Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Στις 14 Νοεμβρίου στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης σπρώχνοντας το καρότσι με την κόρη του την Αγγελική που έχει Σύνδρομο Down, τερματίζει τον Αυθεντικό Μαραθώνιο σε 2:56:31. Αυτή είναι η ιστορία τους

Αυτή τη βόλτα την οραματιζόμουν 1 χρόνο τώρα. Από το Νοέμβρη του 2020 οπότε και τρέξαμε με την Αγγελική τον “Virtual Μαραθώνιο της Αθήνας” περίμενα πως και πως την ευκαιρία να τρέξουμε μαζί και στον κανονικό Μαραθώνιο, τον Αυθεντικό. Εν μέσω πανδημίας, αυτό όχι μόνο δεν ήταν βέβαιο αν θα ήταν δυνατόν να γίνει, αλλά δεν ξέραμε καν αν και πότε θα μπορούσε να διεξαχθεί και πάλι ο κανονικός αγώνας.

Το σημαντικό ήταν εμείς να είμαστε έτοιμοι και έτσι προετοιμαστήκαμε όπως έπρεπε, συνεχίζοντας τις βόλτες μας στην προπόνηση, ειδικά από την Άνοιξη και μετά οπότε έφτιαξε ο καιρός. Παράλληλα, οι περιορισμοί της πανδημίας, αίρονταν ο ένας μετά τον άλλο και έτσι κάθε μήνας που περνούσε μας έκανε και ποιο αισιόδοξους ότι ο αγώνας θα γίνει κανονικά και θα έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να συμμετέχουμε μαζί και να το γιορτάσουμε.

Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος είναι μια μεγάλη γιορτή, μια αυθεντική γιορτή. Γιορτάζουμε την προσπάθεια, την άθληση, την κοινωνικοποίηση, την ευαισθητοποίηση και ότι άλλο θέλει ο καθένας. Φέτος είχαμε διπλό λόγο να γιορτάσουμε. Αυτό που μας στέρησε τη δυνατότητα να βρεθούμε όλοι μαζί πέρσι, αλλά τα καταφέραμε φέτος μετά από πολύ κόπο, περιπέτειες και θυσίες εξαιτίας της πανδημίας.

Όσο για μένα και την Αγγελική, αλλά και την καταπληκτική μαμάκο μας την Αφροδίτη που είναι στα μετόπισθεν, άλλη μια φορά, άλλη μια μέρα μέσα στη χρονιά γιορτάσαμε και την προσπάθεια μας με το Σύνδρομο Down μαζί με τους φίλους μας αυτή τη φορά, έτσι γιατί ….μπορούμε! Ο Μαραθώνιος είναι η αφορμή για να βγεις εκεί έξω. Τις αιτίες τις έχουμε όλοι μέσα μας, να προσπαθήσουμε για το καλύτερο και να το γιορτάσουμε!

Εμείς τρέχουμε με στόχο να στείλουμε το δικό μας μήνυμα σε όλους τους μπαμπάδες και τις μαμάδες εκεί έξω που κάνουν τον δικό τους αγώνα καθημερινά και προσπαθούν να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά τους παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Σημασία έχει να εμψυχώσουμε όλους αυτούς τους γενναίους γονείς που υπομονετικά γίνονται και οι ίδιοι κάθε μέρα πιο δυνατοί για να σπρώξουν τα παιδιά τους πιο μακριά και πιο γρήγορα.

Βασικός μας αγωνιστικός στόχος ήταν να σπάσουμε το 3ωρο και το καταφέραμε. Η επίδοση στο Μαραθώνιο δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά το μέσο για να τραβήξουμε περισσότερο την προσοχή και να ενδυναμώσουμε το μήνυμα μας και πιστεύω πως με το τελικό 2:56:31 τα καταφέραμε καλά. Η Αγγελική ήταν το καλύτερο παιδί στη διαδρομή, απόλυτα προσηλωμένη στο δρόμο με χαμόγελο και χαιρετούρες σε όλους τους φίλους, χωρίς κανένα παράπονο σε όλη τη διαδρομή.

Πως τρέχεις έναν Μαραθώνιο κάτω από 3 ώρες, σπρώχνοντας το καρότσι

Πως λοιπόν τρέχεις έναν Μαραθώνιο κάτω από 3 ώρες, σπρώχνοντας το καρότσι με την κόρη σου και μάλιστα στην Αυθεντική διαδρομή; Μα φυσικά, όπως κάθε Μαραθωνοδρόμος για να πετύχει το στόχο του. Με σωστή προετοιμασία πριν τον αγώνα και σωστή τακτική κατά τη διάρκεια.

Η σωστή προετοιμασία ήταν απαραίτητη και δεν εννοώ πολλά χιλιόμετρα καθώς δεν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια, αλλά στοχευμένες κοινές προπονήσεις με την Αγγελική με έμφαση σε ένα εβδομαδιαίο long run (18-32χλμ) και άλλες 2-3 προπονήσεις την εβδομάδα των 9-13χλμ, όλες σε διαδρομή με αρκετές ανηφοροκατηφόρες και τουλάχιστον μία από αυτές να περιλαμβάνει έντονη προσπάθεια στις ανηφόρες. Το πρόγραμμα φαινόταν να αποδίδει καθώς πλησιάζοντας προς τη μέρα του αγώνα, τα δείγματα στην προπόνηση ήταν τέτοια που μας έλεγαν πως όχι μόνο είχαμε το 3ωρο, αλλά ήμασταν και πιο κοντά σε ένα χρόνο στο 2:55.

Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, ο εβδομαδιαίος όγκος χιλιομέτρων κυμάνθηκε μόλις στα 50-70χλμ και περιελάμβανε και δύο 5άρια την εβδομάδα που έτρεχα για αποκατάσταση με τους newbies των adidas Runners Athens σε ρυθμό 7:30λ/χλμ. Αυτά τα τρεξίματα ήταν αρκετά ώστε να κρατήσουν σε καλό επίπεδο και τη δική μου φυσική κατάσταση, αλλά κυρίως να εξοικειώσουν την Αγγελική με το σενάριο της μεγάλης βόλτας στο καρότσι. Υπόψιν ότι τους τελευταίους μήνες δεν έκανα καθόλου εναλλακτική προπόνηση (ποδηλασία ή κολύμβηση) λόγω έλλειψης χρόνου

Κάπως έτσι φτάσαμε στον αγώνα με την αυτοπεποίθηση πως θα μπορούσαμε να πετύχουμε και την επίδοση που θέλαμε. Όσο να’ ναι, ένας χρόνος κάτω από 3 ώρες στο Μαραθώνιο εντυπωσιάζει από μόνος του πόσο μάλλον… σπρώχνοντας κι ένα καρότσι. Όπως άλλωστε το ίδιο εντυπωσιακό είναι και ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα είμαστε ουσιαστικά στους 100-150 προπορευόμενους (από τους 8.000 συμμετέχοντες). Καλώς ή κακώς έτσι θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες να ακουστούμε, αλλά θα έπρεπε να τρέξουμε με σύνεση και υπομονή, ώστε να μην παρασυρθούμε από τον ενθουσιασμό και την πατήσουμε….

Υπομονή λοιπόν σε όλη τη διαδρομή του Αυθεντικού Μαραθωνίου. Σταθερό τρέξιμο με συνεχή έλεγχο του παλμογράφου να είμαι στη ζώνη του “ψηλού αερόβιου” και να παίζω στα όρια του κατωφλιού, χωρίς να το υπερβαίνω, ούτε καν στις ανηφόρες. Ακόμα κι έτσι η ευχαρίστηση μου ήταν μεγάλη βλέποντας πως τα περάσματα μας ήταν πολύ εντός στόχου και όσο πέρναγαν τα χιλιόμετρα ήμουν και πιο βέβαιος ότι θα τα καταφέρναμε.

Σημαντική και κρίσιμη λεπτομέρεια, η σωστή και μελετημένη τροφοδοσία και υδροδοσία. Νεράκι (έστω και λίγο) σε κάθε σταθμό, παγούρι X-treme Stores με ηλεκτρολύτες HIGH5  πάνω στο καρότσι (εδώ νομίζω είχα ένα μικρο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων) , ενεργειακά τζελ HIGH5  ανά 7-10χλμ περίπου και κάψουλες αλατιού Nutrend . Ο καιρός μπορεί να ήταν σχετικά καλός για Αθήνα, αλλά είχε πολύ υγρασία και η εφίδρωση όλων μας ήταν πολύ έντονη.

Βέβαια, ο Μαραθώνιος θέλει σεβασμό, μέχρι και το τελευταίο χιλιόμετρο και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι τα χρειάστηκα όταν 3χλμ από το τέλος, από το ανηφοράκι της Φειδιππίδου και μετά άρχισαν οι κράμπες που μούδιαζαν όλο μου το δεξί πόδι. Αν και αισθανόμουν ότι είχα πολλές δυνάμεις και θα μπορούσα να ανοίξω ρυθμό στην κατηφόρα, υποχρεώθηκα να κόψω για να μας φέρω με ασφάλεια στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αν και πάλι αναγκάστηκα να σταματήσω δυο φορές από κράμπα, μια λίγο πριν τον “Δρομέα” στο Χίλτον, και άλλη μια στο τέλος της Ηρώδου Αττικού, λίγο πριν μπούμε στο Στάδιο.

Ο σωστός εξοπλισμός ήταν φυσικά πολύ σημαντικό στοιχείο στην επίτευξη αυτού του στόχου και το διπλό μυστικό επιτυχίας: Ταχύτητα και άνεση … και μιλάω φυσικά για το φοβερό μας καρότσι CYBEX AVI , ειδικά για τρέξιμο με το παιδί. Ελαφρύ, εργονομικό, με βέλτιστη κύλιση στους τροχούς και αεροδυναμικό σχεδιασμό (όσο μπορεί να είναι αεροδυναμικό ένα καρότσι με παιδί πάνω). Το πιο σημαντικό όμως, άνετο για το παιδί, τόσο άνετο που επιτρέπει στην Αγγελική να ρίχνει και έναν υπνάκο στα τμήματα της διαδρομής που δεν είχαν πολύ φασαρία.

Προφανώς ήταν κομβικής σημασίας η Αγγελική να αισθάνεται όμορφα και άνετα καθ όλη τη διαδρομή, ώστε να είναι προσηλωμένη σε αυτήν χωρίς παράπονα. Αυτός ο Μαραθώνιος δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί αν η Αγγελική αντιμετώπιζε οποιοδήποτε πρόβλημα που θα της έφερνε ενόχληση, παράπονο, κλάμα, πόσο μάλλον να ολοκληρωθεί σε αυτό το χρόνο, χωρίς να χρειαστεί να σταματήσουμε καθόλου από πρόβλημα Αγγελική, παρά μόνο λίγο από δικές μου κράμπες στο τέλος. Άλλωστε η Αγγελική είναι απλά ένα παιδί που εκείνη τη μέρα θα έκανε άλλη μια βόλτα, έστω και λίγο πιο μεγάλη αυτή τη φορά.

Εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους από τη CYBEX, όχι μόνο για την παραχώρηση του CYBEX AVI , αλλά για το έμπρακτο ενδιαφέρον που έδειξαν για το εγχείρημα μας τους τελευταίους μήνες. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν την τελευταία εβδομάδα ήταν έντονο το ενδεχόμενο βροχής στον αγώνα, μας έστειλαν από μόνοι τους, χωρίς να το ζητήσω, ένα ειδικό αδιάβροχο κάλυμμα για την Αγγελική, με αποστολή express από Γερμανία. Έτσι κάνουν οι σωστοί φίλοι, νοιάζονται για μας, χωρίς καν να το ζητάμε. Ήταν κι αυτό μια ένεση εμψύχωσης ότι ακόμα κι αν έβρεχε, θα είχαμε καλύτερες πιθανότητες να ξεκινήσουμε τον αγώνα ή/και να συνεχίσουμε χωρίς καθυστερήσεις, αν και η αλήθεια είναι πως είχα προαποφασίσει πως σε περίπτωση δυνατής βροχής δεν θα μπορούσαμε να ρισκάρουμε να είμαστε εκεί έξω με την Αγγελική.

Στα bonus points του καροτσιού, η ειδική θήκη για παγούρι όπου μπορούσα να έχω τους ηλεκτρολύτες μου, αλλά και οι υπόλοιπες θήκες του καροτσιού που χώρεσαν όλα τα επίσης απαραίτητα για μια ασφαλή διαδρομή, ενεργειακά τζελάκια, κινητό τηλέφωνο, μωρομάντηλα, πάνες, παγουρίνο και τσουρεκάκι Αγγελικής γιατί πολλά μπορούσαν να συμβούν κατά τη διάρκεια και έπρεπε να ήμασταν έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα.

Θέλω να εξομολογηθώ ότι θεωρώ πως έτρεξα έναν από τους καλύτερους μου Μαραθώνιους, ίσως τον καλύτερο και ο λόγος ήταν η Αγγελική. Η ιδιαίτερη δυσκολία όμως του εγχειρήματος του Μαραθωνίου σπρώχνοντας το καρότσι, ήταν και αυτό που με οδήγησε στο να τηρήσω απόλυτα το σχέδιο και τον προγραμματισμό χωρίς ρίσκα για να τα καταφέρουμε. Η συναίσθηση της ευθύνης να τρέχω μαζί με την Αγγελική, αλλά και το ειδικό βάρος του μηνύματος που είχαμε να περάσουμε, δεν μου επέτρεπαν περιθώριο λάθους. Άλλωστε πιθανότατα να μην είχαμε και άλλη ευκαιρία να επαναλάβουμε αυτή την προσπάθεια…

Ο Μαραθώνιος, ο δρόμος, ο δρομέας, ο χρόνος και ο πόνος … ο Μαραθωνοδρόμος!

Λένε πως αν έχετε χάσει την πίστη σας στο ανθρώπινο είδος να πάτε να παρακολουθήσετε έναν Μαραθώνιο. Θα πιστέψετε ξανά στους ανθρώπους. Στο Μαραθώνιο, εκτός από εμάς, αγωνίστηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, ο καθένας για το δικό του λόγο και το δικό του σκοπό. Ανάμεσα τους και πολλοί ακόμα φίλοι και συναθλητές με δυνατά μηνύματα. Αυτή είναι η μαγεία του Μαραθωνίου, μας φέρνει όλους κοντά, μαζί στην ίδια εκκίνηση, μαζί προς την ίδια κατεύθυνση να αγωνιζόμαστε για κοινές αξίες. Μαζί και όλοι οι θεατές στους δρόμους να χειροκροτούν και να επιδοκιμάζουν την προσπάθεια και τα θετικά μηνύματα όλων.

Αν θεωρείτε πως η προσπάθεια μας με την Αγγελική σας έδωσε δύναμη, θα σας πω ότι αντίστοιχη δύναμη μας δίνετε και όλοι εσείς, που προσπαθείτε για το καλύτερο και επίσης και όλοι εσείς που χειροκροτείτε κάθε προσπάθεια. Ο κοινωνικός αντίχτυπος του Μαραθωνίου είναι πολύ σημαντικότερες από την άποψη ενός εξωτερικού παρατηρητή που απλά βλέπει μερικές χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν.

Στο Μαραθώνιο θα δεις την προσπάθεια, τη συγκίνηση, τον πόνο, τη χαρά, όλα τα συναισθήματα και πολλά άλλα μηνύματα, εικόνες, παραστάσεις και συμβολισμούς που μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους καλύτερους και έτσι να κάνουμε καλύτερη και την κοινωνία μας.

Η μεγαλύτερη νίκη για μας ήταν η δική σας αγάπη και υποστήριξη, είτε πάνω στη διαδρομή με τις φωνές και τα τραγούδια σας, είτε ηλεκτρονικά από τα 100άδες μηνύματα σας. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ όλους, όμως ο αγώνας μας, δεν τελειώνει εδώ. Όπως μας στηρίξατε στο Μαραθώνιο θέλουμε να συνεχίζετε να υποστηρίζετε, όλα τα παιδάκια με ιδιαιτερότητες και τους γονείς τους που κάνουν τον δικό τους Μαραθώνιο καθημερινά.

Όλα τα παιδιά μπορούν να είναι εκεί έξω και να προσπαθούν για το καλύτερο. Ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να μάθει αποδέχεται και να υποστηρίζει κάθε προσπάθεια, όσο αντισυμβατική κι αν φαίνεται. Αγάπη και αποδοχή χρειάζεται. Αυτό ήταν το δικό μας μήνυμα νίκης!

Κλείνοντας να δώσουμε επίσης συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες και βεβαίως στον ΣΕΓΑΣ για την άψογη διοργάνωση παρά τις δυσκολίες.

* Δείτε επίσης ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: Αγγελική και Γρηγόρης στον 38ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών
Η συμμετοχή μας, όπως αποτυπώθηκε από τις κάμερες και τους φωτογραφικούς φακούς και συγκεντρώσαμε σε ένα βίντεο. Ελπίζουμε να σας αρέσει.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης
Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman
Youtube: Grigoris Skoularikis

Έχουν περάσει 4 εβδομάδες από τη βόλτα μας με την Αγγελική στα Γιάννενα και ακόμα ψάχνω τα σωστά λόγια (και το χρόνο) να αποτυπώσω όλα αυτά που ζήσαμε και αισθανθήκαμε κατά τη συμμετοχή μας στον φημισμένο αγώνα 30χλμ του Γύρου της Λίμνης

Η διοργάνωση του Ioannina Lake Run έχει καθιερωθεί σαν μία από τις καλύτερες στην Ελλάδα και από τις ελάχιστες επίσημες στην απόσταση των 30χλμ. Η σχετικά επίπεδη διαδρομή μάλιστα με είχε “ιντριγκάρει” να προσπαθήσω για μια γρήγορη επίδοση, σπρώχνοντας το καρότσι με την Αγγελική. Άλλωστε ήταν μοναδική ευκαιρία να αγωνιστούμε στην “ευθεία” καθώς μέχρι τώρα οι προπονήσεις μας, αλλά και ο μοναδικός αγώνας (στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας) ήταν σε διαδρομή με πολλές ανηφοροκατηφόρες.

Ποτέ δεν είναι εύκολο, αλλά αυτή τη φορά είπαμε να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον, λίγο πιο δύσκολο, αφού υπήρχε ο στόχος να τρέξουμε στην ευθεία όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για ένα χρόνο κάτω από 2 ώρες και ρυθμό κάτω από 4λ/χλμ. Τελικά είχαμε τέτοιο ραντεβού με το χρόνο και το ρυθμό που το πετύχαμε ακριβώς!

Η πρωινή βροχή μας έφερε μια αναστάτωση, για άλλη μια φορά φτάσαμε στην εκκίνηση του αγώνα, τελευταία στιγμή (ούτε ζέσταμα δεν είχα προλάβει να κάνω), για άλλη μια φορά ο κύριος που μιλάει στα μεγάφωνα μας προκάλεσε μια μικρή αναστάτωση πριν από την εκκίνηση, αλλά όταν δόθηκε η εκκίνηση και ξεκίνησε η βόλτα μας όλα καλά.

Είχαμε από την αρχή δυνατό τέμπο για να πιάσουμε το στόχο μας, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να ευχαριστηθούμε τη βόλτα μας και την παρέα. Χαιρετούσαμε όλους τους φίλους στη διαδρομή, συναθλητές, εθελοντές, αστυνομικούς, συνοδούς με ποδήλατα. Αυτή τη φορά η Αγγελική κοιμήθηκε ελάχιστα, ίσως γιατί και η διαδρομή και η παρέα είχε συνεχώς εναλλαγές και ενδιαφέρον.

Εντωμεταξύ κάπου στο 14ο χλμ, εκεί που η διαδρομή έχει μια δύσκολη ανηφόρα, θυμήθηκα πως τελικά δεν είναι και εντελώς επίπεδη. Ήταν ένα σημείο που χρειάστηκα κάπως να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου αφού δεν είχαμε φτάσει ούτε καν στα μισά, και ήδη υπάρχει εμφανής κούραση.

(εδώ έχουμε και βίντεο ντοκουμέντο από την ανάβαση μας:)

Ευτυχώς στο επόμενο χωριό με τους εθελοντές πήραμε χειροκρότημα και δυνάμεις που μαζί με την κατηφορίτσα, μας έδωσε την ώθηση που χρειαζόμασταν για να επανακάμψουμε.

Ακόμα και όταν η Αγγελική γύρω στο 20ο χλμ, φάνηκε να κουράζεται, όπως είχα κουραστεί κι εγώ, αλλά συντονιστήκαμε καλά στα τελευταία χιλιόμετρα και εφόσον παραμέναμε οριακά εντός στόχου, είπα να το πιέσω όσο μπορούσα. Εδώ αξίζει να επισημάνω μια από τις πιο όμορφες στιγμές της βόλτας μας, εκεί στο 21ο χλμ, όταν ήρθε για λίγο δίπλα μας ο φίλος μας ο Μάνθος (2 ετών) που τον είχε ο μπαμπάς του στο καθισματάκι για το ποδήλατο και …τραγουδούσε στην Αγγελική, ηρεμώντας της.

Η συνέχεια ήταν σκληρή για μένα, αλλά ευτυχώς πιο όμορφη για την Αγγελική, όσο και ο καιρός ζέσταινε. Προσωπικά θυμήθηκα πως είναι να κάνεις πραγματικό αγώνα, καθώς στα τελευταία χιλιόμετρα με ήδη πολύ κουρασμένα πόδια, κυνηγούσα κι εγώ το χρόνο.

Τελικά, σταμάτησα το χρονόμετρο όταν το GPS έγραψε ακριβώς 30χλμ για να δω πως έδειχνε ακριβώς 2 ώρες (00:00) σαν ένα οριακό στοίχημα που δεν ξέρεις αν έχασες ή κέρδισες, αλλά έχεις ευχαριστηθεί τόσο την προσπάθεια που τελικά δεν έχει τόσο σημασία. Για τα υπόλοιπα 150 μέτρα περίπου μέχρι τον τερματισμό συνεχίσαμε σε ρυθμό αποθεραπείας για να τερματίσουμε με επίσημο χρόνο αγώνα 2:00:43 και την Αγγελική να ανταποδίδει το χειροκρότημα στους φίλους θεατές.

