Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Σε αυτό το μπλογκ γράφω για τους φίλους, για αυτούς που θέλουν να ξέρουν πως νιώθω και τι σκέφτομαι στους δρόμους. Τα τελευταία χρόνια αυτοί έγιναν πολλοί. Ίσως από τις επιτυχίες, ίσως από τον τρόπο γραφής μου … σημασία έχει ότι με διαβάζουν αρκετοί φίλοι και συναθλητές. Πολλούς τους ξέρω και προσωπικά, πολλούς όμως όχι. Αρκετοί από αυτούς επικοινωνούν μαζί μου, για να μου πουν μια καλή κουβέντα, γιατί θέλουν κάτι να με ρωτήσουν, για να τους βοηθήσω σε κάτι … για ότι τέλος πάντων επικοινωνούν οι άνθρωποι μεταξύ τους.

Σήμερα όμως είχα μια ξεχωριστή επικοινωνία … κάποιος πολύ πιο δυνατός από εμένα με ευχαρίστησε που μπόρεσε να πάρει λίγη παραπάνω δύναμη μέσα από τα γραπτά μου. Κι εγώ που έχω κάνει αγώνες και αγώνες στη ζωή μου, από αυτό αισθάνθηκα πραγματικά Powerman… Αυτός ήταν ο Γεράσιμος και τον ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου που δίνει παράδειγμα πραγματικής νίκης στη ζωή μέσα από το τρίαθλο. Η επιστολή του:

“Αγαπητέ κύριε Γρηγόρη καλησπέρα σας από το Αγρίνιο.

Ονομάζομαι Κορδάτος Γεράσιμος , είμαι ακρωτηριασμένος στο δεξί πόδι , φοράω τεχνητό μέλος και συμμετείχα φέτος για πρώτη μου φορά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Παρατριάθλου που έγινε στο Σχινιά στις 29 Σεπτεμβρίου 2013.

Έχω διαβάσει σχεδόν όλα σας τα άρθρα και έχω βρει μέσα από αυτά πολλά στοιχεία του εαυτού μου. Είχα την τύχη να σας δω από κοντά στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο Σχινιά και την ατυχία να μην μιλήσουμε.

Αυτό που έζησα στον αγώνα ήταν μια μοναδική εμπειρία για μένα. Με συγκίνησε η αγάπη όλων των αθλητών που συμμετείχαν και η στήριξή τους. Έχω αρχίσει να κάνω πιο ποιοτική προπόνηση και ελπίζω την επόμενη φορά που θα συμμετέχω σε αγώνα παρατριάθλου να το απολαύσω όπως και φέτος.

Μέσα από τα άρθρα σας και την αγωνιστική σας διαδρομή , παίρνω δύναμη να συνεχίσω το τρίαθλο που πραγματικά νομίζω πως το ερωτεύτηκα. Θα συνεχίσω έστω και με ένα πόδι.

Γεράσιμος – Αγρίνιο.”

“adidas Open Run” … μια καινοτομία της adidas που έγινε θεσμός στον χώρο του τρεξίματος. Δεν είναι αγώνας είναι διασκέδαση, είναι το τρέξιμο όπως μας αρέσει στην καθημερινότητα μας. Βόλτα, χαλάρωμα, εκτόνωση, παρέα , ότι τέλος πάντως εκφράζει τον καθένα από εμάς εκτός αγωνιστικής συμμετοχής.

Αυτή την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου, γίνεται με επίκεντρο το Ζάππειο και διαδρομή στο κέντρο της Αθήνας το 10ο και τελευταίο adidas Open Run της χρονιάς, το οποίο αναμένεται να κάνει και τον περισσότερο “θόρυβο”.

Δυστυχώς έχω χάσει πολλά Open Run φέτος λόγω αγωνιστικών και προπονητικών υποχρεώσεων, αυτό όμως δεν το χάνω. Έτσι, θα δώσω το παρόν και θα τρέξω μαζί με φίλους, ευκαιρία για χαλάρωση λίγο πριν τους μεγάλους αγώνες δρόμου που έρχονται.

Μην χάσετε την ευκαιρία να είστε κι εσείς εκεί, το μόνο σίγουρο είναι πως θα περάσουμε καλά. Περισσότερες λεπτομέρειες την εκδήλωση θα βρείτε εδώ:
http://www.adidasrunningteam.gr/openrun.php?id=189

Η τριαθλητική μου χρονιά τελείωσε κάπως άδοξα με τον ατυχή αγώνα του Πανελληνίου Πρωταθλήματος ( http://www.duathlon.gr/?p=1777 ), αλλά δεν έχω σκοπό να τελειώσω έτσι αυτή την αγωνιστική χρονιά. Μάζεψα τα κουράγια μου, συμμάζεψα του πόνους μου και είμαι ξανά έξω στο δρόμο να προετοιμάζομαι για τον 31ο Κλασικό Μαραθώνιο Αθηνών που θα γίνει στις 10 του Νοέμβρη. Το άλλο Σάββατο 19/10 μάλιστα λέω να τρέξω και στον Νυχτερινό Ημιμαραθώνιο Θεσσαλονίκης.

Αφού δεν κατάφερα να κάνω αυτό που ήθελα στο τρίαθλο, τουλάχιστον να καταφέρω κάτι κάπου αλλού πριν βάλω τέλος στη χρονιά. Παραδόξως, αφού οι χρόνοι μου σε ποδηλασία (με την πτώση) και στο τρέξιμο (χτυπημένος) δεν ήταν αντιπροσωπευτικοί … βρήκα παρηγοριά στην επίδοση μου στο κολύμπι! Είναι κάπως περίεργο, αλλά πρέπει να είναι ο πρώτος αγώνας τριάθλου στον οποίο το καλύτερο που μου μένει είναι πως έκανα αξιοπρεπή (λέμε τώρα…) κολύμβηση και είναι αυτό που μου δίνει δύναμη και αισιοδοξία για το μέλλον.

Δεν εννοώ βέβαια μόνο το τριαθλητικό μου μέλλον! Κατά βάση με ενδιαφέρει το άμεσα δρομικό μου μέλλον και με τι ψυχολογία βγαίνω κάθε μέρα να μαζέψω χιλιόμετρα. Ναι κι όμως … το κάνω σκεπτόμενος ότι έχω βελτιωθεί στο κολύμπι! Κάτι δεν πάει καλά με εμένα θα μου πείτε …αλλά εγώ προς το παρόν το διαχειρίζομαι σαν κάτι φυσιολογικό.

Ειλικρινά δεν ξέρω αν μετά από όλη αυτή τη χρονιά και τα ειδικά χτυπήματα που κονόμησα στο πανελλήνιο τριάθλου είμαι σε θέση να διεκδικήσω κάτι καλό σε αυτούς τους δυο μεγάλους αγώνες. Προφανώς άλλωστε δεν είμαι και στην καλύτερη δυνατή ψυχολογικά κατάσταση. Ακόμα μαζεύω κομματάκια του εαυτού μου και κάτι μου λέει πως αυτό δεν θα σταματήσει αν δεν βρω εξιλέωση.

Όπως και να είμαι πάντως, αφού το έχω πάρει απόφαση να δώσω το παρόν, στόχος είναι πάντα το καλύτερο δυνατό. Κατά βάση δηλαδή να βελτιώσω τα ατομικά μου ρεκόρ τόσο στον ημιμαραθώνιο (1:13:30) αλλά ειδικά στον Μαραθώνιο (2:43:21) και από κει και πέρα βλέπουμε…

Με αυτά και με αυτά έφτασε και η …άβολη στιγμή της σεζόν. Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τριάθλου την Κυριακή στον Σχινιά. Ο αγώνας που λέω ότι “δε με νοιάζει τόσο”, γνωρίζοντας πως έχω μειονέκτημα, αλλά κατά βάθος με νοιάζει γιατί πάντα σκέφτομαι την πιθανότητα να ανατρέψω τα δεδομένα.

Τα σενάρια πολλά, στο μυαλό μου μόνο ένα … δεν έχω ούτε δευτερόλεπτο για χάσιμο. Ξέρω πως θα βγω απο το νερό “πνιγμένος”, 5-7 λεπτά πίσω από τα υπόλοιπα φαβορί για τα μετάλλια. Μετά κεφάλι κάτω και πίεση σε ποδήλατο και τρέξιμο για 1 ώρα και 35 λεπτά περίπου ακόμα. Αν καταφέρω να φτάσω σε μια θέση βάθρου (κάτι που δεν έχω καταφέρει ποτέ ως τώρα σε πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου) θα είμαι πολύ ευχαριστημένος. Αν όχι … πάλι θα είμαι ευχαριστημένος μόνο και μόνο που ήμουν εκεί και το πάλεψα.

Αν είμαι έτοιμος για τον αγώνα? Κανείς δεν ξέρει πραγματικά… Δεν μπορώ να παραβλέπω το γεγονός ότι μόλις 3 εβδομάδες πριν έκανα αγώνα 7 ωρών στο Ζόφινγκεν και επίσης ότι την προηγούμενη εβδομάδα με έπιασε κι ένα κρυώμα που με έριξε μερικές μέρες. Κούραση και ασθένεια … για να θυμάμαι πως δεν είμαι υπεράνθρωπος. Κι έτσι, οφείλω να μπω και σε αυτό το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Σαν ένας ανάμεσα στους υπόλοιπους που θα προσπαθήσει για το καλύτερο ενάντια στα ελαττώματα του και εκμεταλλευόμενος τα προτερήματα του.

Ξεκαθαρίζοντας λίγο τα παραπάνω στο μυαλό, ίσως γι’αυτο και να ξύπνησα κάπως ήρεμος σήμερα. Κολύμπησα στη θάλασσα και ετοιμάζομαι για βολτούλα. Χαλαρά πλέον… Τα λέμε την Κυριακή από κοντά… ως τότε καλά να περνάτε και καλή ξεκούραση σε όσους αγωνιστούμε μαζί.

Ένα ποιο γενικό προαγωνιστικό ρεπορτ και χρήσιμες τεχνικές πληροφορίες, διαβάστε εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=861

Τρίτη συνεχόμενη παρουσία στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου στο Powerman Zofingen και τρίτος συνεχόμενος τερματισμός με βελτίωση θέσης. Αυτή τη χρονιά τερμάτισα 16ος με χρόνο 6:49:39, μια μόλις θέση καλύτερα από πέρσι, αν και έκανα 11 ολόκληρα λεπτά καλύτερο χρόνο.

Ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα με βροχή και αέρα στην ποδηλασία, ζέστη και υγρασία στο τρέξιμο, αλλά με την εμπειρία μου από τις προηγούμενες χρονιές, κατάφερα να την κάνω… κανονικά. Η αλήθεια είναι πως δεν πέτυχα τους υψηλούς στόχους μου (επίδοση κάτω από 6:40 και 10αδα), όμως είμαι ευχαριστημένος γιατί παρά τις δυσκολίες και κάποιο μηχανικό πρόβλημα που με ταλαιπώρησε στο ποδήλατο, αντεπεξήλθα στις απαιτήσεις και αυτού του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Ειδικά αυτή τη χρονιά ο συναγωνισμός ήταν πιο έντονος από ποτέ με πάρα πολύ μικρές διαφορές.

