Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Θα ήθελα πολύ ο τίτλος να ήταν “Η ζωή μας μια βόλτα”, αλλά φοβάμαι πως κάποιοι θα με παρεξηγήσουν πάλι πως μιλάω για τις δικιές τους ζωές. Έτσι ξεκαθαρίζω από την αρχή πως σε αυτό το κείμενο, όπως και σε κάθε άλλο που δημοσιεύω σε αυτό το blog μιλάω για την δική μου ζωή και τις δικιές μου εμπειρίες στον αθλητισμό και στην ζωή γενικότερα.

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το blog για τους φίλους (www.duathlon.gr/?page_id=2). Φαίνεται όμως πλέον πως διαβάζουν τις περιπέτειες μου πολλοί περισσότεροι, άλλοι για να ενημερωθούν, άλλοι για να εμπνευστούν, άλλοι για να …βρουν μια αφορμή να σχολιάσουν. Φαίνεται πως είμαι αρκετά σημαντικός, ώστε ο κόσμος να ασχολείται μαζί μου. Ήξερα πως με σχολιάζουν στα κρυφά, τώρα έδωσα τέτοια αφορμή ώστε να με σχολιάσουν και δημόσια. Ποιος τη χάρη μου…

Είπα κι εγώ λοιπόν, όπως τόσοι άλλοι Έλληνες να τρέξω κι ένα Ironman. Η εμπειρία μου λοιπόν αυτή και όπως αποτυπώθηκε σε αυτό το blog (www.duathlon.gr/?p=2051, σημ: τον τίτλο τον άλλαξα λίγο για να είστε σίγουροι ότι μιλάω για το δίκιο μου Ironman και κανενός άλλου), προκάλεσε αντιδράσεις, επικρίσεις και ειρωνείες. Μετά από αυτή την περιπέτεια σημείωσα και ρεκόρ επισκέψεων στο blog. Προφανώς με διάβασαν και κάποιοι για πρώτοι φορά. Υποθέτω πως αυτοί δε με γνωρίζουν καθόλου, όπως επίσης και οι επικριτές μου φαίνεται πως με γνωρίζουν ελάχιστα.

Μου κάνει λίγο εντύπωση το γεγονός πως κάποιοι στις αναφορές τους χρησιμοποιούν τον όρο “φίλος” για μένα. Στην εποχή των social media, προφανώς είμαστε όλοι φίλοι, πιθανόν να έχουμε συναντηθεί και κάπου 1-2 φορές, αλλά αυτό δε σημαίνει πως γνωριζόμαστε και τόσο καλά. Τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω κανέναν από αυτούς που επέλεξαν με επικρίνουν δημόσια και ούτε θα τους θεωρούσα φίλους μου όπως με τόση ευκολία ανέφεραν στα λεγόμενα τους. Μου φαίνεται πως η λέξη “φίλος” καμιά φορά απλά θέλει να δείξει δημόσια φιλική διάθεση, αλλά όποιος πραγματικά αισθάνεται φίλος, την φιλική και θετική διάθεση την έχει από την αρχή όταν διαβάζει κάτι. Το τι σημαίνει φιλία δεν θα το αναλύσω τώρα, αλλά αν όντως αισθάνεστε φίλοι, μπορείτε να συνεχίσετε να διαβάσετε για να μάθετε μερικά πράγματα περισσότερα για μένα και τη ζωή μου.

Δεν έχω σκοπό να απολογηθώ για τίποτα. Εγώ αυτά έζησα, αυτά ένιωσα, έτσι τα αποτύπωσα και ο καθένας έχει το δικαίωμα να τα κρίνει. Λυπάμαι που ενόχλησα κάποιους Έλληνες συναθλητές (Ironmen, τριαθλητές, κολυμβητές, ποδηλάτες, δρομείς, ποδοσφαιριστές κτλ….) και έτσι οφείλω τουλάχιστον να διευκρινίσω κάποια πράγματα.