Αυτά τα 30χλμ, δεν ήταν εύκολα, αλλά ήταν απολαυστικά αγωνιστικά, ειδικά με φόντο το μαγευτικό τοπίο της Λίμνης. Σε όλη αυτή την προσπάθεια υποστηρικτές βεβαίως ήταν η μαμάκο μας η Αφροδίτη και η αδερφούλα μας η Αθηνά.

Κουραστήκαμε σε αυτόν τον αγώνα, ίσως παραπάνω από όσο έπρεπε και η Αγγελική και εγώ. Τα 30χλμ ήταν πολλά, αλλά τα καταφέραμε με υπομονή ως το τέλος.

Με έχουν ρωτήσει, γιατί πιέζομαι τόσο σε αυτούς τους αγώνες σπρώχνοντας το καρότσι, αφού έτσι κι αλλιώς με τον εαυτό μου συναγωνίζομαι και περνάω το μήνυμα μας. Καταρχάς μου δίνει περισσότερο κίνητρο να προσπαθώ για έναν καλό χρόνο, κατά δεύτερο η Αγγελική διασκεδάζει περισσότερο όσο πιο γρήγορα κινείται το καρότσι (τσεκαρισμένο αυτό), αλλά το βασικότερο έχει να κάνει με το ίδιο το μήνυμα του συμβολισμού που δεν είναι άλλο ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τα παιδιά μας, να τα σπρώξουμε όσο πιο μακριά μπορούμε, πόσο μάλλον όταν έχουν ιδιαιτερότητες που τα αναγκάζουν να αντιμετωπίζουν και συγκεκριμένες δυσκολίες.

Άλλωστε όπως είχε πει και ο σπουδαίος Αμερικανός δρομέας Steve Prefontaine , “Αν δίνεις οτιδήποτε λιγότερο από το καλύτερο που μπορείς, είναι σα να θυσιάζεις το χάρισμα”. Στο συμβολισμό της δικής μου προσπάθεια σαν γονιός αυτό το μεταφράζω στο μυαλό μου σαν “οτιδήποτε λιγότερο δίνω από το καλύτερο που μπορώ για το παιδί μου, είναι σα να θυσιάζω κάτι από το μέλλον του”.

Ευχαριστούμε τη διοργάνωση του Ioannina Lake Run για τη φιλοξενία και όλη την υποστήριξη ώστε να έρθουμε εδώ και να απολαύσουμε αυτή τη διαδρομή. Ήταν σίγουρα η πιο όμορφη αγωνιστική μας βόλτα ως τώρα μέσα στη μεγάλη βόλτα της ζωής. Ευχαριστούμε κι όλους εσάς ακόμα μια φορά για την υποστήριξη και χαρήκαμε πολύ που είδαμε πολλούς από εσάς σε άλλο έναν αγώνα από κοντά.

Ανανεώνουμε πλέον το αγωνιστικό μας ραντεβού για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών, που είναι ο επόμενος μεγάλος μας στόχος. Παρά τις αναπόφευκτες αναποδιές στην προετοιμασία λόγω και καιρού και εποχικών ιώσεων (όσοι έχουν παιδιά καταλαβαίνουν) και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε να βρεθούμε στην αφετηρία και με το καλό στον τερματισμό.

* Για τις φωτογραφίες της βόλτας μας ευχαριστούμε τους Γιώργο Σπύρο, Άγγελο Ζυμαρά, Οδυσσέα Κουκέση, Μιχάλη Βακαρό και όλους τους υπόλοιπους φίλους που μας απαθανάτισαν σε μια από τις παραπάνω στιγμές (σας παρακαλώ επειδή δεν γνωρίζω όλα τα ονόματα αν έχετε την καλοσύνη να μου στείλετε ένα όνομα και να σας προσθέσω στα photo credits)

Το ηλιοβασιλέμα στο Χαλκούτσι σήμερα αντανακλά κάτι από τη θλίψη της Εύβοιας απέναντι. Η φωτιές καίνε για 7η μέρα και άλλη μια δύσκολη νύχτα έρχεται. Μερικές σκέψεις των ημερών:

Η μάχη με τις φλόγες συνεχίζεται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, αλλά φοβάμαι πως με τις υπερβολικές ιστορίες ηρώων που διαβάζουμε για τις φωτιές ή για τους ξένους υπερπυροσβέστες, γελοιοποιείται ο πραγματικός αγώνας και η αγωνία των απλών ανθρώπων που παλεύουν να σώσουν το σπίτι τους, αλλά και των πυροσβεστικών δυνάμεων που συμβάλουν. Λίγο σεβασμός…

(με αφορμή εκείνο το στόρι με τον υπερκάτοικο που έκοψε 2000 δένδρα, όργωσε χωράφι, έφτιαξε αντιπυρική κτλ, αλλά και την άλλη παπάτζα με τους Ρουμάνους πυροσβέστες που κυκλοφορεί)

Εντωμεταξύ πληθαίνουν τα σενάρια συνωμοσίας. Πριν 20-30 χρόνια είχαμε του οικοπεδοφάγους. Τώρα έχουμε τις ανεμογεννήτριες. Πολλοί ειδικοί μίλησαν για το θέμα ξεκαθαρίζοντας πως οι πρόσφατες πυρκαγιές δεν θα βοηθήσουν την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, παρά θα τις δυσκολέψουν περισσότερο. Πιο χαρακτηριστική η σημερινή ανάρτηση της διευθύντριας της WWF:

“Δεν χρειάζεται να κάψει κανείς το δάσος για να εγκαταστήσει ΑΠΕ (αντιθέτως, η φωτιά ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποτραπεί το έργο).”

Αντίστοιχα, είναι παράλογο να πιστεύει κάποιος ότι τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι κάηκαν στα πλαίσια της τουριστικής τους εκμετάλλευσης που είχε ήδη ανακοινωθεί. Τα κτήματα έτσι κι αλλιώς άνηκαν στο δημόσιο που θα μπορούσε να τα αξιοποιήσει όπως ήθελε, όμως η περιοχή πλέον δεν αξίζει τουριστικά χωρίς το δάσος που την περιέβαλλε, υποβαθμίστηκε και το έργο θα πάρει αναβολή πολλών ετών, αν δεν ακυρωθεί. Σίγουρα δεν υπήρχε κανένας λόγος να καούν για τέτοιο σκοπό. Μάλλον το αντίθετο θα συνέβαινε.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως όλες οι πρόσφατες πυρκαγιές προέρχονται όλες από ατύχημα ή από αμέλεια. Ήδη υπάρχει σωρεία ευρημάτων που υποδεικνύουν εμπρησμούς σε περιοχές που έγιναν, αλλά και άλλους σε περιοχές που αποφεύχθησαν χάρη στην πρωτοφανή εθελοντική κινητοποίηση των κατοίκων και αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος των ημερών. Μπορεί να φτάσαμε να φυλάμε σκοπιά τα σπίτια μας από τις ταράτσες και να περιπολούμε σε δάση και αγρούς για να περιφρουρήσουμε τις περιοχές μας, αλλά θεωρώ ότι αυτό θα μείνει παρακαταθήκη τις επόμενες χρονιές για περισσότερη ευαισθητοποίηση σε θέματα πρόληψης (ναι ρε παιδιά, καθαρίζουμε τις αυλές μας από ξερόχορτα κτλ) αλλά και εθελοντικής δασοπυρόσβεσης.

Εντωμεταξύ, όλη αυτή η επαγρύπνηση έφερε άμεσα και πολλές συλλήψεις για εμπρησμούς σε σημείο που η ίδια η εισαγγελία παρήγγειλε έρευνα για οργανωμένο σχέδιο. Μάλιστα έχουμε ήδη την πρώτη καταδίκη (5 χρόνια χωρίς αναστολή) και προφυλακίσεις σε άλλες δυο περιπτώσεις. Ελπίζουμε να μάθουμε σύντομα περισσότερα για τα πραγματικά κίνητρα και τους ηθικούς αυτουργούς των εμπρηστών. Δεν μπορώ να κάνω σενάρια συνωμοσίας για το ποιος και το γιατί, αν και όλους μας κατατρώει ένα δακρυσμένο “γιατί;” …

Μέχρι να μάθουμε την αλήθεια πάντως, έχουμε ήδη μάθει πολλά. Όλη αυτή η καταστροφή, μας έκανε για άλλη μια φορά να έρθουμε πιο κοντά, να αισθανθούμε περισσότερο συμπόνοια για τον διπλανό μας. Έτσι από την πρώτη στιγμή εκδηλώθηκαν κύματα συμπαράστασης και δράσεις αλληλεγγύης προς τους πληγέντες και τα οικόσιτα ζωάκια, ίσως γιατί καταλάβαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο ούτε για τη φύση, ούτε για μας, και μπορεί να μας συμβεί οτιδήποτε από τη μια στιγμή στην άλλη.

Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη, αλλά ελπίζω πως όσο μαζεύουμε τα κομμάτια μας, θα βρούμε άλλο ένα πεδίο αλληλεγγύης να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι, αρκεί αυτό το πεδίο να μη γίνει πάλι αφορμή διχασμού και τσακωμών είτε πολιτικών είτε ακόμα και προσωπικών. Η πολιτεία οφείλει να επιρρίψει ευθύνες στους υπηρεσιακούς παράγοντες που ολιγώρησαν σε όποιες περιπτώσεις συνέβη κάτι τέτοιο. Οι πολίτες οφείλουν βεβαίως να κρίνουν την πολιτεία, αλλά επίσης και να συμπαρασταθούν ο ένας στον άλλο. Κάηκαν τα δάση μας, τα σπίτια μας, ας μην παρασυρόμαστε και καούν και οι ψυχές μας.

Πως τρέχεις λοιπόν έναν Ημιμαραθώνιο ανήμερα Πάσχα στην Ελλάδα;

Προφανώς, κανονικά δεν τρέχεις, αλλά αφού και το φετινό Πάσχα δεν ήταν “κανονικό” και αφού έτυχε οι adidas Runners να βάλουν τον Virtual αγώνας τους “Mayrathon” για να υποδεχθούν τον Μάιο, την Κυριακή 2 Μαΐου, ήταν μια καλή ευκαιρία για ένα τέτοιο κρας τεστ στην απόσταση του Ημιμαραθωνίου, ανάμεσα σε βαρελότα, αρνιά, κοκορέτσια και μάλιστα με θερμοκρασία που χτύπησε 30άρι εκείνη τη μέρα, κάπως ασυνήθιστο για την εποχή. Αρχικά είχα σκοπό να το τρέξω πρωί, αλλά με τέτοιο καιρό προτίμησα να το αφήσω για απόγευμα με τη δύση του Ηλίου. Κάτι θα κέρδιζα, κάτι θα έχανα, τουλάχιστον ας κοιμόμουν κανονικά το βράδυ.

