Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Τελικά αυτός ο Μαραθώνιος ήταν ακόμα πιο δύσκολος απ’ ότι νόμιζα πως θα είναι. Αυτό καταδεικνύει όχι μόνο το τελικό αποτελέσματα 2:45:14, αλλά κυρίως το γεγονός πως τα τελευταία 10χλμ υπέφερα “καρφωμένος”. Η 5η θέση στην κατάταξη ενός Μαραθωνίου είναι μια παρηγοριά και ίσως ο βασικός λόγος που κίνησε τα πόδια μου μέχρι τον τερματισμό αλλά σίγουρα όχι αυτό που θα ήθελα. Δεν κατάφερα καν να σπάσω το στοιχειωμένο μου πλέον ατομικό ρεκόρ (2:43:21 από το 2006).

Δεν ήμουν καλά από την αρχή. Η πολύ δύσκολη εβδομάδα με τον τραυματισμό μου, με έφερε ικανό να αγωνιστώ στη γραμμή της εκκίνησης, αλλά πολύ βαρύ και σφιγμένο. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα στα πρώτα χιλιόμετρα. Το τραύμα μου δεν έλεγε να ζεσταθεί και με ενοχλούσε αρκετά στα πρώτα 10χλμ. Δυσκολευόμουν καν να τρέξω σε ρυθμό 3:40/χλμ κάτι που το είχα πολύ εύκολα στις προπονήσεις. Από το 12οχλμ περίπου ως το 24ο σα να ζεστάθηκα και έπιασα τον ρυθμό που ήθελα να έχω, γύρω στο 3:35, περνώντας και τα μισά σε 1:18:36. Ήταν πολύ πιο αργά απ’ οτι ήθελα, αλλά σε εκείνο το σημείο ένιωθα καλά και πίστευα πως θα μπορούσα στο δεύτερο μισό να ανακάμψω κι άλλο.

Δυστυχώς όμως μετά το 25ο χλμ ένιωσα τα πρώτα σφιξίματα στους τετρακέφαλους και άρχισα να καταλαβαίνω πως έρχονται τα δύσκολα. Δεν είχα τα προπονητικά χιλιόμετρα του Μαραθωνίου και θα το πλήρωνα πολύ άσχημα στα επόμενα. Μέχρι το 32ο χλμ ακόμα έτρεχα όμως κάπου εκεί άρχισε το “βάδην”. Όχι ευτυχώς δεν περπάτησα, αλλά ουσιαστικά έσερνα τα πόδια μου με ότι δύναμη είχα και δεν είχα να περάσουν αυτά τα βασανιστικά χιλιόμετρα. Τι να λέμε τώρα … οι Μαραθωνοδρόμοι ξέρουν πόσο άσχημη είναι αυτή η κατάσταση. Τουλάχιστον νομίζω πως ακόμα και τότε το διαχειρίστηκα όπως έπρεπε. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Έπρεπε να φτάσω στον τερματισμό έτσι κι αλλιώς. Πιέστηκα όσο άντεχα τους πόνους για να φτάσω γρηγορότερα. Για την αξιοπρέπεια του τερματισμού του Μαραθωνοδρόμου

Το συμπέρασμα της μέρας ήταν πως σήμερα τον Μαραθώνιο δεν τον είχα και ηττήθηκα κατά κράτος. Βέβαια η μάχη ήταν άνιση, καθώς μπήκα λαβωμένος και με ελλειπή χιλιομετρική προετοιμασία, αλλά όπως και να έχει μπήκα για να αγωνιστώ και απλώς δεν κατάφερα να ανταποκριθώ στις προσωπικές μου προσδοκίες. Μάλλον ήμουν περισσότερο αισιόδοξος απ’ ότι έπρεπε πως θα έχω αναρρώσει, όχι μόνο από το χτύπημα, αλλά και από τους μεγάλους αγώνες που είχαν προηγηθεί τον Μάρτιο. Καμιά φορά ξεχνάω πως πλέον κάνω …άλλο άθλημα και στον Μαραθώνιο πρέπει να περιμένω λιγότερα. Όχι μόνο λόγω προπόνησης, αλλά και λόγω αγωνιστικών προτεραιοτήτων. Αυτός ο αγώνας δεν ήταν βασικός στόχος για φέτος και τον έτρεξα στο τέλος τέλος μιας πολύ δύσκολης περιόδου. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται πως για να τρέξεις καλά Μαραθώνιο πρέπει να τον κάνεις βασικό στόχο της χρονιάς.

Πριν κλείσω να μην ξεχάσω να σημειώσω βεβαίως και την οικογενειακή επιτυχία της ημέρας. Η Χαρά μας κράτησε ψηλά την οικογενειακή σημαία του μαραθωνίου με ατομικό ρεκόρ 3:07:46 που της εδωσε τη 2η θέση στις γυναίκες και την 1η θέση στις Ελληνίδες

Όσο για τη συνέχεια … είναι προφανές πως πλέον προτεραιότητα έχει η ανάρρωση και ξεκούραση και μετά …βλέπουμε.

Συγκεντρωτικά, τα αποτελέσματα θα τα βρείτε εδώ:
http://www.runningnews.gr/?id=11156

Γενικό ρεπορτ απο τον αγώνα εδω: http://www.runningnews.gr/?id=11164

Και μερικές φωτογραφίες εδω και επισης βίντεο εδω

Όταν αυτή την Τρίτη βάραγα 1000αρια μέσα στην βροχή, σκεφτόμουν πως είναι κι αυτό μία κάποια προετοιμασία για εναν αγώνα υπό βροχή όπως αυτούς που είχα τρέξει στα Powerman Γερμανίας και Ελβετίας (Ζοφινγκεν). Η αλήθεια είναι πως δεν περίμενα αυτή την “προετοιμασία” να την ξεπληρώσω τόσο γρήγορα.

