Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Καλησπέρα από Θεσσαλονίκη. Η βδομάδα ήταν πολύ δύσκολη, όπως έγραφα τις προάλλες ( http://www.duathlon.gr/?p=881 ) αλλά έκανα ότι μπορούσα για να σώσω αυτόν τον ανοιξιάτικο Μαραθώνιο. Λίγες ώρες πριν την εκκίνηση του μεγάλου αγώνα “Μέγας Αλέξανδρος” τα τραύματα στο πόδι έχουν επουλωθεί αρκετά για να είμαι αισιόδοξος πως όχι μόνο θα τερματίσω αξιοπρεπώς, αλλά θα βελτιώσω και αυτό το στοιχειωμένο μου ρεκόρ, 2:43:21 από το 2006 στην Κλασική.

Βεβαίως έχω ακόμα πόνους, η βασική πληγή είναι ανοιχτή και οι μελανιές δεν έχουν φύγει εντελώς αλλά Κυριακή στις 8.30 το πρωί δεν θα έχει τίποτα από αυτά σημασία. Ο Μαραθώνιος έτσι κι αλλιώς έχει πόνο. Αυτός ο Μαραθώνιος ίσως έχει για μένα λίγο παραπάνω πόνο απ’ ότι συνήθως, αλλά όπως και να έχει θα τον τρέξω.

Σε κάθε αγώνα οφείλουμε να αγωνιζόμαστε και να το παλεύουμε με αυτά που έχουμε, είτε είμαστε καλά είτε όχι. Έχω σταματήσει πλέον να μπαίνω σε αγώνες μόνο όταν είμαι καλά. Αυτό είναι σπάνιο και αν κολλάμε στην αναμονή της τέλειας κατάστασης για να αγωνιστούμε αφήνουμε την αθλητική μας ζωή να φεύγει…. και φεύγει γρήγορα η άτιμη. Αν υπάρχει πρόβλημα μικρο, μεγάλο ή μεγαλύτερο …. αυτό είναι που κάνει και την κάθε προσπάθεια ξεχωριστή σαν εμπειρία και βίωμα. Και για μένα πλέον στον αθλητισμό που κάνω αυτό έχει τη μεγαλύτερη σημασία, η εμπειρία, το βίωμα είτε είναι θρίαμβος είτε συντριβή.

Καλή αντάμωση λοιπόν, στην εκκίνηση και ελπίζω και στον τερματισμό με το καλο….

Οι συνθήκες του σαββατοκύριακου ήταν ιδανικές για να ευχαριστηθώ ένα αγωνιστικό ποδηλατικό διήμερο, όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν και τόσο καλά στον Γύρο Θυσίας.

Την πρώτη μέρα στο σιρκούι είχα πτώση και χτύπησα στο γοφό μου (κλασικά). Εγκατέλειψα άδοξα έχοντα συμπληρώσει μόλις μία στροφή από τις επτά αγώνα και πήγα να περιποιηθώ το τραύμα μου. Ατυχία … αλλά αυτά συμβαίνουν στην ποδηλασία. Δεν έπαθα τίποτα όλο τον χειμώνα, που έκατσε τώρα. Ότι έγινε έγινε εκείνη την ώρα. Απλώς θα έπρεπε να μαζέψω το κουράγιο μου και να μπω τη δεύτερη μέρα στον ανηφορικό αγώνα της αντοχής 100χλμ Πάτρα – Καλάβρυτα και να αγωνιστώ αξιοπρεπώς. Αυτός ήταν και ο αγώνας που με ενδιέφερε περισσότερο, άλλωστε και σε κάθε περίπτωση αγωνιζόμαστε με αυτά που έχουμε.

Το πόδι ήταν αρκετά πρησμένο το πρωί, αλλά μπορούσα να ποδηλατώ χωρίς ιδιαίτερους πόνους, Πίστευα πως ακόμα κι έτσι θα μπορούσα να κάνω αυτό για το οποίο είχα πάει στην Πάτρα. Ο αγώνας θα ήταν πολύ σκληρός, όχι μόνο λόγω της δύσκολης “κλασικής” διαδρομής, αλλά και του πολύ έντονου και πολυπληθούς συναγωνισμού. Από άποψη τακτικής βρέθηκα εκεί που ήθελα στο γκρουπ, σχετικά μπροστά για να έχω καλύτερο έλεγχο της διαδρομής. Μέχρι και τα μισά περίπου της ανάβασης κατάφερα να κρατηθώ με το πελοτόν, ενώ μπροστά υπήρχαν δυο αποσπασμένοι αθλητές, εκ των οποίων ένας της ομάδας μας, της Etcetera-Worldofbike ”Θησέας”. Από τα μισά και μετά άρχισα να νιώθω πόνο στο πόδι μου και κάπου εκεί κατάλαβα πως δεν θα μπορούσα να αποδώσω στο 100%. Δυστυχώς δεν ήμουν σε θέση να κυνηγήσω στο βαθμό πίεσης που απαιτείται σε έναν τέτοιο αγώνα ποδηλασίας και έχασα το κυρίως γκρουπ.

