Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Την Κυριακή που μας πέρασε, 21 Οκτωβρίου, πήρα μέρος στον 26ο Βαρτζάκειο δρόμο 15χλμ στο ΣΕΦ με διαδρομή στο Φαληρικό Δέλτα. Τερμάτισα 2ος, αλλά το ποιο σημαντικό είναι πως έτρεξα όμορφα και ευχαριστήθηκα τον αγώνα μου. Είχα πολύ καιρό να τρέξω αγώνα δρόμου μεγαλύτερο από 10χλμ και να το ευχαριστηθώ έτσι.

Έχω πετύχει αρκετούς προσωπικούς στόχους στα 20 χρόνια που κάνω αγωνιστικό αθλητισμό, αλλά έχω ακόμα ένα μεγάλο απωθημένο. Θέλω να τρέξω έναν καλό Μαραθώνιο, κάτι καλύτερο από το 2:43:21 που παραμένει ατομικό μου ρεκόρ από το 2006 και έκτοτε δεν κατάφερα να βελτιώσω, χάνοντας αρκετές φορές τη μάχη με την απόσταση … ή την προπόνηση. Φέτος, παρότι έχει απόλυτα προετοιμασμένος για αυτό, αισθάνομαι πως έχω μια ευκαιρία να το καταφέρω και αυτό το 15άρι ήταν ένα πολύ ενθαρρυντικό τεστ.

Για πρώτη φορά χρησιμοποίησα πάνω στον αγώνα παλμογράφο/GPS, το καινούριο μου Garmin Forerunner 910ΧΤ και μπορώ να πω πως με καθοδήγησε μια χαρά. Από την αρχή έλεγξα τους παλμούς μου να μην ξεπερνάν τους 180 και αυτό με άφησε ξεκούραστο στο δεύτερο μισό να διατηρήσω τον ρυθμό μου και να είμαι σε θέση ακόμα και να επιταχύνω.

Ο συναγωνισμός δεν ήταν έντονος από πολλούς αθλητές, αλλά τουλάχιστον ήμασταν τρεις που τουλάχιστον τραβήξαμε ο ένας τον άλλο σε όλο τον αγώνα. Εγώ, ο Παναγιώτης Παπανδρεόπουλος και ο Γιάννης Χαμόδρακας. Νικητής ήταν ο Παναγιώτης με 53:18 κι εγώ τερμάτισα δεύτερος σε 53:26 και ο Γιάννης τρίτος σε 53:46.

Η απόσταση που μου έβγαλε το Garmin ήταν 15.560 καθώς λίγο πριν τον τερματισμό μας καθοδήγησαν και από μια λάθος στροφή με αποτέλεσμα εγώ και ο Παναγιώτης να κάνουμε 200μ παραπάνω. Ακριβώς στα 15χλμ το Garmin μου χτύπησε 51:30 πάντως. Έχει ενδιαφέρον για τους λάτρεις αυτών των καταγεγραμμένων παραμέτρων να δείτε τον αγώνα μου εδώ: http://connect.garmin.com/activity/235566844 )

Προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένος γιατί έτρεξα με υπομονή και αυτοσυγκράτηση, κάτι που χρειάζομαι για τον Μαραθώνιο. Ίσως να μην πίεσα τον εαυτό μου στα όρια του σε αυτό το 15αρι, αλλά ξέρω πως στον Κλασικό Μαραθώνιο στις 11/11 ότι και να γίνει θα αναγκαστώ να πιεστώ και τουλάχιστον τότε θα το κάνω να αξίζει μέχρι το Καλλιμάρμαρο!

Περισσότερα για τον αγώνα και τα αναλυτικά αποτελέσματα εδώ:
http://www.runningnews.gr/item.php?id=12639

Φωτογραφίες εδώ:

https://www.facebook.com/me…69016619

Ίσως το δευτερο μερος του τίτλου είναι λίγο οξύμωρο, καθώς σήμερα το κέντρο της Αθήνας θα μοιάζει … σε κατάσταση πολιορκίας με τον ερχομό της Αγγελικούλας, όμως τουλάχιστον για λίγες ώρες την Κυριακή, το χαρήκαμε στην πιο αγνή του εκδοχή, τρέχοντας.

Για τον πρώτο αγώνα δρόμου “We Run Athens” που διοργάνωσε η Nike, κεντρικοί δρόμοι άδειασαν από αυτοκίνητα και 2500 δρομείς ξεχυθήκαμε στη διαδρομή του μαζικότερου επίσημου αγώνα δρόμου μετά τον Κλασικό Μαραθώνιο και τους παράλληλους αγώνες του.

Κάπου εκεί, βρέθηκα κι εγώ να οδηγώ αυτό το ποτάμι δρομέων σε μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ο αγώνας δεν είχε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο συναγωνισμό και ουσιαστικά είχα ξεχωρίσει δύο, εγώ με τον Γιώργο Μίνο που τελικά ήταν και αυτός που κέρδισε τον αγώνα με 34:10, ενώ εγώ τερμάτισα δεύτερος σε 34:27.

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, ήταν μια καλή προπόνηση και τίποτα παραπάνω. Άλλωστε είχα καταφέρει πάλι να αρρωστήσω (κρύωμα ή ίωση θα σας γελάσω), δεν ήμουν στο 100%, συναχωμένος, με βήχα…ε, δεν είχα καμιά διάθεση να πιεστώ και να ρισκάρω οτιδήποτε.

Έτσι κι αλλιώς σε αυτούς τους αγώνες το πιο σημαντικό είναι η χαρά της συμμετοχής … των άλλων. Να βλέπεις τόσο κόσμο στο δρόμο, να διεκδικεί και να παίρνει αυτό που δικαιούται, την πόλη του καθαρή για τρέξιμο!

Περισσότερα για τον αγώνα και τα αποτελέσματα εδώ:
http://www.runningnews.gr/item.php?id=12521

Φωτογραφίες εδώ:
https://www.facebook.com/media/…1

Είχα δεν είχα πάλι μπήκα κι έτρεξα τρίαθλο … την Κυριακή που μας πέρασε στον αγώνα της Transiton Sports στον Σχινιά (1,5-40-10). Είχα μέσα μου ένταση και έπρεπε να την εκτονώσω αγωνιστικά κάπως. Στο κάτω κάτω είχα ξεκουραστεί από το παγκόσμιο και ένιωθα σε καλή κατάσταση οπότε είπα να δοκιμάσω … την τύχη μου πάλι.

Λοιπόν, αυτό το κολύμπι πρέπει κάπως να το δω λίγο πιο σοβαρά. Δεν μπορώ με χαλαρά 30λεπτα πλατσουρίσματα στη θάλασσα να περιμένω να αγωνιστώ σοβαρά σε τρίαθλο. Την Κυριακή υπέφερα σε αυτό το κομμάτι και η στολή που φόρεσα δε νομίζω πρακτικά να με βοήθησε και καθόλου.

Τέλος πάντων, αν και αρκετά χρεωμένος, από εκεί και πέρα το ποδήλατο και το τρέξιμο πήγαν αρκετά καλά για να τερματίσω τελικά στην τρίτη θέση της γενικής κατάταξης με χρόνο 2:03:11 πίσω από τον Βασίλη Κρομμύδα (2:00:27) και τον Γιώργο Αλυφαντή (2:03:03) που τον έφτασα σε απόστασή αναπνοής αλλά δεν κατάφερα να τον προσπεράσω κιόλας.

Ο αγώνας πρακτικά δεν είχε καμιά σημασία, πέραν το ότι ήταν μια καλή ευκαιρία για bike+run εκτόνωση της καλοκαιρινής προπόνησης που δεν μου βγήκε στο παγκόσμιο. Πρακτικά πάντως ήταν το πρώτο βήμα στη μίνι προετοιμασία που θέλω να κάνω για να τρέξω στον Κλασικό Μαραθώνιο στις 11 Νοεμβρίου … ναι θα επιχειρήσω πάλι Μαραθώνιο … εδώ θα’μαστε και θα τα λέμε.

Περισσότερα για τον αγώνα του Σχινιά και τα αναλυτικά αποτελέσματα μπορείτε να τα δείτε εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=623

και μερικές φωτογραφίες εδω:

https://www.facebook.com/media/…68775.1069016619

Με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου στο Ζόφινγκεν έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος. Οι μέρες που ακολούθησαν είχαν αρκετή περισυλλογή, όπως συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει μετά από έναν μεγάλο αγώνα που δεν πάει όπως θέλουμε. Όπως έγραφα και προχτές (http://www.duathlon.gr/?p=1115) επί της ουσίας για μένα τίποτα δεν τελείωσε ακόμα και οι λογαριασμοί είναι ανοιχτοί, όμως για φέτος πρέπει να το αποδεχτώ.

Ότι έγινε έγινε και πλέον δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Οφείλω να κοιτάξω μπροστά και να φροντίσω για τα καλύτερα στο μέλλον. Λέω από αύριο να αρχίσω να μπαίνω σιγά σιγά σε ρυθμούς προπόνησης πάλι. Ξεκουράστηκα αρκετά, σωματικά και ψυχολογικά και έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κάθομαι. Βάζω νέους στόχους, χαράσσω νέες διαδρομές και ξεκινάω. Η ζωή μου είναι εκεί έξω.

Αν αισθανθώ πως μπορώ να προπονηθώ και να προσπαθήσω να τρέξω έναν καλό Μαραθώνιο στις 11 Νοεμβρίου στην Κλασική διαδρομή, που είναι παράλληλα και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Τουλάχιστον φέτος νιώθω υγιής σε αντίθεση με πέρσι τέτοια εποχή που ήμουν σακαταμένος. Θέλω να κλείσω με θετικό πρόσημα τη χρονιά, να μην μου έχει μείνει πίκρα μπαίνοντας στο νέο έτος. Μπορεί βεβαίως να μην τα καταφέρω πάλι, αλλά τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει και θα έχω ζήσει, άλλον έναν μεγάλο αγώνα, στη διαδρομή της προετοιμασίας μέχρι την εκκίνηση του αγώνα και από εκεί με τον κάλο στον τερματισμό. Έτσι κι αλλιώς από τον Μαραθώνιο δεν έχω μεγάλες προσδοκίες, απλά να χαρώ τον αγώνα μου.

Κάθε τέλος μια αρχή λοιπόν. Όνειρα, επιθυμίες και κυρίως στόχοι υπάρχουν, οι διαδρομές χαράσσονται και αύριο ξαναβγαίνω στο δρόμο με μια πελώρια λαχτάρα για ζωή…

2/9/2012 – Powerman Zofingen 2012 – ITU Long Distance Duathlon World Championship – 10/150/30km
17ος στους Elite Men, χρόνος 7ώρες 00:47

Ήδη πέρασε πάνω από μια εβδομάδα από τη φετινή “μάχη του Ζόφινγκεν” και σιγά σιγά ξεκαθαρίζω μέσα μου τα πράγματα … που δεν είναι καλά. Ισχύει ότι έγραψα και στις πρώτες μου εντυπώσεις:
Ήταν από εκείνες τις μέρες που για κάποιο λόγο τα πράγματα δεν πάνε καλά. Οι κόποι μια χρονιάς δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν ευχαριστήθηκα τον αγώνα μου. Δυστυχώς στα δικά μας αθλήματα έχουμε 1-2 φορές το χρόνο να αποδείξουμε ποιοι είμαστε και οι αποτυχίες είναι πολύ οδυνηρές.

Και ναι… το θεωρώ αποτυχία γιατί φέτος ήμουν για κάτι καλύτερο. Πέρσι η εμπειρία, ο τερματισμός και αξιοπρεπής 21η θέση στην παγκόσμια κατάταξη ήταν επιτυχία, αλλά φέτος, ακόμα κι αν βελτίωσα λίγο την θέση μου, η σχεδόν ίδια επίδοση (φέτος η διαδρομή στο τρέξιμο ήταν 400μ παραπανω) δεν μου επιτρέπει κανέναν πανηγυρισμό. Δεν έχω καμιά διάθεση να γκρινιάζω, αλλά έχει ενδιαφέρον να μοιραστώ μαζί σας, πως με εντελώς διαφορετικό τρόπο φτάσαμε στο ίδιο αποτέλεσμα.

Δεν ξέρω ακριβώς τι έφτιαξε γιατί τουλάχιστον οι τελευταίες ώρες και μέρες πριν τον αγώνα είχαν πάει κατ’ ευχήν. Θεωρώ πλέον σίγουρο πως η ίωση που με ταλαιπώρησε μια εβδομάδα πριν με είχε ρίξει αρκετά. Άλλωστε ο οργανισμός δεν είχε καθαρίσει και ακόμα μου έβγαινε βήχας μετά την μεγάλη κορυφή και πάνω στην κρύα κατάβαση. Επιπλέον θεωρώ πως το φετινό πολύ ζεστό καλοκαίρι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιπλέον γενικοτερη καταπόνηση μου. Ίσως του χρόνου δεν θα πρέπει να το ρισκάρω και τον Αύγουστο να μεταναστεύω σε πιο δροσερό κλίμα.

Ο αγώνας, όπως είπα ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Το ταξίδι είχε πάει καλά και άνετα, η ξεκούραση και ο ύπνος μου επίσης, η διατροφή μου ήταν γεμάτη. Το πρώτο τρέξιμο ξεκίνησε καλά και πήγε όπως ήθελα, λίγο πιο γρήγορα από πέρσι χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Ολοκλήρωσα αυτό το κομμάτι σε 32:48 και με μια αρκετά πιο γρήγορη αλλαγή σε σχέση με πέρσι βρέθηκα πάνω στο ποδήλατο στα 34 λεπτά ακριβώς.

Η αλήθεια είναι πως για αυτό το κομμάτι ήμουν λίγο επιφυλακτικός, αφού πέρσι είχα “φάει μεγάλη ήττα” στα τελευταία χιλιόμετρα και δεν ήθελα να ρισκάρω να ανεβαίνω πάλι θολωμένος τις ανηφόρες. Πάραυτα, υπολόγιζα πως ήμουν σε καλύτερη κατάσταση και θα μπορέσω να το κάνω πιο άνετα με την ίδια ταχύτητα. Προσπάθησα να ακολουθήσω κάποιους αθλητές που ήξερα πως θα με πήγαιναν στον επιθυμητό ρυθμό, αλλά σύντομα κατάλαβα πως τα πόδια δεν ανταποκρίνονταν όπως θα έπρεπε. Ολοκληρώνοντας τον πρώτο γύρο διαπίστωσα και επίσημα πως είχα καθυστερήσει, αλλά εξακολουθούσα να είμαι αισιόδοξος πως μπορώ να καλύψω το χαμένο έδαφος και να παραμείνω εντός στόχων. Έτσι κι αλλιώς ένιωθα σχετικά ξεκούραστος και άνετος στην ομολογουμένως δύσκολη διαδρομή του αγώνα. Η δεύτερη στροφή ολοκληρώθηκε λίγο πιο αργά και άρχισα να προβληματίζομαι αν “είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε”. Αν έπρεπε να κάνω κάτι για να αλλάξω τη ροή ενός αγώνα που φαινόταν να φεύγει από τον έλεγχο μου ήταν τώρα και αυτό προσπάθησα, αλλά δυστυχώς δεν το είχα. Πιέστηκα περισσότερο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η τρίτη στροφή βγήκε ακόμα πιο αργά, όμως το χειρότερο ήταν πως πλέον φαινόταν καθαρά πως είχα πρόβλημα και το σώμα μου δεν μπορούσε να αποδώσει όπως έπρεπε.

Πάραυτα είχα ακόμα θετική διάθεση και αφού τουλάχιστον ένιωθα ενεργειακά καλά και όχι σουρωμένος σας πέρσι, παρέμενα αισιόδοξος πως θα μπορέσω να κάνω ένα καλύτερο 30αρι στο τρέξιμο και να βελτιώσω κάπως τη θέση και την επίδοση μου. Κατεβαίνοντας από το ποδήλατο όμως, διαπίστωσα πως τα πόδια μου ήταν αρκετά σφιγμένα και μάλλον δυσανάλογα πολύ σχετικά με την προσπάθεια που νόμιζα πως είχα καταβάλει στο ποδήλατο. Άλλο ένα δείγμα πως κάτι δεν πάει καλά. Ακόμα κι έτσι βέβαια, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, από το να προχωρήσω. Προφανώς ο αγώνας δεν θα ήταν εύκολος έτσι κι αλλιώς και τουλάχιστον ακόμα και έτσι θα μπορούσα να διεκδικήσω ένα καλό πλασάρισμα στην παγκόσμια κατάταξη.

Έτσι πήρα το δρόμο μου για το 30αρι στο βουνό και τον πόνο στις ανηφοροκατηφόρες του. Τα πόδια εξακολουθούσαν να μην ανταποκρίνονται καλά, αλλά σύντομα διαπίστωσα πως είχα και άλλο πρόβλημα. Δεν μπορώ να το πω πιο κομψά αλλά με είχε πιάσει “κόψιμο”. Ναι εδώ μπορείτε να γελάσετε κι εγώ γελάω τώρα που το σκέφτομαι, αλλά εκείνη την ώρα δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστο. Μην με ρωτήσετε τι διάολο έφαγα και με πείραξε, πάντως είχα φάει πολύ πιο προσεκτικά από άλλους αγώνες μου. Τέλος πάντων για να μην το πολυλογούμε, έπρεπε να ξαλαφρώσω και ξαλάφρωσα, αλλά πλέον ο αγώνας είχε πάει και επισήμως “σκατά”. Αυτά συμβαίνουν σε τέτοιας διάρκειας μεγάλους αγώνες, αλλά σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι πολύ κακό timing. Το χειρότερο βέβαια είναι πως ακόμα κι ως τότε, εγώ τον ευχαριστιόμουν τον αγώνα μου, αλλά πλέον με αυτό το συμβάν ξενέρωσα τη ζωή μου. Ότι κι αν συμβαίνει πάνω στον αγώνα πάντως, νοοτροπία μου είναι πως απλά πρέπει να μένουμε συγκεντρωμένοι στον αγώνα και να προχωράμε. Έτσι κάπως κατάφερα να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου και το μυαλό μου και να φτάσω στον τερματισμό σε μια αξιοπρεπή θέση για τα ελληνικά χρώματα.

“Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό”, “Εμπειρία είναι αυτό που κερδίζεις όταν δεν κερδίζεις αυτό που θες” είναι εκφράσεις που και πάλι στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Αυτή ήταν ίσως η πιο γεμάτη μου χρονιά, προπονητικά και αγωνιστικά. Κατάφερα να κρατηθώ υγιής σχεδόν σε όλες της τις μέρες, φόρτωσα τα περισσότερα χιλιόμετρα από κάθε άλλη χρονιά και είχα αρκετά καλά αποτελέσματα στους αγώνες μου. Ο δρόμος προς το παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλά, αλλά….

Μπορεί τελικά αυτό να ήταν η ευλογία και η κατάρα μου αφού μπορεί να με φόρτωσε περισσότερο κούραση απ’ ότι για παράδειγμα πέρσι που είχα πάει με ελλιπή προπόνηση στο παγκόσμιο λόγω τραυματισμού. Η ίωση σίγουρα αποτέλεσε και την αφορμή για να βγει όλη η κόπωση στην επιφάνεια, αλλά δεν θέλω να τα ρίξω όλα στην εύκολη δικαιολογία που μου προσφέρει. Θέλω να ψάξω κάθε λεπτομέρεια και να προβληματιστώ για να βάλω πιο γερές βάσεις τη νέα χρονιά. Ένα είναι σίγουρο, πως θέλω να επιστρέψω για να προσπαθήσω ξανά. Νιώθω πιο έμπειρος, πιο δυνατός, ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι μπορώ να κάνω. Θέλω να προσπαθήσω πάλι και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για να βρεθώ πάλι στη γραμμή της εκκίνησης. Δεν τελείωσε ακόμα…. αισθάνομαι πως είμαι ακόμα στην αρχή.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως το σημαντικότερο είναι το “ταξίδι” της προετοιμασίας και η ευκαιρία να βρεθείς στη γραμμή της εκκίνησης για να αγωνιστείς. Από εκεί και πέρα αν είσαι αρκετά έτοιμος για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις θα μπορέσεις να διακριθείς και να αναγνωριστείς σαν πρωταθλητής. Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει τουλάχιστον να καταφέρνεις να βελτιώνεσαι και να κρατάς τα θετικά. Εγώ από το φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα κρατάω μόνο ότι βελτίωσα λίγο τη θέση μου, αλλά έχω δρόμο ακόμα για να βελτιώσω σημαντικά και τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω πόσο μακρύ θα είναι αυτό το ταξίδι μέχρι να φτάσω σε μια διάκριση που θα ικανοποιήσει την ψυχή μου, αλλά πραγματικά εύχομαι είναι να είμαι καλά και να έχω τις ευκαιρίες να αγωνίζομαι σε τέτοιου επιπέδου αγώνες. Έτσι, κάπου, κάπως , κάποτε έρχονται διακρίσεις και τίτλοι, αν και στο τέλος κάθε χρονιάς αυτά είναι μόνο για να μας αναγνωρίζουν οι άλλοι. Στο ταξίδι της ζωής μας τον εαυτό μας τον γνωρίζουμε και τον αναγνωρίζουμε οι ίδιοι από αυτά που ζούμε κάθε μέρα στους δρόμους και όποτε πρέπει στους αγώνες. Με αυτά κοιμόμαστε το βράδυ και με αυτά ξυπνάμε το επόμενο πρωί για να συνεχίσουμε το ταξίδι μέχρι να βρούμε Ιθάκη…

Τα επίσημα αποτελέσματα απο την ITU, εδώ
http://www.triathlon.org/results/results/2012_zofingen_itu_powerman_long_distance_duathlon_world_championships/8164/

Πολλές φωτογραφίες στο fb εδω:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.4141061199374.2165668.1069016619&type=3&l=f81d6d931d

και μερικά αποσπάσματα βίντεο, εδω: http://www.duathlon.gr/?p=1110

ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αδερφή μου που ήταν παρούσα και μόνη της όλη μου η ομάδα υποστήριξης στον αγώνα και βεβαίως σε όλους τους φίλους που με στήριξαν σε όλη την πορεία αυτής της χρονιάς.