Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Το άρθρο που ακολουθεί το έγραψα με νεανική ορμή και ρομαντισμό τον Φεβρουάριο του 2005. Το θυμήθηκα αυτές τις μέρες που προετοιμάζομαι για τον πρώτο μου ουσιαστικά αγώνα τριάθλου μετά από 8 χρόνια (το έκτακτο τρίαθλο του 2009 εν μέσω στρατιωτικής θητείας μάλλον δεν μπορεί να υπολογίζεται).

Από κάποιο παιχνίδι της μοίρας λίγες μέρες μετά μου συνέβη κάτι που ουσιαστικά δοκίμασε την αλήθεια μου σε όλα αυτά που έγραφα… Στα δύσκολα αθλητικά χρόνια που ακολούθησαν μακριά από το τρίαθλο, άλλαξα αρκετά, μεγάλωσα, όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θέλω να πιστεύω πως διατήρησα το καθημερινό πάθος εκείνου του νεαρού για τον αθλητισμό …μέχρι την νεκρανάσταση μου μέσω του διάθλου.

Τι έγραφα λοιπόν εκείνον τον Φλεβάρη του 2005? Διαβάστε…

Το κίνητρο ενός τριαθλητή

Η ώρα είναι 5:30 και το ξυπνητήρι χτυπά. Μπορεί να μην έχει ξημερώσει καλά-καλά αλλά η μέρα σου ξεκινά και πρέπει να σηκωθείς. Όχι δεν πρόκειται να πας να δουλέψεις στην οικοδομή , αλλά απλά να πας για προπόνηση…

Κλείνεις το ξυπνητήρι και μένεις για λίγο να σκέφτεσαι αν πρέπει να σηκωθείς και να πας για την πρώτη προπόνηση της μέρας. Ο καιρός δεν είναι και πολύ καλός και υπάρχει πιθανότητα να βρέξει , αισθάνεσαι και λίγο κουρασμένος από τη χτεσινή μέρα και το πρωινό πρόγραμμα είναι από αυτά που πάντα βαριέσαι. Κάθεσαι για λίγο και το ξανασκέφτεσαι, «να βγω ή όχι»? Τελικά μετά από λίγο είσαι πάλι έξω για τρέξιμο ή ποδήλατο ή στο δρόμο για το κολυμβητήριο. Ο γείτονας που ξυπνά και αυτός νωρίς για να πάει στο γραφείο σκέφτεται «που πάει πάλι αυτός ο τρελός;» . Στο δρόμο σκέφτεσαι τι βλακεία θα είχες κάνει αν είχες ξεχαστεί κάτω από το πάπλωμα. Βέβαια εξακολουθείς να εύχεσαι να μην βρέξει αλλά πια δεν έχει και τόσο σημασία .

Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις όπου η αφοσίωση μας στην προπόνηση περνάει από τεστ. Αυτό που για τους κοινούς ανθρώπους φαίνεται αδιανόητο για έναν αθλητή είναι καθημερινότητα. Ειδικότερα για έναν τριαθλητή με σοβαρούς αγωνιστικούς στόχους το ημερήσιο πρόγραμμα είναι αρκετά αυστηρό και δεν αφήνει περιθώρια ούτε για μία ώρα παραπάνω ύπνου το πρωί. Τι είναι όμως αυτό που μας κάνει να ακολουθούμε αυτό τον τρόπο ζωής ο οποίος κουράζει ακόμα και στη σκέψη του τους περισσότερους ανθρώπους; Ποια είναι τα κίνητρα της ιδιαίτερα απαιτητικής προπόνησης για έναν αθλητή σε ένα άθλημα σαν το τρίαθλο;

