Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Το 2013 μπήκε και επίσημα και η προπόνηση έχει αρχίσει να σοβαρεύει. Η αλήθεια είναι πως το θέμα “Προπόνηση” σοβάρεψε επίσημα όταν στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς το πήρα απόφαση να συνεργαστώ με τον κορυφαίο Έλληνα Τριαθλητή όλων των εποχών και Προπονητή, τον Βασίλη Κρομμύδα (το βιογραφικό του εδώ: http://www.coachingservices.gr/profil.asp ).

Τα προηγούμενα χρόνια προπονιόμουν μόνος μου, κυρίως γιατί είχα προτεραιότητα να τα βρω με τον εαυτό μου και να σταθεροποιηθώ ψυχοσωματικά σε μια κατάσταση που θα μου επέτρεπε να κοιτάζω λίγο πιο ψηλά. Πιστεύω πως πλέον αυτό το κατάφερα και ήρθε η ώρα να κάνω και το επόμενο βήμα ώστε υπό τις προπονητικές οδηγίες του πιο ειδικού να πετύχω τους στόχους μου στους διεθνείς αγώνες του διάθλου. Βέβαια, αφού πέρσι ξαναμπήκα και στο αγωνιστικό τρίαθλο, νομίζω είναι μοιραίο κάποια στιγμή να ασχοληθώ και με αυτό πιο σοβαρά, οπότε θα χρειαστώ ακόμα μεγαλύτερη βοήθεια, ειδικά στο θέμα της κολύμβησης…

Με τον Βασίλη ελπίζω το δύσκολο πρόγραμμα του 2013 να υλοποιηθεί επιτυχώς, όχι μόνο από πλευράς αποτελεσμάτων, αλλά κυρίως και από πλευράς συμμετοχών, αφού θα περιλαμβάνει αρκετούς μεγάλους αγώνες που θέλουν σωστό προγραμματισμό (αποκαλυπτήρια του προγράμματος θα έχουμε σε λίγες μέρες.. υπομονή). Ο Βασίλης έτσι κι αλλιώς παραμένει ενεργός αθλητής (πρωταθλητής στο τρίαθλο μην ξεχνάμε) και έστω και λίγες προπονήσεις να κάνουμε μαζί, κυρίως στην ποδηλασία, θα βοηθηθώ ακόμα περισσότερο.

Καλή Χρονιά λοιπόν!

Η αντίστροφη μέτρηση για τον αποχαιρετισμό του 2012 έχει ξεκινήσει κι εγώ κάνω τον προσωπικό μου απολογισμό. Στο τέλος αυτής της χρονιάς, αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι πως ήταν η πιο γεμάτη μου χρονιά. Γεμάτη με αγώνες, επιτυχίες και αποτυχίες, γεμάτη με προσπάθειες!

Έκανα σχεδόν όλα όσα ήθελα φέτος, αν και όχι όλα όσο καλά θα ήθελα. 18 αγώνες συνολικά και συγκεκριμένα:

– 4 αγώνες διάθλου, εκ των οποίων 3 στην Ελλάδα που κέρδισα (ανάμεσα τους και το πανελλήνιο πρωτάθλημα) και το παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Ελβετία που ήμουν 17ος.

– 4 αγώνες τριάθλου με μια πρώτη θέση, δυο τρίτες θέσεις και μια τέταρτη στο πανελλήνιο πρωτάθλημα (πάντα μιλάμε για γενική κατάταξη)

– 6 “μικρούς” (5-15χλμ) αγώνες δρόμου, με πιο σημαντικό το πανελλήνιο ανωμάλου δρόμου (17η θέση)

– 2 Μαραθώνιους σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη οι οποίοι τερμάτισαν σε σχεδόν ίδιο χρόνο 2:45:09 και 2:45:12 αν και με εντελώς διαφορετικό τρόπο.

– 2 αγώνες ποδηλασίας

(τo αναλυτικο αγωνιστικό μου πρόγραμμα του 2012 μπορείτε να το δείτε εδω)

Θεωρώ πως ο καλύτερος μου αγώνας ήταν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου, ενώ ο χειρότερος μου αγώνας στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου. Η συμμετοχή έχει αξία πάντα, αλλά τελικά κρινόμαστε από το αποτέλεσμα σε σχέση με τις προσδοκίες που έχουμε από κάθε αγώνα. Στο Πανελλήνιο εκπλήρωσα με ακρίβεια τους στόχους μου απόδοσης και επίδοσης, στο Παγκόσμιο απέτυχα να τους πλησιάσω καν.

Αγώνες που ήθελα να κάνω αλλά δεν τα κατάφερα ήταν το πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας δρόμου που το έχασα εξαιτίας ενός χαζού τραυματισμού και το “νέο” Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ημιμαραθωνίου που δεν μου χώρεσε στο πρόγραμμα τον Μάιο.

Ήθελα κι ένα ατομικό ρεκόρ στο Μαραθώνιο, αλλά δε μου έκατσε δυο φορές που προσπάθησα φέτος. Τουλάχιστον επέδειξα αξιοσημείωτη σταθερότητα/σιγουριά στους “μικρούς” αγώνες που έτρεξα (οτιδήποτε μέχρι και δυο ώρες αγώνα). Προφανώς θα πρέπει αυτό να το επιδεικνύω και στους μεγαλύτερους σε διάρκεια αγώνες.

Από τα μεγάλα κέρδη της φετινής χρονιάς θεωρώ την επιστροφή μου στο αγωνιστικό τρίαθλο, κάτι που είχα να κάνω ουσιαστικά από το 2004. Αν θέλω να το συνεχίσω αυτό βέβαια ξέρω πως πρέπει να προπονηθώ και λίγο πιο συστηματικά στην κολύμβηση.

Έκανα πολλά… περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά και αισθάνομαι ευτυχής που κρατήθηκα όσο μπορούσα υγιής για να τα καταφέρω. Οι τραυματισμοί δεν έλειψαν και φέτος, αλλά τουλάχιστον δεν με άφησαν εκτός για μεγάλα διαστήματα.

Η χρονιά τελείωσε λοιπόν, την αποχαιρετώ γεμάτος και περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη. Ξεκουράστηκα αρκετά το Νοέμβρη μετά τον Κλασικό Μαραθώνιο και εδώ και μερικές βδομάδες έχω ξεκινήσει τη βασική μου προετοιμασία για το 2013. Τι ετοιμάζω γι’αυτο … υπομονή και σύντομα θα έχουμε και τα αποκαλυπτήρια της νέας χρονιάς! Ως τότε, Καλή Πρωτοχρονιά σε όλους!

Η Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία Τριάθλου δεν κατάφερε να βρει χώρα πρόθυμη να διοργανώσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Διάθλου της κανονικής απόστασης (10-40-5) και έτσι το ενδιαφέρον του ευρωπαϊκού διάθλου θα εστιαστεί μόνο σε μια διοργάνωση το 2013 και αυτή θα είναι το Powerman της Ολλανδίας στις 21 Απριλίου , όπου και θα γίνει το ευρωπαϊκού πρωτάθλημα διάθλου μεγάλης απόστασης (15-60-7,5) και μαζί το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα σπριντ της κατηγορίας Junior (5-20-2,5).

Το πιο σημαντικό νέο πάντως που προέκυψε από αυτήν την συμφωνία είναι πως ο αγώνας μεγάλης απόστασης των elite στην Ολλανδία θα αποτελέσει κριτήριο πρόκρισης για τα World Games που θα γίνουν τον Ιούλιο το 2013 στο Cali της Κολομβίας και το Δίαθλο θα βρίσκεται στο πρόγραμμα τους. Να σημειώσουμε πως τα World Games διεξάγονται υπό την αιγίδα της ΔΟΕ και ουσιαστικά αφορούν αθλήματα και αγωνίσματα που δεν χωρούν στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Οι αναμνήσεις μου δεν είναι οι καλύτερες από τον τραυματικό αγώνα του 2011 στην Ολλανδία, όμως η πρόκληση είναι διπλή πλέον και σκοπεύω να είμαι εκεί για το καλύτερο δυνατόν ανάμεσα στους καλύτερους και πιο σκληρούς διαθλητές της Ευρώπης.

11/11/2012, 30ος Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών
Επίδοση 2:45:08, 35ος στη Γενική κατάταξη, 21ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα

Κι έτσι έτρεξα άλλον ένα Μαραθώνιο λοιπόν … κι έτσι δεν κατάφερα πάλι να εκπληρώσω τις προσδοκίες μου … κι έτσι παραμένω ηττημένος από τον Μαραθώνιο, αλλά ευτυχής γιατί τουλάχιστον μετά από όλη αυτή τη χρονιά το έκανα και αυτό. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως:

Ήθελα να τρέξω και στον Κλασικό Μαραθώνιο, για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου άλλη μια φορά φέτος, μετά από τόσους και τόσους αγώνες σε δίαθλο, τρίαθλο, τρέξιμο και ποδηλασία. Ήμουν σε καλή κατάσταση, αν όχι πλήρως προετοιμασμένος για Μαραθώνιο. Ο καιρός ήταν κάπως περίεργος, όχι ακριβώς ευνοϊκός γιατί ο Ήλιος που έβγαινε κατά διαστήματα ζέσταινε πολύ.

Προσπάθησα από την αρχή να ελέγξω όσο το δυνατόν περισσότερο το ρυθμό και με σχετικά αργό πέρασμα στα πρώτα 10χλμ (38:00) ήμουν αισιόδοξος πως βρισκόμουν σε καλό δρόμο και θα είχα δυνάμεις για το δύσκολο τέλος. Παρόμοια προσπάθησαν να ελέγξω το ρυθμό μου και στις ανηφοροκατηφόρες, αλλά εκεί ίσως θα έπρεπε να είμαι ακόμα πιο εγκρατής να να μην παρασυρθώ τόσο από τη διάθεση μου που μου έλεγε “τρέχα τρέχα”. Άλλωστε το Garmin 910XT μετά τα πρώτα 10χλμ που έπαιζα στους 160-170 παλμούς, με έδειχνε να βρίσκομαι συνεχώς στο 170-180 κάτι που για τα δικά μου δεδομένα ειναι μάλλον ψηλό. Πάραυτα εγώ αισθανόμουν πολύ άνετος και έχοντα καλή παρέα στο δρόμο με τον Γιάννη Χαμόδρακα και τον Δημήτρη Καλιακούδη παρέμενα αισιόδοξος πως ο στόχος για κάτω από 2:40 ήταν πολύ εφικτός.

Ένα σημαντικό πρόβλημα κατά μήκος της διαδρομής απεδείχθη η τροφοδοσία, καθώς τα προσωπικά μας ποτά ήταν όλα στριμωγμένα σε ένα τραπεζάκι και δεν τα παίρναμε εύκολα. Κάποιοι εθελοντές βοηθούσαν την κατάσταση, κάποιοι την κάναν ακόμα πιο δύσκολη. Αποκορύφωμα στον σταθμο του 20χλμ που αναγκάστηκα να γυρίσω ανάποδα για να πάρω το μπουκαλάκι μου το οποίο πραγματικά χρειαζόμουν και δεν είχα περιθώριο να το χάσω.

Ακόμα κι έτσι πάντως, ο δρόμος συνέχιζε με καλές προοπτικές και ακόμα και η πιο δύσκολη ανηφορα του 25ου χλμ βγήκε ελεγχόμενα. Τα κακά μαντάτα άρχισαν να έρχονται γύρω στο 28ο χλμ όπου άρχισαν τα γαργαλήματα στις γάμπες, σημάδι πως οι κράμπες ερχόντουσαν. Ήπια το ποτό μου και στο 30ο χλμ, αλλά αυτό δεν έδειξε να σώζει την κατάσταση. Στα επόμενα 1-2χλμ υπήρχαν στιγμές που πραγματικά έχανα τον έλεγχο των ποδιών μου. Στο 32οχλμ η καλή κράμπα ήρθε και σταμάτησα για λίγες διατάσεις στην άκρη του δρόμου…

Μάζεψα τα κουράγια μου και ξαναβγήκα τρέχοντας στο δρόμο εξακολουθώντας να πιστεύω πως μπορώ να σπάσω το 2:40. Συνέχισα να κατηφορίζω από την Αγία Παρασκευή, δύσκολα αλλά ακόμα γρήγορα. Μέχρι και το 37ο χλμ τουλάχιστον κράταγα το το τρέξιμο μου σε ικανοποιητικό ρυθμό, όμως εκεί στη γεφυρούλα με τα το “Πεντάγωνο”, η ανηφοροκατηφόρα με αποτελείωσε. Βγαίνοντας για τα τελευταία 4-5 χλμ είχα πλέον μείνει και επίσημα από δυνάμεις …

Όπως και να έχει, έφτασα σε άλλον έναν τερματισμό. Ο επίσημος καθαρός χρόνος μου ήταν 2:45:08, μακριά από τον στόχο του

Ήταν ένας από τους ελάχιστους αγώνες στους οποίους ένιωσα τέτοια εξάντληση τερματίζοντας. Έχω κάνει τόσα και τόσα, και αγώνες ακόμα μεγαλύτερης διάρκειας. Αλλά ένιωσα την ανάγκη να πέσω και να ξαπλώσω κάτω, κάτι που δεν το κάνω ποτέ. Δεν ξέρω αν ήταν η κούραση του αγώνα, η κούραση της χρονιάς ή η κούραση …μιας ζωής που με ξάπλωσε κάτω … το μόνο που ξέρω είναι πως πλέον χρειάζομαι μέρες να ξεκουραστώ και να αναρρώσω.

Είμαι απογοητευμένος που δεν κατάφερα να εκπληρώσω κανέναν από τους αγωνιστικούς μου στόχους. Ίσως θα πρέπει να έχω μικρότερες προσδοκίες από τον Μαραθώνιο, αφού έχω αποφασίσει να επικεντρωθώ σε άλλο άθλημα. Δεν θα σταματήσω να το παλεύω όμως κι αυτό και ελπίζω στο μέλλον να τα καταφέρω κάποια στιγμή. Το απωθημένο υπάρχει και θα υπάρχει ρε γμτ, μέχρι ….

Πάραυτα δεν μπορώ να μην είμαι ευτυχής που τουλάχιστον τερμάτισα αξιοπρεπώς και στον Κλασικό Μαραθώνιο σαν κλείσιμο μιας χρονιάς στην οποία άντεξα πολλά περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά.

Φωτογραφίες από τον αγώνα στο facebook

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.4480234478494.2172674.1069016619

Η σχέση μου με τον Μαραθώνιο, αγωνιστικά δεν είναι αυτή που θα ήθελα. Από την πρώτη μου φορά το 2006 και ενδιάμεσα στα χρόνια που ακολούθησαν, το αγώνισμα μου πρόσφερε πολύ πόνο, δυσανάλογο με την ικανοποίηση του αγωνιστικού αποτελέσματος. Ας είναι … αυτός είναι ο Μαραθώνιος και αυτό είναι το μεγαλείο του γιατί μόνο την πορεία των ετών τελικά καταλαβαίνεις την αξία αυτών που έχεις τρέξει και την υπεραξία του αγώνα που θα κάνεις την υπέρβαση … αν τελικά τα καταφέρεις ποτέ.

Ο Μαραθώνιος είναι για τους υπομονετικούς, τους επίμονους και τους πεισματάρηδες. Δεν έχεις πολλές ευκαιρίες να τρέξεις έναν Μαραθώνιο και έχεις ακόμα λιγότερες ευκαιρίες να τρέξεις έναν μαραθώνιο σε καλή αγωνιστική κατάσταση. Δυστυχώς για διάφορους λόγους, εγώ είμαι από τις περιπτώσεις που έμπαινα σε έναν μαραθώνιο, όχι με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Φέτος δεν αλλάζει κάτι από αυτό στην προετοιμασία μου για τον Μαραθώνιο. Ποια προετοιμασία? Μιλάω για τον 1,5 μήνα που προπουνούμαι ξανά μετά την υπερπροσπάθεια του παγκοσμίου πρωταθλήματος διάθλου αρχές Σεπτέμβρη. Ξεκουράστηκα 2 βδομάδες τον Σεπτέμβρη και βρέθηκα πάλι στο δρόμο με στόχο μια ευκαιρία στην εκκίνηση του 30ου Κλασικού Μαραθωνίου. Άλλη μια ευκαιρία για εκείνη την μία πιθανότητα να κάνω την υπέρβαση του εαυτού μου στο αγώνισμα των αγωνισμάτων.

Η ζωή μας δεν καθορίζεται ούτε από τις επιτυχίες μας, ούτε από τις αποτυχίες μας. Η ζωή μας καθορίζεται από τις ευκαιρίες που έχουμε στο δρόμο της και κατά πόσο είμαστε σε θέση να τις αξιοποιήσουμε. Χρειάζεται δύναμη, χρειάζεται προσπάθεια, χρειάζονται πολλά για να έρθει μια επιτυχία, όμως πρώτα απ’ όλα χρειάζεται μια ευκαιρία, μια αφορμή.

Επιστροφή στην εκκίνηση του Κλασικού Μαραθωνίου την Κυριακή (11/11/2012) λοιπόν, για άλλη μια ευκαιρία και ότι γίνει… Χαμένοι Αγώνες είναι μόνο αυτοί που δεν έγιναν ποτέ…