Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

21/2/2011, Ελληνικό
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου 2011
Αποστάσεις 10 – 40 – 5 χλμ
1η θέση και Πρωταθλητής Ελλάδος!

Αυτή η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια που συμμετέχω με αγχώνει λίγο. Είναι ο αγώνας μου, πως να το κάνουμε. Ειδικά φέτος, ήμουν πιο αγχωμένος από ποτέ, όχι τόσο γιατί δεν ήμουν εγώ σίγουρος για τον εαυτό μου, αλλά κυρίως γιατί ήταν όλοι οι υπόλοιπο ήταν πολύ σίγουροι για μένα. Τελικά είναι κάπως δύσκολο να συμμετέχεις σε έναν αγώνα σαν φαβορί και να περιμένουν όλοι από εσένα να κερδίσεις άνετα! Μάλλον πολλές φορές ξεχνάμε πως ένας τέτοιος αγώνας διάθλου είναι εξ’ ορισμού πολύ δύσκολος, επίπονος και συχνά απρόβλεπτος.

Ευτυχώς κατάφερα να επιβεβαιώσω τα προγνωστικά και να κερδίσω κάνοντας και φέτος έναν καλό, σταθερό και ελεγχόμενο αγώνα. Η συνολική μου επίδοση ήταν 1 ώρα 51 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα. Η αλήθεια είναι πως ήλπιζα να κατέβω την 1:50 όμως δεν ήμουν στο αγώνα τόσο καλά. Ίσως δεν ήμουν φρέσκος αρκετά μετά από την βαριά χειμερινή προετοιμασία που προηγήθηκε, ίσως να με επηρέασε και το γεγονός πως δεν έκανα καλό ζέσταμα. Τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες και δικαιολογίες, σημασία έχει η νίκη και η επιστροφή στην κορυφή μετά το 2008 (το 2009 δεν έτρεξα, το 2010 ήμουν 2ος πίσω από τον Βασίλη Κρομμύδα).

Ο αγώνας έτσι κι αλλιώς δεν είχε μεγάλη συμμετοχή και ο μόνος αξιόλογος συναγωνισμός θα ήταν από τον Δημήτρη Παππά, έναν από τους παλιούς του αθλήματος, ο οποίος όμως πλέον το έχει ρίξει στη ποδηλασία με αποτέλεσμα να είναι από τους κορυφαίους ποδηλάτες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Εντούτοις συνεχίζει να κάνει και τρέξιμο και ήξερα πως θα ήταν πολύ δυνατός σε αυτό τον αγώνα. Η αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης ήταν ο καλύτερος συναγωνισμός που θα μπορούσα να έχω σε αγώνα διάθλου στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή και ο τελικός χρόνος του, από τις καλύτερες επιδόσεις που έχουν γίνει ποτέ σε αυτόν τον αγώνα το επιβεβαιώνει. Αφού ο Βασίλης Κρομμύδας φαίνεται πως αποχώρησε οριστικά μετά την τιμή που μας έκανε πέρσι να αγωνιστεί ξανά, δεν πιστεύω πως υπάρχει άλλος αθλητής στην Ελλάδα που θα μπορούσε να συνδυάσει τρέξιμο και ποδηλασία τόσο καλά, όσο ο Δημήτρης. Βεβαίως δεν είναι κορυφαίος δρομέας, όμως είναι κορυφαίος ποδηλάτης και το συνολικό του αποτέλεσμα θα ήταν πολύ κοντά στο δικό μου, που συνδυάζει και τα δυο αθλήματα με πιο μετριασμένο τρόπο. Μακάρι να είχαμε κι άλλους δυνατούς αθλητές στον αγώνα, να έχουμε περισσότερο συναγωνισμό, όμως δεν δυστυχώς δεν είχαμε.

Ξεκίνησα τον αγώνα με δυνατό τρέξιμο, όπως μου αρέσει σε τέτοιους αγώνες, αλλά απελπιστικά μόνος σε όλη τη διαδρομή. Το χρονόμετρο στο τέλος των 10χλμ έδειχνε 34:08, πήρα το ποδήλατο και ξεκίνησα για την ποδηλασία. Είχα ήδη 2,5 λεπτά διαφορά από τον Δημήτρη και στόχος θα ήταν να παραμείνω μπροστά και να μην με προσπεράσει. Συνέχιζα να ποδηλατώ σταθερά και δυνατά, χωρίς ωστόσο να πιέζομαι πάρα πολύ, έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως είναι κάπου εκεί πίσω και μειώνει τη διαφορά. Δυστυχώς δεν ήξερα πόσο ίσως ήταν και σε καμιά στροφή δεν μου είπε και κανείς από τους δικούς μου έξω τι γινόταν πιο πίσω. Η διαφορά μειωνόταν συνέχεια, όμως εγώ δεν το ήξερα και είχα ήδη μπει στην τελευταία στροφή άνετος. Κάπου εκεί ήταν που κατάλαβα πως με είχε πλησιάσει αρκετά ώστε να τον βλέπω στις μεγάλες ευθείες πίσω. Πάραυτα δεν με πρόλαβε και μπήκα στην περιοχή αλλαγών παραμένοντας επικεφαλής. Η ποδηλασία ολοκληρώθηκε γύρω στα 57,5 λεπτά (για την ακρίβεια είναι 37χλμ κι όχι 40), κάτι που ήταν περισσότερο από 2 λεπτά πιο γρήγορα από το αντίστοιχο κομμάτι πέρσι. Στο 2ο τρέξιμο ήμουν αρκετά σφιγμένος αλλά πάραυτα μπορούσα πιάσω έναν ρυθμό στο 3:40/χλμ ώστε να μεγαλώσω εκ νέου τη διαφορά από τον Δημήτρη και να ολοκληρώσω το δεύτερο 5άρι σε 18:20 και τον αγώνα σε 1:51:18. Αποστολή εξετελέσθη! Πρωταθλητής Ελλάδας Διάθλου 2011!

Αρκετά όμως με αυτόν τον αγώνα, περισσότερες αναλύσεις δεν έχουν κανένα νόημα. Ήταν απλώς ένα καλό τεστ και μια τυπική υποχρέωση προς τον εαυτό μου. Σημασία πλέον έχουν οι εξορμήσεις μου στους μεγάλους αγώνες διάθλου Powerman του εξωτερικού. Ολλανδία 17/4, Γερμανία 22/5. Βέλγιο 7/8 και Ελβετία 4/9. Εκεί θα δούμε πραγματικά “τι ψάρια πιάνουμε” με αντιπάλους μερικούς από τους καλύτερους διαθλητές του Κόσμου.

Προς το παρόν πάντως ακολουθούν μερικά εγχώρια τεστάκια στο τρέξιμο. Αύριο (27/2) έχουμε πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου και στις 13 Μαρτίου τον αγώνα 20χλμ του ΣΔΥΑ. Ένας πρώτος κύκλος προετοιμασίας έκλεισε κι αφού ξεκουράστηκα όλη αυτή τη βδομάδα, ένας καινούριος ξεκινάει από Δευτέρα.

Πριν κλείσω, θα ήθελα να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στην αδερφή μου τη Χαρά που συμμετείχε σε σύνθετο αγώνα μετά από 6 χρόνια και αγωνίστηκε πολύ καλά για να πάρει τη δεύτερη θέση στις γυναίκες πίσω από τη φίλη μας τη Λουκία Λουκοπούλου. Ήταν μια πολύ ελπιδοφόρα επιστροφή και ελπίζω να έχει ανάλογη συνέχεια. Προς το παρόν έχουμε κλείσει να έρθει μαζί στον αγώνα της Γερμανίας να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και να αποκτήσει εμπειρίες. Σίγουρα, αν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα.

