humbert με 6:16.58. και τρίτος ο Ελβετός Andy σε 6:18.28.

Στις γυναίκες μεγάλη νικήτρια ήταν η Νεοζηλανδή Melanie Burke σε 7:11.43 , δεύτερη η Σουηδέζα Eva Nystrφm σε 7:15.10 και τρίτη η Ουγγαρ;eζα Erika Csomor σε 7:22.42 η οποία έχασε μετά από 7 συνεχόμενες νίκες στο Zofingen.

Αναλυτικά, η κατάταξη του παγκοσμίου πρωταθλήματος:

 

Powerman Zofingen 2011 – (30) Elite Men

pos name/city year nat time back bib overall team/city

1. Vansteelant Joerie, B-Torhout 1982 BEL 6:07.15,3 —– (4) LongM 1. ITU BEL

2. Humbert Thibaut, F-Romans sur Isere 1974 FRA 6:16.58,3 9.43,0 (2) LongM 2. ITU FRA

3. Sutz Andy, Schaffhausen 1981 SUI 6:18.28,9 11.13,6 (1) LongM 3. ITU SUI

4. Bystrup Soren, DK-Εrhus 1984 DEN 6:27.17,5 20.02,2 (5) LongM 5. ITU DEN

5. Le Duey Anthony, F-Epretot 1973 FRA 6:27.50,6 20.35,3 (3) LongM 6. ITU FRA

6. Moorhouse Matt, GB-Longridge, Prest 1976 GBR 6:29.48,7 22.33,4 (20) LongM 7. ITU GBR

7. Bech Peter, DK-Silkeborg 1976 DEN 6:30.15,1 22.59,8 (8) LongM 8. ITU DEN

8. Widmer Marc, Wδdenswil 1980 SUI 6:36.53,7 29.38,4 (33) LongM 9. ITU SUI

9. Wrzaczek Stefan, A-Berndorf, Nieder 1980 AUT 6:37.27,6 30.12,3 (34) LongM 10. ITU AUT

10. Beck Josh, USA 1978 USA 6:38.58,0 31.42,7 (10) LongM 11. ITU USA

11. Neyrinck Jochen, B-Menen 1986 BEL 6:40.42,8 33.27,5 (22) LongM 12. ITU BEL

12. Mott Oliver, GB 1984 GBR 6:42.58,5 35.43,2 (21) LongM 13. ITU GBR

13. Wetzel Michael, D 1984 GER 6:44.24,5 37.09,2 (32) LongM 14. ITU GER

14. Schuler Pascal, F-Wissembourg 1975 FRA 6:45.30,6 38.15,3 (28) LongM 15. ITU FRA

15. Kaczmarek Esben, DK-Odense 1983 DEN 6:45.54,7 38.39,4 (7) LongM 16. ITU DEN

16. Rau Ryan, USA-Brighton 1980 USA 6:46.53,5 39.38,2 (26) LongM 17. ITU USA

17. Vaughan David, IRL 1978 IRL 6:47.47,4 40.32,1 (31) LongM 18. ITU IRL

18. Poulsen Kenneth, DK-Viby 1979 DEN 6:52.49,0 45.33,7 (25) LongM 19. ITU DEN

19. Baumann Lukas, Zofingen 1978 SUI 6:54.26,0 47.10,7 (14) LongM 20. ITU SUI

20. van der Boom Raimond, NL-Assen 1974 NED 6:58.47,8 51.32,5 (30) LongM 22. ITU NED

21. Skoularikis Grigoris, GR-Zografou-A 1981 GRC 6:59.25,2 52.09,9 (29) LongM 23. ITU GRE

22. Kaczmarek Finn, DK-Odense 1979 DEN 7:01.11,0 53.55,7 (16) LongM 24. ITU DEN

23. Martinou Laurent, F-Etrechy 1976 FRA 7:02.55,2 55.39,9 (19) LongM 27. ITU FRA

24. Lamberix Alex, Amsoldingen 1976 NED 7:10.27,6 1:03.12,3 (18) LongM 34. ITU NED

25. Nielsen Aksel, DK-Aalborg 1972 DEN 7:23.45,0 1:16.29,7 (23) LongM 47. ITU DEN

26. Abdullah Shahrom, MAS-Kuala Lumpur 1979 MAS 7:39.43,0 1:32.27,7 (11) LongM 73. ITU MAS

27. Goncalves Paulo, L-Findel 1971 LUX 7:41.42,1 1:34.26,8 (35) LongM 77. ITU LUX

28. Kurka Maciej, USA 1973 USA 7:54.33,8 1:47.18,5 (17) LongM 95. ITU USA

29. Baumann Jonas, Muhen 1981 SUI 5:59.47,4 RunLapOut2 (13) LongM 269. ITU SUI

30. Retzlaff Sebastian, D-Grenzach-Wyhl 1971 GER 5:33.08,5 Run2.5 (9) LongM 275. ITU GER

31. Bauer Sigi, A-Gerersdorf bei Gόssin 1976 AUT 4:40.49,8 toRun2 (12) LongM 277. ITU AUT

32. Bieler Ueli, Zόrich 1980 SUI 2:39.27,8 BikeLap2 (15) LongM 284. ITU SUI

33. Prungraber Karl, A-Linz, Donau 1976 AUT 1:15.05,3 BikeLap1 (6) LongM 289. ITU AUT

 

Powerman Zofingen 2011 – (10) Elite Women

pos name/city year nat time back bib overall team/city

1. Burke Melanie, NZL-Auckland 1979 NZL 7:11.43,6 —– (10) LongW 1. ITU NZL

2. Nystrφm Eva, S-Mφlndal 1977 SWE 7:15.10,9 3.27,3 (4) LongW 2. ITU SWE

3. Csomor Erika, H-Szazhalomba 1973 HUN 7:22.42,2 10.58,6 (1) LongW 3. ITU HUN

4. Kerstens May, NL-Utrech 1976 NED 7:27.26,4 15.42,8 (6) LongW 4. ITU NED

5. Schwalbe Ulrike, D-Plauen 1978 GER 7:38.41,2 26.57,6 (8) LongW 5. ITU GER

6. Uebelhart Jacqueline, Aarwangen 1975 SUI 7:45.00,1 33.16,5 (2) LongW 8. ITU SUI

7. Esefeld Katrin, D-Mόnchen 1982 GER 7:45.19,2 33.35,6 (11) LongW 9. ITU GER

8. Jacober Maja, Ossingen 1972 SUI 7:51.12,6 39.29,0 (5) LongW 10. ITU SUI

9. Parsons Michelle, GB 1966 GBR 8:05.37,0 53.53,4 (7) LongW 15. ITU GBR

10. Jarz Jessica, A-Graz-Neuhart 1983 AUT 8:05.49,3 54.05,7 (13) LongW 16. ITU AUT

11. Lapinova Kristina, SK 1983 SVK 8:21.53,8 1:10.10,2 (9) LongW 21. ITU SLV

12. Svendsen Susanne, DK-Null 1979 DEN 5:37.33,0 Run2.5 (3) LongW 50. ITU DEN

13. Halasz Annamaria, H-Budapest 1982 HUN 5:45.25,5 toRun2 (12) LongW 51. ITU HUN