Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Άλλος ένας (Κλασικός) Μαραθώνιος ολοκληρώθηκε για μένα (και για πολλούς άλλους φίλους) την Κυριακή που μας πέρασε. Παρά την πολύ γεμάτη φετινή αγωνιστική χρονιά, δεν μπορούσα να λείψω από αυτή τη γιορτή του μαζικού αθλητισμού. Μάζεψα τις τελευταίες φετινές μου δυνάμεις και έτσι βρέθηκα κι εγώ στην εκκίνηση του 31ου Κλασικού Μαραθωνίου Αθηνών για το καλύτερο και το χειρότερο…

Μπαίνοντας σε αυτόν τον αγώνα ήξερα πως δεν ήμουν στην καλύτερη δυνατή προπονητική κατάσταση. Λίγα χιλιόμετρα στα πόδια για Μαραθώνιο, 2-3 κιλά παραπάνω σε σχέση με το επιθυμητό και αρκετή κούραση από τη χρονιά και τις δουλειές μου (όλη την εβδομάδα και ειδικά το τριήμερο της έκθεσης είχαν τρεχάματα γύρω από το Μαραθώνιο). Κι όμως παρέμενα αισιόδοξος πως με την εμπειρία μου και τις κατευθύνσεις του προπονητή μου Βασίλη Κρομμύδα, φέτος θα κατάφερνα να κάνω κάτι καλύτερο σε σχέση με άλλες χρονιές.

Με δεδομένο τον μην ευνοϊκό καιρό (ζεστή υγρασία και κόντρα νοτιάδες) το κυνήγι μιας καλής επίδοσης θα ήταν μάταιο και ίσως …”αυτοκτονικό”. Έτσι το μόνο που μου έμενε ήταν το κυνήγι μιας καλής θέσης στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ώστε τουλάχιστον να έχω ένα μέτρο σύγκρισης σε σχέση με τους υπόλοιπους συναθλητές μου. Ακόμα κι αυτό όμως θα γινόταν στα τυφλά γιατί δεν είχα σκοπό να κυνηγήσω τίποτα και κανέναν … απλά να κάνω τον αγώνα μου και …ότι βγει.

Έτσι ξεκίνησα αρκετά συντηρητικά στα πρώτα 2-3χλμ και σιγα σιγά προσπέρασα αρκετό κόσμο. Στο 4ο χλμ περίπου έφτασα το γκρουπάκι της Μάγδας Γαζέας, της πρωταθλήτριας των γυναικών. Εδώ και μέρες ο προπονητής της μου έλεγε να πάω μαζί της για να κάνω κι εγώ ένα συντηρητικό πέρασα κι ένα γρήγορο δεύτερο μισό. Σε εκείνο το σημείο του αγώνα δεν είχα πλέον κανέναν λόγο να μην κάτσω μαζί με τη Μάγδα. Ο ρυθμός της ήταν αρκετά καλός κι εγώ δεν μπορώ να πω ότι αισθανόμουν και πάρα πολύ άνετος.

Η αλήθεια είναι πως από αυτά τα πρώτα χιλιόμετρα δεν αισθανόμουν και ιδιαίτερα άνετος όπως άλλες χρονιές. Είχα σαφή πρόθεση να τρέχω τουλάχιστον μέχρι το 25ο χλμ με το μάτι στο Garmin και να μην πηγαίνω πάνω από 170 παλμούς, ακόμα και στην ανηφόρα. Και αυτό θα έκανα. Ο ρυθμός του γκρουπ που βρέθηκα άλλωστε με πήγαινε ακριβώς εκεί που ήθελα. Περάσαμε τα 5χλμ σε 19:04, τα 10χλμ σε 38:12 και τα 15χλμ 57:37 και όλα ήταν υπό έλεγχο…

Βέβαια, κάνεις δεν σου εξασφαλίζει σε ένα μαραθώνιο ότι όλα θα παραμείνουν υπό έλεγχο. Στον σταθμό του 15ου χλμ είχα την πρώτη ατυχία της μέρας, καθώς πήρα λάθος μπουκάλι και κατά σύμπτωση ήταν του φίλου και συναθλητή μου στον Ιλισό Αλέξη Πασπάτη. Το είχε φτιάξει ακριβώς ίδιο με το δικό μου και την πάτησα, αλλά ευτυχώς το κατάλαβα πριν αρχίσω να πίνω. Δεν μπορούσα βέβαια να το πετάξω και να συνεχίσω και έτσι γύρισα πίσω να το αφήσω για να το βρει ο Αλέξης. Ευτυχώς εκείνη τη στιγμή είδα και το δικό μου. Πρέπει να έχασα γύρω στο μισό λεπτό από αυτό το σκηνικό, και μαζί και το γκρουπάκι μου, αλλά τι να κάνεις…

Στην απότομη κατηφόρα του 17ου χλμ. έκανα ένα άνοιγμα και τους πρόλαβα για να συνεχίσουμε με την Μάγδα και την υπόλοιπη “παρέα” (10-15 άτομα) τις επόμενες αναβάσεις. Όπως ήταν αναμενόμενο, κάπου εκεί στο 20ο χλμ, το γκρουπ άρχισε να σπάει. Η Μάγδα έδειχνε σημεία κούρασης, ενώ 1-2 έφευγαν δυνατά μπροστά. Εγώ, όχι ότι ένιωθα σούπερ, αλλά έπρεπε να κρατήσω το ρυθμό μου, οπότε αποσπάστηκα με τη σειρά μου. Πέρασα ημιμαραθώνιο σε 1:21:22, αρκετά πιο αργά απ’οτι θα ήθελα, αλλά με το γνώθεις αυτών ότι “πάλι καλά πάμε”.

Η ανηφόρα συνεχίζεται, αισθάνομαι να έχω δυνάμεις, αλλά συγκρατούμαι. Ξέρω πως στη συνέχεια θα έρθουν ακόμα πιο δύσκολα και καλύτερα να έχω κάτι καβάτζα. Πέρασμα στο 25ο χλμ σε 1:36:50 και στο 30ο χλμ σε 1:56:15 και η κούραση πλέον είναι εμφανής. Περιμένω πως και πως να φτάσω στο 31ο χλμ για να αρχίσω να κατηφορίζω μπας και πιάσω πιο γρήγορο ρυθμό. Η ζέστη πια είναι αρκετά έντονη. Δεν αισθάνομαι ότι έχω αφυδατωθεί και τουλάχιστον η τακτική τροφοδοσίας μου (με ποτά και τζελ high5) και δροσισμού (με νερά και τα σφουγγάρια της διοργάνωσης) έχει πάει καλά. Έχουμε όμως άλλα 10χλμ μέσα στην πόλη που θα είναι ακόμα πιο ζεστά.

Η κατηφόρα αρχίζει, έχω δυνάμεις, αλλά όχι όσες θα ήθελα. Εχω κόντρα αέρα που με κόβει, αλλά τουλάχιστον με δροσίζει. Κάνω μια προσπάθεια να επιταχύνω, αλλά σύντομα καταλαβαίνω πως δεν είναι η μέρα μου για κάτι τέτοιο. Πάραυτα προσπαθώ να κρατάω γρήγορο ρυθμό και στην κατηφόρα. Περνάω το 35 σε 2:15:33 και μέχρι το 37ο χλμ περίπου τα καταφέρνω καλά. Στη συνέχεια οι πόνοι είναι ακόμα πιο έντονοι στους τετρακέφαλους, αλλά και στα πέλματα. Τα τελευταία 5χλμ προβλέπονται πολύ δύσκολα.

Περνάω το 40ο χλμ στον χρόνο που θα ήθελα να εχω τερματίσει, 2:35:32. Ο κόσμος αρχίζει πλέον να πληθαίνει και οι φωνές του με σπρώχνουν προς το τέρμα. Πονάω, αλλά ξέρω πως με αυτόν τον πόνο πρέπει να συνεχίσω λίγο ακόμα. Κατηφορίζω την Ηρώδη Αττικού, μπαίνω στο Στάδιο … Καταπληκτικές οι φωνές του κόσμου, τα τύμπανα χτυπούν κι εγώ περνάω την αψίδα τερματισμού σε 2:44:30 (καθαρός χρόνος 2:44:26). Δεν είμαι ιδιαίτερα ευχαριστημένος από το χρόνο, αλλά ξέρω πως “επιβίωσα” αγωνιστικά σε μια πολύ δύσκολη μέρα.

Ήθελα να κάνω αυτόν τον αγώνα με προσοχή και να τον ευχαριστηθώ αποφεύγοντας να …πονέσω (πολύ). Τελικά επιβεβαιώθηκε πως κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατον. Ο Μαραθώνιος είναι συνδεδεμένος με τον πόνο και όσο και να θέλουμε σαν αθλητές σε αυτό το επίπεδο να το αποφύγουμε αυτό, μάλλον δε γίνεται. Ξέρω άλλωστε πως το σώμα μου δε με βοηθάει και ιδιαίτερα σε αυτές τις αποστάσεις τρεξίματος, αφού έχω αρκετό μυικό όγκο παραπάνω που στα τελευταία χιλιόμετρα με επιβαρύνει περισσότερο.

Αργότερα, φεύγοντας από το Στάδιο μαθαίνω ότι είμαι 12ος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Μαραθωνίου. Μόνο και μόνο γι’αυτο, πλέον είμαι ικανοποιημένος. Είναι η καλύτερη θέση που έχω πάρει στο Μαραθώνιο και από μόνο του ένα δείγμα βελτίωσης. Ελπίζω τις επόμενες χρονιές να μπορέσω να την βελτιώσω ακόμα περισσότερο και να βοηθήσει και ο καιρός για ένα καλό ρεκόρ. Επίσης πρέπει να σημειώσω πως πάρα τις δυσκολίες, το 1:23:08 ειναι το πιο γρήγορο δεύτερο μισό μου σε αυτόν τον αγώνα.

Στα δυσάρεστα της μέρας, ήταν η εγκατάλειψη της αδερφής μου της Χαράς, η οποία δεν μπόρεσε δεν ξεπεράσει ένα χτύπημα που είχε μέσα στην εβδομάδα και την ταλαιπώρησε αρκετά. Τουλάχιστον πήρε τη σοφή απόφαση να σταματήσει όσο ήταν ακόμα νωρίς και έλεγχε τον πόνο της.

Θέλω να ευχαριστήσω όλους τους φίλους και γνωστούς που μου φώναζαν κατά τη διαδρομή και με εμψύχωναν. Η βοήθεια τους ήταν πραγματικά πολύτιμη, όπως και η παρουσία της οικογένειας μου για άλλη μια φορά μέσα στο Στάδιο.

Αυτά προς το παρόν. Η αγωνιστική χρονιά ολοκληρώθηκε και πλέον είναι μέρες ξεκούρασης και περισυλλογής … θα έχω να σας πω κι άλλα τις επόμενες μέρες.

Μερικές φωτογραφίες, εδω: https://www.facebook.com/media/set/?set=a….8c5c0