Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Όπως είχα γράψει μερικές μέρες νωρίτερα, τα δυο προηγούμενα σαββατοκύριακα, ήτα αγωνιστικά αφιερωμένα στην ποδηλασία με τοπικό (18-19/6) και πανελλήνιο πρωτάθλημα (25-27/6).

Μετά το κάζο του πρώτου ποδηλατικού διήμερου αυτόν τον Ιούνιο (12-13/6) ήμουν περισσότερο υποψιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσω και τουλάχιστον στους αγώνες αντοχής ακολούθησα όσο το δυνατόν πιο επιθετική τακτική, όχι βέβαια με στόχο τη διάκριση, αλλά την επιβίωση. Σε κάθε περίπτωση, τόσο στο τοπικό, όσο και στο πανελλήνιο η ατομική χρονομέτρηση που είχε προηγηθεί, αποκάλυψε με τον πλέον ωμό τρόπο αυτό που είχα υποπτευθεί στη Γερμανία, αλλά μάλλον δεν ήθελα να παραδεχτώ: πως στην ποδηλασία είμαι αρκετά πίσω και θα πρέπει να δουλέψω σκληρά για να φτάσω στο επιθυμητό επίπεδο. Με αυτό θα ασχοληθώ σίγουρα πιο εντατικά το επόμενο διάστημα, όμως επί του παρόντος, όπως έγραψα και παραπάνω, έπρεπε να επιπλεύσω στα βαθιά και να επιβιώσω. Πιστεύω και στους δυο αγώνες αντοχής τα κατάφερα σχετικά καλά.

Δεν θα σταθώ τόσο στον αγώνα αντοχή του τοπικού πρωταθλήματος αφού ήταν μόνο 93χλμ και με καλές καιρικές συνθήκες, αλλά άξιζε να γράψω δυο λογάκια παραπάνω για αυτόν του πανελληνίου πρωταθλήματος. 155χλμ συνολικά μέσα στη ζέστη της Μεσσηνίας, με μια μεγάλη ανηφόρα μήκους 9χλμ, μια ιδιαίτερα απαιτητική κατηφόρα και τερεν για όλα τα γούστα με περάσματα από χώμα, ράγες τραίνου όπως επίσης και τα κλασικά ελληνικά φαγώματα δρόμων. Ήταν ένας πραγματικός αγώνας δοκιμασία  όχι μόνο για εμάς τους αναβάτες, αλλά και για τα ποδήλατα μας που πραγματικά υπέφεραν. Συνολικά 85 ποδηλάτες ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα και παρά τις δυσκολίες κατάφερα να τερματίσω στην 33^η θέση, ενώ άλλοι 25 συναθλητές μου εγκατέλειπαν και επιπλέον 11 έμεναν εκτός ορίου.

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα κάτι παραπάνω από αυτούς τους αγώνες αλλά δεν ήμουν ικανός στην παρούσα φάση για περισσότερα. Κέρδισα πάντως πολλές εμπειρίες που θα μου χρειαστούν όταν με το καλό φτάσω στο επίπεδο να είμαι περισσότερο συναγωνίσιμος. Μου άρεσε ένα ρητό που διάβασα κάπου «εμπειρία είναι αυτό που κερδίζεις όταν δεν κερδίζεις αυτό που θες». Όπως και να έχει η σκληρή αγωνιστική πραγματικότητα, εγώ την ευχαριστήθηκα. Συμμετείχα χωρίς ιδιαίτερο άγχος για τις επιδόσεις μου αφού απλώς ήθελα να δω που βρίσκομαι. Βεβαίως προσπάθησα για το καλύτερο δυνατό, αλλά δε με στεναχώρησε ιδιαίτερα πως ακόμα και αυτό, στο τέλος του Ιουνίου, έφερε ένα απλά μέτριο αποτέλεσμα. Στο τέλος Ιουνίου, στο μυαλό μου κρατάω τα λεπτά και τις ώρες πίεσης των πεντάλ με την άσφαλτο να τρέχει από κάτω τους. Είναι αυτές οι ανεκτίμητες αγωνιστικές στιγμές προσπάθειας για τις οποίες ζούμε και χαράσσουν τη μνήμη μας, εμπειρίες ζωής, που στην προκείμενη περίπτωση για μένα ήταν πρωτόγνωρες, καθότι νέος σε τέτοιου είδους αγώνες.

Μετά από όλα αυτά, επέστρεψα στη βάση μου πολύ κουρασμένος. Πιθανότατα μου βγαίνει και όλη η κούραση των ημερών που σε συνδυασμό με τον ζεστό καιρό γίνεται χειρότερη. Θα ξεκουραστώ λίγο αλλά δεν έχω πολλά περιθώρια διακοπών καθώς πρέπει να ανασυνταχθώ και να προετοιμαστώ για την επόμενη πρόκληση που έχω στο πρόγραμμα μου, το Powerman Geel, αγώνας διαθλου 10-60-10 που θα γίνει στο Βέλγιο την 1^η Αυγούστου.

