Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Άσχημα νέα από τον χώρο του διάθλου, τον οποίον το ντόπινγκ χτύπησε και επίσημα με την τιμωρία του παγκόσμιου πρωταθλητή Sergio Silva, για παράβαση ντόπινγκ. Ο Ισπανός Roger Roca Dalmau, έστω και ετεροχρονισμένα ανακηρύχτηκε επίσημα παγκόσμιος πρωταθλητής στη μικρή (10-40-5) απόσταση του διάθλου.

Η ITU ανακοίνωσε πως ο αθλητής που είχε κερδίσει τον αγώνα της Χιχόν στην Ισπανία, τιμωρήθηκε με ποινή αποκλεισμού 6 μηνών για παράβαση ντόπινγκ κατά τη διάρκεια ελέγχου στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Ο λόγος για τον Πορτογάλο Sergio Silva του οποίου τα αποτελέσματα, οι βαθμοί και τα χρηματικά έπαθλα είναι ως μη γενόμενα.

Ο Silva βρέθηκε να έχει πάρει demethylpentilamine (DMPA) η αλλιως methylhexaneamine (MHEA), ουσία που είναι στην απαγορευμένη λίστα της WADA. Ο Silva είπε πως η ουσία πρέπει να υπήρχε σε ένα συμπλήρωμα διατροφής που πήρε, το οποίο αν και δεν ανέφερε την παρουσία της, περιείχε συστατικό που παρήγαγε την ουσία.

Αναδημοσίευση απο www.triathlon.gr

Διεξήχθη χτες (Κυριακή 20/2) στο Ελληνικό το φετινό Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου, όλων των κατηγοριών Μεγάλοι πρωταγωνιστές της διοργάνωσης ήταν ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης και η Λουκία Λουκοπούλου που αναδείχθηκαν πανελληνιονικες σε άνδρες και γυναίκες αντίστοιχα. Οι δυο αθλητές του Θησέα Ζωγράφου ξεχώρισαν από την αρχή στην μεγάλη απόσταση 10-40-5, αν και η αλήθεια είναι πως δεν είχαν αντάξιο συναγωνισμό.

Στους άνδρες τουλάχιστον μπήκε εκτός συναγωνισμού στον αγώνα μια “παλιοσειρά” ο Δημήτρης Παππάς που καταδίωκε συνέχεια στον Σκουλαρίκη έτσι ώστε να έχει λίγο ενδιαφέρον ο αγώνας. Το πρώτο 10αρι ο Σκουλαρίκης το ολοκλήρωσε σε 34:08 με τον Παππά να ακολουθεί 2,5 λεπτά αργότερα με 36:40. Το σκηνικό στο ποδηλασία αντιστράφηκε με τον Παππά που πλέον είναι από τους καλύτερους χρονομετρίστες στην Ελλάδα να μειώνει τη διαφορά, χωρίς ωστόσο να προλαβαίνει τον Σκουλαρίκη που ελέγχοντας την κούρσα μπήκε πρώτος στην περιοχή αλλαγών ακριβώς μετά από 1 ώρα και 32 λεπτά αγώνα. Οι δυο αθλητές ξεκίνησαν με πολύ μικρή διαφορά το δεύτερο τρέξιμο, όπου ο Σκουλαρίκης δεν είχε τελικά πρόβλημα να επιταχύνει και να φτάσει στη νίκη με χρόνο 1:51:10.

Ο Παππάς τερμάτισε περίπου 1,5 λεπτό αργότερα σημειώνοντας και αυτός μια πάρα πολύ καλή επίδοση. Πρέπει να σημειώσουμε πως το δίδυμο Σκουλαρίκη-Παππά είχε πρωταγωνιστήσει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και πριν ακριβώς 7 χρόνια (21/2/2004), στο πρώτο επίσημο αγώνα διάθλου σε αυτή την απόσταση που είχε διεξαχθεί στην Ελλάδα, χωρίς ωστόσο να είναι πανελλήνιο πρωτάθλημα. Επίσης με αυτή του τη νίκη, ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης έγινε ο πρώτος αθλητής με 2 πανελλήνια πρωταθλήματα διάθλου (2011 και 2008), από το 2007 που ξεκίνησε ο θεσμός. Απο μία νίκη έχουν ο Κώστας Δοβανάς (2007), ο Παναγιώτης Χριστοδουλόπουλος (2009) και ο Βασίλης Κρομμύδας (2010).

Πολύ πιο πίσω από τους δυο πρώτους τερμάτισε στη τρίτη θέση της γενικής, αλλά στη δεύτερη θέση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος ο Μάριος Κοκκολάκης και αυτός του Θησέα, με χρόνο λίγο πάνω από τις 2 ώρες. Ακόμα πιο πίσω, στην τρίτη θέση τερμάτισε ο Γιάννης Κοκκίνης του ΓΑΣ Ιλισού. Στους Βετεράνους πρώτος ήταν ο Γιώργος Σακλάς και δεύτερος ο Γιώργος Γιαννίμπας, αμφότεροι του ΓΑΣ Ιλισού. Τρίτος ήταν ο Κώστας Μυλωνάς από τους Ολύμπιους.

Πολυνίκης στο δίαθλο πλέον είναι όμως και η Λουκία Λουκοπούλου η οποία με άλλη μια πολύ καλή και σταθερή εμφάνιση συμπλήρωσε τρεις (2008, 2009, 2011) περνώντας σε νίκες τη Ντενίζ Δημάκη που έχει κερδίσει στις άλλες χρονιές (2007, 2010). Η Λουκοπούλου έκανε άλλη μια πολύ καλή και σταθερή κούρσα. Ολοκλήρωσε τα πρώτα 10χλμ σε 40 λεπτά και μετά συνέχισε ακάθεκτη σε ποδηλασία και δεύτερο τρέξιμο ώστε να φτάσει στη νίκη μετά από συνολικά 2 ώρες και 8 λεπτά. Μοναδική, αλλά άξια, αντίπαλος της ήταν κατά πολύ νεότερη της Χαρά Σκουλαρίκη (αδερφή του Γρηγόρη) η οποία όμως είναι αρκετά παλιά στο τρίαθλο και σε αυτόν τον αγώνα έκανε την επανεμφάνιση της μετά από 6 χρόνια σε απόσταση που βεβαίως δεν είχε ξανατρέξει. Έτσι ήταν αρκετά επιφυλακτική, αλλά τελικά τερμάτισε πολύ καλά μετά από 2 ώρες και 15 λεπτά.

Στην απόσταση σπριντ (5-20,2,5) που διεξήχθη παράλληλα με τη συμμετοχή πολλών ανεξάρτητων αθλητών νικητής ήταν ο Χρήστος Κροκίδας. Στην ίδια απόσταση για το πανελλήνιο πρωτάθλημα αγωνίστηκαν οι έφηβοι με νικητή τον Φώτη Κωνταντίνου (Οδυσσέας) και οι νεάνιδες με νικήτρια την Δήμητρα Αλιφιεράκη (ΓΑΣ Ιλισός).

Αναλυτικά αποτελέσματα απο την ΕΟΤΡΙ σύντομα

Με τους Βέλγους να εντυπωσιάζουν κάνοντας το 3 στα 3 του βάθρου των ανδρών ολοκληρώθηκε την Κυριακή το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου της ITU στο Εδιμβούργο της Σκοτίας. Οι Bart Aernouts, Rob Woestenborghs και Joerie Vansteelant έφεραν το άθλημα σε νέο επίπεδο με φοβερή ομαδική δουλειά στην πού δύσκολη διαδρομή της ποδηλασίας, που τους έδωσε πλεονέκτημα και τελικά τους έφερε και στις τρεις πρώτες θέσεις του αγώνα. Νικητής ήταν ο Aernouts με 1:50:22 στην μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του και δεύτερος ο 22 δευτερόλεπτα πίσω ο Woestenborghs. Ο Vansteelant που ειδικεύεται σε μεγαλύτερες αποστάσεις ήταν τρίτος λίγο πιο πίσω για να ολοκληρώσει την καταπληκτική μέρα για τους Βέλγους.

Δείτε τους τερματισμούς τους σε βίντεο:

Στις γυναίκες η Σκοτσέζα Catriona Morrison επιβεβαίωσε τα προγνωστικά και χαροποίησε στους διοργανωτές συμπατριώτες παίρνοντας τη νίκη με 2:02:48. Δεύτερη ήταν η Γαλίδα Sandra Levenez με 2:03:05.

5η η Λουκία στο Age Group 40-44
Στους αγώνες όμως είχαμε και ελληνική συμμετοχή με την Λουκία Λουκοπούλου να παίρνει την 5η θέση στην ηλικιακή κατηγορία 40-44 ετών με επίδοση 2:30:08, σε συνολικά 48 κοπέλες σε αυτό το age group.

Τα σημαντικότερα αποτελέσματα

Elite Men
1 Bart Aernouts BEL 1:50:22
2 Rob Woestenborghs BEL 1:50:24
3 Joerie Vansteelant BEL 1:50:30
4 Victor manuel Del corral morales ESP 1:51:06
5 Sergio Silva POR 1:51:46
6 Damien Derobert FRA 1:52:58
7 Etienne Diemunsch FRA 1:53:33
8 Adam Bowden GBR 1:53:38

Elite Women
1 Catriona Morrison GBR 2:02:48
2 Sandra Levenez FRA 2:03:05
3 Felicity Sheedy-ryan AUS 2:06:14
4 Jenny Schulz GER 2:06:20
5 Ana Burgos ESP 2:06:43
6 Katie Ingram GBR 2:07:10
7 Andrea Steyn RSA 2:07:58
8 Ruth Van der meijden NED 2:08:37

Under 23 Women:
1. Sophie Coleman GBR 2:15:02
2. Lois Rosindale GBR 2:15:56
3. Alice Capone ITA 2:20:41

Under 23 Men:
1. Etienne Diemunsch FRA 1:53:33
2. Matthew Gunby GBR 1:54:27
3. Oscar Vicente ESP 1:56:01

Junior Women:
1. Sofie Hooghe BEL 1:12:44
2. Marjon Van der wansem NED 1:13:32
3. Liis-grete Arro EST 1:16:15

Junior Men:
1. Uxio Abuin ares ESP 1:03:52
2. Michael Gosman AUS 1:04:02
3. Jose luis Cordova MEX 1:04:08

Σε έναν αγώνα διάθλου υπάρχει ο φόβος να μείνεις από λάστιχο στο ποδήλατο. Η ποδηλασία πήγε καλά σήμερα, όμως η δυσάρεστη έκπληξη ήταν όταν κατέβηκα από το ποδήλατο και διαπίστωσα πως το αριστερό μου γόνατο είχε «μαγκώσει» και το 2^ο τρέξιμο δεν θα έβγαινε ανάλογα με την προετοιμασία μου.

