Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Έχουν περάσει 4 εβδομάδες από τη βόλτα μας με την Αγγελική στα Γιάννενα και ακόμα ψάχνω τα σωστά λόγια (και το χρόνο) να αποτυπώσω όλα αυτά που ζήσαμε και αισθανθήκαμε κατά τη συμμετοχή μας στον φημισμένο αγώνα 30χλμ του Γύρου της Λίμνης

Η διοργάνωση του Ioannina Lake Run έχει καθιερωθεί σαν μία από τις καλύτερες στην Ελλάδα και από τις ελάχιστες επίσημες στην απόσταση των 30χλμ. Η σχετικά επίπεδη διαδρομή μάλιστα με είχε “ιντριγκάρει” να προσπαθήσω για μια γρήγορη επίδοση, σπρώχνοντας το καρότσι με την Αγγελική. Άλλωστε ήταν μοναδική ευκαιρία να αγωνιστούμε στην “ευθεία” καθώς μέχρι τώρα οι προπονήσεις μας, αλλά και ο μοναδικός αγώνας (στον Ημιμαραθώνιο της Αθήνας) ήταν σε διαδρομή με πολλές ανηφοροκατηφόρες.

Ποτέ δεν είναι εύκολο, αλλά αυτή τη φορά είπαμε να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον, λίγο πιο δύσκολο, αφού υπήρχε ο στόχος να τρέξουμε στην ευθεία όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για ένα χρόνο κάτω από 2 ώρες και ρυθμό κάτω από 4λ/χλμ. Τελικά είχαμε τέτοιο ραντεβού με το χρόνο και το ρυθμό που το πετύχαμε ακριβώς!

Η πρωινή βροχή μας έφερε μια αναστάτωση, για άλλη μια φορά φτάσαμε στην εκκίνηση του αγώνα, τελευταία στιγμή (ούτε ζέσταμα δεν είχα προλάβει να κάνω), για άλλη μια φορά ο κύριος που μιλάει στα μεγάφωνα μας προκάλεσε μια μικρή αναστάτωση πριν από την εκκίνηση, αλλά όταν δόθηκε η εκκίνηση και ξεκίνησε η βόλτα μας όλα καλά.

Είχαμε από την αρχή δυνατό τέμπο για να πιάσουμε το στόχο μας, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να ευχαριστηθούμε τη βόλτα μας και την παρέα. Χαιρετούσαμε όλους τους φίλους στη διαδρομή, συναθλητές, εθελοντές, αστυνομικούς, συνοδούς με ποδήλατα. Αυτή τη φορά η Αγγελική κοιμήθηκε ελάχιστα, ίσως γιατί και η διαδρομή και η παρέα είχε συνεχώς εναλλαγές και ενδιαφέρον.

Εντωμεταξύ κάπου στο 14ο χλμ, εκεί που η διαδρομή έχει μια δύσκολη ανηφόρα, θυμήθηκα πως τελικά δεν είναι και εντελώς επίπεδη. Ήταν ένα σημείο που χρειάστηκα κάπως να ανασυντάξω τις δυνάμεις μου αφού δεν είχαμε φτάσει ούτε καν στα μισά, και ήδη υπάρχει εμφανής κούραση.

(εδώ έχουμε και βίντεο ντοκουμέντο από την ανάβαση μας:)

Ευτυχώς στο επόμενο χωριό με τους εθελοντές πήραμε χειροκρότημα και δυνάμεις που μαζί με την κατηφορίτσα, μας έδωσε την ώθηση που χρειαζόμασταν για να επανακάμψουμε.

Ακόμα και όταν η Αγγελική γύρω στο 20ο χλμ, φάνηκε να κουράζεται, όπως είχα κουραστεί κι εγώ, αλλά συντονιστήκαμε καλά στα τελευταία χιλιόμετρα και εφόσον παραμέναμε οριακά εντός στόχου, είπα να το πιέσω όσο μπορούσα. Εδώ αξίζει να επισημάνω μια από τις πιο όμορφες στιγμές της βόλτας μας, εκεί στο 21ο χλμ, όταν ήρθε για λίγο δίπλα μας ο φίλος μας ο Μάνθος (2 ετών) που τον είχε ο μπαμπάς του στο καθισματάκι για το ποδήλατο και …τραγουδούσε στην Αγγελική, ηρεμώντας της.

Η συνέχεια ήταν σκληρή για μένα, αλλά ευτυχώς πιο όμορφη για την Αγγελική, όσο και ο καιρός ζέσταινε. Προσωπικά θυμήθηκα πως είναι να κάνεις πραγματικό αγώνα, καθώς στα τελευταία χιλιόμετρα με ήδη πολύ κουρασμένα πόδια, κυνηγούσα κι εγώ το χρόνο.

Τελικά, σταμάτησα το χρονόμετρο όταν το GPS έγραψε ακριβώς 30χλμ για να δω πως έδειχνε ακριβώς 2 ώρες (00:00) σαν ένα οριακό στοίχημα που δεν ξέρεις αν έχασες ή κέρδισες, αλλά έχεις ευχαριστηθεί τόσο την προσπάθεια που τελικά δεν έχει τόσο σημασία. Για τα υπόλοιπα 150 μέτρα περίπου μέχρι τον τερματισμό συνεχίσαμε σε ρυθμό αποθεραπείας για να τερματίσουμε με επίσημο χρόνο αγώνα 2:00:43 και την Αγγελική να ανταποδίδει το χειροκρότημα στους φίλους θεατές.

Αυτά τα 30χλμ, δεν ήταν εύκολα, αλλά ήταν απολαυστικά αγωνιστικά, ειδικά με φόντο το μαγευτικό τοπίο της Λίμνης. Σε όλη αυτή την προσπάθεια υποστηρικτές βεβαίως ήταν η μαμάκο μας η Αφροδίτη και η αδερφούλα μας η Αθηνά.

Κουραστήκαμε σε αυτόν τον αγώνα, ίσως παραπάνω από όσο έπρεπε και η Αγγελική και εγώ. Τα 30χλμ ήταν πολλά, αλλά τα καταφέραμε με υπομονή ως το τέλος.

Με έχουν ρωτήσει, γιατί πιέζομαι τόσο σε αυτούς τους αγώνες σπρώχνοντας το καρότσι, αφού έτσι κι αλλιώς με τον εαυτό μου συναγωνίζομαι και περνάω το μήνυμα μας. Καταρχάς μου δίνει περισσότερο κίνητρο να προσπαθώ για έναν καλό χρόνο, κατά δεύτερο η Αγγελική διασκεδάζει περισσότερο όσο πιο γρήγορα κινείται το καρότσι (τσεκαρισμένο αυτό), αλλά το βασικότερο έχει να κάνει με το ίδιο το μήνυμα του συμβολισμού που δεν είναι άλλο ότι είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για τα παιδιά μας, να τα σπρώξουμε όσο πιο μακριά μπορούμε, πόσο μάλλον όταν έχουν ιδιαιτερότητες που τα αναγκάζουν να αντιμετωπίζουν και συγκεκριμένες δυσκολίες.

Άλλωστε όπως είχε πει και ο σπουδαίος Αμερικανός δρομέας Steve Prefontaine , “Αν δίνεις οτιδήποτε λιγότερο από το καλύτερο που μπορείς, είναι σα να θυσιάζεις το χάρισμα”. Στο συμβολισμό της δικής μου προσπάθεια σαν γονιός αυτό το μεταφράζω στο μυαλό μου σαν “οτιδήποτε λιγότερο δίνω από το καλύτερο που μπορώ για το παιδί μου, είναι σα να θυσιάζω κάτι από το μέλλον του”.

Ευχαριστούμε τη διοργάνωση του Ioannina Lake Run για τη φιλοξενία και όλη την υποστήριξη ώστε να έρθουμε εδώ και να απολαύσουμε αυτή τη διαδρομή. Ήταν σίγουρα η πιο όμορφη αγωνιστική μας βόλτα ως τώρα μέσα στη μεγάλη βόλτα της ζωής. Ευχαριστούμε κι όλους εσάς ακόμα μια φορά για την υποστήριξη και χαρήκαμε πολύ που είδαμε πολλούς από εσάς σε άλλο έναν αγώνα από κοντά.

Ανανεώνουμε πλέον το αγωνιστικό μας ραντεβού για τον Αυθεντικό Μαραθώνιο Αθηνών, που είναι ο επόμενος μεγάλος μας στόχος. Παρά τις αναπόφευκτες αναποδιές στην προετοιμασία λόγω και καιρού και εποχικών ιώσεων (όσοι έχουν παιδιά καταλαβαίνουν) και ελπίζουμε να τα καταφέρουμε να βρεθούμε στην αφετηρία και με το καλό στον τερματισμό.

* Για τις φωτογραφίες της βόλτας μας ευχαριστούμε τους Γιώργο Σπύρο, Άγγελο Ζυμαρά, Οδυσσέα Κουκέση, Μιχάλη Βακαρό και όλους τους υπόλοιπους φίλους που μας απαθανάτισαν σε μια από τις παραπάνω στιγμές (σας παρακαλώ επειδή δεν γνωρίζω όλα τα ονόματα αν έχετε την καλοσύνη να μου στείλετε ένα όνομα και να σας προσθέσω στα photo credits)