Δείτε επίσης:

Περισσόερα για τον αγώνα εδώ:
http://www.triathlon.gr/?id=302

Φωτογραφίες γενικά, εδω:
http://www.runningnews.gr/?id=8624

Προσωπικά άλμπουμ φωτογραφιών στο facebook: 1ο Αλμπουμ εδω , 2ο Αλμπουμ εδω

Αυτή η δημοσίευση ξεκίνησε σαν ένα απλό race report για τον αγώνα δρόμου στη Φιλοθέη μια εβδομάδα πριν, όμως επειδή ίσως έχετε καταλάβει πως δε μου αρέσουν τα “απλά race report” θα βρω αφορμή για να γράψω και κάτι παραπάνω.

Την προηγούμενη Κυριακή 6 Φεβρουαρίου λοιπόν, συμμετείχα στον τελικό αγώνα της φετινής σειράς “Γύροι Πόλεων” του ΣΕΓΑΣ στη Φιλοθέη. Αγώνας δρόμου 6χλμ και μια καλή ευκαιρία για μια γρήγορη προπόνηση, έτσι για να ξεμπουκώνουμε. Άλλωστε στις προπονήσεις μου δεν έχω την πολυτέλεια για δουλέψω …ταχύτητες. Αρχικός στόχος ήταν μια επίδοση κάτω από 20 λεπτά (η διαδρομή είναι για την ακρίβεια 6,2χλμ) και μια θέση μέσα στην πρώτη 10άδα της γενικής κατάταξης. Τελικά, έπεσα λίγο έξω, χρόνος 20:15 και 11ος στην κατάταξη.

Η μέρα ήταν πάρα πολύ ωραία, σχεδόν ανοιξιάτικη μετά από τις κρύες μέρες που προηγήθηκαν και πραγματικά με είχαν ταλαιπωρήσει στην προπόνηση, κυρίως της ποδηλασίας. Πάραυτα, η αλήθεια είναι πως δεν αισθανόμουν και πολύ καλά, ήμουν κάπως βαρύς και λίγο ανέτοιμος σωματικά για να εφαρμόσω την προκαθορισμένη τακτική, δηλαδή να φύγω γρήγορα από την αρχή και να κρατήσω όσο μπορούσα. Κάτι μου έλειπε…

Το τεστ ετοιμότητας όμως είναι δοκιμή σε αυτά που θέλουμε να ελέγξουμε, έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Ο αγώνας αποδείχθηκε πολύ σκληρός τελικά, αν και πολύ μικρός για τα δεδομένα και την προπόνηση μου. Βάρεσα από την αρχή για να τεστάρω τον εαυτό μου σε συνθήκες πίεσης και άξιζε το ρίσκο, αν και δε μου βγήκε, ώστε στο τέλος να χάσω και κάποιες θέσεις που θα μπορούσα να είχα κερδίσει με πιο συντηρητική τακτική. Πάραυτα έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από την προσπάθεια μου.

Πέρασα την πρώτη στροφή (2.050μ) σε 6:25, που σημαίνει στο 6:15 το καθαρό 2άρι, ήταν δυνατό, αλλά ένιωθα να έχω δυνάμεις. Επόμενη στροφή (2050) 6:45 και ένιωθα πως τα πράγματα είχαν ήδη αρχίσει να δυσκολεύουν. Ήμουν πάντως στην 8η θέση εκείνη την ώρα και κυνηγούσα. Δυστυχώς, ηο ρυθμός μου έπεσε αρκετά στην επόμενη στροφή (2100μ) που ολοκληρώθηκε σε 7:05 μαζί με τον αγώνα σε 20:15. Στα τελευταία μέτρα με με προσπέρασαν και κάποιο πιο “συνετοί” και φρέσκοι τους οποίους δεν είχα δυνάμεις να ακολουθήσω.

Φωτογραφίες του αγώνα έχουμε εδω και βίντεο εδώ

Τέλος πάντων, δεν είχε και τόσο σημασία ο συγκεκριμένος αγώνας έτσι κι αλλιώς, αλλά βασικά άλλο θέμα ήθελα να θίξω. Αυτό της “ετοιμότητας” για έναν απλό αγώνα δρόμου. Αυτό το πρόβλημα το έχω και στις προπονήσεις, όταν είναι να κάνω μόνο τρέξιμο. Δεν μου βγαίνει εύκολα μια δυνατή προπόνηση τρεξίματος. Δε νιώθω το σώμα μου έτοιμο να τρέξει γρήγορα έτσι. Όσο δρομικά παράδοξο κι αν ακούγεται, τις πιο γρήγορες προπονήσεις στο τρέξιμο τις κάνω όταν έχει προηγηθεί ποδήλατο αμέσως πριν. Παρά την κούραση, τα πόδια είναι πιο δυνατά και τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Αυτό ίσως φαίνεται αδύνατο για τους αθλητές που κάνουν μόνο τρέξιμο, αλλά είναι κοινό μυστικό για διαθλητές και τριαθλητές, ότι συμβαίνει πολλές φορές. Σε μένα πάντως συμβαίνει σίγουρα κάθε φορά. Τρέχω πιο γρήγορα μετά από μια (πολύ) δυνατή και σχετικά μεγάλη (~80χλμ) ποδηλασία, παρά όταν δεν έχω κάνει τίποτα πριν.

Το φαινόμενο θα μπορούσε να έχει διάφορες εξηγήσεις, όμως δεν είμαι και ο πλέον καταρτισμένος για να το αναλύσω επιστημονικά. Θέλω πάντως να περιγράψω την αίσθηση που έχω προσωπικά. Έχω την εντύπωση πως το σώμα μου για να αποδώσει στο μέγιστο πρέπει να “ζεσταθεί” σε όλες τους τις “μονάδες”. Έχω την αίσθηση πως υπάρχουν μύες που δουλεύουν κυρίως στο ποδήλατο και μύες που δουλεύουν κυρίως στο τρέξιμο, όμως κάθε κατηγορία μπορεί να δώσει επιπλέον δύναμη στο αντίστροφο άθλημα, αρκεί να είναι “έτοιμη”. Αλλιώς είναι μάλλον περιττό βάρος με δεδομένο κιόλας πως πολλές μέρες υπάρχει συσσωρευμένη κούραση που κάνει τους μύες επιπλέον δυσκίνητους μέχρι να ζεσταθούν καλά.

Οπότε τι κάνουμε τώρα, όταν έρχεται η ώρα για έναν απλό αγώνα δρόμου? Μου φαίνεται είναι καιρός να αρχίσω να εφαρμόζω το ακόμα πιο αντισυμβατικό! Προθέρμανση για έναν αγώνα δρόμου κάνοντας και ποδηλασία. Όπως είπα, αν υπάρχουν ποδηλατικές μυικές ομάδες που μπορούν να βοηθήσουν στο τρέξιμο με την κατάλληλη ποδηλατική προθέρμανση, τότε έτσι θα γίνει. Στο κάτω κάτω, αφού η αίσθηση που έχω πάντα στο τρέξιμο μετά από ποδηλασία είναι καλύτερη από ότι χωρίς ποδηλασία, τότε μάλλον δεν χάνω και τίποτα …εκτός από έναν επιπλέον μπελά στο κεφάλι μου και 20-30 λεπτά χρόνου προθέρμανσης. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει…

Πριν από μια εβδομάδα (στις 16/1/2011) έτρεξα τον πρώτο μου αγώνα για το 2011, στη Νέα Σμύρνη. Ο αγώνας είναι από τους χαρακτηρισμένους αγώνες δρόμου “Γκραν Πρι” του ΣΕΓΑΣ, αλλά με μόνο 6χλμ απόσταση (5,7) για την ακρίβεια, για μένα ήταν απλά ένα τεστ για “Καλή Χρονιά”. Το αποτέλεσμα μου ήταν απρόσμενα καλό, τερματίζοντας 15ος στην γενική κατάταξη των ανδρών με χρόνο 18:30.

Η αλήθεια είναι πως πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω από τον εαυτό μου εκείνη τη μέρα καθώς είχα να κάνω δυνατή προπόνηση στο τρέξιμο σχεδόν τρεις εβδομάδες εξαιτίας ενός προβλήματος που με ταλαιπωρεί εδώ και καιρό στους κοιλιακούς. Ήθελα πάρα πολύ να μπω σε αυτό τον αγώνα κι έτσι το αποφάσισα να αγωνιστώ, για να δω τουλάχιστον αν μπορούσα να τρέξω πάλι γρήγορα. Άλλωστε μόνο 6χλμ ήταν μια ιδανική απόσταση για μια πρώτη …προπόνηση κι ένα τεστ στην κατάσταση του τραυματισμού. Πρέπει να παραδεχτώ επίσης πως ήμουν και πολύ περίεργος να δω σε τι κατάσταση είμαι και πως θα ανταποκρινόμουν, χωρίς προπόνηση, σε μια γρήγορη κούρσα με έντονο συναγωνισμό.

Ίσως να φαίνεται κάπως αντισυμβατική η παραπάνω απόφαση και όσο το σκέφτομαι λογικά το πιο πιθανόν είναι πως τέτοια είναι. Όμως για κάποιον που η συμβατική του εβδομάδα περιλαμβάνει 120χλμ τρέξιμο και 500χλμ ποδηλασίας μάλλον το “συμβατικό” και η “λογική” είναι έννοιες πολύ σχετικές. Συχνά καταπονούμαι περισσότερο από αυτό που μπορώ να αντέξω και το σώμα διαμαρτύρεται. Οι περισσότεροι τραυματισμοί μου άλλωστε αυτή την αιτία έχουν. Τένοντες και μύες στο όριο των αντοχών τους και συχνά η διαμαρτυρία έρχεται από κάποιο νέο σημείο.

Τα έχω μάθει όλα αυτά πια και το ζητούμενο είναι η διαχείριση της εκάστοτε κατάστασης. Έχω πει πως το πιο σημαντικό για μένα σε αυτή τη φάση είναι να παραμένω στο δρόμο, ότι και να συμβαίνει. Αυτό κάνω. Δεν σταματάω, κατεβάζω στροφές, κάνω εναλλακτική προπόνηση, αλλά δεν σταματάω. Συνεχίζω λίγο πιο αργά, ενεργητική αποκατάσταση με παράλληλη συντηρητική αγωγή μέχρι να μου περάσει ο πόνος και να δοκιμάσω ξανά μέχρι να με…πονέσει πάλι κάτι. Φαύλος Κύκλος? Όχι ακριβώς… εγώ αυτή τη διαδικασία την έχω εντάξει μοιραία πια στον προπονητικό μου κύκλο. Το ζητούμενο είναι να υπάρχει προοδευτική βελτίωση και στους αγώνες να εμφανίζομαι καλύτερος. Κάποιες φορές τα καταφέρω, κάποιες όχι.

Αυτό φαίνεται κάθε φορά την ώρα της κρίσης, της δοκιμής, του αγώνα … είμαι καλά? Δεν είμαι? Θα πονέσω? Θα αντέξει ο τένοντας? Θα τραβήξει ο μυς? Ερωτήματα που απαντώνται μόνο στο δρόμο και μόνο όταν προσπαθήσεις περισσότερο αυτού που νομίζεις ότι μπορείς να αντέξεις.

Αν άντεξα στη Νέα Σμύρνη? Δεν είμαι σίγουρος … Κατάφερα τα τρέξω καλά, αν και αντί για τρέξιμο έκανα κυρίως στην ποδηλασία, όμως συνεχίζω να έχω ενοχλήσεις όλη την εβδομάδα μετά. Νιώθω λίγο καλύτερα, όμως όχι εντελώς καλά για να προπονηθώ απρόσκοπτα. Αλλά όπως έλεγα και παραπάνω αυτό μάλλον λίγο σημασία έχει πλέον … ο πόνος κύκλους κάνει…. κι εγώ συνεχίζω το δρόμο μου…

+
Φωτογραφίες απο τον αγώνα της Νέας Σμύρνης εδω
Βίντεο εδω

Αυτό είναι το άρθρο που γράφουμε, αφήνοντας πίσω τον χρόνο που έφυγε και καλοπιάνοντας τον νέο χρόνο με ευχόλογα και επιθυμίες. “New Year’s Resolutions” …θα λέγαμε στην αγγλική!

Το 2010 που έφυγε ήταν μια αρκετά καλή χρονιά. Θα το χαρακτήριζα σαν χρονιά ορόσημο για μένα σε πολλούς τομείς. Ολοκλήρωσα τις στρατιωτικές μου υποχρεώσεις και με καλές επαγγελματικές προϋποθέσεις παρά τις γενικότερες οικονομικές δυσκολίες των καιρών, αποφάσισα να προσπαθήσω να επανέλθω αθλητικά σε “αξιοπρεπή” επίπεδα. Είχα αρκετό χρόνο στο στρατό να σκεφτώ τι ήθελα να κάνω από εδώ και πέρα. Τα χρόνια έχουν περάσει, δεν είμαι πια παιδί, ούτε καν νέος θα έλεγα. Φέτος κλείνω τα 30, όμως ο αθλητισμός και οι αγώνες είναι πάντα στο αίμα μου, δεν μπορώ και δεν θέλω να μην αθλούμαι και να μην αγωνίζομαι, για όσο και όπως μπορώ.

Οπότε … δίαθλο ξανά και πιο σοβαρά αυτή τη φορά. Αγόρασα καινούριο ποδήλατο και πήρα τη μεγάλη απόφαση να πάω και σε δυο διεθνής αγώνες να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου. Η χρονιά πλαισιώθηκε βεβαίως με δυνατούς αγώνες τρεξίματος και ποδηλασίας. Το 2010 έκανα πολλά πράγματα, έκανα όλα αυτά που ήθελα, έστω κι αν σε κάποιες περιπτώσεις δεν τα κατάφερα όπως θα ήθελα. Τουλάχιστον δοκίμασα τις δυνάμεις μου και μάζεψα εμπειρίες που αναζητούσα χρόνια, αλλά για διάφορους λόγους δεν μπορούσα να τις έχω. Για πρώτη φορά μέσα σε μια χρονιά, αγωνίστηκα σε επίσημα πανελλήνια πρωταθλήματα τριών διαφορετικών αθλητικών ολυμπιακών ομοσπονδιών (Τριάθλου, Στίβου, Ποδηλασίας). Αυτό από μόνο του είναι μια διάκριση καθώς δε νομίζω άλλος Έλληνας αθλητής να κατάφερε κάτι τέτοιο φέτος στην κατηγορία των ανδρών.

Αναλυτικά, όλα τα αποτελέσματα των αγώνων μου το 2010 βρίσκονται εδώ:
http://www.duathlon.gr/?page_id=100
μαζί με τους σχετικούς συνδέσμους για ρεπορτ, φωτογραφίες κτλ

Τι θέλω από το 2011? Να είμαι καλά και να κάνω τα ίδια πράγματα, ίσως λίγα περισσότερα ακόμα, αλλά σίγουρα καλύτερα από πέρσι. Το 2010 ήταν μια καλή, αλλά μεταβατική χρονιά. Έπρεπε να επανέλθω μετά από έναν χρόνο αγωνιστικής απραξίας και επιπλέον να δοκιμάσω πράγματα που δεν είχαν ξανακάνει. Το 2011 θέλω πλέον να πετύχω καλά αποτελέσματα. Τι θεωρώ “καλά” …. χμμμ … έχω τους στόχους μου η αλήθεια είναι όμως δε θέλω να γράψω για αυτούς από τώρα. Θέλω να πιστεύω πως θα πάνε καλά τα πράγματα και πριν από κάθε αγώνα, θα έχω τη διάθεση να τους αποκαλύψω. Έτσι για να έχουμε κι ένα μέτρο σύγκρισης, “πριν και μετά” ή αλλιώς “που πατώ και που βρίσκομαι” …

Ένα προσχέδιο των αγωνιστικών μου εξορμήσεων μπορείτε να δείτε εδω:
http://www.duathlon.gr/?page_id=311

Καλά τα ευχόλογα, αλλά τίποτα δεν έρχεται εύκολα. Αυτό είναι δεδομένο και ειδικά με τις πικρές εμπειρίες προηγουμένων ετών. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, με προβληματίζει ένας τραυματισμός που με ταλαιπωρεί αρκετό καιρό και με έχει αφήσει εκτός προπονήσεων τρεξίματος για αρκετές μέρες. Θα δοκιμάσω σε μια προπόνηση σήμερα κι αν δεν έχω πόνους μάλλον θα συμμετάσχω και στον αγώνα δρόμου 6χλμ αυτής της Κυριακής. Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος πάντως και το βλέπω να με ταλαιπωρεί κάμποσο καιρό. Θα χρειαστεί πολύ προσοχή. Τουλάχιστον κάνω κανονικά ποδηλασία όλο αυτό το διάστημα και κατάφερα για πρώτη φορά στα χρονικά να μην πάρω βάρος μέσα στις γιορτές.

Αν το 2011 θα είναι μια καλή χρονιά και καλύτερη από το 2010, δεν το ξέρω, δεν έχω μαντικές ικανότητες. Αυτό που ξέρω είναι πως θα προσπαθήσω για αυτό, θα προσπαθώ κάθε μέρα του 2011 για να το κάνω ένα ευτυχισμένο έτος.

Καλή Χρονιά σε όλους!
Εγώ θα γράφω για τους δρόμους μου, οι οποίοι ελπίζω να διασταυρώνονται με τους δικούς σας και να τα λέμε και από κοντά

Έχουν περάσει αρκετές μέρες από τον 28ο Κλασικό Μαραθώνιο και αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα για την …παταγώδη αποτυχία μου να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων και της προετοιμασίας μου.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία. Δεν αντιμετώπισα κανένα σοβαρό πρόβλημα και παρά τα σκαμπανεβάσματα της προετοιμασίας τις τελευταίες εβδομάδες έβγαλα πολύ καλές προπονήσεις και ήμουν σε αρκετά καλή κατάσταση για ένα χρόνο κοντά στο 2:35. Δεν είμαι ακόμα σίγουρος για το τι ακριβώς πήγε στραβά. Η επικρατούσα θεωρία είναι πως υπήρχε κάποιο οργανικό πρόβλημα που αποκαλύφθηκε στην πορεία του αγώνα με αποτέλεσμα ουσιαστικά να καταρρεύσω και να εγκαταλείψω. Υπερκόπωση, ίωση ή μια φλεγμονή στο δόντι που ακόμα με ταλαιπωρεί … δεν ξέρω αν και τι από όλα αυτά φταίξαν τόσο πολύ ώστε να μην μπορώ καν να τρέξω στα τελευταία χιλιόμετρα. Το σίγουρο είναι πως ο ρυθμός που ακολούθησαν με στόχο το 2:35 δεν ήταν ποιο γρήγορος από αυτό που έπρεπε, απλά δεν ήμουν καλά έτσι ώστε από τα μισά και μετά να πέσω πάρα πολύ απότομα και από το 30 και μετά πλέον να υποφέρω.

Δεν έχω δικαίωμα να παραπονούμαι για τίποτα, δεν θέλω να παραπονούμαι για τίποτα. Έτρεξα κι έχασα από τον ίδιο μου τον εαυτό και αυτό είναι που με στεναχωρεί περισσότερο από όλα. Το καλοκαίρι μου ήταν ιδιαίτερα σκληρό με ποδηλασία και δίαθλο, τα προγράμματα τρεξίματος δεν έβγαιναν λόγω ζέστης και γενικά μου έμενε η εντύπωση πως περισσότερο καταπονιόμουν και δεν βελτιωνόμουν με την προπόνηση. Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο Σεπτέμβριος, μέχρι να δροσίσει λίγο και εγώ να ξεκουραστώ ώστε να αρχίσω να ρολάρω και στις προπονήσεις. Νόμιζα πως είχα ξεκουραστεί, αλλά κάποια ιδιαίτερα επίπονα προγράμματα που θεωρούσα επιβεβλημένα να κάνω ενόψει Κλασικής φαίνεται πως δεν με άφησαν να φτάσω στον αγώνα και πραγματικά ξεκούραστος. Ήμουν χαμένος από χέρι και δεν το ξέρα…

Ο Μαραθώνιος είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολος και εκδικητικός απέναντι στους απροετοίμαστους και τους υπερόπτες. Απροετοίμαστος δεν ήμουν σίγουρα, όμως για να κάνω την αυτοκριτική μου το μεγαλύτερο λάθος μου ήταν πως αισθανόμουν περισσότερο σίγουρος για τις δυνάμεις μου από όσο έπρεπε. Είχα κάνει καλή χιλιομετρική προετοιμασία, ενεργειακά ποτέ δεν είχα πρόβλημα και είχα φροντίσει να δώσω και τα προσωπικά μου ποτά για ενυδάτωση κατά τη διάρκεια του αγώνα. Έφτασα στην εκκίνηση βάση σχεδιασμού χωρίς απρόοπτα και ο αγώνας ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Θεωρώ πως ακόμα κι αν είχα ξεκινήσει πιο συντηρητικά, το τελικό αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο από τη στιγμή που όντως υπήρχε πρόβλημα κόπωσης, όμως αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι δε μου είχε περάσει καν από το μυαλό η πιθανότητα να στραβώσει τόσο πολύ ο αγώνας. Σκεφτόμουν πως στη χειρότερη περίπτωση να έκανα έναν χρόνο κοντά στο 2:40 και ακόμα και όταν πέρασα τα μισά σε 1:17:28 αυτή η εντύπωση επιβεβαιωνόταν. Βέβαια, τα σημάδια πτώσης είχαν ήδη κάνει την εμφάνιση τους, αλλά εκείνη την ώρα το χρονόμετρο έδειχνε το ιδανικό πέρασμα στα μισά και εγώ ήμουν ακόμα πιο αισιόδοξος για το τρέξιμο μου. Το τι έγινε μετά δε θέλω να θυμάμαι … τουλάχιστον έφτασα στο Στάδιο και έτρεξα το τελευταίο χιλιόμετρο για να τερματίσω αξιοπρεπής (για την ιστορία, σε 3:12)

Τι μου έμεινε από όλα αυτά? Η εντύπωση πως τέτοιοι επίπονοι αγώνες σε θέλουν όχι μόνο υγιή αλλά και φρέσκο στη εκκίνηση. Ένιωθα τυχερός που εδώ και μήνες δεν αντιμετώπισα τραυματισμό που να μου κόψει την προπόνηση. Ίσως θα ήταν καλύτερα να είχα πάθει κάτι ώστε να ξεκουραστώ. Στο μέλλον το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να φροντίζω να ξεκουράζομαι περισσότερο κατα τη διάρκεια της προετοιμασίας, ειδικά για τέτοιους αγώνες. Δεν ξέρω πότε θα τρέξω ξανά Μαραθώνιο, ίσως του χρόνου πάλι, σίγουρα όχι την Άνοιξη. Προτεραιότητα είναι μερικοί δυνατοί διεθνείς αγώνες διάθλου οι οποίοι είναι εξίσου επίπονοι και θα πρέπει να τους τρέξω όχι μόνο με καλή προετοιμασία αλλά και με σωματική φρεσκάδα. Παρά την απογοήτευση μου για τον Μαραθώνιο αγώνα, έχω ήδη επιστρέψει στο δρόμο και κοιτάζω μπροστά…

Κατά τα άλλα, η διοργάνωση ήταν καταπληκτική. Αυτά που ζήσαμε όσοι συμμετείχαμε δεν αποτυπώνονται εύκολα με λέξεις. Αν θέλετε διαβάστε την ανταπόκριση μου για το RunningNews.gr εδώ http://www.runningnews.gr/?id=8068
(αν δεν το έχετε κάνει ήδη)

Μερικές προσωπικές φωτογραφίες θα βρείτε εδώ:
http://www.facebook.com/album.php?aid=2086987&id=1069016619&l=aee29ab3c7

Και ακόμα περισσότερες από τον αγώνα εδώ:
http://www.runningnews.gr/?cat=15