Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

2/9/2012 – Powerman Zofingen 2012 – ITU Long Distance Duathlon World Championship – 10/150/30km
17ος στους Elite Men, χρόνος 7ώρες 00:47

Ήδη πέρασε πάνω από μια εβδομάδα από τη φετινή “μάχη του Ζόφινγκεν” και σιγά σιγά ξεκαθαρίζω μέσα μου τα πράγματα … που δεν είναι καλά. Ισχύει ότι έγραψα και στις πρώτες μου εντυπώσεις:
Ήταν από εκείνες τις μέρες που για κάποιο λόγο τα πράγματα δεν πάνε καλά. Οι κόποι μια χρονιάς δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν ευχαριστήθηκα τον αγώνα μου. Δυστυχώς στα δικά μας αθλήματα έχουμε 1-2 φορές το χρόνο να αποδείξουμε ποιοι είμαστε και οι αποτυχίες είναι πολύ οδυνηρές.

Και ναι… το θεωρώ αποτυχία γιατί φέτος ήμουν για κάτι καλύτερο. Πέρσι η εμπειρία, ο τερματισμός και αξιοπρεπής 21η θέση στην παγκόσμια κατάταξη ήταν επιτυχία, αλλά φέτος, ακόμα κι αν βελτίωσα λίγο την θέση μου, η σχεδόν ίδια επίδοση (φέτος η διαδρομή στο τρέξιμο ήταν 400μ παραπανω) δεν μου επιτρέπει κανέναν πανηγυρισμό. Δεν έχω καμιά διάθεση να γκρινιάζω, αλλά έχει ενδιαφέρον να μοιραστώ μαζί σας, πως με εντελώς διαφορετικό τρόπο φτάσαμε στο ίδιο αποτέλεσμα.

Δεν ξέρω ακριβώς τι έφτιαξε γιατί τουλάχιστον οι τελευταίες ώρες και μέρες πριν τον αγώνα είχαν πάει κατ’ ευχήν. Θεωρώ πλέον σίγουρο πως η ίωση που με ταλαιπώρησε μια εβδομάδα πριν με είχε ρίξει αρκετά. Άλλωστε ο οργανισμός δεν είχε καθαρίσει και ακόμα μου έβγαινε βήχας μετά την μεγάλη κορυφή και πάνω στην κρύα κατάβαση. Επιπλέον θεωρώ πως το φετινό πολύ ζεστό καλοκαίρι έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιπλέον γενικοτερη καταπόνηση μου. Ίσως του χρόνου δεν θα πρέπει να το ρισκάρω και τον Αύγουστο να μεταναστεύω σε πιο δροσερό κλίμα.

Ο αγώνας, όπως είπα ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Το ταξίδι είχε πάει καλά και άνετα, η ξεκούραση και ο ύπνος μου επίσης, η διατροφή μου ήταν γεμάτη. Το πρώτο τρέξιμο ξεκίνησε καλά και πήγε όπως ήθελα, λίγο πιο γρήγορα από πέρσι χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Ολοκλήρωσα αυτό το κομμάτι σε 32:48 και με μια αρκετά πιο γρήγορη αλλαγή σε σχέση με πέρσι βρέθηκα πάνω στο ποδήλατο στα 34 λεπτά ακριβώς.

Η αλήθεια είναι πως για αυτό το κομμάτι ήμουν λίγο επιφυλακτικός, αφού πέρσι είχα “φάει μεγάλη ήττα” στα τελευταία χιλιόμετρα και δεν ήθελα να ρισκάρω να ανεβαίνω πάλι θολωμένος τις ανηφόρες. Πάραυτα, υπολόγιζα πως ήμουν σε καλύτερη κατάσταση και θα μπορέσω να το κάνω πιο άνετα με την ίδια ταχύτητα. Προσπάθησα να ακολουθήσω κάποιους αθλητές που ήξερα πως θα με πήγαιναν στον επιθυμητό ρυθμό, αλλά σύντομα κατάλαβα πως τα πόδια δεν ανταποκρίνονταν όπως θα έπρεπε. Ολοκληρώνοντας τον πρώτο γύρο διαπίστωσα και επίσημα πως είχα καθυστερήσει, αλλά εξακολουθούσα να είμαι αισιόδοξος πως μπορώ να καλύψω το χαμένο έδαφος και να παραμείνω εντός στόχων. Έτσι κι αλλιώς ένιωθα σχετικά ξεκούραστος και άνετος στην ομολογουμένως δύσκολη διαδρομή του αγώνα. Η δεύτερη στροφή ολοκληρώθηκε λίγο πιο αργά και άρχισα να προβληματίζομαι αν “είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε”. Αν έπρεπε να κάνω κάτι για να αλλάξω τη ροή ενός αγώνα που φαινόταν να φεύγει από τον έλεγχο μου ήταν τώρα και αυτό προσπάθησα, αλλά δυστυχώς δεν το είχα. Πιέστηκα περισσότερο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η τρίτη στροφή βγήκε ακόμα πιο αργά, όμως το χειρότερο ήταν πως πλέον φαινόταν καθαρά πως είχα πρόβλημα και το σώμα μου δεν μπορούσε να αποδώσει όπως έπρεπε.

Πάραυτα είχα ακόμα θετική διάθεση και αφού τουλάχιστον ένιωθα ενεργειακά καλά και όχι σουρωμένος σας πέρσι, παρέμενα αισιόδοξος πως θα μπορέσω να κάνω ένα καλύτερο 30αρι στο τρέξιμο και να βελτιώσω κάπως τη θέση και την επίδοση μου. Κατεβαίνοντας από το ποδήλατο όμως, διαπίστωσα πως τα πόδια μου ήταν αρκετά σφιγμένα και μάλλον δυσανάλογα πολύ σχετικά με την προσπάθεια που νόμιζα πως είχα καταβάλει στο ποδήλατο. Άλλο ένα δείγμα πως κάτι δεν πάει καλά. Ακόμα κι έτσι βέβαια, δεν υπάρχει άλλη επιλογή, από το να προχωρήσω. Προφανώς ο αγώνας δεν θα ήταν εύκολος έτσι κι αλλιώς και τουλάχιστον ακόμα και έτσι θα μπορούσα να διεκδικήσω ένα καλό πλασάρισμα στην παγκόσμια κατάταξη.

Έτσι πήρα το δρόμο μου για το 30αρι στο βουνό και τον πόνο στις ανηφοροκατηφόρες του. Τα πόδια εξακολουθούσαν να μην ανταποκρίνονται καλά, αλλά σύντομα διαπίστωσα πως είχα και άλλο πρόβλημα. Δεν μπορώ να το πω πιο κομψά αλλά με είχε πιάσει “κόψιμο”. Ναι εδώ μπορείτε να γελάσετε κι εγώ γελάω τώρα που το σκέφτομαι, αλλά εκείνη την ώρα δεν ήταν και ιδιαίτερα ευχάριστο. Μην με ρωτήσετε τι διάολο έφαγα και με πείραξε, πάντως είχα φάει πολύ πιο προσεκτικά από άλλους αγώνες μου. Τέλος πάντων για να μην το πολυλογούμε, έπρεπε να ξαλαφρώσω και ξαλάφρωσα, αλλά πλέον ο αγώνας είχε πάει και επισήμως “σκατά”. Αυτά συμβαίνουν σε τέτοιας διάρκειας μεγάλους αγώνες, αλλά σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα είναι πολύ κακό timing. Το χειρότερο βέβαια είναι πως ακόμα κι ως τότε, εγώ τον ευχαριστιόμουν τον αγώνα μου, αλλά πλέον με αυτό το συμβάν ξενέρωσα τη ζωή μου. Ότι κι αν συμβαίνει πάνω στον αγώνα πάντως, νοοτροπία μου είναι πως απλά πρέπει να μένουμε συγκεντρωμένοι στον αγώνα και να προχωράμε. Έτσι κάπως κατάφερα να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου και το μυαλό μου και να φτάσω στον τερματισμό σε μια αξιοπρεπή θέση για τα ελληνικά χρώματα.

“Ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό”, “Εμπειρία είναι αυτό που κερδίζεις όταν δεν κερδίζεις αυτό που θες” είναι εκφράσεις που και πάλι στριφογυρίζουν στο μυαλό μου. Αυτή ήταν ίσως η πιο γεμάτη μου χρονιά, προπονητικά και αγωνιστικά. Κατάφερα να κρατηθώ υγιής σχεδόν σε όλες της τις μέρες, φόρτωσα τα περισσότερα χιλιόμετρα από κάθε άλλη χρονιά και είχα αρκετά καλά αποτελέσματα στους αγώνες μου. Ο δρόμος προς το παγκόσμιο πρωτάθλημα ήταν στρωμένος με ροδοπέταλά, αλλά….

Μπορεί τελικά αυτό να ήταν η ευλογία και η κατάρα μου αφού μπορεί να με φόρτωσε περισσότερο κούραση απ’ ότι για παράδειγμα πέρσι που είχα πάει με ελλιπή προπόνηση στο παγκόσμιο λόγω τραυματισμού. Η ίωση σίγουρα αποτέλεσε και την αφορμή για να βγει όλη η κόπωση στην επιφάνεια, αλλά δεν θέλω να τα ρίξω όλα στην εύκολη δικαιολογία που μου προσφέρει. Θέλω να ψάξω κάθε λεπτομέρεια και να προβληματιστώ για να βάλω πιο γερές βάσεις τη νέα χρονιά. Ένα είναι σίγουρο, πως θέλω να επιστρέψω για να προσπαθήσω ξανά. Νιώθω πιο έμπειρος, πιο δυνατός, ξέρω ποιος είμαι, ξέρω τι μπορώ να κάνω. Θέλω να προσπαθήσω πάλι και θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για να βρεθώ πάλι στη γραμμή της εκκίνησης. Δεν τελείωσε ακόμα…. αισθάνομαι πως είμαι ακόμα στην αρχή.

Εξακολουθώ να πιστεύω πως το σημαντικότερο είναι το “ταξίδι” της προετοιμασίας και η ευκαιρία να βρεθείς στη γραμμή της εκκίνησης για να αγωνιστείς. Από εκεί και πέρα αν είσαι αρκετά έτοιμος για να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις θα μπορέσεις να διακριθείς και να αναγνωριστείς σαν πρωταθλητής. Σε κάθε περίπτωση, σημασία έχει τουλάχιστον να καταφέρνεις να βελτιώνεσαι και να κρατάς τα θετικά. Εγώ από το φετινό παγκόσμιο πρωτάθλημα κρατάω μόνο ότι βελτίωσα λίγο τη θέση μου, αλλά έχω δρόμο ακόμα για να βελτιώσω σημαντικά και τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω πόσο μακρύ θα είναι αυτό το ταξίδι μέχρι να φτάσω σε μια διάκριση που θα ικανοποιήσει την ψυχή μου, αλλά πραγματικά εύχομαι είναι να είμαι καλά και να έχω τις ευκαιρίες να αγωνίζομαι σε τέτοιου επιπέδου αγώνες. Έτσι, κάπου, κάπως , κάποτε έρχονται διακρίσεις και τίτλοι, αν και στο τέλος κάθε χρονιάς αυτά είναι μόνο για να μας αναγνωρίζουν οι άλλοι. Στο ταξίδι της ζωής μας τον εαυτό μας τον γνωρίζουμε και τον αναγνωρίζουμε οι ίδιοι από αυτά που ζούμε κάθε μέρα στους δρόμους και όποτε πρέπει στους αγώνες. Με αυτά κοιμόμαστε το βράδυ και με αυτά ξυπνάμε το επόμενο πρωί για να συνεχίσουμε το ταξίδι μέχρι να βρούμε Ιθάκη…

Τα επίσημα αποτελέσματα απο την ITU, εδώ
http://www.triathlon.org/results/results/2012_zofingen_itu_powerman_long_distance_duathlon_world_championships/8164/

Πολλές φωτογραφίες στο fb εδω:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.4141061199374.2165668.1069016619&type=3&l=f81d6d931d

και μερικά αποσπάσματα βίντεο, εδω: http://www.duathlon.gr/?p=1110

ΥΓ: Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αδερφή μου που ήταν παρούσα και μόνη της όλη μου η ομάδα υποστήριξης στον αγώνα και βεβαίως σε όλους τους φίλους που με στήριξαν σε όλη την πορεία αυτής της χρονιάς.

Powerman Zofingen 2012 – ITU Long Distance Duathlon World Championship – 10/150/30km

Ήταν από εκείνες τις μέρες που για κάποιο λόγο τα πράγματα δεν πάνε καλά. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον η ίωση που με ταλαιπώρησε την προηγουμένη εβδομάδα με έριξε τόσο που δεν μπόρεσα να κάνω το κάτι παραπάνω φέτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου μεγάλης απόστασης στο Powerman Zofingen. Τελικά κατέλαβα την 17η θέση μετά από ακριβώς 7 ώρες αγώνα.

Το πρώτο τρέξιμο πήγε όπως ήθελα, λίγο πιο γρήγορα απο πέρσι χωρίς ιδιαίτερο κόπο, όμως η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Στην ποδηλασία δεν είχα την ένταση που έπρεπε ενώ στο δεύτερο τρέξιμο, ήμουν πολύ πιο σφιγμένος απ’οτι θα έπρεπε μετά από αυτή την αργή ποδηλασία. Το αποκορύφωμα της μέρας ήταν και η εντερική διαταραχή που με έπιασε σε αυτό το κομμάτι, οπότε με αποτέλειωσε.

Προς το παρόν δεν θέλω να πω τίποτε άλλο. Πήρα μια αξιοπρεπή θέση στην παγκόσμια κατάταξη, αλλά είμαι στεναχωρημένος γιατί φέτος ήμουν για κάτι καλύτερο. Οι κόποι μια χρονιάς δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα και δεν ευχαριστήθηκα τον αγώνα μου. Δυστυχώς στα δικά μας αθλήματα έχουμε 1-2 φορές το χρόνο να αποδείξουμε ποιοι είμαστε και οι αποτυχίες είναι πολύ οδυνηρές.

Κλείνοντας, θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην αδερφή μου τη Χαρά γιατί ειδικά σε αυτό το αγώνα με βοήθησε και με στήριξε με το παραπάνω.

Τα επίσημα αποτελέσματα απο την ITU, εδώ
http://www.triathlon.org/results/results/2012_zofingen_itu_powerman_long_distance_duathlon_world_championships/8164/

Πολλές φωτογραφίες στο fb εδω:

αν βρω κουράγιο θα γράψω και αναλυτικό ρεπορτ … έτσι για να πούμε άλλη μια “ωραία” ιστορία.

Είπαμε πως είμαι καλός στο ποδήλατο και στο τρέξιμο και μπορώ να καλύπτω τις διαφορές από τους προπορευόμενους καλούς κολυμβητές στο τρίαθλο, όμως για να συμβαίνει κάτι τέτοιο πρέπει να αγωνιζόμαστε και στις προβλεπόμενες αποστάσεις. Στο σπριντ τρίαθλο της Κυπαρισσίας που συμμετείχα την περασμένη Κυριακή 29 Ιουλίου, κάτι τέτοιο δεν έγινε.

Τα 750 μέτρα της κολύμβησης τελικά έγιναν περίπου 1200, μάλλον από λάθος ενημέρωση για τις σημαδούρες που έπρεπε τελικά να ακολουθήσουμε. Αυτό το κολύμπι δεν τελείωνε ποτέ και όταν βγήκα και είδα το χρονόμετρο μου να δείχνει περασμένα 20 λεπτά από την εκκίνηση, κατάλαβα πως πλέον ήταν πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Στα εναπομείναντα 20χλμ ποδηλασίας και 5χλμ τρεξίματος έτρεξα έτρεξα, αλλά δεν πρόλαβα τους δυο προπορευόμενους και πολύ καλούς τριαθλητές, τον Παναγιώτη Χριστοδουλόπουλο και τον Γιάννη Πετρακόπουλο. Τελικά τερμάτισα τρίτος στη γενική κατάταξη με διαφορά 54 και 7 δευτερόλεπτα αντίστοιχα από τους άλλους δύο. Η αρχική διαφορά μετά την κολύμβηση ήταν πάνω από 3 λεπτά.

Δεν παραπονιέμαι για την προφανή αδικία, κάθε άλλο. Αυτές ήταν οι συνθήκες του αγώνα, με αυτές αγωνίστηκα και είμαι πολύ ευχαριστημένος από την προσπάθεια μου. Έτσι κι αλλιώς αυτό το σπριντ τρίαθλο δεν έχει καμία σχέση με το είδος της προπόνησης που κάνω αυτή τη στιγμή και μόνο για τεστ σε συγκεκριμένα στοιχεία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί.

Στην ποδηλασία έβγαλα πραγματικά αρκετά δυνατό τέμπο με μέση ταχύτητα πάνω από 43χλμ/ω. Στο τρέξιμο μου έλειπε η ταχύτητα αφού η προπόνηση μου πλέον περιλαμβάνει μπρικ με πολλά χιλιόμετρα στο τρέξιμο για προσαρμογή στο απαιτητικό 30αρι του Ζοφινγκεν. Όμως ακόμα κι εκεί ένιωθα πως έχω αρκετές δυνάμεις οπότε το τελικό συμπέρασμα είναι πως η προπόνηση πάει καλά και συνεχίζω σε καλό δρόμο τον εναπομείναντα μήνα πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου μεγάλης απόστασης (2/9).

Περισσότερα για τον αγώνα και τα αποτελέσματα, εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=571

Εγώ τουλάχιστον την προσπάθεια μου την έκανα. Ήξερα πως δεν ήμουν σε θέση να τρέξω γρήγορα αυτό το 5άρι στον στίβο (για το διασυλλογικό πρωτάθλημα λέω, 15/7 στον Άγιο Κοσμά), αλλά είναι θέμα προς προβληματισμό πως δεν κατάφερα καν να πιάσω το τυπικό όριο βαθμολόγησης του 16:40.

Βέβαια με τον καύσωνα που επικρατούσε τα πράγματα ήταν ακόμα πιο δύσκολα, αλλά σε κάθε περίπτωση θα όφειλα να είχα εμφανιστεί σε κατάσταση τέτοια να τρέξω κοντά στο 16:30. Το τελικό αποτέλεσμα 16:55 είναι σαφής αποτυχία σε ένα τέτοιο τεστ ταχύτητας.

Ίσως πρακτικά, εν μέσω βαριάς χιλιομετρικής προετοιμασίας για το παγκόσμιο διάθλου, να μην έχει και καμιά σημασία, αλλά για την τιμή των όπλων με πειράζει.

Τέλος πάντων, τι να λέμε τώρα … επιστροφή στην δουλειά.

* Μερικές φωτογραφίες μπορείτε να δείτε εδώ:

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.3943230533731.2160533.1069016619&type=1&l=a0fdf79739

Το πρώτο μου τρίαθλο το έτρεξα το 2002. Είχα κάποιες θέσεις στην τριάδα εκείνα τα πρώτα χρονιά, αλλά παρά τις αρκετές νίκες σε δίαθλο, ποτέ δεν είχα κερδίσει αγώνα τριάθλου. Αυτό έμελλε να γίνει χτες, Κυριακή 1/7/2012 στον Τυρό Αρκαδίας και το “1ο Τρίαθλο Τσακωνιάς”. Σπριντ τρίαθλο με 750μ κολύμβησης, 22χλμ ποδηλασίας και 5,5χλμ τρεξίματος (σύμφωνα με τις αποστάσεις που έδωσαν οι διοργανωτές) με διοργανωτή την οργάνωση run4green υπό την αιγίδα της Ε.Ο.Τρι.

Ο αγώνας δεν ήταν καθόλου εύκολος. Έχοντας μείνει αρκετά πίσω στο κολύμπι κλασικά θα έπρεπε να κυνηγήσω στην δύσκολη διαδρομή ποδηλασίας, η οποία είχε αρκετές ανηφοροκατηφόρες. Εκεί κατάφερα να τους προσπεράσω όλους, εκτός από έναν, τον Γιάννη Πετρακόπουλο, κάποτε από τα ταλέντα του τριάθλου που τα τελευταία χρόνια είχε εστιάσει την προσοχή του στην ποδηλασία. Ο Γιάννης έκανε πολύ καλό αγώνα σε κολύμβηση και ποδηλασία, αλλά στο τρέξιμο δεν είχε την προετοιμασία για να συνεχίσει με τον ίδιο ρυθμό. Έτσι κατάφερα να τον προσπεράσω γύρω στο 2ο χλμ και από εκεί και πέρα να συνεχίσω πιο χαλαρά για φτάσω πρώτος στον τερματισμό. Ο Γιάννης ακολούθησε δεύτερος και είμαι σίγουρος πως αν ξεκινήσει πάλι σοβαρά προπόνηση τριαθλου θα έχει πολλές διακρίσεις στο μέλλον.

Όλα καλά, μπορώ να πω πως πήγαν, είχαν καλή αίσθηση, παρά την “νεκρή” προηγούμενη εβδομάδα με τον τραυματισμό μου στο γόνατο, και την φορτωμένη αυτή βδομάδα για να καλύψω λίγο τα χαμένα χιλιόμετρα. Έτσι, δεν ήμουν και πολύ σίγουρος τι έπρεπε να περιμένω από τον εαυτό μου σε αυτόν τον γρήγορο αγώνα, αλλά μάλλον καλά ανταποκρίθηκα και χωρίς ιδιαίτερο στρες που είναι σημαντικό, απλώς για να συνεχιστεί κανονικά και η προπόνηση τις επόμενες μέρες.

Τέλος πάντως όλα καλά και έγιναν και ακόμα καλύτερα αφού η ομάδα πήρε και πρωτιά στις γυναίκες. Έτσι γυρίσαμε με δυο κυπελλάκια από τον Τυρό, όλο χαμόγελα, όχι μόνο για τις πρωτιές, αλλά κυρίως για την ωραίο αγώνα και την εκδρομή που απολαύσαμε. Η διοργάνωση ήταν εξαιρετική και οι άνθρωποι πολύ φιλόξενοι. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς για τις δυο ωραίες μέρες που περάσαμε. Πάνω απ’ όλα να διασκεδάζουμε και να περνάμε καλά με αυτά που κάνουμε, είτε στον Τυρό της Τσακωνιάς, είτε στο Ζόφιγνκεν της Ελβετίας.

Αναλυτικό ρεπόρτ του αγώνα:
http://www.trinews.gr/item.php?id=550

και τα αποτελέσματα, εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=549

και μερικές φωτογραφίες:

προς το παρον ενα δείγμα: