Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Αυτή είναι μια από εκείνες τις δυσάρεστες, αλλά κρίσιμες αποφάσεις. Κανονικά αύριο, Παρασκευή 22 Ιουνίου, θα αγωνιζόμουν στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ποδηλασίας με κύριο στόχο μια διάκριση στο αγώνισμα της Ατομικής Χρονομέτρησης. Οι αγώνας γίνονται στη Λάρισα αλλά εγώ δεν κατάφερα να πάω εξαιτίας τραυματισμού.

Πρέπει να είναι από τους πιο χαζούς και άτυχους τραυματισμούς που έχω πάθει. Κατεβαίνοντας μια κατηφόρα με βαρύ πάτημα, μου βγήκε ένα αυτοκίνητο από μια διασταύρωση. Ευτυχώς πρόλαβα να σταματήσω, όμως όταν σηκώθηκα ορθοπέταλο για να ανακτήσω την ταχύτητα μου, η αλυσίδα έπεσε από τον μεγάλο δίσκο στον μικρό (μάλλον πάνω στα φρένα κατέβασα δίσκο χωρίς να το καταλάβω), το πόδι βρέθηκε στο κενό ….και χτύπησα με δύναμη το γόνατο μου πάνω στο τιμόνι! Όσο επιπόλαιο κι αν ακούγεται, ήταν αρκετό για να μείνει πρησμένο το πόδι μερικές μέρες και ακόμα και τώρα να έχω ενοχλήσεις, χωρίς ωστόσο να έχω κάνει καθόλου προπόνηση.

Τι να πω… συμβαίνουν και αυτά (?) … ας ελπίσουμε να είναι οι τελευταίε μέρες ξεκούρασης στον δρόμο της επιστροφή για το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου στο Ζόφινγκεν. Ίσως και να μπορούσα να αγωνιστώ σφίγγοντας τα δόντια, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα να ρισκάρω σε καμία περίπτωση κάποια υποτροπή που θα με άφηνε επιπλέον μέρες εκτός προπονήσεων σε αυτη την κρίσιμη φάση, 2,5 μηνες πριν το παγκόσμιο.

Αισθάνομαι πολύ απογοητευμένος, όχι μόνο γιατί έχασα την ευκαιρία για ένα καλό τεστ ενάντια στους κορυφαίους Έλληνες ποδηλάτες, αλλά γιατί τελευταία στιγμή κρέμασα και την ομάδα μου “Etcetera WorldofBike.gr Θησέας” η οποία περίμενε από μένα μια πολύ καλή θέση στην ατομική χρονομέτρηση.

Το μόνο που με παρηγορεί είναι πως πέρσι τέτοια εποχή ήμουν σε πολύ χειρότερη κατάσταση, έχοντας μείνει εκτός προπονήσεων τρεξίματος πολύ καιρό και έχοντας ελάχιστη ένταση ποδηλασίας στα πόδια μου, Τουλάχιστον φέτος, όλος ο χειμώνας πήγε πολύ καλά και από εδώ και πέρα είναι στο χέρι μου να πατήσω με αυτοπεποίθηση σε αυτή την προετοιμασία και στις μέρες ξεκουρασης που περνάω τώρα ώστε να εμφανιστώ ακόμα πιο δυνατός στο Ζόφινγκεν.

Ήταν κάτι που αργά ή γρήγορα θα γινόταν. Η αγωνιστική μου επιστροφή σε αγώνα τριάθλου μετά από πολλά χρόνια (8 για την ακρίβεια). Μετά την 4η θέση στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Τριάθλου που διεξήχθη την Κυριακή 3 Ιουνίου στην Καλαμάτα, τα συναισθήματα ανάμεικτα… Η αλήθεια είναι πως είχα πιστέψει πως θα μπορούσα να πάρω ένα μετάλλιο και δεν ήμουν μακριά από τον στόχο μου … όμως απλά δεν ήμουν καλά για να το διεκδικήσω με όλες μου τις δυνάμεις.

Καταρχάς, η απουσία μου όλα αυτά τα χρόνια μου στέρησε την εμπειρία του πως είναι να κυνηγάς με μειονέκτημα 7-8 λεπτών βγαίνοντας από το νερό. Δεν είχα καθόλου έλεγχο του αγώνα και όσο κόσμο και να πέρναγα κατά τη διαδρομή μου φαίνονταν πως δεν ήταν αρκετό …και δεν ήταν! Πρακτικά κυνήγησα όσο μπορούσα, προσπέρασα τους περισσότερους μπροστά μου και μείωσα τη διαφορά από τους πρώτους με το πιο γρήγορο ποδηλασία + τρέξιμο, για να τερματίσω τελικά 4ος μετά από 2 ώρες 1 λεπτό και 20 δευτερόλεπτα. Μπροστά μου τερμάτισαν ο “θρυλικός” βετεράνος Βασίλης Κρομμύδας (11η φορά πρωταθλητής! 1:57:31) και οι νεότεροι Γρηγόρης Σουβατζόγλου (1:59:11) και Γιώργος Αλυφαντής (2:00:34). για τον Βασίλη, ότι και να λέμε είναι λίγο. Για τα άλλα δυο παιδιά τους αξίζουν πολλά συγχαρητήρια, γιατί όχι μόνο έκαναν σπουδαία εμφάνιση αλλά ήξεραν και ότι ερχόμουν με φόρα, αλλά πρόλαβαν…χεχε! Τουλάχιστον το επίπεδο του συναγωνισμού ανέβηκε αρκετά στο πανελλήνιο πρωτάθλημα μετά από χρόνια πτώσης και πιστεύω στο μέλλον θα δούμε ακόμα πιο δυνατους αγώνες.

Πέρα από το μεγάλο μειονέκτημα στην κολύμβηση και το “κυνηγητό” που έτσι κι αλλιώς ήταν δεδομένο, θα έπρεπε να είχα αξιολογήσει καλύτερα τον εαυτό μου σε έναν αγώνα “προετοιμασίας” όπως ήταν αυτός για μένα. Καλώς η κακώς, δεν είχα κάνει ειδική, ούτε προσηλωμένη προπόνηση, απλά τον χρησιμοποίησα σαν ένα πρώτο τεστ της προπόνησης μου ενόψει του παγκοσμίου πρωταθλήματος διάθλου. Την ίδια ώρα που σχεδόν όλοι οι συναθλητές μου είχαν φορμαριστεί και ξεκουραστεί ειδικά για το πανελλήνιο πρωτάθλημα, εγώ πήγα στην Καλαμάτα φορτωμένος προπόνηση και επιβαρυμένος από επαγγελματικές και προσωπικές υποχρεώσεις που μου στέρησαν ξεκούραση.

Θα ξαναπώ πως όταν θες να είσαι 100% έτοιμος για έναν μεγάλο αγώνα, πρέπει τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν να αφοσιώνεσαι στον σκοπό και να απομονώνεις όλα τα υπόλοιπα που σε κουράζουν και σε αποπροσανατολιζουν. Κάτι πάντως που δεν είχα υπολογίσει και δεν θα μπορούσα να προβλέψω για τον συγκεκριμένο αγώνα, ήταν πως θα έκανα ψυχολογική προετοιμασία για δύο τον μήνα που προηγήθηκε. Για μένα δεν είχα άγχος, πάνω κάτω ήξερα τι θα γινόταν, είχα άγχος όμως για μια άλλη ψυχούλα … ευτυχώς τα καταφέραμε μια χαρά, τουλάχιστον γυρίσαμε με ένα μετάλλιο στις αποσκευές (διευκρινήσεις στο φωτογραφικό άλμπουμ που θα βρείτε στο τέλος)!

Δεν είμαι ευχαριστημένος από τον αγώνα και τη θέση μου, όμως πλέον κοιτάω μπροστά και κρατάω μόνο τα θετικά. Βρήκα το θάρρος και βούτηξα στα (βαθιά) νερά μετά από πολλά χρόνια αποφασισμένος να κυνηγήσω με ότι είχα τη δεδομένη μέρα. Πήρα την καλύτερη θέση που έχω πάρει ποτέ σε πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου (4ος). Έκανα μια καλή προπόνηση TT bike + run. …και στην τελική τελική …κάναμε και μια ωραία εκδρομή στην Καλαμάτα και περάσαμε καλά με τους φίλους μου από το τρίαθλο.

Κλείνοντας το ρεπορτ μου, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον διοργανωτή του αγώνα Λάμπρο Κωτσιόπολου για τη φιλοξενία και τη διοργάνωση του Πανελληνίου Πρωταθλήματος στην Καλαμάτα, από την Active Greece. Ελπίζω στο μέλλον να συνεχίσει να διοργανώνει αγώνες τέτοιου επίπεδου και με ακόμα περισσότερες συμμετοχές.

Μερικές φωτογραφίες εδώ:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.3781100040570.2157077.1069016619&type=1&l=c6101de449

Περισσότερα για τον αγώνα και αναλυτικα αποτελέσματα εδώ:
http://www.trinews.gr/item.php?id=513

Οι μέρες προσφέρονται για πιο χαλαρές προπονήσεις, όχι μόνο λόγω Πάσχα αλλά κυρίως λόγω επιτακτικής αποκατάστασης από τον Μαραθώνιο και όλη την προηγούμενη χειμερινή σεζόν. Με αυτή τη διάθεση εδώ στο Χαλκούτσι πλέον βρήκα τον γερο-Wilier (Evasion) και κάνουμε μαζί τις ποδηλατικές προπονήσεις, μέχρι να φέρω τα πιο σύγχρονα “όπλα” της Ridley. Όχι πως δεν είναι γρήγορος όταν χρειαστεί, όχι πως δεν είναι άνετος στα πολλά χλμ, απλά τα χρόνια έχουν περάσει γι’ αυτόν και δεν μπορεί να αντιπαλέψει με τους νεότερους.

Ο γερο-Wilier είναι θρυλικό και μαρτυρικό ποδήλατο, όχι μόνο γιατί κερδίσαμε μαζί δυο αγώνες “ορόσημα” διάθλου (2004: 1ος στον πρώτο επίσημο αγώνα Διάθλου 10-40-5 που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, 2008: 1ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου το 2008) αλλά κυρίως γιατί έχουμε επιβιώσει από δυο πολύ άσχημα ατυχήματα (από αυτά που σου αλλάζουν τη ζωή), εκτός βέβαια από τις συνήθεις πτώσεις ρουτίνας στο πέρασμα των ετών προπόνησης.

Του γερο-Wilier του έλαχε να περάσει και μια πραγματικά Μεγάλη Βδομάδα μαζί μου πασχαλιάτικα. Εβδομάδα παθών γιατί συμβαίνουν πολλά στη ζωή… κάθε ανηφόρα Γολγοθάς, σταύρωση και ανάσταση στο δρόμο. Λες κι αυτό το ποδήλατο ακόμα και τώρα που είναι ουσιαστικά παροπλισμένο, έχει την ευχή και την κατάρα να περνάει μαζί μου όλα τα δύσκολα. Το ποδήλατο πάντα νιώθει τα συναισθήματα που βγάζεις σε κάθε σου πάτημα σε κάθε στροφάρισμα. Κάποιοι πιο φανατικοί πιστεύουν πως το ποδήλατο έχει δικιά του ψυχή, εγώ απλά πιστεύω πως έχει την ψυχή που του δίνει ο αναβάτης του. Γι’ αυτό και όταν ανεβαίνεις στη σέλα πρέπει να είσαι με κάποιον τρόπο αποφασισμένος να ζήσεις ότι προκύψει στη διαδρομή σου.

Μέσα στην εβδομάδα θα κάνω μια προπόνηση μέχρι την Αθήνα και θα τον αλλάξω με τον Noah Green. Όσο περνάν οι μέρες και οι προπονήσεις θα πρέπει να γίνονται πιο συγκεκριμένες, καλύτερα να έχω το πιο “δυνατό” ποδήλατο, που ανταποκρίνεται με λιγότερο “πόνο” στα πατήματα μου. Ότι κι αν καβαλάω πάντως, είναι μεγάλη υπόθεση για μένα να ξέρω πως έχω εφεδρεία έναν αξιόμαχο βετεράνο που μπορεί να μου καλύψει τις ποδηλατικές ανάγκες όταν χρειαστεί. Οι νεώτεροι Ridley (Noah Green και Dean TT) είναι ωραίοι, αλλά ο παλιός είναι πάντα αλλιώς…

Γερο Wilier = Respect…

Το κολύμπι δεν είναι το καλό μου αγώνισμα, γι’ αυτό άλλωστε δεν συνηθίζω πλέον να συμμετέχω σε αγώνες τριάθλου (τελευταία συμμετοχή τον Οκτώβρη του 2009 εν μέσω στρατιωτικής θητείας). Πάραυτα συνηθίζω να κολυμπάω στη θάλασσα, για χαλάρωμα και ενδυνάμωση τους καλοκαιρινούς μήνες. Για πισίνα ούτε λόγος πλέον, βαριέμαι αφάνταστα το “ενυδρείο”. Εγώ είμαι για έξω, παιδί του δρόμου και της θάλασσας.

Αυτό που δεν συνηθίζω είναι να κολυμπάω στη θάλασσα αρχές Απριλίου. Είχα να το κάνω εδώ και 10 χρόνια, από το 2002 οπότε και ξεκίνησα τρίαθλο. Το έκανα και σήμερα όμως, βούτηξα! Το πρώτο κολύμπι του 2012 είναι γεγονός. Η θάλασσα στο Χαλκούτσι ήταν αρκετά κρύα βεβαίως, αλλά ευτυχώς είχα ένστικτο πέρσι τον Σεπτέμβρη και είχα αγοράσει μια στολή κολύμβησης που βρήκα σε προσφορά. Με κράτησε καλά, και αν συνηθίσω καλύτερα την κρυάδα στο πρόσωπο θα βγάλω αρκετά μέτρα τις επόμενο διάστημα.

Η αλήθεια είναι πως θέλω να συμμετάσχω στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου που θα γίνει 20 Μαΐου στην Καλαμάτα. Η εποχή είναι καλή και με βολεύει στα πλαίσια της προετοιμασίας μου για τους επόμενους θερινούς αγώνες και βεβαίως το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου τον Σεπτέμβρη.

Όπως έγραψα και παραπάνω, έχω να τρέξω τρίαθλο από το 2009 και πιο πριν από αυτό … από το 2004! Με λίγα λόγια μιλάμε για 1 αγώνα μέσα σε 8 χρόνια, κάτι που από μόνο του δε μου επιτρέπει να έχω και μεγάλες βλέψεις για το πανελλήνιο, παρά μόνο να μην πνίγω και να σταθώ στα πόδια μου στη στεριά σώος. Από κει και πέρα βλέπουμε …. αλλά ας μην λέω πολλά. Ως τότε καλύτερα να εξασκηθώ λίγο παραπάνω στο κολύμπι, “Σκάσε και Κολύμπα” ένα πράμα….

ΥΓ: Ακόμα και κρύα, αυτή τη θάλασσα σε προκαλεί να την κολυμπήσεις…

Τελικά αυτός ο Μαραθώνιος ήταν ακόμα πιο δύσκολος απ’ ότι νόμιζα πως θα είναι. Αυτό καταδεικνύει όχι μόνο το τελικό αποτελέσματα 2:45:14, αλλά κυρίως το γεγονός πως τα τελευταία 10χλμ υπέφερα “καρφωμένος”. Η 5η θέση στην κατάταξη ενός Μαραθωνίου είναι μια παρηγοριά και ίσως ο βασικός λόγος που κίνησε τα πόδια μου μέχρι τον τερματισμό αλλά σίγουρα όχι αυτό που θα ήθελα. Δεν κατάφερα καν να σπάσω το στοιχειωμένο μου πλέον ατομικό ρεκόρ (2:43:21 από το 2006).

Δεν ήμουν καλά από την αρχή. Η πολύ δύσκολη εβδομάδα με τον τραυματισμό μου, με έφερε ικανό να αγωνιστώ στη γραμμή της εκκίνησης, αλλά πολύ βαρύ και σφιγμένο. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα στα πρώτα χιλιόμετρα. Το τραύμα μου δεν έλεγε να ζεσταθεί και με ενοχλούσε αρκετά στα πρώτα 10χλμ. Δυσκολευόμουν καν να τρέξω σε ρυθμό 3:40/χλμ κάτι που το είχα πολύ εύκολα στις προπονήσεις. Από το 12οχλμ περίπου ως το 24ο σα να ζεστάθηκα και έπιασα τον ρυθμό που ήθελα να έχω, γύρω στο 3:35, περνώντας και τα μισά σε 1:18:36. Ήταν πολύ πιο αργά απ’ οτι ήθελα, αλλά σε εκείνο το σημείο ένιωθα καλά και πίστευα πως θα μπορούσα στο δεύτερο μισό να ανακάμψω κι άλλο.

Δυστυχώς όμως μετά το 25ο χλμ ένιωσα τα πρώτα σφιξίματα στους τετρακέφαλους και άρχισα να καταλαβαίνω πως έρχονται τα δύσκολα. Δεν είχα τα προπονητικά χιλιόμετρα του Μαραθωνίου και θα το πλήρωνα πολύ άσχημα στα επόμενα. Μέχρι το 32ο χλμ ακόμα έτρεχα όμως κάπου εκεί άρχισε το “βάδην”. Όχι ευτυχώς δεν περπάτησα, αλλά ουσιαστικά έσερνα τα πόδια μου με ότι δύναμη είχα και δεν είχα να περάσουν αυτά τα βασανιστικά χιλιόμετρα. Τι να λέμε τώρα … οι Μαραθωνοδρόμοι ξέρουν πόσο άσχημη είναι αυτή η κατάσταση. Τουλάχιστον νομίζω πως ακόμα και τότε το διαχειρίστηκα όπως έπρεπε. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Έπρεπε να φτάσω στον τερματισμό έτσι κι αλλιώς. Πιέστηκα όσο άντεχα τους πόνους για να φτάσω γρηγορότερα. Για την αξιοπρέπεια του τερματισμού του Μαραθωνοδρόμου

Το συμπέρασμα της μέρας ήταν πως σήμερα τον Μαραθώνιο δεν τον είχα και ηττήθηκα κατά κράτος. Βέβαια η μάχη ήταν άνιση, καθώς μπήκα λαβωμένος και με ελλειπή χιλιομετρική προετοιμασία, αλλά όπως και να έχει μπήκα για να αγωνιστώ και απλώς δεν κατάφερα να ανταποκριθώ στις προσωπικές μου προσδοκίες. Μάλλον ήμουν περισσότερο αισιόδοξος απ’ ότι έπρεπε πως θα έχω αναρρώσει, όχι μόνο από το χτύπημα, αλλά και από τους μεγάλους αγώνες που είχαν προηγηθεί τον Μάρτιο. Καμιά φορά ξεχνάω πως πλέον κάνω …άλλο άθλημα και στον Μαραθώνιο πρέπει να περιμένω λιγότερα. Όχι μόνο λόγω προπόνησης, αλλά και λόγω αγωνιστικών προτεραιοτήτων. Αυτός ο αγώνας δεν ήταν βασικός στόχος για φέτος και τον έτρεξα στο τέλος τέλος μιας πολύ δύσκολης περιόδου. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται πως για να τρέξεις καλά Μαραθώνιο πρέπει να τον κάνεις βασικό στόχο της χρονιάς.

Πριν κλείσω να μην ξεχάσω να σημειώσω βεβαίως και την οικογενειακή επιτυχία της ημέρας. Η Χαρά μας κράτησε ψηλά την οικογενειακή σημαία του μαραθωνίου με ατομικό ρεκόρ 3:07:46 που της εδωσε τη 2η θέση στις γυναίκες και την 1η θέση στις Ελληνίδες

Όσο για τη συνέχεια … είναι προφανές πως πλέον προτεραιότητα έχει η ανάρρωση και ξεκούραση και μετά …βλέπουμε.

Συγκεντρωτικά, τα αποτελέσματα θα τα βρείτε εδώ:
http://www.runningnews.gr/?id=11156

Γενικό ρεπορτ απο τον αγώνα εδω: http://www.runningnews.gr/?id=11164

Και μερικές φωτογραφίες εδω και επισης βίντεο εδω