Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Τελευταίες μέρες πριν τον αγώνα στην Ελβετία και ο σχεδιασμός της τακτικής καλά κρατεί. Ένα βασικό θέμα που θέλει ιδιαίτερη προσοχή είναι η τροφοδοσία την ώρα του αγώνα. Για να καλύψω τις αποστάσεις 10χλμ τρέξιμο – 150χλμ ποδηλασία – 30χλμ τρέξιμο σε 6,5 ώρες (με το καλό…) και ειδικά στην απαιτούμενη ένταση είναι βέβαιο πως θα χρειαστώ πολλή ενέργεια “on the go”.

Το βασικό σχέδιο τροφοδοσίας και ανεφοδιασμού έχει ήδη γίνει, αλλά το δουλεύουμε λίγο με την διαιτολόγο – διατροφολόγο της οικογένειας, την αδερφή μου. Η Χαρά, άλλωστε θα αναλάβει και το δύσκολο έργο της υποστήριξης και ανεφοδιασμού την ώρα του αγώνα οπότε εκτός από τον επιστημονικό ρόλο θα έχει και την πρακτική (πολύ μεγάλη) ευθύνη εφαρμογής του πλάνου, τουλάχιστον κατά το ήμισυ όπου της αναλογεί. Εκτός από αυτά που θα μου δίνει αυτή αρκετά εφόδια θα παίρνω και από την περιοχή αλλαγών τις δυο φορές που θα περάσω.

Τώρα δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα να σας παραθέτω αναλυτικά το σχεδιάγραμμα μας, όμως θα αναφέρω πως συνολικά θα χρειαστώ 9 τζελάκια, (3 απλά και 6 isogel), 1 ενεργειακή μπάρα, 2 μπουκάλια με απλούς ηλεκτρολύτες και 5 παγούρια ενεργειακούς ηλεκτρολύτες, χωρίς βεβαίως να προσμετρώ το νερό που θα καταναλώνεται όπου και όποτε το χρειαστώ από τους διάφορους σταθμούς σε τρέξιμο ή ποδήλατο. Χοντρικά αυτά είναι περίπου 2000 θερμίδες και σίγουρα δεν είναι πολλές. Σε τέτοιους αγώνες, όσο και να τρως ή να πίνεις τέτοια πράγματα δε σου φαίνεται αρκετό.

Αν επίσης πιάσει πολύ ζέστη στο Zofingen τα πράγματα θα δυσκολέψουν κι άλλο. Τέλη Αυγούστου και στην περιοχή έχει 30C κάτι που μου φαίνεται μάλλον ενδιαφέρον. Όλο το καλοκαίρι προπονούμαι σε τέτοιες θερμοκρασίες και δεν φοβάμαι, οι Βόρειοι μάλλον θα πρέπει να ανησυχούν περισσότερο. Το σίγουρο είναι όμως πως με τέτοιες συνθήκες θα πρέπει να καταναλώσω περισσότερα υγρά και ειδικά ηλεκτρολύτες. Το σκέτο νερό, όπως έδειξε και η προπόνηση μπορεί να προκαλέσει προβλήματα, αν υπερβάλλεις, αφού δε σε ξεδιψάει εύκολα σε συνθήκες αφυδάτωσης και μπορεί να παρασυρθείς σε υπεκατανάλωση.

Οι αθλητές των αγωνισμάτων αντοχής όπως τα δικά μας συνηθίζουν την προετοιμασία στα βουνά για να απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα του μεγάλου υψόμετρου. Εγώ δυστυχώς δεν έχω αυτή την πολυτέλεια καθώς δεν έχω κάποια “βάση” σε ορεινή περιοχή και αυτές οι προετοιμασίες διαφορετικά κοστίζουν αρκετά. Αντίθετα έχω μια καλή βάση σε παραθαλάσσια περιοχή, όχι κάτι ιδανικό για αθλήματα αντοχής, αλλά τουλάχιστον ιδανικό για να κάνεις προπόνηση σε πιο χαλαρό περιβάλλον, μακριά από την αγχωτική και καυτή το καλοκαίρι Αθήνα.

Πάραυτα, φέτος είχα στο νου μήπως έκανα και αυτό το μεγάλο βήμα στα πλαίσια της προετοιμασίας μου για το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου στο Zofingen. Δεν ήταν μόνο το υψόμετρο, αλλά και η χαμηλότερη θερμοκρασία του βουνού. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πέρσι πόσο με είχε καταβάλει η προπόνηση στη ζέστη και σκεφτόμουν συνέχεια πως δεν θα ήθελα να ταλαιπωρηθώ έτσι και φέτος το καλοκαίρι.

Τελικά αυτή η ιδέα εγκαταλείφθηκε με δεδομένο πως ακόμα και όλο τον Ιούνιο προσπαθούσα να ξεπεράσω το πρόβλημα στους κοιλιακούς-προσαγωγούς. Το κολύμπι και οι ασκήσεις στη θάλασσα έμοιαζαν ευεργετικές για την αποκατάσταση του προβλήματος και ακόμα και τον Ιούλιο που ξεκίνησα σιγά σιγά τρέξιμο ήταν ένα καταλυτικό εργαλείο για την ταχύτερη βελτίωση μου και ομαλή μετάβαση στο τρέξιμο. Επιπλέον, για κάποιον “μαγικό” λόγο μου φαίνεται πως φέτος δεν κάνει τόσο ζέστη όπως πέρσι και όλο το διάστημα που προπονούμαι εδώ δεν έχω αισθανθεί να ταλαιπωρούμαι καθόλου. Προσέχω πάντως πολύ περισσότερο την ενυδάτωση μου και τους επιπλέον ηλεκτρολύτες που πρέπει να καταναλώνω.

Έτσι πείστηκα πως ο πιο σίγουρος τρόπος για να φτάσω καλά στο Zofingen ήταν να κάτσω δίπλα στη θάλασσα. Μπορεί να μην “απολαύσω” τα πλεονεκτήματα του υψομέτρου, αλλά τουλάχιστον θα μπορώ να απολαύσω αρκετά μέτρα εναλλακτικής προπόνησης με κολύμβηση και χαλαρωτικά μπάνια μετά από πρωινά δυνατά κομμάτια στο τρέξιμο. Στο κάτω-κάτω σημασία έχει να περνάμε καλά στις διαδρομές μας και μπορώ να πω πως αυτές τις μέρες περνάω πολύ καλά …στο σπίτι μου, δίπλα στη θάλασσα, με ωραίες διαδρομές ποδηλασίας και τρεξίματος.

Αυτό το καλοκαίρι λοιπόν, στο ερώτημα βουνό ή θάλασσα η επιλογή παραμένει κλασική:

Μένουμε Χαλκούτσι!

21/2/2011, Ελληνικό
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου 2011
Αποστάσεις 10 – 40 – 5 χλμ
1η θέση και Πρωταθλητής Ελλάδος!

Αυτή η διοργάνωση τα τελευταία χρόνια που συμμετέχω με αγχώνει λίγο. Είναι ο αγώνας μου, πως να το κάνουμε. Ειδικά φέτος, ήμουν πιο αγχωμένος από ποτέ, όχι τόσο γιατί δεν ήμουν εγώ σίγουρος για τον εαυτό μου, αλλά κυρίως γιατί ήταν όλοι οι υπόλοιπο ήταν πολύ σίγουροι για μένα. Τελικά είναι κάπως δύσκολο να συμμετέχεις σε έναν αγώνα σαν φαβορί και να περιμένουν όλοι από εσένα να κερδίσεις άνετα! Μάλλον πολλές φορές ξεχνάμε πως ένας τέτοιος αγώνας διάθλου είναι εξ’ ορισμού πολύ δύσκολος, επίπονος και συχνά απρόβλεπτος.

Ευτυχώς κατάφερα να επιβεβαιώσω τα προγνωστικά και να κερδίσω κάνοντας και φέτος έναν καλό, σταθερό και ελεγχόμενο αγώνα. Η συνολική μου επίδοση ήταν 1 ώρα 51 λεπτά και 18 δευτερόλεπτα. Η αλήθεια είναι πως ήλπιζα να κατέβω την 1:50 όμως δεν ήμουν στο αγώνα τόσο καλά. Ίσως δεν ήμουν φρέσκος αρκετά μετά από την βαριά χειμερινή προετοιμασία που προηγήθηκε, ίσως να με επηρέασε και το γεγονός πως δεν έκανα καλό ζέσταμα. Τέλος πάντων, αυτά είναι λεπτομέρειες και δικαιολογίες, σημασία έχει η νίκη και η επιστροφή στην κορυφή μετά το 2008 (το 2009 δεν έτρεξα, το 2010 ήμουν 2ος πίσω από τον Βασίλη Κρομμύδα).

Ο αγώνας έτσι κι αλλιώς δεν είχε μεγάλη συμμετοχή και ο μόνος αξιόλογος συναγωνισμός θα ήταν από τον Δημήτρη Παππά, έναν από τους παλιούς του αθλήματος, ο οποίος όμως πλέον το έχει ρίξει στη ποδηλασία με αποτέλεσμα να είναι από τους κορυφαίους ποδηλάτες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Εντούτοις συνεχίζει να κάνει και τρέξιμο και ήξερα πως θα ήταν πολύ δυνατός σε αυτό τον αγώνα. Η αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης ήταν ο καλύτερος συναγωνισμός που θα μπορούσα να έχω σε αγώνα διάθλου στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή και ο τελικός χρόνος του, από τις καλύτερες επιδόσεις που έχουν γίνει ποτέ σε αυτόν τον αγώνα το επιβεβαιώνει. Αφού ο Βασίλης Κρομμύδας φαίνεται πως αποχώρησε οριστικά μετά την τιμή που μας έκανε πέρσι να αγωνιστεί ξανά, δεν πιστεύω πως υπάρχει άλλος αθλητής στην Ελλάδα που θα μπορούσε να συνδυάσει τρέξιμο και ποδηλασία τόσο καλά, όσο ο Δημήτρης. Βεβαίως δεν είναι κορυφαίος δρομέας, όμως είναι κορυφαίος ποδηλάτης και το συνολικό του αποτέλεσμα θα ήταν πολύ κοντά στο δικό μου, που συνδυάζει και τα δυο αθλήματα με πιο μετριασμένο τρόπο. Μακάρι να είχαμε κι άλλους δυνατούς αθλητές στον αγώνα, να έχουμε περισσότερο συναγωνισμό, όμως δεν δυστυχώς δεν είχαμε.

Ξεκίνησα τον αγώνα με δυνατό τρέξιμο, όπως μου αρέσει σε τέτοιους αγώνες, αλλά απελπιστικά μόνος σε όλη τη διαδρομή. Το χρονόμετρο στο τέλος των 10χλμ έδειχνε 34:08, πήρα το ποδήλατο και ξεκίνησα για την ποδηλασία. Είχα ήδη 2,5 λεπτά διαφορά από τον Δημήτρη και στόχος θα ήταν να παραμείνω μπροστά και να μην με προσπεράσει. Συνέχιζα να ποδηλατώ σταθερά και δυνατά, χωρίς ωστόσο να πιέζομαι πάρα πολύ, έχοντας πάντα στο μυαλό μου πως είναι κάπου εκεί πίσω και μειώνει τη διαφορά. Δυστυχώς δεν ήξερα πόσο ίσως ήταν και σε καμιά στροφή δεν μου είπε και κανείς από τους δικούς μου έξω τι γινόταν πιο πίσω. Η διαφορά μειωνόταν συνέχεια, όμως εγώ δεν το ήξερα και είχα ήδη μπει στην τελευταία στροφή άνετος. Κάπου εκεί ήταν που κατάλαβα πως με είχε πλησιάσει αρκετά ώστε να τον βλέπω στις μεγάλες ευθείες πίσω. Πάραυτα δεν με πρόλαβε και μπήκα στην περιοχή αλλαγών παραμένοντας επικεφαλής. Η ποδηλασία ολοκληρώθηκε γύρω στα 57,5 λεπτά (για την ακρίβεια είναι 37χλμ κι όχι 40), κάτι που ήταν περισσότερο από 2 λεπτά πιο γρήγορα από το αντίστοιχο κομμάτι πέρσι. Στο 2ο τρέξιμο ήμουν αρκετά σφιγμένος αλλά πάραυτα μπορούσα πιάσω έναν ρυθμό στο 3:40/χλμ ώστε να μεγαλώσω εκ νέου τη διαφορά από τον Δημήτρη και να ολοκληρώσω το δεύτερο 5άρι σε 18:20 και τον αγώνα σε 1:51:18. Αποστολή εξετελέσθη! Πρωταθλητής Ελλάδας Διάθλου 2011!

Αρκετά όμως με αυτόν τον αγώνα, περισσότερες αναλύσεις δεν έχουν κανένα νόημα. Ήταν απλώς ένα καλό τεστ και μια τυπική υποχρέωση προς τον εαυτό μου. Σημασία πλέον έχουν οι εξορμήσεις μου στους μεγάλους αγώνες διάθλου Powerman του εξωτερικού. Ολλανδία 17/4, Γερμανία 22/5. Βέλγιο 7/8 και Ελβετία 4/9. Εκεί θα δούμε πραγματικά “τι ψάρια πιάνουμε” με αντιπάλους μερικούς από τους καλύτερους διαθλητές του Κόσμου.

Προς το παρόν πάντως ακολουθούν μερικά εγχώρια τεστάκια στο τρέξιμο. Αύριο (27/2) έχουμε πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου και στις 13 Μαρτίου τον αγώνα 20χλμ του ΣΔΥΑ. Ένας πρώτος κύκλος προετοιμασίας έκλεισε κι αφού ξεκουράστηκα όλη αυτή τη βδομάδα, ένας καινούριος ξεκινάει από Δευτέρα.

Πριν κλείσω, θα ήθελα να κάνω και μια ιδιαίτερη αναφορά στην αδερφή μου τη Χαρά που συμμετείχε σε σύνθετο αγώνα μετά από 6 χρόνια και αγωνίστηκε πολύ καλά για να πάρει τη δεύτερη θέση στις γυναίκες πίσω από τη φίλη μας τη Λουκία Λουκοπούλου. Ήταν μια πολύ ελπιδοφόρα επιστροφή και ελπίζω να έχει ανάλογη συνέχεια. Προς το παρόν έχουμε κλείσει να έρθει μαζί στον αγώνα της Γερμανίας να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και να αποκτήσει εμπειρίες. Σίγουρα, αν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά μπορεί να κάνει πολλά περισσότερα.

Δείτε επίσης:

Περισσόερα για τον αγώνα εδώ:
http://www.triathlon.gr/?id=302

Φωτογραφίες γενικά, εδω:
http://www.runningnews.gr/?id=8624

Προσωπικά άλμπουμ φωτογραφιών στο facebook: 1ο Αλμπουμ εδω , 2ο Αλμπουμ εδω

Αυτή η δημοσίευση ξεκίνησε σαν ένα απλό race report για τον αγώνα δρόμου στη Φιλοθέη μια εβδομάδα πριν, όμως επειδή ίσως έχετε καταλάβει πως δε μου αρέσουν τα “απλά race report” θα βρω αφορμή για να γράψω και κάτι παραπάνω.

Την προηγούμενη Κυριακή 6 Φεβρουαρίου λοιπόν, συμμετείχα στον τελικό αγώνα της φετινής σειράς “Γύροι Πόλεων” του ΣΕΓΑΣ στη Φιλοθέη. Αγώνας δρόμου 6χλμ και μια καλή ευκαιρία για μια γρήγορη προπόνηση, έτσι για να ξεμπουκώνουμε. Άλλωστε στις προπονήσεις μου δεν έχω την πολυτέλεια για δουλέψω …ταχύτητες. Αρχικός στόχος ήταν μια επίδοση κάτω από 20 λεπτά (η διαδρομή είναι για την ακρίβεια 6,2χλμ) και μια θέση μέσα στην πρώτη 10άδα της γενικής κατάταξης. Τελικά, έπεσα λίγο έξω, χρόνος 20:15 και 11ος στην κατάταξη.

Η μέρα ήταν πάρα πολύ ωραία, σχεδόν ανοιξιάτικη μετά από τις κρύες μέρες που προηγήθηκαν και πραγματικά με είχαν ταλαιπωρήσει στην προπόνηση, κυρίως της ποδηλασίας. Πάραυτα, η αλήθεια είναι πως δεν αισθανόμουν και πολύ καλά, ήμουν κάπως βαρύς και λίγο ανέτοιμος σωματικά για να εφαρμόσω την προκαθορισμένη τακτική, δηλαδή να φύγω γρήγορα από την αρχή και να κρατήσω όσο μπορούσα. Κάτι μου έλειπε…

Το τεστ ετοιμότητας όμως είναι δοκιμή σε αυτά που θέλουμε να ελέγξουμε, έτσι έπρεπε να γίνει κι έτσι έγινε. Ο αγώνας αποδείχθηκε πολύ σκληρός τελικά, αν και πολύ μικρός για τα δεδομένα και την προπόνηση μου. Βάρεσα από την αρχή για να τεστάρω τον εαυτό μου σε συνθήκες πίεσης και άξιζε το ρίσκο, αν και δε μου βγήκε, ώστε στο τέλος να χάσω και κάποιες θέσεις που θα μπορούσα να είχα κερδίσει με πιο συντηρητική τακτική. Πάραυτα έμεινα αρκετά ικανοποιημένος από την προσπάθεια μου.

Πέρασα την πρώτη στροφή (2.050μ) σε 6:25, που σημαίνει στο 6:15 το καθαρό 2άρι, ήταν δυνατό, αλλά ένιωθα να έχω δυνάμεις. Επόμενη στροφή (2050) 6:45 και ένιωθα πως τα πράγματα είχαν ήδη αρχίσει να δυσκολεύουν. Ήμουν πάντως στην 8η θέση εκείνη την ώρα και κυνηγούσα. Δυστυχώς, ηο ρυθμός μου έπεσε αρκετά στην επόμενη στροφή (2100μ) που ολοκληρώθηκε σε 7:05 μαζί με τον αγώνα σε 20:15. Στα τελευταία μέτρα με με προσπέρασαν και κάποιο πιο “συνετοί” και φρέσκοι τους οποίους δεν είχα δυνάμεις να ακολουθήσω.

Φωτογραφίες του αγώνα έχουμε εδω και βίντεο εδώ

Τέλος πάντων, δεν είχε και τόσο σημασία ο συγκεκριμένος αγώνας έτσι κι αλλιώς, αλλά βασικά άλλο θέμα ήθελα να θίξω. Αυτό της “ετοιμότητας” για έναν απλό αγώνα δρόμου. Αυτό το πρόβλημα το έχω και στις προπονήσεις, όταν είναι να κάνω μόνο τρέξιμο. Δεν μου βγαίνει εύκολα μια δυνατή προπόνηση τρεξίματος. Δε νιώθω το σώμα μου έτοιμο να τρέξει γρήγορα έτσι. Όσο δρομικά παράδοξο κι αν ακούγεται, τις πιο γρήγορες προπονήσεις στο τρέξιμο τις κάνω όταν έχει προηγηθεί ποδήλατο αμέσως πριν. Παρά την κούραση, τα πόδια είναι πιο δυνατά και τρέχουν πολύ πιο γρήγορα. Αυτό ίσως φαίνεται αδύνατο για τους αθλητές που κάνουν μόνο τρέξιμο, αλλά είναι κοινό μυστικό για διαθλητές και τριαθλητές, ότι συμβαίνει πολλές φορές. Σε μένα πάντως συμβαίνει σίγουρα κάθε φορά. Τρέχω πιο γρήγορα μετά από μια (πολύ) δυνατή και σχετικά μεγάλη (~80χλμ) ποδηλασία, παρά όταν δεν έχω κάνει τίποτα πριν.

Το φαινόμενο θα μπορούσε να έχει διάφορες εξηγήσεις, όμως δεν είμαι και ο πλέον καταρτισμένος για να το αναλύσω επιστημονικά. Θέλω πάντως να περιγράψω την αίσθηση που έχω προσωπικά. Έχω την εντύπωση πως το σώμα μου για να αποδώσει στο μέγιστο πρέπει να “ζεσταθεί” σε όλες τους τις “μονάδες”. Έχω την αίσθηση πως υπάρχουν μύες που δουλεύουν κυρίως στο ποδήλατο και μύες που δουλεύουν κυρίως στο τρέξιμο, όμως κάθε κατηγορία μπορεί να δώσει επιπλέον δύναμη στο αντίστροφο άθλημα, αρκεί να είναι “έτοιμη”. Αλλιώς είναι μάλλον περιττό βάρος με δεδομένο κιόλας πως πολλές μέρες υπάρχει συσσωρευμένη κούραση που κάνει τους μύες επιπλέον δυσκίνητους μέχρι να ζεσταθούν καλά.

Οπότε τι κάνουμε τώρα, όταν έρχεται η ώρα για έναν απλό αγώνα δρόμου? Μου φαίνεται είναι καιρός να αρχίσω να εφαρμόζω το ακόμα πιο αντισυμβατικό! Προθέρμανση για έναν αγώνα δρόμου κάνοντας και ποδηλασία. Όπως είπα, αν υπάρχουν ποδηλατικές μυικές ομάδες που μπορούν να βοηθήσουν στο τρέξιμο με την κατάλληλη ποδηλατική προθέρμανση, τότε έτσι θα γίνει. Στο κάτω κάτω, αφού η αίσθηση που έχω πάντα στο τρέξιμο μετά από ποδηλασία είναι καλύτερη από ότι χωρίς ποδηλασία, τότε μάλλον δεν χάνω και τίποτα …εκτός από έναν επιπλέον μπελά στο κεφάλι μου και 20-30 λεπτά χρόνου προθέρμανσης. Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τι θα γίνει…

Με δεδομένο πως έχουμε προετοιμαστεί προπονητικά σωστά για έναν αγώνα και τις ιδιαίτερες δυσκολίες που έχει, σκοπός μας πλέον είναι να αποδώσουμε στον αγώνα το καλύτερο δυνατό. Με ρώτησε κάποιος πριν λίγες μέρες ποιο πιστεύω πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της Κλασικής Διαδρομής. Δεν το σκέφτηκα και πολύ, απλώς χαμογέλασα και του είπα “ο Μαραθώνιος και ειδικά η Κλασική διαδρομή είναι έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα, όμως το πιο δύσκολο κομμάτι θα είναι εκεί που θα σε κάνει να πονέσεις πραγματικά η δυσκολία του αγώνα”, κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε σημείο.

Έχω την εντύπωση πως συχνά παραβλέπουμε τη συνολική δυσκολία ενός εγχειρήματος και εστιάζουμε την προσοχή μας σε κάποιες λεπτομέρειες που θεωρούμε πως θα μας δυσκολέψουν. Όμως έτσι είναι σα να κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Ένας μεγάλος αγώνας αντοχής όπως ο Μαραθώνιος χρειάζεται σωστή τακτική από την αρχή ως το τέλος του χωρίς να μας φοβίζουν και να μας αγχώνουν συγκεκριμένα σημεία κυρίως γιατί δεν είναι απαραίτητο πως εκεί θα συναντήσουμε τις μεγαλύτερες δυσκολίες.

Όπως ισχύει και στην προπόνηση, έτσι και σε κάθε αγώνα, το πόσο θα δυσκολευτούμε ή θα πονέσουμε, εξαρτάται από μας τους ίδιους και το μέγεθος της προσπάθειας που θα καταβάλουμε. Σε κάθε επιμέρους κομμάτι ενός αγώνα, είτε το θεωρούμε εύκολο είτε δύσκολο το πως τελικά θα μας φανεί στην πράξη εξαρτάται κυρίως από το πόσο θα έχουμε χρεωθεί για να φτάσουμε ως εκεί και τι επιπλέον δίνουμε για να το ξεπεράσουμε.

Όμως “δυσκολία” δεν είναι μόνο η ίδια η κούραση. Σε τέτοιους αγώνες πολλές φορές το πιο δύσκολο είναι να καθυστερήσουμε την κούραση με τη σωστή τακτική. Ας δούμε λοιπόν πως εφαρμόζονται τα παραπάνω στην Κλασική Διαδρομή που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Άλλωστε η ιδιομορφία της μας εξυπηρετεί να τη χρησιμοποιήσουμε σαν παράδειγμα:

Οι περισσότεροι θεωρούν πως το πιο δύσκολο κομμάτι είναι τα 5χλμ συνεχόμενης ανηφόρας από το 25ο έως το 30ο χλμ. Θεωρώ αυτή την άποψη πολύ λανθασμένη για δύο λόγους:
α) Έχουμε ήδη χάσει μέρος της μάχης αν σκεφτόμαστε και αφήνουμε μας φοβίζει ένα συγκεκριμένο 5άρι, επειδή είναι ανηφορικό.
β) Αν πραγματικά μας φανεί αυτό το κομμάτι ως το πιο δύσκολο τότε σημαίνει πως ήδη έχουμε κουραστεί πολύ από τα προηγούμενα χιλιόμετρα, χρεωνόμαστε επιπλέον και δυστυχώς θα μας φανούν πραγματικά ανυπέρβλητα τα επόμενα.

Οι έμπειροι δρομείς μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει το β). Η κατηφόρα μπορεί να πονέσει πολύ περισσότερο από την ανηφόρα. Για να είμαι ειλικρινής στην ανηφόρα μπορεί να κουραστείς, αλλά σπάνια πονάς, ενώ στην κατηφόρα μπορεί να πονέσεις πραγματικά πάρα πολύ ακόμα κι αν νιώθεις πως δεν κουράζεσαι. Για τον αθλητή η κούραση είναι κάτι δεδομένο, ο πόνος όμως μπορεί όχι μόνο μας καθυστερήσει αλλά να γίνει και αιτία εγκατάλειψης. Η δικιά μου πρόταση είναι πως αυτό το κομμάτι πρέπει εμείς να το κάνουμε ως το πιο εύκολο του αγώνα τρέχοντας το όσο πιο συντηρητικά μπορούμε, ανάλογα βέβαια και τι περιθώρια χρονικών απωλειών έχουμε σε σχέση με τους στόχους μας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, εκεί που όλα είναι ευχάριστα και όμορφα ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι. Τα πρώτα χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου πρέπει να είναι άνετα, πολύ άνετα. Συγκεκριμένα στην Κλασική διαδρομή τα πρώτα 10χλμ είναι και αντικειμενικά τα πιο εύκολα, όχι μόνο επειδή είναι ευθεία, αλλά κυρίως επειδή σαν πρώτα χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου πρέπει να νιώθουμε πως τρέχουμε πολύ άνετα χωρίς να χρεωνόμαστε ιδιαίτερα.

Κατά την άποψη μου το πιο δύσκολο κομμάτι της Κλασικής είναι τα χιλιόμετρα που ακολουθούν μέχρι τη μεγάλη ανηφόρα του 25ου. 10ο με 25ο χλμ λοιπόν, με συνεχείς ανηφοροκατηφόρες, εκεί κρίνεται σε μεγάλο βαθμό ο αγώνας μας! Κουβαλάμε ήδη στα πόδια μας την κούραση των προηγούμενων χιλιομέτρων, όμως το σωστό είναι πως παράλληλα πρέπει να αισθανόμαστε πως έχουμε ακόμα πολλές δυνάμεις. Γι´ αυτό θεωρώ κι εγώ αυτό το πιο δύσκολο κομμάτι. Εδώ πρέπει να διαχειριστούμε με σύνεση τις δυνάμεις μας, να συγκρατηθούμε και να μην παρασυρθούμε, ούτε στις ανηφόρες, ούτε στις κατηφόρες. Αν περάσουμε σωστά από αυτά τα “πονηρά” χιλιόμετρα τότε στην υπόλοιπη διαδρομή είναι σαφές τι πρέπει να κάνουμε.

25-30ο χλμ ανεβαίνουμε την ανηφόρα της Παλλήνης, με σύνεση και συντήρηση δυνάμεων ώστε να βγούμε στον Σταυρό και να αρχίζουμε να κατηφορίζουμε από την Αγία Παρασκευή και μετά χωρίς πρόβλημα. Αν έχουμε χρεωθεί πολύ μέχρι το 30 η κατηφόρα θα μας δυσκολέψει αρκετά έως …μαρτυρικά. Αν φτάσουμε φρέσκοι στο 30, τότε τα τελευταία χιλιόμετρο όχι μόνο θα είναι τα πιο γρήγορα τους αγώνα μας αλλά επίσης και τα πιο ευχάριστα καθώς θα ζυγώνουμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Βέβαια, οι πιο ¨τολμηροί” στα τελευταία χιλιόμετρα μπορούν να τα δώσουν όλα, κάτι που δε θα είναι και το πλέον εύκολο, όμως από εδώ και πέρα σίγουρα αξίζει!

Γρηγόρης Σκουλαρίκης για το www.runningnews.gr