Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Αυτόν το κείμενο ήθελα να το γράψω μέρες τώρα, αλλά κάθε φορά είχα την κρυφή ελπίδα πως θα αντιστραφεί το κλίμα (κυριολεκτικά) και θα φτιάξει ο καιρός. Αλλά που…

Όχι πως σήμερα περιμέναμε κάτι διαφορετικό, τα δελτία καιρού μας είχαν προειδοποιήσει, αλλά είναι πως γενικά την Καθαρά Δευτέρα την έχουμε συνδυάσει με Ήλιο, εξοχή …εφαλτήριο της Άνοιξης ένα πράγμα. Χτες και προχτές κάτι πήγε να γίνει, αλλά αυτή η βδομάδα θα είναι πάλι κρύα και βροχερή, καθαρά χειμωνιάτικη.

Την κακοκαιρία που έχουμε φάει στο κεφάλι φέτος, θα πρέπει να γυρίσω πολλά χρόνια πίσω για να τη συγκρίνω με κάποια παρόμοιο. Κρύο, βροχή αέρας συνδυάζονται με συχνότητα τέτοια που σκέφτομαι πως η προπόνηση στο δρόμο ενάντια σε τέτοιο καιρό καθημερινά παύει να είναι “μοίρα” και έχει καταντήσει “φάρσα”. Όχι πως έχουμε και δικαίωμα να παραπονιόμαστε για τον καιρό εμείς οι Αθηναίοι σε σχέση με τα ακόμα πιο σκληρά φαινόμενα της επαρχίας, αλλά υποτίθεται πως αυτόν το Χειμώνα μετακινήθηκα στο “κλεινόν άστυ” για λίγους μήνες προκειμένου να γλιτώσω λίγο από την κρύο-υγρασία και τις βροχές του χωριού. Δεν θα ήταν εύκολη έτσι κι αλλιώς αυτή η βαριά χειμερινή προετοιμασία, αλλά έτσι είναι ακόμα πιο σκληρή.

Στην Ελλάδα αυτό που είχαμε πάντα να χαιρόμαστε ήταν ο καλός μας καιρός. Ήλιος και σχετικά καλές θερμοκρασίες, αρκετές μέρες ακόμα και μέσα στο καταχείμωνο. Φέτος που τα κοινωνικά δρώμενα μας δυσκολεύουν όλο και περισσότερο τη ζωή, ο Ουρανός δε λέει να μας προσφέρει λίγη χαρά, να ξεφύγει η ψυχή μας σε γαλάζιους ορίζοντες. Μοίρα η Φάρσα τα σημεία του καιρού? Ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί για τον εαυτό του και τους γύρω του. Η που θα μας λυγίσει ο Καιρός ή που θα μας κάνει πιο δυνατούς, αλλά όσο είμαστε στο δρόμο αρκεί να προχωράμε…

Όπως είχε πει κι ο ποιητής “Μην καταδέχεσαι να ρωτάς αν θα νικήσουμε ή αν θα νικηθούμε…. Πολέμα!”