Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Μνήμες πρώτου Μαραθωνίου: Όταν έχεις πονέσει τόσο πολύ για να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να φτάσεις και στον τερματισμό!


* Το 2006, τερμάτισα στον Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών σε χρόνο 2:43:21 στο ντεμπούτο μου στην απόσταση. Αυτό παρέμεινε ατομικό ρεκόρ για 13 χρόνια ως το 2019 που έκανα νέο μετά με 2:38:09. Το παρακάτω άρθρο είχε γραφτεί τον Οκτώβριο του 2010 και πρωτοδημοσιεύτηκε στο www.runningnews.gr . Αναδημοσιεύω με μικρή νέα επιμέλεια:

Όσους Μαραθώνιους και να τρέξει κάποιος πάντα κρατάει στο μυαλό του με ιδιαίτερο τρόπο τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εμένα με έχει χαράξει ανεξίτηλα αυτό το βίωμα, όχι μόνο γιατί παρέμεινα για 13 χρόνια η καλύτερη μου επίδοση, αλλά κυρίως γιατί τον θεωρώ σαν τον πιο επίπονο αγώνα που έχω κάνει ποτέ σε όλα τα αθλήματα που έχω συμμετάσχει (ακόμα και από αγώνες αρκετά μεγαλύτερης διάρκειας). Ο πόνος που υπέφερα και άντεξα για να τερματίσω αυτόν τον αγώνα δεν ήταν τόσο στα 42,2χλμ του, αλλά κυρίως στην προετοιμασία που προηγήθηκε. Τώρα πλέον που θυμάμαι από τόσο μακριά εκείνη την περίοδο είμαι σίγουρος πως τότε δεν έδωσα έναν απλό αγώνα διάκρισης, αλλά κυρίως έδωσα τον δικό μου αγώνα ζωής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια δρομικής επιβίωσης. Υπερβολές? Ίσως … όμως πριν με κρίνετε διαβάστε την ιστορία που προηγήθηκε μέχρι αυτόν τον τερματισμό…

Ο χρόνος πριν…

Πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια? Με μια σακατεμένη σπονδυλική στήλη από τροχαίο ατύχημα τον Φεβρουάριο του 2005, όταν με χτύπησε αυτοκίνητο σε μια προπόνηση ποδηλασίας. Ουσιαστικά 6 μήνες εκτός οποιασδήποτε δράσης και από εκεί και πέρα αβεβαιότητα για οτιδήποτε είχε να κάνει με προπόνηση και απόδοση. Βεβαίως, αισθανόμουν τυχερός μόνο που στεκόμουν ακόμα στα πόδια μου, αλλά ένιωθα την πλάτη και τη μέση μου πολύ εύθραυστες με συχνούς πόνους.

Το 2006 με βρήκε να παλεύω μεταξύ φθορά και αφθαρσίας με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς “φθοράς”. Οποτεδήποτε έκανα κάτι περισσότερο με πρόδιδε η μέση μου κι ακόμα κι όταν άντεχα τους πόνους της, από τις παράπλευρες επιβαρύνσεις συνήθως λύγιζε κάποιο πόδι. Έτρεχα και δεν έτρεχα… πόναγα και …πόναγα περισσότερο … όμως παρέμενα πάνω στον δρόμο και αυτό με ικανοποιούσε αφάνταστα. Για κάποιον που οι γιατροί του είχαν πει πως υπήρχε πιθανότητα να μην ξανατρέξει ποτέ, ήταν μια πρώτη νίκη.

Όμως είχα μάθει στη ζωή και στον αθλητισμό να έχω υψηλούς στόχους και παρά τα προβλήματα δε με ικανοποιούσαν κάποιοι μέτριοι έως καλοί αγώνες που έτρεχα σε αποστάσεις 10-15χλμ. Χρειαζόμουν ένα μεγαλύτερο κίνητρο, ήθελα κάτι παραπάνω για να αισθανθώ πως είμαι ακόμα ζωντανός. Ήξερα πως είχε έρθει η ώρα του Μαραθωνίου … και η μέρα του αγώνα θα ήταν η 5η Νοεμβρίου 2006. Στόχος πλέον μπορεί να μην ήταν κάποια υψηλή διάκριση, αλλά σίγουρα θα ήταν ένας δυνατός αγώνα και ο τερματισμός ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, πάντα κουβαλώντας τους πόνους και τις αγωνίες μου….

Η προετοιμασία

Η προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα ουσιαστικά ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2006 από το 0, έχοντας πάλι μείνει εκτός για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους κάποιες βδομάδες. Είχα μπροστά μου τρεις μήνες να συνέλθω και να πετύχω το στόχο μου. Δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και ήξερα πως για να τα καταφέρω αυτούς τους τρεις μήνες θα έπρεπε να αντέξω τόσο πόνο όσο δεν είχα νιώσει στα 10 χρόνια αγωνιστικού αθλητισμού που είχαν προηγηθεί.

