Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Έκανα λόγο αυτές τις μέρες πως έχω κάτι προβληματάκια με τα δόντια μου και “τρέχω” και γι’ αυτό, όμως όπως αποκαλύφθηκε σήμερα το πρόβλημα ήταν πολύ πιο σοβαρό απ’ ότι (δεν) φαινόταν. Ένα δόντι είχε μολυνθεί άσχημα και μάλλον το πρόλαβα στο τσακ πριν πάθω κάποια χοντρή ζημιά. Το περίεργο είναι πως δεν είχα κάποιο “σήμα” (πόνου) για το πρόβλημα. Δεν με ενοχλούσε ανάλογα.

Το πως έτρεξα στο Πανελλήνιο Διάθλου και ειδικά στον Ημιμαραθώνιο αυτής της Κυριακής μάλλον ήταν θέμα σύμπτωσης …ωρών. Ειδικά αυτές τις μέρες του Ημιμαραθωνίου, είχα κάποιες ενοχλήσεις Σάββατο-Κυριακή, αλλά χτες Δευτέρα η κατάσταση επιδεινώθηκε πολύ, δεν κοιμήθηκα από τον πόνο ώσπου … το δόντι έχασε την άνιση μάχη και παρέδωσε πνεύμα Τρίτη πρωί, όπως μου επιβεβαίωσε και η οδοντίατρος. Έτσι κι αλλιώς το πηγαίναμε για απονεύρωση και πάλι καλά που ήταν προγραμματισμένο γιατί τουλάχιστον τώρα μου καθάρισε το απόστημα και δεν κινδυνεύω με τα χειρότερα.

Η αλήθεια είναι πως τέτοιες μέρες δεν ήθελα να έχω και τέτοια τρεχάματα, αλλά πιστεύω οριακά θα προλάβω να τα έχω τελειώσει αυτά τα θέματα πριν το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και θα ταξιδέψω απόλυτα υγιής στην Ολλανδία.

Όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε από την περιπέτεια που είχε ο θείος μου πριν λίγο καιρό που κατέληξε στο Νοσοκομείο από αντίστοιχο δόντι. Επειδή είχα τα προβληματάκια μου από τότε, θορυβήθηκα και είπα να τα κοιτάξω … όποτε άνοιξαν και οι σχετικές δουλειές. Πάλι καλά όμως, γιατί είχα στην άνω γνάθο μου μια ωρολογιακή βόμβα που θα μπορούσε να σκάσει ανά πάσα στιγμή. Τουλάχιστον τώρα κάποια πράγματα δρομολογήθηκαν για καλό.

Συμπερασματικά … όλα αυτά τα γράφω απλώς γιατί θέλω να επισημάνω πόσο σημαντικό είναι να μην αμελούμε κάποια θέματα υγείας που μας γυροφέρνουν, αλλά δεν τους δίνουμε και πολύ σημασία όσο έχουμε το νου μας στην προπόνηση. Βέβαια, σε περιόδους προετοιμασίας είναι φυσιολογικό ο οργανισμός μας να μην μας δίνει και τα κατάλληλα σήματα εστιάζοντας περισσότερο στις προπονητικές επιβαρύνσεις. Αυτό όμως απλά κρύβει τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι και αυτό δεν σημαίνει πως εμείς πρέπει να επαναπαυόμαστε…

Άντε λοιπόν… και εις άλλα με υγεία (η οποία δεν ειναι πάντα όσο δεδομένη μας φαίνεται)

Πριν λίγες μέρες παρέλαβα ένα ακόμα ειδικό δωράκι χορηγού, τα ποδηλατικά παπούτσια Shimano R315 από την εταιρία Ν.Μανιατόπουλος εισαγωγέα της Pearl Izumi (χορηγός μου ένδυσης) αλλά και της Shimano στην Ελλάδα. Όταν ζητούσα ένα καλό ποδηλατικό παπούτσι για προπόνηση, δεν φανταζόμουν πως θα μου έστελναν το καλύτερο τους!

Αυτό είναι το Shimano R315, το απόλυτο παπούτσι ποδηλασίας που τα έχει όλα! Πολύ σκληρή και άκαμπτη carbon σόλα, χαμηλό βάρος, άνετη εφαρμογή και άψογο δέσιμο με δυο κλασικά στραπ χαμηλά και ένα καλό “κλικαριστο” ψηλά. Ο τρόπος που αγκαλιάζει το πόδι το παπούτσι είναι εκπληκτικός και δεν θα το έλεγα έτσι εύκολα αυτό, αν την περίοδο της δοκιμής δεν ταλαιπωριόμουν από τενοντίτιδα πάνω από το μεγάλο δάκτυλο του δεξιού ποδιού και σε όλο το γκουντουπιε. Με κάθε άλλο παπούτσι ποδηλασίας ή τρεξίματος ένιωθα πίεση και πόνο … με αυτό το παπούτσι δεν ένιωσα τίποτα!

Σε αυτό το θέμα σίγουρα παίζει το ρόλο του και η επιπλέον δυνατότητα για “custom fit”, προσαρμογή δηλαδή της σόλας στο πέλμα του αναβάτη. Για κάποιον σαν κι εμένα που έχω τέτοια πόδια ώστε να αναγκάζομαι πολλές φορές να φοράω διαφορετικό παπούτσι στο ένα πόδι και διαφορετικό στο άλλο, καταλαβαίνετε τι ανακούφιση είναι.

Το συγκεκριμένο μοντέλο είναι σχεδιασμένο κυρίως για αγωνιστική χρήση και έχει ειδική σχεδίαση με καλό εξαερισμό και αεροδυναμική. Για Ανοιξη/Καλοκαίρι αυτό θα είναι μεγάλο πλεονέκτημα, όμως ενδεχομένως για αυτό το λόγο να μην είναι και το καλύτερο για χειμερινή χρήση με το κρύο. Υπάρχει όμως λύση και σε αυτό! Στο πακέτο μου ήρθαν μαζί σετάκι και τα χειμερινά καλύμματα Shimano Tarmac H20. Εξαιρετικά αντιανεμικα και ημιαδιάβροχα καλύμματα, ιδανική επιλογή για τις χειμερινές προπονήσεις. Όσο ακόμα τα κάνει τα κρύα του και τις βροχές θα μου χρειαστούν. Ειδικά επειδή έχω και μια ευαισθησία στα κάτω άκρα που κρυώνουν εύκολα.

Το παπούτσι είναι μακράν ότι καλύτερο έχω φορέσει από ποδηλατικά. Είναι ιδανική επιλογή για προπόνηση και αγώνες ποδηλασίας, όμως θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα και για αγώνες τρίαθλου/διάθλου μεγάλων αποστάσεων (ironman, half, powerman). Ήδη έχω αρχίσει να με βλέπω να πατάω πάνω σε αυτό στην απαιτητική διαδρομή (150χλμ , 2500μ θετική υψομετρική διαφορά) του παγκοσμίου πρωταθλήματος διάθλου στον Σεπτέμβρη στο Zofingen.

Ίσως το δευτερο μερος του τίτλου είναι λίγο οξύμωρο, καθώς σήμερα το κέντρο της Αθήνας θα μοιάζει … σε κατάσταση πολιορκίας με τον ερχομό της Αγγελικούλας, όμως τουλάχιστον για λίγες ώρες την Κυριακή, το χαρήκαμε στην πιο αγνή του εκδοχή, τρέχοντας.

Για τον πρώτο αγώνα δρόμου “We Run Athens” που διοργάνωσε η Nike, κεντρικοί δρόμοι άδειασαν από αυτοκίνητα και 2500 δρομείς ξεχυθήκαμε στη διαδρομή του μαζικότερου επίσημου αγώνα δρόμου μετά τον Κλασικό Μαραθώνιο και τους παράλληλους αγώνες του.

Κάπου εκεί, βρέθηκα κι εγώ να οδηγώ αυτό το ποτάμι δρομέων σε μια ανεπανάληπτη εμπειρία. Ο αγώνας δεν είχε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο συναγωνισμό και ουσιαστικά είχα ξεχωρίσει δύο, εγώ με τον Γιώργο Μίνο που τελικά ήταν και αυτός που κέρδισε τον αγώνα με 34:10, ενώ εγώ τερμάτισα δεύτερος σε 34:27.

Σε καθαρά αγωνιστικό επίπεδο, ήταν μια καλή προπόνηση και τίποτα παραπάνω. Άλλωστε είχα καταφέρει πάλι να αρρωστήσω (κρύωμα ή ίωση θα σας γελάσω), δεν ήμουν στο 100%, συναχωμένος, με βήχα…ε, δεν είχα καμιά διάθεση να πιεστώ και να ρισκάρω οτιδήποτε.

Έτσι κι αλλιώς σε αυτούς τους αγώνες το πιο σημαντικό είναι η χαρά της συμμετοχής … των άλλων. Να βλέπεις τόσο κόσμο στο δρόμο, να διεκδικεί και να παίρνει αυτό που δικαιούται, την πόλη του καθαρή για τρέξιμο!

Περισσότερα για τον αγώνα και τα αποτελέσματα εδώ:
http://www.runningnews.gr/item.php?id=12521

Φωτογραφίες εδώ:
https://www.facebook.com/media/…1

Το χειμώνα έλεγα πως έφαγα την κακοκαιρία της ζωής μου στην προπόνηση για να αντέξω τελικά και να φτάσω να κάνω ένα πάρα πολύ καλό αγώνα στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου με ανάλογα αντίξοες χειμωνιάτικες συνθήκες (αναλυτικά εδω: http://www.duathlon.gr/?p=846) .

Αυτό το καλοκαίρι μάλλον περνάω την πιο ζεστή μου προετοιμασία, ενόψει του παγκοσμίου πρωταθλήματος διάθλου στις 2 Σεπτέμβρη. Έχω προπονηθεί πολλά καλοκαίρια, άλλοτε περισσότερο κι άλλοτε λιγότερο, με περισσότερη ή λιγότερη ζέστη, αλλά αυτή τη φορά νομίζω πως προπονούμαι στο μέγιστο με τη μέγιστη ζέστη. Όχι και ο ιδανικός συνδυασμός για να προετοιμαστείς για ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα μεγάλων αποστάσεων διάθλου.

Τουλάχιστον με την εμπειρία μου, σωστή διατροφή και ενυδάτωση το παλεύω, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την προπόνηση. Ακόμα κι έτσι, ο προηγούμενος 1,5 μήνας ήταν πολύ σκληρός και για να είμαι ειλικρινής δεν ήξερα και πως ήμουν. Έκανα την προπόνηση μου βάση του προγραμματισμού μου, αλλά με αυτές τις συνθήκες δεν έβγαινε κανένας χρόνος και καμιά προσπάθεια που να μου δίνει ένα σαφές στίγμα αξιολόγησης της κατάστασης μου.

Εντούτοις αυτή την εβδομάδα σα να δρόσισε λίγο και σαν κι εγώ να λύθηκα κι έκανα κάποια πράγματα που να μου τονώσουν το ηθικό Ναι, μάλλον καλά είμαι και έτοιμος να επιστρέψω σε 2 βδομάδες (πως πέρασε έτσι πάλι ο καιρός…) στο Ζόφινγκεν ακόμα καλύτερος από πέρσι….

Με αυτά και με αυτά, έχω αρχίσει πάλι να εύχομαι να έχει ζέστη τη μέρα του αγώνα. Εγώ που τουλάχιστον προπονούμαι στις ζέστες θεωρώ πως θα έχω ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τους Βορειοευρωπαίους (κυρίως) αντιπάλους μου. Το Χειμώνα προπόνηση με κρύο, αγώνες με κρύο … το Καλοκαίρι γιατί όχι κάτι ανάλογο? Να θυμίσω πως πέρσι αγωνιστήκαμε με έναν ιδιαίτερα περίεργο καιρό. Δεν είχε πολύ ζέστη (18-20 C), αλλά είχε συννεφιά με πάρα πολύ υψηλή υγρασία που από ένα σημείο και μετά έγινε καταρρακτώδη βροχή μέχρι τον τερματισμό (περισσοτερα εδω: http://www.duathlon.gr/?p=500).

Τι θα γίνει φέτος? Σε λίγες μέρες θα ξέρουμε…. ως τότε … εγώ έχω να κάνω κάποιες τελευταίες προπονήσεις για να είμαι έτοιμος για όλα, όπως πάντα!

Σήμερα μπαίνω αισίως στον τελευταίο μήνα πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου μεγάλης απόστασης (Powerman Zofingen, 2/9). Πλέον μετράω αντίστροφα και κάθε προπόνηση μετράει για έναν συγκεκριμένο λόγο. Νιώθω καλά ως εδώ και ελπίζω ο Αύγουστος να είναι ευγενικός και λίγο πιο δροσερός μαζί μου, απ’ οτι ο Ιούλιος.

Πάντως, πριν μπούμε σε αυτόν τον τελευταίο μήνα, σαν Ελλάδα κάναμε την έκπληξη. Είμαι ο πρώτος elite αθλητής που δηλώθηκα επίσημα στον αγώνα και εξοφλήθηκε και οικονομικά η συμμετοχή μου. Η Ελληνική Ομοσπονδία Τριάθλου, σε αυτούς τους δύσκολα οικονομικά καιρούς για κάθε τι ελληνικό, αποδείχθηκε ποιο συνεπής από κάθε άλλη ομοσπονδία του κόσμου πληρώνοντας νωρίτερα τη συμμετοχή μου στη διοργάνωση.

Εδώ θα πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια τους ανθρώπους που με εμπιστεύονται από την Ε.Ο.Τρι και στηρίζουν την προσπάθεια μου και ειδικά τον Χρήστο Βαξεβάνη. Ο Χρήστος με έχει βοηθήσει πάρα πολύ τα τελευταία τρία χρόνια που κάνω κι εγώ την προσπάθεια μου για κάτι καλό στο άθλημα και πραγματικά μου έχει σταθεί σαν κάτι παραπάνω από φίλος σε όλο αυτό.

Αυτή η αναφορά δεν γίνεται τυχαία χρονικά, καθώς ο Χρήστος βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα εξαιτίας δημοσιεύματος που προσπαθούσε να τον εκθέσει με αφορμή τον αγώνα τριάθλου της Κυπαρισσίας (29/7), παραποιώντας λεγόμενα του. Αστειότητες εναντίον ενός ανθρώπου που ουσιαστικά κρατά σε συνοχή την ελληνική ομοσπονδία τριάθλου έχοντας αναλάβει μεγάλες ευθύνες. Έχει βάλει πολλές σκοτούρες στο κεφάλι του χωρίς ουσιαστικά να έχει κάποιο κέρδος.

Κάποιοι που συστηματικά σφετερίζονται εξουσίες και προνόμια, προσπαθούν να πλήξουν την Ε.Ο.Τρι χτυπώντας τους ανθρώπους της με κάθε αφορμή, για να προωθήσουν δικά τους συμφέροντα. Είναι οι ίδιοι που ήταν στο παρελθόν στην Ε.Ο.Τρι, πέρασαν από δημόσια αξιώματα χωρίς επιτυχία, άφησαν συντρίμμια και τώρα ξαναγυρνούν να το παίξουν σωτήρες, ενώ έχουν προδώσει το άθλημα και τους αθλητές του πολλές φορές στο παρελθόν.

Ο ελληνικός αθλητισμός γενικά δεν πάει καθόλου καλά και το τρίαθλο δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, αλλά ευτυχώς που έχουμε ανθρώπους εργάτες σαν τον Χρήστο να στηρίζουν με πράξεις τις προσπάθειες των αθλητών. Καμιά φορά σαν αθλητές το θεωρούμε δεδομένο και ξεχνάμε να ευχαριστούμε, όμως δεν μπορούμε να αγνοούμε σημεία των καιρών και τουλάχιστον με τον λόγο μας να στηρίζουμε κι εμείς αυτούς τους ανθρώπους όταν κάποιοι επιχειρούν να τους θίξουν.