Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Στις 14 Νοεμβρίου στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας, ο Γρηγόρης Σκουλαρίκης σπρώχνοντας το καρότσι με την κόρη του την Αγγελική που έχει Σύνδρομο Down, τερματίζει τον Αυθεντικό Μαραθώνιο σε 2:56:31. Αυτή είναι η ιστορία τους

Αυτή τη βόλτα την οραματιζόμουν 1 χρόνο τώρα. Από το Νοέμβρη του 2020 οπότε και τρέξαμε με την Αγγελική τον “Virtual Μαραθώνιο της Αθήνας” περίμενα πως και πως την ευκαιρία να τρέξουμε μαζί και στον κανονικό Μαραθώνιο, τον Αυθεντικό. Εν μέσω πανδημίας, αυτό όχι μόνο δεν ήταν βέβαιο αν θα ήταν δυνατόν να γίνει, αλλά δεν ξέραμε καν αν και πότε θα μπορούσε να διεξαχθεί και πάλι ο κανονικός αγώνας.

Το σημαντικό ήταν εμείς να είμαστε έτοιμοι και έτσι προετοιμαστήκαμε όπως έπρεπε, συνεχίζοντας τις βόλτες μας στην προπόνηση, ειδικά από την Άνοιξη και μετά οπότε έφτιαξε ο καιρός. Παράλληλα, οι περιορισμοί της πανδημίας, αίρονταν ο ένας μετά τον άλλο και έτσι κάθε μήνας που περνούσε μας έκανε και ποιο αισιόδοξους ότι ο αγώνας θα γίνει κανονικά και θα έχουμε κι εμείς την ευκαιρία να συμμετέχουμε μαζί και να το γιορτάσουμε.

Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος είναι μια μεγάλη γιορτή, μια αυθεντική γιορτή. Γιορτάζουμε την προσπάθεια, την άθληση, την κοινωνικοποίηση, την ευαισθητοποίηση και ότι άλλο θέλει ο καθένας. Φέτος είχαμε διπλό λόγο να γιορτάσουμε. Αυτό που μας στέρησε τη δυνατότητα να βρεθούμε όλοι μαζί πέρσι, αλλά τα καταφέραμε φέτος μετά από πολύ κόπο, περιπέτειες και θυσίες εξαιτίας της πανδημίας.

Όσο για μένα και την Αγγελική, αλλά και την καταπληκτική μαμάκο μας την Αφροδίτη που είναι στα μετόπισθεν, άλλη μια φορά, άλλη μια μέρα μέσα στη χρονιά γιορτάσαμε και την προσπάθεια μας με το Σύνδρομο Down μαζί με τους φίλους μας αυτή τη φορά, έτσι γιατί ….μπορούμε! Ο Μαραθώνιος είναι η αφορμή για να βγεις εκεί έξω. Τις αιτίες τις έχουμε όλοι μέσα μας, να προσπαθήσουμε για το καλύτερο και να το γιορτάσουμε!

Εμείς τρέχουμε με στόχο να στείλουμε το δικό μας μήνυμα σε όλους τους μπαμπάδες και τις μαμάδες εκεί έξω που κάνουν τον δικό τους αγώνα καθημερινά και προσπαθούν να προσφέρουν το καλύτερο στα παιδιά τους παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν. Σημασία έχει να εμψυχώσουμε όλους αυτούς τους γενναίους γονείς που υπομονετικά γίνονται και οι ίδιοι κάθε μέρα πιο δυνατοί για να σπρώξουν τα παιδιά τους πιο μακριά και πιο γρήγορα.

Βασικός μας αγωνιστικός στόχος ήταν να σπάσουμε το 3ωρο και το καταφέραμε. Η επίδοση στο Μαραθώνιο δεν ήταν αυτοσκοπός, αλλά το μέσο για να τραβήξουμε περισσότερο την προσοχή και να ενδυναμώσουμε το μήνυμα μας και πιστεύω πως με το τελικό 2:56:31 τα καταφέραμε καλά. Η Αγγελική ήταν το καλύτερο παιδί στη διαδρομή, απόλυτα προσηλωμένη στο δρόμο με χαμόγελο και χαιρετούρες σε όλους τους φίλους, χωρίς κανένα παράπονο σε όλη τη διαδρομή.

Πως τρέχεις έναν Μαραθώνιο κάτω από 3 ώρες, σπρώχνοντας το καρότσι

Πως λοιπόν τρέχεις έναν Μαραθώνιο κάτω από 3 ώρες, σπρώχνοντας το καρότσι με την κόρη σου και μάλιστα στην Αυθεντική διαδρομή; Μα φυσικά, όπως κάθε Μαραθωνοδρόμος για να πετύχει το στόχο του. Με σωστή προετοιμασία πριν τον αγώνα και σωστή τακτική κατά τη διάρκεια.

Η σωστή προετοιμασία ήταν απαραίτητη και δεν εννοώ πολλά χιλιόμετρα καθώς δεν υπήρχε αυτή η πολυτέλεια, αλλά στοχευμένες κοινές προπονήσεις με την Αγγελική με έμφαση σε ένα εβδομαδιαίο long run (18-32χλμ) και άλλες 2-3 προπονήσεις την εβδομάδα των 9-13χλμ, όλες σε διαδρομή με αρκετές ανηφοροκατηφόρες και τουλάχιστον μία από αυτές να περιλαμβάνει έντονη προσπάθεια στις ανηφόρες. Το πρόγραμμα φαινόταν να αποδίδει καθώς πλησιάζοντας προς τη μέρα του αγώνα, τα δείγματα στην προπόνηση ήταν τέτοια που μας έλεγαν πως όχι μόνο είχαμε το 3ωρο, αλλά ήμασταν και πιο κοντά σε ένα χρόνο στο 2:55.

Όσο κι αν σας φαίνεται απίστευτο, ο εβδομαδιαίος όγκος χιλιομέτρων κυμάνθηκε μόλις στα 50-70χλμ και περιελάμβανε και δύο 5άρια την εβδομάδα που έτρεχα για αποκατάσταση με τους newbies των adidas Runners Athens σε ρυθμό 7:30λ/χλμ. Αυτά τα τρεξίματα ήταν αρκετά ώστε να κρατήσουν σε καλό επίπεδο και τη δική μου φυσική κατάσταση, αλλά κυρίως να εξοικειώσουν την Αγγελική με το σενάριο της μεγάλης βόλτας στο καρότσι. Υπόψιν ότι τους τελευταίους μήνες δεν έκανα καθόλου εναλλακτική προπόνηση (ποδηλασία ή κολύμβηση) λόγω έλλειψης χρόνου

Κάπως έτσι φτάσαμε στον αγώνα με την αυτοπεποίθηση πως θα μπορούσαμε να πετύχουμε και την επίδοση που θέλαμε. Όσο να’ ναι, ένας χρόνος κάτω από 3 ώρες στο Μαραθώνιο εντυπωσιάζει από μόνος του πόσο μάλλον… σπρώχνοντας κι ένα καρότσι. Όπως άλλωστε το ίδιο εντυπωσιακό είναι και ότι κατά τη διάρκεια του αγώνα είμαστε ουσιαστικά στους 100-150 προπορευόμενους (από τους 8.000 συμμετέχοντες). Καλώς ή κακώς έτσι θα είχαμε περισσότερες πιθανότητες να ακουστούμε, αλλά θα έπρεπε να τρέξουμε με σύνεση και υπομονή, ώστε να μην παρασυρθούμε από τον ενθουσιασμό και την πατήσουμε….

Υπομονή λοιπόν σε όλη τη διαδρομή του Αυθεντικού Μαραθωνίου. Σταθερό τρέξιμο με συνεχή έλεγχο του παλμογράφου να είμαι στη ζώνη του “ψηλού αερόβιου” και να παίζω στα όρια του κατωφλιού, χωρίς να το υπερβαίνω, ούτε καν στις ανηφόρες. Ακόμα κι έτσι η ευχαρίστηση μου ήταν μεγάλη βλέποντας πως τα περάσματα μας ήταν πολύ εντός στόχου και όσο πέρναγαν τα χιλιόμετρα ήμουν και πιο βέβαιος ότι θα τα καταφέρναμε.