Ίσως σας απογοητεύει, αλλά καλύτερα να ξεκαθαρίσω από την αρχή πως βλέπω τη ζωή μου γενικότερα σαν “βόλτα”. Δεν είμαι ο μαχητής του “ή ταν ή επι τας”, ούτε το φοβερό ταλέντο που σπάει όλα τα ρεκόρ. Είμαι απλά κάποιος που του αρέσει να κάνει αθλητισμό, το διασκεδάζει και προτιμάει να κόβει λίγο ταχύτητα και ένταση για να τερματίσει με χαμόγελο. Κάποιες φορές μπορώ να κερδίζω και αγώνες έτσι, κάποιες φορές είμαι πιο πίσω. Μου αρέσει ο συναγωνισμός και δεν βλέπω τα πάντα ανταγωνιστικά εντός κι εκτός αγώνων.

Μεγάλωσα με είδωλο τον Haile Gebrsselassie. Έναν απίστευτο τυπάκο από την Αιθιοπία που μπορούσε να κερδίζει και να σπάζει παγκόσμια ρεκόρ στον στίβο τρέχοντας με το χαμόγελο στα χείλη. Έμοιαζε να κάνει τη βόλτα του στους στίβους και στους δρόμους, το έκανε να φαίνεται τόσο εύκολο…. Εγώ φυσικά δεν θα μπορούσα να γίνω ποτέ Gebrsselassie αλλά θα μπορούσα τουλάχιστον να αγωνίζομαι και να τερματίζω με το χαμόγελο στα χείλη, θα μπορούσα κι εγώ να αισθάνομαι πως κάνω τη δικιά μου βόλτα σε αυτούς τους αγώνες. Ο αθλητισμός είναι ζωή και η ζωή πρέπει να μια ωραία βόλτα. Καμιά φορά μπορεί να είναι εύκολη, καμιά φορά δύσκολη αλλά η διάθεση για “βόλτα” απλά δείχνει μια θετική διάθεση για τη ζωή ή τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι. Ακόμα και σε μια απογοήτευση, όπως η δικιά μου στην εμπειρία του Ironman … τουλάχιστον φρόντισα να κρατήσω το θετικό της μέρος, την αίσθηση ότι έκανα τη βόλτα μου.

Θέλω να ξεκαθαρίσω πως δεν ασχολούμαι μόνο με το Ironman και δεν δηλώνω ότι “κάνω Ironman”. Ασχολούμαι γενικά με τον αθλητισμό και στην αγωνιστική του μορφή θα έλεγα πως ασχολούμαι με το τρίαθλο. Λέω πως είμαι καλός στο αγώνισμα του διάθλου μεγάλης απόστασης και από εκεί και πέρα, στα υπόλοιπα αγωνίσματα multisports προσπαθώ για το καλύτερο, όπως και τόσοι άλλοι συναθλητές μου. Τρέχω επίσης αγώνες, στίβου και ποδηλασίας.

Δεν αισθάνομαι πως κάνοντας αθλητισμό, θυσιάζω τίποτα. Είναι επιλογή μου, όπως είναι και επιλογή του καθενός. Εγώ επέλεξα τι θέλω να κάνω ( www.duathlon.gr/?page_id=31 ), πως θέλω να ζήσω και πήρα και τα ρίσκα μου για να προχωρήσω. Τίποτα δεν χαρίζεται και χρειάζεται πολύ δουλειά για να πετύχεις αυτό που θες. Όπως και κάθε άλλος, μοιραία θα μειώσω χρόνο από δουλειά, φίλους, οικογένεια, προσωπική ζωή. Όμως, κάνω τη δική μου ζωή μου, τη δική μου βόλτα…. και αυτή είναι που δεν θέλω να θυσιάσω. Θα ζήσω ότι θέλω και όπως θέλω εγώ, όχι όπως μου υποδεικνύουν άλλοι.

Φέτος η προετοιμασία μου ήταν επικεντρωμένη σε έναν αγώνα απόστασης Ironman, για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου και σε αυτό το αγώνισμα. Προπονήθηκα ποιοτικά και ποσοτικά για αυτόν τον αγώνα, όσο έπρεπε για να αντεπεξέλθω τις δυσκολίες του. Η Κυριακάτικη μου βόλτα ( www.trinews.gr/item.php?id=421 ) ήταν 8, 9, 10 ώρες …. πρακτικά ολοήμερο στο δρόμο, πρακτικά όσο θα διαρκούσε και ο αγώνας. Ήταν ωραίες οι βόλτες της Κυριακής … ξεχωριστές κάθε φορά, όπως και κάθε άλλη βόλτα για προπόνηση. Προφανώς δεν γνωρίζετε πως χρησιμοποιώ πολύ συχνά για την καθημερινή μου προπόνηση τον όρο “βόλτα”. Άλλωστε έχω στο μυαλό μου πως δεν χρειάζεται πάντα να υποφέρω (www.runningnews.gr/item.php?id=7946) και με αυτή την ψυχολογία μπορώ να περνάω πιο ευχάριστα τις μέρες μου και να εκτελώ το πρόγραμμα, όσο κουραστικό κι αν είναι.

Ίσως τα παραπάνω και ειδικότερα η εμπειρία μου στο Ironman να μην σας εμπνέουν και ιδιαίτερα. Ίσως μια ιστορία πόνου, αγωνίας και έντασης να ήταν πιο πιασάρικη για να εμπνεύσει και να δώσει δύναμη και σε άλλους να δοκιμάσουν ένα Ironman. Την επόμενη φορά ελπίζω να είμαι σε θέση να σας ικανοποιήσω, αν και στο μεταξύ θα ήμουν περισσότερο ευτυχής αν έβλεπα πιο πολλούς νέους ανθρώπους να ασχολούνται με τα multisports, και για τη χαρά της συμμετοχής, να τρέχουν μικρότερους αγώνες στην Ελλάδα. Θεωρώ κάπως δυσανάλογο να έχουμε φτάσει πλέον κάθε χρόνο 40-50 Έλληνες να συμμετέχουν σε αγώνες Ironman στο εξωτερικό, αλλά ταυτόχρονα οι πιο μεγάλοι αγώνες στην Ελλάδα να συγκεντρώνουν μόλις 150-250 συμμετοχές.

Ίσως ακόμα κι αν πετύχαινα τον στόχο μου στον αγώνα, να τον χαρακτήριζα και πάλι “βόλτα”. Είναι ειδικά και αυτό το κομμάτι της ποδηλασίας στην Γερμανική εξοχή που σου αφήνει τέτοια ψυχολογία. Σε κάθε περίπτωση δεν είπα πως δεν κουράστηκα. Μετά από 10 ώρες στον δρόμο, αλίμονο. Όμως στο τέλος την μέρας, όπως διαμορφώθηκε η προσπάθεια μου και το αποτέλεσμα, δεν μου φάνηκε και δύσκολο. Αυτή ήταν και η αποτυχία μου, ότι δεν κατάφερα να πιέσω τον εαυτό μου και να το κάνω πολύ πιο γρήγορα. Είχα προετοιμαστεί σωματικά και ψυχολογικά για πιο γρήγορο και δυνατό αγώνα. Δεν μου βγήκε όμως κι έμεινα με τη χαρά της βόλτας… Αυτό ήταν το δικό μου πρόβλημα… Το πρόβλημα των άλλων όμως πιο ήταν? Ότι κάποιος έκανε ένα Ironman του φάνηκε και το χαρακτήρισε “βόλτα”?

Να θυμίσω πως ο επίπονος πολυήμερος ποδηλατικός γύρος της Ισπανίας έχει αυτό το όνομα “La Vuelta” (=η βόλτα, ο γύρος και κάποιες φορές έχει και έννοια …περπατήματος) ενώ παρόμοιους συνειρμούς μπορεί να φέρει και η ονομασία “Tour de France” που αναφέρεται στον πιο φημισμένο πολυήμερο ποδηλατικό αγώνα του κόσμου. Είναι να απορείς πως αυτοί οι πολυήμεροι αγώνες χαρακτηρίζονται σαν “τουρ”(ισμός).