Πολλές φωτογραφίες από το τοπικό πρωτάθλημα θα δείτε εδώ

Μερικές φωτογραφίες από τον αγώνα αντοχή του πανελληνίου ακολουθούν:

«Powerman Germany», Falkenstein Duathlon, Γερμανία 30/5/2010

Αυτό κι αν ήταν μια φοβερή εμπειρία, ένας πραγματικός αγώνας «επιβίωσης» αφού σχεδόν όλος ο αγώνας (16χλμ τρέξιμο – 66χλμ ποδηλασία – 8χλμ τρέξιμο), διεξήχθη υπό βροχή. Τερμάτισα 26^ος στη γενική κατάταξη μετά από 3 ώρες 41 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα. Είμαι ευχαριστημένος από την περιπέτεια και τις εμπειρίες που αποκόμισα αλλά όχι και από το αποτέλεσμα μου. Δεν μπορώ να πω πως σωματικά απέδωσα  το καλύτερο δυνατό, αφού παρότι έτρεξα καλά στην αρχή, στο ποδήλατο έχασα αρκετά χρόνο καθώς η διαδρομή ήταν πολύ δύσκολη και τεχνική και απαιτούσε να έχεις την εμπειρία της για να την τρέξεις γρήγορα. Τερμάτισαν συνολικά περίπου 160 αθλητές από τους περίπου 180 που ξεκίνησαν τον αγώνα.

Ήταν ένας μεγάλος διεθνής αγώνας και νικητής αναδείχθηκε ο Ελβετός Andy Sutz με 3:11:47 μετά από δυνατή μονομαχία με τον Βρετανό Matt Moorhouse (3:11:55). Καταπληκτικοί αθλητές και οι δυο! Τρίτος ήταν ο Γερμανός Boris Stein (3:12:50) που ανακηρύχτηκε και πρωταθλητής Γερμανίας καθώς ο αγώνας είχε επίσημα και χαρακτήρα γερμανικού πρωταθλήματος  μεγάλης απόστασης διάθλου. Έτσι συμμετείχαν όλοι οι καλοί Γερμανοί διαθλητές και ο συναγωνισμός ήταν ακόμα πιο έντονος, ενώ παράλληλα υπήρχε και αυστηρότητα στην τήρηση των κανονισμών. Στις γυναίκες πρώτη ήταν η Γερμανίδα Ulrike Schwalbe με 3:48:57 που ανακηρύχτηκε και πρωταθλήτρια Γερμανίας.

Αναλυτικά, όλα τα αποτελέσματα (μπορείτε να σχολιάσετε κάτω από το όνομα κάθε συμμετέχοντα):

και σε μορφή pdf τα κατεβάζετε εδώ

Αυτά όσον αφορά το καθαρά «ενημερωτικό» κομμάτι του αγώνα. Εάν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα για τα βιώματα και τις εμπειρίες που αποκόμισα συνεχίζετε παρακάτω….

Αγώνας Επιβίωσης

Fighting the elements, fighting the World, fighting myself….

Η συμμετοχή σε έναν αγώνα Powerman ήταν ένα όνειρο για μένα από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι ειδικά με το δίαθλο, πίσω στο 2004. Τότε υπήρξαν ατυχίες που δε μου επέτρεψαν να προχωρήσω σε αυτό το βήμα, όμως πλέον, ώριμος και κατασταλαγμένος, πήρα την απόφαση και το έκανα πραγματικότητα, αν και λίγο νωρίτερα απ’ότι το σχεδίαζα αρχικά.

Η αλήθεια είναι πως αυτός ο αγώνας δεν ήταν στο καλεντάρι μου, παρά μόνο άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο αρχές Μαΐου, όταν έμαθα πως το πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου που θα γινόταν την ίδια μέρα αναβλήθηκε. Εντωμεταξύ κανόνιζα να αγωνιστώ στο Powerman Geel (Βέλγιο) τον Αύγουστο, αλλά βρίσκοντας σχετικά φτηνά αεροπορικά εισιτήρια για Γερμανία, η ιδέα άρχισε να μου φαίνεται εύκολα υλοποιήσιμη. Ήξερα πως με μόλις 2 μήνες κανονική προπόνηση δε θα προλάβαινα να φτάσω σε επίπεδο να κοντράρω τους καλύτερους, όμως θα ήταν μια καλή ευκαιρία να αποκομίσω εμπειρίες με σκοπό στο Βέλγιο που παραμένει ο βασικός στόχος για το καλοκαίρι να είμαι όσο το δυνατόν καλύτερα προετοιμασμένος και υποψιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσω.

Κι έτσι έφτασα στο Falkenstein της Γερμανίας … Δε θα αναλωθώ στις περιπέτειες που είχα μέχρι να φτάσω στον τόπο διεξαγωγής του αγώνα. Αυτές άλλωστε είναι μάλλον συνηθισμένες για οποιονδήποτε τουρίστα σε μια ξένη χώρα, πόσο μάλλον για εμάς που κυκλοφοράμε με μια επιπλέον τεράστια βαλίτσα που έχει μέσα το ποδήλατο μας. Το σημαντικό είναι πως κατάφερα να φτάσω όπως αρχικά σχεδίαζα στο Falkenstein, αν και κάπως περισσότερο ταλαιπωρημένος από όσο υπολόγισα εξαιτίας  όλου του ταξιδιού και μετά των περιπετειών που είχα στο Μόναχο, όπου και πέρασα δυο μέρες φτάνοντας από Αθήνα.

Έφτασα Σάββατο απόγευμα στο Στάδιο και τις παρακείμενες αθλητικές εγκαταστάσεις που αποτελούσαν το κέντρο του αγώνα. Ο καιρός θαυμάσιος, με ανοιξιάτικη θερμοκρασία και σχεδόν καθαρό ουρανό. Αυτές οι συνθήκες θα ήταν πολύ ωραίες για τον αγώνα μας, όμως το δελτίο καιρού ήδη έλεγε πως την επόμενη μέρα τα πράγματα δεν θα ήταν ίδια. Ξεμπέρδεψα γρήγορα με δήλωση συμμετοχής, αριθμούς κτλ όμως προέκυψαν δυο βασικά προβλήματα: Το πρώτο ήταν πως διαπίστωσα ότι το εμφιαλωμένο νερό που είχα αγοράσει για να πίνω το σαββατοκύριακο και να φτιάξω με αυτά τα ποτά του άγονα ήταν με ανθρακικό (!) και το δεύτερο πως το sleeping bag που είχα μαζί δεν αρκούσε για έναν άνετο ύπνο στον ειδικό χώρο που θα μας φιλοξενούσαν. Η λύση δόθηκε στο γειτονικό σούπερ-μάρκετ που ευτυχώς ήταν ακόμα ανοιχτό. Νέα νερά, χωρίς μπουρμπουλήθρες αυτή τη φορά και ένα μεγάλο φουσκωτό στρώμα για να κοιμηθούμε στα μαλάκα! Όλα καλά λοιπόν…

Το πρωί του αγώνα

Ξυπνάμε το πρωί Κυριακής και το δελτίο καιρού επιβεβαιώνεται. Κρύο, Βροχή και αέρας που δε φαίνεται διατεθειμένα να σταματήσουν … ΟΚ, αυτό είναι, πρέπει να οργανωθώ για αγώνα διάθλου σε πρωτόγνωρες συνθήκες. Οι Γερμανοί που κοιμήθηκαν στον ίδιο χώρο με μένα, δείχνουν πιο ψύχραιμοι και προετοιμασμένοι για κάτι τέτοιο, συνηθισμένα πράγματα για αυτούς. Πλέον η βροχή που έφαγα στις ποδηλατικές προπονήσεις της προηγούμενης εβδομάδας αποδεικνύεται ευλογία. Τουλάχιστον είμαι αρκετά σίγουρος για το σημερινό σχέδιο ένδυσης. Το τριαθλητικό κορμάκι σαν εμφάνιση θα είναι μια χαρά για το σώμα, δεν κρατάει νερό και είναι άνετο, ΟΚ! Θα κάνω το πρώτο τρέξιμο με κάλτσες για να μη ρισκάρω να πληγιάσω τα πόδια μου στα 16χλμ και μετά θα τις βγάλω και θα συνεχίσω χωρίς αυτές σε ποδηλασία και δεύτερο τρέξιμο. Άλλωστε η περιοχή αλλαγών είναι στο χορτάρι του σταδίου και αν περπατήσω εκεί με κάλτσες θα μαζέψω νερό και λάσπη που θα είναι πολύ χειρότερα. ΟΚ! Τα παπούτσια της ποδηλασίας πάνω στο ποδήλατο θα καλυφθούν με σακούλες για να μη βραχούν πολύ πριν τα φορέσω ΟΚ! Τα παπούτσια του τρεξίματος στην αλλαγή θα μπουν σε πλαστική σακούλα για να μη βρέχονται όσο θα είμαι πάνω στο ποδήλατο πριν το δεύτερο τρέξιμο ΟΚ! Καπέλο στο πρώτο τρέξιμο για τη βροχή, γυαλιά από την ποδηλασία και μετά. ΟΚ! Φτιάχνω δυο μπουκάλια ηλεκτρολύτες για την ποδηλασία και δυο τζελάκια θα’ χω πάνω μου στο κορμάκι ΟΚ! Ελέγχω το ποδήλατο, φουσκώνω λάστιχα και το βάζω στην περιοχή αλλαγών, τακτοποιώ τα πράγματα ΟΚ! Τώρα προθέρμανση, όσο το δυνατόν μέσα να προφυλαχτούμε από τη βροχή πριν την εκκίνηση και είμαστε έτοιμοι. ΟΚ! (?)

Αρχικός μου στόχος πριν έρθω εδώ ήταν να κάνω μια επίδοση γύρω στις 3 ώρες και 20 λεπτά και να διεκδικήσω μια θέση στην 6άδα. Με τα δεδομένα αυτή τη στιγμή απλά δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω, αλλά σκέφτομαι πως πρώτο μου μέλημα είναι να επιβιώσω του καιρού και της διαδρομής που απ’ότι ξέω είναι πολύ δύσκολη με δεδομένο έτσι κι αλλιώς την δυσκολία της απόστασης. Μου φαίνεται πως σήμερα υπό αυτές τις συνθήκες δε θα είναι μέρα διάκρισης και καλύτερα να εξασφαλίσω πως θα κάνω έναν σίγουρο αγώνα ώστε να γίνω και επίσημα «Powerman». Το μόνο που δε θέλω σίγουρα άλλωστε είναι να αγοράσω κανα οικόπεδο στη γερμανική επαρχία κατά τη διάρκεια της ποδηλασίας. Όπως και να έχει θα δώσω τη μάχη μου παραμένω αισιόδοξος για ένα καλό πλασάρισμα.

Δίνεται η εκκίνηση

Η εκκίνηση είναι κάπως στενή, μπαίνω σχετικά από πίσω αλλά δεν καταφέρνω να φτάσω μπροστά-μπροστά. Είμαι περίπου στην 3^η γραμμή και δίνεται το μπαμ! Φεύγουμε και από τα πρώτα μέτρα καταλαβαίνω πως σήμερα θα τρέξουν αρκετοί πιο γρήγορα από εμένα. Δεν απογοητεύομαι πάντως. Εμπιστεύομαι την συντηρητική μου τακτική και είμαι σίγουρος πως θα περάσω πολλούς στα επόμενα χιλιόμετρα. Τρέχω αρκετά γρήγορα αλλά είμαι ακομα αρκετά πίσω. Η διαδρομή στα πρώτα χιλιόμετρα έχει ανηφοροκατηφόρες, περνάω τα 3χλμ προς έκπληξη μου σε 10:14. Δεν περίμενα με τέτοιο πέρασμα να είναι τόσοι πολλοί μπροστά μου, αλλά και πάλι αυτό δεν αλλάζει την αισιοδοξία μου πως θα βελτιώσω τη θέση μου στη συνέχεια. Άλλωστε είναι πάρα πολύ νωρίς ακόμα. Πραγματικά περνάω πολύ κόσμο στα επόμενα χιλιόμετρα όμως η διαδρομή του τρεξίματος αποδεικνύεται πολύ πιο δύσκολη απ’ότι φανταζόμουν καθώς από το 3ο μέχρι το 8^ο χλμ είναι συνεχής ανάβαση. Στο 8^ο χλμ που γίνεται η αναστροφή είμαι σε 29:30, πράγματι πολύ αργά, όμως πλέον έχουμε κατηφόρα μπροστά και τέρμα γκάζι! Επιστρέφω στο στάδιο και περνάω τον τάπητα χρονομέτρησης των 16χλμ σε 55:37 (2^ο 8άρι σε 26:37 δηλαδή!) καθόλου άσχημα, μιλάμε για μέσο ρυθμό κάτω 3:30 για 16 δύσκολα χλμ. Νιώθω καλά κι όχι ιδιαίτερα χρεωμένος από το πρώτο τρέξιμο….

Τέλος 1^ου τρεξίματος

Είμαι με κάποιους άλλους μαζί και στρίβουμε να μπούμε στην περιοχής αλλαγών, όμως ….πόρτες κλειστές !? Ουπςςςς λάθος! Μας φωνάζουν πως πρέπει να συνεχίσουμε 300 μέτρα μέσα στο στάδιο και να μπούμε από την πίσω πλευρά! Έτσι κάνουμε και μπαίνω να πάρω το ποδήλατο, το οποίο πρέπει να εντοπίσω ανάμεσα στα υπόλοιπα. Ευτυχώς εδώ δεν κολλάω και βρίσκω εύκολα τη θέση μου. Βγάζω καπέλο, δρομικά παπούτσια (τα όποια βάζω στην πλαστική τσάντα) και κάλτσες, βγάζω τις σακούλες προστασίας από το ποδήλατο, φοράω γυαλιά, κράνος και γάντια για να είμαι σίγουρος πως δεν θα παγώσουν τα χέρια μου από την κρυοβροχή. Παίρνω ποδήλατο βγαίνω έξω, οι δρόμοι βρεγμένοι και η διαδρομή ξεκινάει με στροφές και ανηφόρα. Το ένστικτο λέει πως ίσως να μην είναι καλή ιδέα να προσπαθώ να φορέσω και παπούτσια όσο πεταλάρω. Αφήνω το ποδήλατο κάτω και βάζω τα ποδηλατικά παπούτσια στο έδαφος. Χάνω μερικά δευτερόλεπτα ακόμα, αλλά τουλάχιστον είμαι σίγουρος πως έχουν μπει καλά. Ανεβαίνω στο ποδήλατο και φύγαμε…

ΟΚ, φύγαμε, όμως …κάπου εδώ αρχίζουν τα ερωτήματα για το που ακριβώς πάμε. Μερικές στροφές μέσα στην πόλη, και ξεκινάει η ανάβαση. Από το 2^ο κιόλας χλμ πέφτεις στα βαθιά και στην ανηφόρα κλίσης 16% που έτσι κι αλλιώς είχαν υποσχεθεί οι διοργανωτές. Δεν έχω πρόβλημα να την ανέβω δυνατά και ευτυχώς παρά το βρεγμένο οδόστρωμα η πίσω ρόδα δεν χάνει επαφή στο ορθοπέταλο. Εντούτοις από την αρχή παρατηρώ πως θα έχω άλλο πρόβλημα. Τα στραπ των παπουτσιών μου δεν κλείνουν καλά λόγω της βροχής και επειδή είναι ανάποδα χτυπάν πάνω στο δισκοβραχίονα. Αυτά τα παπούτσια αποδείχθηκαν μεγάλη μούφα έτσι κι αλλιώς άλλα ακόμα και πάνω στον αγώνα με «πουλάν» άσχημα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο τώρα, πρέπει να συνεχίσω ακόμα κι αν πρέπει κάθε τρεις και λίγο να κλείνω τα ανοιγμένα στραπ. Η διαδρομή συνεχίζεται με ανηφοροκατηφορες μεγαλύτερης ή μικρότερης διάρκειας και κλίσης. Το κρύο γίνεται πιο έντονο πάνω στο ποδήλατο και μου δίνει την εντύπωση πως θα το αρπάξω το κρύωμα… Η μεγαλύτερη απογοήτευση μου μέχρι αυτό το σημείο είναι πως το οδόστρωμα είναι πραγματικά χάλια με μπαλώματα και λακκούβες. Άλλη ιδέα είχα εγώ για τους γερμανικούς δρόμους, αλλά φαίνεται πως στην επαρχία τα πράγματα δε διαφέρουν από την Ελλάδα. Το μεγάλο πρόβλημα πάντως είναι άλλο τώρα. Έχω συνεχείς κράμπες στα γάμπες που δε με αφήνουν να πιάσω ρυθμό. Πρέπει να αναπληρώσω ηλεκτρολύτες, όποτε αρχίζω και πίνω τα ποτά μου. Εντωμεταξύ έχω φτάσει στην αναστροφή, στα μισά του πρώτου κύκλου και πλέον επιστρέφω στο χωριό. Οι κράμπες φεύγουν σιγά-σιγά αλλά έχω κι άλλο πρόβλημα. Με τα υγρά που έχω πιει, τη βροχή που δε λέει να σταματήσει και το κρύο … προκύπτει «ανάγκη». Ο αγώνας έχει δρόμο ακόμα και για να συνεχίσει άνετα το πρόβλημα πρέπει να λυθεί. Ευτυχώς λύνεται στην πρώτη κατηφόρα πάνω στο ποδήλατο, αν και χάνω μερικά δευτερόλεπτα ακόμα. Εντωμεταξύ με όλα αυτά ήδη με έχουν προσπεράσει αρκετοί αθλητές αλλά και πάλι δε χάνω το κουράγιο μου. Στις ανηφόρες και ευθείες είμαι αρκετά δυνατός και ξαναπερνάω κάποιους, αλλά στα τεχνικά κομμάτια εξακολουθώ να χάνω χρόνο. Ακόμα κι έτσι, συνεχίζω να αγωνίζομαι για κάτι παραπάνω από αξιοπρεπές. Πλέον φτάνω στο κρίσιμο  σημείο της κατάβασης πριν το χωριό. Εδώ τα πράγματα γίνονται πραγματικά πολύ δύσκολα καθώς η κατηφόρα είναι πολύ απότομη και ο δρόμος πολύ βρεγμένος. Δεν είναι ώρα για ρίσκα. Πέφτω στα φρένα και κόβω αρκετά ταχύτητα. Με προσπερνάνε μερικοί τρελοί με φουλ γκάζια στις κατηφόρες (!). Φτάνουμε στο Στάδιο κάνουμε αναστροφή και πάλι πίσω για άλλον έναν κύκλο στην ίδια διαδρομή. Ευτυχώς πλέον δεν έχω καθόλου κράμπες και μπορώ να συνεχίσω άνετα τον αγώνα, αν και η δεύτερη στροφή δεν βγαίνει πιο γρήγορα, ίσως γιατί με όλα αυτά τα μικροαπρόοπτα που μου έκοβαν τον ρυθμό, έχω χαλαρώσει λίγο. Αυτό μάλλον ήταν λάθος μου…

Τέλος ποδηλασίας

Κάπως έτσι φτάνω στο Στάδιο για τη δεύτερη αλλαγή. Έχω βγάλει τα ποδηλατικά παπούτσια αλλά υποψιάζομαι πως όταν πατήσω στο έδαφος θα πονέσω αρκετά. Τα πόδια μου έχουν παγώσει από το κρύο και το νερό. Μόλις πατάω έδαφος και αρχίζω να τρέχω επιβεβαιώνομαι. Πονάω και παράλληλα δε νιώθω τις πατούσες μου. Η αίσθηση μου είναι γνώριμη από αγώνες διάθλου, όχι όμως σε βρεγμένο ταρτάν. Η διοργάνωση επιφυλάσσει και άλλη έκπληξη καθώς πρέπει να διανύσουμε τουλάχιστον 200 μέτρα έτσι για να μπούμε στην περιοχή αλλαγών. Με προσπερνάει ένας τύπος που φοράει ακόμα τα ποδηλατικά του παπούτσια και τρέχει έτσι πιο γρήγορα από εμένα που είμαι ξυπόλυτος. Σκέφτομαι πως μάλλον την επόμενη φορά πρέπει να το δοκιμάσω κι εγώ. Μπαίνω στην περιοχή αλλαγών και ψάχνω να βρω τη θέση μου για δεύτερη φορά. Ευτυχώς και πάλι δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Από πίσω μου ακούω κάποιον να μου φωνάζει κάτι στα γερμανικά. Νομίζω πως λέει για τον αριθμό που πρέπει να βάλω μπροστά αλλά τελικά δεν πρόκειται περί αυτού. Ενώ βγάζω κράνος και τα γάντια που έχουν βραχεί πολύ έρχεται ένας κριτής και προς έκπληξη μου, μου δείχνει κίτρινη κάρτα. Τον ρωτάω στα αγγλικά «γιατί?». Μου λέει επειδή ξεκούμπωσα το κράνος πριν αφήσω  το ποδήλατο. Πάνω στο διάλογο καταλαβαίνει πως δεν είμαι Γερμανός, και γίνεται πιο ελαστικός αφού δεν διεκδικώ τίποτα στο γερμανικό πρωτάθλημα, Μου λέει «καλά, είσαι νέος εδώ, φύγε!». Έχω ήδη χάσει κι άλλο χρόνο με αυτά και προσπαθώ να βάλω τα παπούτσια μου για το τρέξιμο. Έχω δυσκολίες καθώς χέρια πόδια έχουν κρυώσει αρκετά ώστε ακόμα και αυτό να μην μου είναι πολύ εύκολο. Τα καταφέρνω τελικά και φεύγω για το δεύτερο τρέξιμο…

Βγαίνω από την περιοχή αλλαγών και τουλάχιστον αισθάνομαι πολύ καλά και δυνατός για να τρέξω γρήγορα. Πραγματικά γκαζώνω αρκετά και προσπερνάω αρκετό κόσμο στα πρώτα χιλιόμετρα. Πάμε πάλι για την ανάβαση στο βουνό, αν και αυτή τη φορά θα κάνουμε αναστροφή νωρίτερα. Τώρα ο κόσμος είναι πολύ λιγότερος και σε κάποιο σημείο μένω μόνος μου πραγματικά στην ερημιά. Ο δρόμος κάνει μια διχάλα, ακολουθώ την άσφαλτο, αλλά δεν είμαι σίγουρος πάνω στην ένταση μήπως έπρεπε να συνεχίσω από το χωματόδρομο. Σταματάω και κάνω προς τα πίσω να σιγουρευτώ. Βλέπω ένα αθλητή που είχα προσπεράσει πριν λίγο να έρχεται και του φωνάζω από ποια πλευρά πρέπει να πάμε. Μου δείχνει «δεξιά», εκεί που είχα στρίψει αρχικά … να πάρει …κι άλλος χαμένος χρόνος. Συνεχίζω να τρέχω και βλέπω ένα μεγάλο γκρουπ να έρχεται από την ανάποδη έχοντας κάνει αναστροφή λίγο πιο πάνω. Αν τους είχα συναντήσει πάνω στο δίλημμα μου, δεν θα είχα κολλήσει, όμως τώρα δε μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Συνεχίζω, κάνω αναστροφή και πλέον κατηφορίζω προς τα πίσω. Έχω πολλές δυνάμεις και συνεχίζω να γκαζώνω και προσπερνάω κι άλλους. Φτάνουμε κοντά στο στάδιο και τον τερματισμό κι έχω άλλον έναν λίγο μπροστά μου που θέλω να περάσω. Σε αυτό το σημείο περνάει ένα γερό μπουρίνι πάνω από το κεφάλι μας και μας κάνει πάλι λιάτσα… Μπαίνουμε στο Στάδιο και νομίζω πως θα κάνουμε μερικά μέτρα ακόμα περιμετρικά, όμως … ο τερματισμός είναι φάτσα μπροστά. Δεν τον προλαβαίνω και …τερματίζω … έτσι απλά. Ενστικτωδώς λέω «τι, αυτό ήταν, όλο?».

Ναι, αυτό ήταν, ΟΛΟ! Δεν ξέρω αν στην παραπάνω περιγραφή μου μπορεί κάποιος να νιώσει έστω και λίγο αυτό που βίωσα, τα συναισθήματα, τον πόνο και την αγωνία στις 3 ώρες και 41 λεπτά αγώνα, διάρκεια κατά την οποία πάλευα με τα στοιχεία της Φύσης, τον Κόσμο και όπως πάντα, κυρίως με τον εαυτό μου. Είναι κάποια πράγματα που δεν περιγράφονται με λόγια αλλά μας σημαδεύουν και μας γεμίζουν για πάντα. Κι αυτό ήταν μια φοβερή εμπειρία ζωής που με γέμισε βιωματικά!

Όπως είπα και στην αρχή δεν είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από τη σωματική μου προσπάθεια, είχα πολλές δυνάμεις να δώσω ακόμα τι οποίες διαχειρίστηκα τελικά πολύ συντηρητικά, αν και είχα εμπιστοσύνη στις αντοχές μου. Αυτός ο αγώνας ήταν κυρίως πνευματικός. Τον δούλεψα πολύ στο κεφάλι μου πριν και κυρίως κατά τη διάρκεια του, ίσως και παραπάνω από όσο χρειαζόταν, αλλά το ένστικτο έλεγε πως προτεραιότητα ήταν η «επιβίωση». Όπως και να έχει, για την πολυπλοκότητα, την απειρία μου στο συγκεκριμένο αγώνα και τις καιρικές συνθήκες πήγαν σχεδόν όλα καλά και το πρόσημο είναι θετικό. Αποκόμισα την εμπειρία που ήθελα και χρειαζόμουν και την επόμενη φορά θα είμαι σίγουρα καλύτερος και πιο ανταγωνιστικός.

Ευχαριστίες

Πριν κλείσω τη μακροσκελή μου δημοσίευση, θέλω να ευχαριστήσω από καρδιάς όλους τους φίλους που μου συμπαραστάθηκαν στην πραγματοποίηση αυτού του ονείρου. Ιδιαίτερες ευχαριστίες πρέπει να δώσω στον Χρήστο και τον Γιάννη που μου παρείχαν όλα τα απαραίτητα για να φτάσει το ποδήλατο σώο στη Γερμανία, και κατόπιν την Ολυμπία και τον Λορέντζο που με φιλοξένησαν στο Μόναχο και συνέβαλαν καθοριστικά στην «επιβίωση» μου επί γερμανικού εδάφους.

«Well beaten by the track»

Ήταν και αυτό μια εμπειρία, που είχα χρόνια να ζήσω. Δυο αγώνες στίβου μέσα σε μια εβδομάδα. Είμαι ευχαριστημένος που έκανα πράξη την επιστροφή μου σε αγώνες μέσα στον στίβο μετά από 6 χρόνια, όχι όμως και από την απόδοση μου τελικά στην πίστα. Στα 5000μ του διασυλλογικού πρωταθλήματος (9/5/2010, 5^ος, 16:32) η εμφάνιση μου ήταν τυπικά αξιοπρεπές, όμως στα 10.000μ (15/5/2010, 15^ος, 34:27) του πανελληνίου πρωταθλήματος το αποτέλεσμα ήταν πολύ μακριά από τις προσδοκίες μου.

Η προπόνηση μου δεν ήταν προσαρμοσμένη για αγώνες στίβου αλλά σίγουρα περίμενα κάτι καλύτερο με βάση τις προπονήσεις μου στην άσφαλτο. Αποδείχθηκε όμως για άλλη μια φορά στην πράξη πως άλλο η άσφαλτος και άλλο το ταρτάν, επιβεβαιώνοντας παράλληλα πως η πίστα δεν μου ταιριάζει. Το χρονόμετρο εκεί είναι απόλυτος κριτής και σε αυτές τις περιπτώσεις δεν με κολάκευσε καθόλου. Είναι άτιμη η πίστα, άμα δεν την έχεις δουλέψει δε σου βγαίνει με τίποτα και δεν ξέρεις και τι ακριβώς σου φταίει. Αν είσαι αθλητής του «έξω» οι στροφές  σε συνδυασμό με την πίεση του χρονομέτρου σε φθείρουν ψυχολογικά ενώ ακόμα και σωματικά κάτι σε χαλάει που πρέπει συνεχώς να …στρίβεις.

Είναι και αυτά τα πολλά ποδηλατικά χιλιόμετρα που κάνω τελευταία που νιώθω ότι δεν αφήνουν τα πόδια μου να λύσουν και να τρέξουν γρήγορα. Πρέπει να το προσέξω αυτό. Οι ισορροπίες όταν κάνεις πολλά αθλήματα είναι λεπτές. Πρέπει να μπορείς να συνδυάζεις την προπόνηση σου έτσι ώστε να μπορείς να αποδίδεις το καλύτερο στο καθένα ξεχωριστά και όχι μόνο στον αγωνιστικό συνδυασμό τους.

Τέλος πάντων, μπορεί τα παραπάνω να είναι και απλές δικαιολογίες για να καλύψουν την αγωνιστική μου μετριότητα σε αυτούς τους αγώνες. Δεν θα κρυφτώ, ηττήθηκα κατά κράτος από την πίστα, αλλά δε με πειράζει ιδιαίτερα γιατί αυτοί οι αγώνες δεν είχαν μεγάλη αγωνιστική σημασία για μένα.. Ήταν δυο δυνατά τεστ, τα ευχαριστήθηκα σαν εμπειρίες και προπάντων επειδή βρήκα πάλι το θάρρος να αγωνιστώ σε στάδιο. Την επόμενη φορά που θα το τολμήσω, τουλάχιστον θα φροντίσω να είμαι πολύ καλύτερα προετοιμασμένος.

Στιβικά, ο επόμενος στόχος είναι μόνο ο Μαραθώνιος, ο Κλασικός Μαραθώνιος και παράλληλα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Εκεί στην άσφαλτο θα πρέπει να αποδώσω τον καλύτερο δρομικό μου εαυτό και να ρεφάρω για την στιβική μου μετριότητα. Για τον Μαραθώνιο όμως έχουμε πολλούς μήνες ακόμα μπροστά. Προς το παρόν, έχουμε ένα μεγάλο δίαθλο μπροστά και κατόπιν ένα καυτο καλοκαιρι!

Φωτογραφίες και βίντεο απο τους δυο αυτους αγώνες θα βρείτε στην σχετική στήλη, εδω:

http://www.duathlon.gr/?cat=24

«Second only to a Legend»
Αποφασίζοντας να αγωνιστώ στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου του 2010, είχα κυρίως δύο θέματα να με προβληματίζουν:

Το πρώτο ήταν κατά πόσο θα μπορούσα να φτάσω σε ικανοποιητικό αγωνιστικό επίπεδο μόλις 1 μήνα μετά την ολοκλήρωση των στρατιωτικών μου υποχρεώσεων.

Το δεύτερο είχε να κάνει με την μεγάλη πρόκληση να συναγωνιστώ τον «Θρύλο» του ελληνικού Τριάθλου Βασίλη Κρομμύδα, που θα επέστρεφε στην αγωνιστική δράση μετά από 6 χρόνια.

Η αλήθεια είναι πως ο χρόνος που είχα στη διάθεση μου για να προετοιμαστώ για μια τέτοια πρόκληση ήταν πολύ λίγος. Πάραυτα έκανα σε αυτό το διάστημα ότι μπορούσα για να είμαι σε θέση να συναγωνιστώ αντάξια τον Βασίλη και μετά και το ικανοποιητικό τεστ 10χλμ στον αγώνα δρόμου της Θεσσαλονίκης ήμουν αισιόδοξος πως τουλάχιστον θα μπορούσα να πάρω ένα μικρό προβάδισμα στο πρώτο τρέξιμο. Άλλωστε απ’ότι μάθαινα η αγωνιστική κατάσταση και του Βασίλη δεν ήταν η καλύτερη δυνατή. Τις μέρες πριν τον αγώνα είχα ταλαιπωρήσει το κεφάλι μου με διάφορα σενάρια εξέλιξης του αγώνα και εναλλακτικές τακτικές, κάτι που τελικά αποδείχθηκε μάταιο καθώς ο Βασίλης ήταν απλά πιο έτοιμος απ’ότι έλεγαν καλές και κακές γλώσσες και πήρε το προβάδισμα με μισό λεπτό από το πρώτο τρέξιμο μην αφήνοντας μου περιθώρια αμφισβήτησης. Από εκεί και πέρα έκανα στο ποδήλατο ότι καλύτερο μπορούσα για να μην μεγαλώσει πάρα πολύ η διαφορά με δεδομένο πως είναι το καλό του αγώνισμα κι εγώ ήμουν σχετικά απροπόνητος. Έχασα αλλά 2,5 λεπτά που κατάφερα να μειώσω λίγο στο δεύτερο τρέξιμο ώστε η τελική μας διαφορά να είναι στα 2,5 λεπτά, 1:48:48 για τον νικητή, 1:51:21 για μένα που πήρα τη δεύτερη θέση. Δεν ξέρω αν είχα υπερεκτιμήσει τις ικανότητες μου, αλλά σίγουρα είχα υπερεκτιμήσει την αγωνιστική μου κατάσταση. Θα έπρεπε να είμαι σε πολύ καλύτερη κατάσταση για να κάνω κάτι καλύτερο απέναντι στον «Θρύλο».

Την πρόσκαιρη απογοήτευση πως ουσιαστικά δεν κατάφερα να σταθώ αντάξιος στη μεγάλη πρόκληση που αντιμετώπισα σύντομα αντικατέστησε η λογική. Δεν ήμουν σε καλή κατάσταση για να αντιμετωπίσω στα ίσια έναν τόσο μεγάλο αντίπαλο, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν ήταν στην καλύτερη του κατάσταση. Πάραυτα είναι αλήθεια πως από την πλευρά μου έκανα έναν πάρα πολύ καλό αγώνα και μάλιστα «σίγουρο» αγώνα. Βρέθηκα στη γραμμή της εκκίνησης χωρίς να έχω κάποιο σοβαρό πρόβλημα το προηγούμενο διάστημα, και ένα μικρό σφίξιμο στον γαστροκνήμιο με το οποίο ξύπνησα το πρωί του αγώνα μάλλον ήταν απλά για να τηρήσει την παράδοση «ποτέ δεν είναι τα πάντα τέλεια». Για σχεδόν 2 ώρες, όσο διαρκεί το αγώνισμα, ένιωθα καλά και σίγουρος πως οι δυνάμεις μου θα με κρατήσουν στον ίδιο ρυθμό έντασης μέχρι τέλους. Πράγματι, όλα εξελίχθηκαν ομαλά ώστε τελικά αυτός ο αγώνας να μου τονώσει την πεποίθηση πως είμαι σε καλό δρόμο και να με γεμίσει αυτοπεποίθηση για την συνέχεια.

Για τον Βασίλη θα πω απλά «Respect». Έτσι κι αλλιώς κέρδισε όχι μόνο γιατί ήταν ο καλύτερος του αγώνα αλλά και γιατί το ήθελε πάρα πολύ. Παρά το βαρύ του όνομα είχε να αποδείξει σε πολλούς ότι είναι κάτι παραπάνω από μάχιμος. Κατέβηκε αποφασισμένος για να κάνει αυτό που έκανε, όπως είχα κατέβει κι εγώ το 2008 όταν πήρα τον τίτλο μετά από 4 χρονιά απουσίας (για αυτό θα μιλήσουμε άλλη φορά). Φέτος έχασα από έναν σαφώς ανώτερο αντίπαλο, αλλά τουλάχιστον έχω να λέω πως τερμάτισα δεύτερος πίσω μόνο από έναν Θρύλο. Ήταν μεγάλη μου τιμή που στάθηκα στη δεύτερη θέση του βάθρου ενός πανελληνίου πρωταθλήματος με αυτόν νικητή. Ελπίζω να έχω την ευκαιρία να τον συναγωνιστώ ξανά σε δίαθλο, να είμαστε και οι δυο σε πολύ καλύτερη κατάσταση και να κάνουμε έναν ακόμα καλύτερο αγώνα.