Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Άλλος ένας μεγάλος διεθνής αγώνας διάθλου ολοκληρώθηκε για μένα με την 22η θέση στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που διεξήχθη την Κυριακή που μας πέρασε 21/4 στο Horst της Ολλανδίας. Ο συναγωνισμός φέτος ήταν ο πιο δύσκολος όλων των εποχών για την μεγάλη απόσταση (15-60-7,8χλμ για αυτόν τον αγώνα), όπως άλλωστε είχε προαναγγελθεί και πριν τον αγώνα από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Φέτος δεν θα γίνει ευρωπαϊκό στην κλασική απόσταση, οπότε όλοι οι διαθλητές είχαν στρέψει την προσοχή τους σε αυτόν και μόνο τον αγώνα.

Με αυτό το δεδομένο, η 22η θέση με αφήνει ικανοποιημένο, αφού ήμουν μέσα στον συναγωνισμό και κατάφερα να αφήσω πίσω μου πολλούς καλούς αθλητές, όμως ξέρω πως είχα κάτι παραπάνω στα πόδια μου που δεν μου επέτρεψαν οι συνθήκες να δείξω. Ήμουν σε πάρα πολύ κατάσταση και όλα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλά … αν δεν είχε τόσο πολύ κρύο, κάτι που με επηρέασε αρνητικά ειδικά στην ποδηλασία.

Το πρωί που έφευγα από το ξενοδοχείο, η θερμοκρασία ήταν στους 3 C. Ακόμα και με την προθέρμανση δεν κατάφερα να αισθανθώ τους μύες μου έτοιμους προς δράση. Η εκκίνηση πρέπει να δόθηκε με 5-6 C και δεν νομίζω να ζέστανε περισσότερο κατά τη διάρκεια του αγώνα, αφού είχε και μια ελαφριά συννεφιά που δεν βοηθούσε ιδιαίτερα.

Πάραυτα, στο πρώτο τρέξιμο (15χλμ) ένιωθα αρκετά καλά και παρότι ξεκίνησα τελευταίος, προσεκτικά έπιασα τον ρυθμό μου και με σταθερό και άνετο τέμπο σιγά σιγά άρχισα να κερδίζω θέσεις στην κατάταξη. Τελειώνοντας αυτό το 15άρι μπήκα στην περιοχή αλλαγών ακριβώς στα 49 λεπτά, μέσα στον στόχο μου, χωρίς κάποιο πρόβλημα και χωρίς να αισθάνομαι πως έχω “καταναλωθεί” ιδιαίτερα. Σε αυτό το σημείο πρέπει να ήμουν κάπου στην θέση 15 της κατάταξης και όλα έδειχναν καλά και αισιόδοξα για τη συνέχεια.

Πίστευα πως στο κομμάτι της ποδηλασίας (60χλμ, 3 γύροι) θα ήμουν ακόμα πιο δυνατός και θα ήμουν σε θέση να κυνηγήσω περισσότερες θέσεις μπροστά, όμως εδώ είχα κάνει πολύ λάθος. Οι συνθήκες δε με ευνοούσαν καθόλου. Στον παγωμένο αέρα ένιωθα τους μύες μου σφιχτούς και όχι σε θέση να αποδώσουν την ισχύ που θα έπρεπε. Άλλο πρόβλημα επίσης, οι κράμπες που με έπιανα στις γάμπες και μου έκοβαν το ρυθμό.

Ακόμα κι έτσι, το ότι έβγαλα μέση ταχύτητα 39,5χλμ/ω για 60χλμ μετά από 15άρι, το θεωρώ πάρα πολύ καλό, ειδικά έχοντας υπόψιν πως η διαδρομή ήταν και αρκετά τεχνική με πάρα πολλές κλειστές στροφές και πολύ κακό οδόστρωμα στα περισσότερα χλμ. Πέρασα κάποιους αθλητές, αλλά με πέρασαν περισσότεροι.

Εδώ πρέπει να σημειώσω και κάτι ακόμα για το θέμα του ντράφτινγκ το οποίο οι Ολλανδοί, διοργανωτές φρόντισαν να το …ξεφτιλίσουν. Είχαν μέσα στον αγώνα περίπου 10 δικούς τους αθλητές που πηγαίναν ανά 2-3 γκρουπάκια, παρασέρνονται μαζί και άλλους. Χαρακτηριστικά, πρέπει να αναφέρω πως είχα συνέχεια κολλημένο πίσω μου τον Τσέχο αθλητή τον οποίο “έσερνα” για όλα τα 60χλμ της ποδηλασίας. Κανένας έλεγχος στη διαδρομή, οι κριτές εντελώς αδιάφοροι. Δεν δόθηκε ούτε μια ποινή για ντράφτινγκ. Με το θέμα έχω ξενερώσει πολύ γιατί ξέρω πως με περάσαν έτσι αθλητές που δεν θα έπρεπε … Εγώ φταίω (προφανώς) που έπαιζα σωστά, όμως το μεγαλύτερο μου λάθος όμως πάνω στον αγώνα ήταν πως έχασα την αυτοσυγκέντρωση μου.

Εντωμεταξύ, από τον 2ο γύρο και μετά είχαν μπει στη διαδρομή και οι age-groupers κάτι που δημιουργούσε επιπλέον πρόβλημα, ειδικά στα τεχνικά σημεία μέσα στην πόλη όπου μας έκοβαν πάρα πολύ και δυστυχώς μπαίνοντας στην 3ο γύρο για αυτό το λόγο έχασα την επαφή με κάποιους αθλητές που κυνηγούσα. Εκτός από αυτούς πάντως, σε ένα σημείο, μου μπήκε κι ένα αυτοκίνητο μπροστά και με έκλεισε λίγο σε μια στροφή. Γενικά στο θέμα της φύλαξης, οι Ολλανδοί είχαν κάνει καλή δουλειά, αλλά αυτή η περίπτωση τους ξέφυγε. Να μη νομίζουμε δηλαδή πως μόνο στην Ελλάδα έχουμε τέτοια προβλήματα.

Με κρύα πόδια, αλλά ακόμα ζεστή καρδιά να κυνηγήσω τον αγώνα με ότι μου είχε απομείνει κατέβηκα από το ποδήλατο να ξεκινήσω και το 2ο τρέξιμο (7,8χλμ). Τα πόδια μου δεν τα ένιωθα ή για να είμαι ειλικρινής ένιωθα μόνο τον πόνο στις παγωμένες μου πατούσες. Το καλό τουλάχιστον ήταν πως με αυτή την κατάσταση δεν αισθανόμουν και κόπωση, οπότε μπορούσα να τρέξω αρκετά γρήγορα, κάτι που έκανα. Πέρασα από τα πρώτα μέτρα δυο αθλητές μπροστά μου, αλλά στη συνέχεια το επόμενο τρέξιμο ήταν αρκετά μοναχικό. Δυστυχώς οι αθλητές μπροστά μου ήταν εκτός οπτικής μου εμβέλειας ώστε να μην έχω κάποιον να κυνηγήσω. Πάραυτα κράτησα τον ρυθμό μου και μπόρεσα να τερματίσω δυνατά.

Τελικός χρόνος 2:51:35 και 22ος στην κατάταξη του πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος. Με συμμετοχή 40 αθλητών, είναι ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα, αν και μου μένει πάλι το αίσθημα του ανικανοποίητου. Είχα κάτι καλύτερο στα πόδια μου, αλλά δυστυχώς το κρύο δεν μου επέτρεψε να το βγάλω, ασυνήθιστος σε τέτοιες συνθήκες αγώνα.

Έτσι είναι όμως οι μεγάλοι αγώνες. Γίνονται σε μια συγκεκριμένη μέρα σε έναν συγκεκριμένο τόπο, εκεί μαζεύονται οι καλύτεροι αθλητές και συναγωνίζονται με τις ίδιες συνθήκες για να αναδειχθούν οι καλύτεροι. Γι’ αυτό ονομάζονται Παγκόσμια/Πανευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Ποιοι και πως θα ευνοηθούν είναι απλά θέμα μέρας. Εμένα δυστυχώς δεν με βοήθησε η μέρα, αλλά αισθάνομαι ευτυχής που ήμουν εκεί. Ελπίζω την επόμενη φορά να είμαι λίγο πιο τυχερός.

Είπαμε, σημασία έχει να είμαι παρών στους μεγάλους αγώνες, με την παρουσία και τον αγώνα έρχονται και οι επιτυχίες. Ξέρω πως είμαι σε καλή κατάσταση, συνεχίζω κανονικά τη σεζόν μου και περιμένω τα καλύτερα αποτελέσματα στους επόμενους αγώνες.

Αναλυτικά τα επίσημα αποτελέσματα του αγώνα εδω:
http://www.triathlon.org/results/…duathlon_european_champion/259010

και ένα γενικό ρεπορτ, εδω:

http://www.trinews.gr/item.php?id=730

Δειτε και ενα ωραιο βιντεάκι απο την ETU