Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Εδώ που φτάσαμε … τι ωραία που φτάσαμε … δεν ήταν για να μας βρει “το κακό” αλλά μιας και μας βρήκε, παλεύω να την βγάλω καθαρός. Εδώ και δυο μέρες ταλαιπωρούμε από μια ίωση (μάλλον)

Ξεκίνησε την Τετάρτη με αίσθηση ότι …ζεσταινόμουν. Καύσωνας λεω έρχεται πάλι και δεν έδωσα σημασία και ξεκίνησα προπόνηση, αλλά κάπου μετά από 90χλμ ποδηλασίας και 10χλμ τρεξίματος κατάλαβα πως κάτι άλλο δεν πήγαινε καλά και έπρεπε να σταματήσω νωρίτερα το πρόγραμμα. Τελικά είχα 39 πυρετό και έμεινα κρεβατωμένος μέχρι και σήμερα, Παρασκευή το πρωί που μάλλον νιώθω από καλύτερα έως καλά….

Τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Μια βδομάδα πριν το παγκόσμιο πρωτάθλημα δεν είναι και ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί. Ήδη νιώθω πως βγήκα εκτός προγράμματος και βέβαια δεν ξέρω αν και πόσο θα με επηρεάσει αυτή τη περιπέτεια αγωνιστικά. Ελπίζω να βγω πραγματικά αλώβητος και την επόμενη εβδομάδα να κάνω τουλάχιστον 2-3 τελευταία πράγματα που θέλω.

Τουλάχιστον σκέφτομαι πως μου έκατσε αυτή την εβδομάδα η στραβή και όχι την επόμενη που μάλλον θα ήταν μη αναστρέψιμη η κατάσταση. Επίσης σκέφτομαι πως και τον Μάρτιο, μια εβδομάδα πριν το πανελλήνιο πρωτάθλημα διάθλου, πέρασα μια αντίστοιχη μικροπεριπετεια υγείας. Μετά από αυτό δεν είχα πρόβλημα να αποδώσω στα μέγιστα στο πανελλήνιο και ελπίζω να έχει ανάλογη έκβαση και αυτή η περίπτωση στο παγκόσμιο.

Τέλος πάντων, αυτές είναι κάποιες σκέψεις που βρίσκονται τωρα στο ζαλισμένο μου κεφάλι. Από Δευτέρα που ελπίζω να έχει ξεθολώσει θα δούμε πιο συγκεκριμένα που είμαστε…. ως τότε …περαστικά μου…