Ήρθε λοιπόν η ώρα σήμερα που λίγο πριν την εκκίνηση του αγώνα των 6,2χλμ στη Φιλοθέη (Γύροι Πόλεων, Κυριακίδεια 2012) άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς. Λίγο σπάσιμο βέβαια, αλλά πρακτικά κανένα πρόβλημα αφού ήμουν προετοιμασμένος για το ενδεχόμενο. Ελαφρύ παπούτσι (γι’αυτο έχω να πω αργότερα πολλά) και καλτσούλα, καπελάκι για να μην έρχεται η βροχή στη μούρη και φύγαμε…

Η αλήθεια είναι πως ήμουν καλά, τόσο καλά ώστε ,μετά από 1,5 χιλιόμετρο να οδηγώ ένα γκρουπ αθλητών οι οποίοι με είχαν αφήσει αρκετά στο προηγούμενο αντίστοιχο αγώνα της Νέας Σμύρνης. Όχι ότι συνέχισα και ακριβώς έτσι δυνατά αλλά…. Τέλος πάντων, το τι έγινε ενδιάμεσα μάλλον δεν έχει και πολύ σημασία να αναφέρω. Ήθελα κάτι καλύτερο, αλλά μάλλον πλήρωσα κάτι ατασθαλίες μέσα στην εβδομάδα με κακή διατροφή και ύπνο, οπότε κάτι μου έλειψε στο τέλος. Πάραυτα, έκανα την προσπάθεια μου, κυνήγησα όσο μπορούσα και τελικά τερμάτισα 9ος γενικής και 5ος στους άνδρες, με χρόνο 20:09, λίγο καλύτερα από το περσινό 20:15, αλλά βεβαίως με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες, αφού ο δρόμος είχε μαζέψει πολύ νερό. Τουλάχιστον μπορώ να πως πως κουράστηκα περισσότερο από το “ανεπαίσθητο” της Νέας Σμύρνης.

Λίγο μπροστά μου τερμάτισε η φοβερή νεανική τριάδα του συλλόγου μας ΓΑΣ Ιλισός. Τα “ατίθασα και γρήγορα νιάτα” Μάρκος Γκούρλιας, Χαράλαμπος Πιτσώλης και ο Λάμπρος Μαλτέζος που ειδικά αυτός έκανε την έκπληξη σήμερα δείχνοντας ικανός για πολλά καλύτερα στο μέλλον.

Στην κερκίδα του αγώνα δεν μπορώ να μην κάνω αναφορά στον ηρωικό πλην γκαφατζή πατέρα μου, που ήρθε για βόλτα να γεμίσει λίγο το κυριακάτικο πρωινό του, έφαγε την βρόχα στο κεφάλι αλλά οι φωτογραφίες που (δεν) τράβηξε έγραψαν άλλη μια χρυσή σελίδα στην ιστορία της φωτογραφικής γκάφας. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες…. Εγώ πάντως τον αγαπάω έτσι κι αλλιώς που ήταν για άλλη μια φορά δίπλα μου. Τουλάχιστον γλιτώσατε εσείς από άλλη μια ατελείωτη σειρά φωτογραφιών με την αφεντομουτσουναρα μου. Βεβαίως θα πρέπει να ευχαριστήσω και όλους τους υπόλοιπους θεατές και φίλους που μας συμπαραστάθηκαν μέσα στη βροχή ενώ αγωνιζόμασταν.

* Αναλυτικά αποτελέσματα και γενικό ρεπορτ από το RunningNews.gr εδώ:
http://www.runningnews.gr/?id=10764

Οτι φωτογραφίες μαζέψαμε, κυρίως με φίλους, εδω

Κλείνοντας, πρέπει να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στην ευχάριστη έκπληξη της ημέρας που δεν ήταν άλλη από το καινούριο μου παπούτσι adidas adizero adios 2 με ελαστικό Continental στη σόλα. Αν για την επίσης βροχερή Νέα Σμύρνη παραπονέθηκα πως το adizero Boston γλίστραγε, μπορώ να σας βεβαιώσω πως με το adios 2 δεν υπήρχε κανένα τέτοιο θέμα. Η Continental σόλα είχε εξαίρετη συμπεριφορά και σταθερο κράτημα στο βρεγμένο οδόστρωμα, και ειδικά στις στροφές, κάτω από το φυσικά πανάλαφρο adios που ακόμα και μούλια βρεγμένο σε κρατούσε σε αγωνιστική διάθεση.

10χλμ τρέξιμο, 150χλμ ποδηλασίας, 30χλμ τρέξιμο σε ζέστη, υγρασία και βροχή, η καθυστέρηση μιας ανούσιας ποινής, το τσίμπημα μιας σφήκας, η σύγκρουση με έναν πιτσιρικά…. πριν τον τερματισμό στην 21η θέση στον Κόσμο μετά από 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα …. αυτά με λίγα λόγια ήταν η φετινή συμμετοχή μου στο Powerman Zogingen … παρακάτω με περισσότερα….

 

Από τον πρώτο καιρό που έκανα τρίαθλο και είδα πως το δίαθλο μου ταιριάζει καλύτερα, έψαξα και έμαθα για το Powerman Zofingen, που θεωρούνταν η Μέκκα του Διάθλου, κάτι σαν τη Χαβάη για το Ironman. Όσο τα χρόνια περνούσαν και μου άρεσε να ανεβάζω όλο και περισσότερο τα χιλιόμετρα στις προπονήσεις μου, το Powerman Zofingen έμοιαζε ο ιδανικός αγώνας για μένα και θα μπορούσα ακόμα και να διακριθώ αν προετοιμαζόμουν καλά.

Γενικά, ζητάω πάντα το κάτι παραπάνω από τον εαυτό μου. Μου αρέσει να αγωνίζομαι για τη “διάκριση”, όχι απλώς γιατί μπορώ, αλλά γιατί κυρίως έτσι προσπαθώ πραγματικά για το καλύτερο. Αν επαναπαυόμουν μόνο στο να στοχεύω στον “τερματισμό” πιστεύω θα αδικούσα τον εαυτό μου. Ποτέ δεν θεωρούσα τον εαυτό μου μεγάλο αθλητικό ταλέντο (ευτυχώς έχω γνωρίσει πολλούς πολύ περισσότερο ταλαντούχους από εμένα), αλλά πραγματικά έχω προσπαθήσει πολύ για να φτάσω στο επίπεδο που είμαι τώρα και πιστεύω πως το Powerman Zofingen είναι αγώνας που αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό. Για να προετοιμάσεις το σώμα σου για έναν τέτοιο μεγάλο αγώνα και να βρεθείς εκεί έξω να διανύσεις αυτές τις αποστάσεις με την ένταση που πρέπει για μια καλή επίδοση, σε αυτή τη διαδρομή και με τον πάντα απρόβλεπτο καιρό της περιοχής, το μεγαλύτερο ταλέντο που πρέπει να έχεις είναι η Θέληση να το κάνεις.

 

Κι έτσι, κουβαλώντας πάντα τα προβλήματα μου, επειδή και μόνο το ήθελα πολύ, προετοιμάστηκα όσο καλύτερα μπορούσα και βρέθηκα εκεί έξω….

 

Στον αγώνα συμμετείχαν συνολικά 360 αθλητές, άνδρες και γυναίκες., από 30 χώρες. Απ’ αυτούς 33 άνδρες και 13 γυναίκες είμαστε δηλωμένοι στην elite κατηγορία, που θα έπαιρνε και κατάταξη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης (μετά τη συμφωνία ITU – Powerman). Ο καιρός ήταν κάπως περίεργος με μια συννεφιά που μύριζε βροχή, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν η υγρασία (σε επίπεδα Μαλαισίας) και η ζέστη (πάνω απο 20 C). Περιμέναμε βροχή κάπου κατά τη διάρκεια του αγώνα, και το σίγουρο ήταν πως Ήλιο δεν θα βλέπαμε.

Οι γυναίκες ξεκίνησαν στις 8 το πρωί. Η δικιά μας εκκίνηση δόθηκε στις 8:58 ακριβώς και φύγαμε για τα πρώτα 10χλμ τρεξίματος (9,2χλμ για την ακρίβεια). Η διαδρομή ξεκινούσε με ανηφόρα, έμπαινε σε δασικό δρόμο με λίγες ανηφοροκατηφόρες και κατηφόριζε πάλι προς την περιοχή του αγώνα. Αυτό δυο φορές. Όπως είχα προγραμματίσει, δεν κυνήγησα μπροστά και έμεινα λίγο πιο πίσω ώστε να νιώθω τον ρυθμό άνετο. Πάραυτα, δεν θα μπορούσα να πω πως ήταν κι εύκολο όμως. Οι ανηφοροκατηφόρες σε συνδυασμό με το πετρώδες τερέν το έκανα αρκετά επίπονο. Χωρίς να ξέρω και να με νοιάζει σε πια θέση βρισκόμουν, ολοκλήρωσα το πρώτο τρέξιμο ακριβώς σε 33 λεπτά, όπως το ήθελα. Αυτό ήταν μια καλή προθέρμανση για τη συνέχεια του αγώνα που θα ακολουθούσε.

Ανεφοδιάστηκα και ξεκίνησα για την ποδηλασία, 150χλμ ατομικής χρονομέτρησης σε τρεις στροφές των 50χλμ. Κάθε στροφή είχε δυο μικρές και μια μεγάλη ανάβαση, σύνολο ουσιαστικά 9 αναβάσεις για συνολική θετική υψομετρική 1800 μέτρα. Σύντομα κατάλαβα πως βρισκόμουν σε καλή θέση, έχοντας κοντά μου 4-5 πολύ καλούς αθλητές με εμπειρία και καλά αποτελέσματα στο Zofingen τα προηγούμενα χρόνια. Ένιωθα πολύ καλά και ήμουν αισιόδοξος πως θα μπορούσα να κρατηθώ μαζί τους ώστε να ευνοηθώ από τον συναγωνισμό. Μάλιστα στην πρώτη μεγάλη ανάβαση ένιωθα πολύ άνετος και πήρα και μια μικρή διαφορά που με έκανε ακόμα πιο αισιόδοξο. Όλα πήγαιναν καλά και βάση σχεδίου ….μέχρι να συμβεί το απρόοπτο… να δεχτώ δηλαδή κίτρινη κάρτα που με υποχρέωνε σε ποινή 5 λεπτών στο penalty box στο τέλος της πρώτης στροφής. Για πιο λόγο? Επειδή πέταξα ένα παγουράκι στο χωράφι …Μάλλον κάτι παρεξήγησα όταν διάβαζα στους κανονισμούς πως επιτρέπεται να πετάμε εκτός διαδρομής τα παγούρια μας.

Ξεπερνώντας το αρχικό σοκ ποδηλάτησα τα επόμενα 12χλμ στο τέλος της πρώτης στροφής για να εκτίσω την ποινή μου. Τα 5 λεπτά δεν μου φάνηκαν τόσο πολύ και υπήρχαν και κάποια θετικά από αυτό, όπως ότι έκανα κάποιες διατάσεις στον γαστροκνήμιο που με “γαργάλαγε” για κράμπα. Βέβαια, ουσιαστικά είχα βρεθεί όμως εκτός συναγωνισμού παγκοσμίου πρωταθλήματος, 5 λεπτά πίσω από το γκρουπάκι στο οποίο θα έπρεπε να είμαι. Ακόμα κι έτσι όμως δε θα μπορούσα να τα παρατήσω. Αυτά συμβαίνουν ακόμα και στους καλύτερους αθλητές, έπρεπε να συγκεντρωθώ πάλι και να συνεχίσω την προσπάθεια μου.

Έτσι ξεκίνησα πάλι, έχοντας μάλιστα πεισμώσει ακόμα περισσότερο. Πίστευα πως θα μπορούσα να τους πλησιάσω στο ποδήλατο και να κάνω τη μεγάλη ανατροπή στο 2ο τρέξιμο για μια καλή κατάταξη στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η δεύτερη στροφή της ποδηλασίας βγήκε χωρίς απρόοπτα και μέσα στο χρόνο που έπρεπε. Παρέμενα εντός στόχων με ηθικό που είχε ανακάμψει για τα καλά, αφού εντωμεταξύ είχα κάνει και αρκετές προσπεράσεις σε προφανώς πιο αδύναμους αθλητές οι οποίοι όμως με είχαν περάσει στο διάστημα της ποινής μου.

Η χαρά μου όμως δεν κράτησε πάρα πολύ. Γύρω στο 110ο χλμ, που ξεκινούσε η πρώτη ανηφόρα του γύρου άρχισα να αισθάνομαι κουρασμένος. Αναμενόμενο φυσικά, μετά από ήδη περισσότερες από 3,5 ώρες αγώνα, όμως με τρόπο που ήξερα πως κάτι δεν πάει καλά. Οι δυνάμεις μου είχαν αρχίσει να με εγκαταλείπουν και αυτόματα θυμήθηκα κάτι που διάβαζα, πως ο αγώνας στο Zofingen ξεκινάει μετά το 100ο χλμ της ποδηλασίας …πόσο δίκιο είχαν.

Η μεγάλη ανάβαση της τελευταίας στροφής ήταν μπροστά μου κι εγώ ήδη δεν ένοιωθα καλά. Πραγματικά δεινοπάθησα να την ανέβω σε σημείο που λίγο πριν φτάσω στην κορυφή να μη νιώθω σιγουριά για κάθε επόμενη πεταλιά. Έσταζα ολόκληρος από τον ιδρώτα, με την υγρασία να έχει χτυπήσει ταβάνι. Δεν είχε ήλιο, όμως ο καιρός ήταν ζεστός και κλειστός, σα να ερχόταν τροπική καταιγίδα. Πρέπει να ήταν τα πιο δύσκολα ποδηλατικά μου μέτρα αυτά, έχοντας μάλιστα και το ελαφρύτερο δυνατό πάτημα.

Η κατηφόρα που ακολουθούσε έμοιαζε λυτρωτική, τουλάχιστον θα είχα την ευκαιρία να ανακτήσω κάπως τις δυνάμεις μου, ενόψει και της τελευταίας ανάβασης που θα ακολουθούσε. Βεβαίως δεν μπορούσα να πατήσω τόσο δυνατά όπως στις προηγούμενες στροφές, αλλά τουλάχιστον μπορούσα να κρατήσω έναν σταθερό δυνατό ρυθμό. Κάπου εκεί με έπιασαν και άλλοι δυο αθλητές, οι οποίοι ευτυχώς με “τσίτωσαν” λίγο περισσότερο. Με τις τελευταίες ποδηλατικές δυνάμεις που μου είχαν απομείνει ανέβηκα και την τελευταία κορυφή, πλέον είχα άλλα 10χλμ για την επιστροφή στο σημείο 0 και το δεύτερο τρέξιμο, για το οποίο θα έπρεπε να έχω κρατήσει κάτι παραπάνω από “κάτι”.

Ανέπτυξα ταχύτητα στην κατηφόρα και πάλι, όμως ξαφνικά ένιωσα κάτι να σουβλίζει τον δεξί μου ώμο. Κοιτάω και τι να δω… μια σφήκα καρφωμένη! Την διώχνω αλλά, το κεντρί είχε μείνει μέσα. Συνεχίζοντας το πετάλι, τράβηξα με το άλλο μου χέρι και το κεντρί, όμως εξακολουθούσα να πονάω. Στα επόμενα 1-2 λεπτά το σημείο φούσκωσε και άρχισα να ανησυχώ μήπως έχω κάποιο χειρότερο σύμπτωμα αργότερα. Ευτυχώς δεν είχα…

Μετά και τα 150χλμ της ποδηλασίας, έφτασα με αρκετή καθυστέρηση σε σχέση με το προβλεπόμενο στην περιοχή αλλαγών για να ξεκινήσω και το 2ο τρέξιμο που ήταν ακριβώς 29χλμ. Ήμουν σχεδόν 5 ώρες στο δρόμο, οπότε δεν μπορούσα να περιμένω πως τα πόδια μου θα είναι φρέσκα, όμως τουλάχιστον μπορούσα να τρέξω. Βέβαια, στη συγκεκριμένη διαδρομή, θα χρειαζόταν και κάτι παραπάνω, αφού η ανηφόρα ήταν πολύ περισσότερη από το 1ο τρέξιμο και το τεραίν ακόμα πιο σκληρό. Εδώ μου βγήκε πάλι κι ένας χρόνιος πόνος στο πέλμα, που με πιάνει συνήθως μετά από έντονη ποδηλασία για αρκετά χιλιόμετρα. Κάθε πέτρα που πάταγα χτύπαγε ακόμα πιο άσχημα. Εντωμεταξύ είχε αρχίσει να βρέχει κανονικά, κάτι που μέσα στο δάσος θα ήταν αναζωογονητικό, όμως εκτός, εκεί που μας έπιανε καλά η βροχή έκανε την προσπάθεια ακόμα πιο δύσκολη.

