Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Την Τρίτη 10 Νοεμβρίου έτρεξα την απόσταση του Μαραθωνίου σπρώχνοντας το καρότσι με την Αγγελική, σε χρόνο 2 ώρες 59 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα. Η προσπάθεια μας έγινε στα πλαίσια του Virtual Μαραθωνίου Αθήνας και στον καθημερινό μας αγώνα ευαισθητοποίησης για το σύνδρομο Down. Αυτή είναι η περιγραφή της βόλτας μας:

Η μεγάλη βόλτα της Αγγελικής (και του μπαμπά της)

Η μεγαλύτερη δυσκολία στην προσπάθεια να τρέξω έναν Μαραθώνιο με την Αγγελική στο καρότσι, ήταν πως θα έπρεπε η Αγγελική να το βιώσει αυτό απλά σαν μια βόλτα, όπως όλες τις άλλες που κάνουμε καθημερινά, είτε στο καρότσι, είτε με τα πόδια. Η Αγγελική άλλωστε πάντα ευχαριστιέται όταν το καρότσι κινείται και δυσανασχετεί όταν το καρότσι σταματάει. Εντάξει, θα ήταν λίγο πιο μεγάλη αυτή τη βόλτα, αλλά θα έπρεπε να παραμείνει μια ευχάριστη βόλτα. Έτσι θα έπρεπε να διαμορφώσουμε όλες τις προϋποθέσεις της προσπάθειας με γνώμονα αυτό και μόνο αυτό.

Σε αυτόν τον Virtual Μαραθώνιο της Αθήνας, οι περισσότεροι συμμετέχοντες επιλέγουν τον τόπο και τον χρόνο της προσπάθειας τους έτσι ώστε οι συνθήκες να είναι ευνοϊκές για να πετύχουν όσο τον δυνατόν καλό χρόνο. Εμείς έπρεπε να επιλέξουμε και να διαμορφώσουμε όσες συνθήκες μπορούσαμε ώστε η Αγγελική να μείνει ξεκούραστη και να διασκεδάζει τη βόλτα ως το τέλος με ασφάλεια. Το καλό ντύσιμο και το κράνος για την ασφάλεια μας, αλλά και την προστασία από τον αέρα στο κεφάλι, ήταν μόνο τα βασικά και αυτονόητα που θα έκανε ο καθένας. Προφανώς επίσης το καρότσι που χρησιμοποιήσαμε ήταν άνετο και κατάλληλο για ένα τέτοιο εγχείρημα. Από εκεί και πέρα όμως οι υπόλοιπες λεπτομέρειες που θα έπρεπε να προσέξουμε πολλές.

Σε αυτόν τον αγώνα ο χρόνος ήταν αντίπαλος κυρίως εναντίον της κούραση και της υπομονής της Αγγελικής, όχι μόνο για την ώρα που θα καθόταν στο καρότσι, αλλά από τη στιγμή που θα έφευγε από το σπίτι, όπως άλλωστε ισχύει για κάθε παιδί. Έτσι μοιραία επιλέχθηκε διαδρομή πολύ κοντά στο σπίτι μας, ώστε να μην χάσουμε χρόνο σε περιττές και κουραστικές μετακινήσεις, αλλά ότι κι αν συμβεί να είμαστε σίγουροι πως είμαστε κοντά στην εστία μας. Έτσι κι αλλιώς αυτόν τον καιρό με τα μέτρα κατά της πανδημίας, δεν είχαμε και άλλη επιλογή, οπότε δεν υπήρξε καν ποτέ σκέψη να πάμε σε μια άλλη πιο εύκολη διαδρομή. Για να είμαστε ξεκάθαροι μάλιστα θα σας πω ότι καθόλη τη διαδρομή δεν απομακρυνθήκαμε περισσότερο από 1,5χλμ από το σπίτι μας.

