Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Πρωτάθλητής Ελλάδος στο Δίαθλο και φέτος … για 5η φορά! Ο αγώνας διεξήχθη την Κυριακή που μας πέρασε (16 Μαρτίου) στον Σχινιά και σε αποστάσεις σπριντ … 6-20-3χλμ. Όχι ιδανικές για μένα που πλέον κάνω “long” και πιο “long” αλλά είναι το άθλημα μου και κάθε χρόνο, λέω πως στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Διάθλου πρέπει να κάνω το χρέος μου και να διατηρήσω τα “πρωτεία”.

Κάποιες χρονιές είναι σχετικά εύκολο (αν και ποτέ κάνεις αγώνες δεν είναι “εύκολος), όμως αυτή τη φορά δεν ήταν και τόσο εύκολο. Αυτός ο χειμώνας ήταν βαρύς και δύσκολος και αυτό φάνηκε στον αγώνα. Δεν είχα την πολυτέλεια να προετοιμαστώ ειδικά για αυτόν τον αγώνα. Η προετοιμασία μου για το Ironman έχει ήδη ξεκινήσει και τα χιλιόμετρα είναι πολλά. Επιπρόσθετα, ο χειμώνας είχε τις αναποδιές του, 2 φορές κρυολόγησα, 2 φορές έπαθα ψύξη στην πλάτη, και είχα κι ένα άσχημα χτύπημα στο στήθος από πτώση στο ποδήλατο. Μιλάμε για αρκετές βδομάδες “πόνου και αγωνίας”. Τέλος πάντων, τουλάχιστον βρέθηκα υγιής στην εκκίνηση του αγώνα…

Από το πρώτο χιλιόμετρο κατάλαβα πως δεν ήταν η μέρα μου. Δεν είχα την περσινή ταχύτητα ούτε τη φρεσκάδα για ένα τόσο μικρό αγώνα. Ο “τεράστιος” (συναθλητής και προπονητής) Βασίλης Κρομμύδας ήταν κολλημένος πίσω μου και δεν μπορούσα να τον αφήσω, ενώ από κοντά ακολουθούσαν και οι νεότεροι διεκδικητές Παναγιώτης Χριστοδουλόπουλος και Γρηγόρης Σουβατζόγλου. Ακόμα κι έτσι όμως, ήμουν ο καλύτερος στο τρέξιμο και έπρεπε να ξεχωρίσω για να μην αφήσω περιθώρια. Αυτό το κατάφερα στα τελευταία χιλιόμετρα του πρώτου τρεξίματος, και μπήκα με μικρη διαφορά στην περιοχή αλλαγών πήρα το ποδήλατο και ξεκίνησα για το 20αρι γύρω από το κωπηλατοδρόμιο. Το καινούριο μου Scott Plasma κυλούσε υπέροχα, αλλά τα πόδια μου δεν ήταν σε αγωνιστική διάθεση. Δεν είχα το καλό μου στροφοπάτημα και δεν θα άνοιγα τη διαφορά. Το ένστικτο μου, μου είπε καλύτερα να ελέγξω τη διαφορά και τον αγώνα, παρά να προσπαθήσω να δείξω πόσο καλύτερος είμαι. Κι αυτό έκανα. Σε κάθε στροφή κράταγα την ίδια διαφορά από τον Βασίλη που ακολουθούσε και τα άλλα παιδιά πιο πίσω. Έτσι μπήκα στην περιοχή αλλαγών για το 2ο τρέξιμο, έχοντας μια διαφορά ασφαλείας. Τέτοια που δεν μου κόστισε και η “σύγχυση” όταν δεν έβρισκα τα παπούτσια μου κοιτώντας σε λάθος κουτί … απαράδεκτο λάθος για την εμπειρία μου. Άλλο ένα 3άρι λοιπόν, με αρκετές δυνάμεις, το έκανα γρήγορα κρατώντας πίσω μου τον συναγωνισμό και έφτασα στη νίκη μετά από 1 ώρα 1 λεπτό και 15 δευτερόλεπτα αγώνα.

Βγήκε μια καλή ένταση, αλλά πραγματικά ήταν το πιο αχρέωστο δίαθλο που έχω κάνει. Ήταν δύσκολο γιατί δεν είχα ταχύτητα, αλλά τουλάχιστον το πόδια μου ανταποκρίθηκαν καλά και δεν έδειξαν σημάδια κόπωσης ούτε μέσα στον αγώνα και κυρίως όχι μετά. Η προπόνηση μεγάλων αποστάσεων έχει και τα καλά της. Κάνεις μια ώρα αγώνα και αισθάνεσαι ότι μπορείς να συνεχίσεις έτσι για άλλες δύο.

Έτσι λοιπόν έφτασα στον 5ο μου τίτλο πρωταθλητή στο δίαθλο στα … 33 μου χρόνια. Με τον συναγωνισμό να βελτιώνεται και να μικραίνει τη διαφορά ξέρω από τώρα πως οι επόμενες χρονιές θα είναι ακόμα πιο δύσκολες, αλλά προσωπικά αισθάνομαι πως είμαι ακόμα στα μισά της πορείας μου. Στόχος είναι ο διψήφιος αριθμός τίτλων …. να τους κάνω 10 δηλαδή. Δε με ενδιαφέρει αν θα παραμείνω αήττητος τα επόμενα χρόνια, αλλά με ενδιαφέρει να παραμείνω στο δρόμο και να συναγωνίζομαι τους νεότερους μέχρι τα 40 ή τα 45 μου. Αν είμαι υγιής και μπορώ να συμμετέχω, πιστεύω πως θα καταφέρω. Ο Βασίλης άλλωστε δείχνει το δρόμο.

Πλέον αφήνω πίσω μου επιτυχώς και αυτό το πανελλήνιο πρωτάθλημα διάθλου και κοιτάζω προς τους μεγάλους μου στίχους. Σε ένα μήνα (13/4) έχω το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα διάθλου (Powerman Holland) και μετά πάμε για να δυσκολότερα. Ironman Φρανκφούρτης στις 6 Ιουλίου και Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Διάθλου (Powerman Zofingen) στις 7 Σεπτέμβρη.

Πριν κλείσω, θέλω να μεταφέρω και απο εδώ τις ευχαριστίες μου στη διοργάνωση της Transition Sports για την φιλοξενία του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος και στην Ελληνική Ομοσπονδία Τριάθλου για τη συνεργασία. Τους σημερινούς δύσκολους καιρούς η ανάγκη για συνέργειες ιδιωτών με δημόσιους φορείς είναι επιβεβλημένη τουλάχιστον έχουμε τη δυνατότητα σαν αθλητές να αγωνιζόμαστε σε ποιοτικές διοργανώσεις. Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι και από τις δυο πλευρές που βλέπουν τα θετικά τέτοιων συνεργασιών.

Αναλυτικό ρεπόρτ για τον αγώνα και τα αποτελέσματα εδώ
http://www.trinews.gr/item.php?id=926

Πολλές και καλές φωτογραφίες, εδω: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.1..e=1&l=28b5f40dc8

Ο Γιώργος Σπύρος έκανε πάλι καταπληκτική δουλειά.