Έμεινα στο δεύτερο γκρουπ με περίπου 10 αθλητές να κυνηγάμε. Ακόμα κι εκεί πάντως δεν μπορούσα να πιέσω όσο χρειαζόταν αφού πονούσα. Έτσι λίγα χιλιόμετρα από το τέλος έχασα και το δεύτερο γκρουπ και έφτασα στην τελική ανάβαση της Αγίας Λαύρας μόνος μου. Ευτυχώς εκεί κατάφερα να περάσω μερικούς και έφτασα στον τερματισμό, αξιοπρεπώς μεν, αλλά όχι καλά. Ο χρόνος μου ήταν λίγο πιο αργός από πέρσι. Εκτός από το χτύπημα, είχα κι άλλες ατυχίες στη διαδρομή με αποκορύφωμα το γεγονός πως τερμάτισα με ξεφουσκωμένο λάστιχο! Η σατανική σύμπτωση είναι πως και πέρσι στον ίδιο αγώνα είχε γίνει ακριβώς το ίδιο πράγμα. Κάτι πάτησα και το λάστιχο έχασε αέρα. Είχα χάσει και λίγο πριν την αρχή της ανάβασης και το παγουράκι με τους ηλεκτρολύτες μου, έφυγε πέφτοντας σε μια λακκούβα.

Στη σύνοψη, νόμιζα αρχικά πως είχα κάνει καλύτερο αγώνα, αλλά τελικά πιστεύω πως έχασα αρκετό χρόνο στα τελευταία χιλιόμετρα όπου δεν ήμουν σε θέση να κυνηγήσω όπως πέρσι. 42η θέση στους άνδρες που την θεωρώ αποτυχία με δεδομένο πως ήμουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση, με εμπειρία και πιο έτοιμος από πέρσι. Δεν μπόρεσα να αντέξω όσο χρειαζόταν με το πελοτόν και αυτό έφερε ένα αποτέλεσμα που δεν με αφήνει ικανοποιημένο. Αυτό είναι το αγωνιστικό γεγονός χωρίς δικαιολογίες.

Το βασικό μου πρόβλημα πλέον είναι πως αυτή την Κυριακή θέλω να τρέξω και τον Μαραθώνιο στη Θεσσαλονίκη. Δεν ξέρω σε τι κατάσταση θα είναι το χτύπημα μου μέχρι τώρα. Το γδάρσιμο επιφανειακά ακόμα αιμορραγεί και αλλάζω γάζες συνέχεια, όμως αυτό είναι το λιγότερο. Από το γδούπο υπάρχει και η αναμενόμενη θλάση στο γοφό και αυτή η εβδομάδα θα είναι δύσκολη σωματικά άλλα κυρίως ψυχολογικά. Ξεκινάει μάχη με το χρόνο προκειμένου μέχρι την Κυριακή το πρωί να πονάω όσο το δυνατόν λιγότερο στο τρέξιμο, όπου με τους κραδασμούς νιώθεις τα πάντα. Δεν το παρατάω πάντως, όπως έγραψα και παραπάνω, με ότι έχω θα αγωνιστώ. Αφού πρέπει ο μαραθώνιος να γίνει με τον δύσκολο τρόπο, έτσι θα γίνει.

Ίσως ο ποδηλατικό γύρος “θυσίας” να αποδειχτεί για μένα πραγματική θυσία ενός πολύ καλού ρεκόρ στον Μαραθώνιο. Από την άλλη ίσως να αποδειχτεί και άλλη μια σκληρή εμπειρία που θα με κάνει δυνατότερο στο μέλλον. Η βδομάδα θα είναι πολύ δύσκολη όπως είπαμε και στο τέλος της θα δούμε…

Τα αποτελέσματα του αγώνα της αντοχής θα τα βρείτε εδώ:
http://popatras.gr/?section=news&id=85

και του σιρκουί, εδώ;
http://popatras.gr/?section=news&id=86

Ο πρώτος μεγάλος αγώνας ποδηλασίας δρόμου της χρονιάς έφτασε και σκοπεύω να είμαι κι εγώ εκεί. Φυσικά μιλάω για τον “Γύρο Θυσίας” και τον “κλασικό” πλέον αγώνα αντοχής 100χλμ Πάτρα – Καλάβρυτα με ως επί το πλείστον ανηφορική διαδρομή, την Κυριακή 25 Μαρτίου.Εννοείται πως συμμετέχω και με τα χρώματα της ομάδας μου Team Etcetera-Worldofbike ”ΘΗΣΕΑΣ” με την οποία θα προσπαθήσουμε ολα τα παιδιά να κάνουμε το καλυτερο δυνατό.

Ο καιρός ζέστανε αρκετά αυτή την εβδομάδα για να ευχαριστηθούμε λίγο ποδηλασία με “ελληνικές” συνθήκες, πάνω στην ώρα δηλαδή ώστε να ευχαριστηθούμε και τον αγώνα … όχι άλλο κρύο, αρκετά περάσαμε.

Σαφής στόχος δεν υπάρχει, απλώς να μπω να κάνω το καλύτερο δυνατόν ανάμεσα στους καλύτερους Έλληνες ποδηλάτες. Για μένα ουσιαστικά θα είναι το κρίσιμο ποδηλατικό τεστ της χειμερινής προετοιμασίας. Να δούμε τι κάναμε και σε αυτόν τον ιδιαίτερα έντονο και απαιτητικό ποδηλατικό τεστ. Σίγουρα είμαι πολύ καλύτερα από πέρσι όπου είχα τερματίσει 31ος σε αυτό τον αγώνα. Αν φέτος είμαι έτοιμος ή όχι για κάτι καλύτερο αυτό θα φανεί μόνο στο δρόμο.

Ήταν μια μέρα για να μας θυμάται το Ελληνικό το οποίο όπως όλα δείχνουν αποχαιρετούμε από τόπο αγώνων. Σήμερα (Κυριακή 11/3/2012) κέρδισα για 3η φορά το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου με μια πάρα πολύ καλή εμφάνιση, επιβεβαίωση όλης της χειμερινής μου προετοιμασίας.

Συνολικός χρόνος 1:45:45 που είναι αρκετά λεπτά ρεκόρ διαδρομής σε μια δύσκολη μέρα με κρύο, πολύ δυνατούς ανέμους και βροχή κατά διαστήματα. Επιμέρους χρόνοι 32:30 στο πρώτο 10άρι τρέξιμο, 54:55 στην ποδηλασία (37χλμ, 39,5χλμ/ωρα μέση ταχύτητα) και 16:25 στο δεύτερο 5αρι τρέξιμο. 50 δευτερόλεπτα πρώτη αλλαγή και 1:05 δεύτερη αλλαγή (όλοι οι χρόνοι είναι κατά προσέγγιση +/- 5 δευτερόλεπτα). Σημαντική διευκρίνηση, πως φέτος κάθε γύρος στο τρέξιμο ήταν 30-50 μετρά πιο μικρός, αφού αφαιρέθηκε ένα τμήμα της διαδρομής για λογούς ασφαλείας. Δεύτερος με 2:00:30 ήταν ο Σπύρος Γκοτζιάς και τρίτος με 2:01:01 ο “Γερμανός” Βασίλης Νόνας. Στις γυναίκες, το τίτλο της διατήρησε και η συναθλήτρια μου τον Θησέα Ζωγράφου, η Λουκία Λουκοπούλου με 2.08.04.

Από άποψη συναγωνισμού, ο αγώνας ήταν εύκολος, όχι όμως και από άποψη συνθηκών. Είχε κρύο (8 C), πολύ δυνατούς βοριάδες (6-7 μποφόρ) και ψιλή βροχή κατά διαστήματα. Δεν ήταν συνθήκες για να κυνηγήσω το χρόνο, όμως ήμουν τόσο αποφασισμένος που έπρεπε να κάνω το καλύτερο δυνατό για να βγάλω και τα συμπεράσματα μου σχετικά με όλη την προπόνηση του Χειμώνα. Ειδικά στην ποδηλασία τα πράγματα ήταν αρκετά δύσκολα, αλλά ήμουν τόσο καλά που με επηρέασε λίγο. Ίσως με καλές συνθήκες να μπορούσα να κάνω 1-2 λεπτά ακόμα πιο γρήγορα (κοντά στα 53 λεπτά που υπολόγιζα) αλλά αυτό πλέον δεν έχει καμία σημασία. Ίσα ίσα που έτσι κατέβηκα από το ποδήλατο με αρκετές δυνάμεις και έτρεξα πολύ γρήγορα και το δεύτερο 5άρι. Ευτυχώς γλίτωσα την χοντρή βροχή η οποία άρχισε να πέφτει μετά τις 2:15 κι ενώ όμως αρκετοί συναθλητές μου ήταν ακόμα έξω.

Το ασφαλές συμπέρασμα της ημέρας είναι πως είμαι καλά …πολύ καλά …όπως πρέπει. Τουλάχιστον ο προπονητικός σχεδιασμός φαίνεται πως απέδωσε και θα είναι οδηγός και στην καλοκαιρινή προετοιμασία ενόψει Παγκοσμίου Πρωταθλήματος. Αυτό είναι που πραγματικά με χαροποιεί και με αφήνει πολύ ευχαριστημένο. Η σκληρή αλλά μεθοδική φετινή δουλειά πάνω στις βάσεις και στις εμπειρίες των προηγούμενων δύο αμφιλεγόμενων ετών φαίνεται πως απέδωσε καρπούς και μάλιστα σε έναν πολύ σκληρό καιρικά χειμώνα και σε μια εξίσου σκληρή αγωνιστική μέρα.

Η αλήθεια είναι την επίδοση που έκανα φέτος στο πανελλήνιο ήθελα να την κάνω και πέρσι, όμως για πολλούς λόγους δε μου βγήκε. Τότε είχα απογοητευτεί πολύ, αν και δεν το είπα σε κανέναν. Δεν ήμουν σίγουρος αν έβαζα εφικτούς στόχους ή αν αιθεροβατούσα. Ξεπερνώντας τις αμφιβολίες μου έπρεπε να πιστέψω περισσότερο στον εαυτό μου και να προσπαθήσω εκ νέου. Φέτος δεν άλλαξα τους στόχους, άλλαξα όμως τους τρόπους. Αποφάσισα να μην κάνω διεθνή αγώνα δίαθλου την Άνοιξη και να προετοιμαστώ από το χειμώνα σιγά σιγά για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μεγάλης απόστασης με προπόνηση για τη “μεγάλη απόσταση” του Ζόφινγκεν. Αυτό μου ταιριάζει καλύτερα και έτσι προπονούμαι με μεγαλύτερη ασφάλεια, γλιτώνοντας καταπονήσεις και αποφεύγοντας τραυματισμούς. Αν και κάπως αντισυμβατικό, το πλάνο πήγε κατ’ ευχήν και απέδωσα στον αγώνα αυτό που έπρεπε, αυτό που ήθελα.

Δυστυχώς, κάθε χαρούμενη ιστορία έχει και ένα μελανό σημείο. Ευτυχώς αυτό συνέβη στην αρχή της μέρας και αποκαταστάθηκε στη συνέχεια. Οι γονείς μου ήταν να έρθουν από το χωριό κατευθείαν στους αγώνες, όμως νωρίς το πρωί ο πατέρας μου τηλεφώνησε από το νοσοκομείο “Γεννηματάς”. Η μητέρα μου ταλαιπωρήθηκε όλο το προηγούμενο βράδυ από κάποιο πρόβλημα υγείας και βρέθηκαν εκεί νωρίς το πρωί για εξετάσεις και …. άρχισε η αγωνία. Ήξερα πως αν ήταν κάτι σοβαρό δεν θα μου το λέγαν έτσι κι αλλιώς οπότε θα είχα να ανησυχούσα στον αγώνα. Τελικά τα πράγματα εξελίχθηκαν καλά, ο πατέρας μου κατέβηκε να μου συμπαρασταθεί όπως μου είχε υποσχεθεί και έφερε μαζί και την ηρωική μάνα μου, ακριβώς γιατί ξέραν πως δεν θα μπορούσα να αγωνιστώ με το μυαλό μου αλλού. Για άλλη μια φορά, ακόμα κι έτσι, στάθηκαν και οι δυο τους στο πλευρό μου. Ότι και να πω για αυτούς τους ανθρώπους θα είναι λίγο. Η φωνή της μάνας σε κάθε μου πέρασμα από την περιοχή αλλαγών ήταν πιο δυνατή παρά ποτέ.

Αυτά λοιπόν και για το φετινό πανελλήνιο πρωτάθλημα διάθλου. Αποστολή εξετελέσθη και πάμε γι’ αλλα. ΟΚ είπαμε, είμαι καλά, αλλά σκοπός είναι να είμαι έτσι και στους διεθνείς αγώνες. Τα κεφάλια χαμηλά και μέσα. Συνεχίζω αυτό που ξεκίνησα. Άλλωστε έχουμε και νέους σημαντικούς αγώνες σήμερα, Ποδηλατικός αγώνας αντοχής 100χλμ (Πάτρα-Καλάβρυτα) στις 25 Μαρτίου και μια βδομάδα μετά (1/4) Μαραθώνιος στη Θεσσαλονίκη, έτσι για να κάνουμε και δυο πραγματικά “μεγάλων αποστάσεων” τεστ!

* Περισσότερα για το πανελλήνιο διαθλου εδώ: http://www.3athlon.gr/item.php?id=454

** Εδω τα αναλυτικά αποτελέσματα http://www.3athlon.gr/item.php?id=456

*** και βεβαίως πάρα πολλές φωτογραφίες για να βαρεθείτε να με βλέπετε πάλι…χαχαχα, εδω

Ο σημαντικότερος αγώνας του Χειμώνα για μένα έφτασε . Αυτη την Κυριακή 11/3 στις 12 το μεσημέρι αγωνίζομαι στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου με σκοπό να διατηρήσω τον τίτλο μου. Οι αγώνες θα γίνουν στο Ελληνικό, όπως πάντα, αλλά ίσως να είναι και η τελευταία τους φορά. Ο χώρος ξεπουλιέται όπως είναι ήδη γνωστό, οπότε ας του δώσουμε κάτι να μας θυμάται…

Μετά τον αγώνα μου στα 10χλμ του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ανωμάλου Δρόμου, ταλαιπωρήθηκα για 2 μέρες από γαστρεντερίτιδα, αλλά ίσως να μου βγήκε και σε καλό, αφού έχασα εκείνο το κιλό που ήθελα και μέσα στην εβδομάδα έλυσα κι έκανα και δυο αρκετά γρήγορες προπονήσεις ώστε να θεωρώ πως είμαι έτοιμος για το δίαθλο, βάση του αρχικού προπονητικού προγραμματισμού.

Τις τελευταίες μέρες έχει πέσει λίγο πανικός ανάμεσα στις τάξεις συναθλητών (έμπειρων και άπειρων) σχετικά με τον καιρό της Κυριακής. Όπως όλα δείχνουν, μάλλον θα φάμε και βροχή σε κάποια φάση, ενώ θεωρείται σίγουρο το κρύο και οι δυνατοί βόριοι άνεμοι. Το μόνο που ελπίζω είναι τουλάχιστον στους αγώνες των μικρών που θα γίνουν πριν, να μην βρέξει καθόλου για να μην ταλαιπωρηθούν τα παιδάκια κι άντε να κάνουμε κι εμείς στεγνοί ζέσταμα.

Σε κάθε περίπτωση, ο αγώνας είναι αγώνας και οφείλουμε να είμαστε εκεί, να προσπαθήσουμε για το καλύτερο, με ότι έχουμε μέσα μας, ότι και να μας στέλνει ο ουρανός, ότι κι αν βρίσκουμε στο δρόμο μας. Τουλάχιστον σε αυτή τη συνάντηση ότι και να γίνει θα το περάσουμε όλοι μαζί και θα συμπαραστεκόμαστε νοερά ο ένας στον άλλο. Όχι σαν τις προπονήσεις μας.

Δεν έχω διάθεση να παραπονεθώ ξανά για τον καιρό, το έκανα μια φορά φέτος σε προηγούμενη δημοσίευση, για αυτή την Κυριακή δε με νοιάζει ότι και να γίνει. Είμαι έτοιμος για όλα! Φέτος πέρασα και άντεξα τα πάντα από τον καιρό όλο τον Χειμώνα. Την Κυριακή, σε αυτό το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα δεν θα αγωνιστώ απλά για να υπερασπιστώ τον τίτλο μου, αλλά για να υπερασπιστώ όλα τα χιλιόμετρα αυτού του Χειμώνα, όλες τις ώρες που πέρασα στον δρόμο με κρύο, αέρα και βροχή, όλη αυτή την βαριά προετοιμασία και όλα μου τα όνειρα για κάτι καλό στους μεγάλους αγώνες που με περιμένουν…

Καλή αντάμωση την Κυριακή και Καλή μας Δύναμη…

* ολα τα τελευταία νέα πριν τους αγώνες εδω: http://www.3athlon.gr/item.php?id=453