Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Όπως είχα γράψει μερικές μέρες νωρίτερα, τα δυο προηγούμενα σαββατοκύριακα, ήτα αγωνιστικά αφιερωμένα στην ποδηλασία με τοπικό (18-19/6) και πανελλήνιο πρωτάθλημα (25-27/6).

Μετά το κάζο του πρώτου ποδηλατικού διήμερου αυτόν τον Ιούνιο (12-13/6) ήμουν περισσότερο υποψιασμένος για το τι θα αντιμετωπίσω και τουλάχιστον στους αγώνες αντοχής ακολούθησα όσο το δυνατόν πιο επιθετική τακτική, όχι βέβαια με στόχο τη διάκριση, αλλά την επιβίωση. Σε κάθε περίπτωση, τόσο στο τοπικό, όσο και στο πανελλήνιο η ατομική χρονομέτρηση που είχε προηγηθεί, αποκάλυψε με τον πλέον ωμό τρόπο αυτό που είχα υποπτευθεί στη Γερμανία, αλλά μάλλον δεν ήθελα να παραδεχτώ: πως στην ποδηλασία είμαι αρκετά πίσω και θα πρέπει να δουλέψω σκληρά για να φτάσω στο επιθυμητό επίπεδο. Με αυτό θα ασχοληθώ σίγουρα πιο εντατικά το επόμενο διάστημα, όμως επί του παρόντος, όπως έγραψα και παραπάνω, έπρεπε να επιπλεύσω στα βαθιά και να επιβιώσω. Πιστεύω και στους δυο αγώνες αντοχής τα κατάφερα σχετικά καλά.

Δεν θα σταθώ τόσο στον αγώνα αντοχή του τοπικού πρωταθλήματος αφού ήταν μόνο 93χλμ και με καλές καιρικές συνθήκες, αλλά άξιζε να γράψω δυο λογάκια παραπάνω για αυτόν του πανελληνίου πρωταθλήματος. 155χλμ συνολικά μέσα στη ζέστη της Μεσσηνίας, με μια μεγάλη ανηφόρα μήκους 9χλμ, μια ιδιαίτερα απαιτητική κατηφόρα και τερεν για όλα τα γούστα με περάσματα από χώμα, ράγες τραίνου όπως επίσης και τα κλασικά ελληνικά φαγώματα δρόμων. Ήταν ένας πραγματικός αγώνας δοκιμασία  όχι μόνο για εμάς τους αναβάτες, αλλά και για τα ποδήλατα μας που πραγματικά υπέφεραν. Συνολικά 85 ποδηλάτες ξεκινήσαμε αυτόν τον αγώνα και παρά τις δυσκολίες κατάφερα να τερματίσω στην 33^η θέση, ενώ άλλοι 25 συναθλητές μου εγκατέλειπαν και επιπλέον 11 έμεναν εκτός ορίου.

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα κάτι παραπάνω από αυτούς τους αγώνες αλλά δεν ήμουν ικανός στην παρούσα φάση για περισσότερα. Κέρδισα πάντως πολλές εμπειρίες που θα μου χρειαστούν όταν με το καλό φτάσω στο επίπεδο να είμαι περισσότερο συναγωνίσιμος. Μου άρεσε ένα ρητό που διάβασα κάπου «εμπειρία είναι αυτό που κερδίζεις όταν δεν κερδίζεις αυτό που θες». Όπως και να έχει η σκληρή αγωνιστική πραγματικότητα, εγώ την ευχαριστήθηκα. Συμμετείχα χωρίς ιδιαίτερο άγχος για τις επιδόσεις μου αφού απλώς ήθελα να δω που βρίσκομαι. Βεβαίως προσπάθησα για το καλύτερο δυνατό, αλλά δε με στεναχώρησε ιδιαίτερα πως ακόμα και αυτό, στο τέλος του Ιουνίου, έφερε ένα απλά μέτριο αποτέλεσμα. Στο τέλος Ιουνίου, στο μυαλό μου κρατάω τα λεπτά και τις ώρες πίεσης των πεντάλ με την άσφαλτο να τρέχει από κάτω τους. Είναι αυτές οι ανεκτίμητες αγωνιστικές στιγμές προσπάθειας για τις οποίες ζούμε και χαράσσουν τη μνήμη μας, εμπειρίες ζωής, που στην προκείμενη περίπτωση για μένα ήταν πρωτόγνωρες, καθότι νέος σε τέτοιου είδους αγώνες.

Μετά από όλα αυτά, επέστρεψα στη βάση μου πολύ κουρασμένος. Πιθανότατα μου βγαίνει και όλη η κούραση των ημερών που σε συνδυασμό με τον ζεστό καιρό γίνεται χειρότερη. Θα ξεκουραστώ λίγο αλλά δεν έχω πολλά περιθώρια διακοπών καθώς πρέπει να ανασυνταχθώ και να προετοιμαστώ για την επόμενη πρόκληση που έχω στο πρόγραμμα μου, το Powerman Geel, αγώνας διαθλου 10-60-10 που θα γίνει στο Βέλγιο την 1^η Αυγούστου.

Πολλές φωτογραφίες από το τοπικό πρωτάθλημα θα δείτε εδώ

Μερικές φωτογραφίες από τον αγώνα αντοχή του πανελληνίου ακολουθούν: