Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Το ότι δεν αποδίδω στο στίβο το έχουμε καταλάβει και το έχουμε ξαναπεί. Απλά κάθε φορά που το προσπαθώ θυμάμαι και ποιος είναι ο λόγος. ΟΚ… τα πόδια μου δεν είναι …ανατομικά φτιαγμένα για να τρέχουν στις στροφές του στίβου, δεν πατάν καλά. Προτιμούν τις ευθείες των δρόμων…

Η χτεσινή μου κούρσα στα 10.000μ του Πανελληνίου Πρωταθλήματος εξελίχθηκε σε άλλη μια στιβική ταλαιπωρία, αν και τερμάτισα 12ος με 33:09, επίδοση που τουλάχιστον είναι ατομικό ρεκόρ στον στίβο. Καταραμένο ρεκόρ όμως … στον καταραμένο για μένα στίβο. Προσπάθησα για μια επίδοση στο 32:30 και είχα τον σωστό ρυθμό, όμως από ένα σημείο και μετά οι στροφές με κούρασαν πάρα πολύ, σωματικά και ψυχολογικά.

Η αγωνιστική μου κατάσταση ήταν πραγματικά καλή, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να φανεί χτες, όχι έτσι δηλαδή και δεν έφταιγε μόνο η ζέστη για αυτό. Τουλάχιστον βοήθησα τους συναθλητές μου να κάνουν τα δικά τους ρεκόρ, δίνοντας τους τον σωστό ρυθμό στο πρώτο μισό της κούρσας. Πέντε δρομείς του Ιλισού μπήκαμε στην πρώτη 12αδα του αγώνα.

Αναλυτικό ρεπορτ για τους αγώνες και τα αποτελέσματα εδώ:
http://www.runningnews.gr/item.php?id=14438

Τέλος πλέον με αυτό. Την άλλη Κυριακή θα αγωνίζομαι στα βουνά της Γερμανίας. Από την ελληνική ζέστη και το “κλουβί” του στίβου στο γερμανικό κρύο και την εξοχή. Νεότερα σύντομα…

Spetsathlon 2013, απόσταση “endurance” , τρίαθλο 1,5-50-10χλμ. Ενας αγώνας για γερά νεύρα, γερά σώματα και γερά …ποδήλατα!  Σίγουρα ένας πολύ ιδιαίτερος αγώνας που από την πρώτη του διοργάνωση φρόντισε να εντυπωσιάσει, αλλά που έγινε και πιο ιδιαίτερος για μένα. Αυτο γιατί κατάφερα να τον κερδίσω ανατρέποντας πλήρως την εξέλιξη του, αλλά κυρίως τον ίδιο μου τον εαυτό.

Το ότι δεν κολυμπάω καθόλου καλά το έχουν καταλάβει όλοι. Αυτό που μάλλον δεν ξέρετε οι περισσότεροι είναι πόσο άβολα αισθάνομαι μέσα στο νερό και τι ανάθεμα ρίχνω κάθε φορά που πέφτω σε αγώνα τριάθλου για την επιμονή μου να αγωνίζομαι σε κάτι τέτοιο. Αγύριστο κεφάλι … ή μάλλον κεφάλι που γυρίζει όταν πλέον τα καταφέρνω και με χίλια ζόρια πατάω στεριά.

Στον συγκεκριμένο αγώνα, ξεκίνησα προσεκτικά και συντηρητικά το κολύμπι, ακριβώς για να μην …πιεστώ πολύ και αναθεματίσω περισσότερο. Για κάποιο λόγο όμως η στολή δεν είχε καθίσει καλά πάνω μου, ή για να είμαι ειλικρινής παραειχε καθίσει πάνω μου σε βαθμό να με πιέζει και να αισθάνομαι πολύ πολύ άβολα. Αναγκάστηκα ακόμα και να σταματήσω σε κάποιο σημείο για να την “ξεκολλήσω” από το στήθος μου μπας και στρώσει, αλλά τέτοια ώρα τέτοιες πράξεις … αυτό που πρέπει να κάνεις είναι το “σκάσε και κολύμπα”. Κάπως έτσι το κολύμπησα το 1500άρι και πάτησα στεριά στα 25:15 το οποίο περιέργως είναι ρεκόρ τριάθλου για μένα (η στολή και η χειμερινή συντήρηση στην πισίνα τελικά βοήθησαν), αλλά τα προβλήματα μου δεν σταμάτησαν εκει. Καθότι απαράδεκτος και ανεκπαίδευτος στο τριαθλο, ταλαιπωρήθηκα αρκετά να βγάλω τη στολή χάνοντας πολύτιμο χρόνο ενώ όταν ανέβηκα στο ποδήλατο μου έφυγε λίγο το παπούτσι, πήγα να πέσω από το ποδήλατο και με έπιασε κράμπα στη γάμπα. Τραγωδία…

Ειλικρινά σε εκείνο το σημείο ένιωσα πως ήμουν σε λάθος τόπο και λάθος χρόνο, σκεπτόμενος ειδικά πως μόλις 6 μέρες πριν είχα τρέξει και στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα διάθλου και έτσι κι αλλιώς η αγωνιστική μου παρουσία στις Σπέτσες ήταν σωματική υπερβολή. Τουλάχιστον στο μεταξύ έχω ξαναβρεί την ισορροπία μου στο ποδήλατο, φοράω τα παπούτσια μου ποδηλατώντας και προσπαθώ να ανασυντάξω τις δυνάμεις και την ψυχολογία μου κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο όσο περνάμε μέσα από την πόλη των Σπετσών με ένα δρόμο τόσο κακό που λειτουργεί σαν κομπρεσέρ στα πόδια και στο κακόμοιρο ποδηλατάκι μου. Πλέον δεν έχει καμία σημασία τι νόμιζα πως θα έκανα ευρισκόμενος στην εκκίνηση του αγώνα, αλλά τι κάνω τώρα που είμαι μέσα στην εξέλιξη του…

Εντάξει, το παίρνω απόφαση, ότι πρέπει να αρχίσω να ανακάμπτω και να καλύψω το χαμένο έδαφος από την κορυφή του αγώνα κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο. Ανάμεσα σε πολλούς καλούς συναθλητές μου που έχουν βγει πιο μπροστά από μένα στην κολύμβηση είναι και ο συνονόματος Γρηγόρης Σουβατζόγου που εκτός του ότι μου έχει ρίξει ήδη 6-7 λεπτά από την κολύμβηση είναι και πάρα πολύ καλός ποδηλάτης με τεχνική εμπειρία, που ήταν απαραίτητη στη “ειδική” διαδρομή των Σπετσών. Ξέρω πως δεν υπάρχει περίπτωση να τον προλάβω στο ποδήλατο αλλά αν θέλω να εχω μια πιθανότητα για τη νίκη πρέπει πλέον να τα δώσω όλα για να μειώσω τη διαφορά από το ποδήλατο. Κάπως έτσι ξεκινάει το μεγάλο κυνηγητό, χωρίς ωστόσο να γνωρίζω καθόλου ποια είναι η ακριβής διαφορά που μας χωρίζει, κάτι που υποθέτω αντίστοιχα θα σκεφτόταν και ο Γρηγόρης από την αντίστροφη.

Η συγκεκριμένη κατάσταση της καταδίωξης έγινε πλέον προφανής όταν είχα καταφέρει να προσπεράσει όλους τους υπόλοιπους και δεν έβλεπα κανέναν άλλο μπροστά μου. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να πιέσω και να …προσέξω μην φύγω σε καμιά στροφή ή σε κανα “πετρόστρωτο”. Εντωμεταξύ με όλα αυτά εχει αρχίσει να με πονάει και η ταλαίπωρη μέση μου και πλέον έχω να ανησυχώ μήπως πάθω και τίποτα χειρότερο κατεβαίνοντας από το ποδήλατο.

Κάπως έτσι λοιπόν και μετά από σχεδόν 1,5 ώρα ποδηλασίας μέσα στη ζέστη και 2 ώρες αγώνα συνολικά καταφέρνω να φτάσω στην περιοχή αλλαγών. Μπαίνοντας μου φωνάζουν πως είμαι 5 λεπτά πίσω από τον προπορευόμενο Γρηγόρη. Αφήνω το ποδήλατο και ξεκινάω τρέξιμο. Ευτυχώς αισθάνομαι αρκετά καλά και αρκετά δυνατός για να προσπαθήσω να καλύψω το 5λεπτο. Λίγα μέτρα πιο κάτω μου φωνάζουν πως είμαι πίσω 4,5 λεπτά και γίνομαι ακόμα πιο αισιόδοξος … όμως ξέρω πως πρέπει να δουλέψω σκληρά.

