Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο και αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα για την …παταγώδη αποτυχία μου να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και της προετοιμασίας μου.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Δεν αντιμετώπισα κανένα σοβαρό πρόβλημα και παρά τα σκαμπανεβάσματα της προετοιμασίας τις τελευταίες εβδομάδες έβγαλα πολύ καλές προπονήσεις και ήμουν σε αρκετά καλή κατάσταση για ένα χρόνο κοντά στο 2:35. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος για το τι ακριβώς πήγε στραβά. Η επικρατούσα θεωρία είναι πως υπήρχε κάποιο οργανικό πρόβλημα που αποκαλύφθηκε στην πορεία του αγώνα με αποτέλεσμα ουσιαστικά να καταρρεύσω και να εγκαταλείψω. Υπερκόπωση, ίωση ή μια φλεγμονή στο δόντι που ακόμα με ταλαιπωρεί … δεν ξέρω αν και τι από όλα αυτά φταίξαν τόσο πολύ ώστε να μην μπορώ καν να τρέξω στα τελευταία χιλιόμετρα. Το σίγουρο είναι πως ο ρυθμός που ακολούθησαν με στόχο το 2:35 δεν ήταν ποιο γρήγορος από αυτό που έπρεπε, απλά δεν ήμουν καλά έτσι ώστε από τα μισά και μετά να πέσω πάρα πολύ απότομα και από το 30 και μετά πλέον να υποφέρω.

Δεν έχω δικαίωμα να παραπονούμαι για τίποτα, δεν θέλω να παραπονούμαι για τίποτα. Έτρεξα κι έχασα από τον ίδιο μου τον εαυτό και αυτό είναι που με στεναχωρεί περισσότερο από όλα. Το καλοκαίρι μου ήταν ιδιαίτερα σκληρό με ποδηλασία και δίαθλο, τα προγράμματα τρεξίματος δεν έβγαιναν λόγω ζέστης και γενικά μου έμενε η εντύπωση πως περισσότερο καταπονιόμουν και δεν βελτιωνόμουν με την προπόνηση. Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο Σεπτέμβριος, μέχρι να δροσίσει λίγο και εγώ να ξεκουραστώ ώστε να αρχίσω να ρολάρω και στις προπονήσεις. Νόμιζα πως είχα ξεκουραστεί, αλλά κάποια ιδιαίτερα επίπονα προγράμματα που θεωρούσα επιβεβλημένα να κάνω ενόψει Κλασικής φαίνεται πως δεν με άφησαν να φτάσω στον αγώνα και πραγματικά ξεκούραστος. Ήμουν χαμένος από χέρι και δεν το ξέρα…

Ο Μαραθώνιος είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολος και εκδικητικός απέναντι στους απροετοίμαστους και τους υπερόπτες. Απροετοίμαστος δεν ήμουν σίγουρα, όμως για να κάνω την αυτοκριτική μου το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν πως αισθανόμουν περισσότερο σίγουρος για τις δυνάμεις μου από όσο έπρεπε. Είχα κάνει καλή χιλιομετρική προετοιμασία, ενεργειακά ποτέ δεν είχα πρόβλημα και είχα φροντίσει να δώσω και τα προσωπικά μου ποτά για ενυδάτωση κατά τη διάρκεια του αγώνα. Έφτασα στην εκκίνηση βάση σχεδιασμού χωρίς απρόοπτα και ο αγώνας ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Θεωρώ πως ακόμα κι αν είχα ξεκινήσει πιο συντηρητικά, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο από τη στιγμή που όντως υπήρχε πρόβλημα κόπωσης, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι δε μου είχε περάσει καν από το μυαλό η πιθανότητα να στραβώσει τόσο πολύ ο αγώνας. Σκεφτόμουν πως στη χειρότερη περίπτωση να έκανα έναν χρόνο κοντά στο 2:40 και ακόμα και όταν πέρασα τα μισά σε 1:17:28 αυτή η εντύπωση επιβεβαιωνόταν. Βέβαια, τα σημάδια πτώσης είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους, αλλά εκείνη την ώρα το χρονόμετρο έδειχνε το ιδανικό πέρασμα στα μισά και εγώ ήμουν ακόμα πιο αισιόδοξος για το τρέξιμο μου. Το τι έγινε μετά δε θέλω να θυμάμαι … τουλάχιστον έφτασα στο Στάδιο και έτρεξα το τελευταίο χιλιόμετρο για να τερματίσω αξιοπρεπής (για την ιστορία, σε 3:12)

