Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

11/11/2012, 30ος Κλασικός Μαραθώνιος Αθηνών
Επίδοση 2:45:08, 35ος στη Γενική κατάταξη, 21ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα

Κι έτσι έτρεξα άλλον ένα Μαραθώνιο λοιπόν … κι έτσι δεν κατάφερα πάλι να εκπληρώσω τις προσδοκίες μου … κι έτσι παραμένω ηττημένος από τον Μαραθώνιο, αλλά ευτυχής γιατί τουλάχιστον μετά από όλη αυτή τη χρονιά το έκανα και αυτό. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως:

Ήθελα να τρέξω και στον Κλασικό Μαραθώνιο, για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου άλλη μια φορά φέτος, μετά από τόσους και τόσους αγώνες σε δίαθλο, τρίαθλο, τρέξιμο και ποδηλασία. Ήμουν σε καλή κατάσταση, αν όχι πλήρως προετοιμασμένος για Μαραθώνιο. Ο καιρός ήταν κάπως περίεργος, όχι ακριβώς ευνοϊκός γιατί ο Ήλιος που έβγαινε κατά διαστήματα ζέσταινε πολύ.

Προσπάθησα από την αρχή να ελέγξω όσο το δυνατόν περισσότερο το ρυθμό και με σχετικά αργό πέρασμα στα πρώτα 10χλμ (38:00) ήμουν αισιόδοξος πως βρισκόμουν σε καλό δρόμο και θα είχα δυνάμεις για το δύσκολο τέλος. Παρόμοια προσπάθησαν να ελέγξω το ρυθμό μου και στις ανηφοροκατηφόρες, αλλά εκεί ίσως θα έπρεπε να είμαι ακόμα πιο εγκρατής να να μην παρασυρθώ τόσο από τη διάθεση μου που μου έλεγε “τρέχα τρέχα”. Άλλωστε το Garmin 910XT μετά τα πρώτα 10χλμ που έπαιζα στους 160-170 παλμούς, με έδειχνε να βρίσκομαι συνεχώς στο 170-180 κάτι που για τα δικά μου δεδομένα ειναι μάλλον ψηλό. Πάραυτα εγώ αισθανόμουν πολύ άνετος και έχοντα καλή παρέα στο δρόμο με τον Γιάννη Χαμόδρακα και τον Δημήτρη Καλιακούδη παρέμενα αισιόδοξος πως ο στόχος για κάτω από 2:40 ήταν πολύ εφικτός.

Ένα σημαντικό πρόβλημα κατά μήκος της διαδρομής απεδείχθη η τροφοδοσία, καθώς τα προσωπικά μας ποτά ήταν όλα στριμωγμένα σε ένα τραπεζάκι και δεν τα παίρναμε εύκολα. Κάποιοι εθελοντές βοηθούσαν την κατάσταση, κάποιοι την κάναν ακόμα πιο δύσκολη. Αποκορύφωμα στον σταθμο του 20χλμ που αναγκάστηκα να γυρίσω ανάποδα για να πάρω το μπουκαλάκι μου το οποίο πραγματικά χρειαζόμουν και δεν είχα περιθώριο να το χάσω.

Ακόμα κι έτσι πάντως, ο δρόμος συνέχιζε με καλές προοπτικές και ακόμα και η πιο δύσκολη ανηφορα του 25ου χλμ βγήκε ελεγχόμενα. Τα κακά μαντάτα άρχισαν να έρχονται γύρω στο 28ο χλμ όπου άρχισαν τα γαργαλήματα στις γάμπες, σημάδι πως οι κράμπες ερχόντουσαν. Ήπια το ποτό μου και στο 30ο χλμ, αλλά αυτό δεν έδειξε να σώζει την κατάσταση. Στα επόμενα 1-2χλμ υπήρχαν στιγμές που πραγματικά έχανα τον έλεγχο των ποδιών μου. Στο 32οχλμ η καλή κράμπα ήρθε και σταμάτησα για λίγες διατάσεις στην άκρη του δρόμου…

Μάζεψα τα κουράγια μου και ξαναβγήκα τρέχοντας στο δρόμο εξακολουθώντας να πιστεύω πως μπορώ να σπάσω το 2:40. Συνέχισα να κατηφορίζω από την Αγία Παρασκευή, δύσκολα αλλά ακόμα γρήγορα. Μέχρι και το 37ο χλμ τουλάχιστον κράταγα το το τρέξιμο μου σε ικανοποιητικό ρυθμό, όμως εκεί στη γεφυρούλα με τα το “Πεντάγωνο”, η ανηφοροκατηφόρα με αποτελείωσε. Βγαίνοντας για τα τελευταία 4-5 χλμ είχα πλέον μείνει και επίσημα από δυνάμεις …

Όπως και να έχει, έφτασα σε άλλον έναν τερματισμό. Ο επίσημος καθαρός χρόνος μου ήταν 2:45:08, μακριά από τον στόχο του

Ήταν ένας από τους ελάχιστους αγώνες στους οποίους ένιωσα τέτοια εξάντληση τερματίζοντας. Έχω κάνει τόσα και τόσα, και αγώνες ακόμα μεγαλύτερης διάρκειας. Αλλά ένιωσα την ανάγκη να πέσω και να ξαπλώσω κάτω, κάτι που δεν το κάνω ποτέ. Δεν ξέρω αν ήταν η κούραση του αγώνα, η κούραση της χρονιάς ή η κούραση …μιας ζωής που με ξάπλωσε κάτω … το μόνο που ξέρω είναι πως πλέον χρειάζομαι μέρες να ξεκουραστώ και να αναρρώσω.

Είμαι απογοητευμένος που δεν κατάφερα να εκπληρώσω κανέναν από τους αγωνιστικούς μου στόχους. Ίσως θα πρέπει να έχω μικρότερες προσδοκίες από τον Μαραθώνιο, αφού έχω αποφασίσει να επικεντρωθώ σε άλλο άθλημα. Δεν θα σταματήσω να το παλεύω όμως κι αυτό και ελπίζω στο μέλλον να τα καταφέρω κάποια στιγμή. Το απωθημένο υπάρχει και θα υπάρχει ρε γμτ, μέχρι ….

Πάραυτα δεν μπορώ να μην είμαι ευτυχής που τουλάχιστον τερμάτισα αξιοπρεπώς και στον Κλασικό Μαραθώνιο σαν κλείσιμο μιας χρονιάς στην οποία άντεξα πολλά περισσότερα από κάθε άλλη χρονιά.

Φωτογραφίες από τον αγώνα στο facebook

https://www.facebook.com/media/set/?set=a.4480234478494.2172674.1069016619