Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

* photo credits: georgespyros.com

Αυτόν τον Μαραθώνιο τον είχα φανταστεί διαφορετικά, πολύ διαφορετικά! Δεν ήταν ότι δεν τα πήγα καλά, αφού η μέρα ήταν πολύ δύσκολη και οι περισσότεροι από εμάς δεν πήραμε αυτό που θέλαμε. Είναι που ενώ είχα αίσθηση και την εντύπωση ότι ήμουν πολύ καλά μέχρι και την έναρξη του αγώνα …τελικά δεν ήμουν. Δεν ξέρω τι έφταιξε, αν είχα κάποιο πρόβλημα ή απλά με επηρεάζει τόοοσο πολύ η υψηλή υγρασία. Αυτό που ξέρω είναι πως ο ρυθμός μου από την αρχή του αγώνα ήταν πολύ πιο αργός από αυτόν που υπολόγιζα και από αυτό που τρέχω συνήθως.

Το πάλεψα πάντως, μέχρι και το 35ο χλμ περίπου έκανα ότι μπορούσα για να σώσω αυτό τον αγώνα, αλλά το σώμα έδειχνε αδύναμο να ανταποκριθεί. Τελικά στο 37ο χλμ αποφάσισα πως θα ήταν πιο συνετό να σώσω κάτι από τον εαυτό μου. Δεν άξιζε να ρισκάρω άλλο την υγεία μου. Έτσι συνέχισα περπατώντας χωρίς όμως να θεωρήσω ούτε στιγμή πως εγκαταλείπω. Θα έφτανα στο Στάδιο έτσι κι αλλιώς, αλλά τουλάχιστον αφού είχα μείνει πολύ εκτός στόχων, θα είχα την ευκαιρία να απολαύσω τα τελευταία χιλιόμετρα της διαδρομής σε πιο χαλαρούς ρυθμούς.

Για μια μόνη φορά θα είχα την ευκαιρία μάλιστα να τερματίσω μέσα στο Καλλιμάρμαρο μαζί με την αδερφή μου. Την περίμενα λίγο πριν την είσοδο στο Στάδιο και από εκεί συνεχίσαμε για τα τελευταία μέτρα μαζί ώστε να τερματίσουμε χέρι χέρι μετά απο 3 ώρες και 33 λεπτά αγώνα. Ήταν μια από αυτές τις μέρες που άλλοι θα ήθελαν να ξεχάσουν γρήγορα, όμως εγώ θα την θυμάμαι τουλάχιστον γι’ αυτό.

Περισσότερες λεπτομέρειες για τον αγώνα δεν έχει νόημα να αναλύσω. Θα ήθελα όμως να ευχαριστήσω όλους τους φίλους που μου φώναξαν στη διαδρομή καθώς και τους συναθλητές που τρέξαμε μικρό ή μεγάλο μέρος της διαδρομής μαζί. Ώρα για ξεκούραση τώρα, επιστροφή στους αγώνες το 2015.

Περισσότερα για την διοργάνωση, εδω:

http://www.runningnews.gr/item.php?id=19540

Και τέλος… η παρηγοριά στον άρρωστο… Ευτυχώς μετά το τέλος του αγώνα, κάποια εκλεκτή με έστεψε Πρωταθλητή … χαχαχα