Τι μου έμεινε από όλα αυτά? Η εντύπωση πως τέτοιοι επίπονοι αγώνες σε θέλουν όχι μόνο υγιή αλλά και φρέσκο στη εκκίνηση. Ένιωθα τυχερός που εδώ και μήνες δεν αντιμετώπισα τραυματισμό που να μου κόψει την προπόνηση. Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχα πάθει κάτι ώστε να ξεκουραστώ. Στο μέλλον το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να φροντίζω να ξεκουράζομαι περισσότερο κατα τη διάρκεια της προετοιμασίας, ειδικά για τέτοιους αγώνες. Δεν ξέρω πότε θα τρέξω ξανά Μαραθώνιο, ίσως του χρόνου πάλι, σίγουρα όχι την Άνοιξη. Προτεραιότητα είναι μερικοί δυνατοί διεθνείς αγώνες διάθλου οι οποίοι είναι εξίσου επίπονοι και θα πρέπει να τους τρέξω όχι μόνο με καλή προετοιμασία αλλά και με σωματική φρεσκάδα. Παρά την απογοήτευση μου για τον Μαραθώνιο αγώνα, έχω ήδη επιστρέψει στο δρόμο και κοιτάζω μπροστά…

Κατά τα άλλα, η διοργάνωση ήταν καταπληκτική. Αυτά που ζήσαμε όσοι συμμετείχαμε δεν αποτυπώνονται εύκολα με λέξεις. Αν θέλετε διαβάστε την ανταπόκριση μου για το RunningNews.gr εδώ http://www.runningnews.gr/?id=8068
(αν δεν το έχετε κάνει ήδη)

Μερικές προσωπικές φωτογραφίες θα βρείτε εδώ:
http://www.facebook.com/album.php?aid=2086987&id=1069016619&l=aee29ab3c7

Και ακόμα περισσότερες από τον αγώνα εδώ:
http://www.runningnews.gr/?cat=15

Όταν έχεις πονέσει τόσο πολύ για να σταθείς στη γραμμή της εκκίνησης, τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει από το να φτάσεις και στον τερματισμό!

 

* Το άθρο γράφτηκε τον Οκτώβριο του 2010

 

Μπήκαμε στην τελευταία εβδομάδα πριν τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο της Αθήνας στον οποίο σκοπεύω να συμμετάσχω με στόχο μια αξιοπρεπή εμφάνιση και ένα ατομικό ρεκόρ. Πέρασαν κιόλας 4 χρόνια από το 2:43:21 που κατέγραψα ως τέτοιο το 2006, στο ντεμπούτο μου στην απόσταση. Από τότε είχα πολλά σκαμπανευάσματα στη φυσική μου κατάσταση, καλούς και κακούς αγώνες αλλά ποτέ κάτι καλύτερο στον Μαραθώνιο. Έτσι είναι μάλλον φυσιολογικό να φέρνω συνέχεια στο νου μου αυτόν τον αγώνα ως σημείο αναφοράς.

Όσους Μαραθώνιους και να τρέξει κάποιος πάντα κρατάει στο μυαλό του με ιδιαίτερο τρόπο τον πρώτο του Μαραθώνιο. Εμένα με έχει χαράξει ανεξίτηλα αυτό το βίωμα, όχι μόνο γιατί μέχρι στιγμής είναι και ο καλύτερος μου, αλλά κυρίως γιατί τον θεωρώ σαν τον πιο επίπονο αγώνα που έχω κάνει ποτέ σε όλα τα αθλήματα που έχω συμμετάσχει (ακόμα και από αγώνες αρκετά μεγαλύτερης διάρκειας). Ο πόνος που υπέφερα και άντεξα για να τερματίσω αυτόν τον αγώνα δεν ήταν τόσο στα 42,2χλμ του, αλλά κυρίως στην προετοιμασία που προηγήθηκε. Τώρα πλέον που θυμάμαι από τόσο μακριά εκείνη την περίοδο είμαι σίγουρος πως τότε δεν έδωσα έναν απλό αγώνα διάκρισης, αλλά κυρίως έδωσα τον δικό μου αγώνα ζωής, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια δρομικής επιβίωσης. Υπερβολές? Ίσως … όμως πριν με κρίνετε διαβάστε την ιστορία που προηγήθηκε μέχρι αυτόν τον τερματισμό…

Ο χρόνος πριν…

Πως ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια? Με μια σακατεμένη σπονδυλική στήλη από τροχαίο ατύχημα τον Φεβρουάριο του 2005, όταν με χτύπησε αυτοκίνητο σε μια προπόνηση ποδηλασίας. Ουσιαστικά 6 μήνες εκτός οποιασδήποτε δράσης και από εκεί και πέρα αβεβαιότητα για οτιδήποτε είχε να κάνει με προπόνηση και απόδοση. Βεβαίως, αισθανόμουν τυχερός μόνο που στεκόμουν ακόμα στα πόδια μου, αλλά ένιωθα την πλάτη και τη μέση μου πολύ εύθραυστες με συχνούς πόνους.

Το 2006 με βρήκε να παλεύω μεταξύ φθορά και αφθαρσίας με την πλάστιγγα να γέρνει περισσότερο προς “φθοράς”. Οποτεδήποτε έκανα κάτι περισσότερο με πρόδιδε η μέση μου κι ακόμα κι όταν άντεχα τους πόνους της, από τις παράπλευρες επιβαρύνσεις συνήθως λύγιζε κάποιο πόδι. Έτρεχα και δεν έτρεχα… πόναγα και …πόναγα περισσότερο … όμως παρέμενα πάνω στον δρόμο και αυτό με ικανοποιούσε αφάνταστα. Για κάποιον που οι γιατροί του είχαν πει πως υπήρχε πιθανότητα να μην ξανατρέξει ποτέ, ήταν μια πρώτη νίκη.

Όμως είχα μάθει στη ζωή και στον αθλητισμό να έχω υψηλούς στόχους και παρά τα προβλήματα δε με ικανοποιούσαν κάποιοι μέτριοι έως καλοί αγώνες που έτρεχα σε αποστάσεις 10-15χλμ. Χρειαζόμουν ένα μεγαλύτερο κίνητρο, ήθελα κάτι παραπάνω για να αισθανθώ πως είμαι ακόμα ζωντανός. Ήξερα πως είχε έρθει η ώρα του Μαραθωνίου … και η μέρα του αγώνα θα ήταν η 5η Νοεμβρίου 2006. Στόχος πλέον μπορεί να μην ήταν κάποια υψηλή διάκριση, αλλά σίγουρα θα ήταν ένας δυνατός αγώνα και ο τερματισμός ενάντια σε όλες τις δυσκολίες, πάντα κουβαλώντας τους πόνους και τις αγωνίες μου….

Η προετοιμασία

Η προετοιμασία για αυτόν τον αγώνα ουσιαστικά ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2006 από το 0, έχοντας πάλι μείνει εκτός για τους γνωστούς-άγνωστους λόγους κάποιες βδομάδες. Είχα μπροστά μου τρεις μήνες να συνέλθω και να πετύχω το στόχο μου. Δεν περίμενα τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και ήξερα πως για να τα καταφέρω αυτούς τους τρεις μήνες θα έπρεπε να αντέξω τόσο πόνο όσο δεν είχα νιώσει στα 10 χρόνια αγωνιστικού αθλητισμού που είχαν προηγηθεί.

Κι έτσι ξεκίνησα προσπαθώντας όσο μπορούσα να κάνω εύκολο τον πρώτο μήνα. Ο Αύγουστος έτσι κι αλλιώς με πολύ ζέστη δεν άφηνε περιθώρια για δύσκολη προπόνηση. Πρώτη προτεραιότητα ήταν να χάσω 4-5 κιλά και αυτό κατάφερα με πολύ υπομονή και χιλιόμετρα, ενώ καθημερινά έκανα ασκήσεις ενδυνάμωσης και φυσιοθεραπείας στα εύθραυστα σημεία μου. Οι βάσεις είχαν μπει και ήμουν αισιόδοξος, αν και ήξερα πως ακόμα ήμουν πολύ μακριά από τα επιθυμητά επίπεδα φυσικής κατάστασης.

Μπήκε ο Σεπτέμβρης κι έβαλα στο πρόγραμμα μερικές πιο δυνατές προπονήσεις ανεβάζοντας παράλληλα και τα χιλιόμετρα. Είχα που είχα τα προβλήματα μου, φορτώθηκα όμως κι άλλα. Στην πρώτη γρήγορη προπόνηση με χτύπησαν τα παπούτσια με αποτέλεσμα να αποκτήσω πληγές στις φτέρνες μου. Συμβαίνει … θα σκεφτούν οι έμπειροι και έτσι είναι. Καλώς η κακώς όμως το πείσμα μου ήταν τέτοιο εκείνη την περίοδο που συνέχισα με ακόμα περισσότερη ένταση τις επόμενες μέρες με ακόμα περισσότερο πόνο από τις ματωμένες μου φτέρνες. Το θετικό των ημερών …. “το φαινόμενο του πρωτεύοντα πόνου” πονούσαν οι φτέρνες και με είχε ξεχάσει η μέση. Το αρνητικό … έκανα τέτοιες πληγές στις φτέρνες μου εκείνη την περίοδο που μου έχουν μείνει σημάδια μέχρι σήμερα! Αυτό κράτησε περίπου τρεις εβδομάδες. Πως τελείωσε? Με έναν άσχετο (?) τραυματισμό στον γαστρομνήμιο. Ο τένοντας δεν άντεξε και παρά την ψυχολογική μου αντοχή θα έπρεπε για τουλάχιστον μία εβδομάδα να μείνω εκτός, αφού δεν μπορούσα καν να τρέξω.

Έτσι αναγκάστηκα λίγες μέρες να ξεκουραστώ και να περιποιηθώ με …υπευθυνότητα τις πληγές μου. Τέλος πάντων, έτσι κι αλλιώς έπρεπε και να μετακομίσω εκείνη την περίοδο από την Αθήνα στην Πάτρα για μεταπτυχιακές σπουδές. Ο στόχος παρέμενε ζωντανός και η προετοιμασία συνεχίστηκε στην Πάτρα πλέον με αμείωτη όρεξη. Χρειάστηκα λίγες μέρες να ξαναμπώ στους ρυθμούς μου, αλλά δεν αισθανόμουν πως είχα χάσει τίποτα …μέχρι την επόμενη ατυχία. Την ίδια βδομάδα κατάφερα να αρπάξω κρύωμα! Χτύπημα πάνω στο χτύπημα και πλέον είχα αρχίσει να ανησυχώ, όχι απλώς για το αν θα κατάφερνα να τρέξω Μαραθώνιο, αλλά για την υγεία μου. Μήπως τελικά είχα καταπονήσει τον εαυτό μου περισσότερο από όσο μπορούσε να αντέξει?

Απέμεναν 3-4 εβδομάδες πριν τον αγώνα και δεν ήξερα ούτε σε κατάσταση ήμουν, ούτε αν μπορούσα να συνεχίσω να προπονούμαι με όλες τις κατάρες πάνω μου … τσακισμένη μέση, εύθραυστα πόδια, πληγιασμένες φτέρνες, κρυολόγημα …και πλέον εκτός έδρας μόνος μου στην Πάτρα. Είχα ουσιαστικά προπονηθεί μόλις 3 εβδομάδες τον Σεπτέμβρη και ήξερα πως δεν αρκούσαν για να τρέξω αξιοπρεπώς Μαραθώνιο. Δεν ήθελα να μπω απροετοίμαστος αλλά δεν ήθελα να είμαι και φέτος θεατής. Έπρεπε να εξοφλήσω το χρέος προς τον εαυτό μου … ή τώρα ή ποτέ … Ορκίστηκα στον εαυτό μου να συνεχίσω ότι μα ότι και να συνέβαινε από εδώ και πέρα. Θα προπονιούμουν, θα έτρεχα και θα τερμάτιζα δυνατά αυτόν τον Μαραθώνιο ακόμα κι αν δεν μπορούσα να ξανατρέξω ποτέ … Ήταν τέτοια πλέον η αποφασιστικότητα και το πείσμα μου που καλώς η κακώς θα έβαζα την σωματική μου υγεία μου σε δεύτερη μοίρα. Ήξερα όμως πως τα προβλήματα θα υπήρχαν πάντα και αισθανόμουν πως αν τα παρατούσα τώρα δεν θα μπορούσα να τα ξεπεράσω ποτέ. Λένε πως συχνά “ο ηρωισμός και η βλακεία ταυτίζονται” όμως τη δεδομένη περίοδο η ψυχούλα μου απαιτούσε μια μεγάλη μάχη και έτσι η ψυχική μου υγεία έγινε προτεραιότητα.

Καταφέρνοντας να ισορροπήσω σε τεντωμένο σχοινί τις εβδομάδες που ακολούθησαν περιέργως τα πράγματα πήγαν σχετικά καλά. Ανάρρωσα από το κρυολόγημα και δεν αντιμετώπισα κάποιο άλλο ιδιαίτερο πρόβλημα. Έτσι κατάφερα να κάνω 3 εβδομάδες προπόνησης που με εκαναν αισιοδοξο πως κάτι καλό μπορούσε να βγει μετά από όλα αυτά.

Ο αγώνας

5 Νοεμβρίου 2006. Μέτα κόπων και βασάνων αυτούς τους τρεις μήνες τελικά είχα καταφέρει να φτάσω σε καλή κατάσταση στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου και αυτό από μόνο του ήταν μια μεγάλη νίκη. Είχα φροντίσει κάθε μικρή λεπτομέρεια πριν από το μπαμ και δεν πίστευα πως θα μπορούσε πλέον κάτι να πάει στραβά. Ακόμα και την ύστατη ώρα τι αφελής που ήμουν…

Η συγκεκριμένη μέρα πρέπει να ήταν η πιο κρύα στην ιστορία της διοργάνωσης. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως πήραμε εκκίνηση με το θερμόμετρο να γράφει 0 C ενώ ακόμα και αργότερα που έβγαλε ήλιο η θερμοκρασία δεν ανέβηκε περισσότερο από τους 5 C. Έχοντας εμπειρία από τρίαθλο και τον σχετικό εξοπλισμό του, είχα αποφασίσει να αντικαταστήσω με λάστιχα τα κορδόνια των παπουτσιών μου για να μην έχω το άγχος μην μου λυθούν. Μετά το πάθημα με τις πληγές του Σεπτεμβρίου, ήθελα να σιγουρευτώ πως σε αυτά τα 42,2χλμ δεν θα τριβόντουσαν οι φτέρνες μου. Έτσι έσφιξα αρκετά τα λάστιχα η μάλλον τα έσφιξα πολύ περισσότερο από όσο έπρεπε.

Δόθηκε το μεγάλο “μπαμ” και ξεχυθήκαμε στη Λεωφόρο Μαραθωνομάχων … όμως δεν άργησα να καταλάβω τι μεγάλο λάθος είχα κάνει. Ένιωθα ήδη τα παπούτσια να με πιέζουν πολύ στο γκουντουπιέ και από το 2ο κιόλας χλμ ένιωθα τους τένοντες σφιγμένους. Οι πόνοι είχαν έρθει πολύ νωρίς κάτι για το οποίο δεν ήμουν προετοιμασμένος. Θα έπρεπε από νωρίς να σταματήσω για λίγο και να χαλαρώσω τα λάστιχα όμως δεν το έκανα. Πίστευα πως δεν έπρεπε να σταματήσω παραβλέποντας τον βασικό κανόνα που λέει “όταν κάτι σε ενοχλεί στον Μαραθώνιο διόρθωσε το όσο είναι ακόμα νωρίς. Έλπιζα πως μετά από μερικά χλμ θα ζεσταινόντουσαν οι τένοντες στο γκουντουπιε και θα πέρναγε ο πόνος, όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε τελικά ποτέ.

Πονούσα αλλά έτρεχα, κάτι όμως όχι και ασυνήθιστο για μένα αφού ουσιαστικά τόσους μήνες αυτό έκανα. Τα περάσματα μου ήταν εντός στόχων, οπότε δεν με πτοούσαν για το τελικό αποτελέσματα. 10χλμ σε 36:58 , ημιμαραθώνιος σε 1:19:03. Πήγαινα για κάτω από 2:40 και αυτό ήθελα, όμως η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο σκληρή. Με το σφίξιμο στους τένοντες του γκουντουπιε, η ποδοκνημική μου ουσιαστικά ήταν σε ακαμψία κάτι που εμπόδιζε τη σωστή ροή του αίματος στα πέλματα. Σε μια τόσο κρύα μέρα σαν και αυτή, ουσιαστικά τα πέλματα μου είχαν παγώσει. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τα μισά και μετά να νιώθω πως τρέχω και πατάω καρφιά.

Στις δύσκολες ανηφόρες ο ρυθμός έτσι κι αλλιώς θα έπεφτε λίγο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω. Πόναγα ακόμα περισσότερο, όμως συνέχιζα να τρέχω. Λίγο πριν το 30ο χλμ ήρθε και άλλο χτύπημα. Ο τένοντας του γαστροκνήμιου που με είχε προδώσει τον Σεπτέμβριο, κλότσησε πάλι …. έκοψα λίγο κι ευτυχώς με άφησε… Συνέχισα να τρέχω σκεπτόμενος πλέον πως “στον Μαραθώνιο σε θυμούνται όλα τα τραύματα που κουβαλάς…” αλλά ακόμα κι αυτό είναι μέσα στον αγώνα.

Περίμενα τη λυτρωτική κατηφόρα από το 32 και μετά όμως το μαρτύριο θα γινόταν ακόμα χειρότερο. Τα παγωμένα μου πόδια στην κατηφόρα πονούσαν ακόμα περισσότερο. Από εδώ και πέρα θα πήγαινα με αυτόματο πιλότο. Από τη μια αισθανόμουν πόνο, από την άλλη δεν αισθανόμουν τίποτα και πλέον κατηφόριζα με μόνη σκέψη να φτάσω αξιοπρεπώς στο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Ο ρυθμός μου είχε πέσει, θύμα των περιστάσεων, όμως είχε σταματήσει να με νοιάζει πλέον ο χρόνος. Μόνος στόχος ο τερματισμός. Τουλάχιστον έβγαινε η καλή προπόνηση που είχα κάνει και οι μύες μου άντεχαν να κρατήσουν έναν κάλο ρυθμό οριακά κάτω από 4λεπτά/χλμ ώστε να αισθάνομαι πως συνεχίζω να τρέχω πάραυτα. Έχοντας υποφέρει τόσο πόνο μέχρι εδώ δεν υπήρχε περίπτωση να σταματήσω να τρέχω, ούτε να μειώσω κι άλλο το ρυθμό για να το κάνω λίγο πιο εύκολο αυτό. Με ότι μου είχε απομείνει έσφιγγα τα δόντια και πίεζα με τα παγωμένα μου πέλματα την σκληρή άσφαλτο, παρότι αισθανόμουν τους τένοντες στο γκουτουπιε πλέον κομμένους.

Ο τερματισμός ζύγωνε στο Καλλιμάρμαρο και αυτό ήταν το μόνο που με ένοιαζε, παρότι καταλάβαινα πως δε θα με λύτρωνε από τους πόνους. Ένιωθα σακατεμένος όμως έπρεπε να μπω στην τελική ευθεία και να τερματίσω με ψηλά το κέφαλι μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους που με είχαν στηρίξει στα δύσκολα. Μάζεψα για άλλη μια φορά το κουράγιο μου, έπνιξα τους πόνους μου και μπήκα χαμογελαστός στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Τερμάτισα με καθαρό χρόνο 2:43:21 κατασυγκινημένος, μπροστά στην οικογένεια και τους φίλους μου.

Η μεθεπόμενη μέρα

Ακόμα και τώρα δεν μπορώ να πιστέψω πως κατάφερα να προετοιμαστώ, να ξεκινήσω, να τρέξω και να τερματίσω σε τέτοια επίδοση αυτόν τον αγώνα, με όλα αυτά τα προβλήματα… Η πρώτη μου διαπίστωση λίγο μετά τον τερματισμό μου ήταν πως “αφού κατάφερα να αντέξω όλα αυτά και ειδικά τον ίδιο τον αγώνα όπως εξελίχθηκε μπορώ να αντέξω και να καταφέρω τα πάντα”. Αυτή η εντύπωση κυριαρχεί στο μυαλό μου μέχρι σήμερα, αν και είμαι αρκετά ώριμος για να ξέρω πως δε θα ήταν καλό να υποβάλω τον εαυτό μου ξανά σε τόσο μεγάλο στρες.

Το τίμημα αυτού του αγώνα σωματικά και ψυχολογικά ήταν τεράστιο και ουσιαστικά με άφησε εκτός αγώνων για αρκετούς μήνες μετά. Καλώς η κακώς, όμως έτσι έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να αγωνιστώ για τη ζωή και την ελευθερία μου και να την κερδίσω στον δρόμο όπως είχα μάθει να κάνω πάντα. Έπρεπε να επιβιώσω συνθηκών και προβλημάτων για να συνεχίσω πιο δυνατός να κάνω αυτό που αγαπάω περισσότερο, να τρέχω…

4 χρόνια μετά …στις 31 Οκτωβρίου 2010, θα σταθώ ξανά στην αφετηρία του Κλασικού Μαραθωνίου. Θα ξεκινήσω από τον Μαραθώνα ανάμεσα σε άλλους 12.000 συναθλητές μου προς το Παναθηναϊκό Στάδιο, για μια δεύτερη σοβαρή αγωνιστική προσπάθεια μετά από αυτήν του 2006. Δεν ελπίζω σε τίποτα ιδιαίτερο από τον εαυτό μου και δεν πιστεύω σε θαύματα. Απλώς θα τρέξω ελεύθερος, με την καρδιά μου, για την ψυχή μου, κουβαλώντας τους πόνους, τις αμαρτίες και τις αγωνίες μου για 42,2χλμ όπως κάθε πραγματικός Μαραθωνοδρόμος….

* δείτε κι ένα βιντεάκι απο τον τερματισμό (το ρολόι λέει λάθος χρόνο καθώς εκεινη τη χρονιά η διοργάνωση ατυχησε να της μηδενισει το χρονόμετρο στο μέσον του αγωνα):

Υποτίθεται πως θα ήταν ένα αγωνιστικο τεστ πριν τον Κλασικο Μαραθώνιο της Αθήνας, όμως τελικά εξελίχθηκε σε ένα χαλαρο τρεξιμο στο παλιο αεροδρόμιο παρέα με φιλους και κυριως την αδερφή μου. Βασικά, πότε δεν είχαμε την ευκαιρία να τρέξουμε μαζι σε έναν αγώνα έτσι χαλαρά και χαμογελαστα!

It was supposed to be the last tune up before the Athens Classic Marathon, but it turned out as an easy run outing at the old airport along with friends and foremost my little sister. Actually we never had the chance to run together in a race, as easy as that. Speedy and Joye, all smiles, together we run!

όλες οι φωτογραφίες εδω:

http://www.facebook.com/album.php?aid=2084871&id=1069016619&l=dcbecc03fc

LTF-Powerman Vladereen 2010, Duathlon 10-60-10
Geel, Βelgium, 1/8/2010
20th in general classification, time 2:55:56

All photos here

http://www.facebook.com/album.php?aid=2066158&id=1069016619&l=b94c8d60e2

also video:

Όπως είχα γράψει μερικές μέρες νωρίτερα, τα δυο προηγούμενα σαββατοκύριακα, ήτα αγωνιστικά αφιερωμένα στην ποδηλασία με τοπικό (18-19/6) και πανελλήνιο πρωτάθλημα (25-27/6).

Μετά το κάζο του πρώτου ποδηλατικού διήμερου αυτόν τον Ιούνιο (12-13/6) ήμουν περισσότερο υποψιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσω και τουλάχιστον στους αγώνες αντοχής ακολούθησα όσο το δυνατόν πιο επιθετική τακτική, όχι βέβαια με στόχο τη διάκριση, αλλά την επιβίωση. Σε κάθε περίπτωση, τόσο στο τοπικό, όσο και στο πανελλήνιο η ατομική χρονομέτρηση που είχε προηγηθεί, αποκάλυψε με τον πλέον ωμό τρόπο αυτό που είχα υποπτευθεί στη Γερμανία, αλλά μάλλον δεν ήθελα να παραδεχτώ: πως στην ποδηλασία είμαι αρκετά πίσω και θα πρέπει να δουλέψω σκληρά για να φτάσω στο επιθυμητό επίπεδο. Με αυτό θα ασχοληθώ σίγουρα πιο εντατικά το επόμενο διάστημα, όμως επί του παρόντος, όπως έγραψα και παραπάνω, έπρεπε να επιπλεύσω στα βαθιά και να επιβιώσω. Πιστεύω και στους δυο αγώνες αντοχής τα κατάφερα σχετικά καλά.