Η Vuelta και το Tour είναι όμως για τους επαγγελματίες. Εμείς είμαστε ερασιτέχνες (εξακολουθώ να πληρώνω για τους αγώνες που συμμετέχω και όχι να πληρώνομαι από αυτούς) και πάνω απ’όλα αγαπάμε και διασκεδάζουμε αυτό που κάνουμε. Μπορεί να συμμετέχουμε καμιά φορά στα ίδια αγωνίσματα, αλλά ο καθένας από εμάς κάνει την προσπάθεια του με διαφορετική αθλητική νοοτροπία, με βάση τους δικούς του στόχους και τα δικά του δεδομένα. Το εύκολο και το δύσκολο είναι σχετικό, αλλά σε κάθε περίπτωση αναπροσαρμόζεται και στα δεδομένα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Απορώ γιατί κάποιοι θεώρησαν πως θα έπρεπε βιώσω το Ironman όπως και αυτοί. Είχα κι εγώ τις εμπειρίες πόνου μου (www.duathlon.gr/?p=1827), αλλά προφανώς δεν είναι δυνατόν κάθε φορά όλοι μας να νιώθουμε τα ίδια. Το άθλημα είναι “μαζικό”, αλλά όχι “μαζοποιημένο” ευτυχώς.

Είπα να δοκιμάσω τις δυνάμεις και τις δυνατότητες μου σε άλλο ένα αγώνισμα multisports μεγάλης απόστασης. Στο δίαθλο έχω τρέξει πολλούς τέτοιους αγώνες, και ειδικά έχω τερματίσει 3 φορές στο Powerman Zofingen που λόγω της ιδιομορφίας της διαδρομής πιστεύω πως είναι πολύ πιο σκληρός αγώνας από ένα Ironman σαν της Φρανκφούρτης. Μπορεί να είχα τους υψηλούς στόχους μου πηγαίνοντας στη Φρανκφούρτη, αλλά έτσι κι αλλιώς δεν περίμενα πως τερματίζοντας ένα Ironman, από αυτό και μόνο θα γίνω “κάποιος”. Δεν ήταν ο αυτοσκοπός της αθλητικής μου πορείας. Καταλαβαίνω και αποδέχομαι πως η απόσταση Ironman (3,8 – 180 – 42,2) έχει ιδιαίτερη αίγλη και αποδοχή από την ελληνική και παγκόσμια τριαθλητική κοινότητα, αλλά νομίζω θα αδικούσα τον εαυτό μου αν ανήγαγα αυτόν τον αγώνα στον “νυν υπέρ πάντων”. Νομίζω πως έχω κάνει αρκετά πράγματα ως τώρα που με χαρακτηρίζουν. Δεν θα έλεγα πως είμαι “υπερήφανος” για όλα αυτά, αλλά σίγουρα πως είμαι ευτυχής που είχα την ευκαιρία να τα κάνω και να χαίρομαι με όλες μου αυτές τις εμπειρίες στο δρόμο.

Υπερήφανοι μπορεί να αισθάνονται για μένα όσοι είναι πραγματικά κοντά μου, με στηρίζουν και βιώνουν μαζί μου όλες τις δυσκολίες αυτής της βόλτας. Η οικογένεια μου, οι πραγματικοί μου φίλοι και οι συνεργάτες μου. Ευτυχώς έχω γύρω μου τους καλύτερους για προπόνηση ( www.coachingservices.gr/ ), διατροφή ( www.nutrinews.gr/) και αποκατάσταση (www.activephysiotherapy.com.gr/). Μόνο ψυχολόγο δεν έχω, αλλά την ψυχοθεραπεία μου την κάνω γράφοντας σε αυτό το blog και εκτονώνοντας τα απωθημένα μου. Με τέτοια ομάδα υποστήριξης ακόμα και ένας αγώνας Ironman μπορεί να φανεί στον καθένα “βόλτα”.

