Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

«Well beaten by the track»

Ήταν και αυτό μια εμπειρία, που είχα χρόνια να ζήσω. Δυο αγώνες στίβου μέσα σε μια εβδομάδα. Είμαι ευχαριστημένος που έκανα πράξη την επιστροφή μου σε αγώνες μέσα στον στίβο μετά από 6 χρόνια, όχι όμως και από την απόδοση μου τελικά στην πίστα. Στα 5000μ του διασυλλογικού πρωταθλήματος (9/5/2010, 5^ος, 16:32) η εμφάνιση μου ήταν τυπικά αξιοπρεπές, όμως στα 10.000μ (15/5/2010, 15^ος, 34:27) του πανελληνίου πρωταθλήματος το αποτέλεσμα ήταν πολύ μακριά από τις προσδοκίες μου.

Η προπόνηση μου δεν ήταν προσαρμοσμένη για αγώνες στίβου αλλά σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο με βάση τις προπονήσεις μου στην άσφαλτο. Αποδείχθηκε όμως για άλλη μια φορά στην πράξη πως άλλο η άσφαλτος και άλλο το ταρτάν, επιβεβαιώνοντας παράλληλα πως η πίστα δεν μου ταιριάζει. Το χρονόμετρο εκεί είναι απόλυτος κριτής και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν με κολάκευσε καθόλου. Είναι άτιμη η πίστα, άμα δεν την έχεις δουλέψει δε σου βγαίνει με τίποτα και δεν ξέρεις και τι ακριβώς σου φταίει. Αν είσαι αθλητής του «έξω» οι στροφές  σε συνδυασμό με την πίεση του χρονομέτρου σε φθείρουν ψυχολογικά ενώ ακόμα και σωματικά κάτι σε χαλάει που πρέπει συνεχώς να …στρίβεις.

Είναι και αυτά τα πολλά ποδηλατικά χιλιόμετρα που κάνω τελευταία που νιώθω ότι δεν αφήνουν τα πόδια μου να λύσουν και να τρέξουν γρήγορα. Πρέπει να το προσέξω αυτό. Οι ισορροπίες όταν κάνεις πολλά αθλήματα είναι λεπτές. Πρέπει να μπορείς να συνδυάζεις την προπόνηση σου έτσι ώστε να μπορείς να αποδίδεις το καλύτερο στο καθένα ξεχωριστά και όχι μόνο στον αγωνιστικό συνδυασμό τους.

Τέλος πάντων, μπορεί τα παραπάνω να είναι και απλές δικαιολογίες για να καλύψουν την αγωνιστική μου μετριότητα σε αυτούς τους αγώνες. Δεν θα κρυφτώ, ηττήθηκα κατά κράτος από την πίστα, αλλά δε με πειράζει ιδιαίτερα γιατί αυτοί οι αγώνες δεν είχαν μεγάλη αγωνιστική σημασία για μένα.. Ήταν δυο δυνατά τεστ, τα ευχαριστήθηκα σαν εμπειρίες και προπάντων επειδή βρήκα πάλι το θάρρος να αγωνιστώ σε στάδιο. Την επόμενη φορά που θα το τολμήσω, τουλάχιστον θα φροντίσω να είμαι πολύ καλύτερα προετοιμασμένος.

Στιβικά, ο επόμενος στόχος είναι μόνο ο Μαραθώνιος, ο Κλασικός Μαραθώνιος και παράλληλα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Εκεί στην άσφαλτο θα πρέπει να αποδώσω τον καλύτερο δρομικό μου εαυτό και να ρεφάρω για την στιβική μου μετριότητα. Για τον Μαραθώνιο όμως έχουμε πολλούς μήνες ακόμα μπροστά. Προς το παρόν, έχουμε ένα μεγάλο δίαθλο μπροστά και κατόπιν ένα καυτο καλοκαιρι!

