Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Οι μέρες προσφέρονται για πιο χαλαρές προπονήσεις, όχι μόνο λόγω Πάσχα αλλά κυρίως λόγω επιτακτικής αποκατάστασης από τον Μαραθώνιο και όλη την προηγούμενη χειμερινή σεζόν. Με αυτή τη διάθεση εδώ στο Χαλκούτσι πλέον βρήκα τον γερο-Wilier (Evasion) και κάνουμε μαζί τις ποδηλατικές προπονήσεις, μέχρι να φέρω τα πιο σύγχρονα “όπλα” της Ridley. Όχι πως δεν είναι γρήγορος όταν χρειαστεί, όχι πως δεν είναι άνετος στα πολλά χλμ, απλά τα χρόνια έχουν περάσει γι’ αυτόν και δεν μπορεί να αντιπαλέψει με τους νεότερους.

Ο γερο-Wilier είναι θρυλικό και μαρτυρικό ποδήλατο, όχι μόνο γιατί κερδίσαμε μαζί δυο αγώνες “ορόσημα” διάθλου (2004: 1ος στον πρώτο επίσημο αγώνα Διάθλου 10-40-5 που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, 2008: 1ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου το 2008) αλλά κυρίως γιατί έχουμε επιβιώσει από δυο πολύ άσχημα ατυχήματα (από αυτά που σου αλλάζουν τη ζωή), εκτός βέβαια από τις συνήθεις πτώσεις ρουτίνας στο πέρασμα των ετών προπόνησης.

Του γερο-Wilier του έλαχε να περάσει και μια πραγματικά Μεγάλη Βδομάδα μαζί μου πασχαλιάτικα. Εβδομάδα παθών γιατί συμβαίνουν πολλά στη ζωή… κάθε ανηφόρα Γολγοθάς, σταύρωση και ανάσταση στο δρόμο. Λες κι αυτό το ποδήλατο ακόμα και τώρα που είναι ουσιαστικά παροπλισμένο, έχει την ευχή και την κατάρα να περνάει μαζί μου όλα τα δύσκολα. Το ποδήλατο πάντα νιώθει τα συναισθήματα που βγάζεις σε κάθε σου πάτημα σε κάθε στροφάρισμα. Κάποιοι πιο φανατικοί πιστεύουν πως το ποδήλατο έχει δικιά του ψυχή, εγώ απλά πιστεύω πως έχει την ψυχή που του δίνει ο αναβάτης του. Γι’ αυτό και όταν ανεβαίνεις στη σέλα πρέπει να είσαι με κάποιον τρόπο αποφασισμένος να ζήσεις ότι προκύψει στη διαδρομή σου.

Μέσα στην εβδομάδα θα κάνω μια προπόνηση μέχρι την Αθήνα και θα τον αλλάξω με τον Noah Green. Όσο περνάν οι μέρες και οι προπονήσεις θα πρέπει να γίνονται πιο συγκεκριμένες, καλύτερα να έχω το πιο “δυνατό” ποδήλατο, που ανταποκρίνεται με λιγότερο “πόνο” στα πατήματα μου. Ότι κι αν καβαλάω πάντως, είναι μεγάλη υπόθεση για μένα να ξέρω πως έχω εφεδρεία έναν αξιόμαχο βετεράνο που μπορεί να μου καλύψει τις ποδηλατικές ανάγκες όταν χρειαστεί. Οι νεώτεροι Ridley (Noah Green και Dean TT) είναι ωραίοι, αλλά ο παλιός είναι πάντα αλλιώς…

Γερο Wilier = Respect…

Το κολύμπι δεν είναι το καλό μου αγώνισμα, γι’ αυτό άλλωστε δεν συνηθίζω πλέον να συμμετέχω σε αγώνες τριάθλου (τελευταία συμμετοχή τον Οκτώβρη του 2009 εν μέσω στρατιωτικής θητείας). Πάραυτα συνηθίζω να κολυμπάω στη θάλασσα, για χαλάρωμα και ενδυνάμωση τους καλοκαιρινούς μήνες. Για πισίνα ούτε λόγος πλέον, βαριέμαι αφάνταστα το “ενυδρείο”. Εγώ είμαι για έξω, παιδί του δρόμου και της θάλασσας.

Αυτό που δεν συνηθίζω είναι να κολυμπάω στη θάλασσα αρχές Απριλίου. Είχα να το κάνω εδώ και 10 χρόνια, από το 2002 οπότε και ξεκίνησα τρίαθλο. Το έκανα και σήμερα όμως, βούτηξα! Το πρώτο κολύμπι του 2012 είναι γεγονός. Η θάλασσα στο Χαλκούτσι ήταν αρκετά κρύα βεβαίως, αλλά ευτυχώς είχα ένστικτο πέρσι τον Σεπτέμβρη και είχα αγοράσει μια στολή κολύμβησης που βρήκα σε προσφορά. Με κράτησε καλά, και αν συνηθίσω καλύτερα την κρυάδα στο πρόσωπο θα βγάλω αρκετά μέτρα τις επόμενο διάστημα.

Η αλήθεια είναι πως θέλω να συμμετάσχω στο πανελλήνιο πρωτάθλημα τριάθλου που θα γίνει 20 Μαΐου στην Καλαμάτα. Η εποχή είναι καλή και με βολεύει στα πλαίσια της προετοιμασίας μου για τους επόμενους θερινούς αγώνες και βεβαίως το παγκόσμιο πρωτάθλημα διάθλου τον Σεπτέμβρη.

Όπως έγραψα και παραπάνω, έχω να τρέξω τρίαθλο από το 2009 και πιο πριν από αυτό … από το 2004! Με λίγα λόγια μιλάμε για 1 αγώνα μέσα σε 8 χρόνια, κάτι που από μόνο του δε μου επιτρέπει να έχω και μεγάλες βλέψεις για το πανελλήνιο, παρά μόνο να μην πνίγω και να σταθώ στα πόδια μου στη στεριά σώος. Από κει και πέρα βλέπουμε …. αλλά ας μην λέω πολλά. Ως τότε καλύτερα να εξασκηθώ λίγο παραπάνω στο κολύμπι, “Σκάσε και Κολύμπα” ένα πράμα….

ΥΓ: Ακόμα και κρύα, αυτή τη θάλασσα σε προκαλεί να την κολυμπήσεις…

Grigoris Skoularikis ATG Marathon 2012

Ότι και να κάνεις, όπως και να το κάνεις …. άμα σε δείξει η τηλεόραση γίνεται αυτόματα σούπερ επιτυχία. Αυτό είναι ένα επιφανειακό συμπέρασμα της Κυριακής. Λίγο μετά τον τερματισμό μου στον Μαραθώνιο “Μεγας Αλεξανδρος” ( λεπτομέριες του αγώνα εδώ http://www.duathlon.gr/?p=898 ), άρχισα να δέχομαι μηνύματα στο κινητό μου και αργότερα μέσα στη μέρα συνεχίστηκαν και στο ίντερνετ όταν συνδέθηκα. Εκτός από τους λιγους φίλους που παρακολουθούν την προσπάθεια μου και είναι συνέχεια δίπλα μου, προς ευχάριστη έκπληξη με θυμήθηκαν επίσης και αρκετοί ακόμα, κυρίως συγγενείς με τους οποίους δεν έχω και τόσο συχνή επικοινωνία.

Με προβλημάτισε λίγο το γεγονός πως δέχτηκα πολλά συγχαρητήρια για ένα αποτέλεσμα που θεωρώ αποτυχία. Θέλω να πιστεύω πως οι περισσότεροι εξ αυτών, αναγνωριζουν το μέγεθος της προσπάθειας που κατέβαλα κόντρα μάλιστα σε πολλές δυσκολίες, όμως επίσης αλήθεια είναι πως η παρουσία μου στο γυαλί μεγέθυνε υπέρμετρα τον ενθουσιασμό τους. Άμα σε δείξει η τηλεόραση, έστω και η ΕΤ3 είναι αλλιώς.

Όσοι δεν είδατε ζωντανά το γεγονός θα το …υποστείτε τώρα, για να είστε και σίγουροι τι (δεν) χάσατε. Προσωπικά με λυπάμαι που με βλέπω να σέρνομαι έτσι στο τελευταίο χιλιόμετρο της διαδρομής. Να ξέρετε πως δεν είναι τόσο άσχημο όσο φαίνεται … είναι ακόμα χειρότερο! Χαχαχα. Όσο για τις δηλώσεις στο 2ο βίντεο … μιλάμε για εντελώς τελείως ψώνιο! Χαχαχα

βίντεο 1
Απο το 7ο λεπτό και μετά ε ε έρχομαι , αργά και βασανιστικά, προς τον τερματισμό.

βίντεο 2
Με δηλώσεις μετά τον τερματισμό παρέα με τον 3ο του αγώνα Αντώνη Παπαδημητρίου. Στα τελευταία λεπτά βλέπουμε να τερματίζει και ο φίλος Κώστας Παλάντζας παρέα με την 1η γυναικα.

κι εδω στο TV100 , με την αδερφή μου μετά τον τερματισμό της (στο 5:29)
 

Τελικά αυτός ο Μαραθώνιος ήταν ακόμα πιο δύσκολος απ’ ότι νόμιζα πως θα είναι. Αυτό καταδεικνύει όχι μόνο το τελικό αποτελέσματα 2:45:14, αλλά κυρίως το γεγονός πως τα τελευταία 10χλμ υπέφερα “καρφωμένος”. Η 5η θέση στην κατάταξη ενός Μαραθωνίου είναι μια παρηγοριά και ίσως ο βασικός λόγος που κίνησε τα πόδια μου μέχρι τον τερματισμό αλλά σίγουρα όχι αυτό που θα ήθελα. Δεν κατάφερα καν να σπάσω το στοιχειωμένο μου πλέον ατομικό ρεκόρ (2:43:21 από το 2006).

Δεν ήμουν καλά από την αρχή. Η πολύ δύσκολη εβδομάδα με τον τραυματισμό μου, με έφερε ικανό να αγωνιστώ στη γραμμή της εκκίνησης, αλλά πολύ βαρύ και σφιγμένο. Έτσι τουλάχιστον ένιωθα στα πρώτα χιλιόμετρα. Το τραύμα μου δεν έλεγε να ζεσταθεί και με ενοχλούσε αρκετά στα πρώτα 10χλμ. Δυσκολευόμουν καν να τρέξω σε ρυθμό 3:40/χλμ κάτι που το είχα πολύ εύκολα στις προπονήσεις. Από το 12οχλμ περίπου ως το 24ο σα να ζεστάθηκα και έπιασα τον ρυθμό που ήθελα να έχω, γύρω στο 3:35, περνώντας και τα μισά σε 1:18:36. Ήταν πολύ πιο αργά απ’ οτι ήθελα, αλλά σε εκείνο το σημείο ένιωθα καλά και πίστευα πως θα μπορούσα στο δεύτερο μισό να ανακάμψω κι άλλο.

Δυστυχώς όμως μετά το 25ο χλμ ένιωσα τα πρώτα σφιξίματα στους τετρακέφαλους και άρχισα να καταλαβαίνω πως έρχονται τα δύσκολα. Δεν είχα τα προπονητικά χιλιόμετρα του Μαραθωνίου και θα το πλήρωνα πολύ άσχημα στα επόμενα. Μέχρι το 32ο χλμ ακόμα έτρεχα όμως κάπου εκεί άρχισε το “βάδην”. Όχι ευτυχώς δεν περπάτησα, αλλά ουσιαστικά έσερνα τα πόδια μου με ότι δύναμη είχα και δεν είχα να περάσουν αυτά τα βασανιστικά χιλιόμετρα. Τι να λέμε τώρα … οι Μαραθωνοδρόμοι ξέρουν πόσο άσχημη είναι αυτή η κατάσταση. Τουλάχιστον νομίζω πως ακόμα και τότε το διαχειρίστηκα όπως έπρεπε. Νυν υπέρ πάντων ο αγών. Έπρεπε να φτάσω στον τερματισμό έτσι κι αλλιώς. Πιέστηκα όσο άντεχα τους πόνους για να φτάσω γρηγορότερα. Για την αξιοπρέπεια του τερματισμού του Μαραθωνοδρόμου

Το συμπέρασμα της μέρας ήταν πως σήμερα τον Μαραθώνιο δεν τον είχα και ηττήθηκα κατά κράτος. Βέβαια η μάχη ήταν άνιση, καθώς μπήκα λαβωμένος και με ελλειπή χιλιομετρική προετοιμασία, αλλά όπως και να έχει μπήκα για να αγωνιστώ και απλώς δεν κατάφερα να ανταποκριθώ στις προσωπικές μου προσδοκίες. Μάλλον ήμουν περισσότερο αισιόδοξος απ’ ότι έπρεπε πως θα έχω αναρρώσει, όχι μόνο από το χτύπημα, αλλά και από τους μεγάλους αγώνες που είχαν προηγηθεί τον Μάρτιο. Καμιά φορά ξεχνάω πως πλέον κάνω …άλλο άθλημα και στον Μαραθώνιο πρέπει να περιμένω λιγότερα. Όχι μόνο λόγω προπόνησης, αλλά και λόγω αγωνιστικών προτεραιοτήτων. Αυτός ο αγώνας δεν ήταν βασικός στόχος για φέτος και τον έτρεξα στο τέλος τέλος μιας πολύ δύσκολης περιόδου. Δυστυχώς επιβεβαιώνεται πως για να τρέξεις καλά Μαραθώνιο πρέπει να τον κάνεις βασικό στόχο της χρονιάς.

Πριν κλείσω να μην ξεχάσω να σημειώσω βεβαίως και την οικογενειακή επιτυχία της ημέρας. Η Χαρά μας κράτησε ψηλά την οικογενειακή σημαία του μαραθωνίου με ατομικό ρεκόρ 3:07:46 που της εδωσε τη 2η θέση στις γυναίκες και την 1η θέση στις Ελληνίδες

Όσο για τη συνέχεια … είναι προφανές πως πλέον προτεραιότητα έχει η ανάρρωση και ξεκούραση και μετά …βλέπουμε.

Συγκεντρωτικά, τα αποτελέσματα θα τα βρείτε εδώ:
http://www.runningnews.gr/?id=11156

Γενικό ρεπορτ απο τον αγώνα εδω: http://www.runningnews.gr/?id=11164

Και μερικές φωτογραφίες εδω και επισης βίντεο εδω