Duathlon: Run to Live, Bike to Ride

Με δεδομένο πως έχουμε προετοιμαστεί προπονητικά σωστά για έναν αγώνα και τις ιδιαίτερες δυσκολίες που έχει, σκοπός μας πλέον είναι να αποδώσουμε στον αγώνα το καλύτερο δυνατό. Με ρώτησε κάποιος πριν λίγες μέρες ποιο πιστεύω πως είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της Κλασικής Διαδρομής. Δεν το σκέφτηκα και πολύ, απλώς χαμογέλασα και του είπα “ο Μαραθώνιος και ειδικά η Κλασική διαδρομή είναι έτσι κι αλλιώς πολύ δύσκολα, όμως το πιο δύσκολο κομμάτι θα είναι εκεί που θα σε κάνει να πονέσεις πραγματικά η δυσκολία του αγώνα”, κάτι που μπορεί να συμβεί σε οποιοδήποτε σημείο.

Έχω την εντύπωση πως συχνά παραβλέπουμε τη συνολική δυσκολία ενός εγχειρήματος και εστιάζουμε την προσοχή μας σε κάποιες λεπτομέρειες που θεωρούμε πως θα μας δυσκολέψουν. Όμως έτσι είναι σα να κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Ένας μεγάλος αγώνας αντοχής όπως ο Μαραθώνιος χρειάζεται σωστή τακτική από την αρχή ως το τέλος του χωρίς να μας φοβίζουν και να μας αγχώνουν συγκεκριμένα σημεία κυρίως γιατί δεν είναι απαραίτητο πως εκεί θα συναντήσουμε τις μεγαλύτερες δυσκολίες.

Όπως ισχύει και στην προπόνηση, έτσι και σε κάθε αγώνα, το πόσο θα δυσκολευτούμε ή θα πονέσουμε, εξαρτάται από μας τους ίδιους και το μέγεθος της προσπάθειας που θα καταβάλουμε. Σε κάθε επιμέρους κομμάτι ενός αγώνα, είτε το θεωρούμε εύκολο είτε δύσκολο το πως τελικά θα μας φανεί στην πράξη εξαρτάται κυρίως από το πόσο θα έχουμε χρεωθεί για να φτάσουμε ως εκεί και τι επιπλέον δίνουμε για να το ξεπεράσουμε.

Όμως “δυσκολία” δεν είναι μόνο η ίδια η κούραση. Σε τέτοιους αγώνες πολλές φορές το πιο δύσκολο είναι να καθυστερήσουμε την κούραση με τη σωστή τακτική. Ας δούμε λοιπόν πως εφαρμόζονται τα παραπάνω στην Κλασική Διαδρομή που μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Άλλωστε η ιδιομορφία της μας εξυπηρετεί να τη χρησιμοποιήσουμε σαν παράδειγμα:

Οι περισσότεροι θεωρούν πως το πιο δύσκολο κομμάτι είναι τα 5χλμ συνεχόμενης ανηφόρας από το 25ο έως το 30ο χλμ. Θεωρώ αυτή την άποψη πολύ λανθασμένη για δύο λόγους:
α) Έχουμε ήδη χάσει μέρος της μάχης αν σκεφτόμαστε και αφήνουμε μας φοβίζει ένα συγκεκριμένο 5άρι, επειδή είναι ανηφορικό.
β) Αν πραγματικά μας φανεί αυτό το κομμάτι ως το πιο δύσκολο τότε σημαίνει πως ήδη έχουμε κουραστεί πολύ από τα προηγούμενα χιλιόμετρα, χρεωνόμαστε επιπλέον και δυστυχώς θα μας φανούν πραγματικά ανυπέρβλητα τα επόμενα.

Οι έμπειροι δρομείς μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει το β). Η κατηφόρα μπορεί να πονέσει πολύ περισσότερο από την ανηφόρα. Για να είμαι ειλικρινής στην ανηφόρα μπορεί να κουραστείς, αλλά σπάνια πονάς, ενώ στην κατηφόρα μπορεί να πονέσεις πραγματικά πάρα πολύ ακόμα κι αν νιώθεις πως δεν κουράζεσαι. Για τον αθλητή η κούραση είναι κάτι δεδομένο, ο πόνος όμως μπορεί όχι μόνο μας καθυστερήσει αλλά να γίνει και αιτία εγκατάλειψης. Η δικιά μου πρόταση είναι πως αυτό το κομμάτι πρέπει εμείς να το κάνουμε ως το πιο εύκολο του αγώνα τρέχοντας το όσο πιο συντηρητικά μπορούμε, ανάλογα βέβαια και τι περιθώρια χρονικών απωλειών έχουμε σε σχέση με τους στόχους μας.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, εκεί που όλα είναι ευχάριστα και όμορφα ή τουλάχιστον έτσι πρέπει να είναι. Τα πρώτα χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου πρέπει να είναι άνετα, πολύ άνετα. Συγκεκριμένα στην Κλασική διαδρομή τα πρώτα 10χλμ είναι και αντικειμενικά τα πιο εύκολα, όχι μόνο επειδή είναι ευθεία, αλλά κυρίως επειδή σαν πρώτα χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου πρέπει να νιώθουμε πως τρέχουμε πολύ άνετα χωρίς να χρεωνόμαστε ιδιαίτερα.

Κατά την άποψη μου το πιο δύσκολο κομμάτι της Κλασικής είναι τα χιλιόμετρα που ακολουθούν μέχρι τη μεγάλη ανηφόρα του 25ου. 10ο με 25ο χλμ λοιπόν, με συνεχείς ανηφοροκατηφόρες, εκεί κρίνεται σε μεγάλο βαθμό ο αγώνας μας! Κουβαλάμε ήδη στα πόδια μας την κούραση των προηγούμενων χιλιομέτρων, όμως το σωστό είναι πως παράλληλα πρέπει να αισθανόμαστε πως έχουμε ακόμα πολλές δυνάμεις. Γι´ αυτό θεωρώ κι εγώ αυτό το πιο δύσκολο κομμάτι. Εδώ πρέπει να διαχειριστούμε με σύνεση τις δυνάμεις μας, να συγκρατηθούμε και να μην παρασυρθούμε, ούτε στις ανηφόρες, ούτε στις κατηφόρες. Αν περάσουμε σωστά από αυτά τα “πονηρά” χιλιόμετρα τότε στην υπόλοιπη διαδρομή είναι σαφές τι πρέπει να κάνουμε.

25-30ο χλμ ανεβαίνουμε την ανηφόρα της Παλλήνης, με σύνεση και συντήρηση δυνάμεων ώστε να βγούμε στον Σταυρό και να αρχίζουμε να κατηφορίζουμε από την Αγία Παρασκευή και μετά χωρίς πρόβλημα. Αν έχουμε χρεωθεί πολύ μέχρι το 30 η κατηφόρα θα μας δυσκολέψει αρκετά έως …μαρτυρικά. Αν φτάσουμε φρέσκοι στο 30, τότε τα τελευταία χιλιόμετρο όχι μόνο θα είναι τα πιο γρήγορα τους αγώνα μας αλλά επίσης και τα πιο ευχάριστα καθώς θα ζυγώνουμε στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Βέβαια, οι πιο ¨τολμηροί” στα τελευταία χιλιόμετρα μπορούν να τα δώσουν όλα, κάτι που δε θα είναι και το πλέον εύκολο, όμως από εδώ και πέρα σίγουρα αξίζει!

Γρηγόρης Σκουλαρίκης για το www.runningnews.gr