Για ξεκινήσει κάποιος απλώς να αθλείται υπάρχουν κάποιοι βασικοί λόγοι. Η υγεία και η εξωτερική εμφάνιση είναι ίσως οι δυο βασικότεροι που μπορεί να στείλουν το καρδιοπαθή για πεζοπορία και την νεαρή φοιτήτρια να λιώνει στο διάδρομο κάποιου γυμναστηρίου. Και είναι αλήθεια πως τα τελευταία χρόνια πολύς κόσμος αθλείται πια πιο συστηματικά. Τι κάνει όμως κάποιους να αφιερώνουν πολύ χρόνο και δυνάμεις στην γυμναστική; Για ποιο λόγο κάποιοι να προπονούνται συστηματικά και αφοσιωμένα; Γιατί αυτοί οι άνθρωποι έχουν μετατρέψει τον αθλητισμό σε τρόπο ζωής; Χωρίς αμφιβολία ένας αγωνιστικός στόχος είναι πάντα ένα καλό κίνητρο. Οι λόγοι όμως για τους οποίου θέλει κάποιος ολοκληρώσει έναν αγώνα , είτε πρόκειται για ένα sprint είτε για έναν αγώνα Ironman είναι τόσοι όσοι και οι αθλητές που συμμετέχουν κάθε φορά. Ποια είναι όμως η κοινή συνισταμένη στα κίνητρα όλων των αθλητών που το πρωινό του αγώνα θα στηθούν στη γραμμή της εκκίνησης και όλο το προηγούμενοι διάστημα έχουν διανύσει αμέτρητα χιλιόμετρα στην προπόνηση;

Το τελευταίο διάστημα για διάφορους λόγους δεν είχα τη δυνατότητα να γυμναστώ όσο θα ήθελα. Μου έλειψε τόσο η προπόνηση. Σίγουρα ξεκουράστηκα αλλά το μεγαλύτερο κέρδος ήταν πως είχα την ευκαιρία να κάτσω και να σκεφτώ με πιο καθαρό μυαλό κάποια πράγματα. Μερικές από τις απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται παραπάνω.

Ειδικότερα σήμερα που η ελληνική αθλητική πραγματικότητα απογοητεύει με τον τρόπο οργάνωσης και διοίκησης της πολλά από τα παραπάνω ζητήματα γίνονται ακόμα πιο επίκαιρα. Οι δυσκολίες που συνάντησαν αθλητές στις προσπάθειες τους για υψηλές επιδόσεις τους ανάγκασαν να εγκαταλείψουν πρόωρα την ενεργό δράση. Δεν τους αδικώ για την επιλογή τους αλλά δεν θέλω να τους συμμερίζομαι. Πολλοί από εμάς έχουμε φτάσει στην κρίσιμη ψυχολογική καμπή όπου τίθεται το ερώτημα, «να συνεχίσω ή να τα παρατήσω;» Όταν μου συνέβη εμένα σκέφτηκα πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τον αθλητισμό …και συμπέρανα πως αυτό δεν θα ήταν ζωή για μένα. Δεν πρέπει να μας απογοητεύει και να μας αποπροσανατολίζει μια αγωνιστική αποτυχία , ένας τραυματισμός ή μια άλλη κατάσταση που κάνει πιο δύσκολη ή προσωρινά αδύνατη την προπόνηση.  Όσοι ασχολούνται με το τρίαθλο τα τελευταία χρόνια ξέρουν επίσης πως υπάρχουν και επιπλέον προβλήματα. Η κακοδιοίκηση και ο ανύπαρκτος αγωνιστικός προγραμματισμός θίγουν πρώτα απ’ όλα τους αθλητές όταν οι αγώνες αναβάλλονται , δεν προγραμματίζονται έγκαιρα η ακόμα δεν διοργανώνονται και καθόλου. Και ας μην επεκταθούμε και στις παρασκηνιακές ενέργειες που αντιμετώπισαν αρκετοί από τους πλέον ελπιδοφόρους αθλητές… Δυσκολίες υπάρχουν πάντα και θα υπάρχουν σε ότι και αν κάνουμε αλλά έτσι είναι όλη η ζωή και αν πέσουμε 7 φορές πρέπει να σηκωθούμε 8.