Άρχισα να τρέχω με την ελπίδα πως θα ζεσταινόταν μετά 1-2 χλμ και θα ζεσταινόταν και θα με άφηνε, όμως αυτό δεν έγινε τελικά ποτέ. Κατάφερα πάντως έστω και με ένα πόδι και ουσιαστικά σέρνοντας το άλλο να κάνω το 2^ο τρέξιμο (10,1χλμ) σε 40:36 και να τερματίσω αξιοπρεπώς στην 20^η θέση της γενικής κατάταξης με 2 ώρες 55 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα. Το 1^ο τρέξιμο (10,5χλμ) πήγε πολύ μέτρια για τα δεδομένα μου στο 36:07, όμως ήξερα πως δεν ήμουν καλά αυτή τη φορά στο τρέξιμο έτσι κι αλλιώς. Είναι πάντως ειρωνικό να σε προδίδει τόσο βάναυσα το καλό σου αγώνισμα, ειδικά το 2^ο τρέξιμο το οποίο ήμουν σίγουρος πως θα το έκανα σχετικά πολύ γρήγορα και θα κέρδιζα μερικές θέσεις. Άλλωστε ένιωθα να έχω πολλές δυνάμεις, όμως απλά το αριστερό μου πόδι δεν λειτουργούσε.  (Αυτό βέβαια δεν ήταν το μόνο μου πρόβλημα σήμερα, αλλά ήταν το βασικό που μου χάλασε τον αγώνα.)

Τουλάχιστον απέδωσε η προετοιμασία στην ποδηλασία και έβγαλα τα 60+ χλμ (εγώ πάντως τα μέτρησα 62+) με μέση ωριαία ταχύτητα ~38,5 χλμ/ωρα. Η διαδρομή ήταν επίπεδη, αλλά με πάρα πολλές δύσκολες στροφές ώστε συνέχεια να πρέπει να κόβουμε ταχύτητα και να επιταχύνουμε καλά. Θεωρώ πως για μένα ήταν μια πάρα πολύ δυνατή ποδηλασία, αν και πάλι ο χρόνος μου (1:38:00) ήταν κατά 7,5 λεπτά πιο αργός από των πρώτων. Πάντως σε σχέση με τη Γερμανία που είχα χάσει περίπου 20 λεπτά ήταν πολύ καλύτερα. Βελτιώθηκα αρκετά και ξέρω πως υπάρχουν περιθώρια για ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση.

Ο αγώνας είχε πάρα πολύ δυνατό συναγωνισμό και την έκπληξη έκανε ο νεαρος Βέλγος Jochen Neyrinck που κέρδισε με 2:40:46.  Ενδεικτικό του πολύ δυνατού συναγωνισμού είναι πως τα δυο μεγαλύτερα ονόματα του αγώνα  ο Βέλγος Joerie Vansteelant και ο Γάλλος Anthony Le Duey έμειναν εκτός βάθρου, στην 4^η και 5 θέση αντίστοιχα.

Men’s Top 5 Results
1. Jochen Neyrinck 2:40:46
2. Soren Bystrup 2:41:02
3. Armand Van der Smissen 2:41:31
4. Joerie Vansteelant 2:42:08
5. Anthony Le Duey 2:42:35

Women’s Top 5 Results
1. Ulrike Schwalbe 3:02:49
2. Susanne Svendesen 3:04:24
3. Jacqueline Uebelhart 3:07:36
4. Ilse Geldhof 3:09:47
5. Anne-Marie Dupont 3:10:14

Προς το παρόν αυτά… θα επιστρέψω μέσα στην εβδομάδα με αναλυτική περιγραφή αγώνα (πριν, κατά, μετά), αποτύπωση εμπειριών και συναισθημάτων.

Η διοργάνωση έχει ήδη δημοσιεύσει τα αποτελέσματα στην ιστοσελίδα της

http://www.powerman.be/

Η γενική κατάταξη συγκεκριμένα είναι εδώ:

http://www.3athlon.be/timing/pdffiles/2010/geel2010/geel2010_powerman_scratch.pdf

Μέσα στην εβδομάδα μου είπαν θα ανεβάσουν και περισσότερες φωτογραφίες. Προς το παρόν μερικές εδώ:

http://www.facebook.com/album.php?aid=2066158&id=1069016619&l=b94c8d60e2

«Powerman Germany», Falkenstein Duathlon, Γερμανία 30/5/2010

Αυτό κι αν ήταν μια φοβερή εμπειρία, ένας πραγματικός αγώνας «επιβίωσης» αφού σχεδόν όλος ο αγώνας (16χλμ τρέξιμο – 66χλμ ποδηλασία – 8χλμ τρέξιμο), διεξήχθη υπό βροχή. Τερμάτισα 26^ος στη γενική κατάταξη μετά από 3 ώρες 41 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα. Είμαι ευχαριστημένος από την περιπέτεια και τις εμπειρίες που αποκόμισα αλλά όχι και από το αποτέλεσμα μου. Δεν μπορώ να πω πως σωματικά απέδωσα  το καλύτερο δυνατό, αφού παρότι έτρεξα καλά στην αρχή, στο ποδήλατο έχασα αρκετά χρόνο καθώς η διαδρομή ήταν πολύ δύσκολη και τεχνική και απαιτούσε να έχεις την εμπειρία της για να την τρέξεις γρήγορα. Τερμάτισαν συνολικά περίπου 160 αθλητές από τους περίπου 180 που ξεκίνησαν τον αγώνα.

Ήταν ένας μεγάλος διεθνής αγώνας και νικητής αναδείχθηκε ο Ελβετός Andy Sutz με 3:11:47 μετά από δυνατή μονομαχία με τον Βρετανό Matt Moorhouse (3:11:55). Καταπληκτικοί αθλητές και οι δυο! Τρίτος ήταν ο Γερμανός Boris Stein (3:12:50) που ανακηρύχτηκε και πρωταθλητής Γερμανίας καθώς ο αγώνας είχε επίσημα και χαρακτήρα γερμανικού πρωταθλήματος  μεγάλης απόστασης διάθλου. Έτσι συμμετείχαν όλοι οι καλοί Γερμανοί διαθλητές και ο συναγωνισμός ήταν ακόμα πιο έντονος, ενώ παράλληλα υπήρχε και αυστηρότητα στην τήρηση των κανονισμών. Στις γυναίκες πρώτη ήταν η Γερμανίδα Ulrike Schwalbe με 3:48:57 που ανακηρύχτηκε και πρωταθλήτρια Γερμανίας.

Αναλυτικά, όλα τα αποτελέσματα (μπορείτε να σχολιάσετε κάτω από το όνομα κάθε συμμετέχοντα):

και σε μορφή pdf τα κατεβάζετε εδώ

Αυτά όσον αφορά το καθαρά «ενημερωτικό» κομμάτι του αγώνα. Εάν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τα βιώματα και τις εμπειρίες που αποκόμισα συνεχίζετε παρακάτω….

Αγώνας Επιβίωσης

Fighting the elements, fighting the World, fighting myself….

Η συμμετοχή σε έναν αγώνα Powerman ήταν ένα όνειρο για μένα από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι ειδικά με το δίαθλο, πίσω στο 2004. Τότε υπήρξαν ατυχίες που δε μου επέτρεψαν να προχωρήσω σε αυτό το βήμα, όμως πλέον, ώριμος και κατασταλαγμένος, πήρα την απόφαση και το έκανα πραγματικότητα, αν και λίγο νωρίτερα απ’ότι το σχεδίαζα αρχικά.

Η αλήθεια είναι πως αυτός ο αγώνας δεν ήταν στο καλεντάρι μου, παρά μόνο άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο αρχές Μαΐου, όταν έμαθα πως το πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου που θα γινόταν την ίδια μέρα αναβλήθηκε. Εντωμεταξύ κανόνιζα να αγωνιστώ στο Powerman Geel (Βέλγιο) τον Αύγουστο, αλλά βρίσκοντας σχετικά φτηνά αεροπορικά εισιτήρια για Γερμανία, η ιδέα άρχισε να μου φαίνεται εύκολα υλοποιήσιμη. Ήξερα πως με μόλις 2 μήνες κανονική προπόνηση δε θα προλάβαινα να φτάσω σε επίπεδο να κοντράρω τους καλύτερους, όμως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να αποκομίσω εμπειρίες με σκοπό στο Βέλγιο που παραμένει ο βασικός στόχος για το καλοκαίρι να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος και υποψιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσω.

Κι έτσι έφτασα στο Falkenstein της Γερμανίας … Δε θα αναλωθώ στις περιπέτειες που είχα μέχρι να φτάσω στον τόπο διεξαγωγής του αγώνα. Αυτές άλλωστε είναι μάλλον συνηθισμένες για οποιονδήποτε τουρίστα σε μια ξένη χώρα, πόσο μάλλον για εμάς που κυκλοφοράμε με μια επιπλέον τεράστια βαλίτσα που έχει μέσα το ποδήλατο μας. Το σημαντικό είναι πως κατάφερα να φτάσω όπως αρχικά σχεδίαζα στο Falkenstein, αν και κάπως περισσότερο ταλαιπωρημένος από όσο υπολόγισα εξαιτίας  όλου του ταξιδιού και μετά των περιπετειών που είχα στο Μόναχο, όπου και πέρασα δυο μέρες φτάνοντας από Αθήνα.