Κι έτσι ξεκίνησα προσπαθώντας όσο μπορούσα να κάνω εύκολο τον πρώτο μήνα. Ο Αύγουστος έτσι κι αλλιώς με πολύ ζέστη δεν άφηνε περιθώρια για δύσκολη προπόνηση. Πρώτη προτεραιότητα ήταν να χάσω 4-5 κιλά και αυτό κατάφερα με πολύ υπομονή και χιλιόμετρα, ενώ καθημερινά έκανα ασκήσεις ενδυνάμωσης και φυσιοθεραπείας στα εύθραυστα σημεία μου. Οι βάσεις είχαν μπει και ήμουν αισιόδοξος, αν και ήξερα πως ακόμα ήμουν πολύ μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι έβαλα στο πρόγραμμα μερικές πιο δυνατές προπονήσεις ανεβάζοντας παράλληλα και τα χιλιόμετρα. Είχα που είχα τα προβλήματα μου, φορτώθηκα όμως κι άλλα. Στην πρώτη γρήγορη προπόνηση με χτύπησαν τα παπούτσια με αποτέλεσμα να αποκτήσω πληγές στις φτέρνες μου. Συμβαίνει … θα σκεφτούν οι έμπειροι και έτσι είναι. Καλώς η κακώς όμως το πείσμα μου ήταν τέτοιο εκείνη την περίοδο που συνέχισα με ακόμα περισσότερη ένταση τις επόμενες μέρες με ακόμα περισσότερο πόνο από τις ματωμένες μου φτέρνες. Το θετικό των ημερών …. “το φαινόμενο του πρωτεύοντα πόνου” πονούσαν οι φτέρνες και με είχε ξεχάσει η μέση. Το αρνητικό … έκανα τέτοιες πληγές στις φτέρνες μου εκείνη την περίοδο που μου έχουν μείνει σημάδια μέχρι σήμερα! Αυτό κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Πως τελείωσε? Με έναν άσχετο (?) τραυματισμό στον γαστρομνήμιο. Ο τένοντας δεν άντεξε και παρά την ψυχολογική μου αντοχή θα έπρεπε για τουλάχιστον μία εβδομάδα να μείνω εκτός, αφού δεν μπορούσα καν να τρέξω.

Έτσι αναγκάστηκα λίγες μέρες να ξεκουραστώ και να περιποιηθώ με …υπευθυνότητα τις πληγές μου. Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς έπρεπε και να μετακομίσω εκείνη την περίοδο από την Αθήνα στην Πάτρα για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο στόχος παρέμενε ζωντανός και η προετοιμασία συνεχίστηκε στην Πάτρα πλέον με αμείωτη όρεξη. Χρειάστηκα λίγες μέρες να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου, αλλά δεν αισθανόμουν πως είχα χάσει τίποτα …μέχρι την επόμενη ατυχία. Την ίδια βδομάδα κατάφερα να αρπάξω κρύωμα! Χτύπημα πάνω στο χτύπημα και πλέον είχα αρχίσει να ανησυχώ, όχι απλώς για το αν θα κατάφερνα να τρέξω Μαραθώνιο, αλλά για την υγεία μου. Μήπως τελικά είχα καταπονήσει τον εαυτό μου περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει?

Απέμεναν 3-4 εβδομάδες πριν τον αγώνα και δεν ήξερα ούτε σε κατάσταση ήμουν, ούτε αν μπορούσα να συνεχίσω να προπονούμαι με όλες τις κατάρες πάνω μου … τσακισμένη μέση, εύθραυστα πόδια, πληγιασμένες φτέρνες, κρυολόγημα …και πλέον εκτός έδρας μόνος μου στην Πάτρα. Είχα ουσιαστικά προπονηθεί μόλις 3 εβδομάδες τον Σεπτέμβρη και ήξερα πως δεν αρκούσαν για να τρέξω αξιοπρεπώς Μαραθώνιο. Δεν ήθελα να μπω απροετοίμαστος αλλά δεν ήθελα να είμαι και φέτος θεατής. Έπρεπε να εξοφλήσω το χρέος προς τον εαυτό μου … ή τώρα ή ποτέ … Ορκίστηκα στον εαυτό μου να συνεχίσω ότι μα ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα. Θα προπονιούμουν, θα έτρεχα και θα τερμάτιζα δυνατά αυτόν τον Μαραθώνιο ακόμα κι αν δεν μπορούσα να ξανατρέξω ποτέ … Ήταν τέτοια πλέον η αποφασιστικότητα και το πείσμα μου που καλώς η κακώς θα έβαζα την σωματική μου υγεία μου σε δεύτερη μοίρα. Ήξερα όμως πως τα προβλήματα θα υπήρχαν πάντα και αισθανόμουν πως αν τα παρατούσα τώρα δεν θα μπορούσα να τα ξεπεράσω ποτέ. Λένε πως συχνά “ο ηρωισμός και η βλακεία ταυτίζονται” όμως τη δεδομένη περίοδο η ψυχούλα μου απαιτούσε μια μεγάλη μάχη και έτσι η ψυχική μου υγεία έγινε προτεραιότητα.

Καταφέρνοντας να ισορροπήσω σε τεντωμένο σχοινί τις εβδομάδες που ακολούθησαν περιέργως τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά. Ανάρρωσα από το κρυολόγημα και δεν αντιμετώπισα κάποιο άλλο ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι κατάφερα να κάνω 3 εβδομάδες προπόνησης που με έκαναν αισιόδοξο πως κάτι καλό μπορούσε να βγει μετά από όλα αυτά.


Ο αγώνας

5 Νοεμβρίου 2006. Μέτα κόπων και βασάνων αυτούς τους τρεις μήνες τελικά είχα καταφέρει να φτάσω σε καλή κατάσταση στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου και αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη. Είχα φροντίσει κάθε μικρή λεπτομέρεια πριν από το μπαμ και δεν πίστευα πως θα μπορούσε πλέον κάτι να πάει στραβά. Ακόμα και την ύστατη ώρα τι αφελής που ήμουν…

Η συγκεκριμένη μέρα πρέπει να ήταν η πιο κρύα στην ιστορία της διοργάνωσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήραμε εκκίνηση με το θερμόμετρο να γράφει 0 C ενώ ακόμα και αργότερα που έβγαλε ήλιο η θερμοκρασία δεν ανέβηκε περισσότερο από τους 5 C. Έχοντας εμπειρία από τρίαθλο και τον σχετικό εξοπλισμό του, είχα αποφασίσει να αντικαταστήσω με λάστιχα τα κορδόνια των παπουτσιών μου για να μην έχω το άγχος μην μου λυθούν. Μετά το πάθημα με τις πληγές του Σεπτεμβρίου, ήθελα να σιγουρευτώ πως σε αυτά τα 42,2χλμ δεν θα τριβόντουσαν οι φτέρνες μου. Έτσι έσφιξα αρκετά τα λάστιχα η μάλλον τα έσφιξα πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε.

Δόθηκε το μεγάλο “μπαμ” και ξεχυθήκαμε στη Λεωφόρο Μαραθωνομάχων … όμως δεν άργησα να καταλάβω τι μεγάλο λάθος είχα κάνει. Ένιωθα ήδη τα παπούτσια να με πιέζουν πολύ στο γκουντουπιέ και από το 2ο κιόλας χλμ ένιωθα τους τένοντες σφιγμένους. Οι πόνοι είχαν έρθει πολύ νωρίς κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Θα έπρεπε από νωρίς να σταματήσω για λίγο και να χαλαρώσω τα λάστιχα όμως δεν το έκανα. Πίστευα πως δεν έπρεπε να σταματήσω παραβλέποντας τον βασικό κανόνα που λέει “όταν κάτι σε ενοχλεί στον Μαραθώνιο διόρθωσε το όσο είναι ακόμα νωρίς. Έλπιζα πως μετά από μερικά χλμ θα ζεσταινόντουσαν οι τένοντες στο γκουντουπιε και θα πέρναγε ο πόνος, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε τελικά ποτέ.

Πονούσα αλλά έτρεχα, κάτι όμως όχι και ασυνήθιστο για μένα αφού ουσιαστικά τόσους μήνες αυτό έκανα. Τα περάσματα μου ήταν εντός στόχων, οπότε δεν με πτοούσαν για το τελικό αποτελέσματα. 10χλμ σε 36:58 , ημιμαραθώνιος σε 1:19:03. Πήγαινα για κάτω από 2:40 και αυτό ήθελα, όμως η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο σκληρή. Με το σφίξιμο στους τένοντες του γκουντουπιε, η ποδοκνημική μου ουσιαστικά ήταν σε ακαμψία κάτι που εμπόδιζε τη σωστή ροή του αίματος στα πέλματα. Σε μια τόσο κρύα μέρα σαν και αυτή, ουσιαστικά τα πέλματα μου είχαν παγώσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τα μισά και μετά να νιώθω πως τρέχω και πατάω καρφιά.

Στις δύσκολες ανηφόρες ο ρυθμός έτσι κι αλλιώς θα έπεφτε λίγο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω. Πονούσα ακόμα περισσότερο, όμως συνέχιζα να τρέχω. Λίγο πριν το 30ο χλμ ήρθε και άλλο χτύπημα. Ο τένοντας του γαστροκνήμιου που με είχε προδώσει τον Σεπτέμβριο, κλότσησε πάλι …. έκοψα λίγο κι ευτυχώς με άφησε… Συνέχισα να τρέχω σκεπτόμενος πλέον πως “στον Μαραθώνιο σε θυμούνται όλα τα τραύματα που κουβαλάς…” αλλά ακόμα κι αυτό είναι μέσα στον αγώνα.

Περίμενα τη λυτρωτική κατηφόρα από το 32 και μετά όμως το μαρτύριο θα γινόταν ακόμα χειρότερο. Τα παγωμένα μου πόδια στην κατηφόρα πονούσαν ακόμα περισσότερο. Από εδώ και πέρα θα πήγαινα με αυτόματο πιλότο. Από τη μια αισθανόμουν πόνο, από την άλλη δεν αισθανόμουν τίποτα και πλέον κατηφόριζα με μόνη σκέψη να φτάσω αξιοπρεπώς στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο ρυθμός μου είχε πέσει, θύμα των περιστάσεων, όμως είχε σταματήσει να με νοιάζει πλέον ο χρόνος. Μόνος στόχος ο τερματισμός. Τουλάχιστον έβγαινε η καλή προπόνηση που είχα κάνει και οι μύες μου άντεχαν να κρατήσουν έναν κάλο ρυθμό οριακά κάτω από 4λεπτά/χλμ ώστε να αισθάνομαι πως συνεχίζω να τρέχω πάραυτα. Έχοντας υποφέρει τόσο πόνο μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω να τρέχω, ούτε να μειώσω κι άλλο το ρυθμό για να το κάνω λίγο πιο εύκολο αυτό. Με ότι μου είχε απομείνει έσφιγγα τα δόντια και πίεζα με τα παγωμένα μου πέλματα την σκληρή άσφαλτο, παρότι αισθανόμουν τους τένοντες στο γκουτουπιε πλέον κομμένους.

Ο τερματισμός ζύγωνε στο Καλλιμάρμαρο και αυτό ήταν το μόνο που με ένοιαζε, παρότι καταλάβαινα πως δε θα με λύτρωνε από τους πόνους. Ένιωθα σακατεμένος όμως έπρεπε να μπω στην τελική ευθεία και να τερματίσω με ψηλά το κεφάλι μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους που με είχαν στηρίξει στα δύσκολα. Μάζεψα για άλλη μια φορά το κουράγιο μου, έπνιξα τους πόνους μου και μπήκα χαμογελαστός στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τερμάτισα με καθαρό χρόνο 2:43:21 κατασυγκινημένος, μπροστά στην οικογένεια και τους φίλους μου.

Η μεθεπόμενη μέρα

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να προετοιμαστώ, να ξεκινήσω, να τρέξω και να τερματίσω σε τέτοια επίδοση αυτόν τον αγώνα, με όλα αυτά τα προβλήματα… Η πρώτη μου διαπίστωση λίγο μετά τον τερματισμό μου ήταν πως “αφού κατάφερα να αντέξω όλα αυτά και ειδικά τον ίδιο τον αγώνα όπως εξελίχθηκε μπορώ να αντέξω και να καταφέρω τα πάντα”. Αυτή η εντύπωση κυριαρχεί στο μυαλό μου μέχρι σήμερα, αν και είμαι αρκετά ώριμος για να ξέρω πως δε θα ήταν καλό να υποβάλω τον εαυτό μου ξανά σε τόσο μεγάλο στρες.

Το τίμημα αυτού του αγώνα σωματικά και ψυχολογικά ήταν τεράστιο και ουσιαστικά με άφησε εκτός αγώνων για αρκετούς μήνες μετά. Καλώς η κακώς, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να αγωνιστώ για τη ζωή και την ελευθερία μου και να την κερδίσω στον δρόμο όπως είχα μάθει να κάνω πάντα. Έπρεπε να επιβιώσω συνθηκών και προβλημάτων για να συνεχίσω πιο δυνατός να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο, να τρέχω…

Από τότε, κάθε φορά που στέκομαι στην εκκίνηση ενός Μαραθωνίου, δεν ελπίζω σε τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και δεν πιστεύω σε θαύματα. Απλά τρέχω ελεύθερος, με την καρδιά μου, για την ψυχή μου, κουβαλώντας τους πόνους, τις αμαρτίες και τις αγωνίες μου για 42,2χλμ όπως κάθε πραγματικός Μαραθωνοδρόμος….

Γρηγόρης Σκουλαρίκης
Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook:  grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman

Φέτος δεν κρινόμαστε για το πόσο αφοσιωμένοι αθλητές και μαραθωνοδρόμοι είμαστε, αλλά απλά πόσο υπεύθυνοι πολίτες είμαστε.