Πίσω από κάποιο δυνατό κίνητρο κρύβεται πάντα μια έντονη επιθυμία. Μόνο όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ θα κάνεις αυτό που πρέπει , καμιά φορά και κάτι παραπάνω , για να το πετύχεις. Αυτό που πάντα ξεχωρίζει τους καλούς από τους σπουδαίους αθλητές είναι το πάθος τους. Χωρίς το πάθος για το άθλημα η αφοσίωση στην προπόνηση τίθεται σε αμφισβήτηση. Μπορεί να προπονείσαι καλά για κάποιο διάστημα αλλά αν δεν έχεις την απαραίτητη θέληση πολύ δύσκολα δεν θα παρεκκλίνεις από την προετοιμασία σου. Το πάθος είναι αυτό που σε ξυπνάει κάθε πρωί και σε βγάζει στο δρόμο να παλεύεις με τα στοιχεία της φύσης και τον εαυτό σου. Το κάνεις γιατί το αγαπάς , γιατί σε «φτιάχνει» , γιατί αισθάνεσαι ζωντανός και νικητής κάθε μέρα.

Ακόμα και τώρα που το τοπίο στο ελληνικό τρίαθλο είναι αρκετά θολό και υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα για την μελλοντική αγωνιστική δραστηριότητα επιλέγω να οργανώσω τη ζωή μου γύρω από την προπόνηση. Δεν κάνω τον αθλητισμό , την  προπόνηση, τους αγώνες και τις επιδόσεις απαραίτητα αυτοσκοπό, αλλά μέσο για να πετύχω πολύ περισσότερα. Οι αγωνιστικοί στόχοι και η θέληση για την καλύτερη δυνατή αγωνιστική παρουσία πάντα υπάρχουν αλλά το βασικό κίνητρο είναι πέρα από αυτά. Το άθλημα μας είναι καλώς ή κακός ένας τρόπος ζωής, μια ξεχωριστή καθημερινότητα. Αγαπάμε την αίσθηση της σωματικής βελτίωσης , την διαφοροποίηση από τους γύρω μας , την ικανότητα μας να κάνουμε πράγματα που οι άλλοι τρομάζουν μόνο που τα σκέφτονται, την οργάνωση στην καθημερινότητα μας. Το πρωινό ξύπνημα , η αυστηρή διατροφή , η αποχή από διάφορους συνηθισμένους , μαζικούς και τυποποιημένους τρόπους διασκέδασης δεν είναι θυσία , είναι επιλογή. Θέλουμε αυτόν τον τρόπο ζωής και αισθανόμαστε υπερήφανοι και ξεχωριστοί για αυτό. Μαθαίνουμε να θέτουμε στόχους και να προσπαθούμε να τους πετύχουμε μεθοδικά. Μαθαίνουμε στην πειθαρχεία και στην συνέπεια προς στον εαυτό μας και τους γύρω μας. Και αυτό περνάει και σε όλους τους τομείς της ζωής μας και γινόμαστε καλύτεροι. Πάνω απ όλα όμως το διασκεδάζουμε. Μας αρέσει πάρα πολύ αυτή η κατάσταση. Και αν ακόμα αμφιβάλλετε για αυτό απαντήστε στην εξής ερώτηση: «έχετε οικονομικές απολαβές από το άθλημα σας;» Φυσικά στο 99.9% των περιπτώσεων η απάντηση είναι όχι. Θα πηγαίνατε να δουλέψετε υπερωρία κάθε μέρα χωρίς επιπλέον απολαβές; Φυσικά και όχι αλλά εντούτοις πολλοί είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν λιγότερο (και εννοείται με μικρότερους μισθούς) προκειμένου να έχουν λίγο περισσότερο χρόνο για προπόνηση. Ας μην θίξουμε ακόμα και αυτούς που παραμελούν επαγγελματικές , ακαδημαϊκές , οικογενειακές και λοιπές υποχρεώσεις για λίγο περισσότερο χρόνο προπόνησης.