Δεν θα σταθώ τόσο στον αγώνα αντοχή του τοπικού πρωταθλήματος αφού ήταν μόνο 93χλμ και με καλές καιρικές συνθήκες, αλλά άξιζε να γράψω δυο λογάκια παραπάνω για αυτόν του πανελληνίου πρωταθλήματος. 155χλμ συνολικά μέσα στη ζέστη της Μεσσηνίας, με μια μεγάλη ανηφόρα μήκους 9χλμ, μια ιδιαίτερα απαιτητική κατηφόρα και τερεν για όλα τα γούστα με περάσματα από χώμα, ράγες τραίνου όπως επίσης και τα κλασικά ελληνικά φαγώματα δρόμων. Ήταν ένας πραγματικός αγώνας δοκιμασία  όχι μόνο για εμάς τους αναβάτες, αλλά και για τα ποδήλατα μας που πραγματικά υπέφεραν. Συνολικά 85 ποδηλάτες ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα και παρά τις δυσκολίες κατάφερα να τερματίσω στην 33^η θέση, ενώ άλλοι 25 συναθλητές μου εγκατέλειπαν και επιπλέον 11 έμεναν εκτός ορίου.

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα κάτι παραπάνω από αυτούς τους αγώνες αλλά δεν ήμουν ικανός στην παρούσα φάση για περισσότερα. Κέρδισα πάντως πολλές εμπειρίες που θα μου χρειαστούν όταν με το καλό φτάσω στο επίπεδο να είμαι περισσότερο συναγωνίσιμος. Μου άρεσε ένα ρητό που διάβασα κάπου «εμπειρία είναι αυτό που κερδίζεις όταν δεν κερδίζεις αυτό που θες». Όπως και να έχει η σκληρή αγωνιστική πραγματικότητα, εγώ την ευχαριστήθηκα. Συμμετείχα χωρίς ιδιαίτερο άγχος για τις επιδόσεις μου αφού απλώς ήθελα να δω που βρίσκομαι. Βεβαίως προσπάθησα για το καλύτερο δυνατό, αλλά δε με στεναχώρησε ιδιαίτερα πως ακόμα και αυτό, στο τέλος του Ιουνίου, έφερε ένα απλά μέτριο αποτέλεσμα. Στο τέλος Ιουνίου, στο μυαλό μου κρατάω τα λεπτά και τις ώρες πίεσης των πεντάλ με την άσφαλτο να τρέχει από κάτω τους. Είναι αυτές οι ανεκτίμητες αγωνιστικές στιγμές προσπάθειας για τις οποίες ζούμε και χαράσσουν τη μνήμη μας, εμπειρίες ζωής, που στην προκείμενη περίπτωση για μένα ήταν πρωτόγνωρες, καθότι νέος σε τέτοιου είδους αγώνες.

Μετά από όλα αυτά, επέστρεψα στη βάση μου πολύ κουρασμένος. Πιθανότατα μου βγαίνει και όλη η κούραση των ημερών που σε συνδυασμό με τον ζεστό καιρό γίνεται χειρότερη. Θα ξεκουραστώ λίγο αλλά δεν έχω πολλά περιθώρια διακοπών καθώς πρέπει να ανασυνταχθώ και να προετοιμαστώ για την επόμενη πρόκληση που έχω στο πρόγραμμα μου, το Powerman Geel, αγώνας διαθλου 10-60-10 που θα γίνει στο Βέλγιο την 1^η Αυγούστου.

Πολλές φωτογραφίες από το τοπικό πρωτάθλημα θα δείτε εδώ

Μερικές φωτογραφίες από τον αγώνα αντοχή του πανελληνίου ακολουθούν: