Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Θα ήθελα πολύ ο τίτλος να ήταν “Η ζωή μας μια βόλτα”, αλλά φοβάμαι πως κάποιοι θα με παρεξηγήσουν πάλι πως μιλάω για τις δικιές τους ζωές. Έτσι ξεκαθαρίζω από την αρχή πως σε αυτό το κείμενο, όπως και σε κάθε άλλο που δημοσιεύω σε αυτό το blog μιλάω για την δική μου ζωή και τις δικιές μου εμπειρίες στον αθλητισμό και στην ζωή γενικότερα.

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog για τους φίλους (www.duathlon.gr/?page_id=2). Φαίνεται όμως πλέον πως διαβάζουν τις περιπέτειες μου πολλοί περισσότεροι, άλλοι για να ενημερωθούν, άλλοι για να εμπνευστούν, άλλοι για να …βρουν μια αφορμή να σχολιάσουν. Φαίνεται πως είμαι αρκετά σημαντικός, ώστε ο κόσμος να ασχολείται μαζί μου. Ήξερα πως με σχολιάζουν στα κρυφά, τώρα έδωσα τέτοια αφορμή ώστε να με σχολιάσουν και δημόσια. Ποιος τη χάρη μου…

Είπα κι εγώ λοιπόν, όπως τόσοι άλλοι Έλληνες να τρέξω κι ένα Ironman. Η εμπειρία μου λοιπόν αυτή και όπως αποτυπώθηκε σε αυτό το blog (www.duathlon.gr/?p=2051, σημ: τον τίτλο τον άλλαξα λίγο για να είστε σίγουροι ότι μιλάω για το δίκιο μου Ironman και κανενός άλλου), προκάλεσε αντιδράσεις, επικρίσεις και ειρωνείες. Μετά από αυτή την περιπέτεια σημείωσα και ρεκόρ επισκέψεων στο blog. Προφανώς με διάβασαν και κάποιοι για πρώτοι φορά. Υποθέτω πως αυτοί δε με γνωρίζουν καθόλου, όπως επίσης και οι επικριτές μου φαίνεται πως με γνωρίζουν ελάχιστα.

Μου κάνει λίγο εντύπωση το γεγονός πως κάποιοι στις αναφορές τους χρησιμοποιούν τον όρο “φίλος” για μένα. Στην εποχή των social media, προφανώς είμαστε όλοι φίλοι, πιθανόν να έχουμε συναντηθεί και κάπου 1-2 φορές, αλλά αυτό δε σημαίνει πως γνωριζόμαστε και τόσο καλά. Τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω κανέναν από αυτούς που επέλεξαν με επικρίνουν δημόσια και ούτε θα τους θεωρούσα φίλους μου όπως με τόση ευκολία ανέφεραν στα λεγόμενα τους. Μου φαίνεται πως η λέξη “φίλος” καμιά φορά απλά θέλει να δείξει δημόσια φιλική διάθεση, αλλά όποιος πραγματικά αισθάνεται φίλος, την φιλική και θετική διάθεση την έχει από την αρχή όταν διαβάζει κάτι. Το τι σημαίνει φιλία δεν θα το αναλύσω τώρα, αλλά αν όντως αισθάνεστε φίλοι, μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάσετε για να μάθετε μερικά πράγματα περισσότερα για μένα και τη ζωή μου.

Δεν έχω σκοπό να απολογηθώ για τίποτα. Εγώ αυτά έζησα, αυτά ένιωσα, έτσι τα αποτύπωσα και ο καθένας έχει το δικαίωμα να τα κρίνει. Λυπάμαι που ενόχλησα κάποιους Έλληνες συναθλητές (Ironmen, τριαθλητές, κολυμβητές, ποδηλάτες, δρομείς, ποδοσφαιριστές κτλ….) και έτσι οφείλω τουλάχιστον να διευκρινίσω κάποια πράγματα.

Ίσως σας απογοητεύει, αλλά καλύτερα να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως βλέπω τη ζωή μου γενικότερα σαν “βόλτα”. Δεν είμαι ο μαχητής του “ή ταν ή επι τας”, ούτε το φοβερό ταλέντο που σπάει όλα τα ρεκόρ. Είμαι απλά κάποιος που του αρέσει να κάνει αθλητισμό, το διασκεδάζει και προτιμάει να κόβει λίγο ταχύτητα και ένταση για να τερματίσει με χαμόγελο. Κάποιες φορές μπορώ να κερδίζω και αγώνες έτσι, κάποιες φορές είμαι πιο πίσω. Μου αρέσει ο συναγωνισμός και δεν βλέπω τα πάντα ανταγωνιστικά εντός κι εκτός αγώνων.

Μεγάλωσα με είδωλο τον Haile Gebrsselassie. Έναν απίστευτο τυπάκο από την Αιθιοπία που μπορούσε να κερδίζει και να σπάζει παγκόσμια ρεκόρ στον στίβο τρέχοντας με το χαμόγελο στα χείλη. Έμοιαζε να κάνει τη βόλτα του στους στίβους και στους δρόμους, το έκανε να φαίνεται τόσο εύκολο…. Εγώ φυσικά δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ Gebrsselassie αλλά θα μπορούσα τουλάχιστον να αγωνίζομαι και να τερματίζω με το χαμόγελο στα χείλη, θα μπορούσα κι εγώ να αισθάνομαι πως κάνω τη δικιά μου βόλτα σε αυτούς τους αγώνες. Ο αθλητισμός είναι ζωή και η ζωή πρέπει να μια ωραία βόλτα. Καμιά φορά μπορεί να είναι εύκολη, καμιά φορά δύσκολη αλλά η διάθεση για “βόλτα” απλά δείχνει μια θετική διάθεση για τη ζωή ή τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι. Ακόμα και σε μια απογοήτευση, όπως η δικιά μου στην εμπειρία του Ironman … τουλάχιστον φρόντισα να κρατήσω το θετικό της μέρος, την αίσθηση ότι έκανα τη βόλτα μου.

Θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν ασχολούμαι μόνο με το Ironman και δεν δηλώνω ότι “κάνω Ironman”. Ασχολούμαι γενικά με τον αθλητισμό και στην αγωνιστική του μορφή θα έλεγα πως ασχολούμαι με το τρίαθλο. Λέω πως είμαι καλός στο αγώνισμα του διάθλου μεγάλης απόστασης και από εκεί και πέρα, στα υπόλοιπα αγωνίσματα multisports προσπαθώ για το καλύτερο, όπως και τόσοι άλλοι συναθλητές μου. Τρέχω επίσης αγώνες, στίβου και ποδηλασίας.

Δεν αισθάνομαι πως κάνοντας αθλητισμό, θυσιάζω τίποτα. Είναι επιλογή μου, όπως είναι και επιλογή του καθενός. Εγώ επέλεξα τι θέλω να κάνω ( www.duathlon.gr/?page_id=31 ), πως θέλω να ζήσω και πήρα και τα ρίσκα μου για να προχωρήσω. Τίποτα δεν χαρίζεται και χρειάζεται πολύ δουλειά για να πετύχεις αυτό που θες. Όπως και κάθε άλλος, μοιραία θα μειώσω χρόνο από δουλειά, φίλους, οικογένεια, προσωπική ζωή. Όμως, κάνω τη δική μου ζωή μου, τη δική μου βόλτα…. και αυτή είναι που δεν θέλω να θυσιάσω. Θα ζήσω ότι θέλω και όπως θέλω εγώ, όχι όπως μου υποδεικνύουν άλλοι.

Φέτος η προετοιμασία μου ήταν επικεντρωμένη σε έναν αγώνα απόστασης Ironman, για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και σε αυτό το αγώνισμα. Προπονήθηκα ποιοτικά και ποσοτικά για αυτόν τον αγώνα, όσο έπρεπε για να αντεπεξέλθω τις δυσκολίες του. Η Κυριακάτικη μου βόλτα ( www.trinews.gr/item.php?id=421 ) ήταν 8, 9, 10 ώρες …. πρακτικά ολοήμερο στο δρόμο, πρακτικά όσο θα διαρκούσε και ο αγώνας. Ήταν ωραίες οι βόλτες της Κυριακής … ξεχωριστές κάθε φορά, όπως και κάθε άλλη βόλτα για προπόνηση. Προφανώς δεν γνωρίζετε πως χρησιμοποιώ πολύ συχνά για την καθημερινή μου προπόνηση τον όρο “βόλτα”. Άλλωστε έχω στο μυαλό μου πως δεν χρειάζεται πάντα να υποφέρω (www.runningnews.gr/item.php?id=7946) και με αυτή την ψυχολογία μπορώ να περνάω πιο ευχάριστα τις μέρες μου και να εκτελώ το πρόγραμμα, όσο κουραστικό κι αν είναι.

Ίσως τα παραπάνω και ειδικότερα η εμπειρία μου στο Ironman να μην σας εμπνέουν και ιδιαίτερα. Ίσως μια ιστορία πόνου, αγωνίας και έντασης να ήταν πιο πιασάρικη για να εμπνεύσει και να δώσει δύναμη και σε άλλους να δοκιμάσουν ένα Ironman. Την επόμενη φορά ελπίζω να είμαι σε θέση να σας ικανοποιήσω, αν και στο μεταξύ θα ήμουν περισσότερο ευτυχής αν έβλεπα πιο πολλούς νέους ανθρώπους να ασχολούνται με τα multisports, και για τη χαρά της συμμετοχής, να τρέχουν μικρότερους αγώνες στην Ελλάδα. Θεωρώ κάπως δυσανάλογο να έχουμε φτάσει πλέον κάθε χρόνο 40-50 Έλληνες να συμμετέχουν σε αγώνες Ironman στο εξωτερικό, αλλά ταυτόχρονα οι πιο μεγάλοι αγώνες στην Ελλάδα να συγκεντρώνουν μόλις 150-250 συμμετοχές.

Ίσως ακόμα κι αν πετύχαινα τον στόχο μου στον αγώνα, να τον χαρακτήριζα και πάλι “βόλτα”. Είναι ειδικά και αυτό το κομμάτι της ποδηλασίας στην Γερμανική εξοχή που σου αφήνει τέτοια ψυχολογία. Σε κάθε περίπτωση δεν είπα πως δεν κουράστηκα. Μετά από 10 ώρες στον δρόμο, αλίμονο. Όμως στο τέλος την μέρας, όπως διαμορφώθηκε η προσπάθεια μου και το αποτέλεσμα, δεν μου φάνηκε και δύσκολο. Αυτή ήταν και η αποτυχία μου, ότι δεν κατάφερα να πιέσω τον εαυτό μου και να το κάνω πολύ πιο γρήγορα. Είχα προετοιμαστεί σωματικά και ψυχολογικά για πιο γρήγορο και δυνατό αγώνα. Δεν μου βγήκε όμως κι έμεινα με τη χαρά της βόλτας… Αυτό ήταν το δικό μου πρόβλημα… Το πρόβλημα των άλλων όμως πιο ήταν? Ότι κάποιος έκανε ένα Ironman του φάνηκε και το χαρακτήρισε “βόλτα”?

Να θυμίσω πως ο επίπονος πολυήμερος ποδηλατικός γύρος της Ισπανίας έχει αυτό το όνομα “La Vuelta” (=η βόλτα, ο γύρος και κάποιες φορές έχει και έννοια …περπατήματος) ενώ παρόμοιους συνειρμούς μπορεί να φέρει και η ονομασία “Tour de France” που αναφέρεται στον πιο φημισμένο πολυήμερο ποδηλατικό αγώνα του κόσμου. Είναι να απορείς πως αυτοί οι πολυήμεροι αγώνες χαρακτηρίζονται σαν “τουρ”(ισμός).

Η Vuelta και το Tour είναι όμως για τους επαγγελματίες. Εμείς είμαστε ερασιτέχνες (εξακολουθώ να πληρώνω για τους αγώνες που συμμετέχω και όχι να πληρώνομαι από αυτούς) και πάνω απ’όλα αγαπάμε και διασκεδάζουμε αυτό που κάνουμε. Μπορεί να συμμετέχουμε καμιά φορά στα ίδια αγωνίσματα, αλλά ο καθένας από εμάς κάνει την προσπάθεια του με διαφορετική αθλητική νοοτροπία, με βάση τους δικούς του στόχους και τα δικά του δεδομένα. Το εύκολο και το δύσκολο είναι σχετικό, αλλά σε κάθε περίπτωση αναπροσαρμόζεται και στα δεδομένα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Απορώ γιατί κάποιοι θεώρησαν πως θα έπρεπε βιώσω το Ironman όπως και αυτοί. Είχα κι εγώ τις εμπειρίες πόνου μου (www.duathlon.gr/?p=1827), αλλά προφανώς δεν είναι δυνατόν κάθε φορά όλοι μας να νιώθουμε τα ίδια. Το άθλημα είναι “μαζικό”, αλλά όχι “μαζοποιημένο” ευτυχώς.

Είπα να δοκιμάσω τις δυνάμεις και τις δυνατότητες μου σε άλλο ένα αγώνισμα multisports μεγάλης απόστασης. Στο δίαθλο έχω τρέξει πολλούς τέτοιους αγώνες, και ειδικά έχω τερματίσει 3 φορές στο Powerman Zofingen που λόγω της ιδιομορφίας της διαδρομής πιστεύω πως είναι πολύ πιο σκληρός αγώνας από ένα Ironman σαν της Φρανκφούρτης. Μπορεί να είχα τους υψηλούς στόχους μου πηγαίνοντας στη Φρανκφούρτη, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν περίμενα πως τερματίζοντας ένα Ironman, από αυτό και μόνο θα γίνω “κάποιος”. Δεν ήταν ο αυτοσκοπός της αθλητικής μου πορείας. Καταλαβαίνω και αποδέχομαι πως η απόσταση Ironman (3,8 – 180 – 42,2) έχει ιδιαίτερη αίγλη και αποδοχή από την ελληνική και παγκόσμια τριαθλητική κοινότητα, αλλά νομίζω θα αδικούσα τον εαυτό μου αν ανήγαγα αυτόν τον αγώνα στον “νυν υπέρ πάντων”. Νομίζω πως έχω κάνει αρκετά πράγματα ως τώρα που με χαρακτηρίζουν. Δεν θα έλεγα πως είμαι “υπερήφανος” για όλα αυτά, αλλά σίγουρα πως είμαι ευτυχής που είχα την ευκαιρία να τα κάνω και να χαίρομαι με όλες μου αυτές τις εμπειρίες στο δρόμο.

Υπερήφανοι μπορεί να αισθάνονται για μένα όσοι είναι πραγματικά κοντά μου, με στηρίζουν και βιώνουν μαζί μου όλες τις δυσκολίες αυτής της βόλτας. Η οικογένεια μου, οι πραγματικοί μου φίλοι και οι συνεργάτες μου. Ευτυχώς έχω γύρω μου τους καλύτερους για προπόνηση ( www.coachingservices.gr/ ), διατροφή ( www.nutrinews.gr/) και αποκατάσταση (www.activephysiotherapy.com.gr/). Μόνο ψυχολόγο δεν έχω, αλλά την ψυχοθεραπεία μου την κάνω γράφοντας σε αυτό το blog και εκτονώνοντας τα απωθημένα μου. Με τέτοια ομάδα υποστήριξης ακόμα και ένας αγώνας Ironman μπορεί να φανεί στον καθένα “βόλτα”.

Εντωμεταξύ, επιμελώς οι “φίλοι” μου έθιξαν και το θέμα σε σχέση με τους χορηγούς μου. Δεν ξέρω ακόμα αν οι χορηγοί μου είναι περήφανοι για τις απόψεις και τα αποτελέσματα μου, όμως θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για τα προϊόντα τους. Η ποιότητα τους αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο στην αίσθηση ασφάλειας και άνεσης που είχα σε όλης τη διάρκεια της βόλτας μου στο Ironman. Κορυφαίος εξοπλισμός, ένδυση, υπόδηση, κορυφαία διατροφή και ενίσχυση πριν και κατά τη διάρκεια. Δεν θα μπορούσα να διαμαρτυρηθώ ότι με ενόχλησε οτιδήποτε από αυτά. Ίσως θα πρέπει να σας τα γράψω αναλυτικά κάποια στιγμή για να ξέρετε τι και πως να χρησιμοποιήσετε για μια ποιοτική εμπειρία αγώνα ακόμα και στην απόσταση Ironman.

Τους ευχαριστώ όλους αυτούς για άλλη μια φορά. Τους ευχαριστώ γιατί με κάνουν να αισθάνομαι διπλά ευτυχής που μπορώ και κάνω αυτή τη ζωή τώρα, γιατί δεν μπορούσα πάντα. Αθλητισμός, εμπειρίες, συγκινήσεις, ταξίδια. Παρεμπίπτοντος, θέλω να σημειώσω και πόσο μου αρέσει να ταξιδεύω εντός κι εκτός Ελλάδος και να συμμετέχω σε αγώνες. Ο αθλητικός τουρισμός ( http://www.sportsbox.gr/triathlon ), όμως απαιτεί έξοδα. Ειδικά αυτό το Ironman μου κόστισε τα περισσότερα ως τώρα. Ακόμα και για τις συμμετοχές μου στα επίσημα πρωταθλήματα αναγκάζομαι να πληρώνω όλα τα έξοδα μόνος μου, αλλά δεν έχω παράπονο. Δουλεύω και μπορώ να τα βγάζω πέρα και αισθάνομαι ευτυχής και γι’αυτο…

Καταλαβαίνετε πως η ενασχόληση με κάτι τέτοιο απαιτεί οικονομικές δυνατότητες. Για να τρέξεις Ironman εκτός από την ψυχούλα σου, πρέπει να το λέει και το πορτοφόλι σου. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε έχει συντελεστεί και η εμπορευματοποίηση του σε αυτό το βαθμό που βίωσα. Ευτυχώς για την οικονομική συντήρηση και ανάπτυξη του αγωνίσματος, φαίνεται πως υπάρχει χιλιάδες κόσμος που μπορεί να το αντέξει και ανάμεσα τους και αρκετοί Έλληνες κάθε χρόνο. Πάντως δεν είμαι ο πρώτος που εξέφρασε προβληματισμούς για την εμπορευματοποίηση και το branding που διακατέχει το τρίαθλο. Θα ξεχωρίσω κάποιες δηλώσεις του Chris McCormack (http://triathlete-europe.competitor.com/..e-mcdonalds), (τι να ξέρει και κάποιος που έχει στεφθεί 2 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής Ironman, ανάμεσα στους άλλους τίτλους του…)

Κάθε τέτοια διοργάνωση είναι υπερπαραγωγή, όμως σε αυτά τα πλαίσια μοιραία δημιουργούνται και τεχνικά προβλήματα που δεν φαίνονται στις κάμερες. Με τις επικρίσεις μου για το τεχνικό μέρος δεν είχα σκοπό να αποτρέψω κανέναν να από το να συμμετάσχει. Όπως όμως και κάθε φορά, έγραψα τις εμπειρίες μου ώστε να ξέρει ο καθένας τι θα βρει μπροστά του. Μπορεί να ήμουν αυστηρός, αλλά με τόσα χρήματα που πλήρωσα θεώρησα πως θα έπρεπε να είναι κάποια πράγματα καλύτερα.

Αρκετά όμως με αυτά. Νομίζω πως έχω την υποχρέωση να αποκαταστήσω λίγο την τάξη όσον αφορά την αίγλη και το νόημα του αγωνίσματος, γιατί πάνω στην απογοήτευση μου η αλήθεια είναι πως δεν το έκανα. Είναι μια σπουδαία αθλητική εμπειρία αναμφίβολα. Το Ironman παραμένει το πιο δύσκολο από τα αγωνίσματα του τριάθλου, τουλάχιστον από τα ευρέως διαδεδομένα. Ξεκίνησε σαν ένα στοίχημα ανάμεσα στους αθλητές των μεμονωμένων αθλημάτων, αλλά καθιερώθηκε σαν την μεγάλη πρόκληση για τον κάθε ένα που θέλει να δοκιμάσει τα όρια του, σωματικά και ψυχικά. Από τις 8 έως τις 16 ώρες θα δείτε να τερματίζουν κάθε είδους και ηλικίας αθλητές. Από σούπερ PRO αθλητές, μέχρι παρα-αθλητές (ΑΜΕΑ) για τους οποίους μάλιστα έγινε και λόγους από τους “φίλους” μου.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε την τύχη να έχουμε στους αγώνες μας (είναι οι ίδιοι αγώνες από τους οποίους συμπτωματικά απουσιάζουν οι περισσότεροι “φίλοι” μας) μερικούς εξαιρετικούς αθλητές του para-triathlon (που χαρακτηρίζονται ως ΑΜΕΑ δηλαδή) όπως άλλωστε και ο Γιάννης ο Χατζήμπεης που αγωνίστηκε μαζί μου στην Φρανκφούρτη ή ο Γεράσιμος ο Κορδάτος (www.duathlon.gr/?p=1797). Η προσπάθεια αυτών τον συναθλητών με τα εγνωσμένα προβλήματα μας δίνει επιπλέον δύναμη στις προσπάθειες μας. Άλλωστε ο καθένας από εμάς αγωνίζεται με τα προβλήματα του, κάποια λιγότερα σημαντικά, κάποια περισσότερο. Μετά από 33 χρόνια ζωής, κουβαλάω κι εγώ τα τραυματάκια μου και τα προβληματάκια μου, τα οποία πιθανότατα οι περισσότεροι δεν γνωρίζετε. Θα ξεχώριζα σαν παράσημο, τον παραμορφωμένο σπόνδυλο που έχω και είχε σπάσει στα 3 μετά από ατύχημα το 2005, τις τρεις ανατομικές δυσλειτουργίες σε γόνατο, ώμο, ποδοκνημική αλλά και μια σημαντική ανισοσκελεία. Ευτυχώς όπως έγραψα και παραπάνω, έχω τον καλύτερο (www.activephysiotherapy.com.gr) στο προσωπικό μου σέρβις να με ισιώνει όποτε το χρειάζομαι.

Ακόμα και για αυτά, πιθανόν κάποιοι να μην με πιστεύετε, όπως δεν πιστεύατε ότι έμαθα να κολυμπάω λίγο πιο γρήγορα ή ότι το Ironman μου φάνηκε “βόλτα”. Πιθανόν επίσης σε κάποιους όλα τα παραπάνω να φαίνονται “αμπελοφιλοσοφίες” (σε αυτή την περίπτωση απορώ πως και γιατί αντέξατε να διαβάσετε ως εδώ). Τουλάχιστον όμως σε κάθε περίπτωση, απλώς κρατείστε το αποτέλεσμα που καταγράφηκε. Ολοκλήρωσα έναν αγώνα απόστασης Ironman σε 9 ώρες 42 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα. Εγώ το έκανα κι αυτό και για να μην σας απογοητεύσω κι άλλο… φυσικά και θα ξαναδοκιμάσω τον εαυτό μου στην απόσταση, με την ελπίδα να πάω λίγο πιο γρήγορα. Μέχρι τότε … καλύτερα μην ασχολείστε μαζί μου και χάνετε τον χρόνο σας … Κάντε καμιά βόλτα και σεις! κι αν είναι και τριαθλητική… ακόμα καλύτερα!

 

Πάει το έκανα και αυτό! Ironman σου λέει… τερματισμός μετά από 9 ώρες 42 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα. Ο μεγαλύτερος σε διάρκεια αγώνας που έχω κάνει ως τώρα.

Είμαι λίγο απογοητευμένος, και από την επίδοση που τη θεωρώ πολύ μακριά από τις δυνατότητες και την προετοιμασία που είχα κάνει, αλλά και από το αγωνιστικό περιβάλλον αυτού του αγωνίσματος τριάθλου που λέγεται Ironman, όπως το έζησα στον αγώνα της Φρανκφούρτης. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά τα πράγματα.

Ο βασικός μου στόχος μου ήταν να κάνω μια επίδοση κάτω από 9 ώρες και όλη μου η προετοιμασία ως τώρα έδειχνε πως ήταν κάτι μέσα στις δυνατότητες μου. Δυστυχώς λίγες μέρες πριν τον αγώνα θα είχα δυο σημαντικά εμπόδια να αντιμετωπίσω. Το πρώτο ήταν μια ίωση που με χτύπησε 2 βδομάδες πριν στο Καρπενήσι και το δεύτερο ο …καιρός της Φρανκφούρτης που όσο ζυγώναμε τον αγώνα έδειχνε πως θα είναι πολύ ζεστός. Οι τελευταίες μέρες ήταν αρκετά στρεσαρισμένες εξαιτίας και των δυο θεμάτων, αφού η ίωση ακόμα και μέχρι την τελευταία μετά μου είχε αφήσει έναν λαιμό χάλια που δεν έλεγε να περάσει.

Ο λαιμός μου ως δια μαγείας πέρασε μια μέρα πριν τον αγώνα και ξαφνικά όλα φάνηκαν πολύ αισιόδοξα, όμως δεν είχα υπολογίσει τον πιο σημαντικό ίσως ανασταλτικό παράγοντα. Την απειρία μου σε μια τέτοιου όγκου αθλητών διοργάνωση και την δυσκολία αγωνιστικού εγκλιματισμού. Τι συνέβη λοιπόν κατά τη διάρκεια του αγώνα? Για πάμε να το ξαναζήσουμε παρέα αυτή τη φορά….

Κολύμπι

Η ώρα είναι 7 παρά και έχω μπει στο νερό έτοιμος για την εκκίνηση με το δεύτερο κύμα. Με θράσος “πρωταθλητή” (τρομάρα μου) έχω μπει μπροστά και προς το παρόν αισθάνομαι ότι έχω κάνει αυτό που πρέπει. Το μόνο μου πρόβλημα είναι πως βουτώντας αισθανόμουν κάπως βαρύς (από το πρωινό φαγητό ή το ξύπνημα στις 3.30 δεν ξέρω), αλλά αυτό δεν είναι κάτι για το οποίο μπορώ να κάνω κάτι τώρα. Ετοιμάζομαι για την εκκίνηση και για το θεωρητικά πιο δύσκολο κομμάτι του αγώνα για μένα.

7 ακριβώς και …φύγαμε! Ξεκινάω να κολυμπάω γρήγορα για να ξεφύγω όσο το δυνατόν από τον πολύ κόσμο και να κολυμπήσω ελεύθερα. Δεν έχω πλήρη συναίσθηση της κατεύθυνσης που κολυμπάω, απλά πάω με το ρεύμα των υπολοίπων. Έχω προετοιμαστεί πως θα πέσει πολύ ξύλο, αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει. Παραδόξως έχω χώρο μπροστά μου και κολυμπάω χωρίς προβλήματα. Για μια στιγμή μόνο χρειάζεται να σταματήσω γιατί πάνω στην ένταση πίνω λίγο νερό και χάνω τις ανάσες μου. Μικρο το κακό. Φτάνουμε στην πρώτη σημαδούρα. Εκεί καταλαβαίνω πόσο κόσμο έχει και τι χαμός γίνεται. Ανοίγομαι λίγο (έως αρκετά) για να μην πέσω στον συνωστισμό. Πάλι γλιτώνω το ξύλο, αλλά έχω ανοιχτεί αρκετά. Κάνω παραπάνω μέτρα και δεν πιάνω πόδια. Αρνητικό αυτό, αλλά αισθάνομαι πως κολυμπάω σε καλό ρυθμό και το πιο σημαντικό αβίαστα.

Λίγο παρακάτω ολοκληρώνουμε την πρώτη στροφή και βγαίνουμε για λίγο στη στεριά. Εκεί καταλαβαίνω το μέγεθος του όγκου αθλητών. Μετά από 2,1χλμ κολύμβησης δεν έχουμε αραιώσει καθόλου. Βλέπω πως το Garmin έχει σημειώσει μέχρι εδώ ακριβώς 35 λεπτά και 2,3χλμ. Ο ρυθμός είναι σούπερ σκέφτομαι. 30 λεπτά για τα 2χλμ! Βέβαια έπρεπε να ξέρω πως επίσημα η διαδρομή ως εκεί ήταν τα 2,1χλμ! Σταματάω για λίγα δευτερόλεπτα και τεντώνω την γάμπα που αισθάνομαι να μου κάνει κράμπα και ξαναβουτάω. Συνεχίζω να κολυμπάω σε γραμμή πιο ανοιχτά από τους υπόλοιπους. Γυρνάμε και στην επόμενη σημαδούρα των περίπου 3χλμ και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο. Εκεί κάπου 300-400 μέτρα από το τέλος το δεξί μου πόδι μουδιάζει εντελώς από κράμπα. Προσπαθώ να το επαναφέρω τινάζοντας το μέσα στο νερό ενώ συνεχίζω να κολυμπάω. Σκέφτομαι, άντε λίγο ακόμα να βγούμε στεριά….

1η αλλαγή

Κολύμπι τέλος, σηκώνομαι στα πόδια μου. Κοιτάω το Garmin, 1:04 για 4,13χλμ … γλυκόπικρη γεύση. Είχα κολυμπήσει τον στόχο μου της 1 ώρα για τα 3,8χλμ, όμως έκανα 300 μέτρα παραπάνω. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι’ αυτό τώρα, πρέπει να συνεχίζω. Ο κόσμος εξακολουθεί να είναι πάρα πολύς. Ανεβαίνω την αμμουδερή ανηφόρα προς την περιοχή αλλαγών, αρπάζω τη σακούλα μου, βάζω κράνος και αριθμό, πακετάρω στολή και φεύγω να βρω το ποδήλατο. Το πιάνω και αυτό στα χέρια μου και κάνω να βγω προς την έξοδο, αλλά κάτι αισθάνομαι. Καλύτερα να κάνω μια μικρή στάση στην τουαλέτα και να αδειάσω την κύστη μου πριν ανέβω στο ποδήλατο. Λίγα ακόμα δευτερόλεπτα χαμένα, αλλά τουλάχιστον θα πονέσω λιγότερο.

Ποδηλασία

Βγαίνω από την περιοχή αλλαγών και επιβεβαιώνω πως επικρατεί ο απόλυτος χαμός. Πάρα πάρα πολλά ποδήλατα ξεκινούν μαζί μου. Είναι τόσοι οι αθλητές και τόσο αλαφιασμένοι που πηγαίνοντας να ανέβω στο ποδήλατο κάποιος με τρακάρει από πίσω. Μιλάμε για παράνοια. ΟΚ το ξεπερνάω και αυτό και ξεκινάω. Λέω τώρα δεν μπορεί, θα αρχίσω να περνάω κόσμο και θα αραιώσουμε .. αμ δε!

Η ουρά είναι ατελείωτη και φυσικά δεν είμαι ο μόνος καλός ποδηλάτης που ξεκινάει εκείνη την ώρα. Σύντομα καταλαβαίνω πως ήδη οι “κόντρες” έχουν ξεκινήσει αφού προσπερνάω κάποιους που λίγο μετά ή και αμέσως με ξαναπερνούν. Δεν καταλαβαίνω (ακόμα) για πιο λόγο γίνεται ακριβώς αυτό, υποτίθεται ο αγώνας είναι non drafting, θα κάτσουμε σε μια σειρά και ο καθένας μας θα πρέπει να πιάσει το ρυθμό του. Εντωμεταξύ μπροστά μου πρέπει να βρίσκονται περισσότερα από 800 ποδήλατα με δεδομένο και τους αθλητές της πρώτης εκκίνησης. Τα πρώτα 10χλμ μέχρι την πόλη της Φρανκφούρτης είναι εύκολα χωρίς υψομετρικές.

Μερικά χιλιόμετρα πιο μετά ξεκινούν και οι ανηφόρες και το τοπίο αρχίζει να ξεκαθαρίζει κάπως. Εντωμεταξύ κυκλοφορούν και οι μοτοσυκλετες των κριτών επιτηρώντας τους κανονισμούς non-drafting και τουλάχιστον προς το παρόν τηρούνται τα προσχήματα. Η πρώτη μεγάλη έκπληξη έρχεται κάποια χιλιόμετρα πιο μετά καθώς μπαίνουμε σε ένα κομμάτι με “θανατηφόρο” πλακώστρωτο. Αυτό είναι πραγματικά βασανιστήριο για χερια/ποδια και ειδικά το ποδήλατο μου. Ευθεία και μετά ανηφόρα σε “παβέ” … ζω στιγμές Tour de France, αν και εγώ δεν εχω την πολυτέλεια να αλλάξω ποδήλατο αν κάτι συμβεί. Τελειώνοντας αυτό το κομμάτι, επιβεβαιώνω πως οι Γερμανοί μας κάνουν πλάκα … αμέσως αριστερά είναι και το bike service του αγώνα.

Πάει και αυτό και προχωράω, τα χιλιόμετρα περνούν, κόσμος πολύς μπροστά και πίσω ενώ έχω την εντύπωση πως έχει σηκώσει αέρα ο οποίος μας δυσκολεύει τις προσπάθειες. Η ώρα περνάει και μαζί ανεβαίνει και η θερμοκρασία. Η “υπόσχεση” του δελτίου για υψηλή θερμοκρασία φαίνεται να επιβεβαιώνεται. Ζορίζει η μέρα….

Είμαστε κάπου στο 70ο χλμ και έχω πιάσει επιτέλους ένα καλο ρυθμό, ενώ έχω κοντά μου αθλητές ισάξιους. Πλέον έχω την εντύπωση πως κάνω κανονικά την ποδηλασία για την οποία είχα προπονηθεί. Λίγο μπροστά μου όμως βλέπω κάτι που δε μου αρέσει … γκρουπέτο. Τουλάχιστον 20! αθλητές με σχηματισμό γκρουπ κινούνται μαζί. Αν και θεωρητικά θα έπρεπε να μειώσω τη διαφορά, κάτι τέτοιο δεν το βλέπω να συμβαίνει….

Απεναντίας αυτό που συμβαίνει …. είναι ότι με φτάνει εμένα από πίσω άλλο γκρουπ! Κι άλλο σοκ! Τι κάνουν τα άτομα…. ούτε τα προσχήματα δεν τηρούν! Το γκρουπ “καταπίνει” και εμένα και τους άλλους 3-4 αθλητές που είχα μπροστά και πίσω μου. Τώρα πια έχουμε γίνει ένα. Και να θες να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση δεν μπορείς. Να πας πιο γρήγορα αδύνατο. Να πας πιο αργά … χωρίς νόημα. Τελικά οι κανόνες του αγώνα διαμορφώνονται κατά τη διάρκεια του. Αφού σε αυτό το τμήμα δεν υπάρχει επιτήρηση, ο καθένας (και όλοι μαζί) κάνει ότι θέλει προκείμενου να πάει πιο γρήγορα.

Φυσικά για τους περισσότερους έμπειρους από αυτούς, όλα είναι προσχεδιασμένα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί κάποια “άκυροι” από την αρχή πιεζόντουσαν να παραμείνουν κοντά σε καλούς αθλητές, ξέραν τι και πως θα γίνει πιο μετά. Όσο το σκέφτομαι καταλήγω στο συμπέρασμα πως στο Ironman ισχύει “ο κλέψας του κλέψαντος”. Αν νομίζαμε πως το ντόπινγκ είναι ένα μέρος απάτης για πολλούς (από έρευνα που έχει γίνει στο Ironman της Φρανκφούρτης είχε προκύψει πως τουλάχιστον το 20% των συμμετεχόντων ερασιτεχνών και επαγγελματιών έκανε χρήση απαγορευμένων ουσιών http://www.irishtriathlon.com/index.php/2014/01/ironman-triathlon-doping-epo-steroids/ ) τελικά δεν είναι το μεγαλύτερο. Στο κομμάτι της ποδηλασίας όλοι οι έμπειροι age-groupers μπαίνουν με στόχο να κλέψουν ακυρώνοντας το non-drafting σε κάθε ευκαιρία. Ειδικά οι γυναίκες είναι οι χειρότερες αφού μπαίνουν μέσα στα γκρουπ των ανδρών και απλά κάνουν τα περισσότερα χιλιόμετρα βόλτα. Ότι ντόπινγκ και να έχει κάνει κάποιος PRO (αν εχει κάνει) δεν του δίνει το πλεονέκτημα κάποιου age-grouper που συμμετέχει οργανωμένα με σκοπό να κάνει κολλητήρι και ο οποίος έχει ντοπαριστεί κιόλας. Δυο φορές κλέφτες λοιπόν επιεικώς, οι περισσότεροι από αυτούς τους “Ironmen”…

Κάπως έτσι, ο αγώνας έχει μετατραπεί σε αγώνα ποδηλασίας δρόμου για κάμποσα χιλιόμετρα κάτι που όμως έχει και τους κινδύνους του, ειδικά στα στενά περάσματα μέσα στην πόλη. Πολλά μπουκάλια πέφτουν κάτω και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, ενώ σχεδόν μπροστά μου κάποιος κάνει το λάθος να παραβιάσει τους κώνους τις διαδρομής και να μπει μέσα στις …γραμμές του τραμ. Η πτώση είναι αναπόφευκτη και μαζί του παρασέρνει και άλλους. Εγώ ευτυχώς τηρώ κάποιες αποστάσεις και έχω το χρόνο να αντιδράσω και να αποφύγω την πτώση, αλλά επιβεβαιώνω πως η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου ασφαλείας και πρέπει να είμαι ακόμα πιο προσεκτικός.

Είμαστε πια στη δεύτερη στροφή και η ζέστη ήδη έχει γίνει πιο έντονη κάτι που είναι πολύ πιο έντονο στις ανηφόρες. Ευτυχώς τα χιλιόμετρα περνούν χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα και είμαι αρκετά συνεπής με την τροφοδοσία και την υδροδοσία μου. Έχω περάσει και το 120ο χλμ και νιώθω καλά. Η κατάσταση με τα γκρουπ ίσως μου κάνει τον αγώνα πιο άνετο, αλλά δεν πιστεύω ότι με πάει και πιο γρήγορα. Το πρόβλημα όμως είναι πως έχω χάσει τον αγωνιστικό μου προσανατολισμό και δεν κάνω αυτό για το οποίο έχω προετοιμαστεί. Αυτός ο αγώνας απλά είναι κάτι άλλο και όχι αυτό που στην θεωρία είναι το ποδηλατικό σκέλος του Ironman.

Εντωμεταξύ, οι Γερμανοί κριτές επιτέλους ξυπνούν και αποφασίζουν να συμμαζέψουν κάπως τον αγώνα τους. Οι μοτοσυκλέτες κάνουν πάλι την εμφάνιση τους και μοιράζουν παρατηρήσεις και ποινές, όμως μόνο σε όσους το παρακάνουν. Τουλάχιστον κάποια γκρουπέτα αραιώνουν, τουλάχιστον στο δικό μου επίπεδο. Πιο πίσω δεν ξέρω τι γίνεται αλλά φαντάζομαι πως η κατάσταση θα είναι ακόμα χειρότερη αφού θα υπάρχει μεγαλύτερος συνωστισμός.

Είμαι πια μετά το 150ο χλμ της ποδηλασίας και το σημαντικότερο πρόβλημα μου είναι ο αέρας που έχει δυναμώσει πολύ και μας χτυπάει αλύπητα, κόντρα και πλάγια. Προφανώς μέχρι έχω την κούραση μου αφού είμαι ήδη στις 5 ώρες αγώνα, αλλά ο αέρας αισθάνομαι πως μου κόβει πολύ το ρυθμό. Τουλάχιστον έστω και γι’ αυτά τα χιλιόμετρα κάνω κανονικό αγώνα και με επαναφέρει κάπως σε ψυχολογία Ironman. Σιγά σιγά όμως φτάνω ξανά στην Φρανκφούρτη και στο τέλος αυτής της διαδρομής. Η θερμοκρασία πλέον είναι αρκετά υψηλή και το τρέξιμο προβλέπεται πολύ δύσκολο.

2η αλλαγή

Ολοκληρώνω την ποδηλασία σε 4 ώρες και 58 λεπτά. Ο χρόνος είναι αρκετά λεπτά πιο αργός από αυτό που υπολόγιζα, αλλά πραγματικά πήγαινα όσο με πήγαινε ο αγώνας. Τουλάχιστον έχω την εντύπωση πως δεν έχω ζοριστεί ιδιαίτερα και έχω φυλάξει τα πόδια μου για το τρέξιμο. Αφήνω το ποδήλατο, μπαίνω στην περιοχή αλλαγών, φοράω, καπέλο, παπούτσια, παίρνω τα τζελ μου και …ώπα… 2-3 λεπτάκια … μια στάση στην τουαλέτα για σιγουριά … ΟΚ … ξαλάφρωσα … για πάμε για τον Μαραθώνιο….

Τρέξιμο

Είμαι στο δρόμο και τρέχω με το χρονόμετρο να δείχνει 6 ώρες και 14 λεπτά. Είναι προφανές πλέον ότι είμαι πολύ έξω από τον αρχικό μου στόχο και τα δεδομένα αναπροσαρμόζονται στην καλύτερη περίπτωση για κάτι κοντά στις 9 ώρες και 15 λεπτά. Βεβαίως αισθάνομαι ότι με τέτοια ζέστη ακόμα και να πετύχω κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπερβάλω εαυτόν. Τουλάχιστον αισθάνομαι τα πόδια μου καλά και δεν έχω κάποιο πρόβλημα.

Αρχικά, εχω ρυθμό κοντά στα 4 λεπτά/χλμ. Όμως ο καιρός είναι ζεστός και η υδροδοσία απαραίτητη. Σε αντίθεση με την ποδηλασία, αυτά τα χιλιόμετρα μου φαίνονται ατέλειωτα. Δεν είναι ότι αισθάνομαι τόσο κουρασμένος, απλά ο δρόμος είναι πολύ μακρύς.

4 στροφές από 10.5χλμ ο καθένας. Οι σταθμοί τροφοδοσίας φαίνονται οργανωμένοι, αλλά ακόμα είναι νωρίς. Οι περισσότεροι αθλητές θα μπουν αργότερα στη διαδρομή. Τρέχω κανονικά και ολοκληρώνω τον πρώτο γύρο στα 45 λεπτά, Η ζέστη όμως με επηρεάζει πολύ και πλέον η υδροδοσια γίνεται ακόμα πιο κρίσιμη. Σε κάθε σταθμό πρέπει να παίρνω και δυο και τρία ποτηράκια με νερό ή/και cocacola +τα απαραίτητα σφουγγάρια για να δροσίζω. Ευτυχώς έχω στη διαδρομή δυνατή ομάδα που με στηρίζει ψυχολογικά.

Η ώρα περνάει μαζί με τα χιλιόμετρα και η διαδρομή γεμίζει αθλητές. Πλέον σε κάθε σταθμό είναι σχεδόν αδύνατο να πάρεις ποτηράκι χωρίς να σταματήσεις, αλλά ακόμα και όταν τρέχεις για να προσπεράσεις κάνεις σλάλομ. Όλα αυτά κοστίζουν χρόνο. Ο ρυθμός μου έχει πέσει λίγο αλλά νομίζω η καθυστέρηση από την γενικότερη κατάσταση είναι μεγαλύτερη. Το χειρότερο είναι πως μέσα σε όλο αυτόν τον χαμό έχω χάσει εντελώς την αγωνιστική μου διάθεση και τον προσανατολισμό. Περνάω τον δεύτερο γύρο σε 51 λεπτά! Παρότι αισθάνομαι πως τρέχω το ίδιο με την πρώτη στροφή, κάπου έχω χάσει 6 λεπτά που δεν μπορώ να τα δικαιολογήσω με τίποτα.

Ξεκινάει η τρίτη στροφή και κάπου εδώ πλέον έχω εμπεδώσει πως δεν κάνω αγώνα, αλλά παίρνω μέρος σε ένα πανηγύρι. Έχω όμως 21 χλμ ακόμα μπροστά μου τα οποία προβλέπω πως θα βγουν σε περίπου 1 ώρα και 40 λεπτά ακόμα, οπότε πρέπει να συνεχίσω για να τελειώνω κάποια στιγμή όλο αυτό. Επικρατεί γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν κάνω αγώνα και …έχω βαρεθεί. Πλήρης απογοήτευση….

Με αυτά και με αυτά συνεχίζω να τρέχω (τουλάχιστον δεν περπάτησα καθόλου) και κάποια στιγμή φτάνω προς το τέλος. Μπαίνω στο κόκκινο χαλί και κατευθύνομαι προς την αψίδα του τερματισμού… αυτό ήταν! Τερματίζω με συνολικό χρόνο 9 ώρες 42 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα … είμαι πλέον και ένας Ironman … ε και?

Μετά τον τερματισμό

Είναι πολύ άσχημο, να έχεις τερματίσει έναν τέτοιο αγώνα, που τον έχουμε όλοι στο μυαλό μας λίγο πολύ σαν “μύθο” με την ψυχολογία “ε και?”. Αυτό λοιπόν είναι το Ironman… μια μεγάλη τριαθλητική βόλτα? Εντάξει, έκανα 3,8χλμ κολύμπι, 180χλμ ποδηλασία και 42,2χλμ τρέξιμο σε 9 ώρες και 42 λεπτά, η διοργάνωση είναι υπερπαραγωγή, αλλά εγώ απλά αισθάνομαι πως ήμουν μέρος ενός εμπορικού πανηγυριού. Απομυθοποίηση…

Προσωπικά δεν έκανα τον αγώνα μου (αυτή είναι η δικιά μου ευθύνη) αλλά και η διοργάνωση δεν μου παρείχε (σαν πελάτη έστω) τις συνθήκες για κάτι τέτοιο. Είμαι σίγουρος πως αν είχα την εμπειρία θα είχα οργανώσει αλλιώς την ψυχολογία και τον αγώνα μου από την αρχή, αλλά σίγουρα κάποια οργανωτικά/τεχνικά θέματα δεν θα άλλαζαν.

Αν ήθελα να κάνω τον χρόνο που επιδίωκα από την αρχή θα έπρεπε να ρισκάρω μια ποινή στην ποδηλασία κάνοντας κολλητήρια, και να ρισκάρω με την αφυδάτωση στο τρέξιμο με το να μην σταματάω καθόλου στους σταθμούς και να παίρνω μόνο ότι προλαβαίνω και μπορώ μέσα στον χαμό. Ακόμα και να ήμουν στο πρώτο γκρουπ εκκίνησης δεν ξέρω τι και πως θα είχε αλλάξει προς το καλύτερο.

Τουλάχιστον τερμάτισα έναν τόσο μεγάλο αγώνα χωρίς προβλήματα. Το τρέξιμο μου ήταν πραγματικά άνετο, χωρίς κράμπες, πιασίματα και άλλους μυϊκούς πόνους. Είχα προπονηθεί πάρα πολύ, ποσοτικά και ποιοτικά για αυτόν τον αγώνα και μόνο και μόνο με αυτό τον τρόπο φάνηκε. Μπορεί να μην πιέστηκα για τον χρόνο που ήθελα, αλλά το έκανα να μοιάζει εύκολο όλο αυτό. Πλέον έχω την εμπειρία και την αυτοπεποίθηση ώστε την επόμενη φορά να το κάνω σωστά και γρήγορα. Φυσικά θα πρέπει να βρω και έναν αγώνα που να παρέχει καλύτερες αγωνιστικές προϋποθέσεις. Λιγότερους αθλητές (όχι 3000 όπως η Φρανκφούρτη), πιο ανοιχτές διαδρομές και ίσως συμμετοχή σαν elite/pro.

Ευχαριστίες

Κλείνοντας, θέλω να ευχαριστήσω άλλη μια φορά τους ανθρώπους και τις εταιρίες που μου συμπαραστέκονται στις προσπάθειες μου. Καταρχάς στην προπονητική μου ομάδα “coaching services” του Βασίλη Κρομμύδα και της Ζαρίνα Κοπίνα www.coachingservices.gr που με προετοίμασαν όσο καλύτερα έπρεπε για αυτό τον αγώνα. Στον φυσικοθεραπευτή μου Τάσο Μαργαρίτη www.activephysiotherapy.com.gr για τις υπηρεσίες αποκατάστασης που μου παρέχει.

Ευχαριστώ επίσης τα κορίτσια μου (την αδερφή μου και την κοπέλα μου) που ήταν μαζί μου, με ανέχτηκαν και με συμπαραστάθηκαν σε όλο αυτό, όπως επίσης και τους Έλληνες συναθλητές που αγωνιστήκαμε μαζί σε αυτές τις συνθήκες. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Μόσχο Καντή γιατί τελευταία στιγμή μου δάνεισε ένα πολύτιμο …καλώδιο που είχα ξεχάσει στην Ελλάδα. Για τον δανεικό εξοπλισμο της τελευταίες στιγμής ευχαριστώ και τον Κώστα Xterra Greece Κουμάριαλη για την κολυμβητική στολή.

Ευχαριστώ για άλλη μια φορά τους χορηγούς μου, τις εταιρίες Ν. Μανιατοπουλος (Pearl Izumi, SCOTT bikes, Giro, Shimano), Garmin, High5, Xendurance. Ίσως περίμεναν κάτι πολύ καλύτερο από εμένα και τους ζητώ συγνώμη που δεν κατάφερα να το αποδώσω, αλλά ελπίζω πως στο μέλλον θα είμαι πιο συνεπής και στα αποτελέσματα μου.

Αυτό λοιπόν ήταν το πρώτο μου Ironman… μια μεγάλη ωραία τριαθλητική βόλτα! Την επόμενη φορά ίσως (θα έπρεπε) να είναι και ένας μεγάλος αγώνας!

 

Μερικές φωτογραφίες: https://www.facebook.com/media..&type=1&l=f361990301

Διαβάστε επίσης ενα γενικό ρεπορτ του αγώνα εδω: http://www.trinews.gr/item.php?id=1003

και επίσης παρτε μια “αριθμητική” γευση των διαδρομών όπως τις κατέγραψε το Garmin Greece 910XT

κολύμπι http://connect.garmin.com/activity/535913249
1η αλλαγη http://connect.garmin.com/activity/535913346
ποδηλασια http://connect.garmin.com/activity/535913360
2η αλλαγη http://connect.garmin.com/activity/535913371
τρέξιμο http://connect.garmin.com/activity/535913378

Νομίζω πέρασαν πολλές μέρες που παρέμεινα σιωπηρός… Χωρίς πολλά λόγια … έφτασα ως εδώ … στην Φρανκφούρτη όπου την Κυριακή θα αγωνιστώ στο πρώτο μου Ironman.

Η προετοιμασία ήταν σκληρή, αλλά βγήκε. Τα απρόοπτα δεν έλειψαν. Πριν δυο βδομάδες με χτύπησε μια ίωση που με ταλαιπώρησε για λίγο, αλλά έχει αφήσει ακόμα τα κατάλοιπα της … ο λαιμός μου παραμένει σε “περίεργη” κατάσταση. Όπως και να έχει δεν μασάμε (ή μάλλον δεν καταπίνουμε για την ακρίβεια), θα αγωνιστώ με ότι έχω και ελπίζω να είναι αρκετό για να πετύχω το στόχο μου.

Θα τα πούμε μια και καλή λοιπόν στον αγώνα της Κυριακής …Ironman Frankfurt … καλή αντάμωση στην “άλλη πλευρά”….

* bib #1422 … live περάσματα εδώ http://eu.ironman.com