Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

FASTER THAN BROKEN

Ακριβώς πριν 15 χρόνια, τέλη Φεβρουαρίου του 2005, κατά τη διάρκεια προπόνησης μου με το ποδήλατο συνέβη κάτι που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα. Με χτύπησε από πίσω ένα αυτοκίνητο και με έστειλε κατάκοιτο στο Νοσοκομείο, 24 ετών να σκέφτομαι ότι η ζωή είναι θέμα πιθανοτήτων.

Η πρώτη διάγνωση στο Νοσοκομείο έδειξε αμέσως κάταγμα στον Ο2 σπόνδυλο, αλλά δεν ήταν απλά αυτό. Η δεύτερη διάγνωση στον δικό μου γιατρό, μετά από καλύτερη αξονική τομογραφία (από όπου η εικόνα) 1,5 μήνα μετά έδειξε όμως πόσο άσχημο ήταν το κάταγμα. Κομμάτια ο σπόνδυλος και ενώ είχε ήδη χαθεί πολύτιμος χρόνος αποκατάστασης αμέσως μετά το ατύχημα… “Γρηγόρη μπορεί να μην ξανατρέξεις, να λες πάλι καλά που στέκεσαι στα πόδια σου. Πρέπει να κάνεις υπομονή να δέσουν τα κομμάτια και βλέπουμε” … ΣΟΚ μεγαλύτερο από το ίδιο το ατύχημα.
Οι πρώτοι μήνες ήταν οι πιο δύσκολοι, ουσιαστικά καθηλωμένος, με διαδρομές μόνο από καρέκλα σε κρεβάτι, να περιμένω να περάσει ο καιρός. Έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου και απλά να προσπαθήσω να προχωρήσω στη ζωή μου όπως μπορούσα. Δεν έπαψα πότε να πιστεύω ότι θα επιστρέψω στον δρόμο, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό.

Η μεγάλη πρόκληση ήταν να πάρω πίσω κάτι διαμετρικά καλύτερο από το χειρότερο που ζούσα. Έτσι, με τέτοιο πάθος ξεκίνησε ο σχεδιασμός και η υλοποίηση του RunningNews.gr που έμελλε να γίνει το σημείο αναφοράς στο διαδίκτυο για την ενημέρωση γύρω από το τρέξιμο στην Ελλάδα και να δημιουργήσει την πρώτη πανελλαδική διαδικτυακή κοινότητα δρομέων.

Και κάπως έτσι πέρασαν οι δύσκολοι μήνες και επέστρεψα κι εγώ στο τρέξιμο, με πολύ κόπο, με πολύ πόνο και συνεχή προβλήματα τους πρώτους μήνες. Έβαλα στόχο να τρέξω τον πρώτο μου Μαραθώνιο και τα κατάφερα 1,5 χρόνο μετά τον Νοέμβρη του 2006, τρέχοντας μάλιστα αρκετά γρήγορα σε 2 ώρες και 43 λεπτά στην Κλασική διαδρομή. Και μαζί το RunningNews.gr “μεγάλωνε” και θα μεγάλωνε και η επιτυχία που ακολούθησε, ήταν γιατί έγινε κυριολεκτικά έργο ζωής. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία που συνεχίζεται να γράφεται και για μένα και για τη δουλειά μου.

Η νοοτροπία που καλλιέργησα μετά αυτό με συνόδεψε για πάντα. Να μπορείς να παίρνεις το καλύτερο που μπορείς από το χειρότερο που σου συμβαίνει, να μετατρέπεις την κατάρα σε ευχή. “Κάθε εμπόδιο για καλό” έλεγε ο λαός. Πιο μικρός δεν το καταλάβαινα… έκτοτε έμαθα να το εφαρμόζω.

Πριν το ατύχημα ήμουν απλά ένας αξιόλογος, γρήγορος αθλητής. Μετά το ατύχημα, κατάφερα να πετύχω πολλά περισσότερα απ’ όσα αναλογούσαν στο σωματικό μου ταλέντο. Έγινα πιο γρήγορος και πιο δυνατός, γιατί έμαθα να αντέχω κάθε πόνο, έμαθα να μετατρέπω το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα, έμαθα να κερδίζω κάτι, ακόμα και αν έχανα τα πάντα. Το ταλέντο μου έγινε η θέληση να είμαι εκεί έξω στο δρόμο με κάθε τρόπο και να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερος, έστω κι αν πονούσα γιατί αυτό δεν θα άλλαζε ποτέ πλέον. Ο σακατατεμένος σπόνδυλος θα έμενε για πάντα εκεί να μου θυμίζει πόσο εύθραυστος είμαι, αλλά και πόσο πιο δυνατός από τα προβλήματα μπορώ να είμαι. Κατάρα και ευχή μου έγινε να είμαι πιο δυνατός και πιο γρήγορος από τον πόνο.

I am not broken, I am faster than broken…
What is your faster than?

Ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό…
Ποια είναι η δική σου ιστορία;