Εντωμεταξύ είναι πλέον 1 το μεσημέρι και η θερμοκρασία έχει ανέβει επικίνδυνα. Δεν είναι ο ιδανικός καιρός για τρέξιμο, αλλά σε συνθήκες τριάθλου, ευτυχώς δεν αισθάνομαι να με επηρεάζει πολύ. Στην πρώτη αναστροφή ελέγχω πόσο χρόνο είμαι πίσω και διαπιστώνω πως έχω καλύψει όσο χρειάζεται για προλάβω οριακά. Ξέρω πλέον πως αυτός ο αγώνας θα κριθεί στα τελευταία μέτρα, αλλά τουλάχιστον πλέον βρισκόμαστε στο δικό μου καλό αγώνισμα και έχω το ψυχολογικό πλεονέκτημα.

Τελικά η προσπάθεια μου έχει αίσιο τέλος για μένα. Τον φτάνω και τον προσπερνάω περίπου 1,5χλμ από το τέλος της διαδρομή του τρεξίματος. 20-30 μέτρα μπροστά μου έχω και τον πρώτο δρομέα της σκυταλοδρομίας, αλλά δεν αισθάνομαι πως χρειάζεται να πιεστώ κι άλλο. Μόλις 6 μέρες πριν είχα κάνει αγώνα σχεδόν 3 ωρών στην Ολλανδία και στις Σπέτσες είμαι ήδη στις 2,5 ώρες αγώνα και τρέχω 10αρι πιο γρήγορα από 3:30/χλμ μέσα στο λιοπύρι (34:45 που έδωσαν τελικά για το 10αρι).

Τερματίζω χαμογελαστός με συνολικό χρόνο 2:30:35 και πραγματικά ευτυχής που κατάφερα να κάνω την ανατροπή και να πάρω αυτή τη νίκη. Ο αγώνας ήταν πολύ σκληρός όπως και ο συναθλητής μου. Ο συνονόματος Γρηγόρης Σουβατζόγλου είναι ένας πραγματικά πολύ καλός αθλητής. Είναι εξαιρετικός κολυμβητής, νέος σε ηλικία και έχει πολύ μέλλον στο τρίαθλο. Ας μην ξεχνάμε πως πέρσι ήταν και 2ος στο πανελλήνιο πρωτάθλημα πίσω μόνο από τον Βασίλη Κρομμύδα. Χτες τα κατάφερα και του στέρησα τη νίκη, αλλά θα βελτιώσει το τρέξιμο του και είμαι σίγουρος πως τότε δεν θα σκέφτομαι καν ότι μπορεί να τον προλάβω.

Όσο για μένα … ξέρω πως το τρίαθλο δεν μου πάει και προτιμώ να πατάω από την αρχή στεριά, αλλά όσο μπορώ (σωματικά και ψυχολογικά) να κυνηγάω τους νεότερους και να τους ανησυχώ μέχρι τον τερματισμό ξέροντας πως είμαι κάπου εκεί πίσω τους θα το κάνω … τα τρίαθλα θα έχουν το ενδιαφέρον τους έτσι! Χαχαχα

Προς το παρόν πάντως δεν σκέφτομαι για επόμενο τρίαθλο. Πρέπει να ξεκουραστώ λιγάκι και να επανέλθω στις προπονήσεις τις επόμενες μέρες γιατί τέλος Μαΐου πάω Γερμανία για δίαθλο Powerman Germany. Το καλό είναι πως το σώμα μου αντιδρά καλά και μετά και από αυτόν τον αγώνα δεν αισθάνομαι ιδιαίτερα “χρεωμένος”. Ελπίζω να έχω δίκιο, γιατί μετά από δυο 3ωρους αγώνες μέσα στην ίδια βδομάδα θέλει ιδιαίτερη προσοχή.

Πριν κλείσω, θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα του διοργανωτές του αγώνα των Σπετσών που μας φιλοξένησαν, μας περιποιήθηκαν και μας έδωσαν αυτή την ιδιαίτερη αγωνιστική ευκαιρία. Πάρα πολλοί εθελοντές, ένθερμο κοινό και γενικά άψογη διοργάνωση. Σαν αθλητής αισθάνθηκα πραγματικά ευπρόσδεκτος να αγωνίζομαι στους δρόμους της χώρας μου, κάτι που όπως ξέρετε συμβαίνει σπάνια. Στις Σπέτσες το Τρίαθλο βρήκε τη θέση που του αρμόζει!

Ένα γενικό report για τον αγώνα των Σπετσών μπορείτε να διαβάσετε εδώ: http://www.trinews.gr/item.php?id=734

Τα αναλυτικά αποτελέσματα βρίσκονται εδώ: http://www.trinews.gr/item.php?id=733

Ελπίζω να βρω και περισσότερες φωτογραφίες για να είμαι σίγουρος πως θα βαρεθείτε να με βλέπετε όλο το Πάσχα…χεχεχε

Άλλος ένας μεγάλος διεθνής αγώνας διάθλου ολοκληρώθηκε για μένα με την 22η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη την Κυριακή που μας πέρασε 21/4 στο Horst της Ολλανδίας. Ο συναγωνισμός φέτος ήταν ο πιο δύσκολος όλων των εποχών για την μεγάλη απόσταση (15-60-7,8χλμ για αυτόν τον αγώνα), όπως άλλωστε είχε προαναγγελθεί και πριν τον αγώνα από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Φέτος δεν θα γίνει ευρωπαϊκό στην κλασική απόσταση, οπότε όλοι οι διαθλητές είχαν στρέψει την προσοχή τους σε αυτόν και μόνο τον αγώνα.

Με αυτό το δεδομένο, η 22η θέση με αφήνει ικανοποιημένο, αφού ήμουν μέσα στον συναγωνισμό και κατάφερα να αφήσω πίσω μου πολλούς καλούς αθλητές, όμως ξέρω πως είχα κάτι παραπάνω στα πόδια μου που δεν μου επέτρεψαν οι συνθήκες να δείξω. Ήμουν σε πάρα πολύ κατάσταση και όλα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλά … αν δεν είχε τόσο πολύ κρύο, κάτι που με επηρέασε αρνητικά ειδικά στην ποδηλασία.

Το πρωί που έφευγα από το ξενοδοχείο, η θερμοκρασία ήταν στους 3 C. Ακόμα και με την προθέρμανση δεν κατάφερα να αισθανθώ τους μύες μου έτοιμους προς δράση. Η εκκίνηση πρέπει να δόθηκε με 5-6 C και δεν νομίζω να ζέστανε περισσότερο κατά τη διάρκεια του αγώνα, αφού είχε και μια ελαφριά συννεφιά που δεν βοηθούσε ιδιαίτερα.

Πάραυτα, στο πρώτο τρέξιμο (15χλμ) ένιωθα αρκετά καλά και παρότι ξεκίνησα τελευταίος, προσεκτικά έπιασα τον ρυθμό μου και με σταθερό και άνετο τέμπο σιγά σιγά άρχισα να κερδίζω θέσεις στην κατάταξη. Τελειώνοντας αυτό το 15άρι μπήκα στην περιοχή αλλαγών ακριβώς στα 49 λεπτά, μέσα στον στόχο μου, χωρίς κάποιο πρόβλημα και χωρίς να αισθάνομαι πως έχω “καταναλωθεί” ιδιαίτερα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να ήμουν κάπου στην θέση 15 της κατάταξης και όλα έδειχναν καλά και αισιόδοξα για τη συνέχεια.

Πίστευα πως στο κομμάτι της ποδηλασίας (60χλμ, 3 γύροι) θα ήμουν ακόμα πιο δυνατός και θα ήμουν σε θέση να κυνηγήσω περισσότερες θέσεις μπροστά, όμως εδώ είχα κάνει πολύ λάθος. Οι συνθήκες δε με ευνοούσαν καθόλου. Στον παγωμένο αέρα ένιωθα τους μύες μου σφιχτούς και όχι σε θέση να αποδώσουν την ισχύ που θα έπρεπε. Άλλο πρόβλημα επίσης, οι κράμπες που με έπιανα στις γάμπες και μου έκοβαν το ρυθμό.

Ακόμα κι έτσι, το ότι έβγαλα μέση ταχύτητα 39,5χλμ/ω για 60χλμ μετά από 15άρι, το θεωρώ πάρα πολύ καλό, ειδικά έχοντας υπόψιν πως η διαδρομή ήταν και αρκετά τεχνική με πάρα πολλές κλειστές στροφές και πολύ κακό οδόστρωμα στα περισσότερα χλμ. Πέρασα κάποιους αθλητές, αλλά με πέρασαν περισσότεροι.

Εδώ πρέπει να σημειώσω και κάτι ακόμα για το θέμα του ντράφτινγκ το οποίο οι Ολλανδοί, διοργανωτές φρόντισαν να το …ξεφτιλίσουν. Είχαν μέσα στον αγώνα περίπου 10 δικούς τους αθλητές που πηγαίναν ανά 2-3 γκρουπάκια, παρασέρνονται μαζί και άλλους. Χαρακτηριστικά, πρέπει να αναφέρω πως είχα συνέχεια κολλημένο πίσω μου τον Τσέχο αθλητή τον οποίο “έσερνα” για όλα τα 60χλμ της ποδηλασίας. Κανένας έλεγχος στη διαδρομή, οι κριτές εντελώς αδιάφοροι. Δεν δόθηκε ούτε μια ποινή για ντράφτινγκ. Με το θέμα έχω ξενερώσει πολύ γιατί ξέρω πως με περάσαν έτσι αθλητές που δεν θα έπρεπε … Εγώ φταίω (προφανώς) που έπαιζα σωστά, όμως το μεγαλύτερο μου λάθος όμως πάνω στον αγώνα ήταν πως έχασα την αυτοσυγκέντρωση μου.

Εντωμεταξύ, από τον 2ο γύρο και μετά είχαν μπει στη διαδρομή και οι age-groupers κάτι που δημιουργούσε επιπλέον πρόβλημα, ειδικά στα τεχνικά σημεία μέσα στην πόλη όπου μας έκοβαν πάρα πολύ και δυστυχώς μπαίνοντας στην 3ο γύρο για αυτό το λόγο έχασα την επαφή με κάποιους αθλητές που κυνηγούσα. Εκτός από αυτούς πάντως, σε ένα σημείο, μου μπήκε κι ένα αυτοκίνητο μπροστά και με έκλεισε λίγο σε μια στροφή. Γενικά στο θέμα της φύλαξης, οι Ολλανδοί είχαν κάνει καλή δουλειά, αλλά αυτή η περίπτωση τους ξέφυγε. Να μη νομίζουμε δηλαδή πως μόνο στην Ελλάδα έχουμε τέτοια προβλήματα.

Με κρύα πόδια, αλλά ακόμα ζεστή καρδιά να κυνηγήσω τον αγώνα με ότι μου είχε απομείνει κατέβηκα από το ποδήλατο να ξεκινήσω και το 2ο τρέξιμο (7,8χλμ). Τα πόδια μου δεν τα ένιωθα ή για να είμαι ειλικρινής ένιωθα μόνο τον πόνο στις παγωμένες μου πατούσες. Το καλό τουλάχιστον ήταν πως με αυτή την κατάσταση δεν αισθανόμουν και κόπωση, οπότε μπορούσα να τρέξω αρκετά γρήγορα, κάτι που έκανα. Πέρασα από τα πρώτα μέτρα δυο αθλητές μπροστά μου, αλλά στη συνέχεια το επόμενο τρέξιμο ήταν αρκετά μοναχικό. Δυστυχώς οι αθλητές μπροστά μου ήταν εκτός οπτικής μου εμβέλειας ώστε να μην έχω κάποιον να κυνηγήσω. Πάραυτα κράτησα τον ρυθμό μου και μπόρεσα να τερματίσω δυνατά.

Τελικός χρόνος 2:51:35 και 22ος στην κατάταξη του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Με συμμετοχή 40 αθλητών, είναι ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, αν και μου μένει πάλι το αίσθημα του ανικανοποίητου. Είχα κάτι καλύτερο στα πόδια μου, αλλά δυστυχώς το κρύο δεν μου επέτρεψε να το βγάλω, ασυνήθιστος σε τέτοιες συνθήκες αγώνα.

Έτσι είναι όμως οι μεγάλοι αγώνες. Γίνονται σε μια συγκεκριμένη μέρα σε έναν συγκεκριμένο τόπο, εκεί μαζεύονται οι καλύτεροι αθλητές και συναγωνίζονται με τις ίδιες συνθήκες για να αναδειχθούν οι καλύτεροι. Γι’ αυτό ονομάζονται Παγκόσμια/Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Ποιοι και πως θα ευνοηθούν είναι απλά θέμα μέρας. Εμένα δυστυχώς δεν με βοήθησε η μέρα, αλλά αισθάνομαι ευτυχής που ήμουν εκεί. Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαι λίγο πιο τυχερός.

Είπαμε, σημασία έχει να είμαι παρών στους μεγάλους αγώνες, με την παρουσία και τον αγώνα έρχονται και οι επιτυχίες. Ξέρω πως είμαι σε καλή κατάσταση, συνεχίζω κανονικά τη σεζόν μου και περιμένω τα καλύτερα αποτελέσματα στους επόμενους αγώνες.

Αναλυτικά τα επίσημα αποτελέσματα του αγώνα εδω:
http://www.triathlon.org/results/…duathlon_european_champion/259010

και ένα γενικό ρεπορτ, εδω:

http://www.trinews.gr/item.php?id=730

Δειτε και ενα ωραιο βιντεάκι απο την ETU

Σε αυτόν τον αγώνα, όλα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλά … αν δεν είχε τόσο κρύο. Ήμουν σε πάρα πολύ καλή κατάσταση και αυτό φάνηκε στο πρώτο τρέξιμο, όπου έκανα το 15αρι σε 49 λεπτά ακριβώς χωρίς πίεση, αλλά η συνέχεια στην ποδηλασία δεν ήταν ανάλογη.

Είχε πάρα πολύ κρύο και στην ποδηλασία τα πόδια μου απλά δεν μπορούσα να λειτουργήσουν, ενώ είχα και αρκετές κράμπες στις γάμπες απο το κρυο. Το πρωί που έφευγα η θερμοκρασία ήταν στους 3 C και η εκκίνηση πρέπει να δόθηκε με 5-6 C. Γενικά, όλοι οι “Νότιοι” (Ισπανοί, Ιταλοί και εγώ) είχαμε πρόβλημα χάνοντας πολύ χρόνο στην ποδηλασία. Ακόμα κι έτσι, το ότι έβγαλα μέση ταχύτητα 39,5χλμ/ω για 60χλμ μετά απο 15άρι, το θεωρώ πάρα πολύ καλό, ειδικά έχοντας υπόψιν πως η διαδρομή ήταν και αρκετά τεχνική με πάρα πολλές κλειστές στροφές και πολύ κακό οδόστρωμα στα περισσότερα χλμ.

Τελικό χρόνος 2:51:35 και 22ος στην κατάταξη του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Με συμμετοχή 45 αθλητών, είναι ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, αν και μου μένει πάλι το αίσθημα του ανικανοποίητου. Ξέρω πάντως πως είμαι σε καλή κατάσταση, συνεχίζω κανονικά τη σεζόν μου και περιμένω τα αποτελέσματα στους επόμενους αγώνες.

Πριν κλείσω, να κάνω και την “τεχνική” μου αναφορά. Επιεικώς απαράδεκτοι οι Ολλανδοί, διοργανωτές με το θέμα του ντράφτινγκ. Είχαν μέσα στον αγώνα περίπου 10 δικούς τους αθλητές που πηγαίναν όλοι γκρουπάκια, παρασέρνονται μαζί και άλλους. Κανένας έλεγχος στη διαδρομή, οι κριτές εντελώς αδιάφοροι. Δεν δόθηκε ούτε μια ποινή. Με το θέμα έχω ξενερώσει πολύ γιατί ξέρω πως με περάσαν έτσι αθλητές που δεν θα έπρεπε … τι να κάνουμε, εγώ φταίω (προφανώς) που έπαιζα σωστά…

Έχω πάρα πολλά να γράψω ακόμα και θα το κάνω (παραδοσιακά) στην πτήση της επιστροφή αύριο, οπότε να περιμένετε αναλυτικό ρεπορτ Δευτέρα βράδυ.

Τα επίσημα αποτελέσματα εδώ: www.triathlon.org/results/…/2013_horst_etu_powerman/

Σαν αθλητές είναι λίγο δύσκολο να παραδεχτούμε πολλές φορές σε πόσο άσχημη κατάσταση είμαστε. Κάπως έτσι ήταν και η περίπτωση μου μέσα στην εβδομάδα. Μετά τη συμμετοχή σε δυο συνεχόμενες Κυριακές στα ιδιαίτερα επίπονα Πανελλήνια Πρωταθλήματα Διάθλου και Ημιμαραθωνίου, δυο απονευρώσεις δοντιών μεσοβδόμαδα των αγώνων … τι θα μπορούσα να περιμένω από τον εαυτό μου? Λογικά …τίποτα.

Με ένα “τίποτα” λοιπόν σε ψυχή και σώμα είχα ξυπνήσει την Τετάρτη το πρωί. Λες και “είχα γυρίσει από θάνατο”… Το ερώτημα που με βασάνιζε όλες αυτές τις μέρες είναι … αν όντως είχα γυρίσει και στη Ζωή!

Σήμερα το πρωί λοιπόν ξύπνησα κάπως περίεργα… ήρεμος … αλλά ένιωθα καλά. Δεν μπορώ να πω ότι είχα την (υπερ)ένταση που έχω συνήθως τα πρωινά ενός αγώνα, αλλά ένιωθα …υγιής (μεγάλη κουβέντα). Η συμμετοχή μου στην ατομική χρονομέτρηση του τοπικού πρωταθλήματος ποδηλασίας θα ήταν το κρίσιμο τεστ …Ζωής. Δεδομένου συνθηκών δεν θα μπορούσα να περιμένω το καλύτερο δυνατό, αλλά στόχος ήταν (όπως είχα γράψει και προχτές) να σταθώ αξιοπρεπώς πάνω στο ποδήλατο και …να μην κάνω χειρότερο.

Ο τελικός μου χρόνος των 37:30 στα 25χλμ της διαδρομής μου έδωσε τελικά την 7η θέση στην κατάταξη των ανδρών. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος με αυτό το αποτέλεσμα και πιστεύω πως με κανονικές συνθήκες θα μπορούσα να κάνω περίπου 1 λεπτό ποιο κάτω. Πάντως με μόνο 25χλμ αγώνα δεν θα μπορούσα να περιμένω έτσι κι αλλιώς πολύ καλύτερη θέση, αφού η ποδηλατική μου προετοιμασία είναι για χρονόμετρα (μέσα στο δίαθλο) πολύ μεγαλύτερων αποστάσεων. Ειδικά σήμερα δεν είχα να βγάλω ούτε την έκρηξη ούτε τη μέγιστη ισχύ για να κοντράρω στα ίσια τους κορυφαίους ποδηλάτες. Ελπίζω κάποια άλλη φορά.

Σε όλα αυτά δεν μπορώ να μην κάνω λόγο για τα τεχνικά προβλήματα της τελευταίας στιγμής που αντιμετώπισα με το ποδήλατο. Λεπτομέρειες που πρακτικά μπορεί και να μην είχαν σημασία (αν και στην ατομική χρονομέτρηση, δευτερόλεπτα είναι όλα…) όμως σίγουρα μου επέφεραν περισσότερους προβληματισμούς σε ένα κεφάλι που … πραγματικά χρειάζεται λίγο ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση.

Επίσης θέλω να εκφράσω και το παράπονο μου ότι …παραήταν ατομική και αυτή η χρονομέτρηση. Όλοι οι καλοί αθλητές είχαν κανονισμένη τη συνοδεία να τους πιέζει από πίσω, εγώ …όχι. Δικιά μου η ευθύνη, δικό μου και το πρόβλημα βεβαίως. Είπαμε, ο δρόμος προς την κορυφή είναι μοναχικός, αλλά στο συγκεκριμένο αγώνισμα χρειάζεται αυτή η ενίσχυση. Την επόμενη φορα θα πρέπει να το φροντίσω και αυτό.

Παρά τα παραπάνω εγώ βάζω θετικό πρόσημο και στη σημερινή μέρα. Νιώθω ξανά ζωντανός και έτοιμος να συνεχίσω. Τουλάχιστον πήρα την …ένδειξη Ζωής που ήθελα. Ελπίζω μέσα στην εβδομάδα να καταφέρω φτιάξω οριστικά και τα δικά μου προβλήματα (ναι έχω κι αλλά ραντεβού με τον οδοντίατρο) και τα προβλήματα του ποδηλάτου γιατί τα περιθώρια στενεύουν. Το Πανευρωπαϊκό Διάθλου είναι σε δυο βδομάδες… κι εγώ πρέπει να είμαι έτοιμος!

“Είμαι ο Γρηγόρης και είμαι καλά” …χαχα χαχαχα…

* για τους συναθλητές που συμμετείχαν στη διοργάνωση, θα βρειτε (πολλες και κορυφαίας ποιότητας) φωτογραφίες σας στην ιστοσελιδα του φίλου Γιωργου Σπύρου, εδω: www.georgespyros.com