Έφτασα Σάββατο απόγευμα στο Στάδιο και τις παρακείμενες αθλητικές εγκαταστάσεις που αποτελούσαν το κέντρο του αγώνα. Ο καιρός θαυμάσιος, με ανοιξιάτικη θερμοκρασία και σχεδόν καθαρό ουρανό. Αυτές οι συνθήκες θα ήταν πολύ ωραίες για τον αγώνα μας, όμως το δελτίο καιρού ήδη έλεγε πως την επόμενη μέρα τα πράγματα δεν θα ήταν ίδια. Ξεμπέρδεψα γρήγορα με δήλωση συμμετοχής, αριθμούς κτλ όμως προέκυψαν δυο βασικά προβλήματα: Το πρώτο ήταν πως διαπίστωσα ότι το εμφιαλωμένο νερό που είχα αγοράσει για να πίνω το σαββατοκύριακο και να φτιάξω με αυτά τα ποτά του άγονα ήταν με ανθρακικό (!) και το δεύτερο πως το sleeping bag που είχα μαζί δεν αρκούσε για έναν άνετο ύπνο στον ειδικό χώρο που θα μας φιλοξενούσαν. Η λύση δόθηκε στο γειτονικό σούπερ-μάρκετ που ευτυχώς ήταν ακόμα ανοιχτό. Νέα νερά, χωρίς μπουρμπουλήθρες αυτή τη φορά και ένα μεγάλο φουσκωτό στρώμα για να κοιμηθούμε στα μαλάκα! Όλα καλά λοιπόν…

Το πρωί του αγώνα

Ξυπνάμε το πρωί Κυριακής και το δελτίο καιρού επιβεβαιώνεται. Κρύο, Βροχή και αέρας που δε φαίνεται διατεθειμένα να σταματήσουν … ΟΚ, αυτό είναι, πρέπει να οργανωθώ για αγώνα διάθλου σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Οι Γερμανοί που κοιμήθηκαν στον ίδιο χώρο με μένα, δείχνουν πιο ψύχραιμοι και προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, συνηθισμένα πράγματα για αυτούς. Πλέον η βροχή που έφαγα στις ποδηλατικές προπονήσεις της προηγούμενης εβδομάδας αποδεικνύεται ευλογία. Τουλάχιστον είμαι αρκετά σίγουρος για το σημερινό σχέδιο ένδυσης. Το τριαθλητικό κορμάκι σαν εμφάνιση θα είναι μια χαρά για το σώμα, δεν κρατάει νερό και είναι άνετο, ΟΚ! Θα κάνω το πρώτο τρέξιμο με κάλτσες για να μη ρισκάρω να πληγιάσω τα πόδια μου στα 16χλμ και μετά θα τις βγάλω και θα συνεχίσω χωρίς αυτές σε ποδηλασία και δεύτερο τρέξιμο. Άλλωστε η περιοχή αλλαγών είναι στο χορτάρι του σταδίου και αν περπατήσω εκεί με κάλτσες θα μαζέψω νερό και λάσπη που θα είναι πολύ χειρότερα. ΟΚ! Τα παπούτσια της ποδηλασίας πάνω στο ποδήλατο θα καλυφθούν με σακούλες για να μη βραχούν πολύ πριν τα φορέσω ΟΚ! Τα παπούτσια του τρεξίματος στην αλλαγή θα μπουν σε πλαστική σακούλα για να μη βρέχονται όσο θα είμαι πάνω στο ποδήλατο πριν το δεύτερο τρέξιμο ΟΚ! Καπέλο στο πρώτο τρέξιμο για τη βροχή, γυαλιά από την ποδηλασία και μετά. ΟΚ! Φτιάχνω δυο μπουκάλια ηλεκτρολύτες για την ποδηλασία και δυο τζελάκια θα’ χω πάνω μου στο κορμάκι ΟΚ! Ελέγχω το ποδήλατο, φουσκώνω λάστιχα και το βάζω στην περιοχή αλλαγών, τακτοποιώ τα πράγματα ΟΚ! Τώρα προθέρμανση, όσο το δυνατόν μέσα να προφυλαχτούμε από τη βροχή πριν την εκκίνηση και είμαστε έτοιμοι. ΟΚ! (?)

Αρχικός μου στόχος πριν έρθω εδώ ήταν να κάνω μια επίδοση γύρω στις 3 ώρες και 20 λεπτά και να διεκδικήσω μια θέση στην 6άδα. Με τα δεδομένα αυτή τη στιγμή απλά δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω, αλλά σκέφτομαι πως πρώτο μου μέλημα είναι να επιβιώσω του καιρού και της διαδρομής που απ’ότι ξέω είναι πολύ δύσκολη με δεδομένο έτσι κι αλλιώς την δυσκολία της απόστασης. Μου φαίνεται πως σήμερα υπό αυτές τις συνθήκες δε θα είναι μέρα διάκρισης και καλύτερα να εξασφαλίσω πως θα κάνω έναν σίγουρο αγώνα ώστε να γίνω και επίσημα «Powerman». Το μόνο που δε θέλω σίγουρα άλλωστε είναι να αγοράσω κανα οικόπεδο στη γερμανική επαρχία κατά τη διάρκεια της ποδηλασίας. Όπως και να έχει θα δώσω τη μάχη μου παραμένω αισιόδοξος για ένα καλό πλασάρισμα.

Δίνεται η εκκίνηση

Η εκκίνηση είναι κάπως στενή, μπαίνω σχετικά από πίσω αλλά δεν καταφέρνω να φτάσω μπροστά-μπροστά. Είμαι περίπου στην 3^η γραμμή και δίνεται το μπαμ! Φεύγουμε και από τα πρώτα μέτρα καταλαβαίνω πως σήμερα θα τρέξουν αρκετοί πιο γρήγορα από εμένα. Δεν απογοητεύομαι πάντως. Εμπιστεύομαι την συντηρητική μου τακτική και είμαι σίγουρος πως θα περάσω πολλούς στα επόμενα χιλιόμετρα. Τρέχω αρκετά γρήγορα αλλά είμαι ακομα αρκετά πίσω. Η διαδρομή στα πρώτα χιλιόμετρα έχει ανηφοροκατηφόρες, περνάω τα 3χλμ προς έκπληξη μου σε 10:14. Δεν περίμενα με τέτοιο πέρασμα να είναι τόσοι πολλοί μπροστά μου, αλλά και πάλι αυτό δεν αλλάζει την αισιοδοξία μου πως θα βελτιώσω τη θέση μου στη συνέχεια. Άλλωστε είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα. Πραγματικά περνάω πολύ κόσμο στα επόμενα χιλιόμετρα όμως η διαδρομή του τρεξίματος αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη απ’ότι φανταζόμουν καθώς από το 3ο μέχρι το 8^ο χλμ είναι συνεχής ανάβαση. Στο 8^ο χλμ που γίνεται η αναστροφή είμαι σε 29:30, πράγματι πολύ αργά, όμως πλέον έχουμε κατηφόρα μπροστά και τέρμα γκάζι! Επιστρέφω στο στάδιο και περνάω τον τάπητα χρονομέτρησης των 16χλμ σε 55:37 (2^ο 8άρι σε 26:37 δηλαδή!) καθόλου άσχημα, μιλάμε για μέσο ρυθμό κάτω 3:30 για 16 δύσκολα χλμ. Νιώθω καλά κι όχι ιδιαίτερα χρεωμένος από το πρώτο τρέξιμο….

Τέλος 1^ου τρεξίματος

Είμαι με κάποιους άλλους μαζί και στρίβουμε να μπούμε στην περιοχής αλλαγών, όμως ….πόρτες κλειστές !? Ουπςςςς λάθος! Μας φωνάζουν πως πρέπει να συνεχίσουμε 300 μέτρα μέσα στο στάδιο και να μπούμε από την πίσω πλευρά! Έτσι κάνουμε και μπαίνω να πάρω το ποδήλατο, το οποίο πρέπει να εντοπίσω ανάμεσα στα υπόλοιπα. Ευτυχώς εδώ δεν κολλάω και βρίσκω εύκολα τη θέση μου. Βγάζω καπέλο, δρομικά παπούτσια (τα όποια βάζω στην πλαστική τσάντα) και κάλτσες, βγάζω τις σακούλες προστασίας από το ποδήλατο, φοράω γυαλιά, κράνος και γάντια για να είμαι σίγουρος πως δεν θα παγώσουν τα χέρια μου από την κρυοβροχή. Παίρνω ποδήλατο βγαίνω έξω, οι δρόμοι βρεγμένοι και η διαδρομή ξεκινάει με στροφές και ανηφόρα. Το ένστικτο λέει πως ίσως να μην είναι καλή ιδέα να προσπαθώ να φορέσω και παπούτσια όσο πεταλάρω. Αφήνω το ποδήλατο κάτω και βάζω τα ποδηλατικά παπούτσια στο έδαφος. Χάνω μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά τουλάχιστον είμαι σίγουρος πως έχουν μπει καλά. Ανεβαίνω στο ποδήλατο και φύγαμε…

ΟΚ, φύγαμε, όμως …κάπου εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα για το που ακριβώς πάμε. Μερικές στροφές μέσα στην πόλη, και ξεκινάει η ανάβαση. Από το 2^ο κιόλας χλμ πέφτεις στα βαθιά και στην ανηφόρα κλίσης 16% που έτσι κι αλλιώς είχαν υποσχεθεί οι διοργανωτές. Δεν έχω πρόβλημα να την ανέβω δυνατά και ευτυχώς παρά το βρεγμένο οδόστρωμα η πίσω ρόδα δεν χάνει επαφή στο ορθοπέταλο. Εντούτοις από την αρχή παρατηρώ πως θα έχω άλλο πρόβλημα. Τα στραπ των παπουτσιών μου δεν κλείνουν καλά λόγω της βροχής και επειδή είναι ανάποδα χτυπάν πάνω στο δισκοβραχίονα. Αυτά τα παπούτσια αποδείχθηκαν μεγάλη μούφα έτσι κι αλλιώς άλλα ακόμα και πάνω στον αγώνα με «πουλάν» άσχημα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο τώρα, πρέπει να συνεχίσω ακόμα κι αν πρέπει κάθε τρεις και λίγο να κλείνω τα ανοιγμένα στραπ. Η διαδρομή συνεχίζεται με ανηφοροκατηφορες μεγαλύτερης ή μικρότερης διάρκειας και κλίσης. Το κρύο γίνεται πιο έντονο πάνω στο ποδήλατο και μου δίνει την εντύπωση πως θα το αρπάξω το κρύωμα… Η μεγαλύτερη απογοήτευση μου μέχρι αυτό το σημείο είναι πως το οδόστρωμα είναι πραγματικά χάλια με μπαλώματα και λακκούβες. Άλλη ιδέα είχα εγώ για τους γερμανικούς δρόμους, αλλά φαίνεται πως στην επαρχία τα πράγματα δε διαφέρουν από την Ελλάδα. Το μεγάλο πρόβλημα πάντως είναι άλλο τώρα. Έχω συνεχείς κράμπες στα γάμπες που δε με αφήνουν να πιάσω ρυθμό. Πρέπει να αναπληρώσω ηλεκτρολύτες, όποτε αρχίζω και πίνω τα ποτά μου. Εντωμεταξύ έχω φτάσει στην αναστροφή, στα μισά του πρώτου κύκλου και πλέον επιστρέφω στο χωριό. Οι κράμπες φεύγουν σιγά-σιγά αλλά έχω κι άλλο πρόβλημα. Με τα υγρά που έχω πιει, τη βροχή που δε λέει να σταματήσει και το κρύο … προκύπτει «ανάγκη». Ο αγώνας έχει δρόμο ακόμα και για να συνεχίσει άνετα το πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Ευτυχώς λύνεται στην πρώτη κατηφόρα πάνω στο ποδήλατο, αν και χάνω μερικά δευτερόλεπτα ακόμα. Εντωμεταξύ με όλα αυτά ήδη με έχουν προσπεράσει αρκετοί αθλητές αλλά και πάλι δε χάνω το κουράγιο μου. Στις ανηφόρες και ευθείες είμαι αρκετά δυνατός και ξαναπερνάω κάποιους, αλλά στα τεχνικά κομμάτια εξακολουθώ να χάνω χρόνο. Ακόμα κι έτσι, συνεχίζω να αγωνίζομαι για κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Πλέον φτάνω στο κρίσιμο  σημείο της κατάβασης πριν το χωριό. Εδώ τα πράγματα γίνονται πραγματικά πολύ δύσκολα καθώς η κατηφόρα είναι πολύ απότομη και ο δρόμος πολύ βρεγμένος. Δεν είναι ώρα για ρίσκα. Πέφτω στα φρένα και κόβω αρκετά ταχύτητα. Με προσπερνάνε μερικοί τρελοί με φουλ γκάζια στις κατηφόρες (!). Φτάνουμε στο Στάδιο κάνουμε αναστροφή και πάλι πίσω για άλλον έναν κύκλο στην ίδια διαδρομή. Ευτυχώς πλέον δεν έχω καθόλου κράμπες και μπορώ να συνεχίσω άνετα τον αγώνα, αν και η δεύτερη στροφή δεν βγαίνει πιο γρήγορα, ίσως γιατί με όλα αυτά τα μικροαπρόοπτα που μου έκοβαν τον ρυθμό, έχω χαλαρώσει λίγο. Αυτό μάλλον ήταν λάθος μου…

Τέλος ποδηλασίας

Κάπως έτσι φτάνω στο Στάδιο για τη δεύτερη αλλαγή. Έχω βγάλει τα ποδηλατικά παπούτσια αλλά υποψιάζομαι πως όταν πατήσω στο έδαφος θα πονέσω αρκετά. Τα πόδια μου έχουν παγώσει από το κρύο και το νερό. Μόλις πατάω έδαφος και αρχίζω να τρέχω επιβεβαιώνομαι. Πονάω και παράλληλα δε νιώθω τις πατούσες μου. Η αίσθηση μου είναι γνώριμη από αγώνες διάθλου, όχι όμως σε βρεγμένο ταρτάν. Η διοργάνωση επιφυλάσσει και άλλη έκπληξη καθώς πρέπει να διανύσουμε τουλάχιστον 200 μέτρα έτσι για να μπούμε στην περιοχή αλλαγών. Με προσπερνάει ένας τύπος που φοράει ακόμα τα ποδηλατικά του παπούτσια και τρέχει έτσι πιο γρήγορα από εμένα που είμαι ξυπόλυτος. Σκέφτομαι πως μάλλον την επόμενη φορά πρέπει να το δοκιμάσω κι εγώ. Μπαίνω στην περιοχή αλλαγών και ψάχνω να βρω τη θέση μου για δεύτερη φορά. Ευτυχώς και πάλι δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Από πίσω μου ακούω κάποιον να μου φωνάζει κάτι στα γερμανικά. Νομίζω πως λέει για τον αριθμό που πρέπει να βάλω μπροστά αλλά τελικά δεν πρόκειται περί αυτού. Ενώ βγάζω κράνος και τα γάντια που έχουν βραχεί πολύ έρχεται ένας κριτής και προς έκπληξη μου, μου δείχνει κίτρινη κάρτα. Τον ρωτάω στα αγγλικά «γιατί?». Μου λέει επειδή ξεκούμπωσα το κράνος πριν αφήσω  το ποδήλατο. Πάνω στο διάλογο καταλαβαίνει πως δεν είμαι Γερμανός, και γίνεται πιο ελαστικός αφού δεν διεκδικώ τίποτα στο γερμανικό πρωτάθλημα, Μου λέει «καλά, είσαι νέος εδώ, φύγε!». Έχω ήδη χάσει κι άλλο χρόνο με αυτά και προσπαθώ να βάλω τα παπούτσια μου για το τρέξιμο. Έχω δυσκολίες καθώς χέρια πόδια έχουν κρυώσει αρκετά ώστε ακόμα και αυτό να μην μου είναι πολύ εύκολο. Τα καταφέρνω τελικά και φεύγω για το δεύτερο τρέξιμο…

Βγαίνω από την περιοχή αλλαγών και τουλάχιστον αισθάνομαι πολύ καλά και δυνατός για να τρέξω γρήγορα. Πραγματικά γκαζώνω αρκετά και προσπερνάω αρκετό κόσμο στα πρώτα χιλιόμετρα. Πάμε πάλι για την ανάβαση στο βουνό, αν και αυτή τη φορά θα κάνουμε αναστροφή νωρίτερα. Τώρα ο κόσμος είναι πολύ λιγότερος και σε κάποιο σημείο μένω μόνος μου πραγματικά στην ερημιά. Ο δρόμος κάνει μια διχάλα, ακολουθώ την άσφαλτο, αλλά δεν είμαι σίγουρος πάνω στην ένταση μήπως έπρεπε να συνεχίσω από το χωματόδρομο. Σταματάω και κάνω προς τα πίσω να σιγουρευτώ. Βλέπω ένα αθλητή που είχα προσπεράσει πριν λίγο να έρχεται και του φωνάζω από ποια πλευρά πρέπει να πάμε. Μου δείχνει «δεξιά», εκεί που είχα στρίψει αρχικά … να πάρει …κι άλλος χαμένος χρόνος. Συνεχίζω να τρέχω και βλέπω ένα μεγάλο γκρουπ να έρχεται από την ανάποδη έχοντας κάνει αναστροφή λίγο πιο πάνω. Αν τους είχα συναντήσει πάνω στο δίλημμα μου, δεν θα είχα κολλήσει, όμως τώρα δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Συνεχίζω, κάνω αναστροφή και πλέον κατηφορίζω προς τα πίσω. Έχω πολλές δυνάμεις και συνεχίζω να γκαζώνω και προσπερνάω κι άλλους. Φτάνουμε κοντά στο στάδιο και τον τερματισμό κι έχω άλλον έναν λίγο μπροστά μου που θέλω να περάσω. Σε αυτό το σημείο περνάει ένα γερό μπουρίνι πάνω από το κεφάλι μας και μας κάνει πάλι λιάτσα… Μπαίνουμε στο Στάδιο και νομίζω πως θα κάνουμε μερικά μέτρα ακόμα περιμετρικά, όμως … ο τερματισμός είναι φάτσα μπροστά. Δεν τον προλαβαίνω και …τερματίζω … έτσι απλά. Ενστικτωδώς λέω «τι, αυτό ήταν, όλο?».

Ναι, αυτό ήταν, ΟΛΟ! Δεν ξέρω αν στην παραπάνω περιγραφή μου μπορεί κάποιος να νιώσει έστω και λίγο αυτό που βίωσα, τα συναισθήματα, τον πόνο και την αγωνία στις 3 ώρες και 41 λεπτά αγώνα, διάρκεια κατά την οποία πάλευα με τα στοιχεία της Φύσης, τον Κόσμο και όπως πάντα, κυρίως με τον εαυτό μου. Είναι κάποια πράγματα που δεν περιγράφονται με λόγια αλλά μας σημαδεύουν και μας γεμίζουν για πάντα. Κι αυτό ήταν μια φοβερή εμπειρία ζωής που με γέμισε βιωματικά!

Όπως είπα και στην αρχή δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από τη σωματική μου προσπάθεια, είχα πολλές δυνάμεις να δώσω ακόμα τι οποίες διαχειρίστηκα τελικά πολύ συντηρητικά, αν και είχα εμπιστοσύνη στις αντοχές μου. Αυτός ο αγώνας ήταν κυρίως πνευματικός. Τον δούλεψα πολύ στο κεφάλι μου πριν και κυρίως κατά τη διάρκεια του, ίσως και παραπάνω από όσο χρειαζόταν, αλλά το ένστικτο έλεγε πως προτεραιότητα ήταν η «επιβίωση». Όπως και να έχει, για την πολυπλοκότητα, την απειρία μου στο συγκεκριμένο αγώνα και τις καιρικές συνθήκες πήγαν σχεδόν όλα καλά και το πρόσημο είναι θετικό. Αποκόμισα την εμπειρία που ήθελα και χρειαζόμουν και την επόμενη φορά θα είμαι σίγουρα καλύτερος και πιο ανταγωνιστικός.

Ευχαριστίες

Πριν κλείσω τη μακροσκελή μου δημοσίευση, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους φίλους που μου συμπαραστάθηκαν στην πραγματοποίηση αυτού του ονείρου. Ιδιαίτερες ευχαριστίες πρέπει να δώσω στον Χρήστο και τον Γιάννη που μου παρείχαν όλα τα απαραίτητα για να φτάσει το ποδήλατο σώο στη Γερμανία, και κατόπιν την Ολυμπία και τον Λορέντζο που με φιλοξένησαν στο Μόναχο και συνέβαλαν καθοριστικά στην «επιβίωση» μου επί γερμανικού εδάφους.