Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Στις 14 Νοεμβρίου στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης σπρώχνοντας το καρότσι με την κόρη του την Αγγελική που έχει Σύνδρομο Down, τερματίζει τον Αυθεντικό Μαραθώνιο σε 2:56:31. Αυτή είναι η ιστορία τους

Αυτή τη βόλτα την οραματιζόμουν 1 χρόνο τώρα. Από το Νοέμβρη του 2020 οπότε και τρέξαμε με την Αγγελική τον “Virtual Μαραθώνιο της Αθήνας” περίμενα πως και πως την ευκαιρία να τρέξουμε μαζί και στον κανονικό Μαραθώνιο, τον Αυθεντικό. Εν μέσω πανδημίας, αυτό όχι μόνο δεν ήταν βέβαιο αν θα ήταν δυνατόν να γίνει, αλλά δεν ξέραμε καν αν και πότε θα μπορούσε να διεξαχθεί και πάλι ο κανονικός αγώνας.

Το σημαντικό ήταν εμείς να είμαστε έτοιμοι και έτσι προετοιμαστήκαμε όπως έπρεπε, συνεχίζοντας τις βόλτες μας στην προπόνηση, ειδικά από την Άνοιξη και μετά οπότε έφτιαξε ο καιρός. Παράλληλα, οι περιορισμοί της πανδημίας, αίρονταν ο ένας μετά τον άλλο και έτσι κάθε μήνας που περνούσε μας έκανε και ποιο αισιόδοξους ότι ο αγώνας θα γίνει κανονικά και θα έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να συμμετέχουμε μαζί και να το γιορτάσουμε.

Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος είναι μια μεγάλη γιορτή, μια αυθεντική γιορτή. Γιορτάζουμε την προσπάθεια, την άθληση, την κοινωνικοποίηση, την ευαισθητοποίηση και ότι άλλο θέλει ο καθένας. Φέτος είχαμε διπλό λόγο να γιορτάσουμε. Αυτό που μας στέρησε τη δυνατότητα να βρεθούμε όλοι μαζί πέρσι, αλλά τα καταφέραμε φέτος μετά από πολύ κόπο, περιπέτειες και θυσίες εξαιτίας της πανδημίας.

Όσο για μένα και την Αγγελική, αλλά και την καταπληκτική μαμάκο μας την Αφροδίτη που είναι στα μετόπισθεν, άλλη μια φορά, άλλη μια μέρα μέσα στη χρονιά γιορτάσαμε και την προσπάθεια μας με το Σύνδρομο Down μαζί με τους φίλους μας αυτή τη φορά, έτσι γιατί ….μπορούμε! Ο Μαραθώνιος είναι η αφορμή για να βγεις εκεί έξω. Τις αιτίες τις έχουμε όλοι μέσα μας, να προσπαθήσουμε για το καλύτερο και να το γιορτάσουμε!

Εμείς τρέχουμε με στόχο να στείλουμε το δικό μας μήνυμα σε όλους τους μπαμπάδες και τις μαμάδες εκεί έξω που κάνουν τον δικό τους αγώνα καθημερινά και προσπαθούν να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά τους παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Σημασία έχει να εμψυχώσουμε όλους αυτούς τους γενναίους γονείς που υπομονετικά γίνονται και οι ίδιοι κάθε μέρα πιο δυνατοί για να σπρώξουν τα παιδιά τους πιο μακριά και πιο γρήγορα.

Βασικός μας αγωνιστικός στόχος ήταν να σπάσουμε το 3ωρο και το καταφέραμε. Η επίδοση στο Μαραθώνιο δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά το μέσο για να τραβήξουμε περισσότερο την προσοχή και να ενδυναμώσουμε το μήνυμα μας και πιστεύω πως με το τελικό 2:56:31 τα καταφέραμε καλά. Η Αγγελική ήταν το καλύτερο παιδί στη διαδρομή, απόλυτα προσηλωμένη στο δρόμο με χαμόγελο και χαιρετούρες σε όλους τους φίλους, χωρίς κανένα παράπονο σε όλη τη διαδρομή.

Πως τρέχεις έναν Μαραθώνιο κάτω από 3 ώρες, σπρώχνοντας το καρότσι

Πως λοιπόν τρέχεις έναν Μαραθώνιο κάτω από 3 ώρες, σπρώχνοντας το καρότσι με την κόρη σου και μάλιστα στην Αυθεντική διαδρομή; Μα φυσικά, όπως κάθε Μαραθωνοδρόμος για να πετύχει το στόχο του. Με σωστή προετοιμασία πριν τον αγώνα και σωστή τακτική κατά τη διάρκεια.

Η σωστή προετοιμασία ήταν απαραίτητη και δεν εννοώ πολλά χιλιόμετρα καθώς δεν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια, αλλά στοχευμένες κοινές προπονήσεις με την Αγγελική με έμφαση σε ένα εβδομαδιαίο long run (18-32χλμ) και άλλες 2-3 προπονήσεις την εβδομάδα των 9-13χλμ, όλες σε διαδρομή με αρκετές ανηφοροκατηφόρες και τουλάχιστον μία από αυτές να περιλαμβάνει έντονη προσπάθεια στις ανηφόρες. Το πρόγραμμα φαινόταν να αποδίδει καθώς πλησιάζοντας προς τη μέρα του αγώνα, τα δείγματα στην προπόνηση ήταν τέτοια που μας έλεγαν πως όχι μόνο είχαμε το 3ωρο, αλλά ήμασταν και πιο κοντά σε ένα χρόνο στο 2:55.

Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, ο εβδομαδιαίος όγκος χιλιομέτρων κυμάνθηκε μόλις στα 50-70χλμ και περιελάμβανε και δύο 5άρια την εβδομάδα που έτρεχα για αποκατάσταση με τους newbies των adidas Runners Athens σε ρυθμό 7:30λ/χλμ. Αυτά τα τρεξίματα ήταν αρκετά ώστε να κρατήσουν σε καλό επίπεδο και τη δική μου φυσική κατάσταση, αλλά κυρίως να εξοικειώσουν την Αγγελική με το σενάριο της μεγάλης βόλτας στο καρότσι. Υπόψιν ότι τους τελευταίους μήνες δεν έκανα καθόλου εναλλακτική προπόνηση (ποδηλασία ή κολύμβηση) λόγω έλλειψης χρόνου

Κάπως έτσι φτάσαμε στον αγώνα με την αυτοπεποίθηση πως θα μπορούσαμε να πετύχουμε και την επίδοση που θέλαμε. Όσο να’ ναι, ένας χρόνος κάτω από 3 ώρες στο Μαραθώνιο εντυπωσιάζει από μόνος του πόσο μάλλον… σπρώχνοντας κι ένα καρότσι. Όπως άλλωστε το ίδιο εντυπωσιακό είναι και ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα είμαστε ουσιαστικά στους 100-150 προπορευόμενους (από τους 8.000 συμμετέχοντες). Καλώς ή κακώς έτσι θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες να ακουστούμε, αλλά θα έπρεπε να τρέξουμε με σύνεση και υπομονή, ώστε να μην παρασυρθούμε από τον ενθουσιασμό και την πατήσουμε….

Υπομονή λοιπόν σε όλη τη διαδρομή του Αυθεντικού Μαραθωνίου. Σταθερό τρέξιμο με συνεχή έλεγχο του παλμογράφου να είμαι στη ζώνη του “ψηλού αερόβιου” και να παίζω στα όρια του κατωφλιού, χωρίς να το υπερβαίνω, ούτε καν στις ανηφόρες. Ακόμα κι έτσι η ευχαρίστηση μου ήταν μεγάλη βλέποντας πως τα περάσματα μας ήταν πολύ εντός στόχου και όσο πέρναγαν τα χιλιόμετρα ήμουν και πιο βέβαιος ότι θα τα καταφέρναμε.

Σημαντική και κρίσιμη λεπτομέρεια, η σωστή και μελετημένη τροφοδοσία και υδροδοσία. Νεράκι (έστω και λίγο) σε κάθε σταθμό, παγούρι X-treme Stores με ηλεκτρολύτες HIGH5  πάνω στο καρότσι (εδώ νομίζω είχα ένα μικρο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων) , ενεργειακά τζελ HIGH5  ανά 7-10χλμ περίπου και κάψουλες αλατιού Nutrend . Ο καιρός μπορεί να ήταν σχετικά καλός για Αθήνα, αλλά είχε πολύ υγρασία και η εφίδρωση όλων μας ήταν πολύ έντονη.

Βέβαια, ο Μαραθώνιος θέλει σεβασμό, μέχρι και το τελευταίο χιλιόμετρο και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι τα χρειάστηκα όταν 3χλμ από το τέλος, από το ανηφοράκι της Φειδιππίδου και μετά άρχισαν οι κράμπες που μούδιαζαν όλο μου το δεξί πόδι. Αν και αισθανόμουν ότι είχα πολλές δυνάμεις και θα μπορούσα να ανοίξω ρυθμό στην κατηφόρα, υποχρεώθηκα να κόψω για να μας φέρω με ασφάλεια στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αν και πάλι αναγκάστηκα να σταματήσω δυο φορές από κράμπα, μια λίγο πριν τον “Δρομέα” στο Χίλτον, και άλλη μια στο τέλος της Ηρώδου Αττικού, λίγο πριν μπούμε στο Στάδιο.

Ο σωστός εξοπλισμός ήταν φυσικά πολύ σημαντικό στοιχείο στην επίτευξη αυτού του στόχου και το διπλό μυστικό επιτυχίας: Ταχύτητα και άνεση … και μιλάω φυσικά για το φοβερό μας καρότσι CYBEX AVI , ειδικά για τρέξιμο με το παιδί. Ελαφρύ, εργονομικό, με βέλτιστη κύλιση στους τροχούς και αεροδυναμικό σχεδιασμό (όσο μπορεί να είναι αεροδυναμικό ένα καρότσι με παιδί πάνω). Το πιο σημαντικό όμως, άνετο για το παιδί, τόσο άνετο που επιτρέπει στην Αγγελική να ρίχνει και έναν υπνάκο στα τμήματα της διαδρομής που δεν είχαν πολύ φασαρία.

Προφανώς ήταν κομβικής σημασίας η Αγγελική να αισθάνεται όμορφα και άνετα καθ όλη τη διαδρομή, ώστε να είναι προσηλωμένη σε αυτήν χωρίς παράπονα. Αυτός ο Μαραθώνιος δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί αν η Αγγελική αντιμετώπιζε οποιοδήποτε πρόβλημα που θα της έφερνε ενόχληση, παράπονο, κλάμα, πόσο μάλλον να ολοκληρωθεί σε αυτό το χρόνο, χωρίς να χρειαστεί να σταματήσουμε καθόλου από πρόβλημα Αγγελική, παρά μόνο λίγο από δικές μου κράμπες στο τέλος. Άλλωστε η Αγγελική είναι απλά ένα παιδί που εκείνη τη μέρα θα έκανε άλλη μια βόλτα, έστω και λίγο πιο μεγάλη αυτή τη φορά.

Εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους από τη CYBEX, όχι μόνο για την παραχώρηση του CYBEX AVI , αλλά για το έμπρακτο ενδιαφέρον που έδειξαν για το εγχείρημα μας τους τελευταίους μήνες. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν την τελευταία εβδομάδα ήταν έντονο το ενδεχόμενο βροχής στον αγώνα, μας έστειλαν από μόνοι τους, χωρίς να το ζητήσω, ένα ειδικό αδιάβροχο κάλυμμα για την Αγγελική, με αποστολή express από Γερμανία. Έτσι κάνουν οι σωστοί φίλοι, νοιάζονται για μας, χωρίς καν να το ζητάμε. Ήταν κι αυτό μια ένεση εμψύχωσης ότι ακόμα κι αν έβρεχε, θα είχαμε καλύτερες πιθανότητες να ξεκινήσουμε τον αγώνα ή/και να συνεχίσουμε χωρίς καθυστερήσεις, αν και η αλήθεια είναι πως είχα προαποφασίσει πως σε περίπτωση δυνατής βροχής δεν θα μπορούσαμε να ρισκάρουμε να είμαστε εκεί έξω με την Αγγελική.

Στα bonus points του καροτσιού, η ειδική θήκη για παγούρι όπου μπορούσα να έχω τους ηλεκτρολύτες μου, αλλά και οι υπόλοιπες θήκες του καροτσιού που χώρεσαν όλα τα επίσης απαραίτητα για μια ασφαλή διαδρομή, ενεργειακά τζελάκια, κινητό τηλέφωνο, μωρομάντηλα, πάνες, παγουρίνο και τσουρεκάκι Αγγελικής γιατί πολλά μπορούσαν να συμβούν κατά τη διάρκεια και έπρεπε να ήμασταν έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα.

Θέλω να εξομολογηθώ ότι θεωρώ πως έτρεξα έναν από τους καλύτερους μου Μαραθώνιους, ίσως τον καλύτερο και ο λόγος ήταν η Αγγελική. Η ιδιαίτερη δυσκολία όμως του εγχειρήματος του Μαραθωνίου σπρώχνοντας το καρότσι, ήταν και αυτό που με οδήγησε στο να τηρήσω απόλυτα το σχέδιο και τον προγραμματισμό χωρίς ρίσκα για να τα καταφέρουμε. Η συναίσθηση της ευθύνης να τρέχω μαζί με την Αγγελική, αλλά και το ειδικό βάρος του μηνύματος που είχαμε να περάσουμε, δεν μου επέτρεπαν περιθώριο λάθους. Άλλωστε πιθανότατα να μην είχαμε και άλλη ευκαιρία να επαναλάβουμε αυτή την προσπάθεια…

Ο Μαραθώνιος, ο δρόμος, ο δρομέας, ο χρόνος και ο πόνος … ο Μαραθωνοδρόμος!

Λένε πως αν έχετε χάσει την πίστη σας στο ανθρώπινο είδος να πάτε να παρακολουθήσετε έναν Μαραθώνιο. Θα πιστέψετε ξανά στους ανθρώπους. Στο Μαραθώνιο, εκτός από εμάς, αγωνίστηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, ο καθένας για το δικό του λόγο και το δικό του σκοπό. Ανάμεσα τους και πολλοί ακόμα φίλοι και συναθλητές με δυνατά μηνύματα. Αυτή είναι η μαγεία του Μαραθωνίου, μας φέρνει όλους κοντά, μαζί στην ίδια εκκίνηση, μαζί προς την ίδια κατεύθυνση να αγωνιζόμαστε για κοινές αξίες. Μαζί και όλοι οι θεατές στους δρόμους να χειροκροτούν και να επιδοκιμάζουν την προσπάθεια και τα θετικά μηνύματα όλων.

Αν θεωρείτε πως η προσπάθεια μας με την Αγγελική σας έδωσε δύναμη, θα σας πω ότι αντίστοιχη δύναμη μας δίνετε και όλοι εσείς, που προσπαθείτε για το καλύτερο και επίσης και όλοι εσείς που χειροκροτείτε κάθε προσπάθεια. Ο κοινωνικός αντίχτυπος του Μαραθωνίου είναι πολύ σημαντικότερες από την άποψη ενός εξωτερικού παρατηρητή που απλά βλέπει μερικές χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν.

Στο Μαραθώνιο θα δεις την προσπάθεια, τη συγκίνηση, τον πόνο, τη χαρά, όλα τα συναισθήματα και πολλά άλλα μηνύματα, εικόνες, παραστάσεις και συμβολισμούς που μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους καλύτερους και έτσι να κάνουμε καλύτερη και την κοινωνία μας.

Η μεγαλύτερη νίκη για μας ήταν η δική σας αγάπη και υποστήριξη, είτε πάνω στη διαδρομή με τις φωνές και τα τραγούδια σας, είτε ηλεκτρονικά από τα 100άδες μηνύματα σας. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ όλους, όμως ο αγώνας μας, δεν τελειώνει εδώ. Όπως μας στηρίξατε στο Μαραθώνιο θέλουμε να συνεχίζετε να υποστηρίζετε, όλα τα παιδάκια με ιδιαιτερότητες και τους γονείς τους που κάνουν τον δικό τους Μαραθώνιο καθημερινά.

Όλα τα παιδιά μπορούν να είναι εκεί έξω και να προσπαθούν για το καλύτερο. Ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να μάθει αποδέχεται και να υποστηρίζει κάθε προσπάθεια, όσο αντισυμβατική κι αν φαίνεται. Αγάπη και αποδοχή χρειάζεται. Αυτό ήταν το δικό μας μήνυμα νίκης!

Κλείνοντας να δώσουμε επίσης συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες και βεβαίως στον ΣΕΓΑΣ για την άψογη διοργάνωση παρά τις δυσκολίες.

* Δείτε επίσης ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: Αγγελική και Γρηγόρης στον 38ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών
Η συμμετοχή μας, όπως αποτυπώθηκε από τις κάμερες και τους φωτογραφικούς φακούς και συγκεντρώσαμε σε ένα βίντεο. Ελπίζουμε να σας αρέσει.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης
Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman
Youtube: Grigoris Skoularikis

Έχουν περάσει 4 εβδομάδες από τη βόλτα μας με την Αγγελική στα Γιάννενα και ακόμα ψάχνω τα σωστά λόγια (και το χρόνο) να αποτυπώσω όλα αυτά που ζήσαμε και αισθανθήκαμε κατά τη συμμετοχή μας στον φημισμένο αγώνα 30χλμ του Γύρου της Λίμνης

Η διοργάνωση του Ioannina Lake Run έχει καθιερωθεί σαν μία από τις καλύτερες στην Ελλάδα και από τις ελάχιστες επίσημες στην απόσταση των 30χλμ. Η σχετικά επίπεδη διαδρομή μάλιστα με είχε “ιντριγκάρει” να προσπαθήσω για μια γρήγορη επίδοση, σπρώχνοντας το καρότσι με την Αγγελική. Άλλωστε ήταν μοναδική ευκαιρία να αγωνιστούμε στην “ευθεία” καθώς μέχρι τώρα οι προπονήσεις μας, αλλά και ο μοναδικός αγώνας (στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας) ήταν σε διαδρομή με πολλές ανηφοροκατηφόρες.

Ποτέ δεν είναι εύκολο, αλλά αυτή τη φορά είπαμε να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον, λίγο πιο δύσκολο, αφού υπήρχε ο στόχος να τρέξουμε στην ευθεία όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για ένα χρόνο κάτω από 2 ώρες και ρυθμό κάτω από 4λ/χλμ. Τελικά είχαμε τέτοιο ραντεβού με το χρόνο και το ρυθμό που το πετύχαμε ακριβώς!

Η πρωινή βροχή μας έφερε μια αναστάτωση, για άλλη μια φορά φτάσαμε στην εκκίνηση του αγώνα, τελευταία στιγμή (ούτε ζέσταμα δεν είχα προλάβει να κάνω), για άλλη μια φορά ο κύριος που μιλάει στα μεγάφωνα μας προκάλεσε μια μικρή αναστάτωση πριν από την εκκίνηση, αλλά όταν δόθηκε η εκκίνηση και ξεκίνησε η βόλτα μας όλα καλά.

Είχαμε από την αρχή δυνατό τέμπο για να πιάσουμε το στόχο μας, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να ευχαριστηθούμε τη βόλτα μας και την παρέα. Χαιρετούσαμε όλους τους φίλους στη διαδρομή, συναθλητές, εθελοντές, αστυνομικούς, συνοδούς με ποδήλατα. Αυτή τη φορά η Αγγελική κοιμήθηκε ελάχιστα, ίσως γιατί και η διαδρομή και η παρέα είχε συνεχώς εναλλαγές και ενδιαφέρον.

Εντωμεταξύ κάπου στο 14ο χλμ, εκεί που η διαδρομή έχει μια δύσκολη ανηφόρα, θυμήθηκα πως τελικά δεν είναι και εντελώς επίπεδη. Ήταν ένα σημείο που χρειάστηκα κάπως να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου αφού δεν είχαμε φτάσει ούτε καν στα μισά, και ήδη υπάρχει εμφανής κούραση.

(εδώ έχουμε και βίντεο ντοκουμέντο από την ανάβαση μας:)

Ευτυχώς στο επόμενο χωριό με τους εθελοντές πήραμε χειροκρότημα και δυνάμεις που μαζί με την κατηφορίτσα, μας έδωσε την ώθηση που χρειαζόμασταν για να επανακάμψουμε.

Ακόμα και όταν η Αγγελική γύρω στο 20ο χλμ, φάνηκε να κουράζεται, όπως είχα κουραστεί κι εγώ, αλλά συντονιστήκαμε καλά στα τελευταία χιλιόμετρα και εφόσον παραμέναμε οριακά εντός στόχου, είπα να το πιέσω όσο μπορούσα. Εδώ αξίζει να επισημάνω μια από τις πιο όμορφες στιγμές της βόλτας μας, εκεί στο 21ο χλμ, όταν ήρθε για λίγο δίπλα μας ο φίλος μας ο Μάνθος (2 ετών) που τον είχε ο μπαμπάς του στο καθισματάκι για το ποδήλατο και …τραγουδούσε στην Αγγελική, ηρεμώντας της.

Η συνέχεια ήταν σκληρή για μένα, αλλά ευτυχώς πιο όμορφη για την Αγγελική, όσο και ο καιρός ζέσταινε. Προσωπικά θυμήθηκα πως είναι να κάνεις πραγματικό αγώνα, καθώς στα τελευταία χιλιόμετρα με ήδη πολύ κουρασμένα πόδια, κυνηγούσα κι εγώ το χρόνο.

Τελικά, σταμάτησα το χρονόμετρο όταν το GPS έγραψε ακριβώς 30χλμ για να δω πως έδειχνε ακριβώς 2 ώρες (00:00) σαν ένα οριακό στοίχημα που δεν ξέρεις αν έχασες ή κέρδισες, αλλά έχεις ευχαριστηθεί τόσο την προσπάθεια που τελικά δεν έχει τόσο σημασία. Για τα υπόλοιπα 150 μέτρα περίπου μέχρι τον τερματισμό συνεχίσαμε σε ρυθμό αποθεραπείας για να τερματίσουμε με επίσημο χρόνο αγώνα 2:00:43 και την Αγγελική να ανταποδίδει το χειροκρότημα στους φίλους θεατές.

Αυτά τα 30χλμ, δεν ήταν εύκολα, αλλά ήταν απολαυστικά αγωνιστικά, ειδικά με φόντο το μαγευτικό τοπίο της Λίμνης. Σε όλη αυτή την προσπάθεια υποστηρικτές βεβαίως ήταν η μαμάκο μας η Αφροδίτη και η αδερφούλα μας η Αθηνά.

Κουραστήκαμε σε αυτόν τον αγώνα, ίσως παραπάνω από όσο έπρεπε και η Αγγελική και εγώ. Τα 30χλμ ήταν πολλά, αλλά τα καταφέραμε με υπομονή ως το τέλος.

Με έχουν ρωτήσει, γιατί πιέζομαι τόσο σε αυτούς τους αγώνες σπρώχνοντας το καρότσι, αφού έτσι κι αλλιώς με τον εαυτό μου συναγωνίζομαι και περνάω το μήνυμα μας. Καταρχάς μου δίνει περισσότερο κίνητρο να προσπαθώ για έναν καλό χρόνο, κατά δεύτερο η Αγγελική διασκεδάζει περισσότερο όσο πιο γρήγορα κινείται το καρότσι (τσεκαρισμένο αυτό), αλλά το βασικότερο έχει να κάνει με το ίδιο το μήνυμα του συμβολισμού που δεν είναι άλλο ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τα παιδιά μας, να τα σπρώξουμε όσο πιο μακριά μπορούμε, πόσο μάλλον όταν έχουν ιδιαιτερότητες που τα αναγκάζουν να αντιμετωπίζουν και συγκεκριμένες δυσκολίες.

Άλλωστε όπως είχε πει και ο σπουδαίος Αμερικανός δρομέας Steve Prefontaine , “Αν δίνεις οτιδήποτε λιγότερο από το καλύτερο που μπορείς, είναι σα να θυσιάζεις το χάρισμα”. Στο συμβολισμό της δικής μου προσπάθεια σαν γονιός αυτό το μεταφράζω στο μυαλό μου σαν “οτιδήποτε λιγότερο δίνω από το καλύτερο που μπορώ για το παιδί μου, είναι σα να θυσιάζω κάτι από το μέλλον του”.

Ευχαριστούμε τη διοργάνωση του Ioannina Lake Run για τη φιλοξενία και όλη την υποστήριξη ώστε να έρθουμε εδώ και να απολαύσουμε αυτή τη διαδρομή. Ήταν σίγουρα η πιο όμορφη αγωνιστική μας βόλτα ως τώρα μέσα στη μεγάλη βόλτα της ζωής. Ευχαριστούμε κι όλους εσάς ακόμα μια φορά για την υποστήριξη και χαρήκαμε πολύ που είδαμε πολλούς από εσάς σε άλλο έναν αγώνα από κοντά.

Ανανεώνουμε πλέον το αγωνιστικό μας ραντεβού για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών, που είναι ο επόμενος μεγάλος μας στόχος. Παρά τις αναπόφευκτες αναποδιές στην προετοιμασία λόγω και καιρού και εποχικών ιώσεων (όσοι έχουν παιδιά καταλαβαίνουν) και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε να βρεθούμε στην αφετηρία και με το καλό στον τερματισμό.

* Για τις φωτογραφίες της βόλτας μας ευχαριστούμε τους Γιώργο Σπύρο, Άγγελο Ζυμαρά, Οδυσσέα Κουκέση, Μιχάλη Βακαρό και όλους τους υπόλοιπους φίλους που μας απαθανάτισαν σε μια από τις παραπάνω στιγμές (σας παρακαλώ επειδή δεν γνωρίζω όλα τα ονόματα αν έχετε την καλοσύνη να μου στείλετε ένα όνομα και να σας προσθέσω στα photo credits)

Το ηλιοβασιλέμα στο Χαλκούτσι σήμερα αντανακλά κάτι από τη θλίψη της Εύβοιας απέναντι. Η φωτιές καίνε για 7η μέρα και άλλη μια δύσκολη νύχτα έρχεται. Μερικές σκέψεις των ημερών:

Η μάχη με τις φλόγες συνεχίζεται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, αλλά φοβάμαι πως με τις υπερβολικές ιστορίες ηρώων που διαβάζουμε για τις φωτιές ή για τους ξένους υπερπυροσβέστες, γελοιοποιείται ο πραγματικός αγώνας και η αγωνία των απλών ανθρώπων που παλεύουν να σώσουν το σπίτι τους, αλλά και των πυροσβεστικών δυνάμεων που συμβάλουν. Λίγο σεβασμός…

(με αφορμή εκείνο το στόρι με τον υπερκάτοικο που έκοψε 2000 δένδρα, όργωσε χωράφι, έφτιαξε αντιπυρική κτλ, αλλά και την άλλη παπάτζα με τους Ρουμάνους πυροσβέστες που κυκλοφορεί)

Εντωμεταξύ πληθαίνουν τα σενάρια συνωμοσίας. Πριν 20-30 χρόνια είχαμε του οικοπεδοφάγους. Τώρα έχουμε τις ανεμογεννήτριες. Πολλοί ειδικοί μίλησαν για το θέμα ξεκαθαρίζοντας πως οι πρόσφατες πυρκαγιές δεν θα βοηθήσουν την εγκατάσταση ανεμογεννητριών, παρά θα τις δυσκολέψουν περισσότερο. Πιο χαρακτηριστική η σημερινή ανάρτηση της διευθύντριας της WWF:

“Δεν χρειάζεται να κάψει κανείς το δάσος για να εγκαταστήσει ΑΠΕ (αντιθέτως, η φωτιά ήταν ο πιο ασφαλής τρόπος για να αποτραπεί το έργο).”

Αντίστοιχα, είναι παράλογο να πιστεύει κάποιος ότι τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι κάηκαν στα πλαίσια της τουριστικής τους εκμετάλλευσης που είχε ήδη ανακοινωθεί. Τα κτήματα έτσι κι αλλιώς άνηκαν στο δημόσιο που θα μπορούσε να τα αξιοποιήσει όπως ήθελε, όμως η περιοχή πλέον δεν αξίζει τουριστικά χωρίς το δάσος που την περιέβαλλε, υποβαθμίστηκε και το έργο θα πάρει αναβολή πολλών ετών, αν δεν ακυρωθεί. Σίγουρα δεν υπήρχε κανένας λόγος να καούν για τέτοιο σκοπό. Μάλλον το αντίθετο θα συνέβαινε.

Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως όλες οι πρόσφατες πυρκαγιές προέρχονται όλες από ατύχημα ή από αμέλεια. Ήδη υπάρχει σωρεία ευρημάτων που υποδεικνύουν εμπρησμούς σε περιοχές που έγιναν, αλλά και άλλους σε περιοχές που αποφεύχθησαν χάρη στην πρωτοφανή εθελοντική κινητοποίηση των κατοίκων και αυτό είναι ένα μεγάλο κέρδος των ημερών. Μπορεί να φτάσαμε να φυλάμε σκοπιά τα σπίτια μας από τις ταράτσες και να περιπολούμε σε δάση και αγρούς για να περιφρουρήσουμε τις περιοχές μας, αλλά θεωρώ ότι αυτό θα μείνει παρακαταθήκη τις επόμενες χρονιές για περισσότερη ευαισθητοποίηση σε θέματα πρόληψης (ναι ρε παιδιά, καθαρίζουμε τις αυλές μας από ξερόχορτα κτλ) αλλά και εθελοντικής δασοπυρόσβεσης.

Εντωμεταξύ, όλη αυτή η επαγρύπνηση έφερε άμεσα και πολλές συλλήψεις για εμπρησμούς σε σημείο που η ίδια η εισαγγελία παρήγγειλε έρευνα για οργανωμένο σχέδιο. Μάλιστα έχουμε ήδη την πρώτη καταδίκη (5 χρόνια χωρίς αναστολή) και προφυλακίσεις σε άλλες δυο περιπτώσεις. Ελπίζουμε να μάθουμε σύντομα περισσότερα για τα πραγματικά κίνητρα και τους ηθικούς αυτουργούς των εμπρηστών. Δεν μπορώ να κάνω σενάρια συνωμοσίας για το ποιος και το γιατί, αν και όλους μας κατατρώει ένα δακρυσμένο “γιατί;” …

Μέχρι να μάθουμε την αλήθεια πάντως, έχουμε ήδη μάθει πολλά. Όλη αυτή η καταστροφή, μας έκανε για άλλη μια φορά να έρθουμε πιο κοντά, να αισθανθούμε περισσότερο συμπόνοια για τον διπλανό μας. Έτσι από την πρώτη στιγμή εκδηλώθηκαν κύματα συμπαράστασης και δράσεις αλληλεγγύης προς τους πληγέντες και τα οικόσιτα ζωάκια, ίσως γιατί καταλάβαμε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο ούτε για τη φύση, ούτε για μας, και μπορεί να μας συμβεί οτιδήποτε από τη μια στιγμή στην άλλη.

Η επόμενη μέρα θα είναι δύσκολη, αλλά ελπίζω πως όσο μαζεύουμε τα κομμάτια μας, θα βρούμε άλλο ένα πεδίο αλληλεγγύης να γίνουμε λίγο καλύτεροι άνθρωποι, αρκεί αυτό το πεδίο να μη γίνει πάλι αφορμή διχασμού και τσακωμών είτε πολιτικών είτε ακόμα και προσωπικών. Η πολιτεία οφείλει να επιρρίψει ευθύνες στους υπηρεσιακούς παράγοντες που ολιγώρησαν σε όποιες περιπτώσεις συνέβη κάτι τέτοιο. Οι πολίτες οφείλουν βεβαίως να κρίνουν την πολιτεία, αλλά επίσης και να συμπαρασταθούν ο ένας στον άλλο. Κάηκαν τα δάση μας, τα σπίτια μας, ας μην παρασυρόμαστε και καούν και οι ψυχές μας.

Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι;

Πριν από τρία χρόνια ήρθε στη ζωή η Αγγελική μας. Μετά τη γέννα μας ενημέρωσαν ότι πιθανότατα είχε σύνδρομο Down κάπου που επιβεβαιώθηκε λίγες μέρες μετά από τις σχετικές εξετάσεις γονιδιώματος που κάναμε. Οι προγεννητικοί έλεγχοι που είχαμε κάνει ως τότε έδιναν πιθανότητες για κάτι τέτοιο 1 / 1.000.000 ενώ στην Ελλάδα αναλογία γεννήσεων παιδιών με σύνδρομο Down σε 1 στις 770 γεννήσεις. Είναι αρκετά συχνό φαινόμενο δηλαδή, αλλά είναι αυτό που κανείς δε θέλει να τύχει στο δικό του παιδί. Και να όμως που συμβαίνει σε κάποιους…

Το σύνδρομο Down (ή αλλιώς Τρισωμία 21 ή Τρισωμία G) περιγράφει μια χρωμοσωμική ανωμαλία, που περικλείει ένα σύνολο χαρακτηριστικών, τα οποία υπάρχουν εκ γενετής στους φορείς της γενετικής αυτής βλάβης και αφορούν παρεκκλίσεις στη σωματική διάπλαση, τη νοητική ανάπτυξη και την ψυχοκοινωνική εξέλιξή τους.

Η Αγγελική με αυτό αφορμή και κάποια άλλα προβληματάκια που παρουσίασε, έμεινε στο μαιευτήριο 3 εβδομάδες παραπάνω 2 βδομάδες σε θερμοκοιτίδα και άλλη μια σε ΜΑΦ χωρίς ωστόσο να μου απόλυτα ξεκάθαρα γιατί το παιδί έπρεπε να παραμένει τόσες μέρες σε θερμοκοιτίδα, μακριά από την αγκαλιά και τη στοργή των γονιών του. Παράλληλα η μαμά της ταλαιπωρήθηκε και με δεύτερη εγχείριση αμέσως μετά την καισαρική και έκατσε κι αυτή άλλες 2 βδομάδες στο “νοσοκομείο” (μαιευτήριο). Έτσι, εκείνη την περίοδο βρέθηκα κάπου χαμένος, να μην ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στα κορίτσια μου και να προσπαθώ να χειριστώ ένα κατά τ’άλλα ευτυχές γεγονός που όμως εξελισσόταν πολύ πολύ στραβά.

Μετά από πολύ αγωνία και ταλαιπωρία, τελικά καταφέραμε να πάμε σπίτι μας, όλοι καλά αλλά πολύ ταλαιπωρημένοι. Εξαιτίας της μετεγχειριτικής κατάστασης της γυναίκας μου, είχα αναλάβει χρέη μητέρας και πατέρας μαζί και όχι δεν ήμουν καθόλου έτοιμος για όλο αυτό που συνέβαινε και κυρίως για το γεγονός πως από εδώ και πέρα θα έπρεπε να διαχειριστώ ψυχολογικά και να προσαρμοστώ στο γεγονός πως το παιδί μου θα έχει μια ιδιαιτερότητα που θα το φέρει σε μειονεκτική θέση όσον αφορά τη νοητική και σωματική του διάπλαση και πιθανότητα θα φέρει και διάφορες επιπλοκές στην υγεία του αργότερα.

Έτσι όπως την τάιζα στη ΜΑΦ (για να φύγουμε επί τέλους από εκεί), έτσι συνέχιζα να την ταΐζω και στο σπίτι και να την κοιμίζω στα πόδια μου κάθε βράδυ. Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε λίγες μέρες μετά την επιστροφή μας στο σπίτι και όταν πια είχα κάπως ηρεμήσει, χωρίς ωστόσο μπροστά στη σκέψη του άγνωστου, να έχει σταματήσει να με βασανίζει το ερώτημα “Τι θα απογίνει αυτό το παιδάκι; Θα τα καταφέρουμε να τη μεγαλώσουμε σωστά για να τα καταφέρει στον έξω κόσμο;”.

Ξέρετε, τις πρώτες μέρες όταν ενημερώνεσαι τι ακριβώς είναι το Σύνδρομο Down, και με όσους μιλάς, όλοι συνήθως σου λένε τι δεν θα μπορεί να κάνει το παιδί σου. Μαθαίνεις για όλες τις αδυναμίες που θα έχει, τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσει και τα πιθανά προβλήματα υγείας. Κανείς όμως δε σου λέει τι θα μπορεί να κάνει, όπως επίσης κανείς δε σου λέει και δεν πρόκειται να διαβάσεις πουθενά για το πόσο δυνατός θα γίνεις εσύ και τι θα μπορέσεις να κάνεις εσύ για το παιδί σου και τι μπορείτε να καταφέρετε μαζί. Βασικά κανείς δε σου λέει το αυτονόητο, αυτό που βλέπεις και στη φωτογραφία. Ότι είναι ένα παιδάκι σαν όλα τ’ αλλα που απλώς χρειάζεται αγάπη, στοργή και φροντίδα για να κάνει ότι καλύτερο μπορεί και εσύ οφείλεις έτσι κι αλλιώς να κάνεις το καλύτερο για το παιδί σου.

…

Τρία χρόνια μετά και ενώ έχουμε ζήσει πολλά, έχουμε μάθει και έχουμε καταφέρει αρκετά, μπορώ να δώσω μερική απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα, αν και φυσικά δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον. Αυτό που μπορώ όμως να σας πω, είναι ότι η Αγγελική μας είναι τελικά τόσο ξεχωριστή όσο μία στο εκατομμύριο. ‘Έχει πείσμα και θα προσπαθήσει να γίνει ότι θέλει και εμείς σίγουρα θα είμαστε πιο ευτυχισμένοι μαζί της γιατί θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Όπως της μαθαίνουμε εμείς πράγματα για να γίνει καλύτερη, έτσι μας μαθαίνει και αυτή κάθε μέρα για να γίνουμε και εμείς καλύτεροι. Έχουμε μάθει να προσπαθούμε περισσότερο και όσο και αν δυσκολευόμαστε ακόμα και για τα αυτονόητα, όταν τα καταφέρνουμε, έχουμε κάθε λόγο να γιορτάζουμε.

…21 Μαρτίου. Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down

Για τα παιδιά και τις οικογένειες τους που αγωνίζονται με αγάπη, στοργή και φροντίδα κάθε μέρα.

Την Τρίτη 10 Νοεμβρίου έτρεξα την απόσταση του Μαραθωνίου σπρώχνοντας το καρότσι με την Αγγελική, σε χρόνο 2 ώρες 59 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα. Η προσπάθεια μας έγινε στα πλαίσια του Virtual Μαραθωνίου Αθήνας και στον καθημερινό μας αγώνα ευαισθητοποίησης για το σύνδρομο Down. Αυτή είναι η περιγραφή της βόλτας μας:

Η μεγάλη βόλτα της Αγγελικής (και του μπαμπά της)

Η μεγαλύτερη δυσκολία στην προσπάθεια να τρέξω έναν Μαραθώνιο με την Αγγελική στο καρότσι, ήταν πως θα έπρεπε η Αγγελική να το βιώσει αυτό απλά σαν μια βόλτα, όπως όλες τις άλλες που κάνουμε καθημερινά, είτε στο καρότσι, είτε με τα πόδια. Η Αγγελική άλλωστε πάντα ευχαριστιέται όταν το καρότσι κινείται και δυσανασχετεί όταν το καρότσι σταματάει. Εντάξει, θα ήταν λίγο πιο μεγάλη αυτή τη βόλτα, αλλά θα έπρεπε να παραμείνει μια ευχάριστη βόλτα. Έτσι θα έπρεπε να διαμορφώσουμε όλες τις προϋποθέσεις της προσπάθειας με γνώμονα αυτό και μόνο αυτό.

Σε αυτόν τον Virtual Μαραθώνιο της Αθήνας, οι περισσότεροι συμμετέχοντες επιλέγουν τον τόπο και τον χρόνο της προσπάθειας τους έτσι ώστε οι συνθήκες να είναι ευνοϊκές για να πετύχουν όσο τον δυνατόν καλό χρόνο. Εμείς έπρεπε να επιλέξουμε και να διαμορφώσουμε όσες συνθήκες μπορούσαμε ώστε η Αγγελική να μείνει ξεκούραστη και να διασκεδάζει τη βόλτα ως το τέλος με ασφάλεια. Το καλό ντύσιμο και το κράνος για την ασφάλεια μας, αλλά και την προστασία από τον αέρα στο κεφάλι, ήταν μόνο τα βασικά και αυτονόητα που θα έκανε ο καθένας. Προφανώς επίσης το καρότσι που χρησιμοποιήσαμε ήταν άνετο και κατάλληλο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Από εκεί και πέρα όμως οι υπόλοιπες λεπτομέρειες που θα έπρεπε να προσέξουμε πολλές.

Σε αυτόν τον αγώνα ο χρόνος ήταν αντίπαλος κυρίως εναντίον της κούραση και της υπομονής της Αγγελικής, όχι μόνο για την ώρα που θα καθόταν στο καρότσι, αλλά από τη στιγμή που θα έφευγε από το σπίτι, όπως άλλωστε ισχύει για κάθε παιδί. Έτσι μοιραία επιλέχθηκε διαδρομή πολύ κοντά στο σπίτι μας, ώστε να μην χάσουμε χρόνο σε περιττές και κουραστικές μετακινήσεις, αλλά ότι κι αν συμβεί να είμαστε σίγουροι πως είμαστε κοντά στην εστία μας. Έτσι κι αλλιώς αυτόν τον καιρό με τα μέτρα κατά της πανδημίας, δεν είχαμε και άλλη επιλογή, οπότε δεν υπήρξε καν ποτέ σκέψη να πάμε σε μια άλλη πιο εύκολη διαδρομή. Για να είμαστε ξεκάθαροι μάλιστα θα σας πω ότι καθόλη τη διαδρομή δεν απομακρυνθήκαμε περισσότερο από 1,5χλμ από το σπίτι μας.

Πως έγινε αυτό; Με επιλογή επαναλαμβανόμενης διαδρομής 4.360χλμ (που έγινε 9 φορές +3χλμ στο τέλος) εντός της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου, όπου έχουμε την τύχη να κατοικούμε δίπλα. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως η συγκεκριμένη διαδρομή, μόνο εύκολη δεν ήταν, με πολλές ανηφοροκατηφόρες και στροφές. Δυστυχώς η ευτυχώς αυτό είναι το ανάγλυφο της Πολυτεχνειούπολης είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια για πιο “βολική” διαδρομή, αλλά έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια έχω συνηθίσει εκεί μέσα. Αυτό βέβαια που έκανε πιο δύσκολη την προσπάθεια, είναι η αδυναμία ελέγχου του ρυθμού με το καρότσι, το οποίο μοιραία σε παρασέρνει στις κατηφόρες και τρέχεις πιο γρήγορα, ενώ αντίστοιχα σε κουράζει πολύ περισσότερο στις ανηφόρες. Είχαμε προπονηθεί καλά, αλλά δεν είχαμε τρέξει ποτέ με το καρότσι πάνω από 15χλμ και δεν μπορούσα να ξέρω πως θα είμαστε σε όλη τη διαδρομή ενός Μαραθωνίου 42,2χλμ, πόσο μάλλον σε μια μέρα που είχε και δυνατούς ανέμους κόντρα κατά διαστήματα.

Η διαδρομή πάντως ήταν πολύ όμορφη και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον της Αγγελικής, όσο …δεν κοιμόταν και εδώ πρέπει να παραδεχτώ πως το μεγαλύτερο μας “όπλο” σε αυτόν τον αγώνα ήταν ο μεσημεριανός ύπνος της Αγγελικής. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο επιλέξαμε να ξεκινήσουμε την προσπάθειας μας στις 14:30 το μεσημέρι, επιλογή εντελώς αντισυμβατική για Μαραθώνιο με τον Ήλιο ψηλά ακόμα και το θερμοκρασία στο μέγιστο της ημέρας, που ευτυχώς ήταν μόνο 20C εκείνη την ώρα. Το σχέδιο δούλεψε αρκετά καλά, καθώς η Αγγελική κοιμήθηκε αρκετή ώρα, αλλά κατά διαστήματα, καθώς κάτι που δεν είχαμε υπολογίσει ήταν ο …ενθουσιασμός της όταν έβλεπε κόσμο, που την χαιρετούσε και τη χειροκροτούσε και αυτή ξυπνούσε και ανταπέδιδε αντίστοιχα χαιρετούρες και χειροκροτήματα.

Την “παρέα” που θα μας έκαναν οι περιπατητές στην Πολυτεχνειούπολη δεν την περιμέναμε, όμως είχαμε βασιστεί σίγουρα στην παρέα των λίγων φίλων που είχαν έρθει για βοήθεια και θα ήταν συνοδεία με ποδήλατο. Έτσι στο μεγαλύτερο διάστημα της διαδρομής μαζί μας ήταν ο Άγγελος, ενώ κατά διαστήματα και ο Ζήσης με τη Σοφία. Επίσης ο Ζήσης με την Ντενίζ έτρεξαν επιπλέον μαζί μας για μερικά χιλιόμετρα. Ο βασικός λόγος της παρουσίας τους δίπλα μας δεν ήταν η βοήθεια προς εμένα, που ήταν και αυτή κρίσιμη στο κομμάτι της τροφοδοσίας, αλλά κυρίως η παρέα και η συνεχής επιτήρηση της διάθεσης της Αγγελικής ότι ευχαριστιέται τη βόλτα ή …τον ύπνο της. Να διευκρινίσω πως η Αγγελική, παρότι καταλαβαίνει γενικά πάρα πολλά πράγματα, ακόμα δεν μιλάει για να μας πει κι αυτή ακριβώς τι θέλει, οπότε ήμασταν έτοιμοι για διάφορα ενδεχόμενα. Παγουρίνο με νεράκι, μπισκοτάκια, ακόμα και έτοιμη μουσική με “ζουζούνια” είχαμε για να την κρατήσουμε απασχολημένη και να ικανοποιήσουμε τις συνήθεις επιθυμίες της. Ένα άλλο μεγάλο μειονέκτημα που είχα εγώ ήταν πως δεν έβλεπα την Αγγελική (εδώ ίσως χρειαζόταν να έχω προσαρμόσει ένα καθρεφτάκι), αλλά είχα συνεχώς τα μάτια των φίλων μου πάνω της να με ενημερώνουν ότι όλα είναι καλά.

Και πραγματικά, όλα πήγαν καλά και η Αγγελική πραγματοποίησε όλη τη μεγάλη της βόλτα στην απόσταση του Μαραθωνίου. Μόνο στο τελευταίο χιλιόμετρο, άρχισε λίγο να γκρινιάζει. Ίσως την τρόμαξε που έπεσε ο Ήλιος και σκοτείνιασε απότομα, ίσως και να την τρόμαξαν τα δικά μου επιφωνήματα πόνου στα τελευταία χιλιόμετρα. Είναι γεγονός άλλωστε πως έχουμε μια ιδιαίτερη συναισθηματική σύνδεση και η ίδια τρομάζει όταν ο μπαμπάς της πονάει, είναι εκνευρισμένος ή αισθάνεται άσχημα γενικότερα.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω, πως από την αρχή της προσπάθειας ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά πως αν η Αγγελική εξέφραζε δυσαρέσκεια με οποιονδήποτε τρόπο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, θα την σταματούσα πριν συμπληρωθούν τα 42,2χλμ. Αν όλο αυτό δεν ήταν βόλτα για την Αγγελική δεν θα ξεκινούσε και δεν θα συνεχιζόταν εκβιαστικά ως το τέλος. Δεν ξέρω αν έφταιγα εγώ στο 41ο χλμ ή κάποιος εξωτερικός παράγοντας, αλλά τουλάχιστον σε εκείνο το σημείο δεν υπήρχε περιθώριο να σταματήσουμε και απλά έπρεπε να επιστρέψουμε το συντομότερο στη “βάση” που θα ήταν και ο τερματισμός. Εκεί όπου τελικά μας περίμεναν οι αγαπημένοι μας , μαμά, γιαγιά, παππούς και μόλις τους ξαναείδε η Αγγελική αμέσως ηρέμησε και άρχισε πάλι τις …χαιρετούρες.. τέλος καλό, όλα καλά.

Έγινε γιατί μπορούσαμε!

Τι μας οδήγησε όμως τελικά να πάρουμε την απόφαση για αυτή την προσπάθεια; Ποιες ήταν οι αιτίες και ποιες οι αφορμές; Σε μια γρήγορη απάντηση θα σας έλεγα πως όλες οι συγκυρίες μου έλεγαν πως αυτή είναι η ευκαιρία μας, αν και φαινομενικά οι δυσκολίες ήταν πολλές.

Η σκέψη, να τρέξω έναν Μαραθώνιο με την Αγγελική στο καρότσι, υπήρχε εδώ και 1,5 χρόνο , όταν προμηθεύτηκα το “αγωνιστικό” καρότσι, ιδανικό για “προπονητικές βόλτες” με τη Αγγελική. Η σκέψη αυτή άρχισε να ωριμάζει περισσότερο, όταν στο τέλος της καραντίνας της άνοιξης, ουσιαστικά η Αγγελική ήταν αυτή που με ξαναέβγαλε στο δρόμο για προπόνηση, ενώ κάπως τα είχα παρατήσει για περίπου 1 μήνα. Έχοντας αυτήν σαν βασική κινητήριο δύναμη, βγαίναμε κάθε μέρα για την προπονητική μας βόλτα και έτσι κατάφερα σε σχετικά σύντομα χρονικό διάστημα να χάσω τα κιλά της καραντίνας και να ανακτήσω τη φυσική μου κατάσταση.

Όμως αυτό από μόνο του δεν αρκούσε για να δοκιμάσουμε στην απόσταση του Μαραθωνίου, ειδικά από τη στιγμή που οι προπονήσεις μας κυμαίνονται από 10-15χλμ. Η αλήθεια είναι πως αυτή την προσπάθεια την είχα φανταστεί ότι θα γινόταν 1-1,5 χρόνο μετά, αφού η Αγγελική μπορούσε να μιλήσει και θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε πιο ξεκάθαρα πάνω στη διαδρομή. Τώρα το μόνο που ήξερα είναι πως δεν της αρέσει να σταματάει το καρότσι και από τη στιγμή που θα κάτσει πάνω θέλει μόνο να κινείται.

Πρέπει να παραδεχτώ πως η απόφαση για τον συγκεκριμένο αγώνα λήφθηκε μόλις μια εβδομάδα πριν και δεν θα μπορούσε να είχε ληφθεί και νωρίτερα, καθώς μέχρι και την ανακοίνωση του lockdown του Νοεμβρίου, προετοιμαζόμουν κανονικά για να συμμετάσχω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου που θα γινόταν στον Σχινιά 8 Νοέμβρη. Το Πρωτάθλημα προφανώς ακυρώθηκε, όπως άλλωστε είχε ακυρωθεί και 1 μήνα νωρίτερα και ο Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών, ο οποίος αντικαταστάθηκε με την ιδέα του Virtual Μαραθωνίου Αθήνας.

Την προπόνηση την είχα στα πόδια μου, την εξοικείωση με το καρότσι επίσης, το ίδιο και για την Αγγελική πάνω σε αυτό. Θα ήταν δύσκολο, αλλά το πιστεύαμε ότι μπορούσε να γίνει. Τουλάχιστον με τον Virtual Μαραθώνιο είχαμε μια αφορμή να προσπαθήσουμε για τη “μεγάλη” απόσταση, αν και αρχικά είχαμε πει να τρέχαμε συμβολικά τα 10χλμ , εφόσον έτρεχα εγώ τον Μαραθώνιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Πλέον το 10άρι έμοιαζε πολύ μικρό και πολύ εύκολο για μας, καθώς είναι η στάνταρ απόσταση που τρέχουμε καθημερινά. Άλλωστε σε αγωνιστική μορφή, με την ταχύτητα που θα έπρεπε να αναπτύξω, μου φαινόταν πιο επικίνδυνο, απ’ ότι ο πιο σίγουρος και σταθερός ρυθμός ενός Μαραθωνίου.

Έτσι τα έφερε η εποχή και τελικά αυτή η προσπάθεια έγινε κάπως πιο νωρίς, κάπως πιο απρόβλεπτα, αλλά ήμασταν έτοιμοι σαν από καιρό, να περιμέναμε αυτή την ευκαιρία. Άλλωστε μεγαλύτερη σημασία είχε να στείλουμε στο κόσμο το δικό μας μήνυμα, για την προσπάθεια κάθε οικογένειας όπως η δική μας.

Όπως ίσως ήδη θα ξέρετε η Αγγελική έχει σύνδρομο Down, κάτι που έρχεται σαν σοκ σε οποιονδήποτε γονιό όταν το μαθαίνει, αλλά από εκεί και πέρα μαθαίνει να το διαχειρίζεται, μαθαίνει να προσπαθεί παραπάνω για το παιδί του, σα να αγωνίζεται σε έναν Μαραθώνιο και ο ίδιος να σπρώχνει ένα καρότσι, ενώ οι άλλοι όχι. Σαν γονείς είμαστε έτσι κι αλλιώς όλοι υποχρεωμένοι να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Η διαφορά είναι πως σε αυτό τον Μαραθώνιο αν δεν σπρώξεις το καρότσι δεν θα προχωρήσεις καθόλου ούτε εσύ, ούτε το παιδί σου. Και αυτό για μας πλέον είναι το φυσιολογικό, καθώς είναι μια καθημερινότητα την οποία όχι μόνο έχουμε αποδεχτεί, αλλά έχουμε μάθει να χαιρόμαστε με αυτήν και με αυτά που πετυχαίνει η Αγγελική κάθε μέρα. Αυτό μας κάνει κάθε μέρα πιο δυνατούς και πιο ευτυχισμένους, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες.

Έτσι, παρά τους αρχικούς δισταγμούς, μάλλον θεωρήσαμε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να βγούμε μπροστά και να τρέξουμε για για να ενημερώσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε για το Σύνδρομο Down και στην προσπάθεια μας να δείξουμε στον κόσμο όχι απλά ότι μπορούμε να είμαστε “κανονικοί”, αλλά και ότι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε καταπληκτικά πράγματα. Για όλους τους γονείς που προσπαθούν για το καλύτερο για τα παιδιά τους, ότι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν. Μπορεί τίποτα από όλα αυτά που για τα περισσότερα παιδιά θεωρούνται εύκολα και αυτονόητα να μην το κάνουμε ούτε τόσο γρήγορα, ούτε τόσο καλά, αλλά προσπαθούμε για όλα και σιγά σιγά τα καταφέρνουμε. Και αυτός είναι ο πιο σπουδαίος λόγος για να χαιρόμαστε και να έχουμε να πανηγυρίσουμε και μια μικρή νίκη κάθε μέρα.

Αυτός ήταν ο δικός μας συμβολισμός στη διαδρομή αυτού του Virtual Μαραθωνίου. Ελπίζω με την προσπάθεια μας να καταφέραμε να εκπροσωπήσουμε επάξια όλους αυτούς τους γονείς που δίνουν αυτόν τον καθημερινό αγώνα και ίσως να τους δώσαμε και λίγο δύναμη παραπάνω. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, αλλά αν σου δώσει λεμόνια, τότε πρέπει να κάνεις λεμονάδα. Μπορείς να της βάλεις μέσα και λίγο παραπάνω ζάχαρη για να την γλυκάνεις, να την πιεις και να την ευχαριστηθείς σαν μια ωραία βόλτα.

* Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήταν εκεί κατά μήκος της διαδρομής και μας στήριξαν με την παρουσία τους. Καταρχάς στην καταπληκτική μαμάκο που παρότι ετοιμόγεννη ήταν όλες τις ώρες εκεί απέξω να μας ενθαρρύνει (της είχαμε πάντως έτοιμο όχημα σε περίπτωση που σπάγαν τα νερά). Μαζί της βεβαίως πάντα και ο παππούς με τη γιαγιά μας.

Επίσης πολλά ευχαριστώ για τις βοήθειες σε μένα, αλλά κυρίως στην Αγγελική κατά τη διάρκεια της διαδρομής, στον Γιώργο Σ. , τον Άγγελο, τον Ζήση, τη Ντενίζ, τη Σοφία Α., την Κωνσταντίνα και στους guest star Δημήτρη Κ. Διονυσία Κ. Νίκη Μ.

Σας ευχαριστούμε όλους για την αγάπη σας και τα μηνύματα συμπαράστασης τις προηγούμενες μέρες. Το σύνδρομο Down δεν θα μας κρατήσει πίσω, μαζί θα πάμε ακόμα πιο μακριά!

** Δείτε και το βιντεάκι μας:

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman
Youtube: Grigoris Skoularikis