Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Το 2012 μπήκε και επισήμως, Καλή Χρονιά σε όλους, Χρόνια μας Πολλά με υγεία και ότι καλό.
Τι σκέφτομαι να κάνω φέτος? Πολλά πράγματα! Τι θέλω να κάνω φέτος? Καλύτερα πράγματα!
…και άντε να δούμε στο δρόμο τι τελικά θα γίνει…

Μετά τις περσινές εμπειρίες η φετινή χρονιά δεν θα έχει πειράματα. Ο μεγάλος στόχος είναι σαφής και όλο το προπονητικό και αγωνιστικό πλάνο θα είναι σχεδιασμένο για αυτόν. Επιστροφή στο Ζόφινγκεν για το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου μεγάλης απόστασης για κάτι καλύτερο από πέρσι. Όλα τα υπόλοιπα θα είναι απλά αγωνιστικά τεστ και ευκαιρίες διαφυγής από τη μονοτονία ενός ήδη βεβαρημένου προπονητικού πλάνου. Άλλωστε μέχρι τον Σεπτέμβρη έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας και υπάρχει αρκετός χώρος για κάποιους σημαντικούς αγωνιστικούς σταθμούς.

Έτσι, θα προσπαθήσω για το καλύτερο δυνατό “εντός των τοιχών” στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ανωμάλου Δρόμου (4/3, βασικό τεστ έναντι των καλύτερων Ελλήνων δρομέων), στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου (11/3), στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τριάθλου (27/5) και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Δρόμου (22-24/6, βασικό τεστ έναντι των καλύτερων Ελλήνων ποδηλατών).

Θα ήθελα πολύ να τρέξω φέτος και Μαραθώνιο με στόχο ένα ατομικό ρεκόρ, αλλά χωρίς να έχω την πολυτέλεια για εξειδικευμένη προετοιμασία. Ίσως έτσι να μου βγει και καλύτερα πάντως, χωρίς άγχος. Πρώτη απόπειρα με το καλό, θα γίνει στον “Μέγα Αλέξανδρο” (1/4), ενώ αν καταφέρω να αναρρώσω από το Ζόφινγκεν θα προσπαθώ να μπω και στην Κλασική.

Εκτός από το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα ποδηλασίας, το πρόγραμμα περιλαμβάνει και τρία ποδηλατικά τεστ αντοχής, Δρόμος Θυσίας (25/3, Πάτρα-Καλάβρυτα), “Ομφάλιο” (29/4, Δελφοί) και βεβαίως το τοπικό πρωτάθλημα 16-17/6 όπου θα τρέξω και χρονόμετρο βεβαίως. Να σημειώσω εδώ πως μετά την ιδιαίτερη τιμητική 6η θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα στην ατομική χρονομέτρηση, φέτος θέλω πολύ να είμαι σε αντίστοιχα καλή κατάσταση στο αγώνισμα για κάτι ακόμα καλύτερο.

Ο στίβος ποτέ δε με ευνοούσε ιδιαίτερα, αλλά δεν μπορώ να τον αγνοώ και εντελώς, καθώς μπορεί να αποτελέσει ακριβοδίκαιο “κριτή” δρομικής κατάστασης. Έτσι, αν και δεν θα είναι προτεραιότητα την Άνοιξη θα προσπαθήσω να βελτιώσω τα ατομικά μου ρεκόρ σε μία και μοναδική ευκαιρία για κάθε αγώνισμα. 5000μ στο διασυλλογικό πρωτάθλημα (5/5) και 10.000μ στο πανελλήνιο πρωτάθλημα (19/5). Σε κάθε περίπτωση πρέπει να δώσουμε και βαθμούς στον συλλογο.

Πάντως, μέχρι τους σημαντικούς αγώνες από Μάρτιο και μετά, η χρονιά ξεκινάει με μικρούς αγώνες. Γύροι Πόλεων σε Νέα Σμύρνη (15/1) και Φιλοθέη (12/2) και δύο Δίαθλα (αν γίνουν τελικα) 29/1 στον Σχινιά και 26/2 στην Κυπαρισσία.

Το πρόγραμμα φέτος δεν περιλαμβάνει άλλους μεγάλους αγώνες δρόμου (πλην των Μαραθωνίων), όπως πχ κάποιον ημιμαραθώνιο, καθώς θεωρώ πως μέσα στο γενικότερα βεβαρημένο προπονητικό και αγωνιστικό πρόγραμμα θα έχουν υψηλό “ρίσκο κόπωσης και τραυματισμών”. Επίσης το πρόγραμμα δεν περιλαμβάνει διεθνές δίαθλο την Άνοιξη, καθώς θέλω να επικεντρωθώ στο Ζόφινγκεν. Το επισήμως πλέον ευρωπαϊκό πρωτάθλημα διάθλου μεγάλης απόστασης στην Ολλανδία είναι ένα δέλεαρ, αλλά προς το παρόν η διάθεση είναι αρνητική. Άλλωστε έτρεξα πέρσι στη συγκεκριμένη διαδρομή και δε νομίζω πως μου ταιριάζει.

Προς το παρόν αυτά … και πολλά μου είναι. Είμαι αισιόδοξος πως φέτος θα καταφέρω να τηρήσω όλο τον αρχικό αγωνιστικό σχεδιασμό και αυτός είναι ουσιαστικά και ο βασικός στόχος του 2012. Να είμαι καλά και να μπορέσω να προπονηθώ και να αγωνιστώ χωρίς προβλήματα μέσα στη χρονιά. Η αισιοδοξία μου πηγάζει μόνο και μόνο από το γεγονός πως ξεκινάω τη χρονιά …καλά. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που η αλλαγή του χρόνου με βρίσκει σε φουλ ρυθμούς στο δρόμο και δυσκολεύομαι να το πιστέψω!

Καλά να είμαστε λοιπόν, καλές διαδρομές με καλά μυαλά, ώστε να έχουμε και καλούς αγώνες! Θα τα πούμε κι από κοντά κάπου εκεί έξω στο δρόμο…

Συγκεντρωτικά όλο το (θα ήθελα να) αγωνιστικό μου πρόγραμμα, εδώ:
http://www.duathlon.gr/?page_id=544

Τελευταίες μέρες του 2011, μέρες γιορτής, μέρες ξεκούρασης, μέρες απολογισμού, συλλογισμού, και ανασύνταξης ενόψει 2012. Τι έκανα και τι δεν έκανα αυτή τη χρονιά και τι μου έμεινε για την επόμενη…

Θα μπορούσα να πω πως το 2011 ήταν μια καλή χρονιά γιατί τουλάχιστον πέτυχα τους δυο βασικούς μου αγωνιστικούς στόχους. Πήρα πίσω τον τίτλο του πρωταθλητή Ελλάδας στο Δίαθλο και συμμετείχα αξιοπρεπώς στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης στο Ζόφινγκεν της Ελβετίας. Ενδιάμεσα είχα και την ευχάριστη έκπληξη να πάρω και την 6η θέση στην Ατομική Χρονομέτρη του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Ποδηλασίας Δρόμου. Πέρα από αυτά πάντως κινήθηκα στη μετριότητα και αυτό κυρίως γιατί αντιμετώπισα το 2011 εκβιαστικά.

Ουσιαστικά, αυτή θα ήταν η πρώτη μου πλήρης χρονιά προπόνησης μετά από πολλά χρόνια, με συγκεκριμένο αγωνιστικό προγραμματισμό και μεγάλους στόχους. Όμως για να ξεκινήσει μια νέα χρονιά, πρέπει να τελειώσει η προηγούμενη, να ξεκουραστείς και κατόπιν πάλι από την αρχή… Εγώ κάπου πέρσι αυτά τα ‘μπλεξα. Μετά τον αποτυχημένο Μαραθώνιο του 2010, δεν είχα το καθαρό μυαλό να κάτσω να αναρρώσω πλήρως και ξεκίνησα βεβιασμένα τη νέα μου χρονιά. Ήθελα να κάνω πολλά και καλά, όμως κουβαλούσα προβλήματα του 2010 που θα τα έβρισκα μπροστά μου τους πρώτους μήνες του 2011. Έτσι έφτασα στο τραγικό Powerman Holland μετά το οποίο αναγκάστηκα να μείνω εκτός τρεξίματος για περισσότερο από 2 μήνες με φυσικοθεραπείες παράλληλα ώστε να ξεπεράσω το σύνδρομο κοιλιακών-προσαγωγών που είχε φτάσει πια στο “δεν πάει άλλο”.

Το καλό της χρονιάς ήταν πως σε αυτούς τους δύσκολους μήνες, πραγματικά μάζεψα όλο το κουράγιο μου και έκανα τα αδύνατα δυνατά, όχι μόνο να αναρρώσω, αλλά και να επανέλθω αγωνιστικά ώστε να καταφέρω να βρεθώ σε καλή κατάσταση στο παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου στην Ελβετία. Το κίνητρο ήταν πολύ μεγάλο και το μικρό θαύμα έγινε. Το μεγαλύτερο κέρδος όμως ήταν πως κατάφερα να ξεπεράσω τον εαυτό μου σε πολλούς τομείς και να αναθεωρήσω τους στόχους μου. Έμαθα να κοιτάω ψηλότερα όχι απλώς επειδή “μπορώ” αλλά κυρίως γιατί “θέλω”.

Τι δεν έκανα φέτος που ήθελα πολύ? Δεν έτρεξα έναν καλό Μαραθώνιο. Μετά το Powerman Zofingen το σώμα μου πραγματικά κατέρρευσε. Η πονεμένη μέση μου με άφησε πάλι 2 ολόκληρους μήνες εκτός τρεξίματος. Δεν πειράζει, ήταν η ξεκούραση που χρειαζόμουν για να ξεκινήσω φρέσκος τη νέα χρονιά και να την βάλω στις σωστές βάσεις. Αυτόν τον καλό Μαραθώνιο που θέλω, θα τον τρέξω κάποια άλλη στιγμή.

Με λίγα λόγια αυτό ήταν το αθλητικό μου 2011. Τα αναλυτικά πεπραγμένα μπορείτε να τα δείτε εδώ http://www.duathlon.gr/?page_id=311 Δεν θα είχε νόημα να πιάσω έναν έναν τους αγώνες που έτρεξα. Σημασία έχει τι γενικότερο μου έμεινε από τη χρονιά που φεύγει…

Τι περιμένω από το 2012? Αυτά θα τα πούμε με τη νέα χρονιά. Προς το παρόν εύχομαι σε όλους Καλή Πρωτοχρονιά και Καλή ξεκούραση τις επόμενες μέρες.

Πάει αρκετός καιρός από τότε που έγραψα κάτι για τελευταία φορά. Πάει αρκετός καιρός που ήμουν εκτός δρόμων … Ήθελα να τρέξω τρίαθλο, ήθελα να τρέξω Μαραθώνιο … τελικά δεν έτρεξα τίποτα γιατί απλώς δεν μπορούσα. Η καταραμένη μέση μου με έπιασε για περισσότερο από ένα μήνα, για να μου θυμίσει πόσο θνητός είμαι. Έκανα λίγο ποδηλασία τον Οκτώβριο ενώ τρέξιμο ξεκίνησα μόλις αρχές Νοεμβρίου. Ουσιαστικά έμεινα εκτός προγράμματος για 2 μήνες … διάστημα πάρα πολύ, αλλά όπως αποδείχτηκε αναγκαίο για να ξεκουραστώ και να αναρρώσω πλήρως ενόψει νέας χρονιάς.

Η χρονιά που τελειώνει, με αφήνει ευχαριστημένο, γιατί κατάφερα να κάνω κάποια πράγματα που ήθελα με αποκορύφωμα τη συμμετοχή μου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου και κάποιους επίσης καλούς αγώνες εντός Ελλάδος, όπως το πανελλήνιο πρωτάθλημα διάθλου (1ος) και το πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας δρόμου (6ος στην ατομική χρονομέτρηση). Από εκεί και πέρα πάντως κάθε άλλο από ιδανική ήταν γιατί και αρκετά λάθη στην προετοιμασία έγιναν και προβλήματα τραυματισμών υπήρξαν. Ακόμα και στα 30 μου όμως συνεχίζω να μαθαίνω και τη νέα χρονιά δεν θα κάνω τα ίδια λάθη. Άλλωστε υπάρχουν τόσα καινούρια λάθη να κάνω….

Όπως είπα έκατσα και ξεκουράστηκα αρκετά όμως οι μέρες σιωπής τελειώσαν και έχω επιτρέψει στους δρόμους, σε φουλ ρυθμούς προετοιμασίας. Για τη νέα χρονιά θέλω να τρέξω αρκετούς αγώνες, αλλά ουσιαστικά ο μόνος και μεγάλος μου στόχος θα είναι η επιστροφή στο Ζόφινγκεν για το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου μεγάλης απόστασης. Έτσι, χωρίς βιασύνες όπως πέρσι, το χειμώνα θα βάλω γερές βάσεις και σιγά σιγά όσο πλησιάζει ο καιρός ελπίζω να είμαι δυνατός για να κάνω και το κάτι παραπάνω στην προετοιμασία μου ενόψει Ζόφινγκεν.

Έσπασα τη σιωπή μου … έπεται συνέχεια…

Δύο εβδομάδες έχουν περάσει πλέον από τον μεγάλο αγώνα του Zofingen και δεν είμαι σίγουρος αν έχω ακριβώς συνειδητοποιήσει τι έκανα. Βασικά, περισσότερο φοβάμαι πως δεν έχει συνειδητοποιήσει το σώμα μου τι έκανε. Σίγουρα, ήταν με διαφορά ο πιο δύσκολος αγώνας που έχω κάνει ποτέ και πιθανόν ότι άλλο κάνω από εδώ και πέρα να μου φαίνεται εύκολο. Για μένα αυτός ο αγώνας ήταν “ταβάνι” όσον αφορά το βαθμό δυσκολίας και επιπέδου συναγωνισμού. Από εδώ και πέρα στόχος πλέον είναι να γίνομαι καλύτερος και να διεκδικώ το κάτι παραπάνω…

Και τώρα τι δηλαδή? Ας μην πάμε ακόμα πολύ μακριά και ας παραμείνουμε στο παρόν. Όχι βέβαια πως ο νους μου δεν τρέχει ήδη μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2012, αλλά έχουμε ακόμα κάποιες υποχρεώσεις μέσα στο 2011.

Δε μπορώ να πω πάντως πως τα μεταγωνιστικά σωματικά συμπτώματα ήταν και “ολέθρια”. Όχι πως βγήκα αλώβητος από αυτή την περιπέτεια. Αφού πέρασε η κούραση και τα πιασίματα της πρώτης εβδομάδας μου έμεινε ένα γερό ισχιακό να με πονάει αυτές τις μέρες. Η ταλαιπωρημένη μου μέση με ξαναχτύπησε, αλλά τουλάχιστον δε με πονάει τίποτε άλλο… ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Μάλλον προς το παρόν ενεργεί το αίσθημα του πρωτεύοντα πόνου και όλο το ενδιαφέρον έχει εστιαστεί στη μέση. Έτσι κι αλλιώς η αλήθεια είναι πως δεν έχω προσπαθήσει να κάνω και τίποτα έντονο στην προπόνηση, οπότε τι ακριβώς μου συμβαίνει θα το δω εν καιρώ.

Ξεκουράστηκα αρκετά αλλά δεν ήθελα να τελειώσω τη σεζόν εδώ. Συνέχισα να γυμνάζομαι χαλαρά αυτές τις μέρες, κυρίως με κολύμπι και ποδήλατο. Ήταν επιθυμία μου να αγωνιστώ και στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου στις 2 Οκτώβρη, αλλά κάτι τέτοιο δεν το βλέπω να γίνεται. Η μέση πονάει και δε θέλω να ρισκάρω τίποτα σε αυτή τη φάση. Βασικά, αυτό που θέλω είναι να αναρρώσω καλά και να καταφέρω να προπονηθώ όσο χρειάζεται μέσα στον Οκτώβρη ώστε να τρέξω στον Κλασικό Μαραθώνιο στις 13 Νοεμβρίου. Αυτός ο αγώνας κάτι μου χρωστάει από πέρσι…

10χλμ τρέξιμο, 150χλμ ποδηλασίας, 30χλμ τρέξιμο σε ζέστη, υγρασία και βροχή, η καθυστέρηση μιας ανούσιας ποινής, το τσίμπημα μιας σφήκας, η σύγκρουση με έναν πιτσιρικά…. πριν τον τερματισμό στην 21η θέση στον Κόσμο μετά από 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα …. αυτά με λίγα λόγια ήταν η φετινή συμμετοχή μου στο Powerman Zogingen … παρακάτω με περισσότερα….

 

Από τον πρώτο καιρό που έκανα τρίαθλο και είδα πως το δίαθλο μου ταιριάζει καλύτερα, έψαξα και έμαθα για το Powerman Zofingen, που θεωρούνταν η Μέκκα του Διάθλου, κάτι σαν τη Χαβάη για το Ironman. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μου άρεσε να ανεβάζω όλο και περισσότερο τα χιλιόμετρα στις προπονήσεις μου, το Powerman Zofingen έμοιαζε ο ιδανικός αγώνας για μένα και θα μπορούσα ακόμα και να διακριθώ αν προετοιμαζόμουν καλά.

Γενικά, ζητάω πάντα το κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου. Μου αρέσει να αγωνίζομαι για τη “διάκριση”, όχι απλώς γιατί μπορώ, αλλά γιατί κυρίως έτσι προσπαθώ πραγματικά για το καλύτερο. Αν επαναπαυόμουν μόνο στο να στοχεύω στον “τερματισμό” πιστεύω θα αδικούσα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου μεγάλο αθλητικό ταλέντο (ευτυχώς έχω γνωρίσει πολλούς πολύ περισσότερο ταλαντούχους από εμένα), αλλά πραγματικά έχω προσπαθήσει πολύ για να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα και πιστεύω πως το Powerman Zofingen είναι αγώνας που αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό. Για να προετοιμάσεις το σώμα σου για έναν τέτοιο μεγάλο αγώνα και να βρεθείς εκεί έξω να διανύσεις αυτές τις αποστάσεις με την ένταση που πρέπει για μια καλή επίδοση, σε αυτή τη διαδρομή και με τον πάντα απρόβλεπτο καιρό της περιοχής, το μεγαλύτερο ταλέντο που πρέπει να έχεις είναι η Θέληση να το κάνεις.

 

Κι έτσι, κουβαλώντας πάντα τα προβλήματα μου, επειδή και μόνο το ήθελα πολύ, προετοιμάστηκα όσο καλύτερα μπορούσα και βρέθηκα εκεί έξω….

 

Στον αγώνα συμμετείχαν συνολικά 360 αθλητές, άνδρες και γυναίκες., από 30 χώρες. Απ’ αυτούς 33 άνδρες και 13 γυναίκες είμαστε δηλωμένοι στην elite κατηγορία, που θα έπαιρνε και κατάταξη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης (μετά τη συμφωνία ITU – Powerman). Ο καιρός ήταν κάπως περίεργος με μια συννεφιά που μύριζε βροχή, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η υγρασία (σε επίπεδα Μαλαισίας) και η ζέστη (πάνω απο 20 C). Περιμέναμε βροχή κάπου κατά τη διάρκεια του αγώνα, και το σίγουρο ήταν πως Ήλιο δεν θα βλέπαμε.

Οι γυναίκες ξεκίνησαν στις 8 το πρωί. Η δικιά μας εκκίνηση δόθηκε στις 8:58 ακριβώς και φύγαμε για τα πρώτα 10χλμ τρεξίματος (9,2χλμ για την ακρίβεια). Η διαδρομή ξεκινούσε με ανηφόρα, έμπαινε σε δασικό δρόμο με λίγες ανηφοροκατηφόρες και κατηφόριζε πάλι προς την περιοχή του αγώνα. Αυτό δυο φορές. Όπως είχα προγραμματίσει, δεν κυνήγησα μπροστά και έμεινα λίγο πιο πίσω ώστε να νιώθω τον ρυθμό άνετο. Πάραυτα, δεν θα μπορούσα να πω πως ήταν κι εύκολο όμως. Οι ανηφοροκατηφόρες σε συνδυασμό με το πετρώδες τερέν το έκανα αρκετά επίπονο. Χωρίς να ξέρω και να με νοιάζει σε πια θέση βρισκόμουν, ολοκλήρωσα το πρώτο τρέξιμο ακριβώς σε 33 λεπτά, όπως το ήθελα. Αυτό ήταν μια καλή προθέρμανση για τη συνέχεια του αγώνα που θα ακολουθούσε.

Ανεφοδιάστηκα και ξεκίνησα για την ποδηλασία, 150χλμ ατομικής χρονομέτρησης σε τρεις στροφές των 50χλμ. Κάθε στροφή είχε δυο μικρές και μια μεγάλη ανάβαση, σύνολο ουσιαστικά 9 αναβάσεις για συνολική θετική υψομετρική 1800 μέτρα. Σύντομα κατάλαβα πως βρισκόμουν σε καλή θέση, έχοντας κοντά μου 4-5 πολύ καλούς αθλητές με εμπειρία και καλά αποτελέσματα στο Zofingen τα προηγούμενα χρόνια. Ένιωθα πολύ καλά και ήμουν αισιόδοξος πως θα μπορούσα να κρατηθώ μαζί τους ώστε να ευνοηθώ από τον συναγωνισμό. Μάλιστα στην πρώτη μεγάλη ανάβαση ένιωθα πολύ άνετος και πήρα και μια μικρή διαφορά που με έκανε ακόμα πιο αισιόδοξο. Όλα πήγαιναν καλά και βάση σχεδίου ….μέχρι να συμβεί το απρόοπτο… να δεχτώ δηλαδή κίτρινη κάρτα που με υποχρέωνε σε ποινή 5 λεπτών στο penalty box στο τέλος της πρώτης στροφής. Για πιο λόγο? Επειδή πέταξα ένα παγουράκι στο χωράφι …Μάλλον κάτι παρεξήγησα όταν διάβαζα στους κανονισμούς πως επιτρέπεται να πετάμε εκτός διαδρομής τα παγούρια μας.

Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ ποδηλάτησα τα επόμενα 12χλμ στο τέλος της πρώτης στροφής για να εκτίσω την ποινή μου. Τα 5 λεπτά δεν μου φάνηκαν τόσο πολύ και υπήρχαν και κάποια θετικά από αυτό, όπως ότι έκανα κάποιες διατάσεις στον γαστροκνήμιο που με “γαργάλαγε” για κράμπα. Βέβαια, ουσιαστικά είχα βρεθεί όμως εκτός συναγωνισμού παγκοσμίου πρωταθλήματος, 5 λεπτά πίσω από το γκρουπάκι στο οποίο θα έπρεπε να είμαι. Ακόμα κι έτσι όμως δε θα μπορούσα να τα παρατήσω. Αυτά συμβαίνουν ακόμα και στους καλύτερους αθλητές, έπρεπε να συγκεντρωθώ πάλι και να συνεχίσω την προσπάθεια μου.

Έτσι ξεκίνησα πάλι, έχοντας μάλιστα πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Πίστευα πως θα μπορούσα να τους πλησιάσω στο ποδήλατο και να κάνω τη μεγάλη ανατροπή στο 2ο τρέξιμο για μια καλή κατάταξη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η δεύτερη στροφή της ποδηλασίας βγήκε χωρίς απρόοπτα και μέσα στο χρόνο που έπρεπε. Παρέμενα εντός στόχων με ηθικό που είχε ανακάμψει για τα καλά, αφού εντωμεταξύ είχα κάνει και αρκετές προσπεράσεις σε προφανώς πιο αδύναμους αθλητές οι οποίοι όμως με είχαν περάσει στο διάστημα της ποινής μου.

Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πάρα πολύ. Γύρω στο 110ο χλμ, που ξεκινούσε η πρώτη ανηφόρα του γύρου άρχισα να αισθάνομαι κουρασμένος. Αναμενόμενο φυσικά, μετά από ήδη περισσότερες από 3,5 ώρες αγώνα, όμως με τρόπο που ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά. Οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν και αυτόματα θυμήθηκα κάτι που διάβαζα, πως ο αγώνας στο Zofingen ξεκινάει μετά το 100ο χλμ της ποδηλασίας …πόσο δίκιο είχαν.

Η μεγάλη ανάβαση της τελευταίας στροφής ήταν μπροστά μου κι εγώ ήδη δεν ένοιωθα καλά. Πραγματικά δεινοπάθησα να την ανέβω σε σημείο που λίγο πριν φτάσω στην κορυφή να μη νιώθω σιγουριά για κάθε επόμενη πεταλιά. Έσταζα ολόκληρος από τον ιδρώτα, με την υγρασία να έχει χτυπήσει ταβάνι. Δεν είχε ήλιο, όμως ο καιρός ήταν ζεστός και κλειστός, σα να ερχόταν τροπική καταιγίδα. Πρέπει να ήταν τα πιο δύσκολα ποδηλατικά μου μέτρα αυτά, έχοντας μάλιστα και το ελαφρύτερο δυνατό πάτημα.

Η κατηφόρα που ακολουθούσε έμοιαζε λυτρωτική, τουλάχιστον θα είχα την ευκαιρία να ανακτήσω κάπως τις δυνάμεις μου, ενόψει και της τελευταίας ανάβασης που θα ακολουθούσε. Βεβαίως δεν μπορούσα να πατήσω τόσο δυνατά όπως στις προηγούμενες στροφές, αλλά τουλάχιστον μπορούσα να κρατήσω έναν σταθερό δυνατό ρυθμό. Κάπου εκεί με έπιασαν και άλλοι δυο αθλητές, οι οποίοι ευτυχώς με “τσίτωσαν” λίγο περισσότερο. Με τις τελευταίες ποδηλατικές δυνάμεις που μου είχαν απομείνει ανέβηκα και την τελευταία κορυφή, πλέον είχα άλλα 10χλμ για την επιστροφή στο σημείο 0 και το δεύτερο τρέξιμο, για το οποίο θα έπρεπε να έχω κρατήσει κάτι παραπάνω από “κάτι”.

Ανέπτυξα ταχύτητα στην κατηφόρα και πάλι, όμως ξαφνικά ένιωσα κάτι να σουβλίζει τον δεξί μου ώμο. Κοιτάω και τι να δω… μια σφήκα καρφωμένη! Την διώχνω αλλά, το κεντρί είχε μείνει μέσα. Συνεχίζοντας το πετάλι, τράβηξα με το άλλο μου χέρι και το κεντρί, όμως εξακολουθούσα να πονάω. Στα επόμενα 1-2 λεπτά το σημείο φούσκωσε και άρχισα να ανησυχώ μήπως έχω κάποιο χειρότερο σύμπτωμα αργότερα. Ευτυχώς δεν είχα…

Μετά και τα 150χλμ της ποδηλασίας, έφτασα με αρκετή καθυστέρηση σε σχέση με το προβλεπόμενο στην περιοχή αλλαγών για να ξεκινήσω και το 2ο τρέξιμο που ήταν ακριβώς 29χλμ. Ήμουν σχεδόν 5 ώρες στο δρόμο, οπότε δεν μπορούσα να περιμένω πως τα πόδια μου θα είναι φρέσκα, όμως τουλάχιστον μπορούσα να τρέξω. Βέβαια, στη συγκεκριμένη διαδρομή, θα χρειαζόταν και κάτι παραπάνω, αφού η ανηφόρα ήταν πολύ περισσότερη από το 1ο τρέξιμο και το τεραίν ακόμα πιο σκληρό. Εδώ μου βγήκε πάλι κι ένας χρόνιος πόνος στο πέλμα, που με πιάνει συνήθως μετά από έντονη ποδηλασία για αρκετά χιλιόμετρα. Κάθε πέτρα που πάταγα χτύπαγε ακόμα πιο άσχημα. Εντωμεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει κανονικά, κάτι που μέσα στο δάσος θα ήταν αναζωογονητικό, όμως εκτός, εκεί που μας έπιανε καλά η βροχή έκανε την προσπάθεια ακόμα πιο δύσκολη.

Προσπαθώντας να αναπληρώσω λίγο τον χαμένο χρόνο της ποδηλασίας, ξεκίνησα δυνατά και κατάφερα να ανέβω στη κορυφή και στην αναστροφή σε ακριβώς 30 λεπτά. Χάρηκα αρκετά αφού προφανώς ο ρυθμός μου ήταν για κάτω από 2 ώρες, υπολογίζοντας πως θα κατέβαινα αντίστοιχα αρκετά πιο γρήγορα. Πριν από την κατηφόρα, υπήρχε όμως άλλη μια ανηφόρα στην οποία τα πόδια φάνηκαν πολύ βαριά, προοίμιο πως κάτι κακό ερχόταν…

Έφτασα πάλι κάτω και κοιτάζοντας το χρονόμετρο διαπίστωσα πως αυτή την κατηφόρα την έκανα λίγο πιο αργά από την αντίστοιχη ανάβαση! Άρχισα να βεβαιώνομαι πως όντως κάτι δεν πήγαινε καλά και από εδώ και πέρα θα έπρεπε να δώσω ότι είχα και δεν είχα, απλώς για να συνεχίσω να τρέχω … και αυτό έκανα. Ήμουν πλέον σε σημείο εξάντλησης, αλλά επειδή τρέχαμε με αναστροφή στον ίδιο δρόμο έβλεπα τους αθλητές μπροστά και πίσω μου και ήξερα πως κράταγα μια αξιοπρεπή θέση στην κατάταξη. Παράλληλα, ο στόχος μου σχετικά με τον τελικό μου χρόνο, γινόταν όλο και ποιο συγκεκριμένος … είχα χάσει αρκετά λεπτά, αλλά τουλάχιστον έπρεπε να σπάσω τις ιδιαίτερα τιμητικές (ειδικά για πρωτάρη) 7 ώρες.

Ανέβηκα πάνω, πέρασα την αναστροφή και πήρα πάλι τον δρόμο της επιστροφής με αισιοδοξία πως θα τα κατάφερνα. Μπροστά μου μόνο η μια ανηφόρα ακόμα και μετά κουτρουβάλιασμα μέχρι τον τερματισμό. Όπως στο ποδήλατο,έτσι και στο τρέξιμο, ήταν η ώρα για το νεκρό μου σημείο … προσπαθούσα να σπρώξω και δεν μπορούσα, τα πόδια δεν αντιδρούσαν καθόλου στην ανηφόρα. Καθόλου τιμητικό, αλλά αναγκαίο… έπρεπε να περπατήσω για λίγα μέτρα μέχρι να ξαναβρώ ευθεία, ήταν πιο εύκολο και πιο γρήγορο έτσι! Δεν έπρεπε να το αφήσω όμως και τελειώνοντας η ανηφόρα ξαναμπήκα στο τρέξιμο. Περιέργως τα πόδια μου λύθηκαν και πάλι στην κατηφόρα και άρχισα να αναπτύσσω ταχύτητα. Δεν είχα δευτερόλεπτο για χάσιμο, έπρεπε να προλάβω το 7ώρο.

Μπαίνοντας στο τελευταίο ασφάλτινο χιλιόμετρο επιτάχυνα όσο μπορούσα. Λίγα μέτρα απέμεναν πλέον από την είσοδο στο “στάδιο” και τον τερματισμό, όμως με περίμενε μια ακόμα έκπληξη. Ένα πιτσιρίκι αποφάσισε να διασχίσει κάθετα το δρόμο τη στιγμή που ερχόμουν με φόρα! Μάλλον ήταν βαλτό για να με αποτρέψει από το να σπάσω τις 7 ώρες όμως δεν τα κατάφερε! Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, όμως τουλάχιστον πρόλαβα να βάλω τα χέρια μου χαμηλά για να μην το χτυπήσω με τα γόνατα. Μου έκοψε λίγο το ρυθμό, όμως σε εκείνο το σημείο δεν θα μπορουσε να με σταματήσει τιποτα. Μετά από σχεδόν 7 ώρες σκληρού αγώνα, βρήκα κάποιες ξεχασμένες δυνάμεις για ένα τελευταίο σπριντ … τερματισμός και τελικός χρόνος 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα … επίδοση ανακουφιστική μετά από όλα αυτά… Τελική κατάταξη 21ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και 23ος στη γενική κατάταξη (με πέρασαν και δυο αθλητές που ήταν δηλωμένοι στην open).

Οι στιγμές του τερματισμού είναι απερίγραπτες … τα συναισθήματα μπερδεμένα, αλλά η ευχαρίστηση του δυνατού τερματισμού πιο ισχυρή από όλα. Τελικά αυτό είναι που μου μένει κιόλας … το ότι έτρεξα δυνατά και τερμάτισα καλά τον “Αγώνα των Αγώνων” διάθλου. Είχα υψηλότερες προσδοκίες, όμως είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Όπως κατάλαβα για τα καλά, θα ήταν αδύνατο στην πρώτη μου συμμετοχή σε αυτό τον αγώνα να κάνω και την τέλεια κούρσα. Όσο καλά κι αν την είχα σχεδιάσει στη θεωρία, η πράξη επιφυλάσσει πολλά απρόοπτα όπως επιβεβαιώθηκε. Τις επόμενες χρονιές, πιο έμπειρος και προετοιμασμένος θα επιστρέψω για καλύτερα αποτελέσματα.

 

* Κλείνοντας θα πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την αδερφή μου τη Χαρά, που σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν παρούσα και με υποστήριξε με όλους τους δυνατούς τρόπους, φωνή, τροφοδοσία και φωτογραφία! Σε τέτοιο αγώνα καλύτερα να μην είσαι μόνος σου…

** Επίσης θα πρέπει να αναφέρω και την άλλη ελληνική παρουσία στον αγώνα, αυτή του Ανδρέα Γαλανού. Ο Ανδρέας βεβαίως δεν αγωνίστηκε, όμως είχε ρόλο “κλειδί” στον αγώνα, αφού ήταν ο τεχνικός υπεύθυνος της ITU για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι πάντα καλό να βλέπεις φιλικές φυσιογνωμίες σε τέτοιους αγώνες στο εξωτερικό, ειδικά σε τόσο υπεύθυνες θέσεις.

 

Αναλυτικά, τα επίσημα αποτελέσματα του παγκοσμίου πρωταθλήματος, από την ITU εδώ: http://www.triathlon.org/results/results/2011_zofingen_itu_powerman_long_distance_duathlon_world_championships/6865/

Τα αποτελέσματα όλων των κατηγοριών της διοργάνωσης, εδώ http://services.datasport.com/2011/tri/zofingen/default.htm

και φωτογραφίες εδώ: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2250797903973.2125312.1069016619&l=5bceba8608&type=1