Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Με το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου στο Ζόφινγκεν έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος. Οι μέρες που ακολούθησαν είχαν αρκετή περισυλλογή, όπως συμβαίνει και πρέπει να συμβαίνει μετά από έναν μεγάλο αγώνα που δεν πάει όπως θέλουμε. Όπως έγραφα και προχτές (http://www.duathlon.gr/?p=1115) επί της ουσίας για μένα τίποτα δεν τελείωσε ακόμα και οι λογαριασμοί είναι ανοιχτοί, όμως για φέτος πρέπει να το αποδεχτώ.

Ότι έγινε έγινε και πλέον δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω. Οφείλω να κοιτάξω μπροστά και να φροντίσω για τα καλύτερα στο μέλλον. Λέω από αύριο να αρχίσω να μπαίνω σιγά σιγά σε ρυθμούς προπόνησης πάλι. Ξεκουράστηκα αρκετά, σωματικά και ψυχολογικά και έτσι κι αλλιώς δεν μπορώ να κάθομαι. Βάζω νέους στόχους, χαράσσω νέες διαδρομές και ξεκινάω. Η ζωή μου είναι εκεί έξω.

Αν αισθανθώ πως μπορώ να προπονηθώ και να προσπαθήσω να τρέξω έναν καλό Μαραθώνιο στις 11 Νοεμβρίου στην Κλασική διαδρομή, που είναι παράλληλα και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Τουλάχιστον φέτος νιώθω υγιής σε αντίθεση με πέρσι τέτοια εποχή που ήμουν σακαταμένος. Θέλω να κλείσω με θετικό πρόσημα τη χρονιά, να μην μου έχει μείνει πίκρα μπαίνοντας στο νέο έτος. Μπορεί βεβαίως να μην τα καταφέρω πάλι, αλλά τουλάχιστον θα έχω προσπαθήσει και θα έχω ζήσει, άλλον έναν μεγάλο αγώνα, στη διαδρομή της προετοιμασίας μέχρι την εκκίνηση του αγώνα και από εκεί με τον κάλο στον τερματισμό. Έτσι κι αλλιώς από τον Μαραθώνιο δεν έχω μεγάλες προσδοκίες, απλά να χαρώ τον αγώνα μου.

Κάθε τέλος μια αρχή λοιπόν. Όνειρα, επιθυμίες και κυρίως στόχοι υπάρχουν, οι διαδρομές χαράσσονται και αύριο ξαναβγαίνω στο δρόμο με μια πελώρια λαχτάρα για ζωή…