Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Όταν έχεις πονέσει τόσο πολύ για να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να φτάσεις και στον τερματισμό!

 

* Το άθρο γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2010

 

Μπήκαμε στην τελευταία εβδομάδα πριν τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας στον οποίο σκοπεύω να συμμετάσχω με στόχο μια αξιοπρεπή εμφάνιση και ένα ατομικό ρεκόρ. Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από το 2:43:21 που κατέγραψα ως τέτοιο το 2006, στο ντεμπούτο μου στην απόσταση. Από τότε είχα πολλά σκαμπανευάσματα στη φυσική μου κατάσταση, καλούς και κακούς αγώνες αλλά ποτέ κάτι καλύτερο στον Μαραθώνιο. Έτσι είναι μάλλον φυσιολογικό να φέρνω συνέχεια στο νου μου αυτόν τον αγώνα ως σημείο αναφοράς.

Όσους Μαραθώνιους και να τρέξει κάποιος πάντα κρατάει στο μυαλό του με ιδιαίτερο τρόπο τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εμένα με έχει χαράξει ανεξίτηλα αυτό το βίωμα, όχι μόνο γιατί μέχρι στιγμής είναι και ο καλύτερος μου, αλλά κυρίως γιατί τον θεωρώ σαν τον πιο επίπονο αγώνα που έχω κάνει ποτέ σε όλα τα αθλήματα που έχω συμμετάσχει (ακόμα και από αγώνες αρκετά μεγαλύτερης διάρκειας). Ο πόνος που υπέφερα και άντεξα για να τερματίσω αυτόν τον αγώνα δεν ήταν τόσο στα 42,2χλμ του, αλλά κυρίως στην προετοιμασία που προηγήθηκε. Τώρα πλέον που θυμάμαι από τόσο μακριά εκείνη την περίοδο είμαι σίγουρος πως τότε δεν έδωσα έναν απλό αγώνα διάκρισης, αλλά κυρίως έδωσα τον δικό μου αγώνα ζωής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια δρομικής επιβίωσης. Υπερβολές? Ίσως … όμως πριν με κρίνετε διαβάστε την ιστορία που προηγήθηκε μέχρι αυτόν τον τερματισμό…

Ο χρόνος πριν…

Πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια? Με μια σακατεμένη σπονδυλική στήλη από τροχαίο ατύχημα τον Φεβρουάριο του 2005, όταν με χτύπησε αυτοκίνητο σε μια προπόνηση ποδηλασίας. Ουσιαστικά 6 μήνες εκτός οποιασδήποτε δράσης και από εκεί και πέρα αβεβαιότητα για οτιδήποτε είχε να κάνει με προπόνηση και απόδοση. Βεβαίως, αισθανόμουν τυχερός μόνο που στεκόμουν ακόμα στα πόδια μου, αλλά ένιωθα την πλάτη και τη μέση μου πολύ εύθραυστες με συχνούς πόνους.

Το 2006 με βρήκε να παλεύω μεταξύ φθορά και αφθαρσίας με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς “φθοράς”. Οποτεδήποτε έκανα κάτι περισσότερο με πρόδιδε η μέση μου κι ακόμα κι όταν άντεχα τους πόνους της, από τις παράπλευρες επιβαρύνσεις συνήθως λύγιζε κάποιο πόδι. Έτρεχα και δεν έτρεχα… πόναγα και …πόναγα περισσότερο … όμως παρέμενα πάνω στον δρόμο και αυτό με ικανοποιούσε αφάνταστα. Για κάποιον που οι γιατροί του είχαν πει πως υπήρχε πιθανότητα να μην ξανατρέξει ποτέ, ήταν μια πρώτη νίκη.

Όμως είχα μάθει στη ζωή και στον αθλητισμό να έχω υψηλούς στόχους και παρά τα προβλήματα δε με ικανοποιούσαν κάποιοι μέτριοι έως καλοί αγώνες που έτρεχα σε αποστάσεις 10-15χλμ. Χρειαζόμουν ένα μεγαλύτερο κίνητρο, ήθελα κάτι παραπάνω για να αισθανθώ πως είμαι ακόμα ζωντανός. Ήξερα πως είχε έρθει η ώρα του Μαραθωνίου … και η μέρα του αγώνα θα ήταν η 5η Νοεμβρίου 2006. Στόχος πλέον μπορεί να μην ήταν κάποια υψηλή διάκριση, αλλά σίγουρα θα ήταν ένας δυνατός αγώνα και ο τερματισμός ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, πάντα κουβαλώντας τους πόνους και τις αγωνίες μου….

Η προετοιμασία

Η προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα ουσιαστικά ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2006 από το 0, έχοντας πάλι μείνει εκτός για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους κάποιες βδομάδες. Είχα μπροστά μου τρεις μήνες να συνέλθω και να πετύχω το στόχο μου. Δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και ήξερα πως για να τα καταφέρω αυτούς τους τρεις μήνες θα έπρεπε να αντέξω τόσο πόνο όσο δεν είχα νιώσει στα 10 χρόνια αγωνιστικού αθλητισμού που είχαν προηγηθεί.

Κι έτσι ξεκίνησα προσπαθώντας όσο μπορούσα να κάνω εύκολο τον πρώτο μήνα. Ο Αύγουστος έτσι κι αλλιώς με πολύ ζέστη δεν άφηνε περιθώρια για δύσκολη προπόνηση. Πρώτη προτεραιότητα ήταν να χάσω 4-5 κιλά και αυτό κατάφερα με πολύ υπομονή και χιλιόμετρα, ενώ καθημερινά έκανα ασκήσεις ενδυνάμωσης και φυσιοθεραπείας στα εύθραυστα σημεία μου. Οι βάσεις είχαν μπει και ήμουν αισιόδοξος, αν και ήξερα πως ακόμα ήμουν πολύ μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι έβαλα στο πρόγραμμα μερικές πιο δυνατές προπονήσεις ανεβάζοντας παράλληλα και τα χιλιόμετρα. Είχα που είχα τα προβλήματα μου, φορτώθηκα όμως κι άλλα. Στην πρώτη γρήγορη προπόνηση με χτύπησαν τα παπούτσια με αποτέλεσμα να αποκτήσω πληγές στις φτέρνες μου. Συμβαίνει … θα σκεφτούν οι έμπειροι και έτσι είναι. Καλώς η κακώς όμως το πείσμα μου ήταν τέτοιο εκείνη την περίοδο που συνέχισα με ακόμα περισσότερη ένταση τις επόμενες μέρες με ακόμα περισσότερο πόνο από τις ματωμένες μου φτέρνες. Το θετικό των ημερών …. “το φαινόμενο του πρωτεύοντα πόνου” πονούσαν οι φτέρνες και με είχε ξεχάσει η μέση. Το αρνητικό … έκανα τέτοιες πληγές στις φτέρνες μου εκείνη την περίοδο που μου έχουν μείνει σημάδια μέχρι σήμερα! Αυτό κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Πως τελείωσε? Με έναν άσχετο (?) τραυματισμό στον γαστρομνήμιο. Ο τένοντας δεν άντεξε και παρά την ψυχολογική μου αντοχή θα έπρεπε για τουλάχιστον μία εβδομάδα να μείνω εκτός, αφού δεν μπορούσα καν να τρέξω.

Έτσι αναγκάστηκα λίγες μέρες να ξεκουραστώ και να περιποιηθώ με …υπευθυνότητα τις πληγές μου. Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς έπρεπε και να μετακομίσω εκείνη την περίοδο από την Αθήνα στην Πάτρα για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο στόχος παρέμενε ζωντανός και η προετοιμασία συνεχίστηκε στην Πάτρα πλέον με αμείωτη όρεξη. Χρειάστηκα λίγες μέρες να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου, αλλά δεν αισθανόμουν πως είχα χάσει τίποτα …μέχρι την επόμενη ατυχία. Την ίδια βδομάδα κατάφερα να αρπάξω κρύωμα! Χτύπημα πάνω στο χτύπημα και πλέον είχα αρχίσει να ανησυχώ, όχι απλώς για το αν θα κατάφερνα να τρέξω Μαραθώνιο, αλλά για την υγεία μου. Μήπως τελικά είχα καταπονήσει τον εαυτό μου περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει?

Απέμεναν 3-4 εβδομάδες πριν τον αγώνα και δεν ήξερα ούτε σε κατάσταση ήμουν, ούτε αν μπορούσα να συνεχίσω να προπονούμαι με όλες τις κατάρες πάνω μου … τσακισμένη μέση, εύθραυστα πόδια, πληγιασμένες φτέρνες, κρυολόγημα …και πλέον εκτός έδρας μόνος μου στην Πάτρα. Είχα ουσιαστικά προπονηθεί μόλις 3 εβδομάδες τον Σεπτέμβρη και ήξερα πως δεν αρκούσαν για να τρέξω αξιοπρεπώς Μαραθώνιο. Δεν ήθελα να μπω απροετοίμαστος αλλά δεν ήθελα να είμαι και φέτος θεατής. Έπρεπε να εξοφλήσω το χρέος προς τον εαυτό μου … ή τώρα ή ποτέ … Ορκίστηκα στον εαυτό μου να συνεχίσω ότι μα ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα. Θα προπονιούμουν, θα έτρεχα και θα τερμάτιζα δυνατά αυτόν τον Μαραθώνιο ακόμα κι αν δεν μπορούσα να ξανατρέξω ποτέ … Ήταν τέτοια πλέον η αποφασιστικότητα και το πείσμα μου που καλώς η κακώς θα έβαζα την σωματική μου υγεία μου σε δεύτερη μοίρα. Ήξερα όμως πως τα προβλήματα θα υπήρχαν πάντα και αισθανόμουν πως αν τα παρατούσα τώρα δεν θα μπορούσα να τα ξεπεράσω ποτέ. Λένε πως συχνά “ο ηρωισμός και η βλακεία ταυτίζονται” όμως τη δεδομένη περίοδο η ψυχούλα μου απαιτούσε μια μεγάλη μάχη και έτσι η ψυχική μου υγεία έγινε προτεραιότητα.

Καταφέρνοντας να ισορροπήσω σε τεντωμένο σχοινί τις εβδομάδες που ακολούθησαν περιέργως τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά. Ανάρρωσα από το κρυολόγημα και δεν αντιμετώπισα κάποιο άλλο ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι κατάφερα να κάνω 3 εβδομάδες προπόνησης που με εκαναν αισιοδοξο πως κάτι καλό μπορούσε να βγει μετά από όλα αυτά.

Ο αγώνας

5 Νοεμβρίου 2006. Μέτα κόπων και βασάνων αυτούς τους τρεις μήνες τελικά είχα καταφέρει να φτάσω σε καλή κατάσταση στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου και αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη. Είχα φροντίσει κάθε μικρή λεπτομέρεια πριν από το μπαμ και δεν πίστευα πως θα μπορούσε πλέον κάτι να πάει στραβά. Ακόμα και την ύστατη ώρα τι αφελής που ήμουν…

Η συγκεκριμένη μέρα πρέπει να ήταν η πιο κρύα στην ιστορία της διοργάνωσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήραμε εκκίνηση με το θερμόμετρο να γράφει 0 C ενώ ακόμα και αργότερα που έβγαλε ήλιο η θερμοκρασία δεν ανέβηκε περισσότερο από τους 5 C. Έχοντας εμπειρία από τρίαθλο και τον σχετικό εξοπλισμό του, είχα αποφασίσει να αντικαταστήσω με λάστιχα τα κορδόνια των παπουτσιών μου για να μην έχω το άγχος μην μου λυθούν. Μετά το πάθημα με τις πληγές του Σεπτεμβρίου, ήθελα να σιγουρευτώ πως σε αυτά τα 42,2χλμ δεν θα τριβόντουσαν οι φτέρνες μου. Έτσι έσφιξα αρκετά τα λάστιχα η μάλλον τα έσφιξα πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε.

Δόθηκε το μεγάλο “μπαμ” και ξεχυθήκαμε στη Λεωφόρο Μαραθωνομάχων … όμως δεν άργησα να καταλάβω τι μεγάλο λάθος είχα κάνει. Ένιωθα ήδη τα παπούτσια να με πιέζουν πολύ στο γκουντουπιέ και από το 2ο κιόλας χλμ ένιωθα τους τένοντες σφιγμένους. Οι πόνοι είχαν έρθει πολύ νωρίς κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Θα έπρεπε από νωρίς να σταματήσω για λίγο και να χαλαρώσω τα λάστιχα όμως δεν το έκανα. Πίστευα πως δεν έπρεπε να σταματήσω παραβλέποντας τον βασικό κανόνα που λέει “όταν κάτι σε ενοχλεί στον Μαραθώνιο διόρθωσε το όσο είναι ακόμα νωρίς. Έλπιζα πως μετά από μερικά χλμ θα ζεσταινόντουσαν οι τένοντες στο γκουντουπιε και θα πέρναγε ο πόνος, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε τελικά ποτέ.

Πονούσα αλλά έτρεχα, κάτι όμως όχι και ασυνήθιστο για μένα αφού ουσιαστικά τόσους μήνες αυτό έκανα. Τα περάσματα μου ήταν εντός στόχων, οπότε δεν με πτοούσαν για το τελικό αποτελέσματα. 10χλμ σε 36:58 , ημιμαραθώνιος σε 1:19:03. Πήγαινα για κάτω από 2:40 και αυτό ήθελα, όμως η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο σκληρή. Με το σφίξιμο στους τένοντες του γκουντουπιε, η ποδοκνημική μου ουσιαστικά ήταν σε ακαμψία κάτι που εμπόδιζε τη σωστή ροή του αίματος στα πέλματα. Σε μια τόσο κρύα μέρα σαν και αυτή, ουσιαστικά τα πέλματα μου είχαν παγώσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τα μισά και μετά να νιώθω πως τρέχω και πατάω καρφιά.

Στις δύσκολες ανηφόρες ο ρυθμός έτσι κι αλλιώς θα έπεφτε λίγο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω. Πόναγα ακόμα περισσότερο, όμως συνέχιζα να τρέχω. Λίγο πριν το 30ο χλμ ήρθε και άλλο χτύπημα. Ο τένοντας του γαστροκνήμιου που με είχε προδώσει τον Σεπτέμβριο, κλότσησε πάλι …. έκοψα λίγο κι ευτυχώς με άφησε… Συνέχισα να τρέχω σκεπτόμενος πλέον πως “στον Μαραθώνιο σε θυμούνται όλα τα τραύματα που κουβαλάς…” αλλά ακόμα κι αυτό είναι μέσα στον αγώνα.

Περίμενα τη λυτρωτική κατηφόρα από το 32 και μετά όμως το μαρτύριο θα γινόταν ακόμα χειρότερο. Τα παγωμένα μου πόδια στην κατηφόρα πονούσαν ακόμα περισσότερο. Από εδώ και πέρα θα πήγαινα με αυτόματο πιλότο. Από τη μια αισθανόμουν πόνο, από την άλλη δεν αισθανόμουν τίποτα και πλέον κατηφόριζα με μόνη σκέψη να φτάσω αξιοπρεπώς στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο ρυθμός μου είχε πέσει, θύμα των περιστάσεων, όμως είχε σταματήσει να με νοιάζει πλέον ο χρόνος. Μόνος στόχος ο τερματισμός. Τουλάχιστον έβγαινε η καλή προπόνηση που είχα κάνει και οι μύες μου άντεχαν να κρατήσουν έναν κάλο ρυθμό οριακά κάτω από 4λεπτά/χλμ ώστε να αισθάνομαι πως συνεχίζω να τρέχω πάραυτα. Έχοντας υποφέρει τόσο πόνο μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω να τρέχω, ούτε να μειώσω κι άλλο το ρυθμό για να το κάνω λίγο πιο εύκολο αυτό. Με ότι μου είχε απομείνει έσφιγγα τα δόντια και πίεζα με τα παγωμένα μου πέλματα την σκληρή άσφαλτο, παρότι αισθανόμουν τους τένοντες στο γκουτουπιε πλέον κομμένους.

Ο τερματισμός ζύγωνε στο Καλλιμάρμαρο και αυτό ήταν το μόνο που με ένοιαζε, παρότι καταλάβαινα πως δε θα με λύτρωνε από τους πόνους. Ένιωθα σακατεμένος όμως έπρεπε να μπω στην τελική ευθεία και να τερματίσω με ψηλά το κέφαλι μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους που με είχαν στηρίξει στα δύσκολα. Μάζεψα για άλλη μια φορά το κουράγιο μου, έπνιξα τους πόνους μου και μπήκα χαμογελαστός στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τερμάτισα με καθαρό χρόνο 2:43:21 κατασυγκινημένος, μπροστά στην οικογένεια και τους φίλους μου.

Η μεθεπόμενη μέρα

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να προετοιμαστώ, να ξεκινήσω, να τρέξω και να τερματίσω σε τέτοια επίδοση αυτόν τον αγώνα, με όλα αυτά τα προβλήματα… Η πρώτη μου διαπίστωση λίγο μετά τον τερματισμό μου ήταν πως “αφού κατάφερα να αντέξω όλα αυτά και ειδικά τον ίδιο τον αγώνα όπως εξελίχθηκε μπορώ να αντέξω και να καταφέρω τα πάντα”. Αυτή η εντύπωση κυριαρχεί στο μυαλό μου μέχρι σήμερα, αν και είμαι αρκετά ώριμος για να ξέρω πως δε θα ήταν καλό να υποβάλω τον εαυτό μου ξανά σε τόσο μεγάλο στρες.

Το τίμημα αυτού του αγώνα σωματικά και ψυχολογικά ήταν τεράστιο και ουσιαστικά με άφησε εκτός αγώνων για αρκετούς μήνες μετά. Καλώς η κακώς, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να αγωνιστώ για τη ζωή και την ελευθερία μου και να την κερδίσω στον δρόμο όπως είχα μάθει να κάνω πάντα. Έπρεπε να επιβιώσω συνθηκών και προβλημάτων για να συνεχίσω πιο δυνατός να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο, να τρέχω…

4 χρόνια μετά …στις 31 Οκτωβρίου 2010, θα σταθώ ξανά στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου. Θα ξεκινήσω από τον Μαραθώνα ανάμεσα σε άλλους 12.000 συναθλητές μου προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, για μια δεύτερη σοβαρή αγωνιστική προσπάθεια μετά από αυτήν του 2006. Δεν ελπίζω σε τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και δεν πιστεύω σε θαύματα. Απλώς θα τρέξω ελεύθερος, με την καρδιά μου, για την ψυχή μου, κουβαλώντας τους πόνους, τις αμαρτίες και τις αγωνίες μου για 42,2χλμ όπως κάθε πραγματικός Μαραθωνοδρόμος….

* δείτε κι ένα βιντεάκι απο τον τερματισμό (το ρολόι λέει λάθος χρόνο καθώς εκεινη τη χρονιά η διοργάνωση ατυχησε να της μηδενισει το χρονόμετρο στο μέσον του αγωνα):

Με δεδομένο πως έχουμε προετοιμαστεί προπονητικά σωστά για έναν αγώνα και τις ιδιαίτερες δυσκολίες που έχει, σκοπός μας πλέον είναι να αποδώσουμε στον αγώνα το καλύτερο δυνατό. Με ρώτησε κάποιος πριν λίγες μέρες ποιο πιστεύω πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της Κλασικής Διαδρομής. Δεν το σκέφτηκα και πολύ, απλώς χαμογέλασα και του είπα “ο Μαραθώνιος και ειδικά η Κλασική διαδρομή είναι έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα, όμως το πιο δύσκολο κομμάτι θα είναι εκεί που θα σε κάνει να πονέσεις πραγματικά η δυσκολία του αγώνα”, κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε σημείο.

Έχω την εντύπωση πως συχνά παραβλέπουμε τη συνολική δυσκολία ενός εγχειρήματος και εστιάζουμε την προσοχή μας σε κάποιες λεπτομέρειες που θεωρούμε πως θα μας δυσκολέψουν. Όμως έτσι είναι σα να κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Ένας μεγάλος αγώνας αντοχής όπως ο Μαραθώνιος χρειάζεται σωστή τακτική από την αρχή ως το τέλος του χωρίς να μας φοβίζουν και να μας αγχώνουν συγκεκριμένα σημεία κυρίως γιατί δεν είναι απαραίτητο πως εκεί θα συναντήσουμε τις μεγαλύτερες δυσκολίες.

Όπως ισχύει και στην προπόνηση, έτσι και σε κάθε αγώνα, το πόσο θα δυσκολευτούμε ή θα πονέσουμε, εξαρτάται από μας τους ίδιους και το μέγεθος της προσπάθειας που θα καταβάλουμε. Σε κάθε επιμέρους κομμάτι ενός αγώνα, είτε το θεωρούμε εύκολο είτε δύσκολο το πως τελικά θα μας φανεί στην πράξη εξαρτάται κυρίως από το πόσο θα έχουμε χρεωθεί για να φτάσουμε ως εκεί και τι επιπλέον δίνουμε για να το ξεπεράσουμε.

Όμως “δυσκολία” δεν είναι μόνο η ίδια η κούραση. Σε τέτοιους αγώνες πολλές φορές το πιο δύσκολο είναι να καθυστερήσουμε την κούραση με τη σωστή τακτική. Ας δούμε λοιπόν πως εφαρμόζονται τα παραπάνω στην Κλασική Διαδρομή που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Άλλωστε η ιδιομορφία της μας εξυπηρετεί να τη χρησιμοποιήσουμε σαν παράδειγμα:

Οι περισσότεροι θεωρούν πως το πιο δύσκολο κομμάτι είναι τα 5χλμ συνεχόμενης ανηφόρας από το 25ο έως το 30ο χλμ. Θεωρώ αυτή την άποψη πολύ λανθασμένη για δύο λόγους:
α) Έχουμε ήδη χάσει μέρος της μάχης αν σκεφτόμαστε και αφήνουμε μας φοβίζει ένα συγκεκριμένο 5άρι, επειδή είναι ανηφορικό.
β) Αν πραγματικά μας φανεί αυτό το κομμάτι ως το πιο δύσκολο τότε σημαίνει πως ήδη έχουμε κουραστεί πολύ από τα προηγούμενα χιλιόμετρα, χρεωνόμαστε επιπλέον και δυστυχώς θα μας φανούν πραγματικά ανυπέρβλητα τα επόμενα.

Οι έμπειροι δρομείς μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει το β). Η κατηφόρα μπορεί να πονέσει πολύ περισσότερο από την ανηφόρα. Για να είμαι ειλικρινής στην ανηφόρα μπορεί να κουραστείς, αλλά σπάνια πονάς, ενώ στην κατηφόρα μπορεί να πονέσεις πραγματικά πάρα πολύ ακόμα κι αν νιώθεις πως δεν κουράζεσαι. Για τον αθλητή η κούραση είναι κάτι δεδομένο, ο πόνος όμως μπορεί όχι μόνο μας καθυστερήσει αλλά να γίνει και αιτία εγκατάλειψης. Η δικιά μου πρόταση είναι πως αυτό το κομμάτι πρέπει εμείς να το κάνουμε ως το πιο εύκολο του αγώνα τρέχοντας το όσο πιο συντηρητικά μπορούμε, ανάλογα βέβαια και τι περιθώρια χρονικών απωλειών έχουμε σε σχέση με τους στόχους μας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, εκεί που όλα είναι ευχάριστα και όμορφα ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι. Τα πρώτα χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου πρέπει να είναι άνετα, πολύ άνετα. Συγκεκριμένα στην Κλασική διαδρομή τα πρώτα 10χλμ είναι και αντικειμενικά τα πιο εύκολα, όχι μόνο επειδή είναι ευθεία, αλλά κυρίως επειδή σαν πρώτα χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου πρέπει να νιώθουμε πως τρέχουμε πολύ άνετα χωρίς να χρεωνόμαστε ιδιαίτερα.

Κατά την άποψη μου το πιο δύσκολο κομμάτι της Κλασικής είναι τα χιλιόμετρα που ακολουθούν μέχρι τη μεγάλη ανηφόρα του 25ου. 10ο με 25ο χλμ λοιπόν, με συνεχείς ανηφοροκατηφόρες, εκεί κρίνεται σε μεγάλο βαθμό ο αγώνας μας! Κουβαλάμε ήδη στα πόδια μας την κούραση των προηγούμενων χιλιομέτρων, όμως το σωστό είναι πως παράλληλα πρέπει να αισθανόμαστε πως έχουμε ακόμα πολλές δυνάμεις. Γι´ αυτό θεωρώ κι εγώ αυτό το πιο δύσκολο κομμάτι. Εδώ πρέπει να διαχειριστούμε με σύνεση τις δυνάμεις μας, να συγκρατηθούμε και να μην παρασυρθούμε, ούτε στις ανηφόρες, ούτε στις κατηφόρες. Αν περάσουμε σωστά από αυτά τα “πονηρά” χιλιόμετρα τότε στην υπόλοιπη διαδρομή είναι σαφές τι πρέπει να κάνουμε.

25-30ο χλμ ανεβαίνουμε την ανηφόρα της Παλλήνης, με σύνεση και συντήρηση δυνάμεων ώστε να βγούμε στον Σταυρό και να αρχίζουμε να κατηφορίζουμε από την Αγία Παρασκευή και μετά χωρίς πρόβλημα. Αν έχουμε χρεωθεί πολύ μέχρι το 30 η κατηφόρα θα μας δυσκολέψει αρκετά έως …μαρτυρικά. Αν φτάσουμε φρέσκοι στο 30, τότε τα τελευταία χιλιόμετρο όχι μόνο θα είναι τα πιο γρήγορα τους αγώνα μας αλλά επίσης και τα πιο ευχάριστα καθώς θα ζυγώνουμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Βέβαια, οι πιο ¨τολμηροί” στα τελευταία χιλιόμετρα μπορούν να τα δώσουν όλα, κάτι που δε θα είναι και το πλέον εύκολο, όμως από εδώ και πέρα σίγουρα αξίζει!

Γρηγόρης Σκουλαρίκης για το www.runningnews.gr

Αγώνας: LTF-Powerman Geel 2010, δίαθλο 10-60-10

Περιοχή: Geel, Βέλγιο, Ημερομηνία: 1/8/2010

Αποτέλεσμα: 20ος στη γενική κατάταξη, χρόνος 2:55:56

Ήταν ένας από αυτούς τους -έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολους- αγώνες, που γενικά τα πράγματα πηγαίνουν καλά και απλώς κάτι στραβώνει προς το τέλος και στα χαλάει όλα. Σε έναν αγώνα διάθλου υπάρχει ο φόβος να μείνεις από λάστιχο στο ποδήλατο. Η ποδηλασία πήγε καλά, όμως η δυσάρεστη έκπληξη ήταν όταν κατέβηκα από το ποδήλατο και διαπίστωσα πως το αριστερό μου γόνατο είχε «μαγκώσει» και το 2ο τρέξιμο δεν θα έβγαινε ανάλογα με την προετοιμασία μου. Τελικά μου έμεινε αυτή η πικρία και το «γαμώτο» που δεν μπόρεσα να τα δώσω όλα και να αποδώσω σύμφωνα με τις δυνατότητες μου, ειδικά στο 2ο τρέξιμο που το θεωρώ από τα δυνατά μου χαρτιά. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως….

Η προετοιμασία

Η προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Όχι πως αντιμετώπισα κάποιο μεγάλο πρόβλημα, όμως γενικά η προπόνηση στο ελληνικό καλοκαίρι αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από σκληρή. Αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες μου στην ποδηλασία αποφάσισα να ρίξω βάρος σε αυτό το αγώνισμα και να παραμελήσω κάπως το τρέξιμο, που έτσι κι αλλιώς θα ήταν πολύ πιο δύσκολο μέσα στη ζέστη. Έκανα και πολλούς ποδηλατικούς αγώνες τον Ιουνίου, συντηρώντας παράλληλα κάπως το τρέξιμο, αλλά μάλλον τελικά αυτός ο μήνας με κούρασε αρκετά. Προγραμμάτιζα πάντως πως τον Ιούλιο με κάποιες συγκεκριμένες προπονήσεις τρέξιμο θα ξανάβρισκα την ανοιξιάτικη φόρμα μου, όμως δυστυχώς καμιά προπόνηση τρέξιμο δεν έβγαινε με τίποτα. Ειδικά τις τελευταίες δυο βδομάδες με ταλαιπωρούσαν και διάφορες τενοντίτιδες που δε μου επέτρεπαν να ρισκάρω.

Ακόμα και στη Γερμανία που ήρθα μερικές μέρες πριν τον αγώνα με την ελπίδα να βρω πιο δροσερό καιρό για πιο γρήγορες προπονήσεις τρέξιμο, η δρομική ατυχία συνεχίστηκε. Η κούραση του ταξιδιού στην πρώτη προπόνηση και ο βροχερός καιρός τις επόμενες μέρες δε μου επέτρεψαν να  βγάλω μια πραγματικά γρήγορη προπόνηση ώστε να «ξεμπουκώσω». Ήξερα πως δρομικά δεν ήμουν στην καλύτερη κατάσταση έτσι κι αλλιώς, όμως αυτό που με προβλημάτιζε περισσότερο ήταν πως δεν ήξερα σε τι κατάσταση ήμουν ακριβώς και τι ρυθμό θα έπρεπε να ακολουθήσω στον αγώνα. Για 34-35 λεπτά με έβλεπα, σίγουρα όχι για 33-34 λεπτά που ήταν ο αρχικός στόχος του προπονητικού προγράμματος.

Τουλάχιστον όλο αυτό το διάστημα έβλεπα να βελτιώνομαι στην ποδηλασία και ήμουν αισιόδοξος πως σε αυτό το κομμάτι τουλάχιστον θα κρατιόμουν αξιοπρεπώς, όχι όπως στο Powerman Germany που η ποδηλασία αποδείχθηκε Βατερλό για μένα. Στο επίπεδο του Geel, θα είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω τον εαυτό μου αν μπορεί να κρατήσει μέση ταχύτητα κοντά στα 40χλμ/ωρα για τα 60χλμ της ποδηλασίας. Αυτός ο στόχος βεβαίως ήταν πολύ αισιόδοξος, κρατώντας πάντα μια επιφύλαξη, ανάλογα και με το είδος της διαδρομής, την όποια είχα σκοπό να τσεκάρω στην επίσημη «βόλτα» της μια μέρα πριν τον αγώνα.

Στο Geel

Φτάνοντας στο Geel Σάββατο μεσημέρι, το πρώτο πράγμα που είχα στο πρόγραμμα ήταν να πάω σε ένα τοπικό ποδηλατάδικο για σέρβις. Είναι μεγάλο άγχος να έχεις φτάσει μια μέρα πριν τον αγώνα και να έχεις ακόμα μηχανικά προβλήματα να επιδιορθώσεις, όμως στην προκειμένη περίπτωση αυτή ήταν η βέλτιστη λύση. Δε θα μπω σε λεπτομέρειες εδώ, όμως όποιος ξέρει από αγωνιστική ποδηλασία, μπορεί να καταλάβει πως σε θέματα εξοπλισμού και προβλημάτων συχνά σου προκύπτουν θέματα από εκεί που δεν το περιμένεις. Ακόμα και για λεπτομέρειες αν μιλάμε πρέπει να τα φτιάξεις, αφού για να αποδώσεις σε έναν αγώνα δεν αρκεί να είσαι εσύ στη βέλτιστη κατάσταση, αλλά και το ποδήλατο σου. Τέλος πάντων, όλα ρυθμίστηκαν και ο Noah Green ήταν έτοιμος για τον αγώνα.

Το ίδιο απόγευμα πήγα να δω και τη διαδρομή με πολλούς από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες. Όντως ήταν επίπεδη, καμιά σχέση με της ανηφοροκατηφορες του Powerman Germany, όμως υπήρχαν δυο πράγματα που με προβλημάτισαν. Το πρώτο ήταν οι πάρα πολλές και κλειστές στροφές και το άλλο και πιο σημαντικό, τα αρκετά χιλιόμετρα πλακόστρωτο με κάποια σαμαράκια ενδιάμεσα. Κορυφαίο σημείο της διαδρομή πρέπει να ήταν μια στροφή πάνω σε πλακόστρωτο η οποία ήταν ανισόπεδη, σχηματίζοντας ένα πολύ επικίνδυνο σκαλωπατακι πάνω από το οποίο έπρεπε να περάσει το ποδήλατο,. Σίγουρα δεν θα ποδηλατούσαμε σε «χαλί» και με αυτά μάλλον θα έπρεπε να ρίξω τις απαιτήσεις μου σχετικά με την προσδοκώμενη μέση ωριαία ταχύτητα. Τουλάχιστον αυτή τη φορά είχα δει τη διαδρομή και τις ιδιαιτερότητες της και δε θα ξεκινούσα στα τυφλά, όπως στο Powerman Germany.

Ο αγώνας γινόταν Κυριακή μεσημέρι οπότε ακόμα και το πρωί της μέρα του αγώνα μπορούσαμε να χαλαρώσουμε. Η εκκίνηση ήταν ακριβώς κάτω από το ξενοδοχείο και αυτό ήταν μεγάλο πλεονέκτημα καθώς μέχρι και τελευταία στιγμή χρησιμοποιούσα το δωμάτιο για αποδυτήρια, τουαλέτα κτλ. Στις 15.00 ξεκινούν οι γυναίκες και οι βετεράνοι >50. Στις 15.15 ξεκινάμε οι άνδρες και βετεράνοι <50.

Ο Noah βεβαίως είχε τακτοποιηθεί νωρίτερα στην περιοχή αλλαγών η οποία είναι στην κεντρική πλατειά της πόλης. Ο αγώνας είναι ένα πολύ σημαντικό γεγονός για την πόλη η οποία πραγματικά δείχνει να ζει στο ρυθμό της διοργάνωσης. Το κέντρο έχει κλείσει με μπαριέρες και στους δρόμους που θα περάσουμε δεν υπάρχει κανένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

Από τις ευχάριστες εκπλήξεις του πρωινού, η προσωπική μου φωτογραφία στη θέση μου στην περιοχή αλλαγών και η ελληνική σημαία μαζί με των υπόλοιπων συμμετεχόντων χωρών στο χώρο των απονομών. Όπως έγραφα και μερικές μέρες νωρίτερα οι διοργανωτές μου έχουν κάνει την τιμή να μου δώσουν τον αριθμό «9» με την πρώτη 10αδα της «start list» να θεωρούνται οι «elite» συμμετοχές. Ο αγώνας τους συγκεντρώνει πολλούς από τους καλύτερους διαθλητές όλου του κόσμου, οπότε είναι και για αυτούς πλεονέκτημα να προβάλουν εκπροσώπους από όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες. Έτσι επιβεβαιώνω πως όταν αγωνίζεσαι σε μεγάλους αγώνες στο εξωτερικό και κουβαλάς τον τίτλο του πρωταθλητή στη χώρα σου (έστω του 2ου για το 2010) την εκπροσωπείς κιόλας, ακόμα κι αν η συμμετοχή σου έχει προκύψει με αποκλειστικά δική σου ιδιωτική πρωτοβουλία.

Ο αγώνας

Παίρνουμε θέση στην εκκίνηση. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής αισθάνομαι ένα δέος, καθώς βρίσκομαι στην πρώτη γραμμή μαζί με πραγματικά σπουδαίους αθλητές με μεγάλες διακρίσεις. Ο αγώνας του Geel είναι από τα πλέον καθιερωμένα Powerman και συγκεντρώνει πάντα τους καλύτερους, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Έχω την εντύπωση πως ο μόνος μεγάλος απών ήταν ο Ελβετός Andy Sutz που είχε κερδίσει στο Powerman Germany. Εδώ είναι ο Βέλγος παγκόσμιος πρωταθλητής Joerie Vansteelant, ο Γάλλος Πρωταθλητής Ευρώπης Anthony Le Duey και αρκετοί ακόμα ώστε να μην είναι υπερβολή αν έλεγα πως ο αγώνας συγκεντρώνει συναγωνισμό αντάξιο παγκοσμίου πρωταθλήματος. Το προφίλ του αγώνα είναι τέτοιο που αναμένεται να είναι πολύ γρήγορος και δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη και απώλειες ούτε καν δευτερολέπτων.

Δίδεται οι εκκίνηση και φεύγουμε όντως πολύ γρήγορα. Δεν έχω την ταχύτητα στα πόδια μου για να κρατηθώ μπροστά όμως και πάλι αισθάνομαι πως τρέχω πολύ πιο γρήγορα από κάθε ρυθμό που έχω κάνει στην προπόνηση. Δυστυχώς επιβεβαιώνομαι καθώς περνάω τα πρώτα 1500 μέτρα σε 4:35. Δε νιώθω κουρασμένος, αλλά πρέπει να μετριάσω κάπως το ρυθμό μου προκείμενου να βγει ο αγώνας καλά. Το πρώτο τρέξιμο είναι 500 μέτρα παραπάνω, συνολικά 10,5χλμ. Κάναμε το γύρο της πλατείας πρώτου μπούμε στην κυκλική διαδρομή των 2,5χλμ και αυτά τα 500 μέτρα κάπως μπερδεύουν τον υπολογισμό του ρυθμού. Πρέπει να τρέχω πάντως γύρω στο 3:25/χλμ Πολλά μέτρα σε κάθε έναν από τους 4 γύρους γίνονται πάνω σε πλακόστρωτο που αποδεικνύεται πολύ κουραστικό. Η συμμετοχή του κόσμου πάντως είναι κάτι το εκπληκτικό και μας επιδρά πολύ ενθαρρυντικά. Τρέχω ως συνήθως στα όρια μου και ολοκληρώνω το πρώτο τρέξιμο σε 36:07. Με έναν πρόχειρο υπολογισμό αυτό πρέπει να είναι ~34:17 για τα 10χλμ, αρκετά ικανοποιητικό για την προετοιμασία που είχα κάνει και με δεδομένο βεβαίως πως ακόμα είμαστε στο 1/5 του αγώνα.

Μπαίνω στην περιοχή αλλαγών, παίρνω το ποδήλατο, βγαίνω, καβαλάω και φεύγω σχετικά γρήγορα. Το μόνο πρόβλημα είναι πως είχα ξεχάσει να μηδενίσω το κοντεράκι μου και χάνω λίγο χρόνο ενώ ποδηλατώ στα πρώτα μέτρα για να το κάνω και αυτό. Ίσως θεωρείται χαζομάρα, όμως εγώ το θεωρώ αρκετά σημαντικό προκειμένου να βλέπω συνεχώς τη μέση μου ταχύτητα κάτι που προσωπικά μου δίνει ρυθμό και με κρατάει σε εγρήγορση.

Έτσι αρχίζω να «στροφοπατάω». 60χλμ είναι πολλά σε συνθήκες ατομικής χρονομέτρησης τέτοιου είδους. Ανηφόρα δεν υπάρχει βεβαίως, αλλά ούτε και κατηφόρα που μπορείς να χαλαρώσεις λίγο. Για 1,5+ ώρα θα είμαι σε μέγιστη ένταση και πρέπει να τα δώσω όλα προκειμένου να προσεγγίσω τον προαγωνιστικο στόχο μου. Στην πρώτη στροφή κινούμαι με μέση ταχύτητα κοντά στο 39χλμ/ωρα κάτι που με ανεβάζει ψυχολογικά. Βεβαίως οι πολλές στροφές και το πλακόστρωτο μου κόβουν συχνά τον ρυθμό όμως η αισιοδοξία παραμένει πως «μπορεί να γίνει!».

Δέχομαι κάποιες προσπεράσεις, αλλά όχι πολλές ώστε να απογοητευτώ όπως στο Powerman Germany. Προσπαθώ να μην είμαι κοντά σε αυτούς που με προσπερνούν και δεχτώ παρατήρηση για «κολλητήρι» από τους κριτές. Ο αγώνας είναι αυστηρά «non-drafting» και χρειάζεται προσοχή ή τουλάχιστον να ξέρεις πώς να κυνηγάς στο ποδήλατο. Σε βίντεο του αγώνα που είδα εκ των υστερών, βλέπω πως σχηματίζονται γκρουπ που κρατάν οριακά τις αποστάσεις εντός των κανονισμών. Η δικιά μου απειρία και ο φόβος μιας ποινής με έκαναν να μην ρισκάρω κάτι τέτοιο, όμως την επόμενη φορά επιβάλλεται να το κάνω κι εγώ όπως οι υπόλοιποι.

Εντωμεταξύ παρατηρώ πως κάθε γύρος μου βγαίνει πιο μεγάλος από 15χλμ, οπότε με τις 4 στροφές που θα κάνουμε συνολικά θα βγει πάνω από 60χλμ που αναγράφει η προκήρυξη. Πάνω στον αγώνα είναι στιγμές που δυσκολεύομαι να κρατήσω ευθεία πορεία στο ποδήλατο και ίσως έτσι να χάνω αρκετό χρόνο. Τελικά με αυτά και με αυτά η διαδρομή θα μου βγει 62χλμ και προβληματίζομαι αν είναι τόσο «στραβή η διαδρομή» ή εγώ τόσο «στραβά ποδηλατώ». Θυμάμαι πως και στο Powerman Germany η μέτρηση μου είχε μεγάλη απόκλιση με της διοργάνωσης. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να το προσέξω το θέμα της διατήρησης ευθείας γραμμής κατά την ποδηλασία γιατί σίγουρα κοστίζει χρόνο, έστω και λίγα δευτερόλεπτα.

Τα καλά νέα είναι πως αισθάνομαι καλά σε όλη τη διάρκεια της ποδηλασίας και διατηρώ εύκολα τον αρχικό ρυθμό μου. Μάλιστα νιώθω όλο και καλύτερα όσο ο αγώνας προχωράει και από τα μισά και μετά ποδηλατώ με ακμαιότατο ηθικό και ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Φτάνω κοντά στο τέρμα της ποδηλασίας και το κοντέρ γράφει μέση ταχύτητα 38,4χλμ/ωρα. Πραγματικά πολύ καλά για τα δεδομένα μου. Αισθάνομαι πως έκανα μια πραγματικά καλή ποδηλασία και τώρα είμαι έτοιμος να καλύψω λίγο από τον χαμένο χρόνο και ίσως μερικές θέσεις στο δεύτερο τρέξιμο. Ο συνολικός χρόνος που μου δίνουν οι διοργανωτές είναι 1:38:00 αλλά και πάλι έχω χάσει αρκετό έδαφος.

Κατεβαίνω από το ποδήλατο και μπαίνω στην περιοχή αλλαγών υποφέροντας από πόνους στις ξυπόλυτες πατούσες πάνω στο πλακόστρωτο. Αυτός είναι ο αναμενόμενος πόνος σε αυτό το σημείο. Ο μη αναμενόμενος είναι στον μυ πάνω από το αριστερό μου γόνατο που φαίνεται πως έχει σφίξει πάρα πολύ, χωρίς να έχω αντιληφθεί κάτι στην ποδηλασία. Το γόνατο δεν λυγίζει και κάθε φορά που πατάω στο έδαφος πονάω αφόρητα.

Αφήνω το ποδήλατο, βάζω παπούτσια και αρχίζω να τρέχω με την ελπίδα πως θα ζεσταθεί μετά 1-2χλμ και θα με αφήσει, όμως αυτό δεν έγινε τελικά ποτέ. Ουσιαστικά σέρνω το ένα μου πόδι και το δεξί τραβάει όλο το κουπί αλλά πάραυτα καταφέρνω να κρατάω ένα ρυθμό κάτω από 4:00/χλμ. Το πλακόστρωτο κάνει ακόμα πιο επίπονη την προσπάθεια και με τα πέλματα μου επίσης λίγο μουδιασμένα από την ποδηλασία υπάρχουν σημεία που νομίζω πως τρέχω και πατάω καρφιά. Παράλληλα με πονάει και η σπλίνα μου. Ίσως να φταίει το τζελάκι που πήρα φεύγοντας από την περιοχή αλλαγών, αλλά με όλα αυτά είναι το λιγότερο που έχει σημασία. Αυτό που προέχει είναι να συνεχίσω να τρέχω. Φυσικά δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψω. Δεν ταξίδεψα ως εδώ για ένα DNF. Θα τερματίσω όσο κι αν πονάω και ας χάσω μερικά λεπτά. Τουλάχιστον δεν με προσπερνάει κανείς και δε χάνω καμιά θέση. Πρέπει και να προσπέρασα και 2-3 αλλά κάπου τα είχα χαμένα. Ο ρυθμός μου πέφτει λίγο προς το τέλος και καλύπτω αυτά τα εξαιρετικά επίπονα 10,1χλμ του δεύτερου τρεξίματος σε 40:36 για να τερματίσω σε συνολικό χρόνο 2 ώρες 55 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα….

Κάθομαι σε μια καρέκλα που βρίσκω εύκαιρη και ζητάω πρώτες βοήθειες. Εντωμεταξύ βλέπω στον ηλεκτρονικό πίνακα της χρονομέτρησης πως έχω τερματίσει στην 20η θέση. Απογοητεύομαι λίγο αλλά σκέφτομαι πως με αυτές τις συνθήκες, σε έναν αγώνα που κάθε λεπτό μπορεί να είναι μερικές θέσεις, δεν είναι και άσχημα. Αυτό ήταν…

Απολογισμός

Αργότερα, βλέποντας πιο προσεκτικά τα αποτελέσματα θα διαπιστώσω πως ακόμα κι αν έκανα το τρέξιμο που υπολόγιζα, γύρω στα 37 λεπτά, θα κέρδιζα 1-2 θέσεις, Περιέργως οι πρώτοι 9 τερμάτισαν με διαφορά 4 λεπτών (2:40:46-2:44:57), άλλοι 8 έπεσαν στο 2:47:37 με 2:50:52, ο 18ος έκανε 2:52:29, ο 19ος 2:54:51 και μετά εγώ. Μάλλον αυτό πρέπει να έχει σχέση με τα ποδηλατικά γκρουπ για τα οποία έγραφα παραπάνω. Κάπως περίεργο αυτό για έναν αγώνα non-drafting αλλά εμένα μου φαίνεται ρεαλιστικό το σενάριο.

Είναι πάντως ειρωνικό να σε προδίδει τόσο βάναυσα το καλό σου αγώνισμα, ειδικά το 2ο τρέξιμο το οποίο ήμουν σίγουρος πως θα το έκανα σχετικά πολύ γρήγορα και θα κέρδιζα μερικές θέσεις. Άλλωστε ένιωθα να έχω πολλές δυνάμεις, όμως απλά το αριστερό μου πόδι δεν λειτουργούσε. Τουλάχιστον απέδωσε η προετοιμασία στην ποδηλασία και έδειξα σημάδια βελτίωσης. Σε σχέση με το Powerman Germany που είχα χάσει περίπου 20 λεπτά ήταν πολύ καλύτερα. Ο χρόνος μου και πάλι ήταν κατά 7,5 λεπτά πιο αργός από των πρώτων αλλά ξέρω πως υπάρχουν ακόμα μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.

Γενικά είμαι ευχαριστημένος από τον αγώνα μου, παρά την πικρία του «ανολοκλήρωτου». Μια μεγάλη προσπάθεια ολοκληρώθηκε με αξιοπρεπές αποτέλεσμα. Η εμπειρία και μόνο της συμμετοχής ανεκτίμητη για άλλη μια φορά. Μπορώ και καλύτερα και ελπίζω του χρόνου που θα επιστρέψω στα Powerman να το αποδείξω αυτό. Για φέτος εκτός απρόοπτου άλλο δίαθλο δεν έχει. Για λίγες μέρες θα ξεκουραστώ και μετά τα ξεκινήσω προετοιμασία για τον Κλασικό Μαραθώνιο. Κάτι θέλω να πάρω φέτος από αυτόν τον αγώνα και θα εστιάσω την προσοχή μου εκεί τους επόμενους μήνες.

* Περισσότερα

Οι πρώτοι του αγώνα είχαν ως εξής

ΑΝΔΡΕΣ
1 Neyrinck Jochen BEL 2:40:46
2 Bystrup Søren DEN  2:41:02
3 Van der Smissen Arman NED 2:41:31
4 Vansteelant Joerie BEL 2:42:08
5 Le Duey Anthony FRA 2:42:35
6 Moorhouse Matt GBR  2:43:12
7 Boulogne Jérémy FRA  2:43:42
8 Brazy Julien BEL 2:44:49
9 Piercy Lee GBR 2:44:57
10 Mccarthy Daniel GBR 2:47:37

ΓΥΝΑΙΚΕΣ
1 Schwalbe Ulrike GER  3:02:49
2 Svendsen Susanne DEN  3:04:24
3 Uebelhart Jacqueline SUI 3:07:36
4 Geldhof Ilse BEL 3:09:47
5 Dupont Anne-Marie BEL 3:10:14
6 Jacobi Birgit GER 3:15:49
7 Van Hoolandt Martine BEL 3:19:40
8 Vandewaetere Kim BEL 3:24:36

Και αναλυτικά, η γενική κατάταξη:

http://www.3athlon.be/timing/pdffiles/2010/geel2010/geel2010_powerman_scratch.pdf

Μερικές φωτογραφίες εδώ:

http://www.facebook.com/album.php?aid=2066158&id=1069016619&l=b94c8d60e2

Η ιστοσελίδα της διοργάνωσης

http://www.powerman.be/

και βίντεο του αγώνα (η δικιά μου συμμετοχή περιορίζεται στα 0:15–0:20 & 4:54–5:06).

Σε έναν αγώνα διάθλου υπάρχει ο φόβος να μείνεις από λάστιχο στο ποδήλατο. Η ποδηλασία πήγε καλά σήμερα, όμως η δυσάρεστη έκπληξη ήταν όταν κατέβηκα από το ποδήλατο και διαπίστωσα πως το αριστερό μου γόνατο είχε «μαγκώσει» και το 2^ο τρέξιμο δεν θα έβγαινε ανάλογα με την προετοιμασία μου.

Άρχισα να τρέχω με την ελπίδα πως θα ζεσταινόταν μετά 1-2 χλμ και θα ζεσταινόταν και θα με άφηνε, όμως αυτό δεν έγινε τελικά ποτέ. Κατάφερα πάντως έστω και με ένα πόδι και ουσιαστικά σέρνοντας το άλλο να κάνω το 2^ο τρέξιμο (10,1χλμ) σε 40:36 και να τερματίσω αξιοπρεπώς στην 20^η θέση της γενικής κατάταξης με 2 ώρες 55 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα. Το 1^ο τρέξιμο (10,5χλμ) πήγε πολύ μέτρια για τα δεδομένα μου στο 36:07, όμως ήξερα πως δεν ήμουν καλά αυτή τη φορά στο τρέξιμο έτσι κι αλλιώς. Είναι πάντως ειρωνικό να σε προδίδει τόσο βάναυσα το καλό σου αγώνισμα, ειδικά το 2^ο τρέξιμο το οποίο ήμουν σίγουρος πως θα το έκανα σχετικά πολύ γρήγορα και θα κέρδιζα μερικές θέσεις. Άλλωστε ένιωθα να έχω πολλές δυνάμεις, όμως απλά το αριστερό μου πόδι δεν λειτουργούσε.  (Αυτό βέβαια δεν ήταν το μόνο μου πρόβλημα σήμερα, αλλά ήταν το βασικό που μου χάλασε τον αγώνα.)

Τουλάχιστον απέδωσε η προετοιμασία στην ποδηλασία και έβγαλα τα 60+ χλμ (εγώ πάντως τα μέτρησα 62+) με μέση ωριαία ταχύτητα ~38,5 χλμ/ωρα. Η διαδρομή ήταν επίπεδη, αλλά με πάρα πολλές δύσκολες στροφές ώστε συνέχεια να πρέπει να κόβουμε ταχύτητα και να επιταχύνουμε καλά. Θεωρώ πως για μένα ήταν μια πάρα πολύ δυνατή ποδηλασία, αν και πάλι ο χρόνος μου (1:38:00) ήταν κατά 7,5 λεπτά πιο αργός από των πρώτων. Πάντως σε σχέση με τη Γερμανία που είχα χάσει περίπου 20 λεπτά ήταν πολύ καλύτερα. Βελτιώθηκα αρκετά και ξέρω πως υπάρχουν περιθώρια για ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση.

Ο αγώνας είχε πάρα πολύ δυνατό συναγωνισμό και την έκπληξη έκανε ο νεαρος Βέλγος Jochen Neyrinck που κέρδισε με 2:40:46.  Ενδεικτικό του πολύ δυνατού συναγωνισμού είναι πως τα δυο μεγαλύτερα ονόματα του αγώνα  ο Βέλγος Joerie Vansteelant και ο Γάλλος Anthony Le Duey έμειναν εκτός βάθρου, στην 4^η και 5 θέση αντίστοιχα.

Men’s Top 5 Results
1. Jochen Neyrinck 2:40:46
2. Soren Bystrup 2:41:02
3. Armand Van der Smissen 2:41:31
4. Joerie Vansteelant 2:42:08
5. Anthony Le Duey 2:42:35

Women’s Top 5 Results
1. Ulrike Schwalbe 3:02:49
2. Susanne Svendesen 3:04:24
3. Jacqueline Uebelhart 3:07:36
4. Ilse Geldhof 3:09:47
5. Anne-Marie Dupont 3:10:14

Προς το παρόν αυτά… θα επιστρέψω μέσα στην εβδομάδα με αναλυτική περιγραφή αγώνα (πριν, κατά, μετά), αποτύπωση εμπειριών και συναισθημάτων.

Η διοργάνωση έχει ήδη δημοσιεύσει τα αποτελέσματα στην ιστοσελίδα της

http://www.powerman.be/

Η γενική κατάταξη συγκεκριμένα είναι εδώ:

http://www.3athlon.be/timing/pdffiles/2010/geel2010/geel2010_powerman_scratch.pdf

Μέσα στην εβδομάδα μου είπαν θα ανεβάσουν και περισσότερες φωτογραφίες. Προς το παρόν μερικές εδώ:

http://www.facebook.com/album.php?aid=2066158&id=1069016619&l=b94c8d60e2

Μετά από μια περιπετειώδη χτεσινή μέρα (είναι απίστευτο το τι μπορεί να σου συμβεί τη μέρα που θες απλώς να κάτσει και να χαλαρώσεις) ταξίδεψα οδικώς σήμερα από το Rheinberg της Γερμανίας, στο Geel του Βελγίου. Το ταξίδι ευτυχώς ήταν πολύ άνετο και έφτασα εύκολα στον προορισμό μου. Μέσα σε 1 ώρα οδήγησα σε τρεις χώρες (Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο) ώστε σήμερα, Κυριακή 1 Αυγούστου στις 15.00 ώρα Βελγίου (16.00 ώρα Ελλάδας) θα δώσω τον δικό μου μεγάλο αγώνα του καλοκαιριού.

Ώρα για πολλά λόγια δεν είναι τώρα, έγραψα πολλά και προχτές άλλωστε ( http://www.duathlon.gr/?p=204 ) όμως αφού έχω ίντερνετ εδώ στο ξενοδοχείο, αξίζει μια γρήγορη ενημέρωση:

Οι διοργανωτές μου έχουν δώσει τον αριθμό «9» και βλέποντας όλα τα μεγάλα ονόματα μόλις μπροστά μου με μικρότερους αριθμούς υποθέτω πως αυτό δεν είναι τυχαίο. Με άγχωσε κάπως αυτό πρέπει να παραδεχτώ. Τελικά, θες δε θες, σ’αρέσει δε σ’αρέσει, όταν τρέχεις στο εξωτερικό σε μεγάλους αγώνες και κουβαλάς τον τίτλο του πρωταθλητή στη χώρα σου (έστω του 2^ου για το 2010) την εκπροσωπείς κιόλας. Το είχα βιώσει και στον προηγούμενο αγώνα στη Γερμανία αυτό, αλλά εδώ πλέον το επιβεβαίωσα. Ελπίζω τουλάχιστον αύριο να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων.

Υποθέτω πως η δική μου χώρα αγνοεί παντελώς την παρουσία μου εδώ έτσι κι αλλιώς. Η συμμετοχή μου έγινε με αποκλειστικά δική μου ιδιωτική πρωτοβουλία και χωρίς καμία άλλη στήριξη (όχι πως την ήθελα ή τη ζήτησα κιόλας), όμως εγώ νιώθω την ευθύνη της εκπροσώπησης του ελληνικού διάθλου. Για τους διοργανωτές και τους συναθλητές/αντιπάλους μου αύριο είμαι ο «Έλληνας» που ήρθα από μακριά για να αγωνιστώ με τους καλύτερους διαθλητές μεγάλων αποστάσεων. Άλλωστε, με το #1 ξεκινάει ο περσινός νικητής και πρωταθλητής Ευρώπης του 2010, ο Γάλλος Anthony Le Duey και με το #2 ο Βέλγος πρωταθλητής Κόσμου (νικητής στο Zofingen to 2009) Joerie Vansteelant .

Οι λίστες εκκίνησης είναι αναρτημένες εδώ

http://dl.dropbox.com/u/8616536/startlist%2029july.pdf

Η διοργάνωση έχει ήδη ετοιμάσει ην ιστοσελίδα της για να ανεβάσει τα αποτελέσματα εδώ:

http://www.powerman.be/

Photo Update,  το πρωι πριν τον αγώνα:

http://www.facebook.com/album.php?…d60e2

Άντε να δούμε και σήμερα τι….