Σημαντική και κρίσιμη λεπτομέρεια, η σωστή και μελετημένη τροφοδοσία και υδροδοσία. Νεράκι (έστω και λίγο) σε κάθε σταθμό, παγούρι X-treme Stores με ηλεκτρολύτες HIGH5  πάνω στο καρότσι (εδώ νομίζω είχα ένα μικρο πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων) , ενεργειακά τζελ HIGH5  ανά 7-10χλμ περίπου και κάψουλες αλατιού Nutrend . Ο καιρός μπορεί να ήταν σχετικά καλός για Αθήνα, αλλά είχε πολύ υγρασία και η εφίδρωση όλων μας ήταν πολύ έντονη.

Βέβαια, ο Μαραθώνιος θέλει σεβασμό, μέχρι και το τελευταίο χιλιόμετρο και θα πρέπει να παραδεχτώ ότι τα χρειάστηκα όταν 3χλμ από το τέλος, από το ανηφοράκι της Φειδιππίδου και μετά άρχισαν οι κράμπες που μούδιαζαν όλο μου το δεξί πόδι. Αν και αισθανόμουν ότι είχα πολλές δυνάμεις και θα μπορούσα να ανοίξω ρυθμό στην κατηφόρα, υποχρεώθηκα να κόψω για να μας φέρω με ασφάλεια στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αν και πάλι αναγκάστηκα να σταματήσω δυο φορές από κράμπα, μια λίγο πριν τον “Δρομέα” στο Χίλτον, και άλλη μια στο τέλος της Ηρώδου Αττικού, λίγο πριν μπούμε στο Στάδιο.

Ο σωστός εξοπλισμός ήταν φυσικά πολύ σημαντικό στοιχείο στην επίτευξη αυτού του στόχου και το διπλό μυστικό επιτυχίας: Ταχύτητα και άνεση … και μιλάω φυσικά για το φοβερό μας καρότσι CYBEX AVI , ειδικά για τρέξιμο με το παιδί. Ελαφρύ, εργονομικό, με βέλτιστη κύλιση στους τροχούς και αεροδυναμικό σχεδιασμό (όσο μπορεί να είναι αεροδυναμικό ένα καρότσι με παιδί πάνω). Το πιο σημαντικό όμως, άνετο για το παιδί, τόσο άνετο που επιτρέπει στην Αγγελική να ρίχνει και έναν υπνάκο στα τμήματα της διαδρομής που δεν είχαν πολύ φασαρία.

Προφανώς ήταν κομβικής σημασίας η Αγγελική να αισθάνεται όμορφα και άνετα καθ όλη τη διαδρομή, ώστε να είναι προσηλωμένη σε αυτήν χωρίς παράπονα. Αυτός ο Μαραθώνιος δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί αν η Αγγελική αντιμετώπιζε οποιοδήποτε πρόβλημα που θα της έφερνε ενόχληση, παράπονο, κλάμα, πόσο μάλλον να ολοκληρωθεί σε αυτό το χρόνο, χωρίς να χρειαστεί να σταματήσουμε καθόλου από πρόβλημα Αγγελική, παρά μόνο λίγο από δικές μου κράμπες στο τέλος. Άλλωστε η Αγγελική είναι απλά ένα παιδί που εκείνη τη μέρα θα έκανε άλλη μια βόλτα, έστω και λίγο πιο μεγάλη αυτή τη φορά.

Εδώ θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους φίλους από τη CYBEX, όχι μόνο για την παραχώρηση του CYBEX AVI , αλλά για το έμπρακτο ενδιαφέρον που έδειξαν για το εγχείρημα μας τους τελευταίους μήνες. Χαρακτηριστικό είναι πως όταν την τελευταία εβδομάδα ήταν έντονο το ενδεχόμενο βροχής στον αγώνα, μας έστειλαν από μόνοι τους, χωρίς να το ζητήσω, ένα ειδικό αδιάβροχο κάλυμμα για την Αγγελική, με αποστολή express από Γερμανία. Έτσι κάνουν οι σωστοί φίλοι, νοιάζονται για μας, χωρίς καν να το ζητάμε. Ήταν κι αυτό μια ένεση εμψύχωσης ότι ακόμα κι αν έβρεχε, θα είχαμε καλύτερες πιθανότητες να ξεκινήσουμε τον αγώνα ή/και να συνεχίσουμε χωρίς καθυστερήσεις, αν και η αλήθεια είναι πως είχα προαποφασίσει πως σε περίπτωση δυνατής βροχής δεν θα μπορούσαμε να ρισκάρουμε να είμαστε εκεί έξω με την Αγγελική.

Στα bonus points του καροτσιού, η ειδική θήκη για παγούρι όπου μπορούσα να έχω τους ηλεκτρολύτες μου, αλλά και οι υπόλοιπες θήκες του καροτσιού που χώρεσαν όλα τα επίσης απαραίτητα για μια ασφαλή διαδρομή, ενεργειακά τζελάκια, κινητό τηλέφωνο, μωρομάντηλα, πάνες, παγουρίνο και τσουρεκάκι Αγγελικής γιατί πολλά μπορούσαν να συμβούν κατά τη διάρκεια και έπρεπε να ήμασταν έτοιμοι για όλα τα ενδεχόμενα.

Θέλω να εξομολογηθώ ότι θεωρώ πως έτρεξα έναν από τους καλύτερους μου Μαραθώνιους, ίσως τον καλύτερο και ο λόγος ήταν η Αγγελική. Η ιδιαίτερη δυσκολία όμως του εγχειρήματος του Μαραθωνίου σπρώχνοντας το καρότσι, ήταν και αυτό που με οδήγησε στο να τηρήσω απόλυτα το σχέδιο και τον προγραμματισμό χωρίς ρίσκα για να τα καταφέρουμε. Η συναίσθηση της ευθύνης να τρέχω μαζί με την Αγγελική, αλλά και το ειδικό βάρος του μηνύματος που είχαμε να περάσουμε, δεν μου επέτρεπαν περιθώριο λάθους. Άλλωστε πιθανότατα να μην είχαμε και άλλη ευκαιρία να επαναλάβουμε αυτή την προσπάθεια…

Ο Μαραθώνιος, ο δρόμος, ο δρομέας, ο χρόνος και ο πόνος … ο Μαραθωνοδρόμος!

Λένε πως αν έχετε χάσει την πίστη σας στο ανθρώπινο είδος να πάτε να παρακολουθήσετε έναν Μαραθώνιο. Θα πιστέψετε ξανά στους ανθρώπους. Στο Μαραθώνιο, εκτός από εμάς, αγωνίστηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, ο καθένας για το δικό του λόγο και το δικό του σκοπό. Ανάμεσα τους και πολλοί ακόμα φίλοι και συναθλητές με δυνατά μηνύματα. Αυτή είναι η μαγεία του Μαραθωνίου, μας φέρνει όλους κοντά, μαζί στην ίδια εκκίνηση, μαζί προς την ίδια κατεύθυνση να αγωνιζόμαστε για κοινές αξίες. Μαζί και όλοι οι θεατές στους δρόμους να χειροκροτούν και να επιδοκιμάζουν την προσπάθεια και τα θετικά μηνύματα όλων.

Αν θεωρείτε πως η προσπάθεια μας με την Αγγελική σας έδωσε δύναμη, θα σας πω ότι αντίστοιχη δύναμη μας δίνετε και όλοι εσείς, που προσπαθείτε για το καλύτερο και επίσης και όλοι εσείς που χειροκροτείτε κάθε προσπάθεια. Ο κοινωνικός αντίχτυπος του Μαραθωνίου είναι πολύ σημαντικότερες από την άποψη ενός εξωτερικού παρατηρητή που απλά βλέπει μερικές χιλιάδες ανθρώπους να τρέχουν.

Στο Μαραθώνιο θα δεις την προσπάθεια, τη συγκίνηση, τον πόνο, τη χαρά, όλα τα συναισθήματα και πολλά άλλα μηνύματα, εικόνες, παραστάσεις και συμβολισμούς που μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους καλύτερους και έτσι να κάνουμε καλύτερη και την κοινωνία μας.

Η μεγαλύτερη νίκη για μας ήταν η δική σας αγάπη και υποστήριξη, είτε πάνω στη διαδρομή με τις φωνές και τα τραγούδια σας, είτε ηλεκτρονικά από τα 100άδες μηνύματα σας. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ όλους, όμως ο αγώνας μας, δεν τελειώνει εδώ. Όπως μας στηρίξατε στο Μαραθώνιο θέλουμε να συνεχίζετε να υποστηρίζετε, όλα τα παιδάκια με ιδιαιτερότητες και τους γονείς τους που κάνουν τον δικό τους Μαραθώνιο καθημερινά.

Όλα τα παιδιά μπορούν να είναι εκεί έξω και να προσπαθούν για το καλύτερο. Ολόκληρη η κοινωνία πρέπει να μάθει αποδέχεται και να υποστηρίζει κάθε προσπάθεια, όσο αντισυμβατική κι αν φαίνεται. Αγάπη και αποδοχή χρειάζεται. Αυτό ήταν το δικό μας μήνυμα νίκης!

Κλείνοντας να δώσουμε επίσης συγχαρητήρια σε όλους τους συμμετέχοντες και βεβαίως στον ΣΕΓΑΣ για την άψογη διοργάνωση παρά τις δυσκολίες.

* Δείτε επίσης ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ: Αγγελική και Γρηγόρης στον 38ο Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών
Η συμμετοχή μας, όπως αποτυπώθηκε από τις κάμερες και τους φωτογραφικούς φακούς και συγκεντρώσαμε σε ένα βίντεο. Ελπίζουμε να σας αρέσει.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης
Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman
Youtube: Grigoris Skoularikis

Τεστάκι 3.000μ Τρίτη (7/7) βράδυ στο Στάδιο του Ζωγράφου. Δεν ήταν πολύ γρήγορο, αλλά δεν το λες και αργό. Στόχος ήταν να κρατήσω ρυθμό 3:10 , όσο αντέξω μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά του Ιλισού που θα κάναν 4.000μ. Και αυτό έγινε. Τελικός χρόνος 9:31.75 , έτσι σαν μπούσουλας για τις επόμενες εβδομάδες που έρχονται στον στίβο.

Ποιος θα το λεγε πριν λίγο καιρό, πως θα μπορούσαμε να πάμε στη Λεωφόρο Βασ. Όλγας, μια από τις κεντρικότερες λεωφόρους της Αθήνας, μια απλή καθημερινή, Τρίτη απόγευμα για να τρέξουμε χωρίς αυτοκίνητα. Η Αθήνα αλλάζει και γίνεται πιο φιλική στους πολίτες που θέλουν να περπατήσουν, να τρέξουν, να κάνουν ποδήλατο, να κάνουν τη βόλτα τους ή την προπόνηση τους.

Ήρθε ο καιρός να δούμε την πόλη μας με λιγότερα αυτοκίνητα, λιγότερο θόρυβο, λιγότερη ρύπανση.

Καταλαβαίνω πως κάποιοι συμπολίτες μας αναστατώνονται και ταλαιπωρούνται από αυτές τις αλλαγές οι οποίες όμως έχουν σκοπό τελικά να ανεβάσουν το βιωτικό επίπεδο στην πόλη. Ας δούμε τις εξελίξεις θετικά και ας γίνουμε όλοι μέρος της αλλαγής προς το καλύτερο. Άλλωστε, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας προς το καλύτερο, πρέπει να είμαστε πάντα έτοιμοι να αλλάξουμε λίγο και τον εαυτό μας.

⚡️Faster than Athens (Global photoshooting in Athens for adidas)

😎Στην Αθήνα τρέχουμε (σχεδόν) κάθε μέρα, αλλά φέτος η adidas μας έδωσε την ευκαιρία να μοιραστούμε εικόνες της Αθήνας με όλο τον κόσμο, αφού η φωτογράφιση για την παγκόσμια καμπάνια του “Faster than” έγινε στην πόλη μας (και στην Σαγκάη).

🙏Νιώθω πολύ τυχερός που ήμουν κι εγώ ανάμεσα στους επίλεκτους adidas Runners από όλο τον Κόσμο που κάναμε για 2 μέρες τα “μοντέλα”, εκπροσωπώντας ο καθένας κάτι εντελώς διαφορετικό, ώστε να προκύψει ένα συνολικό αποτέλεσμα που θα έδινε την αφορμή για να εμπνεύσουμε με τις φωτογραφίες μας όλο τον κόσμο. Όσο διαφορετικοί κι αν είμαστε, το τρέξιμο μας ενώνει γιατί είναι η αφορμή και η αιτία για να γινόμαστε καλύτεροι κάθε μέρα, ειδικά σε μια πολύ δύσκολη περίοδο που όλα δείχνουν τόσο ευάλωτα και έτοιμα να καταρρεύσουν….

Εμείς παραμένουμε αισιόδοξοι…
🏃🏼🏃🏃🏻🏃🏾

• 

• 

• 

• 

• 

2/9/2012 – Powerman Zofingen 2012 – ITU Long Distance Duathlon World Championship – 10/150/30km
17ος στους Elite Men, χρόνος 7ώρες 00:47

Ήδη πέρασε πάνω από μια εβδομάδα από τη φετινή “μάχη του Ζόφινγκεν” και σιγά σιγά ξεκαθαρίζω μέσα μου τα πράγματα … που δεν είναι καλά. Ισχύει ότι έγραψα και στις πρώτες μου εντυπώσεις:
Ήταν από εκείνες τις μέρες που για κάποιο λόγο τα πράγματα δεν πάνε καλά. Οι κόποι μια χρονιάς δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν ευχαριστήθηκα τον αγώνα μου. Δυστυχώς στα δικά μας αθλήματα έχουμε 1-2 φορές το χρόνο να αποδείξουμε ποιοι είμαστε και οι αποτυχίες είναι πολύ οδυνηρές.

Και ναι… το θεωρώ αποτυχία γιατί φέτος ήμουν για κάτι καλύτερο. Πέρσι η εμπειρία, ο τερματισμός και αξιοπρεπής 21η θέση στην παγκόσμια κατάταξη ήταν επιτυχία, αλλά φέτος, ακόμα κι αν βελτίωσα λίγο την θέση μου, η σχεδόν ίδια επίδοση (φέτος η διαδρομή στο τρέξιμο ήταν 400μ παραπανω) δεν μου επιτρέπει κανέναν πανηγυρισμό. Δεν έχω καμιά διάθεση να γκρινιάζω, αλλά έχει ενδιαφέρον να μοιραστώ μαζί σας, πως με εντελώς διαφορετικό τρόπο φτάσαμε στο ίδιο αποτέλεσμα.

Δεν ξέρω ακριβώς τι έφτιαξε γιατί τουλάχιστον οι τελευταίες ώρες και μέρες πριν τον αγώνα είχαν πάει κατ’ ευχήν. Θεωρώ πλέον σίγουρο πως η ίωση που με ταλαιπώρησε μια εβδομάδα πριν με είχε ρίξει αρκετά. Άλλωστε ο οργανισμός δεν είχε καθαρίσει και ακόμα μου έβγαινε βήχας μετά την μεγάλη κορυφή και πάνω στην κρύα κατάβαση. Επιπλέον θεωρώ πως το φετινό πολύ ζεστό καλοκαίρι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιπλέον γενικοτερη καταπόνηση μου. Ίσως του χρόνου δεν θα πρέπει να το ρισκάρω και τον Αύγουστο να μεταναστεύω σε πιο δροσερό κλίμα.

Ο αγώνας, όπως είπα ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Το ταξίδι είχε πάει καλά και άνετα, η ξεκούραση και ο ύπνος μου επίσης, η διατροφή μου ήταν γεμάτη. Το πρώτο τρέξιμο ξεκίνησε καλά και πήγε όπως ήθελα, λίγο πιο γρήγορα από πέρσι χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Ολοκλήρωσα αυτό το κομμάτι σε 32:48 και με μια αρκετά πιο γρήγορη αλλαγή σε σχέση με πέρσι βρέθηκα πάνω στο ποδήλατο στα 34 λεπτά ακριβώς.

Η αλήθεια είναι πως για αυτό το κομμάτι ήμουν λίγο επιφυλακτικός, αφού πέρσι είχα “φάει μεγάλη ήττα” στα τελευταία χιλιόμετρα και δεν ήθελα να ρισκάρω να ανεβαίνω πάλι θολωμένος τις ανηφόρες. Πάραυτα, υπολόγιζα πως ήμουν σε καλύτερη κατάσταση και θα μπορέσω να το κάνω πιο άνετα με την ίδια ταχύτητα. Προσπάθησα να ακολουθήσω κάποιους αθλητές που ήξερα πως θα με πήγαιναν στον επιθυμητό ρυθμό, αλλά σύντομα κατάλαβα πως τα πόδια δεν ανταποκρίνονταν όπως θα έπρεπε. Ολοκληρώνοντας τον πρώτο γύρο διαπίστωσα και επίσημα πως είχα καθυστερήσει, αλλά εξακολουθούσα να είμαι αισιόδοξος πως μπορώ να καλύψω το χαμένο έδαφος και να παραμείνω εντός στόχων. Έτσι κι αλλιώς ένιωθα σχετικά ξεκούραστος και άνετος στην ομολογουμένως δύσκολη διαδρομή του αγώνα. Η δεύτερη στροφή ολοκληρώθηκε λίγο πιο αργά και άρχισα να προβληματίζομαι αν “είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε”. Αν έπρεπε να κάνω κάτι για να αλλάξω τη ροή ενός αγώνα που φαινόταν να φεύγει από τον έλεγχο μου ήταν τώρα και αυτό προσπάθησα, αλλά δυστυχώς δεν το είχα. Πιέστηκα περισσότερο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η τρίτη στροφή βγήκε ακόμα πιο αργά, όμως το χειρότερο ήταν πως πλέον φαινόταν καθαρά πως είχα πρόβλημα και το σώμα μου δεν μπορούσε να αποδώσει όπως έπρεπε.

 

Πάραυτα είχα ακόμα θετική διάθεση και αφού τουλάχιστον ένιωθα ενεργειακά καλά και όχι σουρωμένος σας πέρσι, παρέμενα αισιόδοξος πως θα μπορέσω να κάνω ένα καλύτερο 30αρι στο τρέξιμο και να βελτιώσω κάπως τη θέση και την επίδοση μου. Κατεβαίνοντας από το ποδήλατο όμως, διαπίστωσα πως τα πόδια μου ήταν αρκετά σφιγμένα και μάλλον δυσανάλογα πολύ σχετικά με την προσπάθεια που νόμιζα πως είχα καταβάλει στο ποδήλατο. Άλλο ένα δείγμα πως κάτι δεν πάει καλά. Ακόμα κι έτσι βέβαια, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, από το να προχωρήσω. Προφανώς ο αγώνας δεν θα ήταν εύκολος έτσι κι αλλιώς και τουλάχιστον ακόμα και έτσι θα μπορούσα να διεκδικήσω ένα καλό πλασάρισμα στην παγκόσμια κατάταξη.

Έτσι πήρα το δρόμο μου για το 30αρι στο βουνό και τον πόνο στις ανηφοροκατηφόρες του. Τα πόδια εξακολουθούσαν να μην ανταποκρίνονται καλά, αλλά σύντομα διαπίστωσα πως είχα και άλλο πρόβλημα. Δεν μπορώ να το πω πιο κομψά αλλά με είχε πιάσει “κόψιμο”. Ναι εδώ μπορείτε να γελάσετε κι εγώ γελάω τώρα που το σκέφτομαι, αλλά εκείνη την ώρα δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστο. Μην με ρωτήσετε τι διάολο έφαγα και με πείραξε, πάντως είχα φάει πολύ πιο προσεκτικά από άλλους αγώνες μου. Τέλος πάντων για να μην το πολυλογούμε, έπρεπε να ξαλαφρώσω και ξαλάφρωσα, αλλά πλέον ο αγώνας είχε πάει και επισήμως “σκατά”. Αυτά συμβαίνουν σε τέτοιας διάρκειας μεγάλους αγώνες, αλλά σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι πολύ κακό timing. Το χειρότερο βέβαια είναι πως ακόμα κι ως τότε, εγώ τον ευχαριστιόμουν τον αγώνα μου, αλλά πλέον με αυτό το συμβάν ξενέρωσα τη ζωή μου. Ότι κι αν συμβαίνει πάνω στον αγώνα πάντως, νοοτροπία μου είναι πως απλά πρέπει να μένουμε συγκεντρωμένοι στον αγώνα και να προχωράμε. Έτσι κάπως κατάφερα να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου και το μυαλό μου και να φτάσω στον τερματισμό σε μια αξιοπρεπή θέση για τα ελληνικά χρώματα.

 

 

“Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό”, “Εμπειρία είναι αυτό που κερδίζεις όταν δεν κερδίζεις αυτό που θες” είναι εκφράσεις που και πάλι στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Αυτή ήταν ίσως η πιο γεμάτη μου χρονιά, προπονητικά και αγωνιστικά. Κατάφερα να κρατηθώ υγιής σχεδόν σε όλες της τις μέρες, φόρτωσα τα περισσότερα χιλιόμετρα από κάθε άλλη χρονιά και είχα αρκετά καλά αποτελέσματα στους αγώνες μου. Ο δρόμος προς το παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλά, αλλά….

Μπορεί τελικά αυτό να ήταν η ευλογία και η κατάρα μου αφού μπορεί να με φόρτωσε περισσότερο κούραση απ’ ότι για παράδειγμα πέρσι που είχα πάει με ελλιπή προπόνηση στο παγκόσμιο λόγω τραυματισμού. Η ίωση σίγουρα αποτέλεσε και την αφορμή για να βγει όλη η κόπωση στην επιφάνεια, αλλά δεν θέλω να τα ρίξω όλα στην εύκολη δικαιολογία που μου προσφέρει. Θέλω να ψάξω κάθε λεπτομέρεια και να προβληματιστώ για να βάλω πιο γερές βάσεις τη νέα χρονιά. Ένα είναι σίγουρο, πως θέλω να επιστρέψω για να προσπαθήσω ξανά. Νιώθω πιο έμπειρος, πιο δυνατός, ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι μπορώ να κάνω. Θέλω να προσπαθήσω πάλι και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για να βρεθώ πάλι στη γραμμή της εκκίνησης. Δεν τελείωσε ακόμα…. αισθάνομαι πως είμαι ακόμα στην αρχή.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως το σημαντικότερο είναι το “ταξίδι” της προετοιμασίας και η ευκαιρία να βρεθείς στη γραμμή της εκκίνησης για να αγωνιστείς. Από εκεί και πέρα αν είσαι αρκετά έτοιμος για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις θα μπορέσεις να διακριθείς και να αναγνωριστείς σαν πρωταθλητής. Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει τουλάχιστον να καταφέρνεις να βελτιώνεσαι και να κρατάς τα θετικά. Εγώ από το φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα κρατάω μόνο ότι βελτίωσα λίγο τη θέση μου, αλλά έχω δρόμο ακόμα για να βελτιώσω σημαντικά και τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω πόσο μακρύ θα είναι αυτό το ταξίδι μέχρι να φτάσω σε μια διάκριση που θα ικανοποιήσει την ψυχή μου, αλλά πραγματικά εύχομαι είναι να είμαι καλά και να έχω τις ευκαιρίες να αγωνίζομαι σε τέτοιου επιπέδου αγώνες. Έτσι, κάπου, κάπως , κάποτε έρχονται διακρίσεις και τίτλοι, αν και στο τέλος κάθε χρονιάς αυτά είναι μόνο για να μας αναγνωρίζουν οι άλλοι. Στο ταξίδι της ζωής μας τον εαυτό μας τον γνωρίζουμε και τον αναγνωρίζουμε οι ίδιοι από αυτά που ζούμε κάθε μέρα στους δρόμους και όποτε πρέπει στους αγώνες. Με αυτά κοιμόμαστε το βράδυ και με αυτά ξυπνάμε το επόμενο πρωί για να συνεχίσουμε το ταξίδι μέχρι να βρούμε Ιθάκη…

Τα επίσημα αποτελέσματα απο την ITU, εδώ
http://www.triathlon.org/results/results/2012_zofingen_itu_powerman_long_distance_duathlon_world_championships/8164/

Πολλές φωτογραφίες στο fb εδω:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.4141061199374.2165668.1069016619&type=3&l=f81d6d931d

και μερικά αποσπάσματα βίντεο, εδω: http://www.duathlon.gr/?p=1110

 

ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αδερφή μου που ήταν παρούσα και μόνη της όλη μου η ομάδα υποστήριξης στον αγώνα και βεβαίως σε όλους τους φίλους που με στήριξαν σε όλη την πορεία αυτής της χρονιάς.