Πως έγινε αυτό; Με επιλογή επαναλαμβανόμενης διαδρομής 4.360χλμ (που έγινε 9 φορές +3χλμ στο τέλος) εντός της Πολυτεχνειούπολης Ζωγράφου, όπου έχουμε την τύχη να κατοικούμε δίπλα. Εδώ πρέπει να σημειώσω πως η συγκεκριμένη διαδρομή, μόνο εύκολη δεν ήταν, με πολλές ανηφοροκατηφόρες και στροφές. Δυστυχώς η ευτυχώς αυτό είναι το ανάγλυφο της Πολυτεχνειούπολης είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια για πιο “βολική” διαδρομή, αλλά έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια έχω συνηθίσει εκεί μέσα. Αυτό βέβαια που έκανε πιο δύσκολη την προσπάθεια, είναι η αδυναμία ελέγχου του ρυθμού με το καρότσι, το οποίο μοιραία σε παρασέρνει στις κατηφόρες και τρέχεις πιο γρήγορα, ενώ αντίστοιχα σε κουράζει πολύ περισσότερο στις ανηφόρες. Είχαμε προπονηθεί καλά, αλλά δεν είχαμε τρέξει ποτέ με το καρότσι πάνω από 15χλμ και δεν μπορούσα να ξέρω πως θα είμαστε σε όλη τη διαδρομή ενός Μαραθωνίου 42,2χλμ, πόσο μάλλον σε μια μέρα που είχε και δυνατούς ανέμους κόντρα κατά διαστήματα.

Η διαδρομή πάντως ήταν πολύ όμορφη και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον της Αγγελικής, όσο …δεν κοιμόταν και εδώ πρέπει να παραδεχτώ πως το μεγαλύτερο μας “όπλο” σε αυτόν τον αγώνα ήταν ο μεσημεριανός ύπνος της Αγγελικής. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο επιλέξαμε να ξεκινήσουμε την προσπάθειας μας στις 14:30 το μεσημέρι, επιλογή εντελώς αντισυμβατική για Μαραθώνιο με τον Ήλιο ψηλά ακόμα και το θερμοκρασία στο μέγιστο της ημέρας, που ευτυχώς ήταν μόνο 20C εκείνη την ώρα. Το σχέδιο δούλεψε αρκετά καλά, καθώς η Αγγελική κοιμήθηκε αρκετή ώρα, αλλά κατά διαστήματα, καθώς κάτι που δεν είχαμε υπολογίσει ήταν ο …ενθουσιασμός της όταν έβλεπε κόσμο, που την χαιρετούσε και τη χειροκροτούσε και αυτή ξυπνούσε και ανταπέδιδε αντίστοιχα χαιρετούρες και χειροκροτήματα.

Την “παρέα” που θα μας έκαναν οι περιπατητές στην Πολυτεχνειούπολη δεν την περιμέναμε, όμως είχαμε βασιστεί σίγουρα στην παρέα των λίγων φίλων που είχαν έρθει για βοήθεια και θα ήταν συνοδεία με ποδήλατο. Έτσι στο μεγαλύτερο διάστημα της διαδρομής μαζί μας ήταν ο Άγγελος, ενώ κατά διαστήματα και ο Ζήσης με τη Σοφία. Επίσης ο Ζήσης με την Ντενίζ έτρεξαν επιπλέον μαζί μας για μερικά χιλιόμετρα. Ο βασικός λόγος της παρουσίας τους δίπλα μας δεν ήταν η βοήθεια προς εμένα, που ήταν και αυτή κρίσιμη στο κομμάτι της τροφοδοσίας, αλλά κυρίως η παρέα και η συνεχής επιτήρηση της διάθεσης της Αγγελικής ότι ευχαριστιέται τη βόλτα ή …τον ύπνο της. Να διευκρινίσω πως η Αγγελική, παρότι καταλαβαίνει γενικά πάρα πολλά πράγματα, ακόμα δεν μιλάει για να μας πει κι αυτή ακριβώς τι θέλει, οπότε ήμασταν έτοιμοι για διάφορα ενδεχόμενα. Παγουρίνο με νεράκι, μπισκοτάκια, ακόμα και έτοιμη μουσική με “ζουζούνια” είχαμε για να την κρατήσουμε απασχολημένη και να ικανοποιήσουμε τις συνήθεις επιθυμίες της. Ένα άλλο μεγάλο μειονέκτημα που είχα εγώ ήταν πως δεν έβλεπα την Αγγελική (εδώ ίσως χρειαζόταν να έχω προσαρμόσει ένα καθρεφτάκι), αλλά είχα συνεχώς τα μάτια των φίλων μου πάνω της να με ενημερώνουν ότι όλα είναι καλά.

Και πραγματικά, όλα πήγαν καλά και η Αγγελική πραγματοποίησε όλη τη μεγάλη της βόλτα στην απόσταση του Μαραθωνίου. Μόνο στο τελευταίο χιλιόμετρο, άρχισε λίγο να γκρινιάζει. Ίσως την τρόμαξε που έπεσε ο Ήλιος και σκοτείνιασε απότομα, ίσως και να την τρόμαξαν τα δικά μου επιφωνήματα πόνου στα τελευταία χιλιόμετρα. Είναι γεγονός άλλωστε πως έχουμε μια ιδιαίτερη συναισθηματική σύνδεση και η ίδια τρομάζει όταν ο μπαμπάς της πονάει, είναι εκνευρισμένος ή αισθάνεται άσχημα γενικότερα.

Πρέπει να ξεκαθαρίσω, πως από την αρχή της προσπάθειας ήμουν προετοιμασμένος ψυχολογικά πως αν η Αγγελική εξέφραζε δυσαρέσκεια με οποιονδήποτε τρόπο κατά τη διάρκεια της διαδρομής, θα την σταματούσα πριν συμπληρωθούν τα 42,2χλμ. Αν όλο αυτό δεν ήταν βόλτα για την Αγγελική δεν θα ξεκινούσε και δεν θα συνεχιζόταν εκβιαστικά ως το τέλος. Δεν ξέρω αν έφταιγα εγώ στο 41ο χλμ ή κάποιος εξωτερικός παράγοντας, αλλά τουλάχιστον σε εκείνο το σημείο δεν υπήρχε περιθώριο να σταματήσουμε και απλά έπρεπε να επιστρέψουμε το συντομότερο στη “βάση” που θα ήταν και ο τερματισμός. Εκεί όπου τελικά μας περίμεναν οι αγαπημένοι μας , μαμά, γιαγιά, παππούς και μόλις τους ξαναείδε η Αγγελική αμέσως ηρέμησε και άρχισε πάλι τις …χαιρετούρες.. τέλος καλό, όλα καλά.

Έγινε γιατί μπορούσαμε!

Τι μας οδήγησε όμως τελικά να πάρουμε την απόφαση για αυτή την προσπάθεια; Ποιες ήταν οι αιτίες και ποιες οι αφορμές; Σε μια γρήγορη απάντηση θα σας έλεγα πως όλες οι συγκυρίες μου έλεγαν πως αυτή είναι η ευκαιρία μας, αν και φαινομενικά οι δυσκολίες ήταν πολλές.

Η σκέψη, να τρέξω έναν Μαραθώνιο με την Αγγελική στο καρότσι, υπήρχε εδώ και 1,5 χρόνο , όταν προμηθεύτηκα το “αγωνιστικό” καρότσι, ιδανικό για “προπονητικές βόλτες” με τη Αγγελική. Η σκέψη αυτή άρχισε να ωριμάζει περισσότερο, όταν στο τέλος της καραντίνας της άνοιξης, ουσιαστικά η Αγγελική ήταν αυτή που με ξαναέβγαλε στο δρόμο για προπόνηση, ενώ κάπως τα είχα παρατήσει για περίπου 1 μήνα. Έχοντας αυτήν σαν βασική κινητήριο δύναμη, βγαίναμε κάθε μέρα για την προπονητική μας βόλτα και έτσι κατάφερα σε σχετικά σύντομα χρονικό διάστημα να χάσω τα κιλά της καραντίνας και να ανακτήσω τη φυσική μου κατάσταση.

Όμως αυτό από μόνο του δεν αρκούσε για να δοκιμάσουμε στην απόσταση του Μαραθωνίου, ειδικά από τη στιγμή που οι προπονήσεις μας κυμαίνονται από 10-15χλμ. Η αλήθεια είναι πως αυτή την προσπάθεια την είχα φανταστεί ότι θα γινόταν 1-1,5 χρόνο μετά, αφού η Αγγελική μπορούσε να μιλήσει και θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε πιο ξεκάθαρα πάνω στη διαδρομή. Τώρα το μόνο που ήξερα είναι πως δεν της αρέσει να σταματάει το καρότσι και από τη στιγμή που θα κάτσει πάνω θέλει μόνο να κινείται.

Πρέπει να παραδεχτώ πως η απόφαση για τον συγκεκριμένο αγώνα λήφθηκε μόλις μια εβδομάδα πριν και δεν θα μπορούσε να είχε ληφθεί και νωρίτερα, καθώς μέχρι και την ανακοίνωση του lockdown του Νοεμβρίου, προετοιμαζόμουν κανονικά για να συμμετάσχω στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου που θα γινόταν στον Σχινιά 8 Νοέμβρη. Το Πρωτάθλημα προφανώς ακυρώθηκε, όπως άλλωστε είχε ακυρωθεί και 1 μήνα νωρίτερα και ο Αυθεντικός Μαραθώνιος Αθηνών, ο οποίος αντικαταστάθηκε με την ιδέα του Virtual Μαραθωνίου Αθήνας.

Την προπόνηση την είχα στα πόδια μου, την εξοικείωση με το καρότσι επίσης, το ίδιο και για την Αγγελική πάνω σε αυτό. Θα ήταν δύσκολο, αλλά το πιστεύαμε ότι μπορούσε να γίνει. Τουλάχιστον με τον Virtual Μαραθώνιο είχαμε μια αφορμή να προσπαθήσουμε για τη “μεγάλη” απόσταση, αν και αρχικά είχαμε πει να τρέχαμε συμβολικά τα 10χλμ , εφόσον έτρεχα εγώ τον Μαραθώνιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Πλέον το 10άρι έμοιαζε πολύ μικρό και πολύ εύκολο για μας, καθώς είναι η στάνταρ απόσταση που τρέχουμε καθημερινά. Άλλωστε σε αγωνιστική μορφή, με την ταχύτητα που θα έπρεπε να αναπτύξω, μου φαινόταν πιο επικίνδυνο, απ’ ότι ο πιο σίγουρος και σταθερός ρυθμός ενός Μαραθωνίου.

Έτσι τα έφερε η εποχή και τελικά αυτή η προσπάθεια έγινε κάπως πιο νωρίς, κάπως πιο απρόβλεπτα, αλλά ήμασταν έτοιμοι σαν από καιρό, να περιμέναμε αυτή την ευκαιρία. Άλλωστε μεγαλύτερη σημασία είχε να στείλουμε στο κόσμο το δικό μας μήνυμα, για την προσπάθεια κάθε οικογένειας όπως η δική μας.

Όπως ίσως ήδη θα ξέρετε η Αγγελική έχει σύνδρομο Down, κάτι που έρχεται σαν σοκ σε οποιονδήποτε γονιό όταν το μαθαίνει, αλλά από εκεί και πέρα μαθαίνει να το διαχειρίζεται, μαθαίνει να προσπαθεί παραπάνω για το παιδί του, σα να αγωνίζεται σε έναν Μαραθώνιο και ο ίδιος να σπρώχνει ένα καρότσι, ενώ οι άλλοι όχι. Σαν γονείς είμαστε έτσι κι αλλιώς όλοι υποχρεωμένοι να κάνουμε το καλύτερο για τα παιδιά μας. Η διαφορά είναι πως σε αυτό τον Μαραθώνιο αν δεν σπρώξεις το καρότσι δεν θα προχωρήσεις καθόλου ούτε εσύ, ούτε το παιδί σου. Και αυτό για μας πλέον είναι το φυσιολογικό, καθώς είναι μια καθημερινότητα την οποία όχι μόνο έχουμε αποδεχτεί, αλλά έχουμε μάθει να χαιρόμαστε με αυτήν και με αυτά που πετυχαίνει η Αγγελική κάθε μέρα. Αυτό μας κάνει κάθε μέρα πιο δυνατούς και πιο ευτυχισμένους, παρά τα προβλήματα και τις δυσκολίες.

Έτσι, παρά τους αρχικούς δισταγμούς, μάλλον θεωρήσαμε πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να βγούμε μπροστά και να τρέξουμε για για να ενημερώσουμε και να ευαισθητοποιήσουμε για το Σύνδρομο Down και στην προσπάθεια μας να δείξουμε στον κόσμο όχι απλά ότι μπορούμε να είμαστε “κανονικοί”, αλλά και ότι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε καταπληκτικά πράγματα. Για όλους τους γονείς που προσπαθούν για το καλύτερο για τα παιδιά τους, ότι δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζουν. Μπορεί τίποτα από όλα αυτά που για τα περισσότερα παιδιά θεωρούνται εύκολα και αυτονόητα να μην το κάνουμε ούτε τόσο γρήγορα, ούτε τόσο καλά, αλλά προσπαθούμε για όλα και σιγά σιγά τα καταφέρνουμε. Και αυτός είναι ο πιο σπουδαίος λόγος για να χαιρόμαστε και να έχουμε να πανηγυρίσουμε και μια μικρή νίκη κάθε μέρα.

Αυτός ήταν ο δικός μας συμβολισμός στη διαδρομή αυτού του Virtual Μαραθωνίου. Ελπίζω με την προσπάθεια μας να καταφέραμε να εκπροσωπήσουμε επάξια όλους αυτούς τους γονείς που δίνουν αυτόν τον καθημερινό αγώνα και ίσως να τους δώσαμε και λίγο δύναμη παραπάνω. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, αλλά αν σου δώσει λεμόνια, τότε πρέπει να κάνεις λεμονάδα. Μπορείς να της βάλεις μέσα και λίγο παραπάνω ζάχαρη για να την γλυκάνεις, να την πιεις και να την ευχαριστηθείς σαν μια ωραία βόλτα.

* Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους ήταν εκεί κατά μήκος της διαδρομής και μας στήριξαν με την παρουσία τους. Καταρχάς στην καταπληκτική μαμάκο που παρότι ετοιμόγεννη ήταν όλες τις ώρες εκεί απέξω να μας ενθαρρύνει (της είχαμε πάντως έτοιμο όχημα σε περίπτωση που σπάγαν τα νερά). Μαζί της βεβαίως πάντα και ο παππούς με τη γιαγιά μας.

Επίσης πολλά ευχαριστώ για τις βοήθειες σε μένα, αλλά κυρίως στην Αγγελική κατά τη διάρκεια της διαδρομής, στον Γιώργο Σ. , τον Άγγελο, τον Ζήση, τη Ντενίζ, τη Σοφία Α., την Κωνσταντίνα και στους guest star Δημήτρη Κ. Διονυσία Κ. Νίκη Μ.

Σας ευχαριστούμε όλους για την αγάπη σας και τα μηνύματα συμπαράστασης τις προηγούμενες μέρες. Το σύνδρομο Down δεν θα μας κρατήσει πίσω, μαζί θα πάμε ακόμα πιο μακριά!

** Δείτε και το βιντεάκι μας:

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman
Youtube: Grigoris Skoularikis