Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Χαιρετισμούς από τη Βορειοδυτική Γερμανία. Επέλεξα να κάνω εδώ την τελευταία εβδομάδα της προετοιμασίας μου ενόψει του μεγάλου αγώνα του καλοκαιριού, του LTF-Powerman Geel (δίαθλο 10-60-10) θα γίνει στο Geel του Βελγίου, περίπου 150χλμ μακριά από το μέρος που μένω τώρα, το Rheinberg.  Μέχρι στιγμής αποδεικνύεται καλή επιλογή για εγκλιματισμό με το σκηνικό της Βορειοδυτικής Ευρώπης.

Δεν έφτασα και στην καλύτερη δυνατή κατάσταση, καθώς στο τρέξιμο η προετοιμασία δεν έχει πάει καθόλου καλά και με ταλαιπωρούν και κάποιοι μικροτραυματισμοί τις τελευταίες εβδομάδες. Με αρκετή προσπάθεια πάντως είμαι καλύτερα πλέον και πιστεύω πως μέχρι την Κυριακή θα είμαι καλά για να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Πιο πολύ με προβληματίζουν διάφορα μικρά μηχανικά προβλήματα του ποδηλάτου που αντιμετωπίζω εδώ και δεν έχουν λυθεί όλα, αλλά και αυτά είμαι αισιόδοξος πως θα τακτοποιηθούν μέχρι την ώρα του αγώνα, ώστε να είναι και ο «Πράσινος Νώε» έτοιμος να δώσει τον καλύτερο του εαυτό. Μετά από περιπέτειες και περιπέτειες πάντως το έχω πάρει απόφαση πως ποτέ δεν πρόκειται όλα να είναι τέλεια πριν από έναν αγώνα, οπότε δεν ανησυχώ ιδιαίτερα. Περισσότερα θα ανησυχούσα εάν δεν είχα κάτι να προβληματίζομαι μέχρι τελευταία στιγμή, ώστε να αγχώνομαι μόνο για τον αγώνα, χαχαχα.

Ο καιρός εδώ είναι μονίμως άστατος, με Ήλιο, αέρα, συννεφιά και βροχή να εναλλάσσονται μέσα στη μέρα σε σημείο που ο μεγαλύτερος προβληματισμός κάθε φορά είναι  η ενδυμασία που ότι και να φορέσεις ποτέ δεν είναι το απόλυτα κατάλληλο, ειδικά για την ποδηλασία. Έχω φάει αρκετές μέρες κρύο και βροχή, στη ίδια διαδρομή που έχω καεί από τον Ήλιο. Πάντως τέτοια εποχή τα φαινόμενα είναι σχετικά ήπια και η προπόνηση δεν χάνεται, κι ούτε με ενοχλεί ιδιαίτερα καν. Αυτό τις περισσότερες φορές, γιατί την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές έχει πιάσει καταιγίδα εδώ και έχω αμφιβολίες αν θα καταφέρω να κάνω την τελευταία έντονη προπόνηση που έχω στο πρόγραμμα. Αυτή η προετοιμασία είναι «καταραμένη» πάντως να μην με αφήσει να κάνω μια προπόνηση της προκοπής, σε αντίθεση με την ποδηλασία που έχει πάει πολύ καλύτερα. Ακριβώς το αντίστροφο δηλαδή με το σκηνικό της προετοιμασία πριν από το Poweman Germany τον Μάιο. Το τι ακριβώς έχει γίνει θα φανεί στον αγώνα τελικά…

Ένα από τα πολύ ενδιαφέροντα  της Γερμανικής εξοχής εδώ είναι οι πολλοί λαγοί που συναντάς σε πάρκα, χωράφια και δρόμους. Στην Ελλάδα βλέπεις συχνά αδέσποτα γατιά και σκυλιά, εδώ βλέπεις λαγούς. Βεβαίως αδέσποτα κατοικίδια δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Κατά τα άλλα η Γερμανία είναι μια πραγματικά πράσινη χώρα και με το ποδήλατο έχω την ευκαιρία να ευχαριστηθώ την εξοχή της, τους κάμπους και τα δάση σε μια περιοχή την οποία διασχίζει ο επιβλητικός ποταμός Ρήνος. Η περιοχή εδώ βέβαια είναι σχεδόν επίπεδη και δεν υπάρχουν ανηφορικές διαδρομές, αλλά για έναν αγώνα όπως το Geel που είναι επίπεδο ΤΤ είναι ότι πρέπει.

Προς το παρόν αυτά λοιπόν από την Γερμανία! Σύντομα ελπίζω να ανεβάσω και μερικές φωτογραφίες για να έχετε και μερικές εικόνες του σκηνικού εδώ. Ο αγώνας είναι την Κυριακή το απόγευμα, οπότε νεώτερα θα έχετε κατά το βραδάκι, ελπίζω. Η ιστοσελίδα της διοργάνωσης είναι  http://www.powerman.be/ όπου ελπιζω να αναρτησουν και τα αποτελεσματα άμεσα.

* Πάνω να ετοιμαστώ τώρα για εκείνη την τελευταία προπόνηση τώρα ….

Όπως είχα γράψει μερικές μέρες νωρίτερα, τα δυο προηγούμενα σαββατοκύριακα, ήτα αγωνιστικά αφιερωμένα στην ποδηλασία με τοπικό (18-19/6) και πανελλήνιο πρωτάθλημα (25-27/6).

Μετά το κάζο του πρώτου ποδηλατικού διήμερου αυτόν τον Ιούνιο (12-13/6) ήμουν περισσότερο υποψιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσω και τουλάχιστον στους αγώνες αντοχής ακολούθησα όσο το δυνατόν πιο επιθετική τακτική, όχι βέβαια με στόχο τη διάκριση, αλλά την επιβίωση. Σε κάθε περίπτωση, τόσο στο τοπικό, όσο και στο πανελλήνιο η ατομική χρονομέτρηση που είχε προηγηθεί, αποκάλυψε με τον πλέον ωμό τρόπο αυτό που είχα υποπτευθεί στη Γερμανία, αλλά μάλλον δεν ήθελα να παραδεχτώ: πως στην ποδηλασία είμαι αρκετά πίσω και θα πρέπει να δουλέψω σκληρά για να φτάσω στο επιθυμητό επίπεδο. Με αυτό θα ασχοληθώ σίγουρα πιο εντατικά το επόμενο διάστημα, όμως επί του παρόντος, όπως έγραψα και παραπάνω, έπρεπε να επιπλεύσω στα βαθιά και να επιβιώσω. Πιστεύω και στους δυο αγώνες αντοχής τα κατάφερα σχετικά καλά.

Δεν θα σταθώ τόσο στον αγώνα αντοχή του τοπικού πρωταθλήματος αφού ήταν μόνο 93χλμ και με καλές καιρικές συνθήκες, αλλά άξιζε να γράψω δυο λογάκια παραπάνω για αυτόν του πανελληνίου πρωταθλήματος. 155χλμ συνολικά μέσα στη ζέστη της Μεσσηνίας, με μια μεγάλη ανηφόρα μήκους 9χλμ, μια ιδιαίτερα απαιτητική κατηφόρα και τερεν για όλα τα γούστα με περάσματα από χώμα, ράγες τραίνου όπως επίσης και τα κλασικά ελληνικά φαγώματα δρόμων. Ήταν ένας πραγματικός αγώνας δοκιμασία  όχι μόνο για εμάς τους αναβάτες, αλλά και για τα ποδήλατα μας που πραγματικά υπέφεραν. Συνολικά 85 ποδηλάτες ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα και παρά τις δυσκολίες κατάφερα να τερματίσω στην 33^η θέση, ενώ άλλοι 25 συναθλητές μου εγκατέλειπαν και επιπλέον 11 έμεναν εκτός ορίου.

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα κάτι παραπάνω από αυτούς τους αγώνες αλλά δεν ήμουν ικανός στην παρούσα φάση για περισσότερα. Κέρδισα πάντως πολλές εμπειρίες που θα μου χρειαστούν όταν με το καλό φτάσω στο επίπεδο να είμαι περισσότερο συναγωνίσιμος. Μου άρεσε ένα ρητό που διάβασα κάπου «εμπειρία είναι αυτό που κερδίζεις όταν δεν κερδίζεις αυτό που θες». Όπως και να έχει η σκληρή αγωνιστική πραγματικότητα, εγώ την ευχαριστήθηκα. Συμμετείχα χωρίς ιδιαίτερο άγχος για τις επιδόσεις μου αφού απλώς ήθελα να δω που βρίσκομαι. Βεβαίως προσπάθησα για το καλύτερο δυνατό, αλλά δε με στεναχώρησε ιδιαίτερα πως ακόμα και αυτό, στο τέλος του Ιουνίου, έφερε ένα απλά μέτριο αποτέλεσμα. Στο τέλος Ιουνίου, στο μυαλό μου κρατάω τα λεπτά και τις ώρες πίεσης των πεντάλ με την άσφαλτο να τρέχει από κάτω τους. Είναι αυτές οι ανεκτίμητες αγωνιστικές στιγμές προσπάθειας για τις οποίες ζούμε και χαράσσουν τη μνήμη μας, εμπειρίες ζωής, που στην προκείμενη περίπτωση για μένα ήταν πρωτόγνωρες, καθότι νέος σε τέτοιου είδους αγώνες.

Μετά από όλα αυτά, επέστρεψα στη βάση μου πολύ κουρασμένος. Πιθανότατα μου βγαίνει και όλη η κούραση των ημερών που σε συνδυασμό με τον ζεστό καιρό γίνεται χειρότερη. Θα ξεκουραστώ λίγο αλλά δεν έχω πολλά περιθώρια διακοπών καθώς πρέπει να ανασυνταχθώ και να προετοιμαστώ για την επόμενη πρόκληση που έχω στο πρόγραμμα μου, το Powerman Geel, αγώνας διαθλου 10-60-10 που θα γίνει στο Βέλγιο την 1^η Αυγούστου.

Πολλές φωτογραφίες από το τοπικό πρωτάθλημα θα δείτε εδώ

Μερικές φωτογραφίες από τον αγώνα αντοχή του πανελληνίου ακολουθούν:

Μετά από έναν Μάιο που έριξα το βάρος στο τρέξιμο, ο Ιούνιος είναι αφιερωμένος στην ποδηλασία, τόσο προπονητικά, όσο και αγωνιστικά. Άλλωστε οι θερμοκρασίες έχουν ανέβει επικίνδυνα κα το τρέξιμο γίνεται πολύ πιο δύσκολα απ’ οτι άλλους μήνες.

Έτσι, ήδη το προηγούμενο σαββατοκύριακα πήρα μέρος στο δυο αγώνες ποδηλασίας, το Σάββατο 12/6 ατομική χρονομέτρηση ανάβασης Υμηττού και την Κυριακή 13/6 αγώνας αντοχής στον Σείριο στον παραδρομο της Εθνικής Οδού *. Τα αποτελέσματα μου πολύ μέτρια. Αναμενόμενο για κάποιον με ελάχιστη εμπειρία σε αγώνες ποδηλασίας και μάλιστα πολλά χρόνια πριν (7 χρόνια πέρασαν από τον τελευταίο μου αγώνα ποδηλασίας). Πάραυτα, είναι κοινή διαπίστωση πως στην ποδηλασία είμαι αρκετά πίσω, κάτι απόλυτα λογικά άμα σκεφτεί κανείς πως ουσιαστικά προπονούμαι μόλις 2,5 μήνες μετά τον στρατό.

Αυτό το σαββατοκύριακο 19-20/6 έχουμε το τοπικό (Αττική) πρωτάθλημα ποδηλασίας. Την πρώτη μέρα Ατομική Χρονομέτρηση 32χλμ στα Μέγαρα και την επόμενη τον αγώνα αντοχής 93χλμ στην περιοχή της Κερατέας. Ελπίζω πως θα τα πάω πολύ καλύτερα σε σχέση με το περασμένο σαββατοκύριακο και να κερδίζω μια θέση στην ομάδα του συλλόγου που θα συμμετάσχει στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας που θα γίνει στην Καλαμάτα το τριήμερο 25-27 Ιουνίου.

Δεν μπορώ να πω πως η προετοιμασία μου ήταν και η καλύτερη δυνατή τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Άλλωστε μου βγήκε πολύ κούραση μετά τον αγώνα στη Γερμανία και ο καύσωνας αυτής της εβδομάδας με υποχρέωση σε πιο συντηρητική προπόνηση. Πάραυτα παραμένω αισιόδοξος πως θα πετύχω το στόχο μου.

Δεν έχω να πω τίποτε άλλο, αύριο και μεθαύριο θα μιλήσει ο δρόμος…

* Μερικές φωτογραφίες από τους αγώνες εδω

«Powerman Germany», Falkenstein Duathlon, Γερμανία 30/5/2010

Αυτό κι αν ήταν μια φοβερή εμπειρία, ένας πραγματικός αγώνας «επιβίωσης» αφού σχεδόν όλος ο αγώνας (16χλμ τρέξιμο – 66χλμ ποδηλασία – 8χλμ τρέξιμο), διεξήχθη υπό βροχή. Τερμάτισα 26^ος στη γενική κατάταξη μετά από 3 ώρες 41 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα. Είμαι ευχαριστημένος από την περιπέτεια και τις εμπειρίες που αποκόμισα αλλά όχι και από το αποτέλεσμα μου. Δεν μπορώ να πω πως σωματικά απέδωσα  το καλύτερο δυνατό, αφού παρότι έτρεξα καλά στην αρχή, στο ποδήλατο έχασα αρκετά χρόνο καθώς η διαδρομή ήταν πολύ δύσκολη και τεχνική και απαιτούσε να έχεις την εμπειρία της για να την τρέξεις γρήγορα. Τερμάτισαν συνολικά περίπου 160 αθλητές από τους περίπου 180 που ξεκίνησαν τον αγώνα.

Ήταν ένας μεγάλος διεθνής αγώνας και νικητής αναδείχθηκε ο Ελβετός Andy Sutz με 3:11:47 μετά από δυνατή μονομαχία με τον Βρετανό Matt Moorhouse (3:11:55). Καταπληκτικοί αθλητές και οι δυο! Τρίτος ήταν ο Γερμανός Boris Stein (3:12:50) που ανακηρύχτηκε και πρωταθλητής Γερμανίας καθώς ο αγώνας είχε επίσημα και χαρακτήρα γερμανικού πρωταθλήματος  μεγάλης απόστασης διάθλου. Έτσι συμμετείχαν όλοι οι καλοί Γερμανοί διαθλητές και ο συναγωνισμός ήταν ακόμα πιο έντονος, ενώ παράλληλα υπήρχε και αυστηρότητα στην τήρηση των κανονισμών. Στις γυναίκες πρώτη ήταν η Γερμανίδα Ulrike Schwalbe με 3:48:57 που ανακηρύχτηκε και πρωταθλήτρια Γερμανίας.

Αναλυτικά, όλα τα αποτελέσματα (μπορείτε να σχολιάσετε κάτω από το όνομα κάθε συμμετέχοντα):

και σε μορφή pdf τα κατεβάζετε εδώ

Αυτά όσον αφορά το καθαρά «ενημερωτικό» κομμάτι του αγώνα. Εάν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τα βιώματα και τις εμπειρίες που αποκόμισα συνεχίζετε παρακάτω….

Αγώνας Επιβίωσης

Fighting the elements, fighting the World, fighting myself….

Η συμμετοχή σε έναν αγώνα Powerman ήταν ένα όνειρο για μένα από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι ειδικά με το δίαθλο, πίσω στο 2004. Τότε υπήρξαν ατυχίες που δε μου επέτρεψαν να προχωρήσω σε αυτό το βήμα, όμως πλέον, ώριμος και κατασταλαγμένος, πήρα την απόφαση και το έκανα πραγματικότητα, αν και λίγο νωρίτερα απ’ότι το σχεδίαζα αρχικά.

Η αλήθεια είναι πως αυτός ο αγώνας δεν ήταν στο καλεντάρι μου, παρά μόνο άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο αρχές Μαΐου, όταν έμαθα πως το πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου που θα γινόταν την ίδια μέρα αναβλήθηκε. Εντωμεταξύ κανόνιζα να αγωνιστώ στο Powerman Geel (Βέλγιο) τον Αύγουστο, αλλά βρίσκοντας σχετικά φτηνά αεροπορικά εισιτήρια για Γερμανία, η ιδέα άρχισε να μου φαίνεται εύκολα υλοποιήσιμη. Ήξερα πως με μόλις 2 μήνες κανονική προπόνηση δε θα προλάβαινα να φτάσω σε επίπεδο να κοντράρω τους καλύτερους, όμως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να αποκομίσω εμπειρίες με σκοπό στο Βέλγιο που παραμένει ο βασικός στόχος για το καλοκαίρι να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος και υποψιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσω.

Κι έτσι έφτασα στο Falkenstein της Γερμανίας … Δε θα αναλωθώ στις περιπέτειες που είχα μέχρι να φτάσω στον τόπο διεξαγωγής του αγώνα. Αυτές άλλωστε είναι μάλλον συνηθισμένες για οποιονδήποτε τουρίστα σε μια ξένη χώρα, πόσο μάλλον για εμάς που κυκλοφοράμε με μια επιπλέον τεράστια βαλίτσα που έχει μέσα το ποδήλατο μας. Το σημαντικό είναι πως κατάφερα να φτάσω όπως αρχικά σχεδίαζα στο Falkenstein, αν και κάπως περισσότερο ταλαιπωρημένος από όσο υπολόγισα εξαιτίας  όλου του ταξιδιού και μετά των περιπετειών που είχα στο Μόναχο, όπου και πέρασα δυο μέρες φτάνοντας από Αθήνα.

Έφτασα Σάββατο απόγευμα στο Στάδιο και τις παρακείμενες αθλητικές εγκαταστάσεις που αποτελούσαν το κέντρο του αγώνα. Ο καιρός θαυμάσιος, με ανοιξιάτικη θερμοκρασία και σχεδόν καθαρό ουρανό. Αυτές οι συνθήκες θα ήταν πολύ ωραίες για τον αγώνα μας, όμως το δελτίο καιρού ήδη έλεγε πως την επόμενη μέρα τα πράγματα δεν θα ήταν ίδια. Ξεμπέρδεψα γρήγορα με δήλωση συμμετοχής, αριθμούς κτλ όμως προέκυψαν δυο βασικά προβλήματα: Το πρώτο ήταν πως διαπίστωσα ότι το εμφιαλωμένο νερό που είχα αγοράσει για να πίνω το σαββατοκύριακο και να φτιάξω με αυτά τα ποτά του άγονα ήταν με ανθρακικό (!) και το δεύτερο πως το sleeping bag που είχα μαζί δεν αρκούσε για έναν άνετο ύπνο στον ειδικό χώρο που θα μας φιλοξενούσαν. Η λύση δόθηκε στο γειτονικό σούπερ-μάρκετ που ευτυχώς ήταν ακόμα ανοιχτό. Νέα νερά, χωρίς μπουρμπουλήθρες αυτή τη φορά και ένα μεγάλο φουσκωτό στρώμα για να κοιμηθούμε στα μαλάκα! Όλα καλά λοιπόν…