Φωτογραφίες και βίντεο απο τους δυο αυτους αγώνες θα βρείτε στην σχετική στήλη, εδω:

http://www.duathlon.gr/?cat=24

«Track Attack»

Η ώρα της επιστροφής στον Στίβο έφτασε λοιπόν. Αύριο αγωνίζομαι στο Διασυλλογικο Πρωτάθλημα Α/Γ, στα 5000 μέτρα (μεγαλύτερη απόσταση δυστυχώς η ευτυχώς δεν περιλαμβάνει το πρόγραμμα). Μου φαίνεται κάπως περίεργο το ότι έχουν περάσει 6 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία μου αγωνιστική απόπειρα εντός Σταδίου κι όμως νιώθω σα να ήταν χτες. Έχουν συμβεί τόσα πολλά αυτά τα 6 χρόνια, έχουν αλλάξει τόσα πολλά, έχω αλλάξει εγώ τόσο πολύ… θα είμαι καλύτερος ή χειρότερος δεν ξέρω, το σίγουρο είναι πως θα είμαι διαφορετικός!

Επιστρέφω στην πίστα με εντελώς διαφορετική αντίληψη απ’ότι παλιά. Τέρμα πια οι επιδιώξεις για γρήγορες επιδόσεις και μεγάλα ρεκόρ. Έτσι κι αλλιώς αυτή η τακτική είχε σταμάτησε να αποδίδει από όταν σταμάτησα να είμαι καθαρά στιβικός αθλητής. Τουλάχιστον τώρα το ξέρω (…). Έτσι λοιπόν, στόχος είναι απλώς ο Αγώνας, η Μάχη για επιβίωση μέσα στην Αρένα. Και προβλέπεται πραγματικά να γίνει αρένα το 5άρι καθώς διεξάγεται στις 11.20 το πρωί, μεσημέρι στην ουσία με 30 βαθμούς θερμοκρασία και τον Ήλιο πάνω από το κεφάλι μας. Εγώ πάντως κάτι θα φορέσω να καλύψω το ευάερο κι ευήλιο κεφάλι μου. Τώρα αν πριν τον αγώνα πούμε στους κριτές, κι ειδικά σε αυτόν που είχε τη φαεινή ιδέα να βάλει το 5άρι τέτοια ώρα «χαίρε Καίσαρ, οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν», δεν ξέρω… αλλά μου φαίνεται πως θα έχει πλάκα.

Θυμάμαι το άγχος των παιδικών μου χρόνων στους αγώνες στίβου, τότε που τίποτα τέτοιο δεν ήταν «πλάκα». Χρονόμετρα, περάσματα, φωνές, τι εποχές….Ίσως να έχω μεγαλώσει πια για τέτοια. Ίσως αυτό είναι μα κρίση παλιμπαιδισμού. Κατά βάση το κάνω σαν ένα αγωνιστικό τεστ, να δω πραγματικά που βρίσκομαι για να ξέρω και τι θα μπορώ να περιμένω από τον εαυτό μου στο μέλλον. Πάντως για το παρόν, από αυτόν τον αγώνα δεν περιμένω τίποτα ιδιαίτερο, δεν θέλω να περιμένω τίποτα, παρά μόνο να αποτελέσει μια αρχή.

Επιστροφή στην Αρένα λοιπόν για άλλη μια προσπάθεια, αν κι αύριο δε θα έχουν τόσο σημασία τα περάσματα, ούτε η τελική επίδοση. Ότι και να γράψει το χρονόμετρο θα είναι επιτυχία. Το σημαντικότερο είναι να τρέξω δυνατά για 5000 μέτρα κι όσο αντέξω, αν αντέξω. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα, δεν έχω να χάσω τίποτα πια. Ότι ήταν το έχασα τα προηγούμενα χρόνια, γι’αυτο θα τρέξω ελεύθερος κι ίσως βρω και κάτι από τα χαμένα στο δρόμο…

«Second only to a Legend»
Αποφασίζοντας να αγωνιστώ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου του 2010, είχα κυρίως δύο θέματα να με προβληματίζουν:

Το πρώτο ήταν κατά πόσο θα μπορούσα να φτάσω σε ικανοποιητικό αγωνιστικό επίπεδο μόλις 1 μήνα μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων.