Προσπαθώντας να αναπληρώσω λίγο τον χαμένο χρόνο της ποδηλασίας, ξεκίνησα δυνατά και κατάφερα να ανέβω στη κορυφή και στην αναστροφή σε ακριβώς 30 λεπτά. Χάρηκα αρκετά αφού προφανώς ο ρυθμός μου ήταν για κάτω από 2 ώρες, υπολογίζοντας πως θα κατέβαινα αντίστοιχα αρκετά πιο γρήγορα. Πριν από την κατηφόρα, υπήρχε όμως άλλη μια ανηφόρα στην οποία τα πόδια φάνηκαν πολύ βαριά, προοίμιο πως κάτι κακό ερχόταν…

Έφτασα πάλι κάτω και κοιτάζοντας το χρονόμετρο διαπίστωσα πως αυτή την κατηφόρα την έκανα λίγο πιο αργά από την αντίστοιχη ανάβαση! Άρχισα να βεβαιώνομαι πως όντως κάτι δεν πήγαινε καλά και από εδώ και πέρα θα έπρεπε να δώσω ότι είχα και δεν είχα, απλώς για να συνεχίσω να τρέχω … και αυτό έκανα. Ήμουν πλέον σε σημείο εξάντλησης, αλλά επειδή τρέχαμε με αναστροφή στον ίδιο δρόμο έβλεπα τους αθλητές μπροστά και πίσω μου και ήξερα πως κράταγα μια αξιοπρεπή θέση στην κατάταξη. Παράλληλα, ο στόχος μου σχετικά με τον τελικό μου χρόνο, γινόταν όλο και ποιο συγκεκριμένος … είχα χάσει αρκετά λεπτά, αλλά τουλάχιστον έπρεπε να σπάσω τις ιδιαίτερα τιμητικές (ειδικά για πρωτάρη) 7 ώρες.

Ανέβηκα πάνω, πέρασα την αναστροφή και πήρα πάλι τον δρόμο της επιστροφής με αισιοδοξία πως θα τα κατάφερνα. Μπροστά μου μόνο η μια ανηφόρα ακόμα και μετά κουτρουβάλιασμα μέχρι τον τερματισμό. Όπως στο ποδήλατο,έτσι και στο τρέξιμο, ήταν η ώρα για το νεκρό μου σημείο … προσπαθούσα να σπρώξω και δεν μπορούσα, τα πόδια δεν αντιδρούσαν καθόλου στην ανηφόρα. Καθόλου τιμητικό, αλλά αναγκαίο… έπρεπε να περπατήσω για λίγα μέτρα μέχρι να ξαναβρώ ευθεία, ήταν πιο εύκολο και πιο γρήγορο έτσι! Δεν έπρεπε να το αφήσω όμως και τελειώνοντας η ανηφόρα ξαναμπήκα στο τρέξιμο. Περιέργως τα πόδια μου λύθηκαν και πάλι στην κατηφόρα και άρχισα να αναπτύσσω ταχύτητα. Δεν είχα δευτερόλεπτο για χάσιμο, έπρεπε να προλάβω το 7ώρο.

Μπαίνοντας στο τελευταίο ασφάλτινο χιλιόμετρο επιτάχυνα όσο μπορούσα. Λίγα μέτρα απέμεναν πλέον από την είσοδο στο “στάδιο” και τον τερματισμό, όμως με περίμενε μια ακόμα έκπληξη. Ένα πιτσιρίκι αποφάσισε να διασχίσει κάθετα το δρόμο τη στιγμή που ερχόμουν με φόρα! Μάλλον ήταν βαλτό για να με αποτρέψει από το να σπάσω τις 7 ώρες όμως δεν τα κατάφερε! Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη, όμως τουλάχιστον πρόλαβα να βάλω τα χέρια μου χαμηλά για να μην το χτυπήσω με τα γόνατα. Μου έκοψε λίγο το ρυθμό, όμως σε εκείνο το σημείο δεν θα μπορουσε να με σταματήσει τιποτα. Μετά από σχεδόν 7 ώρες σκληρού αγώνα, βρήκα κάποιες ξεχασμένες δυνάμεις για ένα τελευταίο σπριντ … τερματισμός και τελικός χρόνος 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα … επίδοση ανακουφιστική μετά από όλα αυτά… Τελική κατάταξη 21ος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και 23ος στη γενική κατάταξη (με πέρασαν και δυο αθλητές που ήταν δηλωμένοι στην open).

Οι στιγμές του τερματισμού είναι απερίγραπτες … τα συναισθήματα μπερδεμένα, αλλά η ευχαρίστηση του δυνατού τερματισμού πιο ισχυρή από όλα. Τελικά αυτό είναι που μου μένει κιόλας … το ότι έτρεξα δυνατά και τερμάτισα καλά τον “Αγώνα των Αγώνων” διάθλου. Είχα υψηλότερες προσδοκίες, όμως είμαι πολύ ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα. Όπως κατάλαβα για τα καλά, θα ήταν αδύνατο στην πρώτη μου συμμετοχή σε αυτό τον αγώνα να κάνω και την τέλεια κούρσα. Όσο καλά κι αν την είχα σχεδιάσει στη θεωρία, η πράξη επιφυλάσσει πολλά απρόοπτα όπως επιβεβαιώθηκε. Τις επόμενες χρονιές, πιο έμπειρος και προετοιμασμένος θα επιστρέψω για καλύτερα αποτελέσματα.

 

* Κλείνοντας θα πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την αδερφή μου τη Χαρά, που σε όλη αυτή την προσπάθεια ήταν παρούσα και με υποστήριξε με όλους τους δυνατούς τρόπους, φωνή, τροφοδοσία και φωτογραφία! Σε τέτοιο αγώνα καλύτερα να μην είσαι μόνος σου…

** Επίσης θα πρέπει να αναφέρω και την άλλη ελληνική παρουσία στον αγώνα, αυτή του Ανδρέα Γαλανού. Ο Ανδρέας βεβαίως δεν αγωνίστηκε, όμως είχε ρόλο “κλειδί” στον αγώνα, αφού ήταν ο τεχνικός υπεύθυνος της ITU για το παγκόσμιο πρωτάθλημα. Είναι πάντα καλό να βλέπεις φιλικές φυσιογνωμίες σε τέτοιους αγώνες στο εξωτερικό, ειδικά σε τόσο υπεύθυνες θέσεις.

 

Αναλυτικά, τα επίσημα αποτελέσματα του παγκοσμίου πρωταθλήματος, από την ITU εδώ: http://www.triathlon.org/results/results/2011_zofingen_itu_powerman_long_distance_duathlon_world_championships/6865/

Τα αποτελέσματα όλων των κατηγοριών της διοργάνωσης, εδώ http://services.datasport.com/2011/tri/zofingen/default.htm

και φωτογραφίες εδώ: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2250797903973.2125312.1069016619&l=5bceba8608&type=1

Οι λέξεις είναι “μικρές” για να περιγράψω αυτή τη στιγμή τα μπερδεμένα μου συναισθήματα από τη συμμετοχή μου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου (μεγάλης απόστασης) στο Zofingen. Καταρχάς κατάφερα να τερματίσω, αλλά και να σπάσω το φράγμα των 7 ωρών στον αγώνα που ήταν και ο ελάχιστος στόχος μου, οπότε πρέπει να είμαι ευχαριστημένος. Τελικός χρόνος 6 ώρες 59 λεπτά και 25 δευτερόλεπτα που μου έδωσε και την 21η θέση στην κατάταξη του παγκοσμίου πρωταθλήματος. Στόχευα σε κάτι καλύτερο, όμως το Powerman Zofingen είναι τόσο δύσκολο όσο λένε, όχι μόνο για τις αποστάσεις του (10-150-30) αλλά και για το ανάγλυφο της διαδρομής, ειδικά για κάποιον πρωτάρη σαν εμένα. Με τη σημερινή εμπειρία τις επόμενες χρονιές θα επιστρέψω για το “κάτι καλυτερο”

Ο αγώνας ξεκίνησε καλά, όπως τον ήθελα και τον είχα προγραμματίσει. Αυτό που δεν είχα προγραμματίσει ήταν πως θα έτρωγα κίτρινη κάρτα και ποινή 5 λεπτών “stop and go” στο penalty box επειδή πέταξα ένα παγούρι στο χωράφι. Μάλλον παρεξήγησα κάτι όταν διάβαζα τους κανονισμούς που έλεγαν πως μπορούμε να πετάμε τα παγούρια έξω από το δρόμο… Αυτό πραγματικά αποδιοργάνωσε τον αγώνα μου, καθώς αυτόματα βρέθηκα εκτός συναγωνισμού παγκοσμίου πρωταθλήματος, να κυνηγάω 5 λεπτά πίσω, όμως όπως αποδείχθηκε αυτό δεν ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Μετά το 110ο χλμ ένιωσα να σουρώνω και στην μεγάλη ανηφόρα στο 120ο χλμ πραγματικά είδα αστράκια… αν είχε άλλο ένα χιλιόμετρο η ανηφόρα ίσως και να παρέδιδα πνεύμα εκεί… Έχοντας χάσει αρκετό χρόνο, ξεκίνησα και για το 30αρι τρέξιμο το οποίο αποδείχθηκε πολύ πιο σκληρό απ’οτι περίμενα με συνεχής ανηφοροκατηφόρες σε τεραίν που εναλλασσόταν μεταξύ trail, cross country, λάσπη και λίγη άσφαλτο.

Τέλος πάντως, αρκετά έγραψα για σήμερα, θέλω να γράψω πάρα πολλά ακόμα για τον αγώνα και θα το κάνω τις επόμενες μέρες με πιο ήρεμο κεφάλι.

* Πολλές φωτογραφίες εδω: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2250797903973.2125312.1069016619&l=5bceba8608&type=1

 

Στην κορυφή του αγώνα ο Βέλγος Joerie Vansteelant επιβεβαίωσε το ρόλο του φαβορί κερδίζοντας με εκπληκτικό χρόνο 6:07.15. Δεύτερος ήταν ο Γάλλος Thibaut Humbert με 6:16.58. και τρίτος ο Ελβετός Andy σε 6:18.28.

Στις γυναίκες μεγάλη νικήτρια ήταν η Νεοζηλανδή Melanie Burke σε 7:11.43 , δεύτερη η Σουηδέζα Eva Nystrφm σε 7:15.10 και τρίτη η Ουγγαρ;eζα Erika Csomor σε 7:22.42 η οποία έχασε μετά από 7 συνεχόμενες νίκες στο Zofingen.

Αναλυτικά, η κατάταξη του παγκοσμίου πρωταθλήματος:

 

Powerman Zofingen 2011 – (30) Elite Men

pos name/city year nat time back bib overall team/city

1. Vansteelant Joerie, B-Torhout 1982 BEL 6:07.15,3 —– (4) LongM 1. ITU BEL

2. Humbert Thibaut, F-Romans sur Isere 1974 FRA 6:16.58,3 9.43,0 (2) LongM 2. ITU FRA

3. Sutz Andy, Schaffhausen 1981 SUI 6:18.28,9 11.13,6 (1) LongM 3. ITU SUI

4. Bystrup Soren, DK-Εrhus 1984 DEN 6:27.17,5 20.02,2 (5) LongM 5. ITU DEN

5. Le Duey Anthony, F-Epretot 1973 FRA 6:27.50,6 20.35,3 (3) LongM 6. ITU FRA

6. Moorhouse Matt, GB-Longridge, Prest 1976 GBR 6:29.48,7 22.33,4 (20) LongM 7. ITU GBR

7. Bech Peter, DK-Silkeborg 1976 DEN 6:30.15,1 22.59,8 (8) LongM 8. ITU DEN

8. Widmer Marc, Wδdenswil 1980 SUI 6:36.53,7 29.38,4 (33) LongM 9. ITU SUI

9. Wrzaczek Stefan, A-Berndorf, Nieder 1980 AUT 6:37.27,6 30.12,3 (34) LongM 10. ITU AUT

10. Beck Josh, USA 1978 USA 6:38.58,0 31.42,7 (10) LongM 11. ITU USA

11. Neyrinck Jochen, B-Menen 1986 BEL 6:40.42,8 33.27,5 (22) LongM 12. ITU BEL

12. Mott Oliver, GB 1984 GBR 6:42.58,5 35.43,2 (21) LongM 13. ITU GBR

13. Wetzel Michael, D 1984 GER 6:44.24,5 37.09,2 (32) LongM 14. ITU GER

14. Schuler Pascal, F-Wissembourg 1975 FRA 6:45.30,6 38.15,3 (28) LongM 15. ITU FRA

15. Kaczmarek Esben, DK-Odense 1983 DEN 6:45.54,7 38.39,4 (7) LongM 16. ITU DEN

16. Rau Ryan, USA-Brighton 1980 USA 6:46.53,5 39.38,2 (26) LongM 17. ITU USA

17. Vaughan David, IRL 1978 IRL 6:47.47,4 40.32,1 (31) LongM 18. ITU IRL

18. Poulsen Kenneth, DK-Viby 1979 DEN 6:52.49,0 45.33,7 (25) LongM 19. ITU DEN

19. Baumann Lukas, Zofingen 1978 SUI 6:54.26,0 47.10,7 (14) LongM 20. ITU SUI

20. van der Boom Raimond, NL-Assen 1974 NED 6:58.47,8 51.32,5 (30) LongM 22. ITU NED

21. Skoularikis Grigoris, GR-Zografou-A 1981 GRC 6:59.25,2 52.09,9 (29) LongM 23. ITU GRE

22. Kaczmarek Finn, DK-Odense 1979 DEN 7:01.11,0 53.55,7 (16) LongM 24. ITU DEN

23. Martinou Laurent, F-Etrechy 1976 FRA 7:02.55,2 55.39,9 (19) LongM 27. ITU FRA

24. Lamberix Alex, Amsoldingen 1976 NED 7:10.27,6 1:03.12,3 (18) LongM 34. ITU NED

25. Nielsen Aksel, DK-Aalborg 1972 DEN 7:23.45,0 1:16.29,7 (23) LongM 47. ITU DEN

26. Abdullah Shahrom, MAS-Kuala Lumpur 1979 MAS 7:39.43,0 1:32.27,7 (11) LongM 73. ITU MAS

27. Goncalves Paulo, L-Findel 1971 LUX 7:41.42,1 1:34.26,8 (35) LongM 77. ITU LUX

28. Kurka Maciej, USA 1973 USA 7:54.33,8 1:47.18,5 (17) LongM 95. ITU USA

29. Baumann Jonas, Muhen 1981 SUI 5:59.47,4 RunLapOut2 (13) LongM 269. ITU SUI

30. Retzlaff Sebastian, D-Grenzach-Wyhl 1971 GER 5:33.08,5 Run2.5 (9) LongM 275. ITU GER

31. Bauer Sigi, A-Gerersdorf bei Gόssin 1976 AUT 4:40.49,8 toRun2 (12) LongM 277. ITU AUT

32. Bieler Ueli, Zόrich 1980 SUI 2:39.27,8 BikeLap2 (15) LongM 284. ITU SUI

33. Prungraber Karl, A-Linz, Donau 1976 AUT 1:15.05,3 BikeLap1 (6) LongM 289. ITU AUT

 

Powerman Zofingen 2011 – (10) Elite Women

pos name/city year nat time back bib overall team/city

1. Burke Melanie, NZL-Auckland 1979 NZL 7:11.43,6 —– (10) LongW 1. ITU NZL

2. Nystrφm Eva, S-Mφlndal 1977 SWE 7:15.10,9 3.27,3 (4) LongW 2. ITU SWE

3. Csomor Erika, H-Szazhalomba 1973 HUN 7:22.42,2 10.58,6 (1) LongW 3. ITU HUN

4. Kerstens May, NL-Utrech 1976 NED 7:27.26,4 15.42,8 (6) LongW 4. ITU NED

5. Schwalbe Ulrike, D-Plauen 1978 GER 7:38.41,2 26.57,6 (8) LongW 5. ITU GER

6. Uebelhart Jacqueline, Aarwangen 1975 SUI 7:45.00,1 33.16,5 (2) LongW 8. ITU SUI

7. Esefeld Katrin, D-Mόnchen 1982 GER 7:45.19,2 33.35,6 (11) LongW 9. ITU GER

8. Jacober Maja, Ossingen 1972 SUI 7:51.12,6 39.29,0 (5) LongW 10. ITU SUI

9. Parsons Michelle, GB 1966 GBR 8:05.37,0 53.53,4 (7) LongW 15. ITU GBR

10. Jarz Jessica, A-Graz-Neuhart 1983 AUT 8:05.49,3 54.05,7 (13) LongW 16. ITU AUT

11. Lapinova Kristina, SK 1983 SVK 8:21.53,8 1:10.10,2 (9) LongW 21. ITU SLV

12. Svendsen Susanne, DK-Null 1979 DEN 5:37.33,0 Run2.5 (3) LongW 50. ITU DEN

13. Halasz Annamaria, H-Budapest 1982 HUN 5:45.25,5 toRun2 (12) LongW 51. ITU HUN

 

22-23/7/2011

Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Δρόμου

6ος στην Ατομική Χρονομέτρηση!

 

Τα τελευταία χρόνια που ασχολούμαι με τα multisport, ανέκαθεν με συνόδευε η εντύπωση πως το δυνατό μου κομμάτι είναι το τρέξιμο και όχι άδικα. Σαν δρομέας ξεκίνησα και δρομέας παρέμεινα πάντα και παντού, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια διάφορες ατυχίες δεν μου επέτρεψαν να έχω μια καλή επιτυχία σε κάποιο πρωτάθλημα στίβου. Έτσι, αφού από πέρσι αποφάσισα να ρίξω αρκετό βάρος και στην προπόνηση ποδηλασίας, ήταν μάλλον επόμενο κάποια στιγμή να έρθει και κάποιο καλό αγωνιστικό αποτέλεσμα.

Το φετινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας Δρόμου που διεξήχθη το διήμερο 22-23 Ιουλίου ήταν αυτή η στιγμή. Την πρώτη μέρα των αγώνων στην ατομική χρονομέτρηση κατέβαλα την 6η θέση ανάμεσα στους καλύτερους ποδηλάτες της χώρας. Λίγο απρόσμενο αποτέλεσμα από κάποιον που ουσιαστικά δεν υπήρχε στον χώρο της ποδηλασίας 1 χρόνο πριν, αλλά η αλήθεια είναι πως ο προσωπικός μου στόχος πριν τον αγώνα ήταν ακριβώς να μπω στην 8άδα. Και τα κατάφερα!

Χωρίς να νιώσω πως υπερβάλω εαυτόν, με σταθερό τέμπο και εκμεταλλευόμενος το “όπλο” που λέγεται Ridley Dean έβγαλα στη δύσκολη διαδρομή της Μαλακάσας πολύ “φυσιολογικά” 41,7χλμ/ώρα μέση ταχύτητα για τα 38,4χλμ της διαδρομής. Τελικός χρόνος 57:31, λιγότερο από 1 λεπτό πίσω από τον 2ο αθλητή (για τον Ταμουρίδη που ήταν 1ο δε συζητάμε καν). Ίσως και μόνο λόγω απειρίας να έχασα ένα μετάλλιο, αλλά αυτό λίγο σημασία έχει πλέον. Μετά από 3 πολύ δύσκολους μήνες με πρόβλημα τραυματισμού και ουσιαστικά μόνο 1 μήνα εντατικής (αλλά και πάλι πολύ προσεκτικής) προετοιμασίας, έκανα ένα πολύ καλό ποδηλατικό τεστ και είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος. Όχι μόνο κατέβαλα μια ιδιαίτερα τιμητική θέση στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ποδηλασίας, αλλά κυρίως απέκτησα αυτοπεποίθηση για τις ποδηλατικές μου ικανότητες ενόψει του παγκοσμίου πρωταθλήματος διάθλου τον Σεπτέμβρη. Από την θεωρία πέρασα στην πράξη “Μπορώ”!

Την επόμενη μέρα στον αγώνα της αντοχής τα πράγματα ήταν εντελώς αντίστροφα. Δεν ήμουν φρέσκος και κυρίως δεν μπορούσα να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα με συνεχείς εναλλαγές ρυθμού που συνηθίζουν οι ποδηλάτες. Πραγματικά ήταν πάρα πολύ σκληρός αγώνας, ειδικά μέσα στη ζέστη (ώρα εκκίνησης 1 το μεσημέρι, τερματισμός γύρω στις 5). Το πάλεψα όσο μπορούσα, αλλά όταν στη μεγάλη ανηφόρα με έπιασε με γερή διπλή κράμπα (τετρακέφαλος-δικεφαλος) στο αριστερό πόδι, χτύπησε ένα καμπανάκι μέσα μου να μη ρισκάρω άλλο. Δεν είχα να αποδείξω κάτι περισσότερο από την 6η θέση της προηγούμενης μέρας. Παρότι σταμάτησα για λίγες διατάσεις, ανέβηκα ξανά στο ποδήλατο με στο τουλάχιστον τον έγκυρο τερματισμό για να πάρω κατάταξη. Και τα κατάφερα, αν και το τελικό αποτέλεσμα της 36ης θέσης δε με αφήνει ικανοποιημένο. Πάντως είναι ενδεικτικό πως από τους 82 ποδηλάτες που ξεκίνησαν, μόλις 43 πήραν κατάταξη, Οι υπόλοιποι είτε εγκατέλειψαν, είτε κόπηκαν στην “πόρτα” του 108ου χλμ.

Παρά τον μέτριο αγώνα της αντοχής, η ατομική χρονομέτρηση με καταχώρησε επίσημα σαν καλύτερο ποδηλάτη απ’ ότι δρομέα. Σε επίπεδο ανδρών ποτέ μου δεν κατάφερα να ανέβω σε τόση υψηλή θέση σε ατομικό αγώνισμα στίβου. Στόχος μου είναι να έχω και τα δυο αθλήματα στο ίδιο επίπεδο, άρα θα πρέπει φέτος να πετύχω και αντίστοιχη επιτυχία στον στίβο. Για να καταφέρω κάτι τέτοιο φέτος θα έχω μόνο μία ευκαιρία, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου στην Κλασική Διαδρομή (13 Νοεμβρίου) όπου έχω και ανοιχτούς λογαριασμούς…

… πριν από αυτό όμως είπαμε, έχουμε Zofingen και ο Αύγουστος αναμένεται σκληρός …

Περισσότερες φωτογραφίες απο τους αγώνες εδω:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.2154565338219.2121108.1069016619&l=e7232baab4&type=1