Σε κάθε περίπτωση, βασική προϋπόθεση για την υλοποίηση, ήταν η υποστήριξη της οικογένειας. Εννοώ όλης της οικογένειας, μικρών μεγάλων… άλλωστε, το Πάσχα είναι οικογενειακή γιορτή. Απλά εμείς είπαμε να το γιορτάσουμε λίγο διαφορετικά …και εξηγώ:

Καταρχάς η υπομονή και η κατανόηση τη συγκεκριμένη μέρα. Η Αφροδίτη θα έπρεπε με αφήσει να ξεκουραστώ λίγο παραπάνω, αναλαμβάνοντας πιο πολύ αυτή τα παιδιά μέσα στη μέρα. Εντωμεταξύ θα έπρεπε να απέχω και από το μεσημεριανό κυριακάτικο τραπέζι, αν και δεν απέφυγα τη μαγειρίτσα το βράδυ της Ανάστασης (και ούτε ήθελα να την αποφύγω δλδ).

Ξεκίνησα για ζέσταμα λοιπόν λίγο μετά τις 19.30 από το σπίτι προς την “πίστα” μου (σιρκουϊ 1,06χλμ στο Χαλκούτσι) και ζήτησα από τον πατέρα μου όσο θα έκανα προθέρμανση, αυτός να μου φέρει τα μπουκαλάκια του ανεφοδιασμού (νερό/ηλεκτρολύτες κάθε 3χλμ) για να τα στήσουμε εκεί στη διαδρομή. Βεβαίως με δυο παιδιά στο σπίτι, θα έπρεπε να πάρει το ένα μαζί, οπότε πήρε την μικρή με το καρότσι και την έφερε μαζί του. Εδώ ξεκινάνε τα ωραία αφού το παιδάκι πείνασε στη διαδρομή και φτάνοντας εκεί έκλαιγε ήδη. Λέω στον πατέρα μου “σου έδωσαν γάλα μαζί”; “ναι μου λέει, εδώ είναι τα υλικά, φτιάξτης!” Καλή φάση… εγώ είχα τελειώσει το ζέσταμα και ήμουν σχεδόν έτοιμος να ξεκινήσω τον “αγώνα, αλλά έφτιαχνα γάλα στο μωρό … ΟΚ έγινε και αυτό, τουλάχιστον το έδωσα και την τάισε ο παππούς της.

Στο μεταξύ η μητέρα μου, είχε πάρει βόλτα την μεγάλη, την Αγγελική, περπατώντας με την ίδια κατεύθυνση, αλλά ήταν αμφίβολο αν θα έφταναν ως την “πίστα”, καθώς είναι 1,5χλμ μακριά από το σπίτι. Αφού λοιπόν έχουμε ταΐσει και το μωρό και κάνω τα τελευταία ανοίγματα, βλέπω να εμφανίζεται και η Αγγελική με τη γιαγιά της… νέος χαμός ενθουσιασμού! Η Αγγελική μάλιστα είχε ενθουσιαστεί τόσο που με έβλεπε να κάνω ανοίγματα, που χειροκροτούσε κάθε φορά που περνούσα. Ίσως είδατε το βίντεο την ώρα του “αγώνα” που με χαιρετάει, δυστυχώς δεν την απαθανατίσαμε στα χειροκροτήματα της προθέρμανσης, αλλά είναι αλήθεια ότι ήταν η καλύτερη εμψύχωση λίγο πριν ξεκινήσω.

Κάπως έτσι λοιπόν δώσαμε εκκίνηση (από όπου και η φωτό) σε εορταστική ατμόσφαιρα έχοντας την Αγγελική να με χαιρετάει στις πρώτες στροφές και να μην θέλει να φύγει. Ε, κάποτε τελικά την έπεισε η γιαγιά της να γυρίσουν σπίτι και να με αφήσουν εμένα στο τέμπο μου, που πήγαινε καλά και σταθερά και κάπως έτσι θα το κρατούσα με όλη αυτή την ενέργεια μέχρι το τέλος. Για να είμαι ειλικρινής τα απρόοπτα δεν έλειψαν, αφού κάπου 3χλμ πριν το τέλος, με θυμήθηκε και η μαγειρίτσα της προηγούμενης βραδιάς, αλλά οκ, άντεξα όσο χρειαζόταν για να συμπληρώσω τα 21,1χλμ. (Ίσως παρατηρήσατε τον ρυθμό μου που επιτάχυνε στα τελευταία 3χλμ, τώρα καταλάβατε και το γιατί).

Με αυτά και με αυτά ολοκληρώθηκε ένα ακόμα virtual race, μια ακόμα “ατομική χρονομέτρηση”, αλλά με ομαδική, οικογενειακή συμμετοχή που του έδωσε ιδιαίτερη χροιά και σημασία. Ας ελπίζουμε να ήταν το τελευταίο virtual και να επιστρέψουμε στους κανονικούς αγώνες … έτσι όλη η οικογένεια μαζί!

Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι;

Πριν από τρία χρόνια ήρθε στη ζωή η Αγγελική μας. Μετά τη γέννα μας ενημέρωσαν ότι πιθανότατα είχε σύνδρομο Down κάπου που επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες μετά από τις σχετικές εξετάσεις γονιδιώματος που κάναμε. Οι προγεννητικοί έλεγχοι που είχαμε κάνει ως τότε έδιναν πιθανότητες για κάτι τέτοιο 1 / 1.000.000 ενώ στην Ελλάδα αναλογία γεννήσεων παιδιών με σύνδρομο Down σε 1 στις 770 γεννήσεις. Είναι αρκετά συχνό φαινόμενο δηλαδή, αλλά είναι αυτό που κανείς δε θέλει να τύχει στο δικό του παιδί. Και να όμως που συμβαίνει σε κάποιους…

Το σύνδρομο Down (ή αλλιώς Τρισωμία 21 ή Τρισωμία G) περιγράφει μια χρωμοσωμική ανωμαλία, που περικλείει ένα σύνολο χαρακτηριστικών, τα οποία υπάρχουν εκ γενετής στους φορείς της γενετικής αυτής βλάβης και αφορούν παρεκκλίσεις στη σωματική διάπλαση, τη νοητική ανάπτυξη και την ψυχοκοινωνική εξέλιξή τους.

Η Αγγελική με αυτό αφορμή και κάποια άλλα προβληματάκια που παρουσίασε, έμεινε στο μαιευτήριο 3 εβδομάδες παραπάνω 2 βδομάδες σε θερμοκοιτίδα και άλλη μια σε ΜΑΦ χωρίς ωστόσο να μου απόλυτα ξεκάθαρα γιατί το παιδί έπρεπε να παραμένει τόσες μέρες σε θερμοκοιτίδα, μακριά από την αγκαλιά και τη στοργή των γονιών του. Παράλληλα η μαμά της ταλαιπωρήθηκε και με δεύτερη εγχείριση αμέσως μετά την καισαρική και έκατσε κι αυτή άλλες 2 βδομάδες στο “νοσοκομείο” (μαιευτήριο). Έτσι, εκείνη την περίοδο βρέθηκα κάπου χαμένος, να μην ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στα κορίτσια μου και να προσπαθώ να χειριστώ ένα κατά τ’άλλα ευτυχές γεγονός που όμως εξελισσόταν πολύ πολύ στραβά.

Μετά από πολύ αγωνία και ταλαιπωρία, τελικά καταφέραμε να πάμε σπίτι μας, όλοι καλά αλλά πολύ ταλαιπωρημένοι. Εξαιτίας της μετεγχειριτικής κατάστασης της γυναίκας μου, είχα αναλάβει χρέη μητέρας και πατέρας μαζί και όχι δεν ήμουν καθόλου έτοιμος για όλο αυτό που συνέβαινε και κυρίως για το γεγονός πως από εδώ και πέρα θα έπρεπε να διαχειριστώ ψυχολογικά και να προσαρμοστώ στο γεγονός πως το παιδί μου θα έχει μια ιδιαιτερότητα που θα το φέρει σε μειονεκτική θέση όσον αφορά τη νοητική και σωματική του διάπλαση και πιθανότητα θα φέρει και διάφορες επιπλοκές στην υγεία του αργότερα.

Έτσι όπως την τάιζα στη ΜΑΦ (για να φύγουμε επί τέλους από εκεί), έτσι συνέχιζα να την ταΐζω και στο σπίτι και να την κοιμίζω στα πόδια μου κάθε βράδυ. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγες μέρες μετά την επιστροφή μας στο σπίτι και όταν πια είχα κάπως ηρεμήσει, χωρίς ωστόσο μπροστά στη σκέψη του άγνωστου, να έχει σταματήσει να με βασανίζει το ερώτημα “Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι; Θα τα καταφέρουμε να τη μεγαλώσουμε σωστά για να τα καταφέρει στον έξω κόσμο;”.

Ξέρετε, τις πρώτες μέρες όταν ενημερώνεσαι τι ακριβώς είναι το Σύνδρομο Down, και με όσους μιλάς, όλοι συνήθως σου λένε τι δεν θα μπορεί να κάνει το παιδί σου. Μαθαίνεις για όλες τις αδυναμίες που θα έχει, τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει και τα πιθανά προβλήματα υγείας. Κανείς όμως δε σου λέει τι θα μπορεί να κάνει, όπως επίσης κανείς δε σου λέει και δεν πρόκειται να διαβάσεις πουθενά για το πόσο δυνατός θα γίνεις εσύ και τι θα μπορέσεις να κάνεις εσύ για το παιδί σου και τι μπορείτε να καταφέρετε μαζί. Βασικά κανείς δε σου λέει το αυτονόητο, αυτό που βλέπεις και στη φωτογραφία. Ότι είναι ένα παιδάκι σαν όλα τ’ αλλα που απλώς χρειάζεται αγάπη, στοργή και φροντίδα για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί και εσύ οφείλεις έτσι κι αλλιώς να κάνεις το καλύτερο για το παιδί σου.

…

Τρία χρόνια μετά και ενώ έχουμε ζήσει πολλά, έχουμε μάθει και έχουμε καταφέρει αρκετά, μπορώ να δώσω μερική απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα, αν και φυσικά δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Αυτό που μπορώ όμως να σας πω, είναι ότι η Αγγελική μας είναι τελικά τόσο ξεχωριστή όσο μία στο εκατομμύριο. ‘Έχει πείσμα και θα προσπαθήσει να γίνει ότι θέλει και εμείς σίγουρα θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι μαζί της γιατί θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Όπως της μαθαίνουμε εμείς πράγματα για να γίνει καλύτερη, έτσι μας μαθαίνει και αυτή κάθε μέρα για να γίνουμε και εμείς καλύτεροι. Έχουμε μάθει να προσπαθούμε περισσότερο και όσο και αν δυσκολευόμαστε ακόμα και για τα αυτονόητα, όταν τα καταφέρνουμε, έχουμε κάθε λόγο να γιορτάζουμε.

…21 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down

Για τα παιδιά και τις οικογένειες τους που αγωνίζονται με αγάπη, στοργή και φροντίδα κάθε μέρα.