Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Σαν αθλητές είναι λίγο δύσκολο να παραδεχτούμε πολλές φορές σε πόσο άσχημη κατάσταση είμαστε. Κάπως έτσι ήταν και η περίπτωση μου μέσα στην εβδομάδα. Μετά τη συμμετοχή σε δυο συνεχόμενες Κυριακές στα ιδιαίτερα επίπονα Πανελλήνια Πρωταθλήματα Διάθλου και Ημιμαραθωνίου, δυο απονευρώσεις δοντιών μεσοβδόμαδα των αγώνων … τι θα μπορούσα να περιμένω από τον εαυτό μου? Λογικά …τίποτα.

Με ένα “τίποτα” λοιπόν σε ψυχή και σώμα είχα ξυπνήσει την Τετάρτη το πρωί. Λες και “είχα γυρίσει από θάνατο”… Το ερώτημα που με βασάνιζε όλες αυτές τις μέρες είναι … αν όντως είχα γυρίσει και στη Ζωή!

Σήμερα το πρωί λοιπόν ξύπνησα κάπως περίεργα… ήρεμος … αλλά ένιωθα καλά. Δεν μπορώ να πω ότι είχα την (υπερ)ένταση που έχω συνήθως τα πρωινά ενός αγώνα, αλλά ένιωθα …υγιής (μεγάλη κουβέντα). Η συμμετοχή μου στην ατομική χρονομέτρηση του τοπικού πρωταθλήματος ποδηλασίας θα ήταν το κρίσιμο τεστ …Ζωής. Δεδομένου συνθηκών δεν θα μπορούσα να περιμένω το καλύτερο δυνατό, αλλά στόχος ήταν (όπως είχα γράψει και προχτές) να σταθώ αξιοπρεπώς πάνω στο ποδήλατο και …να μην κάνω χειρότερο.

Ο τελικός μου χρόνος των 37:30 στα 25χλμ της διαδρομής μου έδωσε τελικά την 7η θέση στην κατάταξη των ανδρών. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ευχαριστημένος με αυτό το αποτέλεσμα και πιστεύω πως με κανονικές συνθήκες θα μπορούσα να κάνω περίπου 1 λεπτό ποιο κάτω. Πάντως με μόνο 25χλμ αγώνα δεν θα μπορούσα να περιμένω έτσι κι αλλιώς πολύ καλύτερη θέση, αφού η ποδηλατική μου προετοιμασία είναι για χρονόμετρα (μέσα στο δίαθλο) πολύ μεγαλύτερων αποστάσεων. Ειδικά σήμερα δεν είχα να βγάλω ούτε την έκρηξη ούτε τη μέγιστη ισχύ για να κοντράρω στα ίσια τους κορυφαίους ποδηλάτες. Ελπίζω κάποια άλλη φορά.

Σε όλα αυτά δεν μπορώ να μην κάνω λόγο για τα τεχνικά προβλήματα της τελευταίας στιγμής που αντιμετώπισα με το ποδήλατο. Λεπτομέρειες που πρακτικά μπορεί και να μην είχαν σημασία (αν και στην ατομική χρονομέτρηση, δευτερόλεπτα είναι όλα…) όμως σίγουρα μου επέφεραν περισσότερους προβληματισμούς σε ένα κεφάλι που … πραγματικά χρειάζεται λίγο ηρεμία και αυτοσυγκέντρωση.

Επίσης θέλω να εκφράσω και το παράπονο μου ότι …παραήταν ατομική και αυτή η χρονομέτρηση. Όλοι οι καλοί αθλητές είχαν κανονισμένη τη συνοδεία να τους πιέζει από πίσω, εγώ …όχι. Δικιά μου η ευθύνη, δικό μου και το πρόβλημα βεβαίως. Είπαμε, ο δρόμος προς την κορυφή είναι μοναχικός, αλλά στο συγκεκριμένο αγώνισμα χρειάζεται αυτή η ενίσχυση. Την επόμενη φορα θα πρέπει να το φροντίσω και αυτό.

Παρά τα παραπάνω εγώ βάζω θετικό πρόσημο και στη σημερινή μέρα. Νιώθω ξανά ζωντανός και έτοιμος να συνεχίσω. Τουλάχιστον πήρα την …ένδειξη Ζωής που ήθελα. Ελπίζω μέσα στην εβδομάδα να καταφέρω φτιάξω οριστικά και τα δικά μου προβλήματα (ναι έχω κι αλλά ραντεβού με τον οδοντίατρο) και τα προβλήματα του ποδηλάτου γιατί τα περιθώρια στενεύουν. Το Πανευρωπαϊκό Διάθλου είναι σε δυο βδομάδες… κι εγώ πρέπει να είμαι έτοιμος!

“Είμαι ο Γρηγόρης και είμαι καλά” …χαχα χαχαχα…

* για τους συναθλητές που συμμετείχαν στη διοργάνωση, θα βρειτε (πολλες και κορυφαίας ποιότητας) φωτογραφίες σας στην ιστοσελιδα του φίλου Γιωργου Σπύρου, εδω: www.georgespyros.com