Το πρωί του αγώνα

Ξυπνάμε το πρωί Κυριακής και το δελτίο καιρού επιβεβαιώνεται. Κρύο, Βροχή και αέρας που δε φαίνεται διατεθειμένα να σταματήσουν … ΟΚ, αυτό είναι, πρέπει να οργανωθώ για αγώνα διάθλου σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Οι Γερμανοί που κοιμήθηκαν στον ίδιο χώρο με μένα, δείχνουν πιο ψύχραιμοι και προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, συνηθισμένα πράγματα για αυτούς. Πλέον η βροχή που έφαγα στις ποδηλατικές προπονήσεις της προηγούμενης εβδομάδας αποδεικνύεται ευλογία. Τουλάχιστον είμαι αρκετά σίγουρος για το σημερινό σχέδιο ένδυσης. Το τριαθλητικό κορμάκι σαν εμφάνιση θα είναι μια χαρά για το σώμα, δεν κρατάει νερό και είναι άνετο, ΟΚ! Θα κάνω το πρώτο τρέξιμο με κάλτσες για να μη ρισκάρω να πληγιάσω τα πόδια μου στα 16χλμ και μετά θα τις βγάλω και θα συνεχίσω χωρίς αυτές σε ποδηλασία και δεύτερο τρέξιμο. Άλλωστε η περιοχή αλλαγών είναι στο χορτάρι του σταδίου και αν περπατήσω εκεί με κάλτσες θα μαζέψω νερό και λάσπη που θα είναι πολύ χειρότερα. ΟΚ! Τα παπούτσια της ποδηλασίας πάνω στο ποδήλατο θα καλυφθούν με σακούλες για να μη βραχούν πολύ πριν τα φορέσω ΟΚ! Τα παπούτσια του τρεξίματος στην αλλαγή θα μπουν σε πλαστική σακούλα για να μη βρέχονται όσο θα είμαι πάνω στο ποδήλατο πριν το δεύτερο τρέξιμο ΟΚ! Καπέλο στο πρώτο τρέξιμο για τη βροχή, γυαλιά από την ποδηλασία και μετά. ΟΚ! Φτιάχνω δυο μπουκάλια ηλεκτρολύτες για την ποδηλασία και δυο τζελάκια θα’ χω πάνω μου στο κορμάκι ΟΚ! Ελέγχω το ποδήλατο, φουσκώνω λάστιχα και το βάζω στην περιοχή αλλαγών, τακτοποιώ τα πράγματα ΟΚ! Τώρα προθέρμανση, όσο το δυνατόν μέσα να προφυλαχτούμε από τη βροχή πριν την εκκίνηση και είμαστε έτοιμοι. ΟΚ! (?)

Αρχικός μου στόχος πριν έρθω εδώ ήταν να κάνω μια επίδοση γύρω στις 3 ώρες και 20 λεπτά και να διεκδικήσω μια θέση στην 6άδα. Με τα δεδομένα αυτή τη στιγμή απλά δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω, αλλά σκέφτομαι πως πρώτο μου μέλημα είναι να επιβιώσω του καιρού και της διαδρομής που απ’ότι ξέω είναι πολύ δύσκολη με δεδομένο έτσι κι αλλιώς την δυσκολία της απόστασης. Μου φαίνεται πως σήμερα υπό αυτές τις συνθήκες δε θα είναι μέρα διάκρισης και καλύτερα να εξασφαλίσω πως θα κάνω έναν σίγουρο αγώνα ώστε να γίνω και επίσημα «Powerman». Το μόνο που δε θέλω σίγουρα άλλωστε είναι να αγοράσω κανα οικόπεδο στη γερμανική επαρχία κατά τη διάρκεια της ποδηλασίας. Όπως και να έχει θα δώσω τη μάχη μου παραμένω αισιόδοξος για ένα καλό πλασάρισμα.

Δίνεται η εκκίνηση

Η εκκίνηση είναι κάπως στενή, μπαίνω σχετικά από πίσω αλλά δεν καταφέρνω να φτάσω μπροστά-μπροστά. Είμαι περίπου στην 3^η γραμμή και δίνεται το μπαμ! Φεύγουμε και από τα πρώτα μέτρα καταλαβαίνω πως σήμερα θα τρέξουν αρκετοί πιο γρήγορα από εμένα. Δεν απογοητεύομαι πάντως. Εμπιστεύομαι την συντηρητική μου τακτική και είμαι σίγουρος πως θα περάσω πολλούς στα επόμενα χιλιόμετρα. Τρέχω αρκετά γρήγορα αλλά είμαι ακομα αρκετά πίσω. Η διαδρομή στα πρώτα χιλιόμετρα έχει ανηφοροκατηφόρες, περνάω τα 3χλμ προς έκπληξη μου σε 10:14. Δεν περίμενα με τέτοιο πέρασμα να είναι τόσοι πολλοί μπροστά μου, αλλά και πάλι αυτό δεν αλλάζει την αισιοδοξία μου πως θα βελτιώσω τη θέση μου στη συνέχεια. Άλλωστε είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα. Πραγματικά περνάω πολύ κόσμο στα επόμενα χιλιόμετρα όμως η διαδρομή του τρεξίματος αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη απ’ότι φανταζόμουν καθώς από το 3ο μέχρι το 8^ο χλμ είναι συνεχής ανάβαση. Στο 8^ο χλμ που γίνεται η αναστροφή είμαι σε 29:30, πράγματι πολύ αργά, όμως πλέον έχουμε κατηφόρα μπροστά και τέρμα γκάζι! Επιστρέφω στο στάδιο και περνάω τον τάπητα χρονομέτρησης των 16χλμ σε 55:37 (2^ο 8άρι σε 26:37 δηλαδή!) καθόλου άσχημα, μιλάμε για μέσο ρυθμό κάτω 3:30 για 16 δύσκολα χλμ. Νιώθω καλά κι όχι ιδιαίτερα χρεωμένος από το πρώτο τρέξιμο….

