Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων… COVID-19 edition

The loneliness of the long distance runner – COVID-19 edition – …so it’s happening…

Συμβαίνει λοιπόν… σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας σε εξέλιξη, ζούμε πρωτόγνωρες στιγμές παγκοσμίως λόγω του Κοροναϊου COVID-19. Στην Ελλάδα ήδη έχουν τεθεί σε εφαρμογή πολύ αυστηρά μέτρα και οδηγίες επιτήρησης, ενώ στη γειτονική Ιταλία η κατάσταση είναι δραματική κι εμείς ουσιαστικά βλέπουμε εκεί και τα “προσεχώς” που μας έρχονται.

Αθλητικά, ουσιαστικά πλέον έχουν αναβληθεί όλοι οι αγώνες δρόμου στην Ελλάδα για αυτό το μήνα και το ίδιο αναμένεται να συμβεί και για όλους τους αγώνες του Απριλίου, όσο περιμένουμε ότι τα κρούσματα του κοροναϊού θα αυξηθούν. Διεθνώς ήδη έχουν αναβληθεί αντίστοιχα όλοι οι μεγάλοι Μαραθώνιοι.

Ο κόσμος του “running” ήταν από τους πρώτους που χτυπήθηκαν αθλητικά και κοινωνικά από την μάστιγα του κορονοϊου, καθώς “στοχοποιήθηκε” για τις μαζικές διοργανώσεις που δικαίως θεωρήθηκαν πιθανές εστίες έξάπλωσης του ιού. Η ευλογία του δρομικού κινήματος, η μαζικότητα του, έγινε η κατάρα του. Δρομική απομόνωση… Είμαστε σε μια ιδιότυπη καραντίνα.

Και τώρα τι κάνουμε χωρίς αγώνες;

Βασικά, θα πρέπει καταρχάς να θέσουμε το ερώτημα στη σωστή του βάση. Και τώρα τι κάνουμε (γενικώς);
Η κατάσταση είναι αρκετά δύσκολη και θα γίνει δυσκολότερη, όχι μόνο για τον αθλητισμό, αλλά για όλη την κοινωνία μας. Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα τη δίνουν κάθε μέρα οι ειδικοί της πολιτείας και καλό είναι όλοι να ενημερωνόμαστε υπεύθυνα και να τηρούμε τους κανόνες υγιεινής και τις οδηγίες των αρμόδιων φορέων ώστε να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας και τους γύρω μας.

Πέρα από αυτά, εγώ δεν θα μπορούσα να προσθέσω κάτι στο γενικό πλαίσιο που αφορά τη δημόσια υγεία, μπορώ όμως να προσθέσω μερικά πράγματα για το τι κάνουμε σαν αθλούμενοι  και ειδικά σαν δρομείς. Η ζωή κάπως πρέπει να συνεχιστεί, κι εμείς που έχουμε συνδέσει τον αθλητισμό και το τρέξιμο με τη ζωή και την υγεία μας, πρέπει να συνεχίσουμε να αθλούμαστε με κάποιο τρόπο. Έστω κι αν τρέχουμε μόνοι μας, σε κάποιο σκοτεινό δρόμο ή σε κάποιο μονοπάτι το βουνό, έστω κι αν παίρνουμε το ποδήλατο και κάνουμε μεγάλες βόλτες στην εξοχή.

Ελπίζω τουλάχιστον να μην φτάσουμε στο σημείο να μας το στερήσουν κι αυτό. Στην Ιταλία που η κατάσταση έχει ξεφύγει, ουσιαστικά έχουν απαγορέψει ακόμα και τις προπονήσεις σε εξωτερικούς χώρους, εφόσον αυτές υπόκεινται στους νόμους περί “άσκοπων μετακινήσεων” που έχουν επιβληθεί. Προς το παρόν στην Ελλάδα, η σχετική οδηγία κάνει λόγο για συναθροίσεις μικρότερες των 60 ατόμων σε αθλητικές εκδηλώσεις και αγωνιστικούς χώρους. Πρακτικά βέβαια, τα περισσότερα στάδια και άλλοι αθλητικοί χώροι κλείνουν προληπτικά.

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων

Κάποτε τρέχαμε λίγοι και μόνοι, μετά είδαμε την έκρηξη του δρομικού κινήματος. Δημιουργήθηκαν παρέες, γιγαντώθηκαν μαζικοί αγώνες και είναι τέτοια η δυναμική του αθλήματος που μπορούμε να οργανώνουμε και συστηματικά μαζικές προπονήσεις με εκατοντάδες αθλούμενους όλων των ηλικιών.

Πλέον όμως αυτά θα πρέπει να τα ξεχάσουμε, τουλάχιστον προσωρινά και να θυμηθούμε πως είναι η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, πως είναι να τρέχεις εσύ και οι σκέψεις σου, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο, χωρίς συγκεκριμένο αγώνα στόχο, με αντίπαλο μόνο τον εαυτό σου και το κυριότερο… να μην σε καταλαβαίνει κανείς, γιατί εξακολουθείς να θες να το κάνεις τόσο απεγνωσμένα.

Αυτή ήταν ανέκαθεν και η πραγματική μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων, η αδυναμία από τον περίγυρο, να αντιληφθεί τους λόγους που τρέχουμε. Μετά βρήκαμε και άλλους που ένιωθαν την ίδια μοναξιά, γίναμε πολλοί και πλέον δεν χρειάζονταν να δώσουμε εξηγήσεις σε κανέναν, γιατί πολύ απλά υπήρχε μια αλληλοκατανόηση μεταξύ δρομέων και μια κοινωνική σιωπηλή κατανόηση εξαιτίας του μαζικού φαινομένου.

Τώρα οι συνθήκες μας φέρνουν σε μια κρίσιμη καμπή του δρομικού κινήματος που πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση μας με την υπόλοιπη κοινωνία και κυρίως με τους εαυτούς μας. Λες και πρέπει να κάνουμε μια επανεκκίνηση και σε αυτή τη διαδικασία οι περισσότεροι πιθανόν να αισθανθούν πάλι αυτή τη μοναξιά, αφού μοιραία επαναπροσδιορίζουμε όλοι τις προτεραιότητες αυτής της ζωής και το τρέξιμο πιθανόν να έχει πέσει πολλές θέσεις στη σχετική λίστα. Πόσο μάλλον σε έναν κοινωνικό περίγυρο που μάλλον δεν υπάρχει καν αυτή η έννοια πλέον.

Γι΄ αυτό το λόγο, το κυριότερο είναι να μην χάσουμε την απαιτούμενη κινητήρια δύναμη που θα μας επιτρέψει να συνεχίσουμε μετά την επανεκκίνηση. Ίσως μόνοι, ίσως από την αρχή ξανά, σίγουρα όμως πιο δυνατοί από την πρώτη φορά.

Το αίσθημα της αυτοβελτίωσης για τον άνθρωπο που έχει ήδη κυριεύσει τους φόβους και τις αμφιβολίες του και έχει αφήσει τον καναπέ και τη νοοτροπία του ωχαδερφισμού, είναι πολύ πιο ισχυρό από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης έναντι μιας πιθανής απειλής. Βασικά, αυτό είναι το “φάρμακο” που σε θωρακίζει ψυχολογικά και σε τονώνει με ελπίδα ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες, ακριβώς γιατί έχεις βιώσει πως πάντα μετά το τρέξιμο αισθανόσουν πολύ καλύτερα απ’ ότι πριν το τρέξιμο. Αυτό είναι που κερδίζεις από τη μοναξιά στην κόντρα με τον εαυτό σου και αυτό είναι εν τέλη που μας έφερε όλους μαζί και θα μας ξαναφέρει στο μέλλον να τρέχουμε προς την ίδια κατεύθυνση

Αισιοδοξία

Πιθανότατα, δεν θα είναι αυτό το τέλος της αγωνιστικής σεζόν, αλλά σίγουρα θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τους στόχους μας. Το αισιόδοξο σενάριο λέει πως ουσιαστικά η εαρινή σεζόν των δρομικών διοργανώσεων θα μετατοπισθεί  περίπου 2 μήνες, ξεκινώντας ξανά από τον Μάιο, οπότε αναμένουμε ότι λόγω ζέστης θα περιοριστεί και η εξάπλωση του ιού και θα διοργανωθούν οι περισσότεροι από τους σημαντικός αγώνες εντός Ελλάδος που αναβλήθηκαν.

Ως τότε όμως για να μπορέσουμε να κάνουμε τη νέα αρχή, θα πρέπει να συμπεριφερόμαστε με την ενδεδειγμένη σύνεση και σοβαρότητα που αρμόζει. Καταλαβαίνω την αγωνία των περισσότερων συναθλητών, που βλέπουν πως η προετοιμασία τους για τους αγώνες της σεζόν, να πηγαίνει στράφι, αλλά υπό της παρούσες συνθήκες, θα πρέπει όλοι να κάνουμε υπομονή και να σκεφτούμε την υγεία τη δική μας και του γενικότερου κοινωνικού συνόλου.  Ειδικά οι νεότεροι, θα έχουν πολλές χρονιές και πολλούς αγώνες μπροστά να αποδείξουν την αξία τους.

Προς το παρόν, θα πρέπει να αφήσουμε πίσω την πρόσκαιρη απογοήτευση μας και να δείξουμε όλοι χαρακτήρα. Συνεχίσουμε τις προπονήσεις μας, συνεχίζουμε να προσπαθούμε για την βελτίωση μας. Άλλωστε πάνω απ’ όλα τρέχουμε για τον εαυτό μας και για την ψυχούλα μας. Οι στόχοι και τα όνειρα μας δεν μπορούν και δεν πρέπει να τελειώνουν έτσι άδοξα.

Προφυλαχθείτε εσείς και προφυλάξτε τους γύρω σας, προπονηθείτε συντηρητικά σε εξωτερικό χώρο χωρίς πολλές επαφές με άλλους, μείνετε υγιείς και …έσω έτοιμοι για τον επόμενο αγώνα …όποτε κι αν γίνει. Και να ξέρετε … δεν είμαστε ποτέ πια μόνοι…

ΥΓ: Κοιτώντας πέρα από τον αθλητικό μας μικρόκοσμο, το μυαλό μας τις επόμενες μέρες θα είναι στην πρώτη γραμμή αυτής της μάχης, στα νοσοκομεία όπου γιατρού και νοσηλευτές θα δώσουν τη μάχη για να περιορίσουν τη νόσο και να σώσουν όσους περισσότερους συμπολίτες μας μπορούν. Καλή δύναμη σε όλους μας.

Γρηγόρης Σκουλαρίκης

Ακολουθείστε με
web: www.duathlon.gr
facebook: grigoris.skoularikis
twitter: SpeedyPowerman
Instagram: speedypowerman