Σίγουρα η κινητήρια δύναμη ξεπερνά τους αγωνιστικούς μας στόχους. Γι’ αυτό πια είμαι πεπεισμένος πως και εγώ και όλοι οι υπόλοιποι αθλητές που ξέρω το κάνουμε από αγάπη , έρωτα , πάθος. Μπορεί αυτή η υπερβολή στη σχέση αθλητή και αθλήματος να φέρνει την ίδια τη σχέση σε κρίσιμες και έντονες καταστάσεις αλλά αυτό είναι το τίμημα των σχέσεων πάθους αλλά παράλληλα και η γοητεία τους. Η χαρά , η λύπη , η συγκίνηση , η αγωνία , ο φόβος που προσφέρει κάθε μάχη. Τα έντονα συναισθήματα της πάλης και η επιβεβαίωση ότι είσαι ζωντανός ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Γι αυτό αξίζει να παλεύεις κάθε στιγμή γι αυτό που ποθείς.

Ακόμα και αν δεν βρήκατε κάτι από τον εαυτό σας σε αυτό το άρθρο αλλά εξακολουθείτε να ανυπομονείτε για την επόμενη προπόνηση και τον αγώνα που φτάνει μην ανησυχείτε.  Δεν σκεφτόμαστε όλοι με τον ίδιο τρόπο ,ούτε κάνουμε την ίδια προπόνηση και δεν έχουμε τους ίδιους στόχους όμως όλοι θα ξαναβρεθούμε σε κάποια παραλία περιμένοντας την κόρνα της εκκίνησης με το ίδιο άγχος και θα σκεφτόμαστε όλη την προπόνηση της προετοιμασίας για αυτό τον αγώνα. Μέχρι τότε το μοναδικό που μπορώ να συμβουλεύσω είναι να το διασκεδάζεται και  να το κάνετε γιατί το αγαπάτε και γιατί πραγματικά αξίζει τον κόπο όσες δυσκολίες και αν υπάρχουν.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης, Φεβρουάριος 2005

Οι μέρες προσφέρονται για πιο χαλαρές προπονήσεις, όχι μόνο λόγω Πάσχα αλλά κυρίως λόγω επιτακτικής αποκατάστασης από τον Μαραθώνιο και όλη την προηγούμενη χειμερινή σεζόν. Με αυτή τη διάθεση εδώ στο Χαλκούτσι πλέον βρήκα τον γερο-Wilier (Evasion) και κάνουμε μαζί τις ποδηλατικές προπονήσεις, μέχρι να φέρω τα πιο σύγχρονα “όπλα” της Ridley. Όχι πως δεν είναι γρήγορος όταν χρειαστεί, όχι πως δεν είναι άνετος στα πολλά χλμ, απλά τα χρόνια έχουν περάσει γι’ αυτόν και δεν μπορεί να αντιπαλέψει με τους νεότερους.

Ο γερο-Wilier είναι θρυλικό και μαρτυρικό ποδήλατο, όχι μόνο γιατί κερδίσαμε μαζί δυο αγώνες “ορόσημα” διάθλου (2004: 1ος στον πρώτο επίσημο αγώνα Διάθλου 10-40-5 που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, 2008: 1ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου το 2008) αλλά κυρίως γιατί έχουμε επιβιώσει από δυο πολύ άσχημα ατυχήματα (από αυτά που σου αλλάζουν τη ζωή), εκτός βέβαια από τις συνήθεις πτώσεις ρουτίνας στο πέρασμα των ετών προπόνησης.

Του γερο-Wilier του έλαχε να περάσει και μια πραγματικά Μεγάλη Βδομάδα μαζί μου πασχαλιάτικα. Εβδομάδα παθών γιατί συμβαίνουν πολλά στη ζωή… κάθε ανηφόρα Γολγοθάς, σταύρωση και ανάσταση στο δρόμο. Λες κι αυτό το ποδήλατο ακόμα και τώρα που είναι ουσιαστικά παροπλισμένο, έχει την ευχή και την κατάρα να περνάει μαζί μου όλα τα δύσκολα. Το ποδήλατο πάντα νιώθει τα συναισθήματα που βγάζεις σε κάθε σου πάτημα σε κάθε στροφάρισμα. Κάποιοι πιο φανατικοί πιστεύουν πως το ποδήλατο έχει δικιά του ψυχή, εγώ απλά πιστεύω πως έχει την ψυχή που του δίνει ο αναβάτης του. Γι’ αυτό και όταν ανεβαίνεις στη σέλα πρέπει να είσαι με κάποιον τρόπο αποφασισμένος να ζήσεις ότι προκύψει στη διαδρομή σου.

Μέσα στην εβδομάδα θα κάνω μια προπόνηση μέχρι την Αθήνα και θα τον αλλάξω με τον Noah Green. Όσο περνάν οι μέρες και οι προπονήσεις θα πρέπει να γίνονται πιο συγκεκριμένες, καλύτερα να έχω το πιο “δυνατό” ποδήλατο, που ανταποκρίνεται με λιγότερο “πόνο” στα πατήματα μου. Ότι κι αν καβαλάω πάντως, είναι μεγάλη υπόθεση για μένα να ξέρω πως έχω εφεδρεία έναν αξιόμαχο βετεράνο που μπορεί να μου καλύψει τις ποδηλατικές ανάγκες όταν χρειαστεί. Οι νεώτεροι Ridley (Noah Green και Dean TT) είναι ωραίοι, αλλά ο παλιός είναι πάντα αλλιώς…

Γερο Wilier = Respect…

Το κολύμπι δεν είναι το καλό μου αγώνισμα, γι’ αυτό άλλωστε δεν συνηθίζω πλέον να συμμετέχω σε αγώνες τριάθλου (τελευταία συμμετοχή τον Οκτώβρη του 2009 εν μέσω στρατιωτικής θητείας). Πάραυτα συνηθίζω να κολυμπάω στη θάλασσα, για χαλάρωμα και ενδυνάμωση τους καλοκαιρινούς μήνες. Για πισίνα ούτε λόγος πλέον, βαριέμαι αφάνταστα το “ενυδρείο”. Εγώ είμαι για έξω, παιδί του δρόμου και της θάλασσας.

Αυτό που δεν συνηθίζω είναι να κολυμπάω στη θάλασσα αρχές Απριλίου. Είχα να το κάνω εδώ και 10 χρόνια, από το 2002 οπότε και ξεκίνησα τρίαθλο. Το έκανα και σήμερα όμως, βούτηξα! Το πρώτο κολύμπι του 2012 είναι γεγονός. Η θάλασσα στο Χαλκούτσι ήταν αρκετά κρύα βεβαίως, αλλά ευτυχώς είχα ένστικτο πέρσι τον Σεπτέμβρη και είχα αγοράσει μια στολή κολύμβησης που βρήκα σε προσφορά. Με κράτησε καλά, και αν συνηθίσω καλύτερα την κρυάδα στο πρόσωπο θα βγάλω αρκετά μέτρα τις επόμενο διάστημα.

Η αλήθεια είναι πως θέλω να συμμετάσχω στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου που θα γίνει 20 Μαΐου στην Καλαμάτα. Η εποχή είναι καλή και με βολεύει στα πλαίσια της προετοιμασίας μου για τους επόμενους θερινούς αγώνες και βεβαίως το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου τον Σεπτέμβρη.

Όπως έγραψα και παραπάνω, έχω να τρέξω τρίαθλο από το 2009 και πιο πριν από αυτό … από το 2004! Με λίγα λόγια μιλάμε για 1 αγώνα μέσα σε 8 χρόνια, κάτι που από μόνο του δε μου επιτρέπει να έχω και μεγάλες βλέψεις για το πανελλήνιο, παρά μόνο να μην πνίγω και να σταθώ στα πόδια μου στη στεριά σώος. Από κει και πέρα βλέπουμε …. αλλά ας μην λέω πολλά. Ως τότε καλύτερα να εξασκηθώ λίγο παραπάνω στο κολύμπι, “Σκάσε και Κολύμπα” ένα πράμα….