Το δεύτερο είχε να κάνει με την μεγάλη πρόκληση να συναγωνιστώ τον «Θρύλο» του ελληνικού Τριάθλου Βασίλη Κρομμύδα, που θα επέστρεφε στην αγωνιστική δράση μετά από 6 χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος που είχα στη διάθεση μου για να προετοιμαστώ για μια τέτοια πρόκληση ήταν πολύ λίγος. Πάραυτα έκανα σε αυτό το διάστημα ότι μπορούσα για να είμαι σε θέση να συναγωνιστώ αντάξια τον Βασίλη και μετά και το ικανοποιητικό τεστ 10χλμ στον αγώνα δρόμου της Θεσσαλονίκης ήμουν αισιόδοξος πως τουλάχιστον θα μπορούσα να πάρω ένα μικρό προβάδισμα στο πρώτο τρέξιμο. Άλλωστε απ’ότι μάθαινα η αγωνιστική κατάσταση και του Βασίλη δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Τις μέρες πριν τον αγώνα είχα ταλαιπωρήσει το κεφάλι μου με διάφορα σενάρια εξέλιξης του αγώνα και εναλλακτικές τακτικές, κάτι που τελικά αποδείχθηκε μάταιο καθώς ο Βασίλης ήταν απλά πιο έτοιμος απ’ότι έλεγαν καλές και κακές γλώσσες και πήρε το προβάδισμα με μισό λεπτό από το πρώτο τρέξιμο μην αφήνοντας μου περιθώρια αμφισβήτησης. Από εκεί και πέρα έκανα στο ποδήλατο ότι καλύτερο μπορούσα για να μην μεγαλώσει πάρα πολύ η διαφορά με δεδομένο πως είναι το καλό του αγώνισμα κι εγώ ήμουν σχετικά απροπόνητος. Έχασα αλλά 2,5 λεπτά που κατάφερα να μειώσω λίγο στο δεύτερο τρέξιμο ώστε η τελική μας διαφορά να είναι στα 2,5 λεπτά, 1:48:48 για τον νικητή, 1:51:21 για μένα που πήρα τη δεύτερη θέση. Δεν ξέρω αν είχα υπερεκτιμήσει τις ικανότητες μου, αλλά σίγουρα είχα υπερεκτιμήσει την αγωνιστική μου κατάσταση. Θα έπρεπε να είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση για να κάνω κάτι καλύτερο απέναντι στον «Θρύλο».

Την πρόσκαιρη απογοήτευση πως ουσιαστικά δεν κατάφερα να σταθώ αντάξιος στη μεγάλη πρόκληση που αντιμετώπισα σύντομα αντικατέστησε η λογική. Δεν ήμουν σε καλή κατάσταση για να αντιμετωπίσω στα ίσια έναν τόσο μεγάλο αντίπαλο, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν ήταν στην καλύτερη του κατάσταση. Πάραυτα είναι αλήθεια πως από την πλευρά μου έκανα έναν πάρα πολύ καλό αγώνα και μάλιστα «σίγουρο» αγώνα. Βρέθηκα στη γραμμή της εκκίνησης χωρίς να έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα το προηγούμενο διάστημα, και ένα μικρό σφίξιμο στον γαστροκνήμιο με το οποίο ξύπνησα το πρωί του αγώνα μάλλον ήταν απλά για να τηρήσει την παράδοση «ποτέ δεν είναι τα πάντα τέλεια». Για σχεδόν 2 ώρες, όσο διαρκεί το αγώνισμα, ένιωθα καλά και σίγουρος πως οι δυνάμεις μου θα με κρατήσουν στον ίδιο ρυθμό έντασης μέχρι τέλους. Πράγματι, όλα εξελίχθηκαν ομαλά ώστε τελικά αυτός ο αγώνας να μου τονώσει την πεποίθηση πως είμαι σε καλό δρόμο και να με γεμίσει αυτοπεποίθηση για την συνέχεια.

Για τον Βασίλη θα πω απλά «Respect». Έτσι κι αλλιώς κέρδισε όχι μόνο γιατί ήταν ο καλύτερος του αγώνα αλλά και γιατί το ήθελε πάρα πολύ. Παρά το βαρύ του όνομα είχε να αποδείξει σε πολλούς ότι είναι κάτι παραπάνω από μάχιμος. Κατέβηκε αποφασισμένος για να κάνει αυτό που έκανε, όπως είχα κατέβει κι εγώ το 2008 όταν πήρα τον τίτλο μετά από 4 χρονιά απουσίας (για αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά). Φέτος έχασα από έναν σαφώς ανώτερο αντίπαλο, αλλά τουλάχιστον έχω να λέω πως τερμάτισα δεύτερος πίσω μόνο από έναν Θρύλο. Ήταν μεγάλη μου τιμή που στάθηκα στη δεύτερη θέση του βάθρου ενός πανελληνίου πρωταθλήματος με αυτόν νικητή. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να τον συναγωνιστώ ξανά σε δίαθλο, να είμαστε και οι δυο σε πολύ καλύτερη κατάσταση και να κάνουμε έναν ακόμα καλύτερο αγώνα.

Προσωπικο Αλμπουμ απο το Πανελληνιο Πρωτάθλημα Διάθλου 2010:

http://www.facebook.com/album.php?aid=2056234&id=1069016619&l=60c9ab8190

Γενικό άλμπουμ απο τους αγώνες εδω:

http://www.runningnews.gr/?id=7119

Καλώς ήρθατε στο ιστολόγιο μου, «Duathlon: Run to Live, Bike to Ride», κάποτε γνωστό σαν ιστοσελίδα «duathlon.gr, τα πάντα για το δίαθλο», που απενεργοποιήθηκε για αρκετά χρόνια (όπως είχα «απενεργοποιηθεί» κι εγώ) πριν ξαναβγεί στο διαδίκτυο. Όχι, πλέον δε θα διαβάζετε από εδώ «τα πάντα» για το δίαθλο. Θα προσπαθήσω να συνεχίσω να ενημερώνω σχετικά με σημαντικά γεγονότα που αφορούν το άθλημα και τους αθλητές του, όμως κατά βάση θα είναι μια προσωπική ιστοσελίδα.

Μετά την ολοκλήρωση σπουδών και στρατιωτικών υποχρεώσεων οι περισσότεροι μπαίνουν στη σειρά «δουλειά, σπίτι, δουλειά, οικογένεια …». Εγώ προτιμώ να παραμένω αμετανόητος αν και πλήρως συνειδητοποιημένος. Οργάνωσα τη ζωή μου με τέτοιο τρόπο, ώστε στα 29 μου χρόνια να κάνω μια νέα αρχή στον αθλητισμό και να προσπαθήσω για ότι καλύτερο μπορώ στο άθλημα που μετά από χρόνια εμπειριών πιστεύω πως μου ταιριάζει καλύτερα, στο Δίαθλο. Δε τρέφω αυταπάτες και δεν περιμένω πολλά από τον εαυτό μου παρά μόνο να είναι έξω στον Δρόμο και να τρέχει ή να ποδηλατεί. Για μένα που έχω περάσει από πολλά σκαμπανεβάσματα και περιπέτειες τα προηγούμενα χρόνια, μόνο και μόνο αυτό θα είναι μεγάλη επιτυχία.

Ξεκινώντας αυτή την προσπάθεια, νιώθω την ανάγκη να βγάλω από μέσα μου πράγματα  που περνάν από το μυαλό μου στις μοναχικές, ως επί το πλείστον ώρες, που περνάω στον δρόμο. Σκέψεις, απόψεις, μνήμες, εμπειρίες από το παρελθόν και το παρόν, μαζί με όνειρα για το μέλλον.

Ευτυχώς που σήμερα, τα ιστολόγια αθλητών κάθε ηλικίας και επιπέδου είναι πολύ συνηθισμένα, οπότε μάλλον δεν θα παρεξηγηθώ πως θέλω να ικανοποιήσω τον εγωισμό μου, να αυτοπροβληθώ και να το παίξω υπεραθλητής. Καμία σχέση. Εγώ θέλω να μιλήσω λίγο για τους καθημερινούς πόνους και τις αγωνίες μου. Έτσι κι αλλιώς στόχος αυτού του ιστολόγιου δεν είναι να έχει μαζική απήχηση, αλλά απλώς να αποτελέσει ένα μέρος όπου οι φίλοι μου και όσοι νοιάζονται για μένα θα έχουν την ευκαιρία να διαβάσουν κάποια πράγματα που σκέφτομαι αλλά πότέ δεν πρόκειται να πω, να μάθουν κάτι περισσότερο για μένα μέσα από την ψυχή μου και κάπως τουλάχιστον να δικαιολογήσουν τις ώρες που αφιερώνω στους δρόμους.

Για τους φίλους λοιπόν…

Καλώς ήρθατε στις διαδρομές μου!

Γρηγόρης