Πρώτη Κυριακή του Απρίλη σήμερα, του μήνα που ήταν “κανονικά” είναι καθιερωμένοι σχεδόν όλοι οι μεγάλοι ευρωπαϊκοί Μαραθώνιοι, του μήνα που για τους περισσότερους από εμάς ερχόταν η στιγμή της κρίσης στον αγώνα της εαρινής σεζόν. Φέτος η μοίρα έμελλε να μας στερήσει τους αγώνες και την άνεση των προπονήσεων για να κριθούμε σε άλλους τομείς και σίγουρα όχι για την αθλητική μας ικανότητα. Τώρα κρινόμαστε για την υπευθυνότητα, τον σεβασμό και την αλληλοκατανόηση. Τώρα κρινόμαστε για ποιοι πραγματικά είμαστε και όχι για το ποιοι προσπαθούμε να γίνουμε.

Και αυτή η περίοδος Μαραθώνιος είναι, ίσως ο πιο δύσκολος της ζωής μας. Η γενιά μας δεν πέρασε ούτε πόλεμο, ούτε κατοχή και οι περισσότεροι από εμάς δεν ζήσαμε ούτε δικτατορία. Τώρα μας έτυχε να ζήσουμε μια πρωτόγνωρη παγκόσμια κατάσταση. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που ξεσπάει πανδημία στο Κόσμο και απειλεί το σύνολο του πληθυσμού με νεκρούς και κατάρρευση υγειονομικών και οικονομικών συστημάτων. Είναι όμως η πρώτη φορά που η παγκόσμια κοινότητα δείχνει αποφασισμένη να αντιμετωπίσει στα ίσα αυτή την πανδημία και να την περιορίσει με ελάχιστε απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, παρά το προφανές οικονομικό κόστος. Οι χαμένες ζωές δεν γυρνάνε πίσω, όλα τα υπόλοιπα θα μπορέσουμε να τα φτιάξουμε ξανά βάζοντας τον κόπο και το μεράκι μας όπως και πριν.

Οι ειδικοί έχουν συμφωνήσει πως αυτά τα μέτρα είναι αναγκαία στην παρούσα φάση και είναι το πιο δυνατό μας όπλο για τον περιορισμό του κοροναϊου. Όσο πιο αυστηρά, τόσο πιο αποτελεσματικά, αλλιώς δεν θα ήταν μέτρα, αλλά ημίμετρα χωρίς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Προς το παρόν σαν χώρα φαίνεται πως τα καταφέρνουμε καλά, αφού κρατάμε χαμηλά τα κρούσματα και κατ’ επέκταση τους θανάτους και αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση για την κοινωνική μας υπευθυνότητα.

Τα μέτρα περιορισμού είναι σίγουρα δύσκολα για όλους και καταλαβαίνω απόλυτα την δυσφορία πολλών φίλων και συναθλητών να αποδεχτούν την παρούσα κατάσταση. Επίσης καταλαβαίνω πως το κατεπείγον της κατάστασης έχει δημιουργήσει νομικά κενά και διάφορα άλλα ευτράπελα. Σίγουρα επίσης δεν έχουν λείψει οι υπερβολές όχι μόνο στην εφαρμογή, αλλά και στην προβολή και επιβολή των μέτρων, κάτι που δημιουργεί επιπλέον σύγχυση σε όλους μας.

Σε κάθε περίπτωση, σαν πολίτες δεν έχουμε περιθώριο εφησυχασμού και υπεροψίας. Δυστυχώς το μακάβριο παράδειγμα των πιο κοντινών μας χωρών σε κουλτούρα, της Ιταλίας και της Ισπανίας πλανάται ήδη πάνω από την Ευρώπη και πολύ φοβάμαι πως θα ακολουθήσουν και άλλες χώρες που θα χάσουν τον έλεγχο όπως η Μεγ. Βρετανία η Σουηδία και οι Η.ΠΑ. που άργησαν επιδεικτικά να πάρουν μέτρα.

Από τη δική μας πλευρά, ειδικά σαν αθλητές, χρειάζεται ψυχραιμία και παράλληλα ελεγχόμενη εκτόνωση μας, σύμφωνα με τις οδηγίες που αφορούν τα μέτρα. Σίγουρα επίσης, ο παρατεταμένος και συνεχής εγκλεισμός δεν θα μας βγει σε καλό. Είναι προφανές πως τα νεύρα όλων είναι ήδη τεντωμένα ειδικά όσο η κατάσταση δεν έχει σαφή ορίζοντα λήξης. Προς το παρόν, τουλάχιστον ας εκμεταλλευτούμε τη δυνατότητα για σύντομη άσκηση σε εξωτερικό χώρο, μια ώρα που όσο ποτέ άλλοτε θα την αξιοποιήσουμε περισσότερο σαν ψυχοθεραπεία και λιγότερο σαν προπόνηση.

Φέτος κρινόμαστε καταρχήν όλοι σαν άνθρωποι για να μπορούμε τις επόμενες σεζόν να κριθούμε και σαν Μαραθωνοδρόμοι, αθλητές ή σε όποιο άλλο τομέα έχει να επιδείξει ο καθένας μας τη αξία του και του το έχει αποστερήσει η παρούσα κατάσταση. Ακούμε τους ειδικούς και όσους έχουν αναλάβει την ευθύνη για τη διαχείριση αυτής της κρίσης. Τηρούμε αυστηρά τους κανόνες υγιεινής, μένουμε σπίτι όσο μπορούμε περισσότερο, προστατεύοντας εμάς, τους φίλους και την οικογένειας μας.

Υπομονή και καλή δύναμη σε όλους!

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman

25th March – National Day – Revolution for Freedom

25η Μαρτίου – Εθνική Εορτή – Ψηλά τη σημαία , ηθικόν ακμαιότατον!

⚡️Φέτος, γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου από το σπίτι μας, χωρίς ταξίδια και χωρίς αγώνες. Η επανάσταση του 1821 ήθελε “αρετή και τόλμη” για την Ελευθερία. Η δικιά μας επανάσταση για να έλθει σύντομα η πολυπόθητη Ελευθερία θέλει απλά σύνεση …. “λογική και υπομονή”.

👌Το μόνο που μας ζητάει η Πατρίδα είναι να κάτσουμε στα σπίτια μας και να μην δώσουμε δικαίωμα στον ιό να εξαπλωθεί. Από αυτό εξαρτάται και το δικιά μας δικαίωμα στην Ελευθερία.

💪Την ίδια στιγμή κάποιοι συμπατριώτες μας, γιατροί και νοσηλευτές στα νοσοκομεία, αλλά και στα σύνορα, αστυνομικοί και στρατιώτες φυλάνε Θερμοπύλες.

🙏Αυτοί είναι οι ήρωες της σημερινής επανάστασης.
Ψηλά τη σημαία , ηθικόν ακμαιότατον!
🇬🇷 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ🇬🇷

* Η φωτογραφία είναι από το πρώτο μου Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Διάθλου, την Άνοιξη του 2013. Φέτος, δυστυχώς ακυρώθηκε και το Πανευρωπαϊκό …. Μένουμε Σπίτι….

Όλοι μας, πολίτες, αθλούμενοι, αθλητές με υπευθυνότητα και σεβασμό στην πρώτη γραμμή της μάχη κατά του Κορονοϊου

Νέα πιο αυστηρά μέτρα απαγόρευσης ή καλύτερα “περιορισμού” κυκλοφορίας, θα έλεγα, καθώς επί της ουσίας δεν αλλάζει κάτι σε σχέση με τα μέτρα και τις συστάσεις των προηγούμενων ημερών, απλά μπαίνει ένα φρένο στους ασυνείδητους εκδρομείς και στους αρνητές της επικινδυνότητας της κατάστασης. Η απαγόρευση αφορά μόνο την άσκοπη μετακίνησης και υπάρχουν σαφείς εξαιρέσεις τι δεν θεωρείται “άσκοπο” και ένα από αυτά είναι και η σωματική άσκηση.

Έτσι όσον αφορά εμάς τους αθλητές και αθλούμενους, επιτρέπεται ακόμα να είμαστε έξω για την καθημερινή μας προπόνηση εφόσον το δηλώνουμε υπεύθυνα και βεβαίως τηρούμε όλες τις προφυλάξεις.

Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι με τα νέα μέτρα για “απαγόρευση κυκλοφορίας” δεν ζητάμε/παίρνουμε άδεια για να βγούμε αλλά ουσιαστικά κάνουμε μια υπεύθυνη δήλωση αναφοράς ότι βγαίνουμε με συγκεκριμένο σκοπό (από αυτούς που προβλέπονται). Το κράτος μας θεωρεί αρκετά υπεύθυνους και αξιόπιστους ότι του λέμε την αλήθεια και υπάρχει σημαντικός και συγκεκριμένος λόγος που είμαστε έξω.

Δεν πιστεύω πως τα νέα μέτρα δεν είναι ούτε εκδίκηση για τους “άπιστους”, ούτε ευτυχώς ακόμα παραδοχή της απώλειας ελέγχου από το κράτος. Είναι προμελετημένες κινήσεις που γίνονται με σχέδιο και πρόγραμμα και θα γινόντουσαν έτσι κι αλλιώς. Ευτυχώς για την Ελλάδα η κυβέρνηση τα εφαρμόζει γρήγορα και πριν να είναι αργά. Το κυριότερο όμως που πιστεύω πως ισχύει για τα νέα μέτρα σε αυτήν ακριβώς τη φάση είναι ότι βάζουν πια τον κάθε πολίτη στην πρώτη γραμμή της μάχης μες την δική του υπογραφή και ανάληψη ευθύνης. Θεωρώ δεδομένο πως η Πολιτεία έχει αναλογιστεί τις δικές της ευθύνες, αλλά μας φέρνει ρητά προ και των δικών μας ευθυνών.

Γι’αυτο, ας φανούμε λοιπόν κι εμείς αντάξιοι των προσδοκιών, να τηρήσουμε τα νέα μέτρα και να μην δώσουμε αφορμές να πάμε στο επόμενο στάδιο που θα είναι ολοκληρωτική απαγόρευση κυκλοφορίας χωρίς εξαιρέσεις. Προς το παρόν μια από τις εξαιρέσεις μετακίνησης είναι σαφώς η “Σωματική άσκηση σε εξωτερικό χώρο, ατομικά ή ανά δύο άτομα, τηρώντας στην τελευταία αυτή περίπτωση την αναγκαία απόσταση 1,5 μέτρου.”

Τι κάνουμε λοιπόν για να πάμε γα τρέξιμο αυτές τις μέρες; Υπάρχουν 2 τρόποι να δηλωθεί η έξοδος μας για προπόνηση από το σπίτι, χειρόγραφα και μέσω SMS. Αναλυτικά:

1. Χειρόγραφα.
-Είτε κατεβάζετε από το PDF που υπάρχει στο forma.gov.gr, το εκτυπώνετε, το συμπληρώνετε (τικ στο κουτάκι για σωματική άσκηση) και το έχετε μαζί σας
-Είτε σε μια λευκή σελίδα γράφετε τα εξής.
Όνομα/Επίθετο , Διεύθυνση κατοικίας , Σωματική Άθληση, και διεύθυνση προορισμού, Ημερομηνία, ώρα, υπογραφή

2. SMS
Το SMS είναι ο πιο απλός τρόπος. Στέλνετε δωρεάν στο 13033 το εξής:
6 κενό Όνομα κενό Επίθετο κενό Διεύθυνση Κατοικίας
(το “6” είναι ο κωδικός που αντιστοιχεί στην σωματική άσκηση)

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να έχουμε πάντα μαζι εκτός από το έντυπο ή το κινητό και την ταυτότητα μας (ή διαβατήριο) για εξακρίβωση στοιχείων σε περίπτωση που μας ζητηθεί από την αστυνομία που θα κάνει ελέγχους.

Πρέπει να επισημανθεί ότι η παραπάνω έξοδος μας θα πρέπει να γίνεται σε κοντινή απόσταση από το σπίτι και να είναι σύντομη. Κοινώς, ξεχάστε ότι θα πάρετε το αυτοκίνητο σας και θα πάτε στην αγαπημένη σας διαδρομή για long run. Αν και δεν υπάρχει σαφής ορισμός για απόσταση και διάρκεια, ουσιαστικά εμείς πρέπει να βάλουμε ένα μέτρο “αυτοπεριορισμού” στη δραστηριότητα μας και γι’ αυτό μιλάμε και για ατομική ευθύνη στην τήρηση των μέτρων χωρίς κατάχρηση.

Προσωπικά θα επιλέξω τη έντυπη φόρμα, και μάλιστα σε μικρό μέγεθος χαρτιού γιατί τη θεωρώ πιο βολική και ελαφριά στο τρέξιμο παρά να κουβαλάω το κινητό μαζί, κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν μου αρέσει. Είναι μια καλή ευκαιρία άλλωστε να χρησιμοποιήσω επί τέλους και εκείνη τη θήκη “πιεσόμετρο” που μπαίνει στο μπράτσο (arm band) έχοντας μέσα μόνο το χαρτί και την ταυτότητα.

Όσον αφορά τη μέθοδο με τα SMS είναι αρκετά χρηστική για οποιαδήποτε άλλη μετακίνηση που έτσι κι αλλιώς έχουμε μαζί το κινητό. Όσον αφορά τους φίλους που πρόλαβαν και γκρίνιαξαν περί “προσωπικών δεδομένων” και “γιατί να δίνω αναφορά πότε και που πάω για τρέξιμο”, αρκεί να τους επισημάνω πως οι περισσότεροι από εμάς το κάνουμε έτσι κι αλλιώς συστηματικά και με απόλυτη ακρίβεια χρησιμοποιώντας ρολόγια ή άλλες συσκευές και εφαρμογές fitness/GPS κτλ. Είναι λίγο αστείο να γκρινιάζεις τώρα για αυτό το θέμα ενώ κάθε μέρα με τη θέληση σου έχεις δορυφόρους πάνω από το κεφάλι σου και συσκευές παρακολούθησης υγείας στο χέρι σου να καταγράφουν κάθε κίνηση και κάθε χτύπο της καρδιάς σου.

Αν και έχει καταντήσει κουραστικό, οφείλω να ξαναγράψω ότι πρέπει να παραμένουμε μέσα στο σπίτι για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μπορούμε περιορίζοντας τις πιθανότητες διασποράς του ιού και τις δικές μας πιθανότητες να αρρωστήσουμε. Καλό θα ήταν να ελαττώσουμε ακόμα και την χρονική διάρκεια των προπονήσεων μας ενώ πλέον είναι επιβεβλημένο να μην κάνουμε καμιά άσκοπη μετακίνηση. Τρέχουμε με σύνεση, βγαίνουμε έξω υπεύθυνα. Σεβόμαστε τον εαυτό μας και τους συμπολίτες μας.

Ειδικά για μας τους δρομείς, που θέλουμε να είμαστε έξω και να τρέχουμε, η συμπεριφορά μας και ο σεβασμός των μέτρων πρέπει να είναι ακόμα πιο σχολαστικός τυπικά και ουσιαστικά. Μας δίνεται ακόμα ένα προνόμιο που πρέπει να το σεβαστούμε και να μην ρισκάρουμε να το χάσουμε με προκλητικές συμπεριφορές, είτε προς τους υπόλοιπους συμπολίτες μας που πιθανόν να μας κοιτάνε τις επόμενες μέρες με “ζήλια” από τα μπαλκόνια είτε προς τα όργανα της τάξης αν χρειαστεί να μας ελέγξουν.

Οι παραπάνω συμβουλές βεβαίως απευθύνονται και στους νέους φίλους του τρεξίματος, του περιπάτου και της γυμναστικής, που αυτές τις μέρες θα ανακαλύψουν τη σωματική άσκηση σαν μια καλή αιτιολόγηση για να βγουν έξω. Μην το κάνετε για να ξεγελάσετε κανέναν. Κάντε το συνειδητοποιημένα για την σωματική και ψυχική σας υγεία και όταν τελειώσει όλο αυτό θα δείτε ότι θα σας μείνει και κάτι πολύ θετικό.

Η μάχη ήδη φουντώνει και επιμένω πως αυτές τις κρίσιμες και πιεστικές για όλους μέρες θα κριθούμε σαν άνθρωποι και σαν κοινωνία από τη συμπεριφορά μας προς τον συνάνθρωπο, είτε φοράει στολή και επιτηρεί τα μέτρα, είτε φοράει πυτζάμα και κάθετε σπίτι. Ας δείξουμε όλοι τον καλύτερο μας εαυτό και ας πράξουμε με αίσθημα ευθύνης και συναίσθηση της κρισιμότητας της κατάστασης.

Ξέρω πως όλη αυτή η κατάσταση μέτρων και περιορισμών, μόνο ευχάριστη δεν είναι, αλλά πλέον κρίνεται απόλυτα αναγκαία στον πόλεμο που δίνουμε για την υγεία όλου του κόσμου. Πλέον μπαίνουμε όλοι οι πολίτες στην πρώτη γραμμή της μάχης με την ατομική μας συμπεριφορά και συνεισφορά. Κανένας δεν περισσεύει και όλοι μαζί κρατάμε την αλυσίδα της υγείας.

ΥΓ: Μπορεί να φέρνουμε πλέον αναγκαστικά όλους τους πολίτες στην “πρώτη γραμμή της μάχης” για να καταλάβουν πως γίνεται “πόλεμος” εκεί έξω, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ξεχνάμε τους ήρωες γιατρούς και νοσηλευτές που πραγματικά ρισκάρουν την υγεία και τη ζωή τους πλέον για να περιθάλψουν τα θύματα του ιού και να σώσουν όσους περισσότερους μπορούν. Ευχαριστούμε και πάλι που κινδυνεύεται για μας. Από την πλευρά μας θα κάνουμε το παν για να μην πάει άδικα ο δικός σας αγώνας.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman

⚡️Be extra carefull with your bike these (convid-19) days

Αγαπάμε την ποδηλασία, αλλά αυτές τις μέρες η κοινή λογική λέει να αποφύγουμε τις πολλές και μεγάλες εξόδους με το ποδήλατο.

Προφανώς (ακόμα) δεν απαγορεύεται η χρήση ποδηλάτου στον δρόμο, αλλά η ποδηλασία είναι ένα άθλημα όπου οι πτώσεις και τα ατυχήματα είναι συχνά και αρκετά επικίνδυνα. Αν θεωρείται ότι αυτές τις μέρες οι δρόμοι θα είναι άδειοι και κινδυνεύεται λιγότερο, καλύτερα να το ξανασκεφτείτε. Όσο πιο άδειος ειναι ο δρόμος τόσο πιο πολύ τρέχουν κάποιοι “ραλίστες” με αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες.

Έτσι, ειδικά αυτές τις μέρες τα νοσοκομεία δεν χρειάζονται επιπλέον ασθενείς, δεδομένης της εμφάνισης του κορονοϊού. Επίσης είναι προφανές πως θα ήταν καλύτερο να αποφύγετε να ρισκάρετε να βρεθείτε μερικές ώρες στην αίθουσα αναμονής των επειγόντων με πιθανά κρούσματα του ιού γύρω σας.

Γι’ αυτό καλύτερα να αφήσετε το ποδήλατο στο γκαράζ για μερικές εβδομάδες. Όποιος δεν μπορεί να κάνει υπομονή, εννοείται ότι η καλύτερη εναλλακτική είναι να χρησιμοποιήσει το προπονητήριό του στο σπίτι.