ΥΓ: Ακόμα και κρύα, αυτή τη θάλασσα σε προκαλεί να την κολυμπήσεις…

Grigoris Skoularikis ATG Marathon 2012

Ότι και να κάνεις, όπως και να το κάνεις …. άμα σε δείξει η τηλεόραση γίνεται αυτόματα σούπερ επιτυχία. Αυτό είναι ένα επιφανειακό συμπέρασμα της Κυριακής. Λίγο μετά τον τερματισμό μου στον Μαραθώνιο “Μεγας Αλεξανδρος” ( λεπτομέριες του αγώνα εδώ http://www.duathlon.gr/?p=898 ), άρχισα να δέχομαι μηνύματα στο κινητό μου και αργότερα μέσα στη μέρα συνεχίστηκαν και στο ίντερνετ όταν συνδέθηκα. Εκτός από τους λιγους φίλους που παρακολουθούν την προσπάθεια μου και είναι συνέχεια δίπλα μου, προς ευχάριστη έκπληξη με θυμήθηκαν επίσης και αρκετοί ακόμα, κυρίως συγγενείς με τους οποίους δεν έχω και τόσο συχνή επικοινωνία.

Με προβλημάτισε λίγο το γεγονός πως δέχτηκα πολλά συγχαρητήρια για ένα αποτέλεσμα που θεωρώ αποτυχία. Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι εξ αυτών, αναγνωριζουν το μέγεθος της προσπάθειας που κατέβαλα κόντρα μάλιστα σε πολλές δυσκολίες, όμως επίσης αλήθεια είναι πως η παρουσία μου στο γυαλί μεγέθυνε υπέρμετρα τον ενθουσιασμό τους. Άμα σε δείξει η τηλεόραση, έστω και η ΕΤ3 είναι αλλιώς.

Όσοι δεν είδατε ζωντανά το γεγονός θα το …υποστείτε τώρα, για να είστε και σίγουροι τι (δεν) χάσατε. Προσωπικά με λυπάμαι που με βλέπω να σέρνομαι έτσι στο τελευταίο χιλιόμετρο της διαδρομής. Να ξέρετε πως δεν είναι τόσο άσχημο όσο φαίνεται … είναι ακόμα χειρότερο! Χαχαχα. Όσο για τις δηλώσεις στο 2ο βίντεο … μιλάμε για εντελώς τελείως ψώνιο! Χαχαχα

βίντεο 1
Απο το 7ο λεπτό και μετά ε ε έρχομαι , αργά και βασανιστικά, προς τον τερματισμό.

βίντεο 2
Με δηλώσεις μετά τον τερματισμό παρέα με τον 3ο του αγώνα Αντώνη Παπαδημητρίου. Στα τελευταία λεπτά βλέπουμε να τερματίζει και ο φίλος Κώστας Παλάντζας παρέα με την 1η γυναικα.

κι εδω στο TV100 , με την αδερφή μου μετά τον τερματισμό της (στο 5:29)
 

Τελικά αυτός ο Μαραθώνιος ήταν ακόμα πιο δύσκολος απ’ ότι νόμιζα πως θα είναι. Αυτό καταδεικνύει όχι μόνο το τελικό αποτελέσματα 2:45:14, αλλά κυρίως το γεγονός πως τα τελευταία 10χλμ υπέφερα “καρφωμένος”. Η 5η θέση στην κατάταξη ενός Μαραθωνίου είναι μια παρηγοριά και ίσως ο βασικός λόγος που κίνησε τα πόδια μου μέχρι τον τερματισμό αλλά σίγουρα όχι αυτό που θα ήθελα. Δεν κατάφερα καν να σπάσω το στοιχειωμένο μου πλέον ατομικό ρεκόρ (2:43:21 από το 2006).

Δεν ήμουν καλά από την αρχή. Η πολύ δύσκολη εβδομάδα με τον τραυματισμό μου, με έφερε ικανό να αγωνιστώ στη γραμμή της εκκίνησης, αλλά πολύ βαρύ και σφιγμένο. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα στα πρώτα χιλιόμετρα. Το τραύμα μου δεν έλεγε να ζεσταθεί και με ενοχλούσε αρκετά στα πρώτα 10χλμ. Δυσκολευόμουν καν να τρέξω σε ρυθμό 3:40/χλμ κάτι που το είχα πολύ εύκολα στις προπονήσεις. Από το 12οχλμ περίπου ως το 24ο σα να ζεστάθηκα και έπιασα τον ρυθμό που ήθελα να έχω, γύρω στο 3:35, περνώντας και τα μισά σε 1:18:36. Ήταν πολύ πιο αργά απ’ οτι ήθελα, αλλά σε εκείνο το σημείο ένιωθα καλά και πίστευα πως θα μπορούσα στο δεύτερο μισό να ανακάμψω κι άλλο.

Δυστυχώς όμως μετά το 25ο χλμ ένιωσα τα πρώτα σφιξίματα στους τετρακέφαλους και άρχισα να καταλαβαίνω πως έρχονται τα δύσκολα. Δεν είχα τα προπονητικά χιλιόμετρα του Μαραθωνίου και θα το πλήρωνα πολύ άσχημα στα επόμενα. Μέχρι το 32ο χλμ ακόμα έτρεχα όμως κάπου εκεί άρχισε το “βάδην”. Όχι ευτυχώς δεν περπάτησα, αλλά ουσιαστικά έσερνα τα πόδια μου με ότι δύναμη είχα και δεν είχα να περάσουν αυτά τα βασανιστικά χιλιόμετρα. Τι να λέμε τώρα … οι Μαραθωνοδρόμοι ξέρουν πόσο άσχημη είναι αυτή η κατάσταση. Τουλάχιστον νομίζω πως ακόμα και τότε το διαχειρίστηκα όπως έπρεπε. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Έπρεπε να φτάσω στον τερματισμό έτσι κι αλλιώς. Πιέστηκα όσο άντεχα τους πόνους για να φτάσω γρηγορότερα. Για την αξιοπρέπεια του τερματισμού του Μαραθωνοδρόμου

Το συμπέρασμα της μέρας ήταν πως σήμερα τον Μαραθώνιο δεν τον είχα και ηττήθηκα κατά κράτος. Βέβαια η μάχη ήταν άνιση, καθώς μπήκα λαβωμένος και με ελλειπή χιλιομετρική προετοιμασία, αλλά όπως και να έχει μπήκα για να αγωνιστώ και απλώς δεν κατάφερα να ανταποκριθώ στις προσωπικές μου προσδοκίες. Μάλλον ήμουν περισσότερο αισιόδοξος απ’ ότι έπρεπε πως θα έχω αναρρώσει, όχι μόνο από το χτύπημα, αλλά και από τους μεγάλους αγώνες που είχαν προηγηθεί τον Μάρτιο. Καμιά φορά ξεχνάω πως πλέον κάνω …άλλο άθλημα και στον Μαραθώνιο πρέπει να περιμένω λιγότερα. Όχι μόνο λόγω προπόνησης, αλλά και λόγω αγωνιστικών προτεραιοτήτων. Αυτός ο αγώνας δεν ήταν βασικός στόχος για φέτος και τον έτρεξα στο τέλος τέλος μιας πολύ δύσκολης περιόδου. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται πως για να τρέξεις καλά Μαραθώνιο πρέπει να τον κάνεις βασικό στόχο της χρονιάς.

Πριν κλείσω να μην ξεχάσω να σημειώσω βεβαίως και την οικογενειακή επιτυχία της ημέρας. Η Χαρά μας κράτησε ψηλά την οικογενειακή σημαία του μαραθωνίου με ατομικό ρεκόρ 3:07:46 που της εδωσε τη 2η θέση στις γυναίκες και την 1η θέση στις Ελληνίδες

Όσο για τη συνέχεια … είναι προφανές πως πλέον προτεραιότητα έχει η ανάρρωση και ξεκούραση και μετά …βλέπουμε.

Συγκεντρωτικά, τα αποτελέσματα θα τα βρείτε εδώ:
http://www.runningnews.gr/?id=11156

Γενικό ρεπορτ απο τον αγώνα εδω: http://www.runningnews.gr/?id=11164

Και μερικές φωτογραφίες εδω και επισης βίντεο εδω