Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Εγώ τουλάχιστον την προσπάθεια μου την έκανα. Ήξερα πως δεν ήμουν σε θέση να τρέξω γρήγορα αυτό το 5άρι στον στίβο (για το διασυλλογικό πρωτάθλημα λέω, 15/7 στον Άγιο Κοσμά), αλλά είναι θέμα προς προβληματισμό πως δεν κατάφερα καν να πιάσω το τυπικό όριο βαθμολόγησης του 16:40.

Βέβαια με τον καύσωνα που επικρατούσε τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, αλλά σε κάθε περίπτωση θα όφειλα να είχα εμφανιστεί σε κατάσταση τέτοια να τρέξω κοντά στο 16:30. Το τελικό αποτέλεσμα 16:55 είναι σαφής αποτυχία σε ένα τέτοιο τεστ ταχύτητας.

Ίσως πρακτικά, εν μέσω βαριάς χιλιομετρικής προετοιμασίας για το παγκόσμιο διάθλου, να μην έχει και καμιά σημασία, αλλά για την τιμή των όπλων με πειράζει.

Τέλος πάντων, τι να λέμε τώρα … επιστροφή στην δουλειά.

* Μερικές φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.3943230533731.2160533.1069016619&type=1&l=a0fdf79739

Το πρώτο μου τρίαθλο το έτρεξα το 2002. Είχα κάποιες θέσεις στην τριάδα εκείνα τα πρώτα χρονιά, αλλά παρά τις αρκετές νίκες σε δίαθλο, ποτέ δεν είχα κερδίσει αγώνα τριάθλου. Αυτό έμελλε να γίνει χτες, Κυριακή 1/7/2012 στον Τυρό Αρκαδίας και το “1ο Τρίαθλο Τσακωνιάς”. Σπριντ τρίαθλο με 750μ κολύμβησης, 22χλμ ποδηλασίας και 5,5χλμ τρεξίματος (σύμφωνα με τις αποστάσεις που έδωσαν οι διοργανωτές) με διοργανωτή την οργάνωση run4green υπό την αιγίδα της Ε.Ο.Τρι.

Ο αγώνας δεν ήταν καθόλου εύκολος. Έχοντας μείνει αρκετά πίσω στο κολύμπι κλασικά θα έπρεπε να κυνηγήσω στην δύσκολη διαδρομή ποδηλασίας, η οποία είχε αρκετές ανηφοροκατηφόρες. Εκεί κατάφερα να τους προσπεράσω όλους, εκτός από έναν, τον Γιάννη Πετρακόπουλο, κάποτε από τα ταλέντα του τριάθλου που τα τελευταία χρόνια είχε εστιάσει την προσοχή του στην ποδηλασία. Ο Γιάννης έκανε πολύ καλό αγώνα σε κολύμβηση και ποδηλασία, αλλά στο τρέξιμο δεν είχε την προετοιμασία για να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό. Έτσι κατάφερα να τον προσπεράσω γύρω στο 2ο χλμ και από εκεί και πέρα να συνεχίσω πιο χαλαρά για φτάσω πρώτος στον τερματισμό. Ο Γιάννης ακολούθησε δεύτερος και είμαι σίγουρος πως αν ξεκινήσει πάλι σοβαρά προπόνηση τριαθλου θα έχει πολλές διακρίσεις στο μέλλον.

Όλα καλά, μπορώ να πω πως πήγαν, είχαν καλή αίσθηση, παρά την “νεκρή” προηγούμενη εβδομάδα με τον τραυματισμό μου στο γόνατο, και την φορτωμένη αυτή βδομάδα για να καλύψω λίγο τα χαμένα χιλιόμετρα. Έτσι, δεν ήμουν και πολύ σίγουρος τι έπρεπε να περιμένω από τον εαυτό μου σε αυτόν τον γρήγορο αγώνα, αλλά μάλλον καλά ανταποκρίθηκα και χωρίς ιδιαίτερο στρες που είναι σημαντικό, απλώς για να συνεχιστεί κανονικά και η προπόνηση τις επόμενες μέρες.

Τέλος πάντως όλα καλά και έγιναν και ακόμα καλύτερα αφού η ομάδα πήρε και πρωτιά στις γυναίκες. Έτσι γυρίσαμε με δυο κυπελλάκια από τον Τυρό, όλο χαμόγελα, όχι μόνο για τις πρωτιές, αλλά κυρίως για την ωραίο αγώνα και την εκδρομή που απολαύσαμε. Η διοργάνωση ήταν εξαιρετική και οι άνθρωποι πολύ φιλόξενοι. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς για τις δυο ωραίες μέρες που περάσαμε. Πάνω απ’ όλα να διασκεδάζουμε και να περνάμε καλά με αυτά που κάνουμε, είτε στον Τυρό της Τσακωνιάς, είτε στο Ζόφιγνκεν της Ελβετίας.

Αναλυτικό ρεπόρτ του αγώνα:
http://www.trinews.gr/item.php?id=550

και τα αποτελέσματα, εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=549

και μερικές φωτογραφίες:

προς το παρον ενα δείγμα:

Ήταν κάτι που αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Η αγωνιστική μου επιστροφή σε αγώνα τριάθλου μετά από πολλά χρόνια (8 για την ακρίβεια). Μετά την 4η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τριάθλου που διεξήχθη την Κυριακή 3 Ιουνίου στην Καλαμάτα, τα συναισθήματα ανάμεικτα… Η αλήθεια είναι πως είχα πιστέψει πως θα μπορούσα να πάρω ένα μετάλλιο και δεν ήμουν μακριά από τον στόχο μου … όμως απλά δεν ήμουν καλά για να το διεκδικήσω με όλες μου τις δυνάμεις.

Καταρχάς, η απουσία μου όλα αυτά τα χρόνια μου στέρησε την εμπειρία του πως είναι να κυνηγάς με μειονέκτημα 7-8 λεπτών βγαίνοντας από το νερό. Δεν είχα καθόλου έλεγχο του αγώνα και όσο κόσμο και να πέρναγα κατά τη διαδρομή μου φαίνονταν πως δεν ήταν αρκετό …και δεν ήταν! Πρακτικά κυνήγησα όσο μπορούσα, προσπέρασα τους περισσότερους μπροστά μου και μείωσα τη διαφορά από τους πρώτους με το πιο γρήγορο ποδηλασία + τρέξιμο, για να τερματίσω τελικά 4ος μετά από 2 ώρες 1 λεπτό και 20 δευτερόλεπτα. Μπροστά μου τερμάτισαν ο “θρυλικός” βετεράνος Βασίλης Κρομμύδας (11η φορά πρωταθλητής! 1:57:31) και οι νεότεροι Γρηγόρης Σουβατζόγλου (1:59:11) και Γιώργος Αλυφαντής (2:00:34). για τον Βασίλη, ότι και να λέμε είναι λίγο. Για τα άλλα δυο παιδιά τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, γιατί όχι μόνο έκαναν σπουδαία εμφάνιση αλλά ήξεραν και ότι ερχόμουν με φόρα, αλλά πρόλαβαν…χεχε! Τουλάχιστον το επίπεδο του συναγωνισμού ανέβηκε αρκετά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μετά από χρόνια πτώσης και πιστεύω στο μέλλον θα δούμε ακόμα πιο δυνατους αγώνες.

Πέρα από το μεγάλο μειονέκτημα στην κολύμβηση και το “κυνηγητό” που έτσι κι αλλιώς ήταν δεδομένο, θα έπρεπε να είχα αξιολογήσει καλύτερα τον εαυτό μου σε έναν αγώνα “προετοιμασίας” όπως ήταν αυτός για μένα. Καλώς η κακώς, δεν είχα κάνει ειδική, ούτε προσηλωμένη προπόνηση, απλά τον χρησιμοποίησα σαν ένα πρώτο τεστ της προπόνησης μου ενόψει του παγκοσμίου πρωταθλήματος διάθλου. Την ίδια ώρα που σχεδόν όλοι οι συναθλητές μου είχαν φορμαριστεί και ξεκουραστεί ειδικά για το πανελλήνιο πρωτάθλημα, εγώ πήγα στην Καλαμάτα φορτωμένος προπόνηση και επιβαρυμένος από επαγγελματικές και προσωπικές υποχρεώσεις που μου στέρησαν ξεκούραση.

Θα ξαναπώ πως όταν θες να είσαι 100% έτοιμος για έναν μεγάλο αγώνα, πρέπει τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν να αφοσιώνεσαι στον σκοπό και να απομονώνεις όλα τα υπόλοιπα που σε κουράζουν και σε αποπροσανατολιζουν. Κάτι πάντως που δεν είχα υπολογίσει και δεν θα μπορούσα να προβλέψω για τον συγκεκριμένο αγώνα, ήταν πως θα έκανα ψυχολογική προετοιμασία για δύο τον μήνα που προηγήθηκε. Για μένα δεν είχα άγχος, πάνω κάτω ήξερα τι θα γινόταν, είχα άγχος όμως για μια άλλη ψυχούλα … ευτυχώς τα καταφέραμε μια χαρά, τουλάχιστον γυρίσαμε με ένα μετάλλιο στις αποσκευές (διευκρινήσεις στο φωτογραφικό άλμπουμ που θα βρείτε στο τέλος)!

Δεν είμαι ευχαριστημένος από τον αγώνα και τη θέση μου, όμως πλέον κοιτάω μπροστά και κρατάω μόνο τα θετικά. Βρήκα το θάρρος και βούτηξα στα (βαθιά) νερά μετά από πολλά χρόνια αποφασισμένος να κυνηγήσω με ότι είχα τη δεδομένη μέρα. Πήρα την καλύτερη θέση που έχω πάρει ποτέ σε πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου (4ος). Έκανα μια καλή προπόνηση TT bike + run. …και στην τελική τελική …κάναμε και μια ωραία εκδρομή στην Καλαμάτα και περάσαμε καλά με τους φίλους μου από το τρίαθλο.

Κλείνοντας το ρεπορτ μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον διοργανωτή του αγώνα Λάμπρο Κωτσιόπολου για τη φιλοξενία και τη διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος στην Καλαμάτα, από την Active Greece. Ελπίζω στο μέλλον να συνεχίσει να διοργανώνει αγώνες τέτοιου επίπεδου και με ακόμα περισσότερες συμμετοχές.

Μερικές φωτογραφίες εδώ:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.3781100040570.2157077.1069016619&type=1&l=c6101de449

Περισσότερα για τον αγώνα και αναλυτικα αποτελέσματα εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=513

Grigoris Skoularikis ATG Marathon 2012

Ότι και να κάνεις, όπως και να το κάνεις …. άμα σε δείξει η τηλεόραση γίνεται αυτόματα σούπερ επιτυχία. Αυτό είναι ένα επιφανειακό συμπέρασμα της Κυριακής. Λίγο μετά τον τερματισμό μου στον Μαραθώνιο “Μεγας Αλεξανδρος” ( λεπτομέριες του αγώνα εδώ http://www.duathlon.gr/?p=898 ), άρχισα να δέχομαι μηνύματα στο κινητό μου και αργότερα μέσα στη μέρα συνεχίστηκαν και στο ίντερνετ όταν συνδέθηκα. Εκτός από τους λιγους φίλους που παρακολουθούν την προσπάθεια μου και είναι συνέχεια δίπλα μου, προς ευχάριστη έκπληξη με θυμήθηκαν επίσης και αρκετοί ακόμα, κυρίως συγγενείς με τους οποίους δεν έχω και τόσο συχνή επικοινωνία.

Με προβλημάτισε λίγο το γεγονός πως δέχτηκα πολλά συγχαρητήρια για ένα αποτέλεσμα που θεωρώ αποτυχία. Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι εξ αυτών, αναγνωριζουν το μέγεθος της προσπάθειας που κατέβαλα κόντρα μάλιστα σε πολλές δυσκολίες, όμως επίσης αλήθεια είναι πως η παρουσία μου στο γυαλί μεγέθυνε υπέρμετρα τον ενθουσιασμό τους. Άμα σε δείξει η τηλεόραση, έστω και η ΕΤ3 είναι αλλιώς.

Όσοι δεν είδατε ζωντανά το γεγονός θα το …υποστείτε τώρα, για να είστε και σίγουροι τι (δεν) χάσατε. Προσωπικά με λυπάμαι που με βλέπω να σέρνομαι έτσι στο τελευταίο χιλιόμετρο της διαδρομής. Να ξέρετε πως δεν είναι τόσο άσχημο όσο φαίνεται … είναι ακόμα χειρότερο! Χαχαχα. Όσο για τις δηλώσεις στο 2ο βίντεο … μιλάμε για εντελώς τελείως ψώνιο! Χαχαχα

βίντεο 1
Απο το 7ο λεπτό και μετά ε ε έρχομαι , αργά και βασανιστικά, προς τον τερματισμό.

βίντεο 2
Με δηλώσεις μετά τον τερματισμό παρέα με τον 3ο του αγώνα Αντώνη Παπαδημητρίου. Στα τελευταία λεπτά βλέπουμε να τερματίζει και ο φίλος Κώστας Παλάντζας παρέα με την 1η γυναικα.

κι εδω στο TV100 , με την αδερφή μου μετά τον τερματισμό της (στο 5:29)
 

Τελικά αυτός ο Μαραθώνιος ήταν ακόμα πιο δύσκολος απ’ ότι νόμιζα πως θα είναι. Αυτό καταδεικνύει όχι μόνο το τελικό αποτελέσματα 2:45:14, αλλά κυρίως το γεγονός πως τα τελευταία 10χλμ υπέφερα “καρφωμένος”. Η 5η θέση στην κατάταξη ενός Μαραθωνίου είναι μια παρηγοριά και ίσως ο βασικός λόγος που κίνησε τα πόδια μου μέχρι τον τερματισμό αλλά σίγουρα όχι αυτό που θα ήθελα. Δεν κατάφερα καν να σπάσω το στοιχειωμένο μου πλέον ατομικό ρεκόρ (2:43:21 από το 2006).

Δεν ήμουν καλά από την αρχή. Η πολύ δύσκολη εβδομάδα με τον τραυματισμό μου, με έφερε ικανό να αγωνιστώ στη γραμμή της εκκίνησης, αλλά πολύ βαρύ και σφιγμένο. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα στα πρώτα χιλιόμετρα. Το τραύμα μου δεν έλεγε να ζεσταθεί και με ενοχλούσε αρκετά στα πρώτα 10χλμ. Δυσκολευόμουν καν να τρέξω σε ρυθμό 3:40/χλμ κάτι που το είχα πολύ εύκολα στις προπονήσεις. Από το 12οχλμ περίπου ως το 24ο σα να ζεστάθηκα και έπιασα τον ρυθμό που ήθελα να έχω, γύρω στο 3:35, περνώντας και τα μισά σε 1:18:36. Ήταν πολύ πιο αργά απ’ οτι ήθελα, αλλά σε εκείνο το σημείο ένιωθα καλά και πίστευα πως θα μπορούσα στο δεύτερο μισό να ανακάμψω κι άλλο.

Δυστυχώς όμως μετά το 25ο χλμ ένιωσα τα πρώτα σφιξίματα στους τετρακέφαλους και άρχισα να καταλαβαίνω πως έρχονται τα δύσκολα. Δεν είχα τα προπονητικά χιλιόμετρα του Μαραθωνίου και θα το πλήρωνα πολύ άσχημα στα επόμενα. Μέχρι το 32ο χλμ ακόμα έτρεχα όμως κάπου εκεί άρχισε το “βάδην”. Όχι ευτυχώς δεν περπάτησα, αλλά ουσιαστικά έσερνα τα πόδια μου με ότι δύναμη είχα και δεν είχα να περάσουν αυτά τα βασανιστικά χιλιόμετρα. Τι να λέμε τώρα … οι Μαραθωνοδρόμοι ξέρουν πόσο άσχημη είναι αυτή η κατάσταση. Τουλάχιστον νομίζω πως ακόμα και τότε το διαχειρίστηκα όπως έπρεπε. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Έπρεπε να φτάσω στον τερματισμό έτσι κι αλλιώς. Πιέστηκα όσο άντεχα τους πόνους για να φτάσω γρηγορότερα. Για την αξιοπρέπεια του τερματισμού του Μαραθωνοδρόμου

Το συμπέρασμα της μέρας ήταν πως σήμερα τον Μαραθώνιο δεν τον είχα και ηττήθηκα κατά κράτος. Βέβαια η μάχη ήταν άνιση, καθώς μπήκα λαβωμένος και με ελλειπή χιλιομετρική προετοιμασία, αλλά όπως και να έχει μπήκα για να αγωνιστώ και απλώς δεν κατάφερα να ανταποκριθώ στις προσωπικές μου προσδοκίες. Μάλλον ήμουν περισσότερο αισιόδοξος απ’ ότι έπρεπε πως θα έχω αναρρώσει, όχι μόνο από το χτύπημα, αλλά και από τους μεγάλους αγώνες που είχαν προηγηθεί τον Μάρτιο. Καμιά φορά ξεχνάω πως πλέον κάνω …άλλο άθλημα και στον Μαραθώνιο πρέπει να περιμένω λιγότερα. Όχι μόνο λόγω προπόνησης, αλλά και λόγω αγωνιστικών προτεραιοτήτων. Αυτός ο αγώνας δεν ήταν βασικός στόχος για φέτος και τον έτρεξα στο τέλος τέλος μιας πολύ δύσκολης περιόδου. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται πως για να τρέξεις καλά Μαραθώνιο πρέπει να τον κάνεις βασικό στόχο της χρονιάς.

Πριν κλείσω να μην ξεχάσω να σημειώσω βεβαίως και την οικογενειακή επιτυχία της ημέρας. Η Χαρά μας κράτησε ψηλά την οικογενειακή σημαία του μαραθωνίου με ατομικό ρεκόρ 3:07:46 που της εδωσε τη 2η θέση στις γυναίκες και την 1η θέση στις Ελληνίδες

Όσο για τη συνέχεια … είναι προφανές πως πλέον προτεραιότητα έχει η ανάρρωση και ξεκούραση και μετά …βλέπουμε.

Συγκεντρωτικά, τα αποτελέσματα θα τα βρείτε εδώ:
http://www.runningnews.gr/?id=11156

Γενικό ρεπορτ απο τον αγώνα εδω: http://www.runningnews.gr/?id=11164

Και μερικές φωτογραφίες εδω και επισης βίντεο εδω