Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Η σχέση μου με το νερό δεν ήταν ποτέ καλή. Με την “αγωνιστική” κολύμβηση ακόμα χειρότερη. Οι επιδόσεις μου στο άθλημα ανέκαθεν αντικατόπτριζαν μια σχέση …μίσους. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια ποιος μισεί περισσότερο ποιον … εγώ το νερό ή αυτό εμένα…

Γιατί? Κανείς δεν ξέρει …. κι αν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος …ή αν τουλάχιστον δεν τον θυμάμαι… γιατί πρέπει να συνεχίζεται αυτό? Μάλλον δεν πρέπει …. έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν “πρέπει” … σημασία έχουν μόνο τα “θέλω” … κι εγώ θέλω να κολυμπήσω πιο γρήγορα. Πάνω στις διακοπές του Πάσχα σε κάτι τέτοιους συλλογισμούς έμπλεξα πάλι. Φυσικά, η βασική αφορμή ήταν η τριαθλητική μου περιπέτεια στις Σπέτσες.

Δε λέω, γουστάρω τους μπελάδες και τις δυσκολίες, η ανήσυχη μου φύση έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να μένει στάσιμη για πολύ καιρό όσο κι αν μου αρέσει η ησυχία. Αναζητώ προκλήσεις και όχι μόνο νέες. Δεν αφήνω ανοιχτούς λογαριασμούς και δεν επιτρέπω να στοιχειώνουν τη ζωή μου απωθημένα. Αν υπάρχει κάτι που χρειάζεται να ξεκαθαριστεί θα γίνει. Γι’ αυτό πιστεύω πως ήρθε και η ώρα να ασχοληθώ λίγο με το κολύμπι μου, για να σταματήσω τουλάχιστον να ταλαιπωρώ τον εαυτό μου στους αγώνες τριάθλου,

Είμαι σε μια φάση της ζωής που έχω συμφιλιωθεί πλέον με τον εαυτό μου, τους φόβους και τις αγωνίες μου. Ξέρω ποιος είμαι, από που έρχομαι, τι κάνω και που πάω. Τα έχω τακτοποιημένα …όλα. Ή σχεδόν όλα τα σημαντικά τέλος πάντων … Από τα ασήμαντα που μου έχουν απομείνει είναι και ο …φόβος της κολύμβησης σε έναν αγώνα τριάθλου. Ο τελευταίος φόβος προς την επιδιωκόμενη τριαθλητική λύτρωση.

Όπως καταλαβαίνετε, η προσέγγιση στο ζήτημα δεν είναι τόσο προπονητικής φύσεως. Η βελτίωση μου δεν πρόκειται να επέλθει απλώς από την προπονητική διαδικασία. Αυτό το έχω προσπαθήσει στο παρελθόν και έχω αποτύχει. Μου χρειάζεται κάτι άλλο, πιο πνευματικό, πιο …συναισθηματικό ίσως. Αν γινόταν να αγαπήσω το νερό και να το κάνω να με αγαπήσει και αυτό … θα ήταν το ιδανικό! Ναι καλά καταλάβατε, εδώ μιλάμε για …τρέλα.

Έχω μάθει πλέον πως αυτά τα προβλήματα δεν λύνονται με καβγάδες. Αυτούς τους εχθρούς δεν μπορείς να τους κερδίσεις. Και είναι βασικός κανόνας του πολέμου … ότι δεν μπορείς να κερδίσεις, καλύτερα να το πάρεις με το μέρος σου. Τους τελευταίους μήνες μετά και τις συμβουλές του προπονητή μου, άρχισα να βλέπω και να αισθάνομαι το νερό διαφορετικά. Έχω κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια να σταματήσω να …παλεύω μαζί του, να χαλαρώσω περισσότερο και να το αφήσω να με επιπλεύσει. Όχι ότι τα έχω καταφέρει κιόλας βέβαια … αλλά μου φαίνεται πως είμαι σε καλό ρεύμα.

Εδώ και λίγες μέρες βρίσκομαι στο χωριό, επισήμως πλέον πιο κοντά στο νερό για την εαρινή περίοδο. Εδώ έτσι κι αλλιώς θα το βλέπω κάθε μέρα (αυτό μ’ αρέσει) και θα το κολυμπάω όσο συχνότερα μπορώ (αυτό θα΄ θελα να μ’ αρέσει …περισσότερο).

Δεν ξέρω αν και τι θα έχω καταφέρει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού. Πιθανότατα δεν θα έχει και ιδιαίτερη σημασία, αφού ο αγωνιστικός προσανατολισμός παραμένει το δίαθλο. Δεν ξέρω αν θα τρέξω άλλο τρίαθλο φέτος, αλλά δεν θα ήταν άσχημα να νιώθω αγωνιστικά πιο έτοιμος και αποφασισμένος και για κάτι τέτοιο. Αφού έχω καταφέρει να συμφιλιώσω τόσα πράγματα μέσα μου …γιατί όχι και αυτό?

* Η φωτογραφία του άρθρου τραβήχτηκε Μεγάλο Σάββατο. Στο βάθος δεξιά ίσα που φαίνομαι να κολυμπάω αφήνοντας την “γραμμή” μου κάτω από το Ηλιοβασίλεμα. Σε ένα τέτοιο σκηνικό θέλω να πιστεύω πως τελικά θα καταφέρω να συμφιλιωθώ και με τον τελευταίο μου φόβο…