Φέτος υπό τις προπονητικές οδηγίες του Βασίλη Κρομμύδα όλα είχαν πάει κατ’ευχήν και ειδικά στην προετοιμασία μου για το παγκόσμιο δεν υπήρξε κανένα πρόβλημα. Είχα προετοιμαστεί πολύ καλά και αυτό με έκανε αρκετά αισιόδοξο πως φέτος θα έκανα κάτι πολύ καλύτερο από τα προηγούμενα χρόνια. Μπορώ να πω ότι πριν τον αγώνα ήμουν ιδιαίτερα ήρεμος ξέροντας κατά βάση τι έχω να αντιμετωπίσω, τι πρέπει να κάνω και πως να το κάνω. Δεν θα μπορούσα να είμαι απόλυτα σίγουρος πως θα πετύχω τους υψηλούς στόχους μου, αλλά με βάση και την εμπειρία μου από τις προηγούμενες χρονιές είχα την αυτοπεποίθηση πως τουλάχιστον θα έβγαζα αυτόν τον αγώνα με σιγουριά.

Το πρωί του αγώνα ο καιρός μας τα έκανε λίγο άνω κάτω, καθώς έβρεχε αντιστρέφοντας εντελώς την εικόνα της προηγούμενης μέρας που είχε ηλιοφάνεια και ζέστη. Η αλήθεια είναι πως κανένας από τους δυο καιρούς δεν θα χαρακτηριζόταν σαν ιδανικός. Σίγουρα πάντως ο βροχερός καιρός θα έπαιζε αρνητικό ρόλο στην ποδηλασία. Ήμασταν τυχεροί πάντως γιατί τουλάχιστον δεν έβρεχε την κρίσιμη ώρα πριν από την εκκίνηση. Κάναμε ζέσταμα και ξεκινήσαμε στεγνοί.

Στο πρώτο τρέξιμο (10χλμ σε δυο γύρους) επέλεξα να πάω αρκετά συντηρητικά. Ακόμα και τα απότομα ανηφορικά κομμάτια δεν ήθελα να ανεβάζω πολλούς παλμούς και να ελέγχω τις δυνάμεις μου για τη συνέχεια. Το πρόβλημα ήταν πως έτσι μου ξέφυγαν κάποιοι αθλητές τους οποίους ίσως θα ήταν καλύτερα να βλέπω στο ξεκίνημα της ποδηλασίας. Δεν ξέρω τελικά αν αυτή η τακτική ήταν σωστή ή λάθος. Σίγουρα μπορούσα να τρέξω πολύ πιο γρήγορα αυτό το πρώτο κομμάτι και να είμαι πιο μέσα στον συναγωνισμό, αλλά τουλάχιστον ακόμα κι έτσι είχα καλό γκρουπάκι. Κυρίως είχα βάλει στο μάτι τον Δανό συναθλητή μου Esben Kasmarck με το οποίο ήθελα να πάμε μαζί και στην ποδηλασία. Ένα πρώτο μικρό λάθος έγινε όταν ο Esben μπαίνοντας στην περιοχή αλλαγών έκανε λάθος σειρά ποδηλάτων. Εγώ ήμουν στον “αυτόματο πιλότο” πίσω του εκείνη την ώρα και τον ακολούθησα. Μόλις αντιλήφθηκα το λάθος … το διόρθωσα άμεσα πηδώντας τα bike rack.

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε την ποδηλασία (150χλμ σε 3 γύρους) ενώ είχε αρχίσει ήδη να βρέχει. Ρόλαρα καλά παρά τα νερά και τον κόντρα καιρό στα πρώτα χιλιόμετρα βλέποντας μπροστά και αρκετό κόσμο. Στην πρώτη ανάβαση είχαμε κιόλας πλησιάσει αρκετούς και ένιωθα αρκετά δυνατός, όμως κάπου εκεί διαπίστωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στον πίσω τροχό. Κάτι έκανε επαφή και ακουγόταν, ίσως η δαγκάνα του φρένου, ίσως να είχε πάρει λίγο και ο τροχός και να ακουμπούσε στο ψαλίδι ίσως και κάτι που διαπίστωσα μετά … ο τροχός να είχε μαζέψει σκουπιδάκια.

Με αυτό να μου τρώει λίγο το κεφάλι ανεβήκαμε και τη δεύτερη (και πιο δύσκολη) ανάβαση. Έχοντας κάνει μια μικρή διαφορά από το υπόλοιπο γκρουπ, εκεί το είχα ήδη πάρει απόφαση ότι έπρεπε να κάνω μια μικρή στάση να διορθώσω το πρόβλημα. Ακόμα και αν το πρόβλημα ήταν μόνο στο κεφάλι μου… έπρεπε να το βγάλω από εκεί. Τελικά αποδείχθηκε πως όντως και ο τρόχος και η δαγκάνα του φρένου ήθελαν λίγο ίσιωμα … το διόρθωσα και συνέχισα, χωρίς να προλάβουν να με προσπεράσου οι υπόλοιποι από το γκρουπ, οπότε ίσως αυτός ο χρόνος στην πραγματικότητα να μην ήταν καθόλου χαμένος. Έτσι συνεχίσαμε χωρίς πολλά απρόοπτα για τα επόμενα 100 περίπου χιλιόμετρα, αν και από το 40ο χιλιόμετρο και μετά ουσιαστικά είχαμε μείνει εγώ και ο Esben. Κανείς πίσω μας και κανείς μπροστά μας!

Συνεργαστήκαμε (στα επιτρεπτά πάντα πλαίσια του non-drafting) για περίπου 60χλμ ακόμα. Ξεκινώντας ο τρίτος γύρος της ποδηλασίας, εγώ ήδη αρχίσει να αισθάνομαι σημάδια κόπωσης και δεν ήθελα να ρισκάρω να πιεστώ. Ο Esben φαίνεται πως είχε περισσότερη όρεξη και μου ξέφυγε, αλλά λίγο αργότερα στάθηκε άτυχος γιατί είχε πτώση αφού του βγήκε ένα αυτοκίνητο μέσα στη διαδρομή και έτσι τελείωσε άδοξα γι’ αυτόν ο αγώνας. Χτύπησε αρκετά στον γοφό του, αλλά ευτυχώς όχι πολύ σοβαρά. Μου περνάει από το μυαλό πως θα μπορούσε να ήμουν κι εγώ στη θέση του αν τον είχα ακολουθήσει μέχρι και αυτό το σημείο…

Εγώ εντωμεταξύ συνέχιζα τον τρίτο και πιο δύσκολο γύρο της ποδηλασίας και η βροχή δυνάμωνε. Είχα μείνει πλέον εντελώς μόνος μου, χωρίς να βλέπω κανέναν πίσω ή μπροστά και πλέον επίσημα αρκετά κουρασμένος. Το χειρότερό όμως ήταν πως ο θόρυβος στον πίσω τροχό είχε επανέλθει και δεν ήξερα αν έπρεπε να σταματήσω για έλεγχο ή όχι. Τελικά λίγο πριν την τελευταία και πιο καθοριστική ανάβαση έκανα για δεύτερη φορά στάση. Αυτή τη φορά δεν διαπίστωσα εμφανές πρόβλημα, αλλά μάλλον ο τρόχος είχε μαζέψει τόση μπίχλα λόγω βροχής από τον δρόμο που αυτό ακουγόταν. Ο χρόνος που χάθηκε εδώ ήταν αμελητέος ξανανεβηκα και συνέχισα ώστε να φάω για τρίτη φορά και τη μεγάλη ανάβαση. Άρχισα να κατηφορίζω πλέον ξέροντας πως σε αυτόν τον γύρο είχα χάσει αρκετό χρόνο, αλλά υπέθετα πως αφού δεν με είχε φτάσει κανείς τότε εξακολουθούσα να πηγαίνω σχετικά γρήγορα.

Προσπάθησα στις κατηφόρες και στις ευθείες να κερδίσω λίγο από το χαμένο έδαφος και πάνω στην τελευταία μικρή ανάβαση είδα επιτέλους και κάποιον Ελβετό αθλητή μπροστά μου. Προσπερνώντας και αυτόν έφτανα επιτέλους να ολοκληρώσω και την ποδηλασία. Περιττό να σας πω ότι ήδη οι κάλτσες μου είχαν γεμίσει νερά και είχα ήδη πάρει την απόφαση να κάνω το δεύτερο τρέξιμο χωρίς κάλτσες. Θα ήταν ρίσκο 30χλμ στο βουνό χωρίς κάλτσα, αλλά προτιμούσα να πληγιάσω λίγο τα πόδια μου από το να τρέχω στο “πλαφ-πλουφ”.

Με σίγουρες πλέον κινήσεις μπήκα στην περιοχή αλλαγών, έβγαλα κάλτσες φόρεσα παπούτσια και καπέλο και έφυγα για το 2ο τρέξιμο (30χλμ σε 2 γύρους) με τη βροχή να συνεχίζει αμείωτη. Η κούραση ήταν εμφανής, αλλά αισθανόμουν παράλληλα και αρκετά δυνατός ώστε να μπορώ να κρατάω έναν καλό ρυθμό στις συνεχείς και σχετικά μεγάλες ανηφοροκατηφόρες της διαδρομής. Πάταγα καλά στην ανηφόρα και ρόλαρα επίσης καλά στην κατηφόρα κερδίζοντας χρόνο. Τα πόδια μου χωρίς κάλτσες αισθάνονταν πολύ άνετα μέσα στα adidas boost και τα πατήματα μου ήταν αρκετά σίγουρα σε κάθε διαφορετικό πεδίο της διαδρομής, άσφαλτος, πέτρες, χώμα και χορτάρι.

Οι προπορευόμενοι είχαν σκορπίσει μπροστά και μάλιστα με σχετική μεγάλη διαφορά, αλλά είχα βάλει στόχο να περάσω άλλους 2-3 αθλητές μπροστά μου και αυτό κυνηγούσα. Μέχρι περίπου το 20ο χλμ είχα καταφέρει να περάσω 2 ενώ εμένα με προσπέρασε 1. Έβγαλα και την τελευταία δύσκολη ανάβαση και άρχισα να κατηφορίζω με …φόρα προς τον τερματισμό. Ήξερα πως είχα αργήσει λίγο σε σχέση με αυτό που ήθελα, όμως τουλάχιστον ήθελα να σπάσω το 6:50. Παρά τις τόσες ώρες κοπάνημα τα πόδια μου άντεχαν κι άλλο στην κατηφόρα και τα πίεζα. Τελικά έφτασα χαρούμενος στον τερματισμό σε 6 ώρες 49 λεπτά και 39 δευτερόλεπτα, επίδοση που μου έδωσε και την 16η θέση στην φετινή κατάταξη του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.

Κατά βάση έκανα αυτό που έπρεπε και είμαι πολύ ευχαριστημένος για αυτό, αν και θα ήθελα κάτι ακόμα καλύτερο γιατί πιστεύω ότι το είχα. Ο αγώνας μου βγήκε αρκετά σίγουρα και παρά την κούραση μπορώ να πω ευχάριστα στο τέλος. Ίσως θα έπρεπε να είχα ρισκάρει περισσότερο από την αρχή, αλλά και πάλι δεν ξέρω πως θα είχαν εξελιχθεί τα πράγματα, ειδικά με αυτόν τον καιρό. Παραμένω αισιόδοξος πως θα έχω τις ευκαιρίες τα επόμενα χρόνια να κυνηγήσω αυτό που θέλω και κάποια στιγμή ελπίζω πως θα το πετύχω. Πιστεύω σε αυτό που κάνω και πλέον έχω γύρω μου πολλούς ανθρώπους που πιστεύουν σε μένα και θέλω να τους δικαιώσω σε μεγαλύτερες επιτυχίες.

Για άλλη μια χρονιά λοιπόν χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους αυτούς , σε όλους εσάς δηλαδή βασικά! Από τις χορηγούς εταιρίες Pearl Izumi, Garmin, High5, Xendurance και υποστηρικτές adidas, Active Physiotherapy, World of Bike Shop, trinews.gr ως τους απλούς φίλους που με διαβάζετε και μοιράζομαι μαζί σας τις αγωνίες και τις περιπέτειες μου.

Πρέπει να ευχαριστήσω φυσικά και τους Βασίλη Κρομμύδα και Ζαρίνα Κόπινα (coachingservices.gr) που με βοήθησαν προπονητικά φέτος και με ανέβασαν ένα επίπεδο. Ίσως όλοι μας περιμέναμε κάτι ακόμα καλύτερο από αυτό το παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά υπό τις συνθήκες που έγινε ο αγώνας και μόνο το γεγονός πως τον έβγαλα με δύναμη, σιγουριά και ευχαρίστηση είναι απόδειξη μεγάλης βελτίωσης. Ίσως την επόμενη χρονιά να είμαι σε θέση να ρισκάρω περισσότερο για το ακόμα καλύτερο αποτέλεσμα.

Κλείνοντας το μεγαλύτερο ευχαριστώ πάει για άλλη μια χρονιά την αδερφή μου τη Χαρά που ήταν όλη μου η υποστήριξη στον αγώνα αναλαμβάνοντας το κρίσιμο κομμάτι της τροφοδοσίας, ενώ η βοήθεια της ήταν υπερπολύτιμη και όλες τις μέρες της τελευταίας εβδομάδας με “τρεχάματα” που της έβαζα. Η ευχάριστη έκπληξη της μέρας ήταν η παρουσία της συναθλήτριας Λουκίας Λουκοπούλου που βρέθηκε και αυτή στο Ζόφινγκεν για να μου συμπαρασταθεί. Να σημειώσω επίσης και την παρουσία του Ανδρέα Γαλανού σαν τεχνικού υπεύθυνου του αγώνα που συμπλήρωσε το ελληνικό τριαθλητικό παζλ στο Ζόφινγεκν. Αν δεν το έχετε καταλάβει, φτιάχνουμε ελληνικό λόμπι σιγά σιγά στην διοργάνωση, οπότε την επόμενη χρονιά κάποιο από εσάς ίσως θα έπρεπε να σκέφτεστε να έρθετε επίσης και να αγωνιστείτε.

Τι εντύπωση μου έχει μείνει λοιπόν, τώρα 4 μέρες μετά? Ήταν ένας καλός και δυνατός αγώνας. Τον πάλεψα και τον ευχαριστήθηκα κόντρα στον καιρό και στον συναγωνισμό. Πήρα άλλη μια καλη θεση σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και βελτίωσα τις επιδόσεις μου. Είμαι ευχαριστημένος αν και πιστεύω πως θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο. Τώρα όλα καλά και ήρεμα λοιπόν… Όχι όμως τόσο καλά ούτε τόσο ήρεμα ώστε να αισθάνομαι υπερπλήρης. Η προσπάθεια συνεχίζεται και θα επιστρέψω δυνατότερος το 2014…

Η φετινή χρονιά όμως δεν έχει τελειώσει ακόμα. Στις 29 Σεπτεμβρίου έχουμε Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τριάθλου και στις 10 Νοεμβρίου Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου στην Κλασική Διαδρομή … Συνεχίζω λοιπόν και μέσα στο 2013 … κανονικά!

Τα αναλυτικά αποτελέσματα εδώ:
http://www.triathlon.org/results…_duathlon_world_championships/8696

Γενικό ρεπορτ για τον αγώνα, εδω:
http://www.trinews.gr/item.php?id=839

Πολλές Φωτογραφίες εδώ:
https://www.facebook.com/media..c9d6