Εντωμεταξύ, επιμελώς οι “φίλοι” μου έθιξαν και το θέμα σε σχέση με τους χορηγούς μου. Δεν ξέρω ακόμα αν οι χορηγοί μου είναι περήφανοι για τις απόψεις και τα αποτελέσματα μου, όμως θα πρέπει να είναι υπερήφανοι για τα προϊόντα τους. Η ποιότητα τους αποτέλεσε ακρογωνιαίο λίθο στην αίσθηση ασφάλειας και άνεσης που είχα σε όλης τη διάρκεια της βόλτας μου στο Ironman. Κορυφαίος εξοπλισμός, ένδυση, υπόδηση, κορυφαία διατροφή και ενίσχυση πριν και κατά τη διάρκεια. Δεν θα μπορούσα να διαμαρτυρηθώ ότι με ενόχλησε οτιδήποτε από αυτά. Ίσως θα πρέπει να σας τα γράψω αναλυτικά κάποια στιγμή για να ξέρετε τι και πως να χρησιμοποιήσετε για μια ποιοτική εμπειρία αγώνα ακόμα και στην απόσταση Ironman.

Τους ευχαριστώ όλους αυτούς για άλλη μια φορά. Τους ευχαριστώ γιατί με κάνουν να αισθάνομαι διπλά ευτυχής που μπορώ και κάνω αυτή τη ζωή τώρα, γιατί δεν μπορούσα πάντα. Αθλητισμός, εμπειρίες, συγκινήσεις, ταξίδια. Παρεμπίπτοντος, θέλω να σημειώσω και πόσο μου αρέσει να ταξιδεύω εντός κι εκτός Ελλάδος και να συμμετέχω σε αγώνες. Ο αθλητικός τουρισμός ( http://www.sportsbox.gr/triathlon ), όμως απαιτεί έξοδα. Ειδικά αυτό το Ironman μου κόστισε τα περισσότερα ως τώρα. Ακόμα και για τις συμμετοχές μου στα επίσημα πρωταθλήματα αναγκάζομαι να πληρώνω όλα τα έξοδα μόνος μου, αλλά δεν έχω παράπονο. Δουλεύω και μπορώ να τα βγάζω πέρα και αισθάνομαι ευτυχής και γι’αυτο…

Καταλαβαίνετε πως η ενασχόληση με κάτι τέτοιο απαιτεί οικονομικές δυνατότητες. Για να τρέξεις Ironman εκτός από την ψυχούλα σου, πρέπει να το λέει και το πορτοφόλι σου. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε έχει συντελεστεί και η εμπορευματοποίηση του σε αυτό το βαθμό που βίωσα. Ευτυχώς για την οικονομική συντήρηση και ανάπτυξη του αγωνίσματος, φαίνεται πως υπάρχει χιλιάδες κόσμος που μπορεί να το αντέξει και ανάμεσα τους και αρκετοί Έλληνες κάθε χρόνο. Πάντως δεν είμαι ο πρώτος που εξέφρασε προβληματισμούς για την εμπορευματοποίηση και το branding που διακατέχει το τρίαθλο. Θα ξεχωρίσω κάποιες δηλώσεις του Chris McCormack (http://triathlete-europe.competitor.com/..e-mcdonalds), (τι να ξέρει και κάποιος που έχει στεφθεί 2 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής Ironman, ανάμεσα στους άλλους τίτλους του…)

Κάθε τέτοια διοργάνωση είναι υπερπαραγωγή, όμως σε αυτά τα πλαίσια μοιραία δημιουργούνται και τεχνικά προβλήματα που δεν φαίνονται στις κάμερες. Με τις επικρίσεις μου για το τεχνικό μέρος δεν είχα σκοπό να αποτρέψω κανέναν να από το να συμμετάσχει. Όπως όμως και κάθε φορά, έγραψα τις εμπειρίες μου ώστε να ξέρει ο καθένας τι θα βρει μπροστά του. Μπορεί να ήμουν αυστηρός, αλλά με τόσα χρήματα που πλήρωσα θεώρησα πως θα έπρεπε να είναι κάποια πράγματα καλύτερα.