Τέλος 1^ου τρεξίματος

Είμαι με κάποιους άλλους μαζί και στρίβουμε να μπούμε στην περιοχής αλλαγών, όμως ….πόρτες κλειστές !? Ουπςςςς λάθος! Μας φωνάζουν πως πρέπει να συνεχίσουμε 300 μέτρα μέσα στο στάδιο και να μπούμε από την πίσω πλευρά! Έτσι κάνουμε και μπαίνω να πάρω το ποδήλατο, το οποίο πρέπει να εντοπίσω ανάμεσα στα υπόλοιπα. Ευτυχώς εδώ δεν κολλάω και βρίσκω εύκολα τη θέση μου. Βγάζω καπέλο, δρομικά παπούτσια (τα όποια βάζω στην πλαστική τσάντα) και κάλτσες, βγάζω τις σακούλες προστασίας από το ποδήλατο, φοράω γυαλιά, κράνος και γάντια για να είμαι σίγουρος πως δεν θα παγώσουν τα χέρια μου από την κρυοβροχή. Παίρνω ποδήλατο βγαίνω έξω, οι δρόμοι βρεγμένοι και η διαδρομή ξεκινάει με στροφές και ανηφόρα. Το ένστικτο λέει πως ίσως να μην είναι καλή ιδέα να προσπαθώ να φορέσω και παπούτσια όσο πεταλάρω. Αφήνω το ποδήλατο κάτω και βάζω τα ποδηλατικά παπούτσια στο έδαφος. Χάνω μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά τουλάχιστον είμαι σίγουρος πως έχουν μπει καλά. Ανεβαίνω στο ποδήλατο και φύγαμε…

ΟΚ, φύγαμε, όμως …κάπου εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα για το που ακριβώς πάμε. Μερικές στροφές μέσα στην πόλη, και ξεκινάει η ανάβαση. Από το 2^ο κιόλας χλμ πέφτεις στα βαθιά και στην ανηφόρα κλίσης 16% που έτσι κι αλλιώς είχαν υποσχεθεί οι διοργανωτές. Δεν έχω πρόβλημα να την ανέβω δυνατά και ευτυχώς παρά το βρεγμένο οδόστρωμα η πίσω ρόδα δεν χάνει επαφή στο ορθοπέταλο. Εντούτοις από την αρχή παρατηρώ πως θα έχω άλλο πρόβλημα. Τα στραπ των παπουτσιών μου δεν κλείνουν καλά λόγω της βροχής και επειδή είναι ανάποδα χτυπάν πάνω στο δισκοβραχίονα. Αυτά τα παπούτσια αποδείχθηκαν μεγάλη μούφα έτσι κι αλλιώς άλλα ακόμα και πάνω στον αγώνα με «πουλάν» άσχημα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο τώρα, πρέπει να συνεχίσω ακόμα κι αν πρέπει κάθε τρεις και λίγο να κλείνω τα ανοιγμένα στραπ. Η διαδρομή συνεχίζεται με ανηφοροκατηφορες μεγαλύτερης ή μικρότερης διάρκειας και κλίσης. Το κρύο γίνεται πιο έντονο πάνω στο ποδήλατο και μου δίνει την εντύπωση πως θα το αρπάξω το κρύωμα… Η μεγαλύτερη απογοήτευση μου μέχρι αυτό το σημείο είναι πως το οδόστρωμα είναι πραγματικά χάλια με μπαλώματα και λακκούβες. Άλλη ιδέα είχα εγώ για τους γερμανικούς δρόμους, αλλά φαίνεται πως στην επαρχία τα πράγματα δε διαφέρουν από την Ελλάδα. Το μεγάλο πρόβλημα πάντως είναι άλλο τώρα. Έχω συνεχείς κράμπες στα γάμπες που δε με αφήνουν να πιάσω ρυθμό. Πρέπει να αναπληρώσω ηλεκτρολύτες, όποτε αρχίζω και πίνω τα ποτά μου. Εντωμεταξύ έχω φτάσει στην αναστροφή, στα μισά του πρώτου κύκλου και πλέον επιστρέφω στο χωριό. Οι κράμπες φεύγουν σιγά-σιγά αλλά έχω κι άλλο πρόβλημα. Με τα υγρά που έχω πιει, τη βροχή που δε λέει να σταματήσει και το κρύο … προκύπτει «ανάγκη». Ο αγώνας έχει δρόμο ακόμα και για να συνεχίσει άνετα το πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Ευτυχώς λύνεται στην πρώτη κατηφόρα πάνω στο ποδήλατο, αν και χάνω μερικά δευτερόλεπτα ακόμα. Εντωμεταξύ με όλα αυτά ήδη με έχουν προσπεράσει αρκετοί αθλητές αλλά και πάλι δε χάνω το κουράγιο μου. Στις ανηφόρες και ευθείες είμαι αρκετά δυνατός και ξαναπερνάω κάποιους, αλλά στα τεχνικά κομμάτια εξακολουθώ να χάνω χρόνο. Ακόμα κι έτσι, συνεχίζω να αγωνίζομαι για κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Πλέον φτάνω στο κρίσιμο  σημείο της κατάβασης πριν το χωριό. Εδώ τα πράγματα γίνονται πραγματικά πολύ δύσκολα καθώς η κατηφόρα είναι πολύ απότομη και ο δρόμος πολύ βρεγμένος. Δεν είναι ώρα για ρίσκα. Πέφτω στα φρένα και κόβω αρκετά ταχύτητα. Με προσπερνάνε μερικοί τρελοί με φουλ γκάζια στις κατηφόρες (!). Φτάνουμε στο Στάδιο κάνουμε αναστροφή και πάλι πίσω για άλλον έναν κύκλο στην ίδια διαδρομή. Ευτυχώς πλέον δεν έχω καθόλου κράμπες και μπορώ να συνεχίσω άνετα τον αγώνα, αν και η δεύτερη στροφή δεν βγαίνει πιο γρήγορα, ίσως γιατί με όλα αυτά τα μικροαπρόοπτα που μου έκοβαν τον ρυθμό, έχω χαλαρώσει λίγο. Αυτό μάλλον ήταν λάθος μου…

Τέλος ποδηλασίας

Κάπως έτσι φτάνω στο Στάδιο για τη δεύτερη αλλαγή. Έχω βγάλει τα ποδηλατικά παπούτσια αλλά υποψιάζομαι πως όταν πατήσω στο έδαφος θα πονέσω αρκετά. Τα πόδια μου έχουν παγώσει από το κρύο και το νερό. Μόλις πατάω έδαφος και αρχίζω να τρέχω επιβεβαιώνομαι. Πονάω και παράλληλα δε νιώθω τις πατούσες μου. Η αίσθηση μου είναι γνώριμη από αγώνες διάθλου, όχι όμως σε βρεγμένο ταρτάν. Η διοργάνωση επιφυλάσσει και άλλη έκπληξη καθώς πρέπει να διανύσουμε τουλάχιστον 200 μέτρα έτσι για να μπούμε στην περιοχή αλλαγών. Με προσπερνάει ένας τύπος που φοράει ακόμα τα ποδηλατικά του παπούτσια και τρέχει έτσι πιο γρήγορα από εμένα που είμαι ξυπόλυτος. Σκέφτομαι πως μάλλον την επόμενη φορά πρέπει να το δοκιμάσω κι εγώ. Μπαίνω στην περιοχή αλλαγών και ψάχνω να βρω τη θέση μου για δεύτερη φορά. Ευτυχώς και πάλι δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Από πίσω μου ακούω κάποιον να μου φωνάζει κάτι στα γερμανικά. Νομίζω πως λέει για τον αριθμό που πρέπει να βάλω μπροστά αλλά τελικά δεν πρόκειται περί αυτού. Ενώ βγάζω κράνος και τα γάντια που έχουν βραχεί πολύ έρχεται ένας κριτής και προς έκπληξη μου, μου δείχνει κίτρινη κάρτα. Τον ρωτάω στα αγγλικά «γιατί?». Μου λέει επειδή ξεκούμπωσα το κράνος πριν αφήσω  το ποδήλατο. Πάνω στο διάλογο καταλαβαίνει πως δεν είμαι Γερμανός, και γίνεται πιο ελαστικός αφού δεν διεκδικώ τίποτα στο γερμανικό πρωτάθλημα, Μου λέει «καλά, είσαι νέος εδώ, φύγε!». Έχω ήδη χάσει κι άλλο χρόνο με αυτά και προσπαθώ να βάλω τα παπούτσια μου για το τρέξιμο. Έχω δυσκολίες καθώς χέρια πόδια έχουν κρυώσει αρκετά ώστε ακόμα και αυτό να μην μου είναι πολύ εύκολο. Τα καταφέρνω τελικά και φεύγω για το δεύτερο τρέξιμο…

Βγαίνω από την περιοχή αλλαγών και τουλάχιστον αισθάνομαι πολύ καλά και δυνατός για να τρέξω γρήγορα. Πραγματικά γκαζώνω αρκετά και προσπερνάω αρκετό κόσμο στα πρώτα χιλιόμετρα. Πάμε πάλι για την ανάβαση στο βουνό, αν και αυτή τη φορά θα κάνουμε αναστροφή νωρίτερα. Τώρα ο κόσμος είναι πολύ λιγότερος και σε κάποιο σημείο μένω μόνος μου πραγματικά στην ερημιά. Ο δρόμος κάνει μια διχάλα, ακολουθώ την άσφαλτο, αλλά δεν είμαι σίγουρος πάνω στην ένταση μήπως έπρεπε να συνεχίσω από το χωματόδρομο. Σταματάω και κάνω προς τα πίσω να σιγουρευτώ. Βλέπω ένα αθλητή που είχα προσπεράσει πριν λίγο να έρχεται και του φωνάζω από ποια πλευρά πρέπει να πάμε. Μου δείχνει «δεξιά», εκεί που είχα στρίψει αρχικά … να πάρει …κι άλλος χαμένος χρόνος. Συνεχίζω να τρέχω και βλέπω ένα μεγάλο γκρουπ να έρχεται από την ανάποδη έχοντας κάνει αναστροφή λίγο πιο πάνω. Αν τους είχα συναντήσει πάνω στο δίλημμα μου, δεν θα είχα κολλήσει, όμως τώρα δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Συνεχίζω, κάνω αναστροφή και πλέον κατηφορίζω προς τα πίσω. Έχω πολλές δυνάμεις και συνεχίζω να γκαζώνω και προσπερνάω κι άλλους. Φτάνουμε κοντά στο στάδιο και τον τερματισμό κι έχω άλλον έναν λίγο μπροστά μου που θέλω να περάσω. Σε αυτό το σημείο περνάει ένα γερό μπουρίνι πάνω από το κεφάλι μας και μας κάνει πάλι λιάτσα… Μπαίνουμε στο Στάδιο και νομίζω πως θα κάνουμε μερικά μέτρα ακόμα περιμετρικά, όμως … ο τερματισμός είναι φάτσα μπροστά. Δεν τον προλαβαίνω και …τερματίζω … έτσι απλά. Ενστικτωδώς λέω «τι, αυτό ήταν, όλο?».

Ναι, αυτό ήταν, ΟΛΟ! Δεν ξέρω αν στην παραπάνω περιγραφή μου μπορεί κάποιος να νιώσει έστω και λίγο αυτό που βίωσα, τα συναισθήματα, τον πόνο και την αγωνία στις 3 ώρες και 41 λεπτά αγώνα, διάρκεια κατά την οποία πάλευα με τα στοιχεία της Φύσης, τον Κόσμο και όπως πάντα, κυρίως με τον εαυτό μου. Είναι κάποια πράγματα που δεν περιγράφονται με λόγια αλλά μας σημαδεύουν και μας γεμίζουν για πάντα. Κι αυτό ήταν μια φοβερή εμπειρία ζωής που με γέμισε βιωματικά!

Όπως είπα και στην αρχή δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από τη σωματική μου προσπάθεια, είχα πολλές δυνάμεις να δώσω ακόμα τι οποίες διαχειρίστηκα τελικά πολύ συντηρητικά, αν και είχα εμπιστοσύνη στις αντοχές μου. Αυτός ο αγώνας ήταν κυρίως πνευματικός. Τον δούλεψα πολύ στο κεφάλι μου πριν και κυρίως κατά τη διάρκεια του, ίσως και παραπάνω από όσο χρειαζόταν, αλλά το ένστικτο έλεγε πως προτεραιότητα ήταν η «επιβίωση». Όπως και να έχει, για την πολυπλοκότητα, την απειρία μου στο συγκεκριμένο αγώνα και τις καιρικές συνθήκες πήγαν σχεδόν όλα καλά και το πρόσημο είναι θετικό. Αποκόμισα την εμπειρία που ήθελα και χρειαζόμουν και την επόμενη φορά θα είμαι σίγουρα καλύτερος και πιο ανταγωνιστικός.

Ευχαριστίες

Πριν κλείσω τη μακροσκελή μου δημοσίευση, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους φίλους που μου συμπαραστάθηκαν στην πραγματοποίηση αυτού του ονείρου. Ιδιαίτερες ευχαριστίες πρέπει να δώσω στον Χρήστο και τον Γιάννη που μου παρείχαν όλα τα απαραίτητα για να φτάσει το ποδήλατο σώο στη Γερμανία, και κατόπιν την Ολυμπία και τον Λορέντζο που με φιλοξένησαν στο Μόναχο και συνέβαλαν καθοριστικά στην «επιβίωση» μου επί γερμανικού εδάφους.

Λοιπόν…

Είμαι Μόναχο, Γερμανία, εδώ και δυο μέρες Η πρώτη μέρα της άφιξης κύλησε ομαλά σύμφωνα με το πρόγραμμα, αλλά όχι και η χτεσινή που είχε πολύ ταλαιπωρία για διάφορους λόγους. Τα προβλήματα ξεπεράστηκαν πάντως και σήμερα ταξιδεύω προς Falkenstein όπου την Κυριακή θα αγωνιστώ στο «Powerman Germany», έναν διεθνή αγώνα μεγάλης απόστασης διάθλου (16 – 64 – 8).

Επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του αγώνα όπου θα βρείτε και τα αποτελέσματα του αγώνα μετά τη διεξαγωγή του.

http://www.powerman-germany.org/en/

Μια προεπισκόπηση θα βρείτε επίσης και εδώ:

http://www.triathlonmagazine.eu/duathlon/324-powerman-germany-review

όπου ναι, καλα διαβάζετε, είμαι από τους υποψήφιους να κάνουν την έκπληξη…