Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Η σχέση μου με τον Μαραθώνιο, αγωνιστικά δεν είναι αυτή που θα ήθελα. Από την πρώτη μου φορά το 2006 και ενδιάμεσα στα χρόνια που ακολούθησαν, το αγώνισμα μου πρόσφερε πολύ πόνο, δυσανάλογο με την ικανοποίηση του αγωνιστικού αποτελέσματος. Ας είναι … αυτός είναι ο Μαραθώνιος και αυτό είναι το μεγαλείο του γιατί μόνο την πορεία των ετών τελικά καταλαβαίνεις την αξία αυτών που έχεις τρέξει και την υπεραξία του αγώνα που θα κάνεις την υπέρβαση … αν τελικά τα καταφέρεις ποτέ.

Ο Μαραθώνιος είναι για τους υπομονετικούς, τους επίμονους και τους πεισματάρηδες. Δεν έχεις πολλές ευκαιρίες να τρέξεις έναν Μαραθώνιο και έχεις ακόμα λιγότερες ευκαιρίες να τρέξεις έναν μαραθώνιο σε καλή αγωνιστική κατάσταση. Δυστυχώς για διάφορους λόγους, εγώ είμαι από τις περιπτώσεις που έμπαινα σε έναν μαραθώνιο, όχι με τις καλύτερες προϋποθέσεις.

Φέτος δεν αλλάζει κάτι από αυτό στην προετοιμασία μου για τον Μαραθώνιο. Ποια προετοιμασία? Μιλάω για τον 1,5 μήνα που προπουνούμαι ξανά μετά την υπερπροσπάθεια του παγκοσμίου πρωταθλήματος διάθλου αρχές Σεπτέμβρη. Ξεκουράστηκα 2 βδομάδες τον Σεπτέμβρη και βρέθηκα πάλι στο δρόμο με στόχο μια ευκαιρία στην εκκίνηση του 30ου Κλασικού Μαραθωνίου. Άλλη μια ευκαιρία για εκείνη την μία πιθανότητα να κάνω την υπέρβαση του εαυτού μου στο αγώνισμα των αγωνισμάτων.

Η ζωή μας δεν καθορίζεται ούτε από τις επιτυχίες μας, ούτε από τις αποτυχίες μας. Η ζωή μας καθορίζεται από τις ευκαιρίες που έχουμε στο δρόμο της και κατά πόσο είμαστε σε θέση να τις αξιοποιήσουμε. Χρειάζεται δύναμη, χρειάζεται προσπάθεια, χρειάζονται πολλά για να έρθει μια επιτυχία, όμως πρώτα απ’ όλα χρειάζεται μια ευκαιρία, μια αφορμή.

Επιστροφή στην εκκίνηση του Κλασικού Μαραθωνίου την Κυριακή (11/11/2012) λοιπόν, για άλλη μια ευκαιρία και ότι γίνει… Χαμένοι Αγώνες είναι μόνο αυτοί που δεν έγιναν ποτέ…