Αρκετά όμως με αυτά. Νομίζω πως έχω την υποχρέωση να αποκαταστήσω λίγο την τάξη όσον αφορά την αίγλη και το νόημα του αγωνίσματος, γιατί πάνω στην απογοήτευση μου η αλήθεια είναι πως δεν το έκανα. Είναι μια σπουδαία αθλητική εμπειρία αναμφίβολα. Το Ironman παραμένει το πιο δύσκολο από τα αγωνίσματα του τριάθλου, τουλάχιστον από τα ευρέως διαδεδομένα. Ξεκίνησε σαν ένα στοίχημα ανάμεσα στους αθλητές των μεμονωμένων αθλημάτων, αλλά καθιερώθηκε σαν την μεγάλη πρόκληση για τον κάθε ένα που θέλει να δοκιμάσει τα όρια του, σωματικά και ψυχικά. Από τις 8 έως τις 16 ώρες θα δείτε να τερματίζουν κάθε είδους και ηλικίας αθλητές. Από σούπερ PRO αθλητές, μέχρι παρα-αθλητές (ΑΜΕΑ) για τους οποίους μάλιστα έγινε και λόγους από τους “φίλους” μου.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε την τύχη να έχουμε στους αγώνες μας (είναι οι ίδιοι αγώνες από τους οποίους συμπτωματικά απουσιάζουν οι περισσότεροι “φίλοι” μας) μερικούς εξαιρετικούς αθλητές του para-triathlon (που χαρακτηρίζονται ως ΑΜΕΑ δηλαδή) όπως άλλωστε και ο Γιάννης ο Χατζήμπεης που αγωνίστηκε μαζί μου στην Φρανκφούρτη ή ο Γεράσιμος ο Κορδάτος (www.duathlon.gr/?p=1797). Η προσπάθεια αυτών τον συναθλητών με τα εγνωσμένα προβλήματα μας δίνει επιπλέον δύναμη στις προσπάθειες μας. Άλλωστε ο καθένας από εμάς αγωνίζεται με τα προβλήματα του, κάποια λιγότερα σημαντικά, κάποια περισσότερο. Μετά από 33 χρόνια ζωής, κουβαλάω κι εγώ τα τραυματάκια μου και τα προβληματάκια μου, τα οποία πιθανότατα οι περισσότεροι δεν γνωρίζετε. Θα ξεχώριζα σαν παράσημο, τον παραμορφωμένο σπόνδυλο που έχω και είχε σπάσει στα 3 μετά από ατύχημα το 2005, τις τρεις ανατομικές δυσλειτουργίες σε γόνατο, ώμο, ποδοκνημική αλλά και μια σημαντική ανισοσκελεία. Ευτυχώς όπως έγραψα και παραπάνω, έχω τον καλύτερο (www.activephysiotherapy.com.gr) στο προσωπικό μου σέρβις να με ισιώνει όποτε το χρειάζομαι.

Ακόμα και για αυτά, πιθανόν κάποιοι να μην με πιστεύετε, όπως δεν πιστεύατε ότι έμαθα να κολυμπάω λίγο πιο γρήγορα ή ότι το Ironman μου φάνηκε “βόλτα”. Πιθανόν επίσης σε κάποιους όλα τα παραπάνω να φαίνονται “αμπελοφιλοσοφίες” (σε αυτή την περίπτωση απορώ πως και γιατί αντέξατε να διαβάσετε ως εδώ). Τουλάχιστον όμως σε κάθε περίπτωση, απλώς κρατείστε το αποτέλεσμα που καταγράφηκε. Ολοκλήρωσα έναν αγώνα απόστασης Ironman σε 9 ώρες 42 λεπτά και 8 δευτερόλεπτα. Εγώ το έκανα κι αυτό και για να μην σας απογοητεύσω κι άλλο… φυσικά και θα ξαναδοκιμάσω τον εαυτό μου στην απόσταση, με την ελπίδα να πάω λίγο πιο γρήγορα. Μέχρι τότε … καλύτερα μην ασχολείστε μαζί μου και χάνετε τον χρόνο σας … Κάντε καμιά βόλτα και σεις! κι αν είναι και τριαθλητική… ακόμα καλύτερα!