Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Έστω και κάπως πιο χαλαρά “βγήκα εκεί έξω” και για το 2014. Η συμμετοχή μου στο 1ο φετινό Pearl Izumi Mountain Cup ήταν καθαρά συμβολική για τον χορηγό ένδυσης μου Pearl Izumi και για μένα είχε προπονητικό χαρακτήρα. Είδα φίλους, γνωστούς και συνεργάτες και έκανα μια πολύ όμορφη βόλτα 13χλμ στο βουνό με παρέα.

Αυτή ήταν ίσως η μοναδική αγωνιστική “βόλτα” φέτος. Από Φεβρουάριο ξεκινάω κανονικά τους αγώνες στην “μεγάλη μου βόλτα” για το 2014. Περισσότερα προσεχώς …είμαι σχεδον έτοιμος για την επισημοποίηση του προγράμματος.

* Μερικές φωτογραφίες από το Κρυονέρι εδώ:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a..060f1

** Δείτε επισης και τα δεδομένα της διαδρομή μου απο το Garmin connect:
http://connect.garmin.com/activity/432953126

Αύριο (19/1) στο Κρυονέρι θα κάνω τον πρώτο μου αγώνα για το 2014 (Pearl Izumi Mountain Cup 2014, 1ος αγώνας).

Αγώνας βουνού για αρχή σεζόν? …όχι ακριβώς! Η συμμετοχή μου αυτή θα είναι “ανεπίσημη” καθώς θα έχει καθαρά υποστηρικτικό χαρακτήρα για την Pearl Izumi που είναι ο επίσημος χορηγός μου ένδυσης. Έτσι δεν έχω σκοπό να κυνηγήσω διάκριση, παρά μόνο να ευχαριστηθώ τη διαδρομή και να κάνω το μεγάλο αερόβιο τρέξιμο μου στο βουνό.

Στον αγώνα έχουν δηλώσει συμμετοχή περίπου 950 δρομείς, οπότε η παρέα θα είναι μεγάλη! Ο καιρός προβλέπεται καλός και σίγουρα θα το ευχαριστηθούμε!

Καλή αντάμωση στο Κρυονέρι!
Pearl Izumi Mountain Cup – Run like an animal!

Το 2013 πέρασε και επίσημα και είναι η ώρα να κάνω τον μίνι απολογισμό μου μπαίνοντας στο 2014. Η χρονιά που έφυγε, ήταν σίγουρα η πιο γεμάτη μου και πιστεύω ήταν  επιτυχημένη μόνο και μόνο που κατάφερα να να βγάλω σε πέρας όλο μου το φετινό αγωνιστικό πρόγραμμα χωρίς προβλήματα και να τρέξω σε όποιον αγώνα είχα εξ αρχής σχεδιάσει.

Σύνολο 19 αγώνες (ανάμεσα τους 8 πανελλήνια πρωταθλήματα) σε τρία διαφορετικά αθλήματα (9 τριαθλο/διαθλο, 3 ποδηλασία, 7 τρέξιμο/στίβος) που περιελάμβαναν και 11 ταξίδια. 4 εξ αυτών στην Ευρώπη, για διεθνείς αγώνες διάθλου (ανάμεσα τους Παγκόσμιο και Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα) και 7 ταξίδια στην ελληνική επαρχία (εκτός Αττικής).

Αν μη τι άλλο ένα ιδιαίτερα βεβαρημένο αγωνιστικό πρόγραμμα, το οποίο όμως “εξετελέσθη” με αρκετές αγωνιστικές επιτυχίες και στα πλαίσια της προπονητικής καθοδήγησης του Βασίλη Κρομμύδα. όλη τη χρονιά.

Ποιες ήταν οι αγωνιστικές στιγμές μου που ξεχωρίζω το 2013? Η διατήρηση του τίτλου του πρωταθλητή στο Δίαθλο, η συμμετοχή μου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Διάθλου (22η θέση), η νίκη μου στο τρίαθλο των Σπετσών και η συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου (16η θέση)
Αναλυτικά, όλοι οι αγώνες μου το 2013, εδώ: http://www.duathlon.gr/?page_id=1307

…και για άλλη μια φορά να μεταφέρω δημόσια και τις ευχαριστίες μου στους ανθρώπους και τις εταιρίες που με στήριξαν όλη αυτή τη δύσκολη χρονιά (αναφέρονται επίσης στο παραπάνω λινκ).

Τι θα περιλαμβάνει το μενού του 2014 ? … εξίσου ενδιαφέρονται πράγματα. Αναλυτική ενημέρωση σύντομα…

Εντωμεταξύ η προπόνηση συνεχίζεται με έντονους ρυθμούς, αν και ένα κρυωματάκι με κάνει πιο προσεκτικό. Βλέπετε την Πρωτοχρονιά βρέθηκα στο Καρπενήσι (για διακοπές ή προπόνηση όπως το δει κάνεις) και εκεί ο καιρός αποδείχθηκε πολύ επικίνδυνος. Καμία σχέση με την περίοδο του Καλοκαιριού, όπου είχα κάνει την προετοιμασία μου πριν το παγκόσμιο διάθλου.

Ως κλασικός “αμετανόητος ενδορφινομανής” έχω ήδη επιστρέψει και πάλι στην προπόνηση εδώ και μια βδομάδα. Μετά από δυο εβδομάδες μετά τον Κλασικό Μαραθώνιο κατά τις οποίες ξεκουράστηκα για τα καλά καλά, ο coach Βασίλης Κρομμύδας δε με άφησε σε ησυχία για μεγαλύτερο διάστημα. Εντελώς απροειδοποίητα μου έστειλε πρόγραμμα προπόνησης για να μου θυμίσει πως χαλάρωσα αρκετά και πρέπει να μπω σε πρόγραμμα πάλι.

Κάπως έτσι συνεχίζουμε λοιπόν κανονικά και όχι ακριβώς “από την αρχή ξανά” όπως ίσως θα έλεγα άλλες χρονιές. Τόσο το είδος της προπόνησης αυτή την περίοδο, όσο και η ψυχολογία μου μου δίνουν την αίσθηση ότι πάμε να χτίσουμε πάνω στην επιτυχημένη περσινή χρονιά για το κάτι παραπάνω στην επόμενη. Ελπίζω η αίσθηση μου αυτή να επιβεβαιωθεί.

Και επειδή οι περισσότεροι φίλοι με ρωτούν “που θα είναι ο επόμενος μου αγώνας”, αυτό που μπορώ να σας πω τώρα είναι πως στους αγώνες θα επιστρέψω από το Φεβρουάριο του 2014. Περισσότερες πληροφορίες με τη νέα χρονιά. Προς το παρόν …προπόνηση (κολύμπι) προπόνηση (ποδηλασία) προπόνηση (τρέξιμο) … και θα τα πούμε από κοντά σε κάποιες από αυτές!

* η φωτογραφία απο τη σημερινή ποδηλασία με την αδερφή μου τη Χαρά

Άλλος ένας (Κλασικός) Μαραθώνιος ολοκληρώθηκε για μένα (και για πολλούς άλλους φίλους) την Κυριακή που μας πέρασε. Παρά την πολύ γεμάτη φετινή αγωνιστική χρονιά, δεν μπορούσα να λείψω από αυτή τη γιορτή του μαζικού αθλητισμού. Μάζεψα τις τελευταίες φετινές μου δυνάμεις και έτσι βρέθηκα κι εγώ στην εκκίνηση του 31ου Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών για το καλύτερο και το χειρότερο…

Μπαίνοντας σε αυτόν τον αγώνα ήξερα πως δεν ήμουν στην καλύτερη δυνατή προπονητική κατάσταση. Λίγα χιλιόμετρα στα πόδια για Μαραθώνιο, 2-3 κιλά παραπάνω σε σχέση με το επιθυμητό και αρκετή κούραση από τη χρονιά και τις δουλειές μου (όλη την εβδομάδα και ειδικά το τριήμερο της έκθεσης είχαν τρεχάματα γύρω από το Μαραθώνιο). Κι όμως παρέμενα αισιόδοξος πως με την εμπειρία μου και τις κατευθύνσεις του προπονητή μου Βασίλη Κρομμύδα, φέτος θα κατάφερνα να κάνω κάτι καλύτερο σε σχέση με άλλες χρονιές.

Με δεδομένο τον μην ευνοϊκό καιρό (ζεστή υγρασία και κόντρα νοτιάδες) το κυνήγι μιας καλής επίδοσης θα ήταν μάταιο και ίσως …”αυτοκτονικό”. Έτσι το μόνο που μου έμενε ήταν το κυνήγι μιας καλής θέσης στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ώστε τουλάχιστον να έχω ένα μέτρο σύγκρισης σε σχέση με τους υπόλοιπους συναθλητές μου. Ακόμα κι αυτό όμως θα γινόταν στα τυφλά γιατί δεν είχα σκοπό να κυνηγήσω τίποτα και κανέναν … απλά να κάνω τον αγώνα μου και …ότι βγει.

Έτσι ξεκίνησα αρκετά συντηρητικά στα πρώτα 2-3χλμ και σιγα σιγά προσπέρασα αρκετό κόσμο. Στο 4ο χλμ περίπου έφτασα το γκρουπάκι της Μάγδας Γαζέας, της πρωταθλήτριας των γυναικών. Εδώ και μέρες ο προπονητής της μου έλεγε να πάω μαζί της για να κάνω κι εγώ ένα συντηρητικό πέρασα κι ένα γρήγορο δεύτερο μισό. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα δεν είχα πλέον κανέναν λόγο να μην κάτσω μαζί με τη Μάγδα. Ο ρυθμός της ήταν αρκετά καλός κι εγώ δεν μπορώ να πω ότι αισθανόμουν και πάρα πολύ άνετος.

Η αλήθεια είναι πως από αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα δεν αισθανόμουν και ιδιαίτερα άνετος όπως άλλες χρονιές. Είχα σαφή πρόθεση να τρέχω τουλάχιστον μέχρι το 25ο χλμ με το μάτι στο Garmin και να μην πηγαίνω πάνω από 170 παλμούς, ακόμα και στην ανηφόρα. Και αυτό θα έκανα. Ο ρυθμός του γκρουπ που βρέθηκα άλλωστε με πήγαινε ακριβώς εκεί που ήθελα. Περάσαμε τα 5χλμ σε 19:04, τα 10χλμ σε 38:12 και τα 15χλμ 57:37 και όλα ήταν υπό έλεγχο…

Βέβαια, κάνεις δεν σου εξασφαλίζει σε ένα μαραθώνιο ότι όλα θα παραμείνουν υπό έλεγχο. Στον σταθμό του 15ου χλμ είχα την πρώτη ατυχία της μέρας, καθώς πήρα λάθος μπουκάλι και κατά σύμπτωση ήταν του φίλου και συναθλητή μου στον Ιλισό Αλέξη Πασπάτη. Το είχε φτιάξει ακριβώς ίδιο με το δικό μου και την πάτησα, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα πριν αρχίσω να πίνω. Δεν μπορούσα βέβαια να το πετάξω και να συνεχίσω και έτσι γύρισα πίσω να το αφήσω για να το βρει ο Αλέξης. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή είδα και το δικό μου. Πρέπει να έχασα γύρω στο μισό λεπτό από αυτό το σκηνικό, και μαζί και το γκρουπάκι μου, αλλά τι να κάνεις…

Στην απότομη κατηφόρα του 17ου χλμ. έκανα ένα άνοιγμα και τους πρόλαβα για να συνεχίσουμε με την Μάγδα και την υπόλοιπη “παρέα” (10-15 άτομα) τις επόμενες αναβάσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο, κάπου εκεί στο 20ο χλμ, το γκρουπ άρχισε να σπάει. Η Μάγδα έδειχνε σημεία κούρασης, ενώ 1-2 έφευγαν δυνατά μπροστά. Εγώ, όχι ότι ένιωθα σούπερ, αλλά έπρεπε να κρατήσω το ρυθμό μου, οπότε αποσπάστηκα με τη σειρά μου. Πέρασα ημιμαραθώνιο σε 1:21:22, αρκετά πιο αργά απ’οτι θα ήθελα, αλλά με το γνώθεις αυτών ότι “πάλι καλά πάμε”.

Η ανηφόρα συνεχίζεται, αισθάνομαι να έχω δυνάμεις, αλλά συγκρατούμαι. Ξέρω πως στη συνέχεια θα έρθουν ακόμα πιο δύσκολα και καλύτερα να έχω κάτι καβάτζα. Πέρασμα στο 25ο χλμ σε 1:36:50 και στο 30ο χλμ σε 1:56:15 και η κούραση πλέον είναι εμφανής. Περιμένω πως και πως να φτάσω στο 31ο χλμ για να αρχίσω να κατηφορίζω μπας και πιάσω πιο γρήγορο ρυθμό. Η ζέστη πια είναι αρκετά έντονη. Δεν αισθάνομαι ότι έχω αφυδατωθεί και τουλάχιστον η τακτική τροφοδοσίας μου (με ποτά και τζελ high5) και δροσισμού (με νερά και τα σφουγγάρια της διοργάνωσης) έχει πάει καλά. Έχουμε όμως άλλα 10χλμ μέσα στην πόλη που θα είναι ακόμα πιο ζεστά.

Η κατηφόρα αρχίζει, έχω δυνάμεις, αλλά όχι όσες θα ήθελα. Εχω κόντρα αέρα που με κόβει, αλλά τουλάχιστον με δροσίζει. Κάνω μια προσπάθεια να επιταχύνω, αλλά σύντομα καταλαβαίνω πως δεν είναι η μέρα μου για κάτι τέτοιο. Πάραυτα προσπαθώ να κρατάω γρήγορο ρυθμό και στην κατηφόρα. Περνάω το 35 σε 2:15:33 και μέχρι το 37ο χλμ περίπου τα καταφέρνω καλά. Στη συνέχεια οι πόνοι είναι ακόμα πιο έντονοι στους τετρακέφαλους, αλλά και στα πέλματα. Τα τελευταία 5χλμ προβλέπονται πολύ δύσκολα.

Περνάω το 40ο χλμ στον χρόνο που θα ήθελα να εχω τερματίσει, 2:35:32. Ο κόσμος αρχίζει πλέον να πληθαίνει και οι φωνές του με σπρώχνουν προς το τέρμα. Πονάω, αλλά ξέρω πως με αυτόν τον πόνο πρέπει να συνεχίσω λίγο ακόμα. Κατηφορίζω την Ηρώδη Αττικού, μπαίνω στο Στάδιο … Καταπληκτικές οι φωνές του κόσμου, τα τύμπανα χτυπούν κι εγώ περνάω την αψίδα τερματισμού σε 2:44:30 (καθαρός χρόνος 2:44:26). Δεν είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος από το χρόνο, αλλά ξέρω πως “επιβίωσα” αγωνιστικά σε μια πολύ δύσκολη μέρα.

Ήθελα να κάνω αυτόν τον αγώνα με προσοχή και να τον ευχαριστηθώ αποφεύγοντας να …πονέσω (πολύ). Τελικά επιβεβαιώθηκε πως κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. Ο Μαραθώνιος είναι συνδεδεμένος με τον πόνο και όσο και να θέλουμε σαν αθλητές σε αυτό το επίπεδο να το αποφύγουμε αυτό, μάλλον δε γίνεται. Ξέρω άλλωστε πως το σώμα μου δε με βοηθάει και ιδιαίτερα σε αυτές τις αποστάσεις τρεξίματος, αφού έχω αρκετό μυικό όγκο παραπάνω που στα τελευταία χιλιόμετρα με επιβαρύνει περισσότερο.

Αργότερα, φεύγοντας από το Στάδιο μαθαίνω ότι είμαι 12ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου. Μόνο και μόνο γι’αυτο, πλέον είμαι ικανοποιημένος. Είναι η καλύτερη θέση που έχω πάρει στο Μαραθώνιο και από μόνο του ένα δείγμα βελτίωσης. Ελπίζω τις επόμενες χρονιές να μπορέσω να την βελτιώσω ακόμα περισσότερο και να βοηθήσει και ο καιρός για ένα καλό ρεκόρ. Επίσης πρέπει να σημειώσω πως πάρα τις δυσκολίες, το 1:23:08 ειναι το πιο γρήγορο δεύτερο μισό μου σε αυτόν τον αγώνα.

Στα δυσάρεστα της μέρας, ήταν η εγκατάλειψη της αδερφής μου της Χαράς, η οποία δεν μπόρεσε δεν ξεπεράσει ένα χτύπημα που είχε μέσα στην εβδομάδα και την ταλαιπώρησε αρκετά. Τουλάχιστον πήρε τη σοφή απόφαση να σταματήσει όσο ήταν ακόμα νωρίς και έλεγχε τον πόνο της.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους και γνωστούς που μου φώναζαν κατά τη διαδρομή και με εμψύχωναν. Η βοήθεια τους ήταν πραγματικά πολύτιμη, όπως και η παρουσία της οικογένειας μου για άλλη μια φορά μέσα στο Στάδιο.

Αυτά προς το παρόν. Η αγωνιστική χρονιά ολοκληρώθηκε και πλέον είναι μέρες ξεκούρασης και περισυλλογής … θα έχω να σας πω κι άλλα τις επόμενες μέρες.

Μερικές φωτογραφίες, εδω: https://www.facebook.com/media/set/?set=a….8c5c0